ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΣΑΡΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΚΤΙΚΗ

Στις 2 Αυγούστου το ρωσικό βαθυσκάφος ΜΙΡ-1 προσέγγισε τον πυθμένα του Αρκτικού Ωκεανού και κάρφωσε μια ρωσική σημαία από τιτάνιο ακριβώς κάτω από το Βόρειο Πόλο, σε βάθος 4.261 μ. Η σημαία συνοδευόταν από μία χρονοκάψουλα που περιείχε μήνυμα για τις νεότερες γενιές κι ένα λάβαρο του κυβερνώντος κρυφοναζιστικού κόμματος της Ρωσίας. Η μονομερής αυτή ενέργεια σχετίζεται με τις ρωσικές εδαφικές διεκδικήσεις στην πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο Αρκτική, που έχουν επίσημα εκφραστεί από το 2001. Πρόκειται ακόμα περισσότερο για μια συμβολική κίνηση ιδιαίτερης ωμότητας που στόχο έχει να προαναγγείλει τη μεγάλη επίθεση της νεοχιτλερικής υπερδύναμης για την παγκόσμια κυριαρχία. Μια κίνηση που μας γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω στην εποχή των μεγάλων γεωγραφικών ανακαλύψεων. Όπως είπε ο καναδός πρωθυπουργός Πήτερ Μακ Κέυ: «Δεν είμαστε στο 15ο αι. Δε μπορείς να γυρνάς τον κόσμο και να τοποθετείς σημαίες λέγοντας “Διεκδικούμε αυτό το έδαφος”».

Οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι η εξερευνητική τους επιστημονική αποστολή στην Αρκτική στοχεύει απλά στο να αποδείξει ότι η ρωσική υφαλοκρηπίδα – δηλαδή η προέκταση της ξηράς που φτάνει μέχρι το εξωτερικό όριο της ηπειρωτικής ζώνης – εκτείνεται έως το βόρειο πόλο (βλ. Kommersant, 4/8). Επικαλούνται συγκεκριμένα την παράγραφο 8 του άρθρου 76 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ που επιτρέπει σε μια χώρα να επεκτείνει υπό προϋποθέσεις τα όρια της ήδη καθορισμένης υφαλοκρηπίδας της, και για το λόγο αυτό έχουν υποβάλει σχετικό υπόμνημα στην επιτροπή του ΟΗΕ για τα όρια της υφαλοκρηπίδας. Όμως η επιτροπή δεν έχει ακόμα δώσει κάποια σαφή απάντηση στο αίτημά τους και τo έδαφος παραμένει υπό διεθνή κυριαρχία. Επιπλέον, στο άρθρο 241 της ίδιας συνθήκης ορίζεται ρητά ότι «Δραστηριότητες θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας δε μπορούν να αποτελέσουν τη νομική βάση για τη διεκδίκηση οποιουδήποτε τμήματος του θαλάσσιου περιβάλλοντος ή των πόρων του». Κι όμως οι νέοι τσάροι θεωρούν δικές τους χωρίς συζήτηση και χωρίς προσφυγή στις νόμιμες διεθνείς διαδικασίες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του αρκτικού υπεδάφους.
Εκτός απ’ τη Ρωσία και άλλες παράκτιες χώρες, όπως είναι η Δανία και ο Καναδάς, θα επιθυμούσαν πρόσβαση στα παγωμένα αυτά εδάφη καθώς η υποθαλάσσια οροσειρά Λομονόσοφ – που οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι ενώνει την ευρασιατική ηπειρωτική ζώνη με το βόρειο πόλο – εκτείνεται μέχρι τη δική τους ζώνη ελέγχου. Για το λόγο αυτό, τον περασμένο Απρίλη, καναδοί και ρώσοι γεωλόγοι στάλθηκαν να χαρτογραφήσουν την υποθαλάσσια οροσειρά (CBC News, 25/7). Όμως τον Ιούνη οι Ρώσοι επέστρεψαν και ανήγγειλαν μονομερώς ότι αυτή αποτελεί προέκταση της υφαλοκρηπίδας τους. Αμέσως η εφημερίδα Komsomolskaya Pravda δημοσίευσε χάρτη που απεικόνιζε όλη αυτή την απέραντη έκταση καλυμμένη με τα ρωσικά εθνικά χρώματα. Η σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας καθιστά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ κρατών που έχουν απέναντι ή γειτονικές ακτές αντικείμενο «συμφωνίας στη βάση των διεθνών νόμων» (άρθρο 83, παρ.1). Σε περίπτωση μη συμφωνίας μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα το θέμα ακολουθεί τη δικαστική οδό. Ωστόσο, η Μόσχα έσπευσε να καταχτήσει την περιοχή χωρίς να περιμένει την απόφαση του αρμόδιου οργάνου που είναι η Επιτροπή για τα Όρια της Υφαλοκρηπίδας, εκμεταλλευόμενη και την αδυναμία των ΗΠΑ να αντιδράσουν που με τη σειρά της οφείλεται στην πολιτική και νομική απομόνωσή τους πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα (η Ουάσιγκτον δεν έχει έως σήμερα επικυρώσει τη συνθήκη).
Είναι στη φύση των σοσιαλιμπεριαλιστών του Κρεμλίνου να καταπατούν κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ταυτόχρονα να το επικαλούνται για να επεκτείνουν τις θέσεις τους παγκόσμια. Μόνο μία χιτλερική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη μπορεί να συμπεριφέρεται με τόσο μεγάλη περιφρόνηση απέναντι στα υπόλοιπα κράτη και τους διεθνείς θεσμούς που η ίδια δηλώνει πως έχει αποδεχτεί. Και η αποστολή στο Βόρειο Πόλο δε μπορεί παρά να εξυπηρετεί τα πολεμικά της σχέδια. Ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών της Αρκτικής αποδεικνύεται εξαιρετικής σημασίας για τους Ρώσους καθώς συμβάλλει στον παραπέρα ενεργειακό αποκλεισμό της Ευρώπης και στην εξουδετέρωση της όποιας δυτικής άμυνας απέναντι στην επικείμενη ανατολική επέλαση. Γι’ αυτό και η ρωσική αποστολή βρισκόταν διαρκώς υπό τη στενή καθοδήγηση των αρχών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο επικεφαλής της αποστολής, ο Α. Τσιλινγκάροφ τυγχάνει αντιπρόεδρος της ρωσικής Δούμας και στέλεχος του κόμματος «Ενιαία Ρωσία» του Πούτιν ή ότι ο πρόεδρος της χώρας τηλεφώνησε για να ενημερωθεί για την πορεία της αποστολής. Το Γενάρη ο Τσιλινγκάροφ είχε συμμετάσχει σε μια ανάλογη αποστολή στο Νότιο Πόλο συνοδευόμενος από τον αρχηγό της KGB Ν. Πατρούσεφ.
Εδώ δεν έχουμε μία τυπική επιστημονική ερευνητική αποστολή, όπως θέλουν να πιστέψουμε οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου, αλλά μία εκστρατεία για την κατάκτηση νέων εδαφών. Οι νέοι χίτλερ ακολουθούν το παράδειγμα των γερμανών προκατόχων τους στέλνοντας ένα πρώτο απόσπασμα στο βόρειο άκρο της υδρογείου για να κηρύξει την έναρξη της παγκόσμιας επίθεσής τους. Φυσικά δε μπορούν να διανοηθούν ότι ο δρόμος που διάλεξαν θα τους οδηγήσει – όπως έγινε με τους πολιτικούς τους προγόνους – στη συντριβή.