ΑΙΣΧΟΣ! ΟΧΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΤΣΑΡΩΝ-ΧΙΤΛΕΡ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Υπάρχει μια εικόνα που μετράει όσο ένας αιώνας. Είναι η εικόνα του έλληνα προέδρου της Δημοκρατίας δίπλα στο ρώσο πρόεδρο την ώρα που αυτός εκτοξεύει την απειλή στην Ευρώπη ότι θα την πλήξει με πυρηνικούς πυραύλους. Αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας για τη σύγχρονη ελληνική εξωτερική πολιτική. Γιατί εδώ δεν είχαμε την πρωτοβουλία ενός Παπούλια. Αυτός είναι ομόφωνα ψηφισμένος πρόεδρος από όλα τα κόμματα στην Ελλάδα και κανένα από αυτά δε βγήκε να διαχωριστεί από αυτήν τη συμπεριφορά του προέδρου του ή από τις δηλώσεις του αρχηγού της Ρωσίας. Μάλιστα ένα από αυτά τα κόμματα, ο ΣΥΝ, βγήκε να συμφωνήσει με τις δηλώσεις του Πούτιν.
Όχι, αυτή δεν ήταν απλά η στάση ενός ανθρώπου, αλλά η στάση όλου του επίσημου ελληνικού πολιτικού κόσμου. Χρειάστηκαν χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες για να γίνει δυνατό να υπάρξει έλληνας πρόεδρος Δημοκρατίας που να είναι ταυτισμένος με την πολιτική του Κρεμλίνου και να είναι ταυτισμένα όλα τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας με αυτήν την πολιτική. Από ιστορική άποψη αυτή η κίνηση σήμαινε ότι το πρώτο κράτος στον κόσμο που δημιουργήθηκε από τη ρώσικη διπλωματία, το ελληνικό, ξαναγυρνάει μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας στο γεννήτορά του, ο οποίος, όπως και τότε, στέκεται απέναντι στην Ευρώπη ως ο μεγαλύτερος εχθρός του δημοκρατισμού και της προόδου της. Στην πραγματικότητα αυτός ο εχθρός ετοιμάζεται τώρα να κάνει κάτι που δεν τόλμησε ποτέ προηγουμένως: Να υποδουλώσει τη Ευρώπη εξαπολύοντας πόλεμο εναντίον της, αφού προηγουμένως θα την έχει περικυκλώσει στρατηγικά και θα την έχει στραγγαλίσει ενεργειακά. Η διαφορά από το 19ο αιώνα είναι ότι τώρα ο τσαρισμός, ο μεγάλος τραμπούκος, έχει γίνει χιτλερικός σοσιαλιμπεριαλισμός, ενώ το τοτινό κρατίδιο-φάντασμα, όπως το αποκαλούσε ο Μαρξ, έχει γίνει ένας υπο-ιμπεριαλιστής τραμπούκος των Βαλκανίων και πράκτορας του αφεντικού μέσα στα ευρωπαϊκά πολιτικά και στρατιωτικά επιτελεία.
Αυτό που φαίνεται ως επιστροφή στην αρχή είναι στην πραγματικότητα το τέλος μιας πορείας τόσο για τη ρώσικη όσο και για την ελληνική αντίδραση. Στο 19ο και στον 20ό αιώνα αυτή η ενωμένη αντίδραση κρυβόταν πίσω από τη συμμαχία της με μια πλευρά της Δύσης, και εννοούμε εδώ τη Δύση είτε ως αστικό δημοκρατισμό (στον πόλεμο ενάντια στον οθωμανισμό), είτε ως δυτικό χρηματιστικό ιμπεριαλισμό (στον α΄ παγκόσμιο πόλεμο). Ακόμα και όταν η ρώσικη και η ελληνική αντίδραση βρέθηκαν για μια ακόμα φορά ενωμένες για να πολεμήσουν τον πιο μεγάλο τους εχθρό, το ρώσικο μπολσεβικισμό, το έκαναν πάλι σε συμμαχία με το δυτικό ιμπεριαλισμό. Τώρα για πρώτη φορά αυτή η αντίδραση εμφανίζεται ωμή συνολικά ενάντια στη Δύση, ζητώντας να γυρίσει το ρολόι του κόσμου πιο πίσω από κάθε άλλη φορά.
Τώρα ο γεροπράκτορας Παπούλιας εμφανίζει το βρόμικο μούτρο του δίπλα στο μεγάλο αφεντικό, που διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία σε συμμαχία με τους κινέζους σοσιαλφασίστες στην Ανατολή και τους ιρανούς ισλαμοφασίστες στο Νότο. Η νεοναζιστική τριάδα έχει αρχίσει την προετοιμασία του παγκόσμιου πολέμου της και στην Ευρώπη (Πρώην Γιουγκοσλαβία, Τσετσενία, Μολδαβία) και στην Ασία (με μια σειρά εμφύλιους στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη, αλλά και στο Ιράκ) και στην Αφρική (Σουδάν, Σομαλία). Δε θα αργήσει πια πολύ να πραγματοποιήσει και το μεγάλο της πόλεμο, που θα είναι ο τάφος της. Αυτός θα είναι και ο τάφος της ελληνικής αντίδρασης.
Αλλά και πριν από αυτόν τον πόλεμο πολλοί στην Ευρώπη θα αρχίσουν να αναρωτιούνται για τη φύση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Και όσο η ευρω-ρωσική αντίθεση θα δυναμώνει, τόσο αυτά τα ερωτηματικά θα δυναμώνουν. Και αυτό δε θα κάνει τόσο εύκολη τη ζωή για τους πράκτορες που διοικούν τη χώρα μας.
Αυτοί δεν έχουν ακόμα την άνεση που έχει το αφεντικό τους. Η καγκεμπίτικη αστική τάξη, οι λεγόμενοι σιλόβικι, δηλαδή η μονοπωλιακή μιλιταριστική αστική τάξη της Ρωσίας, ελέγχει πολιτικά και οικονομικά τη χώρα της, στην οποία έχει ήδη ασκήσει την ολοκληρωτική δικτατορία της. Στην Ελλάδα όμως οι πράκτορες των σιλόβικι είναι αδύναμοι και στη βάση της κοινωνίας και στην οικονομία. Αυτό που έχουν καταφέρει είναι να ελέγξουν την κορυφή της πολιτικής και να σύρουν από κει όλη την αστική τάξη στην «εθνική» τους στρατηγική, που είναι η ρώσικη στρατηγική. Όμως στο εσωτερικό η θέση τους είναι πάντα εύθραυστη. Ειδικά δεν ελέγχουν την οικονομία, παρόλο το σαμποτάζ στη βιομηχανία και παρόλη τη μακρόχρονη δουλειά αποσυγκέντρωσης και υπερδιασκορπισμού του παραγωγικού κεφαλαίου που έχουν πραγματοποιήσει. Αυτό το κεφάλαιο, όπως και ένα τμήμα της πλούσιας και της μεσαίας αγροτιάς, παραμένει οικονομικά και πολιτικά προσκολλημένο στην ΕΕ. Αν λοιπόν οι πράκτορες συγκρουστούν πολιτικά με την ΕΕ, ακόμα και λίγο, οι αντιθέσεις τους με την υπόλοιπη αστική τάξη θα δυναμώσουν.
Να γιατί βιάζονται να βάλουν στο χέρι όλη την οικονομική και πολιτική ζωή και όλη την κρατική μηχανή πριν η Ευρώπη ξυπνήσει. Να γιατί εξαπολύουν κάθε τόσο τις μικροαστικές σοσιαλφασιστικές τραμπούκικες συμμορίες τους και τους χαφιέδες τρομοκράτες τους για να υποτάξουν κάθε τμήμα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα της κρατικής, που τους αντιστέκεται και η οποία επιχειρεί μεταρρυθμίσεις που βάζουν φραγμούς στα σχέδιά τους (πανεπιστήμια). Να γιατί δίνουν διαρκώς νέες παραγγελιές στους τηλεοπτικούς εκτελεστές τους, για να αποκεφαλίζουν τα θύματά τους με την έγκριση του κοινού. Να γιατί περιμένουν ένα ναυτικό ατύχημα για να βουλιάξουν τις τουριστικές ναυτιλιακές εταιρείες και τον τουρισμό. Να γιατί επιβάλουν τις πιο εξοντωτικές ποινές στους αντιπάλους τους.
Τι είναι σήμερα η ελληνική πολιτική ζωή; Ένας πελώριος μηχανισμός επιλεκτικών εκκαθαρίσεων, στον οποίο το διακομματικό συντονιστικό των πέντε ρωσόδουλων κομματικών ηγεσιών υποδεικνύει τα θύματα στους υπόλοιπους πολιτικούς, στους εκδότες, στους ιδιοκτήτες καναλιών και στους δικαστές. Αυτοί, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εξοντώνουν τους προγραμμένους, ανεξάρτητα αν αυτοί κάνανε ή δεν κάνανε κάτι βρόμικο. Λέμε ότι οι εκτελέσεις γίνονται ακόμα και ασυνείδητα, γιατί τώρα πια ολόκληρη η κοινωνία διψάει για «κάθαρση». Όλη η κοινωνία ζητάει το «αίμα του λαμόγιου», και πιο πολύ η φτωχολογιά, που οι σοσιαλφασίστες την έχουν πείσει ότι είναι αυτά τα «λαμόγια» που φταίνε για την πείνα του. Έτσι οι αντίπαλοι του ανερχόμενου σοσιαλφασισμού πληρώνουν τελευταία για τα οικονομικά τους εγκλήματα με ποινές πολύ μεγαλύτερες από εκείνες ενός δολοφόνου και ενός ληστή (Πάντειος). Με αυτόν τον τρόπο οι ρωσόδουλοι πληρώνουν εκείνους με τους οποίους κάποτε είχαν συμμαχήσει για να ανεβούν στην εξουσία, ιδιαίτερα τους Πασόκους.
Η αλήθεια είναι ότι για την οικονομική παρακμή της χώρας και την πείνα του λαού φταίνε πρώτα από όλους οι εκκαθαριστές, αυτοί οι τάχα προστάτες του νόμου και της κρατικής αγνότητας, αυτοί που φυλάνε το έθνος από τη βρομιά της αγοράς και που συνήθως εμφανίζονται ως αριστερά. Αυτοί λοιπόν είναι οι υπεύθυνοι της αυξανόμενης οικονομικής εξαθλίωσης, γιατί αυτοί κατέστρεφαν επί 30 χρόνια τις παραγωγικές δυνάμεις κλείνοντας κυρίως εργοστάσια και διαλύοντας την έρευνα, αυτοί κατασκεύασαν μια απέραντη υπαλληλία που την άφησαν να χρηματίζεται, να κλέβει και να τεμπελιάζει με το επιχείρημα ότι είναι κακοπληρωμένη, αυτοί, τέλος, προστατεύουν τη νέα κρατικοφασιστική ανατολική ολιγαρχία, δηλαδή τα μεγαλολαμόγια που δεν έχουν κάνει σκάνδαλα εκατομμυρίων, αλλά δισεκατομμυρίων ευρώ. Και αυτό όχι μόνο παλιότερα, αλλά και τώρα εδώ, μπροστά στα μάτια μας. Οι Μπόμπολες, οι Κοκκάληδες, οι Μυτιληναίοι, οι Γερμανοί μένουν ανέπαφοι. Οι άνθρωποι που τους δίνουν τις δουλειές και τους προσφέρουν τζάμπα την κιλοβατώρα είναι ανέπαφοι. Για την ακρίβεια, αυτούς υπηρετούν οι εκτελεστές. Υπάρχει τίποτα πιο χαρακτηριστικό από το ότι ο εθνικός ωτακουστής, ο σιχαμερός αρχικοριός Τριανταφυλλόπουλος, εκθειάζει σε κάθε ευκαιρία τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα ως εθνικούς και παραγωγικούς αστούς;
Υπάρχει πιο μεγάλη απόδειξη της επιλεκτικότητας των εκκαθαρίσεων από το ότι έχει αποκρυβεί από τους εκκαθαριστές του τελευταίου σκανδάλου, εκείνου των ομολόγων, ότι ο πραγματικός μεγάλος άρπαγας του χρήματος των ταμείων είναι ο υπουργός Οικονομικών Αλογοσκούφης, που όχι τυχαία παραμένει στο απυρόβλητο; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα που να έχουν ακούσει ότι το σκάνδαλο των ομολόγων δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία συνηθισμένη αφαίμαξη χρήματος που έκανε η κυβέρνηση στα ταμεία, για να πληρωθεί ένα μικρό κομμάτι από το υπέρογκο δημόσιο χρέος, που με τη σειρά του οφείλεται στο μεγάλο σαμποτάζ που αναφέραμε παραπάνω; Όλα τα άλλα, όπως μίζες στους ενδιάμεσους της πώλησης των ομολόγων, ευθύνες πολιτικών προϊστάμενων των ταμείων κτλ. είναι πταίσματα, γιατί αφορούν σε πολύ μικρότερα ποσά. Αλλά ακόμα και σ’ αυτό το επίπεδο αποσιωπάται σχολαστικά το γεγονός ότι ένας από αυτούς τους ενδιάμεσους είναι μέλος του ΔΣ της Ιντρακόμ.
Οι οικονομικές εκκαθαρίσεις αποτελούν την καρδιά και το κυρίως σώμα της πολιτικής. Γι’ αυτό πρέπει οι δημοκράτες να συγκεντρώσουν για τα καλά την προσοχή τους σ’ αυτό το φαινόμενο. Η βασική μέθοδος για να απαντήσουν είναι, πρώτον, να αναδεικνύουν σε κάθε σκάνδαλο την επιλεκτικότητα, δηλαδή να αποκαλύπτουν και να τονίζουν πώς συμβαίνει και πάντα γλιτώνουν οι φιλοανατολικοί εμπλεκόμενοι. Δεύτερον, να αποκαλύπτουν την παρανομία στη διαδικασία της κάθε δίωξης, της κάθε έρευνας και της κάθε ποινής και, τρίτον, να αποκαλύπτουν τους πολιτικούς δεσμούς που ενώνουν τόσο τους διώκτες όσο και τα θύματα. Το ότι οι διώκτες θα αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο ότι ανήκουν στα τσιράκια της αυλής του Κρεμλίνου θα είναι το καθοριστικό. Δεν είναι δυνατό η διαφθορά να μην είναι το μεγάλο προνόμιο του φασισμού. Γιατί τι σημαίνει διαφθορά στο σύγχρονο κόσμο; Σημαίνει το κεφάλαιο που έχει γίνει πια άρπαγας και δεν του αρκεί το κέρδος, ή που καλύτερο έχει αντικαταστήσει το κέρδος από τη λεία κάθε μορφής, την πολεμική λεία, τη γραφειοκρατική λεία.
Ο δρόμος των εκκαθαρίσεων είναι ο αναγκαστικός δρόμος κάθε φασισμού προς την εξουσία. Ήδη στη χρήση αυτής της μεθόδου παγκόσμιοι πρωταθλητές και δάσκαλοι είναι οι ρώσοι νεοναζί, οι καγκεμπίτες σιλόβικι, που μέσα σε λίγα χρόνια εξόντωσαν όλη τη δυτικόφιλη νέα αστική τάξη, τους λεγόμενους ολιγάρχες, και πήραν την απόλυτη εξουσία μέσα από μια σειρά προαποφασισμένων επιλεκτικών εκκαθαρίσεων. Και αυτοί πάτησαν πάνω σε υπαρκτά σκάνδαλα ή εφεύραν ανύπαρκτα. Έτσι σφετερίστηκαν όλο τον πλούτο της χώρας ως κρατικοφασιστική απρόσωπη ολιγαρχία και έλεγξαν απόλυτα την τηλεοπτική εικόνα. Αυτό είναι το μεγάλο σκάνδαλο που εμφανίζεται ως πατριωτική κίνηση και αποσπά το θαυμασμό ενός λαού που τα μάτια του είναι δεμένα και τα αυτιά του κλεισμένα.
Όμως εδώ στη Ελλάδα μια ανοιχτή δικτατορία σαν τη ρώσικη εξαιτίας των ντόπιων και κυρίως των ευρωπαϊκών αντιστάσεων έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της και νομίζουμε ότι οι φασιστικές εκκαθαρίσεις δε θα δώσουν ποτέ από μόνες τους το αποτέλεσμα που επιθυμούν οι συνωμότες. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την πείρα που μας έχει αφήσει η αρχή της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα. Αυτό που μας διδάσκει το 1821-1850 είναι ότι η Ρωσία μπορεί να γέμισε με πράκτορές της την Ελλάδα, μπορεί να πήρε την πολιτική εξουσία με τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια, αλλά ποτέ δεν την πήρε ολόκληρη. Η Ελλάδα μάλιστα δε δίστασε να καταφύγει και στον εμφύλιο ενάντια στους πράκτορες της Ρωσίας ακόμα και όταν ενωνόταν σύσσωμη ενάντια στον εξωτερικό εχθρό που της υποδείκνυε ο Μόσκοβος, που τότε ήταν η οθωμανική Τουρκία.
Όπως διαπιστώνει ο Μαρξ, η Ελλάδα υπήρξε πάντα αχάριστη προς τον Τσάρο. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Μπορεί ο νέος Τσάρος να έχει καταφέρει να στρέψει όλο το έθνος ενάντια σε έναν εξωτερικό εχθρό, εν προκειμένω τις ΗΠΑ, αλλά δεν μπορεί να το μαγέψει με κανένα κόμμα της και κανέναν πράκτορα ηγέτη της. Ο πληθυσμός εξακολουθεί να απεχθάνεται τα δύο καθαυτό κόμματα του Τσάρου, το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΝ, ενώ το καινούριο, το ΛΑΟΣ, απλά δεν έχει προλάβει να το μισήσει επειδή μπήκε τελευταία στο πολιτικό παιχνίδι. Επειδή οι νέοι τσάροι ξέρουν ότι αυτά τα κόμματα δε θα πείσουν ποτέ αυτό το έθνος, κάνουν εισοδισμό, κάτι που δεν έκαναν οι παλιοί. Δε θέλουν να επαναληφθεί το φαινόμενο να υπάρχουν ανεξάρτητα από τη Ρωσία κόμματα όπως το «γαλλικό» ή το «αγγλικό». Έτσι η νεοτσαρική διπλωματία αναγκάστηκε να μπει μέσα και στα δύο μεγάλα κόμματα: και στο ΠΑΣΟΚ, που είναι το ας πούμε εθνικιστικό, δηλαδή το σύγχρονο «γαλλικό» κόμμα της αστικής τάξης, και στη ΝΔ, που είναι το δυτικόφιλο, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο το νέο «αγγλικό» κόμμα. Σ’ αυτά κατάφερε να αποσπάσει την ηγεσία, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να τα ελέγξει, ούτε στη βάση ούτε καν στο μεσαίο επίπεδό τους. Στην πραγματικότητα αυτό που κατάφερε είναι να αντικαταστήσει τον ανοιχτό πολιτικό εμφύλιο ανάμεσα στα κόμματα με τον κρυμμένο, διαρκή και αδυσώπητο εμφύλιο μέσα στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα.
Αυτή η εσωτερική πολιτική πάλη θα οξύνεται και κάποια στιγμή, όταν και εάν καταφέρουν να ελέγξουν το στρατό οι ρωσόδουλοι, θα μπορούν να επιχειρήσουν πραξικόπημα που αν το κάνουν ασφαλώς θα το εμφανίσουν σαν λαϊκή αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση. Δεν έχουν άλλο δρόμο για την απόλυτη εξουσία από το να συγκρουστούν ανοιχτά και με το λαό και με την αστική τάξη. Γι’ αυτό είναι καίριος ο ρόλος που μπορεί να παίξει το συνεπές αντιρώσικο κόμμα, που είναι από τα 1950 και μετά υποχρεωτικά το όποιο κόμμα του προλεταριάτου. Το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που δέχτηκε τη βία, την πιο ακραία ως τώρα βία από τους νέους τσάρους, όταν αυτοί πήραν την εξουσία στην ΕΣΣΔ. Η ΟΑΚΚΕ, που συνεχίζει και αναπτύσσει την επαναστατική γραμμή του παλιού ΚΚΕ στις νέες συνθήκες, μπορεί να γίνει ο καταλυτικός παράγοντας που θα διαφωτίσει όχι μόνο την εργατική τάξη, αλλά όλες τις αντιφασιστικές τάξεις και κομμάτια τάξεων για τη στρατηγική και τακτική του σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας. Επειδή έχουμε την ατυχία να έχουμε μια αστική τάξη που πρώτη και μόνη παρατάχθηκε στην Ευρώπη με τους νέους Χίτλερ, έχουμε το πλεονέκτημα να έχουμε και ένα προλεταριακό απόσπασμα που μπορεί να διακρίνει πιο νωρίς από άλλα τη στρατηγική του κύριου εξωτερικού και εσωτερικού εχθρού των λαών, οπότε σ’ ένα βαθμό και τη στρατηγική της επανάστασης. Κάθε αρρώστια φτιάχνει και τα αντισώματά της. Η νέα ευρωπαϊκή αρρώστια έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα λοιπόν γεννιούνται νομοτελειακά και τα πρώτα αντισώματα. Όλο το ζήτημα είναι τα αντισώματα να δυναμώσουν, δηλαδή το προλεταριακό απόσπασμα να γίνει προλεταριακό κόμμα. Έτσι θα αντιρροπιστεί ο πράκτορας πρόεδρος της Δημοκρατίας στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών, που θα μισήσουν το τσιράκι πιο πολύ και από το αφεντικό. Γιατί τουλάχιστον ποτέ το αφεντικό δεν προσποιήθηκε τον αφοσιωμένο ευρωπαίο δημοκράτη, όπως εδώ και 30 χρόνια παριστάνει το τσιράκι.