ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Σε ένα εκτεταμένο άρθρο αυτού του φύλλου της «Νέας Ανατολής» αναλύουμε πολιτικά την τελευταία κρίση με την Αλβανία και την τακτική και στρατηγική του σοσιαλιμπεριαλισμού που καθοδηγεί τον ελληνικό σοβινισμό στις τερατώδεις ενέργειες του. Σ΄ ένα άλλο σημείο της εφημερίδας δημοσιεύουμε επίσης μια ανακοίνωση τύπου της ΟΑΚΚΕ που η πρώτη της παράγραφος δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» πριν από δυο βδομάδες.
Κρίνουμε σκόπιμο να συνοδέψουμε αυτά τα κείμενα με μια βαθύτερη ανάλυση αυτού που χαρακτηρίζουμε σαν «επέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας» όταν ξεσκεπάζουμε την επίσημη ελληνική εξωτερική πολιτική απέναντι στην Αλβανία με εργαλείο το μειονοτικό.

Έχουμε γράψει σε παλιότερο θεωρητικό μας άρθρο για το εθνικό κράτος στη σημερινή εποχή, ότι ο ιμπεριαλισμός το αρνείται από τα δεξιά και ότι διαρκώς κοιτάει να το καταργήσει παραβιάζοντας σύνορα και εσωτερική κρατική κυριαρχία με πολιτικο-στρατιωτικό τρόπο ή μέσα από οικονομικούς εκβιασμούς.
Η μεγάλη πλειοψηφία των εθνών της γης μπήκαν στο ιστορικό προσκήνιο όταν ήδη είχαν σχηματιστεί τα πρώτα ισχυρά αστικά κράτη και είχαν κιόλας μετεξελιχθεί σε ιμπεριαλιστικά μοιράζοντας ανάμεσα τους όλο τον πλανήτη. Τα νέα αυτά έθνη μέσα από πολύχρονες επαναστατικές διαδικασίες και μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους συγκροτήθηκαν σε κράτη. Είναι εδώ και μισό αιώνα λοιπόν που το σύνθημα των καταπιεσμένων εθνών για αυτοδιάθεση μέχρι την απόσχιση έχει πρακτικά αντικατασταθεί με το αίτημα της κρατικής ανεξαρτησίας, αφού τα έθνη συγκροτήθηκαν κατά κανόνα σε κράτη (πολυεθνικά ή όχι δεν έχει σημασία).
Είναι αυτά τα κράτη που αποτέλεσαν τον τρίτο κόσμο και είναι ακριβώς αυτά που πρόβαλαν και κατοχύρωσαν σε όλα τα διεθνή βήματα με επικεφαλής την προλεταριακή Κίνα του Μάο Τσε Τουνγκ, τις αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης που ανάμεσα τους δεσπόζει η μη αμφισβήτηση της κυριαρχίας του κάθε κράτους στο εσωτερικό των συνόρων του και η μη επέμβαση σε αυτή την κυριαρχία και σ΄ αυτά τα σύνορα.
Το κινέζικο προλεταριάτο το ίδιο τήρησε με αυστηρή σχολαστικότητα αυτή την αρχή μέχρι την άνοδο του σοσιαλφασισμού στην εξουσία στα 1978 και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη να σταματήσει κάθε επέμβαση στο ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων των άλλων χωρών, καλώντας τα κράτη να σεβαστούν τα σύνορα που άδικα πολλές φορές διαμόρφωσε η αποικιοκρατία.
Ήταν πραγματικά ανεχτίμητη η πείρα των δύο παγκόσμιων πολέμων, ιδιαίτερα του δεύτερου, για το ρόλο των μειονοτήτων σαν μοχλών αμφισβήτησης και της κρατικής κυριαρχίας και των συνόρων των άλλων χωρών από τον ιμπεριαλισμό. Ήταν ολότελα χαρακτηριστική η περίπτωση προσάρτησης της Τσεχοσλοβακίας από τη χιτλερική Γερμανία που είχε σαν προετοιμαστικό στάδιο και πρόσχημα την προστασία και την αυτονομία των Σουδητών, δηλαδή της γερμανικής εθνικής μειονότητας της Τσεχοσλοβακίας.
Δίχως το εργαλείο της εθνικής μειονότητας ο πιο επιθετικός ιμπεριαλισμός, αυτός που ζητάει τη βίαιη ανακατανομή των σφαιρών επιρροής κάθε φορά είναι αδύνατο να σπάσει τις αμυντικές γραμμές των πιο αδύνατων κρατών που αποτελούν τη βασική λεία του και τον αρχικό κύριο στόχο της ηγεμονίας του.
Δίχως τις εθνικές μειονότητες είναι αδύνατο να σχηματίσει άξονες στρέφοντας το ένα κράτος ενάντια στο άλλο διασπώντας την ενότητα των πιο καταπιεσμένων από τον ιμπεριαλισμό κρατών. Αυτός ο επιθετικός ιμπεριαλισμός είναι εύκολο να το κάνει στα πιο νέα κράτη, ακριβώς γιατί εκεί συχνά δεν έχουν ενσωματωθεί οι μειονότητες στη νέα κοινωνία, γιατί κάθε κράτος διατηρεί πρόσφατα τα όνειρα επέκτασης του σε βάρος των γειτόνων του, γιατί εκεί δίπλα στον εθνικισμό της κυρίαρχης εθνότητας σιγοβράζει πάντα ο καταπιεσμένος εθνικισμός της μειονότητας.
Όταν ο πιο επιθετικός ιμπεριαλισμός, ο χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός διαμορφώνει τους πολιτικούς του άξονες ανάμεσα στις χώρες λείες του φροντίζει φυσικά να προσελκύσει σε αυτούς τις πιο σοβινιστικές από τις χώρες αυτές, όπως ο κάθε γκάγκστερ φτιάχνει τη συμμορία του στρατολογώντας τα χειρότερα στοιχεία, συνήθως μάλιστα καταπιεσμένα, της κοινωνίας.
Ο Χίτλερ για παράδειγμα στα Βαλκάνια στρατολόγησε κύρια το βουλγάρικο σοβινισμό που ζητούσε λυσσασμένα μια ρεβάνς για τις εδαφικές χαμένες ευκαιρίες του στον προηγούμενο πόλεμο.
Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, ο νέος και κατά πολύ ανώτερος χιτλερισμός, στρατολόγησε κιόλας από την εποχή της ΕΣΣΔ τριτοκοσμικούς τραμπούκους σαν τη Συρία και το Βιετνάμ, πατώντας πάνω στα όνειρα τους για κυριαρχία πάνω σε διπλανές χώρες, όπως ο Λίβανος για τη Συρία, το Λάος και η Καμπότζη για το Βιετνάμ.
Σαν νέα Ρωσία ο σοσιαλιμπεριαλισμός στρατολόγησε νέους τραμπούκους όπως τη Σερβία και την Αρμενία πατώντας πάνω στον αντίστοιχο σοβινισμό που έχει κοινό χαρακτηριστικό την άρνηση της κυριαρχίας των γειτονικών χωρών στο έδαφος τους. Η Σερβία αρνήθηκε την κυριαρχία όλων των ομόσπονδων κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Η Αρμενία ήθελε προσάρτηση του αζέρικου Καραμπάχ.
Το πιο χαρακτηριστικό όμως είναι ότι η ίδια η Ρωσία στήνει τώρα μια νέα τσαρική αυτοκρατορία, (πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει επί ΕΣΣΔ) χρησιμοποιώντας παντού τις μειονότητες δικές της ή ξένες.
Τη Μολδαβία την προσαρτά ουσιαστικά αφού τη διαμελίζει χρησιμοποιώντας τη ρώσικη μειονότητα της Υπερδνειστερίας. Τη Γεωργία τη διαμελίζει ξεσηκώνοντας μια μειονότητα, τους Αμπχάζιους που τους βάζει να φτιάξουν ένα ομόσπονδο κράτος μέσα στη Γεωργία παρά τον ασήμαντο αριθμό τους και στήνει ναυτικές βάσεις σ΄ αυτό το «κράτος», ενώ έτσι προσαρτά πραχτικά και τη Γεωργία.
Την πιο βασική από τις κεντροασιατικές δημοκρατίες, το Καζακστάν, την εξαρτά απειλώντας την με διαμελισμό μέσω της ρώσικης μειονότητας. Το ίδιο κάνει με την Ουκρανία που τη βάζει τελικά στο χέρι πιέζοντας την μέσω των Ρώσων της Κριμαίας, αλλά και της ρώσικης μειονότητας της ανατολικής Ουκρανίας. Τα ίδια κάνει μέσω των Ρώσων της Εσθονίας και Λετονίας.
Για να τα κάνει όλα αυτά ο σοσιαλιμπεριαλισμός επιστρατεύει μια νέα αρχή αντίθετη με την αρχή της μη επέμβασης που κατοχύρωσε ο τρίτος κόσμος: «την αρχή της επέμβασης» που θεωρητικά και πολιτικά προωθεί ο γαλλικός ιμπεριαλισμός περισσότερο για να χωθεί ο ίδιος στις πρώην αφρικανικές του αποικίες.
Η νέα αυτή «αρχή της επέμβασης» υποστηρίζεται θερμά από τους Ρώσους, περνά στη
ΔΑΣΕ (σήμερα ΟΑΣΕ), στην οποία αυτοί είναι πολύ ισχυροί και σ΄ ένα βαθμό υιοθετείται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και τις ΗΠΑ.
Αυτή η «αρχή της επέμβασης» στοιχειοθετείται κυρίως στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και των «δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων» και μπαίνει όπου είναι δυνατό σε εφαρμογή. Οι Ρώσοι εισηγούνται, ο Μπούτρος Γκάλι προωθεί, ο Κλίντον και οι Γάλλοι συμφωνούν. Πάνω εκεί στήνονται οι παρεμβάσεις του ΟΗΕ στη Σομαλία, στην Αϊτή και στη Ρουάντα. Πάνω εκεί στηρίζεται η επέμβαση της ΕΟΚ και της ΔΑΣΕ για ν΄ αλλάξει το σύνταγμα της η Εσθονία κατά πως θέλουν οι Ρώσοι, πάνω εκεί στηρίζεται η Ρωσία για να της ανατεθεί το καθήκον να «υπερασπίσει την ειρήνη» στον Καύκασο στέλνοντας ρώσικα στρατεύματα κατοχής, σαν κυανόκρανους.
Αλλά πάνω εκεί στηρίζεται και η επέμβαση του ΟΗΕ στη Βοσνία που καταλήγει σε ωμό διαμελισμό ενός κράτους.
Αυτό είναι το «εξαιρετικό» διεθνές κλίμα στο οποίο πατάνε οι πράχτορες της Ρωσίας στην Ελλάδα για να ρίξουν τη γραμμή της προστασίας και των ενιαίων συμφερόντων του απανταχού ελληνισμού που έχει μητρόπολη την Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει ουσιαστικά το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να επεμβαίνει στα εσωτερικά όλων των χωρών στα οποία υπάρχει ελληνική εθνική μειονότητα, χώρια από το δικαίωμα του ελληνικού κράτους να επεμβαίνει στα εσωτερικά κάθε χώρας που έχει το θράσος να λέγεται Μακεδονία και να αλλάζει το σύνταγμα και τη σημαία ενός τέτοιου κράτους.
Αυτόματα οι μειονοτικοί Έλληνες αυτών των χωρών παύουν να είναι κύρια πολίτες αυτών των χωρών και υπάγονται στην προστατευτική δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους, στο οποίο και αποστέλλουν βουλευτές (στη λεγόμενη βουλή του Ελληνισμού).
Εννοείται ότι μια τέτοια αρχή δε θα βρει το ίδιο εύκολα εφαρμογή στις ΗΠΑ, στον Καναδά και την Αυστραλία. Εκεί το μόνο που θα πετύχει είναι να κάνει μισητούς τους Έλληνες που θα ακολουθήσουν τους πράχτορες του Κρεμλίνου σ΄ αυτή τη λογική. Μια τέτοια αρχή θα βρει εφαρμογή πρώτα απ΄ όλα στην αδύνατη Αλβανία που αυτόματα μπαίνει κάτω από ελληνικό προτεκτοράτο. Είναι η Ελλάδα που θα αποφασίσει πότε και πως θα χρησιμοποιήσει την ελληνική εθνική μειονότητα για να σύρει την Αλβανία όπου θέλει αυτή, επισείοντας ανοικτά την απειλή της ωμής ελληνικής στρατιωτικής επέμβασης.
Εννοείται ότι οι τυπικές χώρες τραμπούκοι σαν τη Σερβία και την Ελλάδα δεν είναι οι μοναδικές που επεμβαίνουν στα εσωτερικά των άλλων χωρών μέσω των μειονοτήτων. Συχνά μάλιστα τα θύματα της επέμβασης των τυπικών τραμπούκων γίνονται θύτες επεμβαίνοντας σε μια τρίτη (ακόμα πιο αδύναμη) χώρα.
Για παράδειγμα η Κροατία, θύμα της σέρβικης εισβολής εξαιτίας της σέρβικης εθνικής μειονότητας στο έδαφος της, επιχείρησε σε ηπιότερη κλίμακα κάτι αντίστοιχο στη Βοσνία με παρότρυνση πάλι της Ρωσίας. Η Αλβανία θύμα της ελληνικής επέμβασης επιχειρεί αντίστοιχη επέμβαση σε βάρος της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Τέτοια χώρα θύμα – θύτης είναι και η Τουρκία.
Η ίδια λειτούργησε σαν θύτης αρχικά όταν εισέβαλε στην Κύπρο πατώντας πάνω στην τούρκικη μειονότητα, ενώ αργότερα εισέπραξε το ίδιο νόμισμα από τη διαμελιστική επίθεση της Ρωσίας μέσω των Κούρδων πρακτόρων της του ΡΚΚ.
Αλλά και το Ιράκ είναι χώρα θύμα – θύτης. Αρχικά αυτό αρνήθηκε την ανεξάρτητη ύπαρξη μιας χώρας, του Κουβέϊτ, και την καταβρόχθισε. Στη συνέχεια υπόστηκε διαμελιστική επέμβαση των ιμπεριαλιστών μέσω της καταπιεσμένης κούρδικης μειονότητας στο Βόρειο Ιράκ.
Αυτή η διάχυση των επεμβάσεων, αυτή η γενίκευση του «ενδιαφέροντος» του κάθε σοβινισμού για τις εθνικές μειονότητες που ζουν στις άλλες χώρες διευκολύνει αφάνταστα τις επεμβάσεις του πιο μεγάλου επιθετικού ιμπεριαλισμού και των τραμπούκων του, γιατί τις σχετικοποιεί και τις συμψηφίζει, δηλαδή τις δικαιώνει στη βάση της αμοιβαιότητας. Επιπλέον δίνει τη δυνατότητα σε κάθε ιμπεριαλισμό να επεμβαίνει ωμά στα εσωτερικά των άλλων, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων χωρών.
Έτσι γίνεται δυνατό σήμερα, χάρη σ΄ αυτή τη γενικευμένη εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής «αρχής της επέμβασης», να επεμβαίνουν εκτός από τη Ρωσία και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ωμά στα εσωτερικά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας για να καθησυχάσουν τον ελληνικό επιθετισμό (πιέζοντας για την αλλαγή του ονόματος) και τον αλβανικό σοβινισμό (πιέζοντας για νέες εσωτερικές διοικητικές σχέσεις και διευθετήσεις). Επεμβαίνουν επίσης στα εσωτερικά της Αλβανίας για τον ίδιο λόγο, στα εσωτερικά της Κροατίας και της Βοσνίας για να καθησυχάσουν τη Σερβία, στα εσωτερικά των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ για να ικανοποιήσουν τις επεμβατικές και διαμελιστικές αξιώσεις του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, προβαίνοντας σε αλλεπάλληλες παραχωρήσεις τύπου Μονάχου.
Ποτέ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο τρίτος κόσμος δεν ήταν τόσο αδύναμος, ώστε να υφίσταται όλη αυτή την ωμή και τερατώδη επέμβαση στο έδαφος του από τον ιμπεριαλισμό και ποτέ δεν ήταν τόσο διασπασμένος από αυτό το φούντωμα των σοβινιστικών αμοιβαίων επεμβάσεων που υποθάλπονται κύρια από το σοσιαλιμπεριαλισμό.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Όμως ο σοσιαλιμπεριαλισμός κα ο ιμπεριαλισμός δεν καθιέρωσαν την «αρχή της επέμβασης» σαν μια αρχή ωμής επέμβασης: την τύλιξαν κάτω από το ένδυμα της προστασίας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και βρήκαν εκεί τη θερμή υποστήριξη όλων των φιλελευθέρων αστών και των φιλάνθρωπων του πλανήτη. Ειδικά μάλιστα ο σοσιαλιμπεριαλισμός πλούτισε αυτή τη φιλανθρωπία με «προλεταριακό περιεχόμενο και η επέμβαση θεμελιώθηκε πάνω στον προλεταριακό διεθνισμό.
Όμως το προλεταριάτο ξέρει καλά τι είναι διεθνισμός και τι επέμβαση, τι είναι υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τι είναι καλυμμένη φασιστική διείσδυση.
Ο μαρξισμός λέει με σαφήνεια ότι οι σκλάβοι θα απελευθερωθούν οι ίδιοι από τα δεσμά τους. Η γραμμή του Μάο Τσε Τουνγκ ενάντια στην επέμβαση δε σήμαινε την εγκατάλειψη της διεθνιστικής υποχρέωσης των άλλων λαών απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς των άλλων χωρών, απλά έκοβε τα χέρια του ιμπεριαλισμού στις δοσμένες παγκόσμιες συνθήκες και μέσα στους διεθνείς ταξικούς συσχετισμούς δύναμης να συντρίβει λαούς και έθνη ανεμπόδιστος.
Η αρχή της μη επέμβασης στηρίζεται στο βάθος της στη βασική αρχή του μαρξισμού, ότι οι μάζες μπορούν να απελευθερώνονται οι ίδιες ή αλλιώς στη μαοϊκά διατυπωμένη στρατηγική αρχή: «να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας».
Οι λαϊκές μάζες ξεκινάνε την επανάσταση τους μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους και αφού δυναμώσουν στο έπακρο οι ταξικές εσωτερικές αντιθέσεις δηλαδή όταν η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως πριν και οι λαϊκές μάζες να ζουν όπως πριν. Είναι αναντίρρητο ότι οι μάζες είναι σε θέση στηριγμένες στις δυνάμεις τους να ρίξουν από την εξουσία την κυρίαρχη εκμεταλλευτική τάξη της χώρας τους αν και αυτή απλά θα «στηριχτεί στις δυνάμεις της». Γιατί όταν σχηματιστούν τα δύο συνειδητά στρατόπεδα η εκμεταλλεύτρια τάξη είναι συντριπτικά μειοψηφική. Γι αυτό είναι υπέρ της αρχής της επέμβασης όταν κινδυνεύει να χάσει την εξουσία από την επανάσταση.
Πάνω εκεί στηρίζεται η λογική του «παρατεταμένου λαϊκού πολέμου». Στον παρατεταμένο πόλεμο οι μάζες θα νικήσουν περνώντας από τη στρατηγική άμυνα στη στρατηγική επίθεση και εξασφαλίζοντας τα όπλα τους σταδιακά από τον ίδιο τον εχθρό. Η «αρχή της μη επέμβασης» είναι στο βάθος η εξής τοποθέτηση του παγκόσμιου επαναστατικού και δημοκρατικού στρατοπέδου: «Κύριοι ιμπεριαλιστές αφήστε την κάθε χώρα ήσυχη και μην επεμβαίνετε υπέρ της αντίδρασης και εμείς αναλαμβάνουμε την ευθύνη να μην επέμβουμε υπέρ της επανάστασης».
Αν αυτή η δημοκρατική πρόταση συμφωνίας στις δοσμένες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, γινόταν δεκτή και από τον ιμπεριαλισμό θα οδηγούσε αναπόφευκτα στη νίκη της επανάστασης στη δοσμένη χώρα. Εννοείται θα οδηγούσε εκεί από την άποψη των αντικειμενικών όρων της επανάστασης. Γιατί το αν ο λαός της δοσμένης χώρας θα έχει την υποκειμενική ωριμότητα και τη θέληση να νικήσει ή όχι στο δοσμένο στάδιο ανάπτυξης της εσωτερικής ταξικής πάλης είναι μια άλλη υπόθεση. Γιατί αν δεν έχει αυτήν την ωριμότητα και αυτήν τη θέληση τη δοσμένη εποχή δεν υπάρχει λόγος να στηριχτεί σε ξένα δεκανίκια ακόμα και σε επαναστατικά δεκανίκια για να καταλάβει την εξουσία. Αυτό είναι το νόημα του ότι οι λαοί απελευθερώνουν μόνο οι ίδιοι τον εαυτό τους.
Αναπόφευκτα λοιπόν μια τέτοια αρχή δεν μπορεί να την δεχτεί στην πράξη ο ιμπεριαλισμός, ο οποίος μοιραία θα επέμβει ΑΝΟΙΧΤΑ υπέρ της αντίδρασης που είναι το στήριγμα του μέσα στη χώρα όταν αυτή η αντίδραση κινδυνεύει.
Αλλά αν αυτός επέμβει καταλύοντας την ανεξάρτητη κρατική υπόσταση της δοσμένης χώρας τότε όχι μόνο είναι δικαίωμα αλλά είναι υποχρέωση κάθε χώρας, κάθε λαού, κάθε επαναστατικής τάξης, να επέμβει στο πλευρό του λαού και του έθνους που υφίσταται την επέμβαση. Αλλά τότε σχηματίζεται και το πιο πλατύ μέτωπο λαών, εθνών και κρατών ενάντια στον επεμβασία και αυτός απομονώνεται πολιτικά πριν τσακιστεί στρατιωτικά. Τότε και μόνο τότε η αρχή της «μη επέμβασης» μετατρέπεται σε «υποχρέωση υπέρ της επέμβασης».
Αυτό έκανε η Λαϊκή Κίνα στην Κορέα, αυτό και στο Βιετνάμ, όπου έγινε ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση ενώ αυτό δεν το έκανε ούτε στην Ινδονησία ούτε στη Χιλή, όπου δεν έγινε ιμπεριαλιστική επέμβαση, παρόλο που και στις δύο περιπτώσεις οι λαοί υπόστηκαν μεγάλα βάσανα από τη ντόπια αντίδραση. Γι αυτήν την σωστή μη επέμβαση οι οππορτουνιστές κάθε είδους κατηγορούν από τότε το ΚΚ Κίνας ιδιαίτερα για την αντιηγεμονιστική γραμμή του 10 Συνέδριου του.
Σε αυτή την αρχή υπάγεται κάθε δημοκρατικό αίτημα ή ζήτημα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όπως λέγεται στη φιλελεύθερη γλώσσα. Το προλεταριάτο και οι λαοί σε κάθε χώρα δεν πρέπει να επιτρέπουν στον κάθε ιμπεριαλισμό και στην κάθε κυβέρνηση να επεμβαίνει στα εσωτερικά της δικιάς τους χώρας στο όνομα της υπεράσπισης των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να στηρίζονται στις ξένες επεμβάσεις, αλλά στις δικές τους δυνάμεις.
Αυτή η αντίληψη πρέπει να καθοδηγεί και τη δράση των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων και μάλιστα, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΑΥΤΩΝ.

ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Η πάλη για τα δικαιώματα της εθνικής μειονότητας που καταπιέζεται είναι πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα ενός κομματιού του λαού της δοσμένης χώρας, είναι δηλαδή τμήμα του γενικότερου δημοκρατικού κινήματος της δοσμένης χώρας. Η λύση αυτού του δημοκρατικού ζητήματος δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα από την κοινωνική επανάσταση της δοσμένης χώρας. Το δημοκρατικό κίνημα είναι μέρος
αλλά και μια ειδική μορφή αυτής της κοινωνικής επανάστασης. Από αυτή την άποψη το εθνομειονοτικό είναι εσωτερικό ζήτημα της δοσμένης χώρας, δηλαδή τμήμα του εσωτερικού προτσές αλλαγής της δοσμένης κοινωνίας.
Ο αστικός εθνικισμός της κυρίαρχης εθνότητας αλλά και της εθνικής μειονότητας αρνούνται αυτή την τοποθέτηση του ζητήματος. Αυτοί λένε το ίδιο πράγμα: ότι η εθνική μειονότητα είναι τμήμα του άλλου έθνους.
Για παράδειγμα οι εθνικιστές της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία πιστεύουν μαζί με τους Έλληνες εθνικιστές, ότι είναι τμήμα του ελληνικού έθνους. Το ίδιο οι εθνικιστές της σλάβικης μακεδονικής εθνικής μειονότητας και οι εθνικιστές της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το ίδιο οι Τούρκοι εθνικιστές και οι εθνικιστές της τούρκικης εθνικής μειονότητας.
Η εθνική μειονότητα έχει στοιχεία του έθνους αλλά διαφέρει από αυτό κυρίως σε τούτο: ότι η υλική οικονομική της ζωή εκτυλίσσεται μέσα στα πλαίσια του εθνικού ή πολυεθνικού κράτους, στο οποίο αυτή ζει. Σε αυτό το κράτος βρίσκονται τα κύρια νήματα επικοινωνίας που τη συνδέουν με το σύνολο του κοινωνικού προτσές και της δικιάς της ανάπτυξης και της ανάπτυξης του υπόλοιπου λαού της χώρας.
Έτσι βλέπει τα πράγματα το συνειδητό προλεταριάτο της εθνικής μειονότητας. Και από εκεί βγαίνει η διαφορά του με την αντίστοιχη αστική τάξη.
Το μειονοτικό προλεταριάτο λέει: Διεκδικώ ίσα δικαιώματα παντού και τη γλώσσα και την κουλτούρα μου μέσα σ΄ αυτό το κράτος σε ενότητα και σαν τμήμα όλου του λαού του κράτους αυτού. Ακόμα μπορώ να διεκδικήσω και αυτοδιοικητικά δικαιώματα για την εθνική μειονότητα αλλά πάντα σε βαθιά ενότητα με τον πλειοψηφικό πληθυσμό, δηλαδή καθησυχάζοντάς τον ότι δεν θα ζητήσω ποτέ αποχωρισμό που στην πραγματικότητα σημαίνει εθνοκάθαρση των μη μειονοτικών πληθυσμών που θα θέλουν να συνεχίσουν να ζουν στο κοινό κράτος. Αυτή η αντίληψη προκύπτει από το ότι σε αυτή τη χώρα κάνω το δημοκρατικό μου αγώνα και σε αυτή θέλω να ενώσω όλο το λαό όλων των εθνοτήτων για να φτάσω μέχρι την επανάσταση. Αυτή η χώρα είναι για μένα όχι ο τελικός σκοπός μου αλλά το μετερίζι μου στην παγκόσμια επαναστατική διαδικασία που θα καταργήσει τελικά τα κράτη ενώνοντάς τα μεταξύ τους δίχως βία αλλά με εθελοντικό τρόπο από τους ίδιους τους λαούς.
Η μειονοτική αστική τάξη λέει: Εκτός από ισότητα στην γλώσσα και στην κουλτούρα διεκδικώ και μορφές εδαφικής ή διοικητικής αυτονομίας που να είναι τέτοιες ώστε να κάνουν πολιτικά κυρίαρχο εντός της δοσμένης περιοχής τον εθνομειονοτικό πληθυσμό. Αυτή η λογική μπορεί να φτάσει ως τη διεκδίκηση του δικαιώματος του αποχωρισμού. Κύριο στήριγμα των δημοκρατικών μου διεκδικήσεων είναι το «μητροπολιτικό εθνικό μου κράτος». Η λύση του ζητήματος μου βρίσκεται στο πλησίασμα του «μητροπολιτικού μου» με το «φιλοξενόν»εθνικό κράτος.
Αυτή η δεύτερη θέση βάζει στην ημερήσια διάταξη το δικαίωμα της επέμβασης όχι μόνο του «μητροπολιτικού» κράτους, αλλά και του κάθε ιμπεριαλιστή και της κάθε ομάδας ιμπεριαλιστών, είτε άμεσα, είτε έμμεσα σαν ΔΑΣΕ, είτε σαν ΟΗΕ που μπορούν να επιβάλουν με τη βία στο καταπιεστικό εθνικό κράτος τον σεβασμό των δικαιωμάτων της εθνικής μειονότητας .
Αυτή η θέση τροφοδοτεί τελικά την εθνικιστική γραμμή του κυρίαρχου καταπιεστικού κράτους. Γιατί πραγματικά τότε εύκολα αυτό το κράτος ταυτίζει τη μειονότητα με το υποτιθέμενο κράτος-μητέρα και τον ιμπεριαλισμό, αρνείται ότι υπάρχει τέτοια μειονότητα (ελληνική περίπτωση) και ταυτόχρονα κηρύξει ύπουλο και συκοφαντικό πόλεμο για να την κάνει μισητή στον υπόλοιπο λαό.
Όταν η εθνική μειονότητα σηκώσει τη σημαία της επέμβασης απ΄ έξω για «τα δικαιώματα της» έχει υπογράψει τη θανατική της καταδίκη. Γιατί η αντίδραση του πλειοψηφικού έθνους θα φροντίσει, και εύκολα θα μπορέσει, να την απομονώσει δραστήρια από τον υπόλοιπο λαό σαν όργανο ξένης χώρας, σαν φορέα διαμελιστικής πολιτικής κ.λπ. Αν η εθνική μειονότητα δεν δεθεί πάση θυσία και αποφασιστικά με τον υπόλοιπο λαό όχι μόνο δε θα σωθεί ποτέ από κανέναν ιμπεριαλιστή και καμιά «εθνική μητρόπολη» αλλά θα καταστραφεί σαν εξιλαστήριο θύμα κάθε εθνικής ήττας, ενώ η αυξανόμενη απομόνωση της θα την οδηγεί ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της κάθε αντίδρασης (ξένης ή ακόμα και κάποιας ντόπιας ομάδας της αντίδρασης) μέχρι που ο χαρακτήρας της θα γίνει πραγματικά αντιδραστικός και το θύμα θα μετατραπεί σε θύτη (π.χ. Αλβανοί τσάμηδες στην Ελλάδα το 1944, Έλληνες σήμερα στην Αλβανία κ.λπ.).
Αν η εθνική μειονότητα δεθεί δραστήρια με το λαό της χώρας όπου ζει κάθε βία ενάντια της θα είναι και βία ενάντια στο λαό αυτής της χώρας και στους δημοκράτες αυτής της χώρας. Έτσι η μοίρα της θα είναι από την αρχή μοίρα όλου του λαού. Όρος απαραίτητος γι΄ αυτή την κοινή πορεία είναι η υιοθέτηση από την μειονότητα της προλεταριακής δημοκρατικής και όχι της αστικής εθνικιστικής θέσης.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια τέτοια κοινή πορεία είναι η βαριά καταπίεση και οι ιστορικές αδικίες που συνοδεύουν συνήθως την πορεία των εθνικών μειονοτήτων. Όμως όσοι μελετάνε την ιστορία ξέρουν ότι δεν υπήρξε κόκκος σύγχρονου έθνους και κράτους που να μην είχε τις ιστορικές του ρίζες μέσα στην πιο τερατώδη βία και την αδικία.
Το άρμα της προόδου έχει προχωρήσει λιώνοντας κάτω από τους βαριούς τροχούς του μυριάδες αθώες ψυχές. Η επανόρθωση των αδικιών θα γίνει μόνο στο έδαφος του παγκόσμιου επαναστατικού προτσές που είναι σε εξέλιξη, δηλαδή πάνω στο έδαφος ετούτων εδώ των συγκεκριμένων «αμαρτωλών» κρατών, ακόμα και λαών, και όχι στο έδαφος των ανύπαρκτων πάναγνων ειδώλων τους.
Πάνω σ΄ αυτό το συγκεκριμένο πραχτικό έδαφος θα αναπτύξουμε την πάλη μας και θα κόψουμε κατ΄ αρχήν τα χέρια του μεγαλύτερου βαλκανικού επεμβασία που έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στο έδαφος μας, της ελληνικής αστικής τάξης. Και θα του αφαιρέσουμε κάθε έδαφος όταν θα δέσουμε σφιχτά το λαό του ελληνικού έθνους και των εθνικών μειονοτήτων και θα χτυπήσουμε κάθε πρόσχημα ιμπεριαλιστικής επέμβασης μέσα από τις εσωτερικές αντιθέσεις του λαού. Έτσι θα παλέψουμε από θέση αρχής και για τη βαλκανική ειρήνη. Γι΄ αυτό το λόγο το ΠΡΩΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ.
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της «αρχής της μη επέμβασης»: Η πιο πλατειά ενότητα των λαών.
Και εννοείται ότι αυτή η ενότητα θα πρέπει γοργά να δυναμώσει ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων. Τα αληθινά δημοκρατικά, τα αληθινά λαϊκά κόμματα και οργανώσεις πρέπει να βιαστούν να έρθουν σε επαφή, να συζητήσουν και να συντονίσουν τα βήματα τους. Το κάθε τέτοιο κόμμα βέβαια θα πρέπει να αναδειχθεί μέσα από το λαό του, αλλά η πείρα τους δεν μπορεί παρά να αντλεί από την παγκόσμια προοδευτική διαδικασία.