Ενάντια στη σοσιαλφασιστική δημαγωγία σχετικά με την απόσχιση του Κόσοβου
ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΕΡΒΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΣΟΒΟ ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΕΡΒΙΑ

H ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχει προσφέρει μέχρι τώρα η Δύση στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Πρόκειται για την πρώτη επίσημη αναγνώριση κρατικού διαμελισμού με την άσκηση εξωτερικής βίας μετά το β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Πρόκειται στην ουσία για μια δικαίωση της ιδεολογίας και της στρατηγικής των νεοναζιστών που έχουν σήμερα την εξουσία στο Κρεμλίνο.
Η ανεξαρτητοποίηση του Κόσοβου δεν είναι η διεθνής αναγνώριση του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα ενός καταπιεσμένου έθνους που επιδιώκει την ανεξάρτητη κρατική του ύπαρξη, αλλά η απόσπαση τμήματος του εδάφους μιας χώρας υπέρ ενός άλλου που θέλει να επεκτείνει τα εδάφη του. Η ανεξαρτησία του Κόσσοβου είναι η ιστορική επιβράβευση του αλβανικού σοβινισμού και το πρώτο βήμα για την πραγματοποίηση του αντιδραστικού του ονείρου της Μεγάλης Αλβανίας το οποίο συνίσταται στην προσάρτηση του Κόσοβου στην Αλβανία και στη συνέχεια την προσάρτηση σε αυτήν του αλβανόφωνου κομματιού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Επειδή είναι τέτοια η φύση αυτής της ανεξαρτησίας, ο μεγάλος κερδισμένος σε επίπεδο αρχής, δηλαδή σε επίπεδο δημιουργίας ιστορικού προηγούμενου είναι ο κατ’ εξοχήν κανιβαλικός ιμπεριαλισμός που για όλη αυτήν την ιστορική περίοδο που διανύουμε είναι ο ρώσικος. Είναι αυτός που έχει ήδη ντε φάκτο αποσπάσει κομμάτια ολόκληρα από αδύναμα γειτονικά κράτη, όπως την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία από τη Γεωργία, και την Υπερδνειστερία από τη Μολδαβία. Είναι επίσης αυτός που από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ενθάρρυνε το διαμελισμό της Κύπρου, αρχικά με το να προτείνει τη διζωνική το 1965 και στη συνέχεια με το να υποστηρίξει μόνος αυτός σε όλο τον κόσμο την τούρκικη εισβολή του 1974 και το ντε φάκτο διαμελισμό του νησιού. Ταυτόχρονα είναι ο ίδιος που ξεκίνησε τη διαδικασία του πρώτου αιματηρού κρατικού διαμελισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο με το να προτείνει και να στηρίξει το διαμελισμό της Βοσνίας χρησιμοποιώντας το γενοκτονικό σέρβικο σοβινισμό. Είναι επίσης παντού οι φιλικές του δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, δηλαδή οι σοβινιστές, που σηκώνουν τη σημαία του κρατικού αποχωρισμού ή του φυλετικού και θρησκευτικού διαχωρισμού. Αυτό συμβαίνει στην Ισπανία με τους Βάσκους της σοσιαλφασιστικής ΕΤΑ, αυτό στη Τουρκία με τους κούρδους του επίσης σοσιαλφασιστικού PKK, αυτό στο Αζερμπαϊτζάν με την απόσχιση του Ναγκόρνο Καραμπάχ υπέρ της Αρμενίας, αυτό στη Σρι Λάνκα με τους τίγρεις Ταμίλ, αυτό στην Κένυα, στο Κογκό και στο Σουδάν, αυτό, όσο είναι δυνατό, με τους ιθαγενείς πληθυσμούς της λατινικής Αμερικής. Παντού στον κόσμο ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός ξυπνάει το κτήνος της εθνικής και θρησκευτικής αλληλοσφαγής και παντού θέλει να αλλάξει τα κρατικά σύνορα. Μόνο μέσα στη Ρωσία δεν το θέλει αυτό, εκεί δηλαδή όπου τουλάχιστον ένα καταπιεσμένο έθνος, το τσετσένικο, έχει μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και στην ουσία και στη μορφή το δικαίωμα του αποχωρισμού.
Το ότι ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός επιδιώκει σχεδόν παντού τη διάσπαση των εθνικών αλλά και των πολυεθνικών κρατών και των πολυεθνικών συνόλων δεν είναι μόνο μία ταχτική για την αλλαγή του διεθνούς στάτους κβο και για την απόσπαση συμμάχων μέσα από τη σοβινιστική κανιβαλοποίηση ολόκληρων κομματιών των αρχουσών αστικών τάξεων. Αυτή η κανιβαλοποίηση είναι η ουσία της δικιάς του στρατηγικής της κατάργησης της κρατικής κυριαρχίας και της υποδούλωσης ολόκληρων εθνών και κρατών. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολούθησε και ο γερμανικός χιτλερικός και ο γιαπωνέζικος αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός και υποχρεωτικά θα ακολουθεί κάθε ιμπεριαλισμός που θα στηρίζεται κύρια στη στρατιωτική βία για την κατάχτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Να λοιπόν πόσο ανεκτίμητο είναι το δώρο που έκαναν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές-ηγεμονιστές αλλά και οι ευρωπαίοι άθλιοι μικρομεσαίοι ιμπεριαλιστές στους νεοναζήδες του Κρεμλίνου. Τους έδωσαν όχι μόνο ένα τέλειο πρόσχημα για να κάνουν μελλοντικά τα ίδια και πολύ χειρότερα στα θύματά τους, ανάμεσα στα οποία περίοπτη θέση θα έχουν οι ίδιοι οι δυτικοευρωπαίοι μονοπωλιστές, αλλά τους έδωσαν και μια αιτία για να θεμελιώσουν ένα παγκόσμιο ρεύμα εκδίκησης ενάντια στη δυτική ιμπεριαλιστική αυθαιρεσία που πραγματικά στη δοσμένη υπόθεση ποδοπάτησε και αυτόν τον άθλιο ΟΗΕ. Πιο ειδικά προσφέρανε στο ρώσικο νεοχιτλερισμό ένα κουμπί που αυτός μπορεί να πατήσει όποτε θέλει για να εξαπολύσει τον υποδουλωτικό του πόλεμο ενάντια στην Ευρώπη. Γιατί ενώ οι σοσιαλιμπεριαλιστές έχουν κάνει τόσες και τόσες ντε φάκτο διασπάσεις και διαμελισμούς πουθενά δεν έχουν ακόμα προχωρήσει σε μια ντε γιούρε διάσπαση, δηλαδή δεν έφτασαν ποτέ στο σημείο να ανακηρύξουν ένα εξωτερικά αποσπασμένο θραύσμα χώρας σε χώρα ανεξάρτητη.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι σοσιαλ-ιμπεριαλιστές, επειδή θέλουν να εμφανίζονται σαν αντιιμπεριαλιστές, αντιμονοπωλιστές, αντικαπιταλιστές κλπ, φροντίζουν να μην εκτίθενται στα μάτια του τρίτου κόσμου, και γενικότερα στα μάτια των κρατών που θέλουν να διατηρήσουν την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία τους. Ήδη με το δήθεν οργισμένο βέτο τους στον ΟΗΕ σε ότι αφορά την ανεξαρτητοποίηση του Κόσοβου οι σοσιαλιμπεριαλιστές υποδούλωσαν για τα καλά τη Σερβία που ήδη παραλίγο να προσφέρει στη Ρωσία την πρώτη ανοιχτά ρωσόδουλη κυβέρνηση μέσα σε όλη την Ευρώπη, ίσως και μέσα σε όλο τον κόσμο (εννοούμε την εκλογή του Νικόλιτς στην προεδρία της χώρας). Η αναγνώριση του Κόσοβου θα είναι επίσης για τη Σερβία και σε ένα μεγάλο βαθμό για την ίδια τη Ρωσία ότι ήταν η συνθήκη των Βερσαλιών για την άνοδο στην εξουσία του χιτλερισμού στη Γερμανία. Η ουσιαστική διαφορά του Κόσοβου με τις Βερσαλίες είναι ότι στο πρώτο έχει συμμετάσχει δραστήρια σαν προβοκάτορας και ο ίδιος ο Χίτλερ απλά χωρίς να πολυφαίνεται.

Ο ρόλος του σοσιαλιμπεριαλισμού στην ανεξαρτησία του Κόσοβου

Η ανάμειξη της Ρωσίας στη διαδικασία της απόσχισης του Κόσοβου δεν αθωώνει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, δηλαδή την ιδιότητα των αμερικάνων μονοπωλιστών-ηγεμονιστών να επεμβαίνουν με απέραντη και κτηνώδη υπεροψία στα εσωτερικά των κρατών, να εγκαθιστούν ακόμα και με τη βία φιλικές τους κυβερνήσεις στη βάση της νοοτροπίας ότι έχουν το δικαίωμα να ρυθμίζουν τις διακρατικές σχέσεις και την εξωτερική πολιτική όλων των χωρών της γης. Ο αμερικάνικος ηγεμονισμός είναι το αρρωστημένο έδαφος πάνω στο οποίο δουλεύουν οι πράκτορες και οι φίλοι του Κρεμλίνου για να οδηγήσουν τις ΗΠΑ σε αλλεπάλληλα λάθη και μέσα από αυτά να επιβάλουν τη δικιά τους παγκόσμια ηγεμονία καταχτώντας νέες πολιτικο-στρατιωτικές θέσεις σε μια σειρά χώρες. Δίχως την αρρώστια δεν θα υπήρχε αποτελεσματική ρώσικη ανάμειξη σε αυτά τα εγκλήματα. Από την άλλη δίχως τη ρώσικη ιμπεριαλιστική ανάμειξη μέσω πρακτόρων και φίλων πάλι δεν θα υπήρχε το έγκλημα.

Ποιοι είναι οι πράκτορες και οι φίλοι στην περίπτωση του Κόσοβου; Ο μεγάλος πράκτορας είναι ο Κλίντον. Ο φίλος, πιθανότατα και πράκτορας είναι ο Φάτος Νάνο. Δίχως τον πρώτο δεν θα υπήρχε δραστήρια αμερικάνικη υποστήριξη και ενίσχυση του UCK το 98, ούτε θα υπήρχε η επέμβαση και o βομβαρδισμός της Σερβίας το ’99, ούτε η ντεφάκτο απόσχιση και προτεκτορατοποίηση του Κόσοβου από τον ΟΗΕ και αργότερα από το ΝΑΤΟ, βήματα τα οποία επέτρεψαν την ανεξαρτητοποίησή του μετά από 8 χρόνια. Δίχως τον δεύτερο, τον Φάτος Νάνο δεν θα υπήρχε η αντιδραστική «εξέγερση των πυραμίδων» του 1997 που έδιωξε τον λιγότερο εθνοσοβινιστή Μπερίσα για να ανεβάσει στην εξουσία αυτόν τον προβοκάτορα και πραξικοπηματία ανοιχτό κήρυκα της Μεγάλης Αλβανίας. Αλλά τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει δίχως την ύπουλη ενθάρρυνση της ίδιας της Ρωσίας. Η μία, η πιο κρυφή πλευρά των ρώσικων ραδιουργιών ήταν ότι η άνοδος του Φάτος Νάνο στηρίχθηκε στη δραστήρια υποστήριξη που έδωσε στο πραξικόπημά του και στην αντι- Μπερίσα εκστρατεία του σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό καθεστώς και οι φιλορώσοι και σοσιαλφασίστες της Ιταλίας. Η ανοιχτή πλευρά της ρώσικης επέμβασης εμφανίζεται στην ίδια την ιδρυτική πράξη γέννησης του ανεξάρτητου Κόσοβου: Η απόφαση 1244 του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καθιέρωσε την προτεκτορατοποίηση του Κόσοβου δεν θα υπήρχε χωρίς την υπογραφή της Μόσχας που συμμετείχε στο διαμελισμό παίρνοντας το στρατιωτικό έλεγχο του αεροδρομίου της Πρίστινας.

Να λοιπόν πως φτάσαμε στο σημείο να έχουμε έναν ακρωτηριασμό κράτους μέσα στην Ευρώπη και την ανοιχτή ευθύνη γι αυτό να την παίρνει ακέραιη στα μάτια των λαών ο λιγότερο επικίνδυνος ιμπεριαλισμός και να εμφανίζεται σαν θύμα ένας γενοκτονικός φασισμός, ο σέρβικος και παράλληλα σαν αδικημένος και προστάτης των μικρών κρατών ένας ιμπεριαλισμός που είναι ο απόλυτος στραγγαλιστής τους.
Να γιατί είναι από ευρύτερη άποψη μια καταστροφή και όχι μια απελευθέρωση εκείνο που κυοφορείται με την ανεξαρτησία του Κόσοβου. Ήδη η Ευρώπη διασπάται πάνω στο ζήτημα αυτό και στο μέλλον θα διασπαστεί περισσότερο. Ήδη ρωσόφιλες κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, η κυπριακή, η ισπανική και η σλοβακική δεν θα αναγνωρίσουν το νέο κράτος και τουλάχιστον οι 3 πρώτες έχουν γι’ αυτό ένα σημαντικό πρόσχημα. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα επικαλεστούν το γεγονός ότι μια τέτοια αναγνώριση δημιουργεί προηγούμενο υπέρ της Βόρειας Κύπρου, ενώ η Ισπανία επικαλείται την αποσχιστική πολιτική της ΕΤΑ. Αν η Ελλάδα δεν έχει ακόμα πάρει ακόμα επίσημη θέση και παριστάνει την επιφυλακτική είναι γιατί οι ρωσόδουλοι κυβερνήτες της θέλουν προηγούμενα να αποσπάσουν από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ τη δέσμευση ότι δεν θα βάλουν τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το νόημα της διένεξης για το όνομα, να μην μπει η γειτονική χώρα στους δυτικούς οργανισμούς ώστε να πέσει στα χέρια της Ρωσίας που την έχει ήδη αναγνωρίσει με το συνταγματικό της όνομα. Όσο λοιπόν η τρέχουσα διαπραγμάτευση για το όνομα θα συνεχίζεται η κυβέρνηση δεν θα πάρει θέση για την αναγνώριση του Κόσοβου.

Σε κάθε περίπτωση η ήδη αμήχανη και μισοπαράλυτη ευρωπαϊκή διπλωματία αντιμετωπίζει μέσα της έναν σκληρό πυρήνα αντιδράσεων που ξεπερνάει σε αριθμό το γνωστό πια σε όλους ρωσόδουλο δίδυμο Ελλάδας και Κύπρου. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει σε ένα προβλεπόμενο μέλλον μια συλλογική ευρωπαϊκή αναγνώριση του Κόσοβου. Εννοείται ότι επίσης δεν θα υπάρξει αναγνώριση του Κόσοβου από τον ΟΗΕ για ακόμα πιο πλατιούς λόγους. Αν πραγματικά μπει ένα τέτοιο ζήτημα σε ψηφοφορία ο τρίτος κόσμος θα βρεθεί για μια ακόμα φορά σε δίλημμα και ένα κομμάτι του θα βρεθεί αντικειμενικά σε συμμαχία με το νεοχιτλερικό στρατόπεδο και ενάντια στη Δύση, στο βαθμό που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αυτή που ποδοπατεί ανοιχτά την κρατική ακεραιότητα και ανεξαρτησία ενός κράτους. Είναι χαρακτηριστική η τρομερά δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκαν με την ανεξαρτητοποίηση οι δύο χώρες που έχουν ντε φάκτο διαμελιστεί από το σοσιαλιμπεριαλισμό, η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν. Αυτές τελικά αρνούνται αν και φιλοδυτικές να αναγνωρίσουν το Κόσοβο γιατί ξέρουν ότι η πουτινική Ρωσία δεν θα διστάσει να επικαλεστεί το προηγούμενο του Κόσοβου για να κάνει ντε γιούρε τη ντε φάκτο διαμελιστική του πολιτική όποτε το κρίνει πολιτικά δυνατό και σκόπιμο. Μάλιστα δεν δίστασε να κλείσει το μάτι ο ίδιος ο Πούτιν και στην Τουρκία και να την καλέσει έμμεσα να διεκδικήσει την απόσχιση της Βόρειας Κύπρου μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κόσοβου. Αυτό ήταν το νόημα της επίθεσης του Πούτιν στους ευρωπαίους ότι αν ήταν συνεπείς στην ανεξαρτησία του Κόσοβου θα έπρεπε να προωθήσουν και την ανεξαρτησία της Βόρειας Κύπρου. Πρόκειται πραγματικά για εμπρηστική πολιτική καθώς η Τουρκία είναι ανάμεσα στις πρώτες χώρες που αναγνώρισαν τον Κόσοβο οπότε έχει κάθε λόγο να είναι «συνεπής» και να κηρύξει την ανεξαρτησία της Βόρειας Κύπρου. Αν δεν ήταν πρακτόρικες οι ηγεσίες των 5 κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία της Ελλάδας θα είχαν αποδοκιμάσει με ιδιαίτερη έμφαση αυτές τις δηλώσεις του Πούτιν. Τέλος, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο για τον αρνητικό χαρακτήρα της ανεξαρτητοποίησης του Κόσοβου είναι η στάση της φιλοδυτικής Βοσνίας που δήλωσε μέσω του Βόσνιου προέδρου της τριμελούς ηγεσίας της ότι δεν προβλέπει να αναγνωρίσει σε ένα κοντινό μέλλον το Κόσοβο.

Να λοιπόν πως έγινε ξαφνικά και ένα φασιστικό επιθετικό καθεστώς σαν εκείνο της Σερβίας από θύτης να παρουσιάζεται σαν θύμα και να πως έγινε ο πιο επιθετικός ναζιστικού τύπου ρώσικος ιμπεριαλισμός, προστάτης και διαφθορέας της πρώτης, από υποκινητής κάθε ανωμαλίας και αυθαιρεσίας στις διεθνείς σχέσεις να παρουσιάζεται σαν εγγυητής των βασικών αρχών της ειρηνικής συνύπαρξης. Η ανεξαρτησία του Κόσοβου θα είναι από δω και μπρος η εξαγνιστική σημαία όλων των κανιβάλων της γης.
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι πρέπει να δοθεί στην υπόθεση του Κόσοβου μια ξεχωριστή σημασία από τους δημοκράτες αντιιμπεριαλιστές σε όλο τον κόσμο και να απαντηθεί με πειστικό τρόπο και με μια συγκεκριμένη γραμμή ειρήνης και δημοκρατίας η σοσιαλιμπεριαλιστική προπαγάνδα που θα περιστρέφεται από δω και μπρος γύρω από την αρνητικά διατυπωμένη απλή θέση: «όχι στην ανεξαρτησία του Κόσοβου».

Όχι στη σοσιαλφασιστική δημαγωγία

Η συμπυκνωμένη δημοκρατική απάντηση και θέση στην προπαγάνδα αυτή πρέπει να έχει κατ αρχήν τη μορφή: «ένα δημοκρατικό Κόσοβο σε μια δημοκρατική Σερβία», όπου η έμφαση πρέπει να δίνεται στο δεύτερο μισό της πρότασης, στο «μια δημοκρατική Σερβία». Το Κόσοβο δεν θα είχε αποσχιστεί ακόμα και αν το θέλανε οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές αν οι σέρβοι φασίστες εθνοεκκαθαριστές δεν είχαν αποδείξει στην πράξη πόσο πολύ μισούν τον αλβανικό πληθυσμό. Είναι αλήθεια πως δίχως την προβοκατόρικη υποστήριξη του Κλίντον στον UCK και δίχως την αμερικάνικη επίθεση στη Σερβία που ακολούθησε δεν θα υπήρχε, εκείνη τουλάχιστον την εποχή, σέρβικη μαζική επίθεση στο Κόσοβο. Όμως μόνο ένα φασιστικό καθεστώς θα πέρναγε σε μαζική εθνοκάθαρση όλου του αλβανικού πληθυσμού για να απαντήσει σε αυτή την επίθεση. Αυτή ήταν μια χιτλερικού τύπου απάντηση, δηλαδή μια απάντηση συλλογικής τιμωρίας σε μια άδικη ιμπεριαλιστική επέμβαση. Αλλά ακόμα βαθύτερα. Δεν θα υπήρχε τόσο πλατιά διεθνής πολιτική υποστήριξη στην αμερικάνικη επέμβαση και επίθεση και τελικά στην απόσχιση του Κόσοβου αν δεν υπήρχε προηγούμενα η ολωσδιόλου αδικαιολόγητη και ωμή κανιβαλική επίθεση και κατοχή από τη φασιστική Σερβία μιας ανεξάρτητης χώρας όπως είναι η Βοσνία. Αυτή χρησιμοποίησε το δικαίωμα του αποχωρισμού και της κρατικής ανεξαρτησίας που το είχε κατακτήσει μέσα από το σκληρό αντιφασιστικό απελευθερωτικό της πόλεμο του 1942-44. Πάνω στον ουσιαστικά ατιμώρητο σέρβικο βιασμό και στο διαμελισμό της Βοσνίας πάτησε ο προβοκάτορας Κλίντον για να δικαιολογήσει πολιτικά στη δημοκρατική κοινή γνώμη της Ευρώπης την επέμβασή του στο Κόσοβο και την επίθεση του στη Σερβία. Ο μόνος λοιπόν που δεν μπορεί να καταγγέλλει τον αποχωρισμό του Κόσοβου είναι το σέρβικο σοβινοφασιστικό καθεστώς και οι επί της γης φίλοι του με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα. Η υποστήριξη της ακεραιότητας της Σερβίας σε αυτή τη φάση δεν είναι δουλειά αυτού του καθεστώτος, αλλά δουλειά των σέρβων και αλβανών δημοκρατών και του διεθνούς αντιιμπεριαλιστικού και δημοκρατικού κινήματος. Γι αυτό το λόγο σήμερα το σκέτο αίτημα: «Το Κόσοβο μέσα στη Σερβία» είναι φασιστικό. Κόσοβο στα χέρια της Σερβίας σημαίνει σφαγή και εθνοκάθαρση όποτε το κρίνει σκόπιμο το σέρβικο σοβινοφασιστικό καθεστώς, και δεν είναι δυνατό σε κάθε στιγμή να επεμβαίνει ένας εξωτερικός στρατός για να σώνει τους κοσοβάρους από αυτήν την επαπειλούμενη σφαγή.
Από την άλλη μεριά ούτε ο αλβανικός σοβινισμός μπορεί να επικαλείται το σέρβικο φασισμό για να θεμελιώνει την ανεξαρτησία του Κοσόβου. Όχι μόνο γιατί είναι αυτός που κάνοντας εθνοκάθαρση των σέρβων του Κόσοβου τη δεκαετία 1980-90 έδρασε σαν ο βασικός προβοκάτορας για την αναβίωση του σέρβικου σοβινοφασισμού, αλλά και γιατί κυριολεκτικά δεν κούνησε το δαχτυλάκι του υπέρ της Βοσνίας όσο αυτή μακελευόταν, δηλαδή ξεκίνησε το αντάρτικό του μόνο αφού αυτή είχε για τα καλά σφαχτεί και τεμαχιστεί. Γι αυτό το λόγο η διατήρηση ενός Κόσοβου μακριά από τα χέρια της Σερβίας όσο αυτή είναι φασιστική δεν είναι επίσης δουλειά των αλβανών σοβινιστών αλλά των κοσοβάρων και των σέρβων δημοκρατών και πάνω απ όλα του διεθνούς αντιιμπεριαλισμού και δημοκρατισμού.

Το καθήκον των επαναστατών και δημοκρατών αντιιμπεριαλιστών

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουν τώρα οι δημοκράτες και επαναστάτες αντιιμπεριαλιστές; Τι πρέπει να υποστηρίξουν σε συνθήκες μεγάλης αδυναμίας του παγκόσμιου δημοκρατικού και επαναστατικού κινήματος; Τι μπορούν να απαιτούν δηλαδή και να προωθούν σαν μίνιμουμ αιτήματα και γραμμές μέσα στους δοσμένους διεθνείς και τοπικούς συσχετισμούς δύναμης και με την υλιστική αντίληψη ότι η ιστορία δεν γυρνάει πίσω;
Δεν μπορούμε πραγματικά να γυρίσουμε το Κόσοβο στην κατάσταση του 1999 πριν τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς και τη σερβική εθνοκάθαρση του Κόσοβου. Αν μπορούσαμε να το κάνουμε απλά θα είχαμε για εκείνη την εποχή, και πραγματικά είχαμε τότε, τη γραμμή της μη εξωτερικής επέμβασης στην αλβανο-σερβική διαμάχη. Θα περιμέναμε δηλαδή να δούμε αν πραγματικά το αλβανικό κοσοβάρικο αντάρτικο θα έκανε έναν παλλαϊκό και δημοκρατικό αγώνα, και από την άλλη ποιες μέθοδες θα χρησιμοποιούσε το καθεστώς Μιλόσεβιτς για να το αντιμετωπίσει. Αν οι Κοσοβάροι πολεμούσαν σαν τους Βόσνιους στηριγμένοι κύρια στα δικές τους δυνάμεις, αν συσπειρώνανε όλο το λαό μέσα από μια πραγματικά δημοκρατική λογική και οι σέρβοι τους αντιμετώπιζαν με τη βοσνιακή μέθοδο, τότε αυτοί θα είχαν καταχτήσει στην πράξη το δικαίωμα να αποσπάσουν την ανεξαρτησία τους, ενώ παράλληλα θα αποκτούσαν μέσα από την εθνοανεξαρτησιακή τους πάλη την πρακτική πολιτική εμπειρία και την οργάνωση για να διοικήσουν το ανεξάρτητο κράτος που θα προέκυπτε από αυτήν την πάλη. Τώρα όμως έχουν ένα κράτος φάντασμα ακριβώς επειδή το κέρδισαν κύρια από τα τανκς και τα αεροπλάνα του ιμπεριαλισμού οπότε η λειτουργία του δεν στηρίζεται σε εσωτερικούς θεσμούς που οικοδόμησε ο εθνοανεξαρτησιακός αγώνας, αλλά στους θεσμούς των «απελευθερωτών» και των αλβανών σοβινιστών συμμάχων τους. Αυτός πρέπει να είναι και ο κύριος λόγος της εξαιρετικά μεγάλης διαφθοράς και του οικονομικού παρασιτισμού που επικρατεί μέσα του.

Αφού όμως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και από την άλλη δεν επιτρέπεται να αφήσουμε τους Κοσοβάρους στα χέρια της Σερβίας όπως θα θέλανε οι σοσιαλφασίστες, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε τη ντε φάκτο κατάσταση του προτεκτοράτου, αλλά μόνο σαν προσωρινή χωρίς να αναγνωρίσουμε την ανεξαρτησία αυτού του κράτους. Άλλωστε στην πράξη από στρατιωτική άποψη και εν μέρει από αστυνομική και δικαστική το Κόσοβο θα συνεχίζει να λειτουργεί σα νατοϊκό και ευρωπαϊκό προτεκτοράτο για αρκετό καιρό ακόμα. Αυτή η προσωρινότητα είναι έτσι κι αλλιώς ανώμαλη γιατί κρύβει μέσα της εκρηκτικές αντιθέσεις. Για να προλάβουν τέτοιες αντιθέσεις αναγνώρισαν οι ΗΠΑ το Κόσοβο. Αν δεν το αναγνώριζαν θα βρίσκονταν μπροστά σε μια ανοιχτή σύγκρουση με τον αλβαΈτσι βρώμικα και καιροσκοπικά σκέφτονται και φέρνονται οι ιμπεριαλιστές.
Εμείς αντίθετα σαν επαναστατικό προλεταριάτο δεχόμαστε προσωρινά την κατάσταση του προτεκτοράτου για το Κόσοβο κυρίως για να δοθεί καιρός στη μόνη θετική δύναμη που μπορεί να εναντιωθεί από προοδευτική θέση στο σέρβικο σοβινοφασιστικό καθεστώς, το βοσνιακό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και κρατική ακεραιότητα. Γιατί εκεί στο ντεφάκτο γενοκτονικό διαμελισμό της Βοσνίας βρίσκεται στην ουσία του το πιο μεγάλο έγκλημα κατά της κρατικής ακεραιότητας και κυριαρχίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο και όχι στο ντεγιούρε αποχωρισμό του Κόσοβου. Αυτό σημαίνει ότι στο σοσιαλφασιστικό «Όχι στο διαμελισμό της Σερβίας» πρέπει να απαντάμε με το δημοκρατικό «Όχι στο διαμελισμό της Βοσνίας. Να συντριβεί ο σέρβικος φασισμός-επεκτατισμός. Δημοκρατικό Κόσοβο μέσα σε μια δημοκρατική Σερβία». Με αυτή τη γραμμή πρέπει να καλούμε σήμερα τους πάντες να συμπαρασταθούν στο μεγάλο δημοκρατικό αγώνα της κατεχόμενης και διαμελισμένης Βοσνίας ενάντια στο σέρβικο σοβινοφασισμό, αγώνα που θα δικαιώνει οποιαδήποτε ευρωπαϊκή και διεθνή επέμβαση κατά της Σερβίας. Βέβαια αν έτσι συμπεριφερόταν η Ευρώπη η νεοναζιστική Ρωσία δεν θα έμενε αδιάφορη, πράγμα που οι καιροσκόποι ευρωπαίοι μονοπωλιστές γνωρίζουν καλά, γι αυτό και δεν υπάρχει καμιά θετική ευρωπαϊκή πολιτική ενάντια στο συνεχιζόμενο διαμελισμό της Βοσνίας. Στην ουσία η δυτική αστική τάξη δεν θα τολμήσει να συγκρουστεί πραγματικά με το Κρεμλίνο προκειμένου να υποστηρίξει οτιδήποτε άλλο εκτός από τα χρηματοκιβώτιά της. Είναι στη φύση των αστών εξ αιτίας των εσωτερικών οικονομικών τους ανταγωνισμών να κινούνται στη βάση των πιο βραχυπρόθεσμων συμφερόντων τους. Αυτός είναι ο ένας λόγος για τον οποίο οι λαοί δεν πρέπει να στηρίζονται με οποιονδήποτε τρόπο στο φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό και αστισμό για να αντισταθούν στο φασιστικό ιμπεριαλισμό, αλλά μόνο να χρησιμοποιούν εφεδρικά τις όποιες αντιστάσεις των πρώτων στον δεύτερο. Από την άλλη μεριά η όποια αντίσταση των αστών στο σοσιαλιμπεριαλισμό εκδηλώνεται με τόσο ιδιοτελή και συνήθως με τόσο αντιδημοκρατικό, αλαζονικό και επεμβατικό τρόπο που κερδισμένος τελικά στις μάζες και στα καταπιεσμένα έθνη και κράτη βγαίνει ο σοσιαλιμπεριαλισμός που έχει όσο κανείς άλλος ανάγει σε επιστήμη την ταξική και αντιιμπεριαλιστική δημαγωγία. Να γιατί ο αληθινός επίφοβος εχθρός για κάθε σοσιαλ-φασισμό είναι οι λαοί και η επαναστατική και δημοκρατική αριστερά. Αυτήν πρέπει να οικοδομήσουμε παντού σε κάθε χώρα και σε κάθε σφαίρα της ταξικής πάλης και της πολιτικής δράσης αν θέλουμε πραγματικά να τσακίσουμε το σοσιαλφασισμό και μαζί του κάθε φαιοκόκκινο φασισμό. Γι αυτό πρέπει παντού από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο διεθνές ζήτημα να αναζητούμε τη δικιά μας προλεταριακή επαναστατική γραμμή και να διαχωριζόμαστε, ακόμα και με τη βία αν χρειαστεί, από κάθε αστική μισοδημοκρατική και ιμπεριαλιστική πολιτική. Οι λαοί δεν θα νικήσουν το σοσιαλιμπεριαλισμό αν δεν έχουν αποκτήσει βαθιά πολιτική οργανωτική και ιδεολογική αυτονομία από το φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό και δεν διαχωριστούν αποφασιστικά από την αστική τάξη γενικά. Από την άλλη ακριβώς επειδή δεν είναι δυνατή μια νίκη πάνω στο σοσιαλφασισμό χωρίς τον ανεξάρτητο από την αστική τάξη επαναστατικό και δημοκρατικό αγώνα των μαζών η πάλη ενάντια στο σοσιαλιμεριαλισμό θα είναι ο μεγάλος προθάλαμος για το νέο παγκόσμιο κύμα νικηφόρων σοσιαλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων.