Η καμπάνια ηθικής εξόντωσης του Παυλίδη:
Μια νέα ποιότητα στο διακομματικό φασισμό

Η δίωξη Παυλίδη είναι ένα ακόμα μεγάλο βήμα στην πορεία εκφασισμού της χώρας. Δεν είναι τόσο ότι η Βουλή έγινε δικαστήριο γιατί αυτό έχει ξαναγίνει το 1989, ούτε είναι το γεγονός ότι όταν η Βουλή γίνεται δικαστήριο ένας άνθρωπος δικάζεται από τους πολιτικούς του αντιπάλους, πράγμα αντίθετο σε κάθε λογική δικαίου. Αυτά είναι επίσης φασισμός αλλά παλιά.
Το μεγάλο νέο βήμα είναι ότι τώρα μπορεί να ξεσκιστεί ηθικά, να ταπεινωθεί, να διασυρθεί ένας άνθρωπος σε όλη τη χώρα χωρίς να υπάρχουν ενάντιά του οποιαδήποτε αξιόλογα και αξιόπιστα στοιχεία. Το χειρότερο είναι ότι ο διασυρμός αυτός, η ηθική αυτή εξόντωση δεν πραγματοποιείται από τη Βουλή και από τα κόμματα σαν τέτοια. Πραγματοποιείται από ένα ακόμα ισχυρότερο και σκοτεινότερο μπλοκ πολιτικής εξουσίας που αποφασίζει πριν τη Βουλή, πριν τα κόμματα, και έξω από κάθε δικαστική διαδικασία ότι αυτός ο άνθρωπος είναι απατεώνας. Το μέσο με το οποίο το μπλοκ αυτό πραγματοποιεί την ηθική εξόντωση του θύματός του είναι τα 6 πιο μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια της τηλεόρασης (τα 3 της ΕΤ τα πιάνουμε για ένα) τα οποία ελέγχει σε όλα τα ζητήματα που αυτό θεωρεί ότι είναι καίρια για τη στρατηγική του.
Ότι και να πει η Βουλή, ότι και να πουν οι μεμονωμένοι βουλευτές δεν μπορεί να εξουδετερώσει τη δύναμη μιας ενιαίας τηλεοπτικής γραμμής. Για την ακρίβεια κανένας μεμονωμένος βουλευτής ή και μια μικρή ομάδα βουλευτών δεν μπορούν να αντιμιλήσουν στην τηλεοπτική γραμμή όταν αυτή γίνει ενιαία. Γιατί αν αυτή η γραμμή γίνει ενιαία τότε ο λαός θεωρεί αυτή τη γραμμή αλήθεια με τη σκέψη ότι αλήθεια είναι εκείνο με το οποίο κανείς δεν διαφωνεί. Αν ένας βουλευτής αρνηθεί αυτή την αλήθεια σε ζητήματα ηθικής θα κηρυχτεί αμέσως συνένοχος του αναμφισβήτητου απατεώνα, του εθνικού πια απατεώνα. Εθνικός απατεώνας κηρύχθηκε ο μισοπεθάμενος αυτόχειρας από ευθυξία Ζαχόπουλος ενώ ποτέ δεν βρέθηκε τίποτα ενάντιά του αφού ψάχτηκαν όλοι οι φάκελοι της ζωής του. Απατεώνας κηρύχθηκε και ο Πάχτας και ελάχιστοι έμαθαν ότι η βασική μάρτυρας που τον κατηγόρησε στα τηλεοπτικά δελτία και που η μαρτυρία της αναγορεύτηκε από αυτά σε εθνική αλήθεια παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα. Όμως και ο Ζαχόπουλος και ο Πάχτας σχεδόν πέθαναν πολιτικά.

Στη περίπτωση Παυλίδη η εθνική αλήθεια δεν στηρίχθηκε στους ισχυρισμούς μιας άγνωστης κοπέλας του λαού, όπως έγινε με τον Πάχτα. Στηρίχθηκε στους ισχυρισμούς ενός ανθρώπου που ήταν μαθηματικά παράνομος και κατά πολλές μαρτυρίες αξιόπιστων ακτοπλόων, δημάρχων κλπ γνωστό «λαμόγιο» της ακτοπλοΐας. Τον λέμε μαθηματικά παράνομο γιατί είτε έλεγε την αλήθεια ότι πραγματικά δωροδόκησε τον πρώην διευθυντή του πολιτικού γραφείου και στενό συνεργάτη του Παυλίδη, Ζαχαρίου, οπότε ήταν ένοχος ενεργητικής δωροδοκίας, δηλαδή διαφθορέας, είτε έλεγε ψέματα όπότε ήταν ένας αχρείος συκοφάντης.
Για να αποδείξουν την κατηγορία της δωροδοκίας οι κεφαλοκυνηγοί του κέντρου που επιλέγει τους προς καρατόμηση «εθνικούς απατεώνες» έψαξαν όλα τα σόγια και τους φίλους του Παυλίδη και βρήκαν μόνο ότι η κόρη του έκρυψε 80.000 ευρώ από την εφορία. Δηλαδή ανακαλύψανε την πιο συνηθισμένη, σχεδόν θεσμική φορολογική παράβαση και όχι εναντίον του.
Εκείνο για το οποίο έμενε να κατηγορείται ο Παυλίδης είναι ότι ο Ζαχαρίου πήγαινε στο γραφείο του Μανούση. Αυτό δεν είναι άψογη και υπεύθυνη πολιτική συμπεριφορά και έχει και ο Παυλίδης ευθύνη γι αυτό αλλά είναι γελοίο σαν σοβαρή ένδειξη για χρηματισμό.
Αντίθετα εκείνο που βγήκε από τα στοιχεία είναι ότι ο Παυλίδης συγκρούστηκε με τον Μανούση και μάλιστα ότι τελικά τον χτύπησε οικονομικά στις άγονες γραμμές. Αυτό δεν είναι στοιχείο υπέρ του ισχυρισμού ότι δωροδοκήθηκε αλλά στοιχείο ότι δεν δέχτηκε να κάνει ρουσφέτι ή ότι δεν αποδέχτηκε την δωροδοκία του Μανούση και αυτός τον εκβίασε και μετά τον συνέτριψε.
Σημαίνουν αυτά ότι ο Παυλίδης δεν δωροδοκήθηκε; Η δωροδοκία μπορεί να αποδειχτεί όμως η μη δωροδοκία δεν μπορεί να αποδειχτεί, όπως πολλές άλλες κακές πράξεις που δεν πραγματοποιήθηκαν. Όμως μπορούμε να πούμε από όσα είδαμε ότι περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν ο Παυλίδης να είναι ένας έντιμος άνθρωπος παρά ένας απατεώνας. Θεωρούμε τις πιθανότητες αυτές αντίστροφες σε ότι αφορά τον Μανούση και σε κάθε περίπτωση θεωρούμε τα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα σαν εντελώς ανεπαρκή για να ρίξουν σοβαρές υποψίες στον Παυλίδη. Όμως το ΠΑΣΟΚ και τα 3 μικρά ρώσικα κόμματα προτίμησαν να συνταχθούν με τον σίγουρα παράνομο και σαφώς πιο ύποπτο για ανηθικότητα Μανούση για να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά τον Παυλίδη.
Αυτό δείχνει ότι αυτά τα κόμματα είναι και φασιστικά και διεφθαρμένα τουλάχιστον σε έναν πολύ στενό ηγετικό κύκλο, εκείνον που κατασκευάζει και μετά εξοντώνει πολιτικά τους προγραμμένους εθνικούς απατεώνες. Αν ένα μόνο από τα 5 κόμματα δεν συμμετείχε σε αυτόν τον κτηνώδη κεντρικό μηχανισμό παραγωγής ενόχων, τότε είχε τα πολιτικά και πρακτικά μέσα να υποστηρίξει το θύμα οπότε η εθνική αλήθεια θα χάλαγε, δηλαδή θα έμπαινε σε αμφισβήτηση στο λαό και σαν αδύναμη που ήταν θα κατέρρεε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν κατέρρευσε γιατί και η κορυφή της ΝΔ και συγκεκριμένα ο Καραμανλής ήταν μέσα στη σκευωρία. Αν δεν ήταν θα έβγαινε και θα υποστήριζε τον Παυλίδη και δεν θα τον έστελνε στην προανακριτική. Και θα τον υποστήριζε για τους λόγους που προαναφέραμε που σημαίνει θα περνούσε σε ολομέτωπη επίθεση στο ΠΑΣΟΚ και στους άλλους τρεις μικρούς φασίστες.
Αλλά αυτός ο διπρόσωπος έκανε αυτό που κάνει συνήθως. Έβαλε μερικούς δικούς του, Μανώλη, Νάκο, Σούρλα κλπ να χτυπάνε τον Παυλίδη και υποχρέωσε όλους τους άλλους να αμύνονται μπροστά στον τηλεοπτικό καταρράκτη λάσπης λέγοντας ότι ίσως και να είναι απατεώνας γι αυτό εμείς σαν έντιμοι θα ζητήσουμε διερεύνηση. Αυτό διδάσκει στους νεοδημοκράτες ο Καραμανλής: «όταν θα σας κατηγορούν για απάτη θα λέτε «εμείς τα θέλουμε όλα στο φως» και θα μετατρέψετε τη Βουλή σε δικαστήριο ή θα τρέχετε στους εισαγγελείς να ψάχνουν για σας». Δεν είναι το κόμμα που βάλλεται χωρίς στοιχεία που ζητάει περαιτέρω διερεύνηση και μάλιστα με δικαστή και εισαγγελέα τον εχθρό του αλλά είναι ο εχθρός του που είναι υποχρεωμένος να κατεβάσει στοιχεία αλλιώς κατηγορείται για πολιτική εμπάθεια και συκοφαντία.
Έτσι ακριβώς εκκαθαρίζει ο Καραμανλής τους εχθρούς του μέσα στη ΝΔ. Ο Παπανδρέου πιάνει τη σκούπα και ο Καραμανλής κρατάει το φαράσι. Το αντίστροφο ακριβώς γίνεται με τις εκκαθαρίσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Ποιοι εκκκαθαρίζονται με αυτόν τον τρόπο; Εκκαθαρίζονται οι κοινοί εχθροί των 5 πολύ στενών ηγετικών απαράτ. Τι κοινό έχουν αυτοί οι 5; Εφαρμόζουν σχολαστικά τη στρατηγική της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα της φασιστικής Ρωσίας. Τι κοινό έχουν οι εκκαθαριζόμενοι; Είναι φιλοευρωπαίοι ή εθνικιστές, δηλαδή συνειδητά ή ασυνείδητα αντιστέκονται στην πολιτική των 5. Αυτό ενώνει τον Βουλγαράκη, με τον Ρουσόπουλο, με τον Πάχτα, με το Νεονάκη, με τον Δούκα, με τον Παυλίδη. Ο τελευταίος αποκάλυψε το μυστικό της επιχείρησης εξόντωσής του χωρίς να το καταλάβει όταν μιλώντας στη Βουλή πριν παραπεμφθεί στην προκαταρκτική έδειξε το πέτο του όπου είχε καρφιτσώσει το σήμα της ΕΕ. Ήταν σαν να έδειχνε σκόρδα σε βρυκόλακες.
Το ερώτημα είναι γιατί τη δεύτερη φορά ο Καραμανλής δεν παρέδωσε ως το τέλος τον βουλευτή του στα σκυλιά.
Ο ένας λόγος είναι ότι όντας αδύναμη η κατηγορία θα έπεφτε στα δικαστήρια και ο Παυλίδης θα μπορούσε κάποτε να επιστρέψει. Γι αυτό ο Καραμανλής φρόντισε να είναι τόσα λίγα τα λευκά ώστε να μην παραπεμφθεί ο Παυλίδης αλλά και τόσα πολλά ώστε οι ψήφοι του ΠΑΣΟΚ υπέρ της παραπομπής να είναι πιο πολλοί από εκείνους κατά της. Έτσι φαίνεται ότι ο Παυλίδης πολιτικά θεωρήθηκε ένοχος από τη Βουλή αλλά ότι γλίτωσε τη δίκη και την καταδίκη χάρη στον φόβο της ΝΔ για εκλογές.
Ο άλλος λόγος είναι ότι ο Παυλίδης, που έδειξε πραγματικά χαραχτήρα, σθένος και αξιοπρέπεια, ιδιαίτερα που δεν παραιτήθηκε, θα οδηγούσε τη ΝΔ στις εκλογές με τη μη παραίτησή του. Αλλά τις εκλογές δεν τις ήθελε ο Παπανδρέου και γενικά το «ρώσικο συντονιστικό κορυφής» γιατί το ΠΑΣΟΚ με τις σημερινές συνθήκες αποδυνάμωσης του ΣΥΝ θα «κινδύνευε» να πάρει την αυτοδυναμία, οπότε το ρώσικο όνειρο για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ θα πάθαινε στρατηγική ζημιά.
Ο τρίτος λόγος που μας φαίνεται ο πιο ισχυρός είναι ότι οι 5 δεν θέλουν τώρα άλλο αίμα στη Βουλή, ζητάνε δηλαδή μια ανακωχή, για να μην έρθει στη Βουλή ούτε και να διερευνηθεί δικαστικά μέσα σε κλίμα παλλαϊκού ενδιαφέροντος και σκανδαλολόγας έξαψης το αληθινό σκάνδαλο. Πρόκειται για εκείνο που έφερε στο φως όχι το μαγειρείο-σφαγείο των 5 πρακτόρων, αλλά μια άλλη χώρα, η Γερμανία. Μιλάμε για το μεγάλο σκάνδαλο Ζήμενς και όχι τόσο για το μικρό με το C4i. Μεγάλο είναι το σκάνδαλο της Ζήμενς με τον ΟΤΕ γιατί αυτό αφορά τα πολλά πολλά δις και τις απευθείας αναθέσεις που αποκλείεται να μην πιάσουν κάποτε και το όνομα που είχε γίνει σιαμαίο με εκείνο της Ζήμενς, το όνομα Ιντρακόμ. Ο κίνδυνος να εμπλακεί ο πρώτος ανατολικός ολιγάρχης σε μεγάλο σκάνδαλο μεγαλώνει όσο οι Γερμανοί συνεχίζουν να σκαλίζουν προς τα πίσω. Η μη φιλορώσικη και πλειοψηφική πλευρά της ΝΔ ξέρει ότι η υπόθεση έχει ζουμί και δε θέλει να την αφήσει. Θέλει να πάρει την εκδίκησή της για το Βατοπαίδι και τον Παυλίδη.
Έτσι εξηγούμε γιατί η γραμμή: «τέλος η Βουλή δικαστήριο» πέφτει ταυτόχρονα από τον αρχιδικαστή ΣΥΝ και τον εισαγγελέα Καρατζαφέρη, δηλαδή τα πιο ανοιχτά φιλορώσικα κόμματα και την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου ζητάει διακομματική για τα σκάνδαλα, που σημαίνει εθνική ενότητα ενάντια σε μια αιματοχυσία που τώρα μπορεί να βλάψει τα «εθνικά συμφέροντα». Έτσι εξηγούμε και το γιατί ο Βενιζέλος και ο Χρυσοχοίδης δείχνουν από τη αρχή της δίωξης -που οι ίδιοι εισηγήθηκαν - μια κάποια γενναιόδωρη αβρότητα προς τον Παυλίδη την ώρα που οι άλλοι κλασικοί πασόκοι πίσω τους διψασμένοι για εξουσία, αλλά χωρίς στρατηγική αντίληψη, ζητάνε κρεμάλα.
Ο τρίτος λόγος φαίνεται να είναι ο πιο βασικός για αυτήν την ξαφνική ειρηνοφιλία όλων των λύκων γιατί εξηγεί και το πως ο Καραμανλής δεν παρέπεμψε τους νεοδημοκράτες που εμπλέκονται στο C4i στην προκαταρκτική όπως έκανε με τον Παυλίδη. Η Ζήμενς θα πρέπει τελικά να θαφτεί σαν εθνική απαίτηση εκτός να μπορέσει να περιχαρακωθεί σε κατάλληλα επιλεγμένα θύματα.

Πραγματικά είναι αδύνατο να εξηγήσει κανείς όλες αυτές τις στροφές και τις επιλεκτικότητες χωρίς να αναζητήσει μια συνεκτική στρατηγική που να αποτελούν τμήμα της. Και είναι αδύνατο μια τέτοια στρατηγική να μην είναι συνωμοτική, δηλαδή να μην έχει τη σφραγίδα του φασισμού. Η φασιστική μορφή της εξόντωσης πρέπει να αντιστοιχεί στο φασιστικό στόχο της.