Η περικύκλωση της Ευρώπης από τους νεο-χιτλερικούς

Η πραγματική γεωπολιτική εικόνα που θα αντικρύζει η σαπισμένη χρηματιστική μονοπωλιακή ολιγαρχία της Δύσης όταν η ΚαΓκεΜπε θα κλιμακώσει την επίθεσή της κι εκείνη θα συνέλθει από την πολύχρονη χαύνωσή της είναι η εξής σε διαφορά με εκείνη του ψυχρού πολέμου.
Στον ψυχρό πόλεμο η Ρωσία έλεγχε παραπάνω- σε σχέση με σήμερα -μόνο τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Αυτές τις άφησε να ξεφύγουν από τον έλεγχό της και να αποσπάσουν την ανεξαρτησία τους επί περεστρόικας για να καθησυχάσει απόλυτα τα μελλοντικά θύματα της και τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς εμφανιζόμενη από το 1990 και για χρόνια σαν μια αυτοκρατορία που αυτοκτόνησε. Όμως μέσα από τον τάφο της η αυτοκρατορία ακμαία όσο ποτέ άρχισε να ανοίγει λαγούμια και να οικοδομεί από τα έγκατα του πλανήτη νέες, πολυάριθμες διεθνείς θέσεις και ένα νέο παγκόσμιο πλέγμα ισχύος. Αυτή η συνωμοτικότητα είναι δυνατή στον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό ακριβώς γιατί εδώ η πολιτική εξουσία είναι υπερσυγκεντρωμένη και ταυτισμένη με την οικονομική και την στρατιωτική εξουσία. Δηλαδή ουσιαστικά η ίδια ομάδα προσώπων που κινεί την διπλωματική μηχανή, ελέγχει και τα μεγάλα μέσα παραγωγής και την στρατιωτική μηχανή. Από την άλλη η συνωμοτικότητα δεν είναι το μόνο ούτε βασικότερο ισχυρό όπλο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Το ισχυρότερο και αποφασιστικότερο όπλο είναι ότι η ιστορική της εμπειρία της υπονόμευσης και ανατροπής του σοσιαλισμού που τις επιτρέπει να μεταμφιέζει σε λαϊκά, αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά τα δικά της πολιτικά κινήματα φασισμού, υποτέλειας και κρατικοκαπιταλισμού σε κάθε χώρα.

Σε σχέση λοιπόν με τον ψυχρό πόλεμο η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία έχει κερδίσει πρώτα απ όλα ένα γιγαντιαίο σύμμαχο, την Κίνα, τον μεγαλύτερο βιομηχανικό παραγωγό του πλανήτη και τον τρίτο μεγαλύτερο μιλιταριστή που διαθέτει επίσης μια κυρίαρχη αστική τάξη σφετεριστών της προλεταριακής εξουσίας και του όλου οικονομικού κοινωνικού πλούτου μιας χώρας. Μαζί της οικοδόμησε έναν στρατηγικό άξονα πολέμου που όλα δείχνουν ότι έχει τον εξής καταμερισμό: Η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ευρώπη ενώ η Κίνα θα επιτεθεί στην ΝΑ Ασία, και βασικά στην Ιαπωνία. Δηλαδή οι δύο χώρες θύματα του β παγκόσμιου πολέμου θα αναλάβουν τώρα το ρόλο του θύτη καθώς η μία από σοσιαλιστική και η άλλη από μισοαποικιακή έχουν τώρα μεταβληθεί σε ιμπεριαλιστικές στρατοκρατικές. Αυτές, επειδή ήρθαν τελευταίες στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου, υποχρεωτικά ακολουθούν το δρόμο της χιτλερικής Γερμανίας και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, δηλαδή το ρόλο της επίθεσης και της αποικιοποίησης ήδη ανεπτυγμένων καπιταλιστικών ακόμα και ιμπεριαλιστικών χωρών. Ο ρωσοκινεζικός άξονας, που έχει πάντως πολιτικοστρατιωτικό ηγεμόνα τη Ρωσία, περιέχει ήδη μέσα του μια τρίτη πιο αδύναμη αλλά πολιτικοστρατιωτικά καίρια περιφερειακή δύναμη, τον ιρανικό φασισμό. Ο νεοχιτλερικός αυτός άξονας με επικεφαλής την καγκεμπίτικη διπλωματική μηχανή έχει σχηματίσει ήδη ένα απίστευτα πλατύ μέτωπο κυβερνήσεων και καθεστώτων σε όλο τον κόσμο που σε μια αναμέτρηση θα κρατούσαν μια θετική έως ευνοϊκά ουδέτερη στάση απέναντι στον νεοχιτλερικό άξονα και αρνητική κατά των θυμάτων του. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε: Στην Ευρώπη τη Σερβία, την Ελλάδα, την Κύπρο, στη συνέχεια το μισοκαθεστώς Ερντογάν και από τακτική άποψη τις κυβερνήσεις Ζαπατέρο, Μπερλουσκόνι και την μισή κυβέρνηση της Γερμανίας. Στην Ασία εκτός από το Ιράν και την από παλιά υπόδουλη Συρία, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός διαθέτει σαν στρατηγικούς συμμάχους του το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την μισή κυβέρνηση του Πακιστάν, την Βιρμανία και όλες τις κεντροασιατικές χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Στην Αφρική εκτός από τον ολοκληρωτικό έλεγχο στην Αγκόλα και την Αιθιοπία, ο άξονας κέρδισε τον έλεγχο της κυβέρνησης του περιφερειακού υπο-ιμπεριαλιστικού γίγαντα που είναι η Ν Αφρική, ενώ βοήθησε για να ανεβεί στην εξουσία και βεβαίως συσπείρωσε ότι ήταν φασιστικό όπως το καθεστώς του Σουδάν, της Ζιμπάμπουε, του Κογκό, του Κογκό- Μπραζαβίλ, την Ακτή του Ελεφαντοστού. Ταυτόχρονα χώθηκε για τα καλά στην Σομαλία βάζοντας την ακόμα πιο δίκη της μετά την «αυτοκτονία» Αιθιοπία, ενώ παντού στην Αφρική αναβιώνει και οξύνει τις πολύ γόνιμες για κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση εμφύλιες φυλετικές συγκρούσεις. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ρώσικης διπλωματίας είναι ότι κατάφερε και έβαλε πόδι στο κατώφλι των ΗΠΑ στη Λ. Αμερική όπου κάποτε το μόνο ρώσικο εξάρτημα ήταν η Κούβα ενώ τώρα υπάρχει η Βενεζουέλα, η Βολιβία και μια σειρά φιλορώσικες κυβερνήσεις όπως συμβαίνει στις μεγάλες λατινοαμερικανικές χώρες- κλειδιά, στην Βραζιλία (Λούλα) και την Αργεντινή (Κίρχνερ).

Αλλά οι πολλές θέσεις είναι ένα ζήτημα. Το πιο μεγάλο ζήτημα είναι η ποιότητα αυτών των θέσεων. Γιατί χάρη σε αυτές η Ρωσία έχει κερδίσει τον έλεγχο των πηγών υδρογονανθράκων σε μεγάλο και πρωτοφανή βαθμό για οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική δύναμη στο παρελθόν.
α) Με την εισβολή και μισοκατοχή της Γεωργίας και με τις συμφωνίες που υπέγραψε αμέσως μετά την εισβολή με το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν κλείνει όποτε θέλει και τις τελευταίες αρτηρίες που τροφοδοτούσαν με υδρογονάνθρακες της Σιβηρίας, της Κασπίας και γενικότερα της κεντρικής Ασίας, την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα.
β) με τη στρατηγική της συμμαχία με το Ιράν και χάρη στον προβοκατόρικο πόλεμο κατά του Ιράκ, στον οποίο έσπρωξαν τις ΗΠΑ οι πράκτορές της Κλίντον και Τένετ, η Ρωσία- σε συνεργασία με το Ιράν -ελέγχει την κυβέρνηση της Βαγδάτης που ποτέ δεν έλεγχε επί Σαντάμ.
γ) Χάρη στην προβοκατόρικη σφαγή των δίδυμων πύργων από τον πράκτορα της Μπιν Λάντεν και την εξ ίσου βλακώδη όσο και εγκληματική αντιαφγανική εσκτρατεία των ΗΠΑ πέτυχε να ελέγχει την κυβέρνηση Καρζάι που από την πρώτη στιγμή είναι κυβέρνηση των ρωσόφιλων της Βόρειας Συμμαχίας. Με αυτές τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις φιλικές της και όταν αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ κάτω από την εσωτερική αμερικάνικη και την σιίτικη ιρακινή πίεση το στρατηγικό μέτωπο Συρίας-Ιράν-Ιράκ-Αφγανιστάν θα είναι σε θέση να απειλήσει πολιτικοστρατιωτικά το τελευταίο νήμα που συνδέει τα πετρέλαια του Κόλπου με τη Δύση, που είναι η πολύ μικρή σε πληθυσμό Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ. ( τα υπόλοιπα αδύναμα Εμιράτα του κόλπου γίνονται όλο και πιο ιρανόφιλα).
δ) Την ίδια στιγμή η διπλωματία της Ρωσίας και γενικότερα εκείνη του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν εξασφαλίζει παντού στην Λατινική Αμερική και στην Αφρική τον έλεγχο όλο και περισσότερων πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Έτσι έχει εξαρτήσει πολιτικοστρατιωτικά την Βενεζουέλα, την Αγκόλα και το Σουδάν, έχει αποσπάσει ειδικές προνομιακές ενεργειακές συμφωνίες με την Αλγερία ενώ στήνει αντάρτικά και σαμποτάζ στον τελευταίο πνεύμονα υδρογονανθράκων για τη Δύση στη δυτική Αφρική, τη Νιγηρία.
Αυτές όλες οι στρατηγικές θέσεις δεν είναι ακόμα αρκετές για να δώσουν τους ρώσους νέο-χιτλερικούς τη δυνατότητα να εξαπολύσουν τον αντιευρωπαίκό τους πόλεμο. Χρειάζονται γι αυτό δύο μεγάλα βήματα που αφορούν το κατέβασμα του ρώσικου στόλου στις θερμές θάλασσες: Το ένα είναι να εξασφαλίσουν το πέρασμα του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στη Μεσόγειο μέσα από τα Στενά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει μέσο του Ερντογάν και των ισλαμοφασιστών να ελέγξουν τελικά την Τουρκία. Το δεύτερο και το σημαντικότερο είναι να ελέγξουν μία ναυτική βάση στον Ινδικό στην οποία να έχουν άμεση χερσαία πρόσβαση για τη μεταφορά στρατευμάτων ώστε να ανταγωνιστούν εκεί την ναυτική υπεροπλία των ΗΠΑ και να κόψουν όποια ναυτική δίοδο πετρελαίου απομείνει από τον Περσικό Κόλπο προς την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Η πιο κοντινή τέτοια δίοδος προς τον Ινδικό περνάει μέσα από τον έλεγχο του Αφγανιστάν και μετά του Πακιστάν. Το Αφγανιστάν το μισοέχουν συνεταιρικά με τις ΗΠΑ. Ο κεντρικότερος στόχος της ρώσικης στρατηγικής σήμερα σε όλο τον κόσμο είναι ο έλεγχος του Πακιστάν. Για να κατέβουν στο Πακιστάν χρησιμοποιούν την πετυχημένη προβοκάτσια της Αλ Κάιντα όπως κάνανε και στο Αφγανιστάν. Τώρα οι ΗΠΑ κυνηγάνε την Αλ Κάιντα στο Πακιστάν ποδοπατώντας την ανεξαρτησία του, μισούμενες όλο και περισσότερο από το λαό του και οδηγώντας το σε αστάθεια. Αν συνεχίσουν με τη ίδια βλακώδη αλαζονεία, ιδιαίτερα αν εισβάλουν σε αυτό μετά από μια νέα γερή προβοκάτσια της Αλ Κάιντα σε αμερικανικό έδαφος, θα δυναμώσουν αφάνταστα τις χειρότερες «ευρασιατικές» ισλαμοφασιστικές δυνάμεις μέσα στο Πακιστάν οπότε πολιτικά θα το παραδώσουν στη Ρωσία. Οι ηγεμονιστικές ΗΠΑ έχουν γίνει ο μεγαλύτερος προβοκάτορας του σοσιαλιμπεριαλισμού ακριβώς γιατί δεν σέβεται ούτε τόσο δα τις διαθέσεις των ίδιων των λαών και την ανεξαρτησία των κρατών. Αν η Αλ Κάιντα είναι μια φορά πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι δέκα για το Πακιστάν και είναι δικό του πρόβλημα να την συντρίψει στο έδαφός του. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο ο Πούτιν αρνείται να συγκρουστεί πολιτικά με τις ΗΠΑ ακόμα και μετά τη Γεωργία. Εκείνο μάλιστα που θέλει περισσότερο είναι μια προεδρία Ομπάμα στην οποία οι Κλίντον θα παίξουν, ήδη παίζουν, κεντρικό ρόλο, ιδιαίτερα στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής.