Για την Ευρώπη στις Ευρωεκλογές

Κατεβαίνουμε λοιπόν στις ευρωεκλογές για να προωθήσουμε τις οργανωτικές μας θέσεις και την πολιτική μας απήχηση γενικά.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μιλήσουμε εφ όλης της ύλης και να πλησιάσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε, να τους μιλήσουμε για την κατάσταση στη χώρα, να τους φέρουμε κοντά μας πάνω στη εκλογική μάχη και να τους ζητήσουμε κάθε λογής πολιτική και οικονομική στήριξη. Πρέπει να φερθούμε με πιο πολλή αισιοδοξία και να εντάξουμε πιο πολύ τους φίλους μας στα πρακτικά πολιτικά μας καθήκοντα.
Ασφαλώς οι ευρωεκλογές είναι εκλογές που αφορούν την κοινή διακυβέρνηση της Ευρώπης. Όμως εδώ που η διακυβέρνηση της Ευρώπης και το Ευρωκοινοβούλιο είναι μόνο ένα πρόσχημα με το οποίο τα πιο αντιευρωπαϊκά τμήματα της αστικής τάξης βρίσκουν έναν τρόπο να καταβροχθίζουν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τους ευρωβουλευτικούς μισθούς ή να διεκπεραιώνουν εντός της ΕΕ τη ρώσικη εξωτερική πολιτική, οι ευρωεκλογές είναι μόνο ένα μαθηματικά έγκυρο πολιτικό γκάλοπ.
Η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει αυτόν τον το άρπαγα και υποκριτή αντιευρωπαϊσμό που τα θέλει όλα δικά του. Για την ΟΑΚΚΕ η σημερινή ΕΕ είναι ένα γενικά καλό πράγμα. Οι ψευτοαριστεροί λένε ότι η ΕΕ είναι κακό πράγμα επειδή είναι μια ένωση των μονοπωλίων που αυτοί την αντιπαραθέτουν σε μια ένωση των ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή την αντιπαραθέτουν είτε σε μια λαϊκή Ευρώπη (ΣΥΝ) ή σε μια αυτάρκη σοσιαλιστική Ελλάδα (ψευτοΚΚΕ). Αλλά η μεν αυτάρκης σοσιαλιστική Ελλάδα είναι σε μια εποχή της παγκόσμιας απόλυτης ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ένα αντιδραστικό ανέκδοτο, η δε λαϊκή Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς μια πανευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση που θα προκύψει πολύ ευκολώτερα μέσα σε μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και πολύ πιο εύκολα ενάντια σε μια αρκετά ενωμένη αστική και μονοπωλιακή Ευρωπαϊκή αστική τάξη. Μια τέτοια αστική τάξη θα ήταν σε θέση να στρέψει εναντίον της μια αρκετά ενωμένη επαναστατική πανευρωπαϊκή εργατική τάξη, που πλέον οι εθνικισμοί των ξεχωριστών κρατών δεν θα μπορούσαν να τη διασπάσουν.

Σε τέτοιες συνθήκες πάντως σαν τη σημερινή το άμεσο και πρακτικό δίλημμα που μπαίνει στους λαούς είναι ένα: Ενωμένη Ευρώπη των μονοπωλίων ή εθνικά διασπασμένη Ευρώπη των μονοπωλίων. Και πιο ειδικά: Θέλουμε μια Ενωμένη Ευρώπη των πολλών οικονομικών μονοπωλίων που μπορεί να επιβιώσει σαν τέτοια με τον πολιτικό μισοδημοκρατισμό ή μια Διασπασμένη Ευρώπη απέναντι στο πανίσχυρο κρατικοφασιστικό ρώσικο υπερμονοπώλιο και δευτερευόντως απέναντι στον σε παρακμή αμερικάνικο ηγεμονισμό-επεμβατισμό; Οι μαρξιστές ξέρουν πολύ καλά πώς να απαντάνε στα συγκεκριμένα διλήμματα που βάζει η ζωή και όχι στα αφηρημένα και κατασκευασμένα διλήμματα που προβάλουν οι στρεψόδικοι αναθεωρητές κάθε είδους.

Οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα αδύναμο κρίκο της ΕΕ

Παρά την καταγγελία από τη μεριά της αυτού του περιεχόμενου (εσωτερικού πολιτικού γκάλοπ) των ευρωεκλογών, η ΟΑΚΚΕ δεν μπορεί να αρνηθεί αυτήν την πραγματικότητα. Χρειάζεται λοιπόν και αυτή να μετρήσει τη δύναμη της σε αυτό το γκάλοπ. Ένα καλό αποτέλεσμα θα αποτελέσει μια ενθάρρυνση για τον κόσμο που μας πιστεύει και για τη δουλειά μας. Πρέπει να το επιδιώξουμε αυτό και να καλέσουμε το λαό να μας ψηφίσει αποφασιστικά. Γιατί από εσωτερική ελληνική άποψη αυτή τη στιγμή κρίνονται πολλά. Κρίνονται σε ένα βαθμό και για όλη την Ευρώπη. Γιατί η Ελλάδα έχει φανερωθεί πια μέσα στην κρίση σαν ο μεγάλος άρρωστος της ΕΕ. Άρρωστος οικονομικά, πολιτικά και ηθικά. Η Ελλάδα έχει γίνει η αχίλλεια φτέρνα της ΕΕ ή μάλλον έχει γίνει το κέντρο της αποσύνθεσής της. Και αυτό είναι φυσικό από την ώρα που στο τιμόνι της χώρας βρίσκονται εδώ και χρόνια οι πολιτικοί εγκάθετοι του κύριου εχθρού της ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι νέοι τσάροι του Κρεμλίνου.
Πως είναι δυνατό να μην επιδρά στην αποδυνάμωση της ΕΕ το γεγονός ότι υπάρχει μια χώρα μέσα της, που καταστρέφει συστηματικά τις πιο σύγχρονες και μεγάλης κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις της για να επιτρέψει την κυριαρχία της πιο παρασιτικής κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της πιο διεφθαρμένης κρατικής γραφειοκρατίας, δηλαδή των δύο βασικότερων στοιχείων του καπιταλισμού ανατολικού κρατικοφασιστικού τύπου και μάλιστα του εξαρτημένου τέτοιου; Είναι δυνατό αυτό στην εποχή της ιστορικής οικονομικής κρίσης που διανύουμε να μην οδηγεί στον πιο μεγάλο εξωτερικό δανεισμό, στη υποχρεωτική επιβίωση της χώρας στο όριο της χρεωκοπίας και εξ αιτίας αυτού στην αποδυνάμωση του μόνου ισχυρού στοιχείου της ευρωπαϊκής ενοποίησης που είναι το κοινό νόμισμα;
Ούτε ακόμα περισσότερο είναι δυνατό η ελληνική εξωτερική πολιτική, που είναι τελείως υποταγμένη στην πολιτική της πουτινικής Ρωσίας να μην αποδυναμώνει πολιτικά την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Είναι πραγματικά η Ελλάδα που μαζί με την επίσης ανατολική Κύπρο σπρώχνουν όλες τις βαλκανικές χώρες όσο μπορούν πιο μακριά από την ΕΕ και όσο πιο κοντά τη Μόσχα. Αυτό φαίνεται καθαρότερα στο μακεδονικό όπου το όνομα είναι μόνο ένα πρόσχημα με το οποία η επίσημη Ελλάδα εμποδίζει την ένταξη της πιο εθνικά εύθραυστης βαλκανικής χώρας στην ΕΕ. Αλλά φαίνεται και στο τουρκικό όπου η ελληνική διπλωματία κουμπαριάζει με τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν για να απομονώσει τους πολύ πιο ευρωπαιόφιλους κεμαλιστές, ή στο γιουγκοσλαβικό στο οποίο ενίσχυσε τις πιο κανιβαλικές, σοβινιστικές πλευρές της Σερβίας που τελικά έριξαν αυτή τη σπουδαία χώρα, κάποτε παγκόσμιο έμβλημα της ανεξαρτησίας απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις, στην αγκαλιά της Ρωσίας. Τέλος το πιο μεγάλο έγκλημα των 5 πολιτικών αρχηγών κομματαρχών του Κρεμλίνου σε βάρος της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης είναι η δραστήρια προσπάθειά τους να της κόψουν την ενεργειακή καρωτίδα, εκείνη που τη συνδέει με τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο των μη ελεγχόμενων από τη Ρωσία χωρών του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας
Στην εσωτερική πολιτική η αποσύνθεση είναι ακόμα μεγαλύτερη και δίχως όρια και εκπέμπει παντού στην Ευρώπη το μαύρο της φως ενώ οι πιο σάπιοι από τους «φωτοδότες», οι ψευτοαριστεροί της δεκεμβριανής «νύχτας των κρυστάλλων», διαλαλούν οτι μεταδίδουν ένα νέο επαναστατικό πνεύμα στη γηραιά ήπειρο.
Στην πραγματικότητα το μόνο που εξάγουν οι «φωτοδότες» στην ΕΕ είναι το φαιοκόκκινο φασισμό τους που ετοιμάζονται μεθοδικά, μέρα με τη μέρα, να τον οδηγήσουν στην εξουσία για να ασκήσει την ωμή πολιτική του δικτατορία.
Ο ελληνικός φαιοκόκκινος φασισμός έχει δύο τακτικές δράσης.
Η μία είναι η μορφή της «βίας από τα πάνω». Πρόκειται για τη ραδιουργία, τη συκοφαντία, την πολιτική της προγραφής και της ηθικής εξουθένωσης του θύματος από τους φαιοκόκκινους κεφαλοκυνηγούς που αναζητούν επιλεκτικά, κατασκευάζουν ή διογκώνουν σκάνδαλα για να εξοντώσουν ηθικά τους εχθρούς τους. Πρόκειται για την πιο κτηνώδη και απάνθρωπη μορφή βίας που μπορεί να ασκηθεί πάνω σε ένα πολιτικό πρόσωπο. Αυτή η βία είναι υποχρεωτική για τους φασίστες επειδή αυτοί δεν μπορούν ποτέ να νικήσουν τους αντιπάλους τους στο έδαφος της ανοιχτής πολιτικής και τους νικάνε στο έδαφος των κρυφών ντοκουμέντων και των ανεπιβεβαίωτων καταγγελιών. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε μια ρωμαϊκή αρένα που δεν ζητάει το θάνατο αλλά κάτι χειρότερο: τον απόλυτο εξευτελισμό του προγραμμένου. Το πιο τρομερό σε αυτή τη βία είναι η απύθμενη υποκρισία της δηλαδή το γεγονός ότι με την ίδια επιμέλεια που ανακαλύπτουν ή κατασκευάζουν σκάνδαλα για τους εχθρούς τους οι ηθικολόγοι κεφαλοκυνηγοί, καλύπτουν απόλυτα τα ασύλληπτα σε όγκο σφετερισμού δημόσιας περιουσίας σκάνδαλα των φίλων τους, των νέων ανατολικών ολιγαρχών.
Η άλλη μορφή του φαιοκόκκινου φασισμού είναι η μορφή της «βίας από τα κάτω». Πρόκειται για τη βία με τη μορφή του δήθεν αντικαθεστωτικού στρατού που με τη σειρά του διαθέτει δύο ξεχωριστά και φαινομενικά αντίθετα αποσπάσματα που συγκλίνουν σε όλα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα. Το ένα, που τώρα είναι το πιο μαζικό, είναι το απόσπασμα του πλιατσικολόγου και τραμπούκου κουκουλοφόρου. Το άλλο που είναι τώρα το πιο μειοψηφικό είναι εκείνο του μαχαιροβγάλτη νεοναζιστή. Αν αυτοί οι δύο φαινομενικά αντίθετοι στρατοί δεν αποκαλυφθούν και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σαν η πιο προωθημένη έκφραση της πιο αντιδραστικής μερίδας του καθεστώτος τότε θα χτυπηθεί κάθε πραγματική λαϊκή και αντιιμπεριαλιστική αντίσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Γιατί μέχρι τώρα ο φασισμός ερχόταν κύρια με τη μορφή του ασφαλίτη βασανιστή και του συνταγματάρχη των τεθωρακισμένων. Τώρα έρχεται με τη μορφή του οργισμένου αντικαπιταλιστή, που επικεφαλής της δυσαρέσκειας ενός μικρού κομματιού του λαού ή και χωρίς αυτήν μπορεί να καταλάβει όποιο δημόσιο κτίριο θέλει, να κλείσει όποιο δρόμο θέλε,ι να ματαιώσει όποιο νόμο θέλει και να τιμωρήσει όποιον εκλεγμένο αστό ή όποια προσωπική ασφάλεια θέλει, δηλαδή να καταργήσει την αστική δημοκρατία από τα δεξιά. Αυτοί οι στρατοί είναι τα τανκς του σοσιαλιμπεριαλισμού και όσο περνάει ο καιρός αυτά θα παίζουν ένα μεγαλύτερο ρόλο.

Να δείξουμε τη διέξοδο στην ριζοσπαστική νεολαία

Ο αντίστοιχα μεγάλος ρόλος της ΟΑΚΚΕ είναι να αποκαλύψει την ενιαία βαθύτερη φύση των δύο αυτών ρευμάτων του φαιοκόκκινου φασισμού που ενώνονται στον κρατικοφασιστικό αντικαπιταλισμό τους, στην ανοιχτή ή ντροπαλή υποστήριξη του ρώσικου ιμπεραλισμού όταν καταβροχθίζει τις Γεωργίες και κυρίως στον καλυμμένο ή ανοιχτό αντισημιτισμό τους. Γι αυτό και ποτέ τα δύο ρεύματα δεν συγκρούονται μεταξύ τους πραγματικά, δηλαδή πολιτικοιδεολογικά μπροστά στις μάζες αλλά μόνο σε επίπεδο πολέμου συμμοριών και μακριά από αυτές όταν σπάνια το κάνουν. Η βαθύτερη αλληλοσυγκάλυψή τους φάνηκε στη δίκη του Πλεύρη και στη δίκη του Ανδρουτσόπουλου όπου οι ψευτοαναρχικοί και οι δήθεν αριστεριστές έχουν αφήσει τους ναζιστές στο πολιτικό απυρόβλητο για να αλωνίζουν, ενώ κάποιοι «αντιεξουσιαστές» συντάχθηκαν με την αθώωσή του πρώτου (Το γνωστό άρθρο στη «Βαβυλωνία»).
Δεν μπορούμε βέβαια και δεν πρέπει να δώσουμε στον κουκουλοφόρο την ίδια ενιαία αντιδραστική ποιότητα όπως το κάνουμε με το νεοναζιστή. Για αρκετό καιρό ακόμα μέσα και κάτω από την κουκούλα θα συγκρούεται ο σοσιαλφασισμός και ο κρυφοναζισμός του εγκληματικού λούμπεν με τον ριζοσπαστισμό του μικροαστού και του άνεργου και μισοάνεργου προλεταριάτου που έχει προδοθεί από τα συνδικάτα. Όμως σε επίπεδο ηγεσίας και πολιτικής γραμμής της κουκούλας το ζήτημα έχει κλείσει εδώ και καιρό. Οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά ότι τα κινήματα που καθοδηγούν, δηλαδή οι «εξεγέρσεις τους» έχουν την κάλυψη της κορυφής του καθεστώτος, δηλαδή την έγκριση αλλά και την ενθάρρυνση του προέδρου της Δημοκρατίας και του Αρχιεπισκόπου. Επίσημα έχουν επίσης και την έγκριση των τριών φαιοκόκκινων καθεστωτικών κομμάτων ακόμα και του εξοχήν φασιστικού κόμματος, δηλαδή του ΛΑΟΣ. Για αυτά τα κόμματα, και για σχεδόν για όλη την αστική τάξη, (η εξαίρεση είναι μερικοί διανοούμενοι δημοκράτες που ξυλοκοπούνται στα Πανεπιστήμια ), η «εξέγερση» είναι δίκαιη γιατί η όποια πολιτική πλατφόρμα της και το όποιο αδιευκρίνιστο και γενικόλογο αίτημα της είναι δίκαιο επειδή τάχα εκφράζει τη «δίκαιη οργή» της «νεολαίας χωρίς μέλλον». Η διαφωνία ανάμεσά τους είναι στη μορφή της έκφρασης, και πιο ειδικά στην ένταση της βίας με την οποία κάθε φορά εκδηλώνεται η οργή αυτή.

Για μας υπάρχει πράγματι οργή της «νεολαίας χωρίς μέλλον», όμως αυτή η οργή δεν έχει φτάσει ακόμα στη θερμοκρασία της εξέγερσης και δεν έχει φτάσει γιατί αυτή η νεολαία δεν έχει δει ποιος είναι ο υπαίτιος γι αυτή την έλλειψη μέλλοντος, δηλαδή δεν έχει δει καθαρά τον εχθρό της και δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε το αίτημα που θα προβάλλει ενάντιά του. Ακόμα περισσότερο δεν έχει πειστεί ότι πρέπει να είναι αρχηγός μιας μελλοντικής δικιάς της εξέγερσης ο σημερινός επίσημος πολιτικός διαχειριστής της όποιας οργής της, δηλαδή ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ. Η ριζοσπαστική νεολαία θέλει να ανακαλύψει και εμείς πρέπει να την βοηθήσουμε να ανακαλύψει ότι αυτός που πάνω από όλους τους αστούς καταστρέφει το μέλλον της είναι ο φαιοκόκκινος ψευτοαντικαπιταλιστής διαχειριστής της οργής της. Αυτός πραγματικά έχει καταφέρει να επιβάλλει σε ένα ριζοσπαστικό τμήμα της νεολαίας τα δικά του υπερδεξιά κρατικοφασιστικά συνθήματα, δηλαδή τις χειρότερες ιδεολογικές αλυσίδες.
Αυτός ο διαχειριστής έχει το θράσος να διεκδικεί να γίνει ο ηγέτης της νεολαίας ενώ θέλει να τη οδηγήσει στην καταστροφή και λεηλασία των πιο ανεπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων που αυτή η νεολαία πρέπει αύριο να ιδιοποιηθεί σοσιαλιστικά για να ζήσει καλύτερα, να την οδηγήσει στην υποτέλεια στον χειρότερο ιμπεριαλιστή που είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος εχθρός της όποιας κοινωνικής της επανάστασης, και τέλος να την οδηγήσει στο μεγαλύτερο σφαγείο και στη απόλυτη ηθική αποκτήνωση που θα συνεπάγεται η συμμετοχή της στον νεοχιτλερικό στρατό που ετοιμάζεται να ξεχυθεί από μια δυσαρεστημένη Ανατολή για να καταλάβει όλη την Ευρώπη.
Δεν μπορούμε αυτήν την τρομακτική αντιστροφή της αλήθειας και αυτήν την θανάσιμη παγίδα για τη νεολαία και το λαό να την επιτρέψουμε. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη νεολαία και το λαό στα χέρια αυτών των γκέμπελς.
Να γιατί είναι επιτακτικό να εμφανιστεί σε αυτήν την φάση σταθερά «στη θέση του» ο μόνος συνειδητός και ανοιχτός πόλος της αντίστασης στον φαιοκόκκινο φασισμό, που είναι η ΟΑΚΚΕ. Να γιατί όλοι οι φίλοι, οι αναγνώστες όσοι τη συμπαθούν πρέπει να σταθούν δίπλα της, με την παρουσία τους, με την φωνή τους, με την πένα τους, με την οικονομική τους ενίσχυση και τελικά με την ψήφο τους. Ας δοθεί όσο καλύτερα γίνεται και με δύναμη αυτή η μάχη.