Αναδημοσιεύουμε προκήρυξη της Δημοκρατικής Συνεργασίας που μοιράστηκε στη Ζώνη. Η προκήρυξη αυτή έχει γίνει δεκτή με μεγάλο ενδιαφέρον από τους εργάτες της Ζώνης και έχει φέρει μεγάλη αμηχανία στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και στο ψευτοΚΚΕ.

Προκήρυξη της Δημοκρατικής Συνεργασίας-Αυτή είναι η απάντηση στη κρίση και όχι δημαγωγικοί τυχοδιωκτισμοί με το μεροκάματο

Συνάδελφοι,
Αυτή η προκήρυξη θα έπρεπε να μοιραστεί εδώ και τουλάχιστον ένα μήνα. Δυστυχώς δε μπορέσαμε να βρούμε τον τρόπο να μιλήσουμε στον κλάδο, την ώρα που οι συνάδελφοι νόμιζαν ότι παλεύουν για το δίκιο τους. Είμαστε υποχρεωμένοι όμως, τώρα που η πάλη για τη σύμβαση τελείωσε, να πούμε στο κλάδο αυτό που πιστεύουμε για τη κατάσταση που επικρατεί στο λιμάνι.
Το παράδοξο με όλα αυτά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα είναι το εξής: Ενώ όλος κόσμος βλέπει ότι η παγκόσμια οικονομία κατρακυλά και ζούμε ίσως τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση των τελευταίων 50 χρόνων, στο Πέραμα το συνδικάτο της ζώνης μετά από απεργίες που κράτησαν ένα μήνα και παραπάνω υπογράψανε συμβάσεις με αυξήσεις του ύψους των έξι ευρώ. Αυτό λογικά θα πρέπει να εντυπωσίασε τους εργαζόμενους όλης της χώρας που βλέπουν τις επιχειρήσεις που δουλεύουν να κλείνουν και οι ίδιοι να μένουν άνεργοι ή στην καλύτερη περίπτωση να μειώνονται οι ώρες εργασίας και κατ’ επέκταση οι αποδοχές τους. Εύλογο λοιπόν να αναρωτιούνται “αυτοί εκεί κάτω πως τα κατάφεραν, εμείς δηλαδή πεινάμε τσάμπα;”
Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι μία, στο Πέραμα τελικά δεν καταφέραμε καμία αύξηση να πάρουμε, ίσα ίσα που στην ουσία ως τώρα πετύχαμε μείωση του μεροκάματου μας. Αυτό που δεν ξέρει ο υπόλοιπος κόσμος είναι ότι στη ζώνη το πρόβλημα σήμερα με την ανεργία δεν είναι το ύψος του μεροκάματου αλλά η ίδια η εύρεση του. Καταφέραμε μάλλον την ώρα που οι δουλειές είναι ήδη περιορισμένες λόγω της κρίσης που περνάει η παγκόσμια ναυτιλία, να τις κάνουμε ακόμα λιγότερες. Γιατί όταν πάνω στην κρίση αυξάνει το κόστος της επισκευής σε σχέση με άλλες χώρες, τότε έρχονται λιγότερες δουλειές, δηλαδή γίνονται λιγότερα μεροκάματα. Επιπλέον κάναμε πολύ θόρυβο με αυτήν την απεργία, επειδή τραβήξαμε το αρχικό μας αίτημα στα άκρα (11%) και σε διάρκεια, διώχνοντας τα λίγα βαπόρια που θα έρχονταν. Δηλαδή κάναμε τη Ζώνη πιο αναξιόπιστη από όσο ήταν στην χειρότερη στιγμή. Δηλαδή μπορεί να έχουμε μια μικρή αύξηση σε κάθε μεροκάματο αλλά οι γενικές οικονομικές προβλέψεις για τη ναυτιλία είναι ότι θα κάνουμε λιγότερα μεροκάματα, οπότε θα έχουμε λιγότερο συνολικό όγκο αμοιβής, που σημαίνει λιγότερο μισθό σε κάθε μήνα ή σε κάθε χρόνο που περνάει.

Αν αυτό τελικά δεν είναι μείωση του μεροκάματου, τότε τι είναι συνάδελφοι?

Στο Πέραμα είμαστε τώρα ουσιαστικά όλοι απολυμένοι. Η μεγάλη πλειοψηφία είναι ήδη απολυμένοι και οι υπόλοιποι θα γίνουν άνεργοι μόλις τελειώσουν τα καράβια που δουλεύουν. Ας σκεφτούν λοιπόν οι συνάδελφοι πότε οι άνεργοι εργάτες ζήτησαν αυξήσεις και όχι δουλειά. Αν η Διοίκηση είχε στοιχεία για την παγκόσμια ναυτιλία που μιλούσαν για σύντομη άνοδο ας τα έδινε. Για μας απεργία για αυξήσεις είχε νόημα να κάνουμε το 2008 τότε που μας παρακαλούσαν για δουλειά. Αλλά τότε που μπορούσαμε δεν κάναμε ενώ τώρα, κάναμε μέχρι τελικής
πτώσεως. Μπορούσαμε λοιπόν να περιμένουμε με την παλιά σύμβαση ώσπου να βγούμε από την μεγάλη ανεργία και να την ανανεώσουμε με αγώνα μόλις άρχιζαν οι δουλείες. Βέβαια στο μεταξύ δε θα καθόμασταν να κάνει η εργοδοσία ότι θέλει, δηλαδή να εκμεταλλεύεται την περίοδο της ανεργίας με το να μειώνει τα όποια μέτρα ασφαλείας, με το να εντατικοποιεί τη δουλεία, με το να αργεί τις πληρωμές, το να χρησιμοποιεί μαύρη εργασία και γενικά ότι άλλο κάνει όταν έχει το πάνω χέρι.
Ο αγώνας για καλύτερα μεροκάματα είναι αναγκαστικά συνυφασμένος με τον αγώνα για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη, αλλιώς είναι καθαρά μια ακόμα πληγή στο κορμί της ζώνης.
Έχει κυκλοφορήσει στη Ζώνη η γραμμή ότι: “H κρίση αυτή είναι τεχνητή, ότι όλα αυτά έχουν συμβεί επειδή οι καπιταλιστές έχουν μαζέψει όλο το πλούτο και τον έχουν κλείσει στα σεντούκια τους, οι εργάτες που παράγουν το πλούτο δεν έχουν λεφτά να καταναλώσουν και έτσι αφού οι εργάτες δεν αγοράζουν, το εμπόριο δε κινείται, η παραγωγή σταματάει και η κατάσταση χειροτερεύει. Άρα την κρίση να την πληρώσουν οι καπιταλιστές, δηλαδή να βγάλουν το θησαυρό από τα σεντούκια να τον μοιράσουν στο λαό και όλα καλά”. Αυτή δεν είναι η γραμμή μόνο των στελεχών των υποτιθέμενων λαϊκών κομμάτων (ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) αλλά είναι η εθνική γραμμή, είναι αυτό που λένε οι ναζί του ΛΑΟΣ και της χρυσής αυγής , είναι αυτό που λέει ο πρόεδρος της δημοκρατίας(Παπούλιας), είναι αυτό που λένε όλα τα κανάλια απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι λοιπόν αυτό που έχει μάθει ο μέσος Έλληνας να ακούει. Όλη λοιπόν αυτή η “παράξενη” συμμαχία, δημαγωγεί εσκεμμένα σ ’έναν ολόκληρο λαό, κρύβοντας καλά ότι τα “σεντούκια με τα χρυσά φλουριά” έχουν μείνει στην εποχή της φεουδαρχίας και των παραμυθιών. Ξέρουν καλά ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός, τα συντριπτικά περισσότερα λεφτά, τα κάνει επενδύσεις γιατί η παραγωγή και η εκμετάλλευση των εργατών στη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας είναι αυτή που δίνει το καπιταλιστικό κέρδος. Ακόμα και τα λεφτά που μπαίνουν στις τράπεζες, είναι λεφτά τα οποία επενδύονται και γίνονται καπιταλιστική παραγωγή, δηλαδή δεν μένουν απλά μέσα στα θησαυροφυλάκια. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι την εποχή που τα ναύλα ήταν πολύ ψηλά, οι εφοπλιστές τα κέρδη τους τα κάνανε βαπόρια, δηλαδή το 1 βαπόρι έγινε 2, τα 2 έγιναν 3 και ούτω καθ’ εξής. Το βαπόρι όμως είναι μέσο παραγωγής, δεν είναι λεφτά κάτω απ’ το στρώμα. Αν το καράβι δέσει τότε δεν παράγει και αν δεν παράγει δεν συμφέρει να επισκευαστεί και αν δεν επισκευαστεί εμείς πεταγόμαστε στην ανεργία. Άρα αυτό που χρειάζεται είναι να έρθουν δουλειές από το κράτος, από κεφάλαια που θέλουν να επενδύσουν για υποδομές στη Ζώνη, κλπ.
Αυτό που ζούμε σήμερα είναι πραγματική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και πραγματική κρίση της παγκόσμιας παραγωγής και όχι τεχνητή κρίση. Αυτή προκλήθηκε από άλλες παραμέτρους που όλοι αυτοί αποφεύγουν συστηματικά και σχεδιασμένα να αναφέρουν, όπως π.χ. η συγκέντρωση της παγκόσμιας παραγωγής από τη δουλοκτητική Κίνα (την οποία αποκαλούν μάλιστα και σοσιαλιστική!!!) που έριξε τα μεροκάματα σε όλο τον δυτικό κόσμο και τον αποβιομηχάνισε σχετικά. Και με την πτώση των μεροκάματων στη Δύση, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, χρεοκόπησαν τα αμερικάνικα νοικοκυριά και έτσι βάρεσε κανόνι το κεφάλαιο που κερδοσκόπησε με τα δάνεια. Μετά βυθίστηκε όλη η κατανάλωση στον πλανήτη και τέλος όλη η παραγωγή. Αυτό το κραχ διευκολύνθηκε και ξέσπασε ορμητικά επειδή το πετρέλαιο βρέθηκε σε λίγα χέρια και μάλιστα φασιστικών χωρών (με επικεφαλή τη Ρωσία),που συνεννοήθηκαν να περιορίσουν την παραγωγή τους πάνω στην μεγάλη ανάπτυξη. Μόλις η τιμή του πήγε στα ύψη, η κατανάλωση των φτωχών ακρίβυνε και η χρεωκοπία τους επιταχύνθηκε. Έτσι επιταχύνθηκε και η χρεωκοπία των αυτοκινητοβιομηχανιών και της βιομηχανίας κατασκευής σπιτιών των ΗΠΑ. Αυτή είναι η γενική κρίση. Και οι εργάτες γι’ αυτό πρέπει ασφαλώς να ζητάνε να μειώσουν οι πλούσιοι την προσωπική τους κατανάλωση, να ζητάνε αύξηση της φορολογίας τους και αυτά να γίνουν επιδοτήσεις προς τους ανέργους, κλπ. Αλλά αυτά τα μέτρα δεν σημαίνουν τέλος της κρίσης. Είναι ίσα για να μην πεθάνουν οι εργάτες. Γιατί η κρίση φέρνει μια μεγάλη αληθινή ζημιά που δεν αντιμετωπίζεται μόνο με τη μείωση της κατανάλωσης των πλούσιων. Η κρίση μειώνει το κεφάλαιο που μπαίνει στην παραγωγή. Ακινητοποιεί τα μηχανήματα, τα μέσα μεταφοράς, τις πρώτες ύλες. Για αυτό η τελική απάντηση στις κρίσεις είναι να μην συμβαίνουν. Και για να μην συμβαίνουν υπάρχει μόνο ένας τρόπος: οι εργάτες σε κάποια μεγάλη χώρα αρχικά και σε περισσότερες στη συνέχεια χώρες να πάρουν την εξουσία και να οργανώσουν σχεδιασμένα την παραγωγή. Δηλαδή να χτυπήσουν και τον ιμπεριαλισμό και την εθνικιστική απομόνωση των χωρών και να ζητήσουν έναν άλλο τρόπο πιο ανοιχτό και πιο ισότιμο της οργάνωσης της εργασίας σε ευρύτερη διακρατική, όσο είναι δυνατό, κλίμακα.
Αλλά αυτό δεν είναι για τώρα. Είναι για αύριο. Γι’ αυτό το αύριο πρέπει να ετοιμαζόμαστε. Αλλά στο μεταξύ κάθε χώρα πρέπει να απαντήσει και με ειδικά μέτρα στην κρίση, εκτός από τα γενικά που όπως είπαμε είναι επιδοτήσεις στους ανέργους και μεγαλύτερη φορολογία των πλούσιων.
Στη Ελλάδα η κρίση έχει πολύ ειδικά χαρακτηριστικά. Εδώ και 30 χρόνια συντελείται ένα τεράστιο έγκλημα με θύμα τη βιομηχανία και τους εργάτες της και βασικούς θύτες όλους αυτούς που τώρα δήθεν κόπτονται για το καλό του λαού και για το σοσιαλισμό μέσα στη κρίση. Έχουν το θράσος να μιλάνε για “σεντούκια” με αμύθητα κέρδη την ώρα που σε συνεργασία με το βιομηχανοκτόνο Σ.τ.Ε (Συμβούλιο της Επικρατείας) ,έχουν παραλύσει αυτή τη χώρα και την έχουν κάνει να μην παράγει τίποτα το αξιόλογο, να μην εξάγει παρά ελάχιστα βιομηχανικά προϊόντα και να ζει εδώ και χρόνια σαν ζητιάνος απ’ τις επιδοτήσεις της Ε.Ε και από τα δάνεια.
Το μεγάλο έγκλημα είναι ότι η Ελλάδα ζει με τα χαμηλά μεροκάματα ακριβώς γιατί χτύπησε τη μεγάλη βιομηχανία και στηρίχθηκε κύρια στη μικρή και μεσαία παραγωγή και στις επενδύσεις μερικών ολιγαρχών που στηρίζονται στο κράτος και πιο πολλά κλέβουν από την κοινωνία παρά παράγουν. Στη Ζώνη πεινάμε και θα πεινάσουμε περισσότερο ,γιατί όλα τα κόμματα και πρώτο το «Κ»ΚΕ , που στην πραγματικότητα διοικεί τη Ζώνη (καθώς την ανοίγει και την κλείνει όποτε θέλει και τιμωρεί όποιον εργοδότη θέλει) την άφησε χωρίς επενδύσεις και εκσυγχρονισμό επειδή απαγόρευσε κάθε ιδιωτική επένδυση, αλλά δεν κυνήγησε και καμιά κρατική επένδυση. Μεροκάματα υψηλά και ταυτόχρονα δουλειά και όχι ανεργία θα αργήσουμε να δούμε αν η Ζώνη δεν εκσυγχρονιστεί, που σημαίνει δεξαμενές, γερανοί, άλλες εγκαταστάσεις και πάνω απ’ όλα κεντρικό σύστημα υγιεινής και ασφάλειας στη δουλειά με κρατική ευθύνη.
Αυτά πρέπει να απαιτούμε πάνω στην κρίση για να έχουμε δουλειές τώρα και για να βρεθούμε σε καλύτερη θέση αύριο. Έτσι θα πέσει το κόστος, θα πάρουμε αυξήσεις ουσιαστικές ευρωπαϊκού τύπου και θα έχουμε ,λίγο πολύ, μόνιμες δουλειές. Αλλά αν έχουμε μόνιμες και καλοπληρωμένες δουλειές δεν θα κάνει ότι θέλει εδώ μέσα το κόμμα που ελέγχει το Σωματείο και τη Ζώνη.
Συνάδελφοι για να συνοψίσουμε : τέσσερα πράγματα χρειάζονται τώρα:
Α) Προσωρινή επιδότηση από το κράτος για να μην εξαθλιωθούμε
Β) Έργα στη Ζώνη και να στηθεί το κεντρικό σύστημα ασφάλειας της εργασίας.
Γ) Αν έρθουν μερικές δουλειές να μην τις διώξουμε με περιττές απεργίες όποτε θέλει να κάνει επίδειξη δύναμης το ΠΑΜΕ . Παράλληλα να αμυνθούμε σθεναρά στις απόπειρες της εργοδοσίας να εκμεταλλευτεί την ανεργία μας και την ανάγκη μας για δουλειά με τους γνωστούς τρόπους.
Δ) Να μην αφήσουμε άλλο τη διοίκηση του Σωματείου να φέρεται φασιστικά και παράνομα και να εμποδίζει τα 3 μέλη της Δημοκρατικής Συνεργασίας να συμμετέχουν στις συναντήσεις με κρατικούς φορείς, δηλαδή τη μόνη αντιπολίτευση που υπάρχει στη σημερινή πλειοψηφία της Διοίκησης. Αυτό το κάνουνε προφανώς γιατί θέλουν να κρύψουν την αλήθεια. Θέλουν δηλαδή να κρύψουν από τους συναδέλφους αυτά που λέγονται στις εκάστοτε διαπραγματεύσεις και στα υπουργεία. Αν ήταν καθαροί και τίμιοι θα επιδιώκανε την κριτική από την όποια αντιπολίτευση και με τη συζήτηση μπροστά στους συναδέλφους θα την στρίμωχναν αν οι ίδιοι είχαν δίκιο.
Συνάδελφοι πριν από το ψωμί μας και πριν από τη δουλειά μας, προϋπόθεση για να τα έχουμε αυτά, είναι η Δημοκρατία μέσα στο συνδικάτο. Χωρίς Δημοκρατία στο συνδικάτο θα είμαστε δούλοι και οι δούλοι ποτέ δεν είχαν πραγματικά καλές απολαβές. Χώρια που ποτέ δεν είχαν αξιοπρέπεια. Και χωρίς αξιοπρέπεια τι να τις κάνεις τις απολαβές…;

Πέραμα 25/05/2009