ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΦΑΙΟΚΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ «ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ»

Κάθε φορά που ξεσπάει ένα νέο κύμα αυξήσεων το καθεστώς προσπαθεί να αποπροσανατολίσει το λαό για τα αίτια. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφωνούν για άλλη μια φορά σε ένα πράγμα: ότι οι αυξήσεις των τιμών στα τρόφιμα οφείλονται στην αισχροκέρδεια του ιδιωτικού κεφαλαίου εμπορικού και βιομηχανικού, που τάχα συγκροτείται σε «καρτέλ» για να καταργήσει τον ανταγωνισμό και να κατασκευάσει ένα μονοπώλιο σε κάθε κλάδο.

Έτσι εξηγούν τη συντριβή  των φτωχών αφού αυτοί διαθέτουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους στα τρόφιμα. Η απόδειξη για την ύπαρξη και δράση των καρτέλ σύμφωνα με όλα τα κόμματα και με τα επιστρατευμένα ΜΜΕ για την περίπτωση είναι ότι οι ονομαστικές τιμές των τροφίμων στην Ελλάδα είναι οι υψηλότερες σε όλη την ΕΕ. Σαν παράδειγμα αναφέρουν το γάλα, τον σερβιριζόμενο καφέ και κάποια  προϊόντα πολυεθνικών που πουλιούνται στη χώρα μας, όπως λένε, ακριβότερα από ότι στις άλλες χώρες της ΕΕ. Στη συνέχεια λένε ότι ανάλογα μεγαλύτερες από τις τιμές στην ΕΕ-15 είναι και όλες οι άλλες ονομαστικές τιμές των τροφίμων στη χώρα μας. Κι όμως σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που παραθέτουμε στον δεύτερο πίνακα η Ελλάδα μαζί με την Πορτογαλία και την Ισπανία έχουν τις χαμηλότερες ονομαστικές τιμές τροφίμων στην ΕΕ των 15, δηλαδή στην δυτική Ευρώπη και όχι τις υψηλότερες! Αυτό όμως συμβαίνει και σε όλα τα προϊόντα όχι μόνο με τα τρόφιμα. Από το Βήμα της 22/6/2008 δίνουμε τα στοιχεία της Eurostat για το επίπεδο των τιμών όλων των προϊόντων στην ΕΕ-15.

Έτος 2006. Μέσος όρος όλων των τιμών για όλα τα είδη (όχι μόνο τρόφιμα) στην ΕΕ των 27 είναι ο αριθμός 100

Η Πορτογαλία έχει δείκτη 85.7 και η Σλοβενία 75.3

Δίνουμε τώρα στον επόμενο πίνακα τα στοιχεία της Eurostat  για το συνολικό επίπεδο των λιανικών τιμών  των τροφίμων μερικών χωρών το έτος 2006.

Η πρώτη γραμμή δίνει την σύγκριση λιανικών τιμών όλων των βασικών ειδών επιβίωσης το έτος 2006 συμπεριλαμβανομένων και των αλκοολούχων ποτών  στην ΕΕ των 27 με μέσο όρο το 100. Η δεύτερη τη σύγκριση λιανικών τιμών των φρούτων και λαχανικών EU-27 με μέσο όρο το 100.

Στον παρακάτω πίνακα δίνονται τα αναλυτικά στοιχεία της Eurostat για τις λιανικές τιμές ομάδων βασικών ειδών κατανάλωσης το ίδιο έτος.

Συγκριτικό επίπεδο των λιανικών τιμών του 2006, ΕΕ27 = 100

Η διακομματική προπαγάνδα κορυφής, όπως κάθε φασιστική προπαγάνδα, δικαιολογεί την πτώση του βιοτικού επιπέδου αποκλειστικά από το ύψος των τιμών. Και επειδή οι τιμές είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ-15 αυτή η προπαγάνδα αντιστρέφει την πραγματικότητα. Όπως ξέρει ο καθένας το ύψος του βιοτικού επιπέδου δεν διαμορφώνεται από τις τιμές αλλά από τη σχέση μισθών και τιμών. Με τα στοιχεία της Eurostat δίνουμε τις Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης (ΜΑΔ) της κάθε χώρας. Η ΜΑΔ είναι ένα υποθετικό νόμισμα που αγοράζει τον ίδιο όγκο προϊόντων και υπηρεσιών σε όλες τις χώρες και χρησιμοποιείται για την σύγκριση του βιοτικού επιπέδου των διαφόρων χωρών.

 ΕΕ των 27 με μέσο όρο το 100

Η Ελλάδα έχει το δεύτερο χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από τις χώρες της ΕΕ των 15. Αυτό δεν οφείλεται στις υψηλότερες τιμές στην ΕΕ-15 όπως ισχυρίζεται η γκεμπελική προπαγάνδα, αλλά στους χαμηλότερους μισθούς μέσα στην ΕΕ των 15. Με τους μισθούς των 600 και 700 ευρώ οι εργαζόμενοι στερούνται- χωρίς καμιά  αύξηση των τιμών- βασικά είδη διατροφής και υπηρεσίες και καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος του μισθού τους για να επιβιώσουν. Γι’ αυτό και η παραμικρή αύξηση των τιμών των τροφίμων, πόσο μάλλον το σημερινό κύμα της ακρίβειας, συντρίβει το βιοτικό τους επίπεδο και εξαπλώνει ακόμα περισσότερο τη φτώχεια. Υπεύθυνοι για αυτό το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο στην ΕΕ των 15 είναι όλες οι κομματικές ηγεσίες και πάνω απ΄ όλες εκείνες του ψευτοΚΚΕ και των διάφορων μορφών του χώρου του ΣΥΝ που συνειδητά σαμποτάρουν εδώ και δεκαετίες την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να τσακίσουν τις παραγωγικές δυνάμεις που είναι στην ιδιοκτησία των μη φιλοανατολικών μερίδων του κεφάλαιου. Το σαμποτάζ όμως των βασικών παραγωγικών δυνάμεων δεν μπορεί να σταθεί ούτε μία μέρα χωρίς το χαμηλότερο μισθό και μεροκάματο, χωρίς τη διάσπαση των εργαζομένων που είναι και η προϋπόθεσή του. Γιατί κανένα κεφάλαιο δεν μπορεί να παράγει με ανεβασμένο το κόστος εξ αιτίας του γενικότερου παραγωγικού, ερευνητικού, εκπαιδευτικού και γραφειοκρατικού σαμποτάζ αν δεν αποζημιωθεί και φέρει το κέρδος του στο μέσο ποσοστό του κέρδους της αγοράς με την προσφορά φτηνής εργασίας. Γι’ αυτό κι ο σοσιαλφασισμός είναι και ο δουλέμπορας και ο διασπαστής της εργατικής τάξης και ο υπεύθυνος για το χειρότερο βιοτικό επίπεδο και για την διαρκώς εξαπλούμενη φτώχεια. Αυτός είναι που σπάει διαρκώς τα μεροκάματα στην ύπαιθρο και στην πόλη τσακίζονας τα συνδικάτα και την επιτήρηση στους εργοδότες ώστε να εισάγει σε όλους τους κλάδους διαρκώς νέες φουρνιές κακοπληρωμένων και χωρίς δικαιώματα μεταναστών (καθώς οι προηγούμενες φουρνιές καταφέρνουν να μεγαλώσουν κάπως τα μεροκάματα) ή και ντόπιων εργατών που τους βυθίζουν στη μαύρη εργασία. Πρόκειται για μια ξενόδουλη πολιτική δεκαετιών στην υπηρεσία των νέων τσάρων που στόχο έχει να υποτάξει τη χώρα μας, μια χώρα όλο και πιο αδύναμη και πιο συμπλεγματική, στον πολεμικό άξονα της Ρωσίας-Κίνας μέσα από τον οποίο θα επιχειρήσει να πάρει εκδίκηση για την καθυστέρησή της που οι ρωσόφιλοι σαμποταριστές και προβοκάτορες αποδίδουν στη Δύση.

Το αποτέλεσμα του παραγωγικού σαμποτάζ είναι το υψηλότερο κόστος παραγωγής και στην αγροτική οικονομία

Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια πολύ μεγαλύτερος από αυτόν της ΕΕ των 15. Σήμερα που ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη είναι στο 3.7% στην Ελλάδα είναι 4.9% Επομένως ο πληθωρισμός στην Ελλάδα εκτός από εισαγόμενος εξαιτίας της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και ορισμένων τροφίμων παγκοσμίως και εκτός από την γενική τάση της αύξησης των τιμών σε αυτό το οικονομικό σύστημα, έχει και μια συνιστώσα με ντόπια ελληνικά χαρακτηριστικά. Αυτό το ιδιαίτερο τμήμα του ελληνικού πληθωρισμού ούτε είναι εισαγόμενο ούτε και οφείλεται στα καρτέλ που έχει εφεύρει ο σοσιαλφασισμός για να το δικαιολογήσει. Οφείλεται, πρώτο στο υψηλό κόστος παραγωγής εξ αιτίας του πολύχρονου παραγωγικού σαμποτάζ και της συνακόλουθα όλο και πιο χαμηλής παραγωγικότητας της εργασίας, ιδιαίτερα εκείνης στην αγροτική παραγωγή, και δεύτερο στους πελώριους κοινωνικούς πόρους που κυρίως μέσω της ψηλής φορολογίας σπαταλιούνται για να θρέψουν μια απέραντη παρασιτική κρατική γραφειοκρατική ακρίδα και μερικές εκατοντάδες υπερπαχυμένες εργολαβικο-προμηθευτικές βδέλλες, που αποτελούν την ανατολικού τύπου κρατικοφασιστική ολιγαρχία. Παράδειγμα είναι οι τιμές παραγωγού αγροτικών προϊόντων ( κόστος συν κέρδος) το έτος 2005 που δίνονται στον παρακάτω πίνακα.

Τιμές παραγωγού βασικών ειδών διατροφής χωρίς φόρο σε EUR/100Κg στα διάφορα κράτη μέλη της ΕΕ-15 το έτος 2005. Στις παύλες δεν υπάρχουν στοιχεία.

Ονομαστικοί δείκτες τιμών παραγωγού ( όχι ζωικά προϊόντα) χωρίς φόρο με έτος βάσης το 2000=100

Οι δύο τελευταίοι πίνακες δείχνουν ότι οι ελληνικές είναι οι μεγαλύτερες τιμές παραγωγού τροφίμων στην ΕΕ των 15 και οφείλονται στο παραγωγικό σαμποτάζ, δηλαδή στο άμεσο σαμποτάρισμα των επενδύσεων, στη μεθοδευμένη παρεμπόδιση της συγκέντρωσης της γης, δηλαδή στην συνέχιση του κατατεμαχισμού της, στην επίσης εσκεμμένη έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού, στην χαμηλή τεχνολογική σύνθεση του γεωργικού κεφαλαίου, στην έλλειψη γεωργικών υποδομών και τελικά στην υπονόμευση της γεωπονικής έρευνας και τεχνολογίας. Όλα αυτά διαμορφώνουν τελικά την μικρή παραγωγικότητα της γεωργικής εργασίας στην Ελλάδα. Οι υψηλότερες δηλαδή τιμές παραγωγού στη χώρα μας δεν οφείλονται στο ψηλότερο αγροτικό εισόδημα, στο κέρδος δηλαδή του παραγωγού, αλλά στο ψηλό κόστος παραγωγής. Γιατί το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας είναι από τα χαμηλότερα στην ΕΕ-15 και θα ήταν ακόμα πιο χαμηλό αν δεν υπήρχαν οι κακοπληρωμένοι μετανάστες εργάτες γης που επίσης εισάγονται σε διαρκώς νέες φουρνιές για να μην ανεβαίνουν αισθητά τα μεροκάματα των παλιών εργατών γης, κυρίως των Αλβανών που αρκετοί έφυγαν από τη γη, ενώ οι μισθοί τους γενικά ανέβηκαν για να φτάσουν στους μισθούς της ελάχιστης ανθρώπινης διαβίωσης σε αυτή τη χώρα. Το 2003 σε τρέχουσες τιμές το μέσο ετήσιο αγροτικό εισόδημα ήταν, σύμφωνα με την Eurostat, στο 72.8% του αγροτικού εισοδήματος της ΕΕ των 15. Φυσιολογικά εξαιτίας αυτών των υψηλότερων τιμών παραγωγού θα έπρεπε οι τιμές των τροφίμων στη χώρα μας να είναι οι ψηλότερες στην ΕΕ των 15. Όμως όπως είδαμε στην αρχή του άρθρου μας  είναι οι χαμηλότερες μετά την Πορτογαλία. Η εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε είναι η εξής: Η ελληνική βιομηχανία τροφίμων αγοράζει ακριβότερα την πρώτη ύλη της από όλες τις βιομηχανίες της ΕΕ-15, αλλά επειδή είναι παραγωγικά σύγχρονη όσο και οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές και ταυτόχρονα το καθεστώς της έχει εξασφαλίσει τα χαμηλότερα μεροκάματα της Ευρώπης για να επεξεργαστεί τα προϊόντα της, το μέσο παραγωγικό της κόστος είναι μικρότερο από όσο το ευρωπαϊκό. Επίσης ένα μέρος του αυξημένου κόστους αγοράς της πρώτης ύλης η βιομηχανία τροφίμων το μετακυλύει στο εμπόριο που και αυτό με τη σειρά του αντιρροπεί τις αυξημένες τιμές των αγορών του με το χαμηλότερο μεροκάματο αυτό των 600 ευρώ που πληρώνει τους υπάλληλους του είτε στα σούπερ μάρκετ, είτε στο χοντρεμπόριο κλπ. Οι λιανικές τιμές συμπιέζονται αναγκαστικά με αυτό τον τρόπο στο χαμηλότερο επίπεδο στην ΕΕ-15. Αν ήταν αλλιώς, με τους χαμηλούς μισθούς με τους οποίους αντιρροπίζει το καθεστώς το σαμποτάζ του στα μέσα παραγωγής και στην έρευνα, δεν θα μπορούσε κανείς εργαζόμενος να αγοράσει τίποτα. Τα μέσα ποσοστά κέρδους κάθε μορφής κεφαλαίου διατηρούνται με αυτή την ανατολικού τύπου λειτουργία της οικονομίας που βασίζεται στο χαμηλότερο μεροκάματο της εργατικής τάξης χάρη στο διαρκές δουλεμπόριο των μεταναστών και την γενίκευση και την συνδικαλιστική-πολιτική και διοικητική νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας. Σήμερα το μεροκάματο στη γεωργία ανεβαίνει, οπότε και οι τιμές παραγωγού αυξάνουν ακόμα περισσότερο πέρα από την χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας και από την αύξηση των τιμών των εισροών στη γεωργία λόγω του πετρελαίου και των άλλων συντελεστών της παραγωγής.

Το γενικότερο παραγωγικό σαμποτάζ στη χώρα επιβεβαιώνεται και από την τεράστια πτώση της παραγωγικότητας της εργασίας σε όλη την οικονομία που δίνουμε για τα έτη 2005 και 2006 από το Βήμα.

Παραγωγικότητα της εργασίας ανά ώρα. ΕΕ των 27=100

Η υπερφορολόγηση των τροφίμων

Τα τρόφιμα στη χώρα μας την ουσία θα ήταν ακόμα φθηνότερα σε σχέση με την ΕΕ αν δεν επιβαρύνονταν και με τον ιδιαίτερα μεγάλο ΦΠΑ ίσο με 9%. Τα περισσότερα γεωργικά είδη και τρόφιμα με ίδια τιμή πωλήσεως χωρίς ΦΠΑ στις διάφορες χώρες πωλούνται αναγκαστικά στην Ελλάδα ακριβότερα κατά 3.5% από όσο στη Γαλλία, κατά 5% ακριβότερα από όσο στην Ιταλία κατά 2% ακριβότερα από όσο στην Ισπανία και τη Γερμανία και κατά 3% από όσο στο Βέλγιο. Μόνο η Δανία έχει πολύ ψηλό ΦΠΑ στα τρόφιμα. Αυτό φαίνεται στον παρακάτω πίνακα με στοιχεία από την Eurostat. Σε ότι αφορά δηλαδή την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης στη χώρα μας το κράτος την φορολογεί στα τρόφιμα με αυτά τα ψηλά ποσοστά για να μαζέψει τους φόρους που θα θρέψουν την κρατικοφασιστική ακρίδα και για να μπορεί να δίνει με άνεση 250 εκατ ευρώ στο φιλορώσικο κεφάλαιο της MIG από την πώληση των μετοχών του ΟΤΕ που του είχε προηγουμένως εκχωρήσει.

Φόρος Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ) % στα περισσότερα γεωργικά είδη το έτος 2005  την 1^η Ιανουαρίου. Ποσοστά φόρου πάνω στην τιμή πώλησης του έμπορα.

Ο  φασισμός πίσω από τη δημαγωγία των 5 κομμάτων για τη «συνωμοτική» κερδοσκοπία

Ο τεράστιος αποπροσανατολισμός του λαού για τα αίτια της ακρίβειας της εξαπλούμενης φτώχειας και της ανεργίας έχει καθαρά φασιστικά χαρακτηριστικά και απέχει μόνο ένα βήμα για να ολοκληρωθεί, δηλαδή να αποκτήσει και αντισημιτικά χαρακτηριστικά. Γιατί όπου υπάρχει μια μόνιμη υποτιθέμενη συνομωσία σε μια λίγο πολύ ελεύθερη αγορά δεν μπορεί παρά να υπάρχει ένας ειδικός ενιαίος παράγοντας που να ενώνει τα κεφάλαια και να καταργεί τον ισχυρό ανάμεσά τους ανταγωνισμό. Ο καταλληλότερος και ο πιο δοκιμασμένος τέτοιος παράγοντας που μπορεί να εξάψει τη λαίκή, ιδιαίτερα τη μικροαστική φαντασία είναι οι εβραίοι. Σε παλιότερο κείμενο της N.Ανατολής για την ακρίβεια λέγαμε ότι: «Με την καθεστωτική δημαγωγία για την διαμόρφωση των τιμών από τις συνομωσίες του κεφαλαίου που βρίσκονται στο κέντρο κάθε φασιστικής οικονομικής δημαγωγίας, ο καπιταλισμός μετατρέπεται από ένα σύστημα παραγωγικών σχέσεων που κινούνται πάνω σε αυθόρμητους οικονομικούς νόμους σε μια αυθαίρετη θέληση των καπιταλιστών που αντί να ανταγωνίζονται ανάμεσά τους προσφέροντας όλο και πιο χαμηλές τιμές για να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλο, συνεννοούνται μυστικά και ενώνονται αποσπώντας «από το λαό» όσο κέρδος θέλουν. Για τους φασίστες η αυτόνομη κίνηση της αγοράς γίνεται ενιαία εγκληματική θέληση του «σατανικού» κεφάλαιου, που σαν τέτοια μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από μια άλλη θέληση, τη θέληση του κράτους και τελικά τη θέληση του «λαϊκού», δηλαδή του φασιστικού κόμματος που θα προσδιορίζει τις τιμές στο ύψος ακριβώς στο οποίο οι φτωχές μάζες θα μπορούν να αγοράζουν. Αυτή η «καλή» θέληση δεν θα πάρει έγκριση από κανέναν για να επιβάλει την εξουσία της όπως δεν πήραν και οι σατανικοί καπιταλιστές όταν αύξαιναν τις τιμές. Θα επιβάλει λοιπόν όταν έρθει η ώρα το νόμο της, που θα είναι η οικονομική και πολιτική βία, η δικτατορία απέναντι σε όσους την αμφισβητούν.»

Οι ομάδες που «απαλλοτριώνουν» σήμερα τα τρόφιμα από τα σούπερ μάρκετ με την ανοιχτή πολιτική υποστήριξη της ηγεσίας του ΣΥΝ και τα μοιράζουν στις λαϊκές αγορές ανοίγουν ιδεολογικά και πολιτικά το δρόμο της επερχόμενης σοσιαλφασιστικής δικτατορίας. Πρόκειται για την πιο ακραία εκδήλωση της ενιαίας διακομματικής φασιστικής πολιτικής κορυφής. Το ΛΑΟΣ  συνεπές στο κρατικοφασισμό του υποστηρίζει ανοιχτά την θέση ότι το κράτος πρέπει να αναλάβει την παραγωγή των βασικών ειδών κατανάλωσης. Το ίδιο λεει και ο ΣΥΝ με άλλα λόγια καθώς υποστηρίζει τον αυστηρό κοστολογικό έλεγχο σε όλα τα στάδια διύλισης και εμπορίας των πετρελαιοειδών και τον κοστολογικό έλεγχο και το ελεγχόμενο ποσοστό κέρδους στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης. Ελεγχόμενο ποσοστό κέρδους σημαίνει όμως κέρδος κάτω από το μέσο ποσοστό της αγοράς και επομένως κρατική χρηματοδότηση του κεφαλαίου δηλαδή κρατική παραγωγή κάτω φυσικά από τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο του ενιαίου φασιστικού κόμματος. Ο Παπανδρέου είναι πια ένας ξεδιάντροπος κνίτης. Όντας στην αντιπολίτευση μπορεί να δημαγωγεί ασύστολα την ώρα που το υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ των υπαλλήλων, ευνουχισμένο από τον ίδιο και προδομένο από τον Βενιζέλο τον παρακολουθεί άφωνο. Έτσι λοιπόν κατηγορεί την κυβέρνηση ότι ο πληθωρισμός στα τρόφιμα οφείλεται αποκλειστικά σ’ αυτήν (γι’ αυτόν δεν υπάρχει καν εισαγόμενος πληθωρισμός και παγκόσμια κρίση!) γιατί  δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ακρίβειας… «επειδή είναι μια κυβέρνηση, όμηρος των λίγων και ισχυρών, των καρτέλ και των κερδοσκόπων, όμηρος συμφερόντων»!!!!. Το ψευτοΚΚΕ προσπαθεί να διαφοροποιηθεί συγκυριακά από τις ανοιχτές φασιστικές θέσεις του ΛΑΟΣ και του ΣΥΝ κατηγορώντας την Κοινή Αγροτική Πολιτική την ΕΕ και τους κερδοσκόπους, όταν η λαϊκή οικονομία που υποστηρίζει είναι η πιο ολοκληρωμένη μορφή φασιστικής οικονομίας! Όσο γα τις γνωστές ενώσεις των καταναλωτών και το καταναλωτικό τους κίνημα αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι είναι καπέλλα ή δεκανίκια του σοσιαλφασισμού. Το ίδιο και η θλιβερή πασοκική ηγεσία της ΓΣΕΕ που κοίταξε να βρεί λίγη ζωή από τον θανάσιμο πόλεμο που της κάνουν οι ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ καλώντας σε συγκέντρωση ενάντια στις ψηλές τιμές που επιβάλει το κεφάλαιο. Ο λαός όσο και να μην έχει μια άλλη εξήγηση και μια άλλη γραμμή άμυνας στην ακρίβεια φαίνεται ότι δυσπιστεί στις κομματικές ηγεσίες που στήνουν τις θεατρικές παραστάσεις συμπαράστασης στους φτωχούς σε όλα τα δελτία ειδήσεων, καθώς και τους ειδικούς στις τιμές ενώσεις των καταναλωτών. Έτσι δεν πάτησε το πόδι του σε καμιά από τις συγκεντρώσεις τους σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στην ακρίβεια! 

Τα μέτρα ανακούφισης της εργατικής τάξης και των εργαζομένων

Εννοείται ότι δεν νοείται για μαρξιστές, για ταξικούς εργάτες και γενικότερα για πρακτικούς ανθρώπους να κάνουν ένα πολιτικό κίνημα ενάντια στην ακρίβεια. Θα ήταν σαν να δέρνανε τη θάλασσα μαζί με τον Αρταξέρξη για να χαμηλώσουν τα κύματα. Αυτό που νοείται είναι πρώτο και το βασικότερο ένα πατριωτικό και δημοκρατικό κίνημα ενάντια στο πολύπλευρο παραγωγικό και επιστημονικοτεχνικό σαμποτάζ που πραγματοποιούν εδώ και δεκαετίες οι διάφοροι κυνηγοί και εξορκιστές της ακρίβειας, δεύτερο ένα εργατικό κίνημα για την αύξηση των μισθών και για το χτύπημα της μαύρης εργασίας, και τρίτον και εφ όσον παλεύονται και τα παραπάνω ένα παλλαϊκό κίνημα για άμεση ανακούφιση από το κράτος των πιο βαριά πληττόμενων κομματιών του πληθυσμού. 

Σχετικά με αυτό το τελευταίο. Η χρηματοδότηση των μέτρων ανακούφισης δεν θα μπορούσε να γίνει σήμερα παρά μόνο σε βάρος των πιο παρασιτικών εισοδημάτων αντίθετα με το σοσιαλφασισμό και το φασισμό που καλύπτουν σκαναδαλωδώς αυτά τα εισοδήματα και προτείνουν μόνιμα την υπερφορολόγηση δηλαδή το χτύπημα του μόνου παραγωγικού κεφάλαιου, του βιομηχανικού και τελικά τη διάλυση της παραγωγής και τον έλεγχό της από την δήθεν «λαϊκή», στην πραγματικότητα κρατικοφασιστική του οικονομία. Τέτοια εισοδήματα είναι η μεγάλη γαιοπρόσοδος που στηρίζεται στην σπανιότητα της γης που έχουν επιβάλει οι σοσιαλφασίστες σαμποταριστές. Αυτή η γαιοπρόσοδος που έχει κάτσει παντού σα βδέλλα στο σώμα της παραγωγής, του εμπόριου και των υπηρεσιών μπορεί να συλληφθεί εύκολα και να υπερφορολογηθεί με την επιβολή συντελεστών πολύ ανώτερων από το σημερινό 39% για όλα τα ψηλά εισοδήματα, ενώ μπορεί αντίστοιχα και πρέπει να μειωθεί αυτός ο συντελεστής για τα μικρομεσαία εισοδήματα. Πάντως η πιο μεγάλη πηγή χρηματοδότησης για το κράτος που παράλληλα θα ανακούφιζε σοβαρά κάθε παραγωγική διαδικασία θα πρόκυπτε με την καταπολέμηση της μίζας που ανέρχεται σε πάνω από 15 δις ευρώ. Αυτή θα χτυπιόταν σημαντικά απλά και μόνο με την διαφάνεια και τον δημοκρατικό έλεγχο και την αξιολόγηση της δουλειάς της δημόσιας διοίκησης και της κρατικής γραφειοκρατίας γενικότερα, ιδιαίτερα των εφοριακών, αλλά και των πολεοδομιών, των δήμων κλπ. Λεφτά υπάρχουν και τα έχουν τα παράσιτα. Όμως αυτή η αστική τάξη πάντα στάθηκε απέναντι στο λαό, πάντα τον πρόδωσε  ακόμα και στην χειρότερη πείνα, την κατοχική.  Τα αστικά δημοκρατικά μέτρα που μπορούν να ληφθούν σαν τέτοια δεν είναι δύσκολα σαν τέτοια, δηλαδή τεχνικά. Είναι δύσκολα πολιτικά. Δηλαδή ενώ είναι απλά δημοκρατικά μέτρα απαιτούν στην πραγματικότητα σήμερα στη Ελλάδα τουλάχιστον μια δημοκρατική εξέγερση  που όταν θα γίνει θα γίνει πρώτα και κύρια ενάντια στους προστάτες των παρασίτων, τους σοσιαλφασίστες και φασίστες δημαγωγούς.