ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ

(Απόσπασμα από τα πρακτικά της συνεδρίασης της Βουλής 30 του Απρίλη)

Παραθέτουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από τα πρακτικά της Βουλής της συνεδρίασης της 30 του Απρίλη στην διάρκεια της οποίας ψηφίστηκε το άρθρο 32 του νομοσχεδίου για την αναδιάρθρωση του ΣΕΠΕ.
Το απόσπασμα αρχίζει με την απάντηση της υφυπουργού εργασίας Καλατζάκου στον βουλευτή Ντόλιο του ΠΑΣΟΚ στον Έβρο σχετικά με τα λιπάσματα. Η Καλατζάκου πάλεψε γι αυτή τη ρύθμιση γιατί πείστηκε πραγματικά για τη σημασία της στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στις οποίες στάθηκε με εντιμότητα και ευθύτητα.
Αμέσως μετά τη Καλατζάκου ήρθε η σειρά του Λιντζέρη που έκανε μια σημαντική τοποθέτηση υπέρ των απολυμένων για τα Λιπάσματα. Αυτή η τοποθέτηση αντικατοπτρίζει πραγματικά την αντίληψη που έχουν οι προοδευτικοί άνθρωποι του Πειραιά για τον αγώνα των Λιπασμάτων και έδωσε την αποφασιστική ώθηση για να μεταβληθεί το πολιτικό κλίμα της συνεδρίασης πράγμα που φάνηκε και στην επίσης πολύ καλή τοποθέτηση του Νιώτη που ακολούθησε. Ήξερε λοιπόν πολύ καλά ο προεδρεύων του ΣΥΝ Δραγασάκης γιατί διέκοπτε τον Λιντζέρη. Αυτό το κλίμα παραλίγο πραγματικά να οδηγήσει σε βελτιωτική τροποποίηση του άρθρου 32 αν δεν εκδηλώνονταν σοβαρές αντιστάσεις μέσα από τη ΝΔ.
Όμως το κυριότερο είναι ότι αυτό το κλίμα και η κάτω από αυτό πλατειά υπερψήφιση του άρθρου 32 αποτελούν πολιτική υποθήκη για τις μελλοντικές μάχες που θα δώσουν οι απολυμένοι για την ολοκλήρωση της αποκατάστασης της μεγάλης αδικίας, ή μάλλον του εγκλήματος του 1999.
Με μαύρα γράμματα τονίζουμε τις πιο σημαντικές αναφορές στους απολυμένους και τον αγώνα τους.

ΚΑΛΑΤΖΑΚΟΥ ΣΟΦΙΑ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ

…Και θα πω και δύο άλλα πράγματα, επειδή το συγκρίνετε με τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Κατ’ αρχάς, το 1999, αυτό το εργοστάσιο έκλεισε, με αποτέλεσμα τριακόσιοι ογδόντα εργαζόμενοι να βρεθούν χωρίς εργασία. Και υπενθυμίζω ότι η Κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε υποσχεθεί πως οι εργαζόμενοι θα απορροφούνταν από το δημόσιο τομέα, γιατί η εταιρεία ήταν κρατική. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Τους εκατό μεγαλύτερης ηλικίας τους ενέταξε σε μια ρύθμιση ειδικής επιδότησης ανεργίας που ανανεώθηκε αρκετές, ακόμα και πρόσφατα το 2008, ώστε να βγουν στη σύνταξη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και συνέχισε και με εμάς.
Αυτό άφησε τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων επί δέκα χρόνια να προσπαθούν δικαστικά και με συνδικαλιστικούς αγώνες να δικαιωθούν, με βάση τις υποσχέσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Να σας τα πουν οι Βουλευτές της περιοχής, που και οι ίδιοι που είναι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. λένε «πραγματικά αθετήσαμε την υπόσχεσή μας». Αυτή είναι η αλήθεια.
Ερχόμαστε και δίνουμε, λοιπόν, σήμερα δυνατότητα σ’ αυτούς που δεν κατάφεραν να ενταχθούν στη ρύθμιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., σε πρόγραμμα ειδικής επιδότησης ανεργίας, να ενταχθούν σήμερα, εφόσον μείνουν ή εφόσον είναι άνεργοι. Το κοινωνικό πρόβλημα για την ευρύτερη περιοχή ήταν τεράστιο και πολύ έντονο όλο αυτό το διάστημα και πιστεύουμε πώς θα κλείσει άλλο ένα κεφάλαιο που μας κληροδότησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτά εν ολίγοις για να απαντήσω. Ειλικρινά σας λέω ότι δεν θα απαντούσα ποτέ σε τέτοιο τόνο. Δεν με χαρακτηρίζει, αλλά σήμερα πραγματικά με προκαλέσατε.

ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Θα μιλήσω λοιπόν για πολύ λίγο χρονικό διάστημα μόνο για το άρθρο 32, κύριε Πρόεδρε, που αφορά τη ρύθμιση, επιτέλους, ενός χρόνιου αιτήματος των εργαζομένων που απολύθηκαν από το κλείσιμο του εργοστασίου των λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Είναι ένα ζήτημα που ξεκίνησε από το 1999, όταν έκλεισε το εργοστάσιο λιπασμάτων που λειτουργούσε στη Δραπετσώνα ως συνέπεια αποφάσεων κρατικών οργάνων για υλοποίηση συγκεκριμένου κρατικού σχεδιασμού. Πράγματι, αποτελούσε αίτημα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην περιοχή να απομακρυνθεί το εργοστάσιο λιπασμάτων και διότι οχλούσε περιβαλλοντικά, κυρίως όμως για να αξιοποιηθεί εκείνος ο πολύ μεγάλος χώρος ο οποίος υπάρχει. Δυστυχώς αυτή η ανάπλαση έχει μείνει ακόμα στα λόγια. Δεν έχει προχωρήσει και θα αγωνιστούμε εμείς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., σαν Κυβέρνηση αύριο, να γίνει επιτέλους πράξη αυτό το οποίο είχε σχεδιαστεί το 1999.
Το εργοστάσιο αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, λειτουργούσε από το 1909 κι εργάστηκαν εκεί γενιές και γενιές Πειραιωτών. Έχει, δε, συμβολή αναμφίβολα και στην παραγωγικότητα της χώρας και στη στήριξη της αγροτικής οικονομίας. Το εργοστάσιο αυτό όταν έκλεινε ανήκε κατά 10% στην «Εθνική», 10% στην «Αγροτική» και κατά 80% στην ΣΥΝΕΛ. Εκείνη την εποχή λοιπόν ανήκε, θα έλεγε κανείς με την ευρεία έννοια, στο δημόσιο τομέα και ο όρος του κλεισίματος εκείνη την εποχή ήταν η αποκατάσταση των εργαζομένων που έχαναν τη δουλειά τους. Όμως δυστυχώς αυτός ο όρος δεν υλοποιήθηκε και από τότε άρχισε ένας Γολγοθάς και των εργαζομένων αλλά και των Βουλευτών της περιοχής σε μια προσπάθεια να βρει λύση το δίκαιο αυτό αίτημα. Και οφείλω από αυτό το Βήμα, κύριε Πρόεδρε, να επαινέσω και να πω ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση η συσπείρωση, η αγωνιστικότητα, η επιμονή και η υπομονή με την οποία οι εργαζόμενοι του εργοστασίου των λιπασμάτων κράτησαν ανοιχτό αυτό το θέμα. Χρησιμοποίησαν όλα τα αγωνιστικά αλλά και νόμιμα μέσα που μπορούσαν να μετέλθουν, με αποτέλεσμα σήμερα επιτέλους να λαμβάνει τέλος αυτός ο Γολγοθάς.
Οι άνθρωποι αυτοί προκάλεσαν απόφαση του Αρείου Πάγου, η οποία τους δικαίωσε ομόφωνα, πολιτική απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία τους δικαίωσε ομόφωνα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και σήμερα το σύνολο του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη πραγματικά τους έχει ως παράδειγμα προς μίμηση.
Θέλω και εγώ απ’ αυτή εδώ τη θέση να τους επαινέσω. Τιμούν όχι μόνο την εργατική τάξη, όχι μόνο τον Πειραιά, αλλά και το σύνολο της χώρας μας για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν αυτό το συγκεκριμένο θέμα.
Όσον αφορά, κύριε Πρόεδρε, τον κοινοβουλευτικό Γολγοθά των Βουλευτών της περιοχής θέλω να πω ότι το 2001 κιόλας από το Σεπτέμβρη είχαμε καταθέσει κάποια τροπολογία. Έχει σημασία, για να τονώσουμε και τη μνήμη μας και παράλληλα να γνωρίζουμε και πώς έχει το θέμα και να γράφονται στα πιο επίσημα Πρακτικά που υπάρχουν, στα Πρακτικά της Βουλής. (Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Βουλευτή)

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Πολύ σύντομα μόνο, κύριε Λιντζέρη. Είναι παράκληση.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ: Ναι, κύριε Πρόεδρε. Συμφωνώ με αυτό που λέτε, αλλά εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Είμαστε εδώ από τις 10.00΄ η ώρα το πρωί, περιμένουμε υπομονετικά τη σειρά μας για να μιλήσουμε, έχουμε ακούσει του κόσμου τις ξιφουλκίες…

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Και κάποιος συνάδελφος περιμένει να φύγει για το αεροδρόμιο.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ: Θεωρώ ότι μιλώ επί της ουσίας.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Αλίμονο. Δεν έχει αυτό το νόημα η παρατήρηση.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ: Έχετε δίκιο. Θα κλείσω γρήγορα.
Επιχειρήθηκε λοιπόν το 2001 το Σεπτέμβρη μία τροπολογία σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Γεωργίας ούτως ώστε οι εργαζόμενοι αυτοί που απολύθηκαν να έχουν την τύχη των συναδέλφων τους της ΚΥΔΕΠ. Αυτή την τροπολογία την είχαμε υπογράψει τότε –ας ακουστούν τα ονόματα- ο κ. Νεράντζης, ο κ. Μπαρμπαγιάννης, ο κ. Διαμαντίδης, ο κ. Κρητικός, ο κ. Μπετενιώτης, ο κ. Λαφαζάνης, η κυρία Ξηροτύρη και εγώ προσωπικά. Δεν έγινε δεκτή. Επανήλθαμε τον Ιανουάριο του 2004 όταν ο κ. Σκανδαλίδης κι ο κ. Δρυς, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι Υπουργοί, είχαν υπογράψει την ρύθμιση του θέματος. Δυστυχώς, πρόλαβαν οι εκλογές. Επανήλθαμε εκ νέου, εγώ προσωπικά το 2006 τον Οκτώβριο, ούτως ώστε να ενταχθούν αυτοί οι εργαζόμενοι, όπως εντάχθηκαν στο νομοσχέδιο τότε του Υπουργείου οι απολυμένοι των Κλωστοϋφαντουργείων της Νάουσας. Εις μάτην! Τώρα λοιπόν βρισκόμαστε στο τέλος. Θέλω να τους τιμήσω για μια ακόμη φορά για την παρουσία τους και θέλω να παρακαλέσω την κυρία Υπουργό σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Κοιτάξτε. Αφορά….

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ιωάννης Δραγασάκης): Πάντως δεν κάναμε τίποτα με το χρόνο, κύριε συνάδελφε.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΝΤΖΕΡΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, συγνώμη. Θα ήθελα να την παρακαλέσω λοιπόν στη διατύπωση που λέει ότι αυτό ισχύει για όσους έχουν συμπληρώσει ή συμπληρώνουν το 50ό έτος της ηλικίας τους να αντικατασταθεί το «συμπληρώνουν» με το «διανύουν». Θα λύσει το πρόβλημα, κύριε Πρόεδρε, επτά ατόμων. Σας λέω λοιπόν ότι σε διάστημα ενός χρόνου από τώρα συνταξιοδοτούνται ήδη δεκαοχτώ. Άρα δεν θα έχετε κανένα επιπλέον κόστος όσον αφορά τις παραμέτρους που σας βάζει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.
Ευχαριστώ.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΩΤΗΣ
Για να περιορίσω το χρόνο ομιλίας μου, θα αναφερθώ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μόνο στη ρύθμιση του άρθρου 32 –ή 33, δεν ξέρω τώρα πώς έχει αναριθμηθεί- που αφορά τους απολυμένους των Λιπασμάτων Δραπετσώνας.
Πρώτα απ’ όλα, είναι μια ρύθμιση, η οποία έρχεται –όπως έχει ήδη σημειωθεί- με καθυστέρηση δέκα ετών. Είναι μια σωστή ρύθμιση. Είναι μια ρύθμιση που αποκαθιστά μια μεγάλη αδικία και έναν τραυματισμό στη σχέση της πολιτείας με τους εργαζόμενους.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που γίνεται αυτό –ή τουλάχιστον δεν ενθυμούμαι εγώ περιπτώσεις- για επιχείρηση που υπαγόταν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και ενώ υπήρχαν προηγούμενα άλλων παρομοίων τέτοιων εταιρειών, όπου είχαν γίνει ρυθμίσεις για την αποκατάσταση των εταιρειών αυτών που έκλειναν κυρίως για σκοπούς που αφορούσαν τους σχεδιασμούς της πολιτείας, να οδηγούν τους εργαζόμενους όχι στην αποκατάσταση, αλλά στην ανεργία.
Ήταν άδικη και σκληρή αυτή η αντιμετώπιση επί μία δεκαετία. Αφορά και την προηγούμενη κυβέρνηση και τη σημερινή, η οποία είχε δεσμευθεί ως Αντιπολίτευση, κυρία Υπουργέ, και χρειάστηκαν πέντε χρόνια, όσα χρόνια δηλαδή χρειάστηκε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να φέρει το 2004 τροπολογία, παραμονές εκλογών, που όμως δεν είχε τύχη.
Σήμερα υπάρχει αυτή η δικαίωση όχι του συνόλου βεβαίως των εργαζομένων. Η ρύθμιση αφορά όσους έχουν κλείσει το 50ο έτος της ηλικίας τους. Ακούσατε την πρότασή μας, μια πρόταση λογική, που βελτιώνει τη διατύπωσή σας, ότι δηλαδή θα πρέπει να περιλάβετε μια πιο χαλαρή διατύπωση, ώστε να περιληφθούν και όσοι διανύουν το 50ο έτος της ηλικίας. Είναι επτά εργαζόμενοι. Πιστεύω δε ότι πράγματι δεν θα χρειαστούν πρόσθετοι πόροι για τους λόγους που εξηγήθηκαν ήδη. Είναι μια ρύθμιση, η οποία –όπως είπα- αποκαθιστά μια άδικη μεταχείριση και μάλιστα μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και συναφή απόφαση του Αρείου Πάγου.
Θα πρέπει, λοιπόν, να λάβουμε υπ’ όψιν την ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι υπήρξαν κατά τη γνώμη μου και σύμβολο των αγώνων των εργαζομένων για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αυτοί οι εργαζόμενοι, οι απεργοί, οι άνεργοι των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας επί μία δεκαετία δίδαξαν ήθος, δίδαξαν αγωνιστικότητα. Υπήρξαν ασυμβίβαστοι έναντι κάθε μορφής αδικίας που πηγάζει από την εξουσία. Έφθασαν στο σημείο να κάνουν και απεργία πείνας διαρκείας.
Είναι μνημείο αδυναμίας της ελληνικής πολιτείας διαχρονικά να μπορέσει να συμβιβάσει την πολιτική μας με τα πραγματικά προβλήματα και τα πραγματικά μηνύματα που έρχονται από τους εργαζόμενους. Ίσως πρέπει να βρεθεί τρόπος μέσω της Γ.Σ.Ε.Ε. ή άλλων θεσμών και φορέων να πάρουμε δίδαγμα απ’ αυτή την τραυματική εμπειρία αυτών των απεργών και εργαζομένων και να αντλήσουμε μηνύματα για το πώς πρέπει να αντιδρούμε έγκαιρα και ουσιαστικά σε τέτοιου είδους διαστάσεις συμπεριφορών από την πολιτεία προς τους εργαζόμενους.
Τέλος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν πρέπει παρά να θυμηθούμε ότι και μια σειρά ακόμα άλλων εργαζομένων που είναι κάτω των 50 ετών –δεν είναι πάρα πολλοί αυτοί, κυρία Υπουργέ- παραμένουν απορούντες για την αποσπασματικότητα και την ατολμία που επιδεικνύεται.
Εγώ σας ενθαρρύνω και σας ενισχύω γι’ αυτό που πράξατε προσωπικά εσείς. Δείξατε ευαισθησία. Έστω και με καθυστέρηση έχουμε μια πρώτη καλή αντιμετώπιση. Όμως, πάλι παραμένουν οι υπόλοιποι και πρέπει διακομματικά να το δούμε. Δεν πρόκειται για φωτογραφικές ρυθμίσεις ή ρυθμίσεις που έχουν να κάνουν με κάποιο προεκλογικό ρουσφέτι.
Τονίζω και πάλι ότι και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο Άρειος Πάγος τους έχουν δικαιώσει. Έχουν δικαιωθεί στη συνείδηση των υπολοίπων εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα και πιστεύω ότι δεν πρέπει να μείνουν οι υπόλοιποι είκοσι-τριάντα –όσοι είναι- οι οποίοι θα αισθάνονται ότι εξακολουθεί η ελληνική πολιτεία να έχει μυωπία και να μην παρακολουθεί τα λάθη της και να μην τα διορθώνει με θάρρος και με ολοκληρωμένες πολιτικές.
Ευχαριστώ.