ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΣΑΒΕΖ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Τα μεσάνυχτα της 27ης προς 28η Μάη ο τηλεοπτικός σταθμός Radio Caracas Television (RCTV), το πιο δημοφιλές κανάλι της Βενεζουέλας και βασική φωνή του δημοκρατικού κινήματος της χώρας, έπαψε να λειτουργεί. Οι αρχές αρνήθηκαν να ανανεώσουν την άδεια λειτουργίας του καναλιού κατηγορώντας το για «υποκίνηση εμφυλίου πολέμου και πραξικοπήματος». Παρά την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε ο στρατός κινήθηκε γρήγορα για να εφαρμόσει την απόφαση καταλαμβάνοντας όλους τους σταθμούς αναμετάδοσης. Οι τηλεθεατές πρόλαβαν να δουν τους εργαζομένους στο κανάλι αγκαλιασμένους να τραγουδούν τη λέξη «ελευθερία» και να σκύβουν με δάκρυα στα μάτια για να προσευχηθούν προτού η εικόνα τους χαθεί για πάντα. Τη συχνότητα της RCTV κατέλαβε πολύ σύντομα η Κοινωνική Τηλεόραση της Βενεζουέλας (TVES), ένας σταθμός που σύμφωνα με τον Τσάβες θα εκφράζει καλύτερα «τη σοσιαλιστική επανάσταση που έχει ορκιστεί να ηγείται».

Η ΟΑΚΚΕ ποτέ δεν έπαψε να αποκαλύπτει την απάτη που κρύβεται πίσω από ένα τέτοιο «σοσιαλισμό» και να καταγγέλλει τον Τσάβες σαν ένα στυγνό σοσιαλφασίστα δικτάτορα. Και να που ήρθε η ώρα το καθεστώς της Βενεζουέλας να απεκδυθεί κάθε δημοκρατικού και λαϊκού περιτύλιγματος που του έδιναν μια κάποια αίγλη στα πιο εξαθλιωμένα και δίχως ταξική συνείδηση στρώματα του πληθυσμού, για να εμφανιστεί μπροστά τους με την πραγματική αποκρουστική του όψη. Γιατί αυτή τη φορά το καθεστώς Τσάβες προέβη σε μια κίνηση ανοιχτά πραξικοπηματική, που βρίσκει ομολογουμένως αντίθετη τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις το 80% του κόσμου τάσσεται ενάντια στο κλείσιμο, πράγμα που επιβεβαιώνεται από τη χτυπητή διαφορά σε μαζικότητα ανάμεσα στις κινητοποιήσεις των πολέμιων και σ’ εκείνες των υποστηρικτών του μέτρου – δεκάδες χιλιάδες λαού έναντι μερικών εκατοντάδων κρατικών υπαλλήλων (βλ. Μοντ, 25/5). Αργότερα ο Τσάβες δικαιολόγησε την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου λέγοντας ότι το εν λόγω κανάλι συνιστούσε «μόνιμη πρόκληση στα δημόσια ήθη» και «απειλή για τα παιδιά» καθώς τα έστρεφε προς την ηδυπάθεια, τον ηδονισμό και τον καταναλωτισμό! Γιατί ο πρόεδρος Τσάβες είναι αμέμπτου ηθικής και πάνσοφος και γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να βλέπει στην τηλεόραση…
Οι ενέργειες του καθεστώτος Τσάβες έχουν ως ιδεολογικό περίβλημα τη σοσιαλφασιστική θεωρία που θέλει τις μάζες αλλοτριωμένες από το κεφάλαιο και γι’ αυτό ανίκανες να σκέφτονται και να καθορίζουν τις εξελίξεις. Ο ρόλος αυτός αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο μιας ολιγομελούς «πρωτοπορίας» που κάνει την επανάσταση για να επιβάλλει το «επαναστατικό της δίκιο» πάνω στην κοινωνία. Ο λαός μετατρέπεται σε όχλο και ο ρόλος του είναι να χειροκροτεί και να υποτάσσεται ανεπιφύλακτα στις αποφάσεις της «επαναστατικής του πρωτοπορίας»!
Ωστόσο, η σημασία της τελευταίας αυτής κίνησης του Τσάβες δεν εξαντλείται στον κατάφωρο πραξικοπηματισμό της. Η φίμωση του δημοφιλούς καναλιού σηματοδοτεί τη λήξη μιας σχετικά μακράς περιόδου αστικού μισοδημοκρατισμού για τη Βενεζουέλα και την απαρχή μιας δικτατορίας ρώσικου νεοναζιστικού τύπου. Πρόκειται για τη δικτατορία μιας νέου τύπου αστικής τάξης που ξεπήδησε μέσα από τον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα από το στρατό και η οποία σε συνεργασία με κάποια τμήματα της παλιάς ολιγαρχίας επιβλήθηκε πάνω στην κλασσική δυτικόφιλη αστική τάξη της χώρας με στόχο να την εκτοπίσει τελείως από αυτόν. Αφού αντικειμενικός της σκοπός είναι όχι να καταργήσει τις δομές του αστικού κράτους αλλά να ελέγξει και στη συνέχεια να καταλάβει όλη την κρατική μηχανή, η τάξη αυτή είναι υποχρεωμένη να ασκήσει ψευτοαριστερή δημαγωγία πάνω στις μάζες. Αυτές τις χρειάζεται όχι αυτόνομα οργανωμένες αλλά ανοργάνωτες σαν έναν ανίκανο όχλο που σέρνεται πίσω από τον Φύρερ-Τσάβες και τους επιλοχίες του. Μόλις η αστική τάξη νέου τύπου εξασφαλίσει τον έλεγχο του κράτους, μόλις δηλαδή ολοκληρώσει την κυριαρχία της πάνω στα ΜΜΕ που μαζί με το στρατό και την αστυνομία και τη δικαιοσύνη αποτελούν τα πόστα-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, η τάξη αυτή θα στραφεί κύρια ενάντια στο προλεταριάτο κι ενάντια στην πλατιά μικροαστική μάζα. Θα χειραγωγήσει τα συνδικάτα, θα απαγορεύσει το δικαίωμα στην απεργία και θα επιδοθεί με περισσότερο μένος στην καταστολή κάθε γνήσιας λαϊκής κινητοποίησης. Στη συνέχεια θα προσπαθήσει να επιβληθεί και σε άλλα έθνη στο πλευρό του ρώσικου νεοχιτλερικού αφεντικού που την ίδια στιγμή ετοιμάζεται πυρετωδώς για πόλεμο. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι συχνές επισκέψεις του Τσάβες σε χώρες του ρωσοκινέζικου άξονα, ούτε και οι δηλώσεις του στυλ: «Ναι στην ενίσχυση της Ρωσίας και της Κίνας, ναι στον Μαρξ και τον Λένιν και όχι στον αμερικανοκρατούμενο μονοπολικό κόσμο» (Ελευθεροτυπία, 29/6). Όλα αυτά τα πραξικοπήματα και οι τυχοδιωκτισμοί προϋποθέτουν την καθυπόταξη της πληροφορίας. Άρα η απαγόρευση του αστοδημοκρατικού RCTV – και μάλιστα η άμεση παύση του – είναι υποχρεωτική για το καθεστώς. Να γιατί επιτεύχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και να γιατί ύστερα από πέντε χρόνια θυμήθηκε το καθεστώς ότι το εν λόγω κανάλι είχε «υποκινήσει» εμφύλιο εναντίον του και γι’ αυτό έπρεπε να φύγει απ’ τη μέση. Έτσι εξηγείται η άγρια καταστολή των φοιτητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο κλείσιμο, τα πυρά με πλαστικές σφαίρες κατά του πλήθους και οι τουλάχιστον 180 συλλήψεις διαδηλωτών.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί να παίζεται αρκετές φορές. Είδαμε για παράδειγμα πώς στη Ρωσία του Πούτιν, από τότε που το καθεστώς έθεσε υπό τον έλεγχό του τις τηλεοράσεις η βία του πάνω στις μάζες και η επιθετικότητά του δυνάμωσαν. Έτσι μπόρεσε να δολοφονήσει παγκοσμίως γνωστούς δημοσιογράφους, όπως ήταν η άκρως ενοχλητική για το καθεστώς Ά. Πολιτκόφσκαγια, και να καταπνίξει τις διαδηλώσεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Αλλά γιατί να πάμε μακριά: η βία ενάντια στα ελληνικά ΜΜΕ μας είναι ήδη αρκετά γνώριμη. Τη γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια όταν το καθεστώς έκλεισε μια πλειάδα ραδιοφωνικών σταθμών και κατέλαβε τους αναμεταδότες, την είδαμε στις πρόσφατες δολοφονικές απόπειρες κατά αθλητικογράφων, τη βλέπουμε καθημερινά στα πρόστιμα και τις κυρώσεις που επιβάλλει το διακομματικό ΕΣΡ πάνω στα ΜΜΕ που αρνούνται να ακολουθήσουν τη γραμμή των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ στα δελτία ειδήσεων, καθώς επίσης και στις απολύσεις δημοσιογράφων από εφημερίδες λόγω του ότι κατηγορούν ρωσόδουλους ολιγάρχες (π.χ. Αριστέα Μπουγάτσου στην Καθημερινή). Η διαδικασία αυτή ευτυχώς στη χώρα μας βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της στάδια. Προς το παρόν δεν έχουμε εδώ ρητό κλείσιμο τηλεοπτικού σταθμού, αν και ορισμένες φωνές μέσα στο ΕΣΡ ζητούν τελευταία να επηρεάζουν οι κυρώσεις στα κανάλια την αδειοδότηση και την ανανέωση της άδειας λειτουργίας τους (βλ. Ελευθεροτυπία, 31/5).
Αντίθετα στη Βενεζουέλα, το καθεστώς επειδή ελέγχει το στρατό (αντίθετα από την Ελλάδα) δεν απέχει και πολύ από την επιβολή της απόλυτης δικτατορίας του πάνω στην τηλεοπτική πληροφορία. Το μόνο που του μένει είναι να υποτάξει το τελευταίο εναπομείναν κάστρο της αντιπολίτευσης, τον όμιλο Globovision. Ενδεικτική των προθέσεών του ήταν η κατηγορία που απεύθυνε ο πρόεδρος της χώρας ενάντια στο κανάλι, την επομένη της απαγόρευσης του RCTV, ότι δήθεν υποκινεί σε δολοφονία του ιδίου καθώς προβάλει βίντεο-κλιπ που δείχνει στιγμιότυπα από τη δολοφονική επίθεση στον πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ. Ο Τσάβες συνέστησε στη Globovision «να ηρεμήσει, διαφορετικά θα είμαι εγώ ο ίδιος που θα την κάνω να ηρεμήσει» (31/5), είπε.
Ποια κυβέρνηση, ποια δικαιοσύνη και ποια εθνοσυνέλευση; Στη Βενεζουέλα καθαρίζει ο ίδιος ο πρόεδρος αυτοπροσώπως. Αυτό θα πει άμεση δημοκρατία!