ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΧΙΤΛΕΡ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Στις 14 Ιούλη ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα αναστείλει την εφαρμογή της συνθήκης για τη μείωση των συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη (CFE) – που είχε υπογραφεί ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας στα 1990 – καθώς και όλες τις διεθνείς συμφωνίες που τη συνοδεύουν. Η απόφαση θα τεθεί σε ισχύ μέσα στις επόμενες 150 ημέρες. Από δω και στο εξής οι Ρώσοι όχι μόνο δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να μειώσουν το συμβατικό τους οπλοστάσιο αλλά και απαγορεύουν ρητά στους δυτικούς επιθεωρητές τη διενέργεια ελέγχων και τον εντοπισμό των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων, όπως πρακτικά έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν αρνούμενοι την είσοδο σε αντιπροσωπείες από τη Βουλγαρία και την Ουγγαρία. Ήταν μια κίνηση τεράστιας σημασίας για τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο, της οποίας οι επιπτώσεις αναμένονται τρομαχτικές πάνω στους λαούς της.
Οι Ρώσοι επικαλούνται, για να δικαιολογήσουν τη στάση τους, λόγους «εθνικής ασφάλειας». Ως τέτοιους θεωρούν π.χ. τη μη ένταξη των βαλτικών χωρών στην εν λόγω συνθήκη, το μέγεθος του στρατιωτικού εξοπλισμού που αντιστοιχεί στις ΝΑΤΟϊκές χώρες, την επιδίωξη των Αμερικανών να αποκτήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, τους περιορισμούς που έχουν συμφωνηθεί για τα ρωσικά συνοριακά στρατεύματα. Επιχειρούν έτσι να στηρίξουν το επιχείρημά τους που θέλει τη «σατανική» Δύση έτοιμη να περικυκλώσει την «αθώα» και «φιλήσυχη» Ρωσία. Κάτι τέτοιο δεν εξηγεί τη σκλήρυνση της ρωσικής στάσης και θα το αποδείξουμε παρακάτω.
Γι αυτό σαν βασική αιτία της αναστολής της συνθήκης η Ρωσία προβάλλει την άρνηση των χωρών του ΝΑΤΟ να επικυρώσουν την τροποποιημένη μορφή της Συνθήκης Συμβατικών Δυνάμεων, που αποφασίστηκε το ’99 στην Κων/πολη και δεσμεύει όχι πλέον δύο αντίπαλους συνασπισμούς αλλά κάθε κράτος ξεχωριστά.
Σύμφωνα με το κείμενο της υιοθετημένης απόφασης του 1999 οι χώρες που επιθυμούν ξένα στρατεύματα στο έδαφός τους είναι υποχρεωμένες να μειώσουν επιπλέον το δικό τους εθνικό στρατιωτικό εξοπλισμό. Στην ίδια όμως συνδιάσκεψη η Μόσχα είχε απ’ τη μεριά της υποσχεθεί ότι σε αντιστάθμισμα αυτής της μείωσης πρώτον, θα μείωνε η ίδια τη στρατιωτική της παρουσία στο έδαφος της Γεωργίας και δεύτερον, ότι θα αποχωρούσε από τη Μολδαβία. Οι Ρώσοι δε φάνηκαν πρόθυμοι να υλοποιήσουν αυτές τους τις δεσμεύσεις, κι έτσι οι δύο χώρες παρέμειναν διαμελισμένες και υπό κατοχή. Εάν ίσχυε σήμερα η τροποποιημένη συνθήκη οι χώρες αυτές θα υποχρεώνονταν να μειώσουν τις συμβατικές τους δυνάμεις προς όφελος των Ρώσων. Αυτός είναι ο λόγος που η Δύση αρνείται έως σήμερα να επικυρώσει την απόφαση. Και η άρνησή της δυσκολεύει την υλοποίηση του στρατηγικού σχεδίου των Ρώσων, που είναι η καταβρόχθιση των αδύναμων γειτόνων της σαν αφετηρία για την καταβρόχθιση όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Έτσι η μεν Μολδαβία με την αντίστασή της επηρεάζει τις εσωτερικές εξελίξεις στη γειτονική Ρουμανία και δημιουργεί ένα θύλακα αντίστασης στην οπισθοφυλακή του κεντρο-ευρωπαϊκού μετώπου, η δε Γεωργία φιλοξενεί στο έδαφός της έναν πολύ κρίσιμο για τα συμφέροντά τους ενεργειακό αγωγό, τον Μπακού-Τσεϊχάν. Έτσι εξηγούνται και οι ρωσικές αντιδράσεις.
Οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές είναι αναγκασμένοι να κινηθούν για την κατάκτηση της πλούσιας Ευρώπης γιατί – αφού κάθισαν τελευταίοι στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου – μόνο ο δρόμος του πολέμου θα μπορεί θεωρητικά να τους εξασφαλίσει την παγκόσμια ηγεμονία. Αντίθετα, στόχος των αμερικανών ιμπεριαλιστών, που διατηρούν το οικονομικό πλεονέκτημα και ισχυρούς δεσμούς με τους Ευρωπαίους, είναι κυρίως να διατηρήσουν την όποια διεθνή οικονομική υπεροχή τους παρά να την επεκτείνουν με τη βία, αφού το κόστος μιας τέτοιας απόπειρας (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν) θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από τα όποια βραχυπρόθεσμα οφέλη. Η απόφαση της Ρωσίας για αποχώρηση από τη Συνθήκη Συμβατικών Δυνάμεων αποτελεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση προς την κατεύθυνση του πολέμου. Το ίδιο αποτελούν και πολλά άλλα βήματα της Ρωσίας το τελευταίο διάστημα, όπως για παράδειγμα η εξαγγελία αποχώρησης από της Συνθήκη για τα πυρηνικά μεσαίου βεληνεκούς τον περασμένο Φλεβάρη, ή η διακοπή της παροχής φυσικού αερίου προς την Ευρώπη πέρσι το χειμώνα, που είναι από μόνη της μια καθαρά πολεμική ενέργεια. Πίσω από όλες αυτές τις απειλές και τις μονομερείς ενέργειες διαγράφεται ολοκάθαρα η πορεία της επικείμενης σύρραξης: ολικό κόψιμο της παροχής ενέργειας σε όλη την Ευρώπη και μια ορδή από ρωσικά τανκς και τεθωρακισμένα που θα κινηθούν με κατεύθυνση τον Ατλαντικό. Το μόνο που χρειάζεται η Ρωσία είναι μια θέση στον Ινδικό πχ με την άλωση του Πακιστάν και μετά ένας ταχύτατος επανεξοπλισμός για να εξαπολύσει κάποια στιγμή τον δικό της Blizkrieg (αστραπιαίο πόλεμο).
Η καταστροφή που πρόκειται να βιώσουν οι λαοί της δυτικής Ευρώπης έχει σε ένα βαθμό προδιαγραφεί στην ανατολική: π.χ. διαμελισμός της Μολδαβίας και της Γεωργίας, γενοκτονία στην Τσετσενία, επέμβαση στα εσωτερικά των βαλτικών χωρών με όχημα τη ρώσικη μειονότητα, ενεργειακός εκβιασμός σε Ουκρανία και Λευκορωσία. Είναι οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης που αισθάνονται πρώτες την καυτή ανάσα του τέρατος πάνω στο σβέρκο τους και πιέζουν τη Δύση για τη λήψη δραστικών μέτρων αποτροπής. Αυτό ερμηνεύεται από το Κρεμλίνο ως «ενορχηστρωμένη προσπάθεια περικύκλωσής του» από τη Δύση και χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για περαιτέρω επίθεση. Για ποια περικύκλωσή τους μιλάνε οι ρώσοι χίτλερ τη στιγμή που οι ίδιοι έχουν διεισδύσει μέσα στις ηγεσίες των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών, ελέγχουν ήδη όλες σχεδόν τις ενεργειακές διεξόδους της Ευρώπης (πρόσφατα μάλιστα προέβησαν σε ενεργειακές συμφωνίες με τους Γάλλους) και έχουν καταφέρει να διασπάσουν σ’ ένα βαθμό την αντισοσιαλιμπεριαλιστική ευρω-αμερικανική συμμαχία σε ιδεολογικό-πολιτικό επίπεδο; Σε ποια περικύκλωση αναφέρονται όταν οι ίδιοι έχουν εκπαιδεύσει και εξοπλίσει όλα τα σοσιαλφασιστικά διαμελιστικά κινήματα του στυλ ΕΤΑ, ΙRA κτλ., όταν έχουν σπείρει τον τρόμο με πολύνεκρες ισλαμοφασιστικές βομβιστικές επιθέσεις στην καρδιά της Ευρώπης, μη διστάζοντας μάλιστα να δολοφονήσουν έναν πολιτικό πρόσφυγα μέσα στο κέντρο του Λονδίνου επειδή τόλμησε να τους καταγγείλει δημόσια;
Η υπόθεση Λιτβινένκο – και συγκεκριμένα η άρνηση της Μόσχας να εκδώσει τον υπ αριθμό ένα ύποπτο για την αποτρόπαια δολοφονία του, τον καγκεμπίτη Α. Λουγκοβόι, – οδηγεί σε μια νέα πρωτοφανή κλιμάκωση: εκατέρωθεν απελάσεις διπλωματών και διακοπή της «αντιτρομοκρατικής συνεργασίας», απόπειρα δολοφονίας αυτή τη φορά κατά του φυγά Μπ. Μπερεζόφσκι, αναχαιτίσεις ρωσικών αεροσκαφών που προσπάθησαν να παραβιάσουν το βρετανικό εναέριο χώρο κτλ. Η αρκετά αξιοπρεπής στάση της Αγγλίας στη συγκεκριμένη υπόθεση θα πρέπει να παραδειγματίζει τους λαούς της Ευρώπης και να ενδυναμώσει την επαγρύπνηση και την προετοιμασία τους για να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη καταστροφή.