Καμιά στήριξη στα συγκεκριμένα μέτρα

Η απάντηση μας είναι η εξής: Ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να στηρίξουν τα συγκεκριμένα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για μέτρα ενάντια στη χρεωκοπία αλλά για μέτρα που ναι μεν θα καθυστερήσουν για λίγο τη χρεωκοπία, αφού το κράτος ικανοποιώντας την απαίτηση των δανειστών να μειώσει το δημοσιονομικό του έλλειμμα θα μπορεί για ένα διάστημα να δανειστεί από αυτούς και να πληρώσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις του, αλλά θα τη φέρουν αργότερα βαθύτερη. Το λέμε αυτό επειδή τα συγκεριμένα μέτρα και το συνολικό πλαίσιο πολιτικής στο οποίο επιβάλλονται θα οδηγήσουν τη χώρα σε μια κατάσταση ιστορικής παραγωγικής οπισθοδρόμησης, πείνας και τελικά υποδούλωσης σε ξένους φασίστες. Αυτό το τελευταίο είναι ο στόχος των ηγετικών δυνάμεων της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης που τα επέβαλαν.

Ο αντιδραστικός και αδιέξοδος χαρακτήρας αυτών των μέτρων και μάλιστα μέσα στο δοσμένο πολιτικό πλαίσιο αποδεικνύεται ως εξής :

1. Από μόνα τους τα μέτρα αυτά αδυνατίζουν την εσωτερική αγορά οπότε αποδυναμώνουν την ήδη πολύ άσχημα χτυπημένη βιομηχανική παραγωγή των προϊόντων που απευθύνονται σε αυτήν την αγορά και τα οποία είναι τα περισσότερα βιομηχανικά προϊόντα στην Ελλάδα. Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα μέτρα όχι μόνο δεν συνδυάζονται με γενικά μέτρα για τη βιομηχανική ανάπτυξη αλλά συνδυάζονται στην πράξη με το πιο λυσσαλέο καθημερινό πολιτικό και οικονομικό χτύπημα στη βιομηχανία και στις επενδύσεις σε όλους τους παραγωγικούς κλάδους. Και όλα αυτά την ώρα που το γενικό χτύπημα στην παραγωγή είναι η βαθύτερη αιτία του τεράστιου ελληνικού χρέους, και συνακόλουθα του τεράστιου ελλείματος και της χρεωκοπίας.

2. Από την άλλη τα μέτρα αυτά δεν χτυπάνε τις τάξεις και τα τμήματα των τάξεων που παρασιτούν σε βάρος του λαού και της χώρας και που είναι υπεύθυνα γιατί δυνάμωσαν και δυναμώνουν τους υλικούς όρους της χρεωκοπίας. Δηλαδή δεν μειώνουν το κρατικό έλλειμμα αφαιρώντας πλούτο όπως έπρεπε από τη νέα ληστρική κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, τη διεφθαρμένη και τεμπέλικη γραφειοκρατία, τη μικρή και μεσαία φοροφυγάδικη και εισφοροφυγάδικη δουλοκτησία, τους μεγαλοχτηματίες της πόλης και της υπαίθρου. Αντίθετα απομυζούν τις πιο παραγωγικές τάξεις μέσω της μεγάλης έμμεσης φορολογίας και μέσω του γενικού και ισοπεδωτικού χτυπήματος σε όλη συλλήβδην την κρατική υπαλληλία ακόμα και την πιο φτωχιά ή και την πιο παραγωγική. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση επί πέντε μήνες δεν έκανε το παραμικρό πολιτικό και οικονομικό κίνημα ενάντια στην πλατιά γραφειοκρατική διαφθορά και στη λούφα ούτε πήρε κάποιο τεχνικό μέτρο εναντίον της (πχ μηχανοργάνωση, αξιολόγηση των υπαλλήλων και έλεγχο τους από τα πάνω και από τα κάτω), ενώ χτύπησε φορολογικά το πιο σύγχρονο και παραγωγικό κεφάλαιο που από τις συνθήκες της παραγωγής και κυκλοφορίας του πολύ πιο δύσκολα από κάθε άλλο μπορεί να κλέψει την εφορία.

3. Και το σημαντικότερο: Αυτά τα μέτρα επιβάλλονται από μια κυβέρνηση που αντί να χτυπήσει πολιτικά και να ξεσκεπάσει τις δυνάμεις που έφεραν τη χρεωκοπία ήταν φανερά σύμμαχος τους για χρόνια ολόκληρα στο καταστροφικό τους έργο και συνεχίζει να είναι και τελευταία μάλιστα με πολλαπλάσια ένταση. Οι δυνάμεις που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής χρεωκοπίας είναι εκείνες που πρωτοστάτησαν στο παραγωγικό σαμποτάζ δεκαετιών. Πρόκειται κυρίως για τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ που έκλεισαν, ματαίωσαν και εμπόδισαν χιλιάδες επενδύσεις σε όλους τους τομείς της παραγωγής, ιδιαίτερα στο βιομηχανικό τομέα, με οικολογικά, αντιμονοπωλιακά και δήθεν ταξικά - στην πραγματικότητα αντιδραστικά συντεχνιακά - κινήματα ή προσχήματα. Αυτό το πέτυχαν χάρη στην ενεργητική συνεργασία των Α. και Γ Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη, και του Κ. Καραμανλή που λειτούργησαν συνειδητά σε όφελος της κοινής με το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ φιλορώσικης και φιλοκινέζικης κομπραδόρικης πολιτικής τους. Αυτή η συνεργασία απέβλεπε και αποβλέπει στο να τσακιστεί η σύγχρονη ντόπια ή φιλοδυτική μεγάλη παραγωγική επιχείρηση, κυρίως η βιομηχανική, και να αντικατασταθεί από την ανατολική κρατικοδίαιτη νεοαποικιακή επιχείρηση τύπου Κόσκο, Γκάζπρομ, Μπόμπολα, Βγενόπουλου (που πλούτισε αρχικά χάρη στην πολιτική στήριξη του ρωσόδουλου ΑΚΕΛ), Κόκκαλη, Μυτιληναίου, Γερμανού κλπ.
Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι αυτές οι ψευτοαριστερές δυνάμεις του παραγωγικού σαμποτάζ είναι ακριβώς οι ίδιες που θέλουν με ασύλληπτο θράσος να ηγηθούν του αγώνα των απογοητευμένων και εξαθλιωμένων προλετάριων και όλου του λαού ενάντια στα νέα μέτρα. Πρόκειται δηλαδή για εμπρηστές που θέλουν να ηγηθούν μιας εξέγερσης των πυρόπληκτων.

Όχι οι εμπρηστές επικεφαλής του κινήματος των πυρόπληκτων

Αυτό σημαίνει ότι ο λαός μας πρέπει να παλέψει για την ανατροπή των νέων μέτρων αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδυναμώσει τις πολιτικές δυνάμεις που έφεραν τη χρεωκοπία και όχι να τις ενισχύσει και επίσης να εμποδίσει τη χρεωκοπία και όχι να την επιταχύνει. Οι ψευτοαριστερές δυνάμεις αποκαλύπτουν τον αντιδραστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα τους από το ότι εκστρατεύουν λυσαλέα ενάντια στα μέτρα αυτά χωρίς να προτείνουν κάποια άλλα συγκεκριμένα μέτρα για την περιστολή του δημόσιου ελλείματος και τη μείωση του χρέους ισχυριζόμενες τάχα ότι δεν υπάρχει κίνδυνος χρεωκοπίας ή ότι αρκεί να ανοίξουν οι ντόπιοι καπιταλιστές τα σεντούκια τους για να λυθεί το πρόβλημα. Αυτοί οι απατεώνες και εγκληματίες είναι υπερασπιστές της πιο άμεσης χρεωκοπίας της χώρας αφού δεν θέλουν καμιά περιστολή των κρατικών δαπανών αλλά μόνο αύξηση της φορολογίας ή ακόμα και δήμευση ειδικά του παραγωγικού κεφάλαιου. Μιλώντας γενικά και εκστρατεύοντας εναντίον του κεφάλαιου γενικά θέλουν συγκεκριμένα το εξής: να κλείσουν κάθε μη ανατολική παραγωγική καπιταλιστική επιχείρηση τσακίζοντάς την με την ψηλή φορολογία ή με τις «χαμηλές τιμές για το λαό» ή με τις προβοκατόρικες ψευτοταξικές απεργίες ή με τις επισχέσεις εργασίας ιδιαίτερα σε επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να κλείσουν λόγω της κρίσης. Ταυτόχρονα προστατεύουν με αυτοθυσία τις πελώριες ανατολικές ολιγαρχικές κομπίνες. Αν για παράδειγμα προσθέταμε τα λεφτά που έφαγε ο Γερμανός μόνο από τον ΟΤΕ (1δις Ευρώ, δηλαδή χώρια από τα όργια με τις μπαταρίες των υποβρυχίων), ο Μπόμπολας μόνο από τη μεταβίβαση των μεταλλείων Κασσάνδρας (400εκ Ευρώ, δηλαδή χώρια από τα δις των μεθοδευμένων αναθέσεων των ολυμπιακών έργων, των αυτοκινητοδρόμων κλπ), ο Βγενόπουλος μόνο από τα πάνω από 1 δις που τσέπωσε από τον ΟΤΕ και την ουσιαστικά δωρεάν παραχώρηση της Ολυμπιακής, ο Κόκκαλης μόνο από τον ΟΠΑΠ (200 εκ Ευρώ, χώρια από τις δυσθεώρητες για χρόνια απευθείας αναθέσεις των προμηθειών του ΟΤΕ), θα εξασφαλίζαμε για δύο χρόνια τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων στο προηγούμενο ύψος τους. Κι όμως γι αυτά δεν μιλάνε ποτέ οι «ταξικοί» σοσιαλφασίστες ενώ μιλάνε πάντα συλλήβδην υπέρ της κρατικής υπαλληλίας μόνο και μόνο για να προστατεύσουν την πιο διεφθαρμένη και την πιο τεμπέλικη κρατική υπαλληλία που ποτέ δεν την χτυπάνε πολιτικά. Επίσης αποφεύγουν να χτυπάνε και τη μεγάλη γαιοχτησία, τους μεσάζοντες, τους μικρομεσαίους δουλοχτήτες και φοροφυγάδες, δηλαδή όλους αυτούς που τώρα πρέπει να πληρώσουν για την κρίση και χτυπάνε μόνο τα πιο δεμενα με την παραγωγή κομμάτια της αστικής τάξης, τους μη κρατικοδίαιτους εμπόρους και βιομήχανους. Είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι επικεφαλής όλου του κρατικού παρασιτισμού και της διαρπαγής του δημοσίου χρήματος γι αυτό θέλουν να μετατρέψουν όλο το ελληνικό προλεταριάτο σε μη αξιολογούμενους δηλαδή τεμπέληδες και διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους (ΣΥΝ) ή υπαλλήλους του ψευτοΚΚΕ που θέλει να απαλλοτριώσει τα πάντα για τον εαυτό του στο όνομα της προλεταριακής εξουσίας χωρίς το προλεταριάτο και εναντίον του προλεταριάτου.

Αυτοί δηλαδή οι «φίλοι του λαού» είναι ακόμα χειρότεροι από αυτούς τους αστούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ που υποστηρίζουν τα συγκεκριμένα μέτρα δίχως τουλάχιστον να είναι σαμποταριστές. Αυτοί οι τελευταίοι είναι συνήθως οι δίχως χαρακτήρα αστοί που ακολουθούν τους δυτικούς μονοπωλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ που μέσα στην παρακμιακή τύφλα τους δεν καταλαβαίνουν τίποτα από το τι έχει συμβεί στ’ αλήθεια στην Ελλάδα και σε τι οφείλεται η κρίση της. Έτσι με την κομπογιαννίτικη χρεωκοπημένη πια και αντεργατική οικονομολογία τους δεν βρίσκουν άλλη συνταγή για την αποφυγή της ανοιχτής χρεωκοπίας της χώρας μας πέρα από τη γνωστή συνταγή της μείωσης των ήδη μειωμένων μισθών συν την παροχή κάποιων διεθνών δανείων. Οι μισθοί ως γνωστό πέφτουν με δύο τρόπους είτε με τη μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος (έτσι δρα συνήθως το ΔΝΤ) ή στην περίπτωση της Ελλάδας, που το νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί, με την ωμή νομοθετική μείωση του μισθού όχι μόνο στον κρατικό αλλά και στον ιδιωτικό τομέα (αυτή η υποτίμηση του μισθού ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση του νομίσματος). Αυτή η πάγια συνταγή διάσωσης μιας χώρας με τη μείωση του εργατικού μισθού φέρνει ανείπωτους πόνους στους λαούς και στις χώρες που μπαίνουν στο στρόβιλο της χρεωκοπίας. Όμως τουλάχιστον έχει συνήθως σαν τελικό αποτέλεσμα να αυξάνει σταδιακά μέσα από τη συντριβή των μισθών τα κέρδη οπότε και τη συσσώρευση του παραγωγικού κεφάλαιου της χρεωκοπημένης χώρας. Έτσι τα προϊόντα αυτής της χώρας γίνονται κάποια στιγμή πιο ανταγωνιστικά από τα ξένα και στη ντόπια και στην εξωτερική αγορά οπότε τελικά η οικονομία της χώρας αυτής γίνεται πιο ανταγωνιστική, το εξωτερικό χρέος μειώνεται και τελικά η χώρα μπαίνει σε μια φάση ανάπτυξης (περιπτώσεις Κορέας, Ταυλάνδης κλπ). Όμως στην Ελλάδα αυτή η συνταγή θα έχει αποτέλεσμα μόνο σε μια πρώτη φάση, δηλαδή μόνο ως προς το ότι οι διεθνείς δανειστές θα δανείσουν τη χώρα μας ώστε αυτή να αποφύγει την άμεση χρεωκοπία, αλλά σύντομα θα την επιβαρύνουν με τα άφθονα κουφάρια των μικρομεσαίων εργοστασίων και επιχειρήσεων που απευθύνονται σήμερα στην πλειοψηφία τους στην εσωτερική αγορά και γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις που θα απευθύνονται στην εξωτερική αγορά θα σαμποταριστούν με πολιτικά μέσα από τους σοσιαλφασίστες. Δηλαδή θα απαγορευτούν όλες οι νέες μη ανατολικές επενδύσεις από τα ψευτοαριστερά και ψευτοοικολογικά κινήματα με την έγκριση ακόμα και με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ που η καταστροφικότητά της ενσαρκώνεται στην πρακτικά πανίσχυρη στην κυβέρνηση αρχισαμποταρίστρια του ΣΥΝ Μπιρμπίλη. Έτσι σύντομα οι στρατιές των ανέργων θα είναι τεράστιες, η εσωτερική κατανάλωση ακόμα μικρότερη και η ντόπια παραγωγή θα υποστεί ένα νέο βαθύτερο πλήγμα. Οι μόνες επενδύσεις που θα αναπτυχθούν θα είναι αυτές του νεοφασιστικού άξονα που θα επωφεληθούν από την κρίση αγοράζοντας τζάμπα κάθε λογής παραγωγικά μέσα και φτηνή γη. Ήδη η πρώτη μεγάλη επένδυση που ανακοινώθηκε, αυτή του 1,5 δις του Πειραιά, αφορά τις γραμμές επικοινωνίας προς την Αττική και την ενδοχώρα ενός λιμανιού που προορίζεται να γίνει το πρώτο ευρωπαϊκό λιμάνι της Κίνας. Αλλά οι όποιες νέες μεγάλες ανατολικές επενδύσεις θα αναπτύσσονται μόνο χάρη στα πολύ πιο άθλια και όλο και πιο μαύρα εργατικά μεροκάματα και κυρίως χάρη στην έντονη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι ο προβοκάτορας Γ. Παπανδρέου επιτάχυνε την εκδήλωση μιας χρεωκοπίας που ήταν έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτη ώστε αυτή από τη μια να εμφανιστεί ότι έσκασε στα χέρια της γενικά φιλοευρωπαϊκής ΝΔ και όχι στα χέρια του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη για να ξεκινήσει τη διαχείριση αυτής της χρεωκοπίας έχοντας μπροστά του μια ολόκληρη τετραετία στη διάρκεια της οποίας θα μπορεί να εκκαθαρίζει φασιστικά τους φιλοευρωπαίους της ΝΔ σαν υπεύθυνούς της χρεωκοπίας, την ΕΕ σαν κύριο εχθρό του λαού και τους ρωσοκινέζους φασίστες σαν σωτήρες στους οποίους θα παραδίδει την εξαθλιωμένη και άγρια υποτιμημένη χώρα.
Στην πραγματικότητα το «ναι στα μέτρα» του Παπανδρέου και του ΛΑΟΣ και το «όχι στα μέτρα» των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ είναι εκφράσεις δύο συμπληρωματικών τακτικών που σοσιαλφασισμού που είναι καλά συντονισμένες μεταξύ τους και έχουν τον ίδιο στόχο: την ρυθμισμένη έρπουσα χρεωκοπία της Ελλάδας υπέρ του ρωσοκινεζικού άξονα και κατά της ΕΕ.

Οι τακτικές ΝΔ και ΛΑΟΣ

Μόνο η ΝΔ έχει στην ουσία μια ενδιάμεση θέση «ναι και όχι»στα μέτρα και ταυτόχρονα πυροβολεί ελάχιστα την ΕΕ. Αυτό το κάνει για να μην χαθεί η «εθνική» επαφή με την ΕΕ, δηλαδή να μην καεί ο ελληνικός φιλορώσικος εισοδισμός μέσα στην ΕΕ όσο θα διαρκεί ο πολιτικός πόλεμος και οι εκβιασμοί του ΠΑΣΟΚ εναντίον της. Ταυτόχρονα η ΝΔ δικαιολογεί την αντίθεσή της στα μέτρα βασικά με το ότι δεν συνδυάζονται με μέτρα ανάπτυξης. Όμως αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τι εννοεί με ανάπτυξη ο Σαμαράς θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για τα έργα υποδομής κράτους- ιδιωτών (ΣΔΙΤ) που είναι ως τώρα έργα στα οποία τον ηγεμονικό ρόλο τον έχουν οι κρατικοολιγάρχες. Επίσης το πολύ να πρόκειται για έργα τουριστικά. Ακόμα ο Σαμαράς αναφέρεται τελευταία και στο εφοπλιστικό κεφάλαιο αλλά σκοπός του είναι να το συνδέσει πίσω από το κινέζικο κεφάλαιο ειδικά στον Πειραιά. Στη μόνη ανάπτυξη που δεν αναφέρεται ποτέ ο Σαμαράς όπως και ο Παπανδρέου είναι η βιομηχανική. Τα ανάλογα ισχύουν και για την «ανάπτυξη» τύπου ΛΑΟΣ. Μόνο που το ΛΑΟΣ είναι όχι απλά υπέρ των μέτρων αλλά είναι ακόμα πιο πολύ υπέρ από ότι και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πολιτική του ΛΑΟΣ αντιστοιχεί στο καθήκον που τελευταία αυτό έχει αναλάβει, δηλαδή να «ξεπλυθεί» από την αντιαμερικάνικη του γραμμή ώστε να ετοιμαστεί για την άνοδό του στην εξουσία. Το έχουμε ξαναπεί ότι το ΛΑΟΣ είναι σήμερα το πιο πολύτιμο ρωσόδουλο κόμμα γιατί έχει αναλάβει να υποδυθεί το δήθεν εθνικό κόμμα, δηλαδή να γίνει το μόνο κόμμα που θα μπορεί να κυριαρχήσει στο στρατό και στην αστυνομία που ακόμα -και σωστά- δεν εμπιστεύονται το ψευτοΚΚΕ σαν εθνικιστική δύναμη. Στην πραγματικότητα ο Καρατζαφέρης όπως και ο Γ. Παπανδρέου μπορούν να παίζουν τώρα το αμερικάνικο χαρτί πατώντας πάνω στη νεα τακτική του ρωσοαμερικανικού μετώπου που προωθεί το Κρεμλίνο σε συνεργασία με την ρωσόδουλη Κλίντον και τον υφεσιακό Ομπάμα ενάντια στον τρίτο κόσμο και για την αποδυνάμωση της ΕΕ.

Η ένωση των “υπέρ και των κατά των μέτρων” στην ίδια αντιευρωπαϊκή στρατηγική

Πέρα από αυτές τις σχετικά ενδιάμεσες πολιτικές, περισσότερο της ΝΔ και λιγότερο του ΛΑΟΣ, δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο φαινομενικά άκρα «υπέρ και κατά» των μέτρων ενώνονται σε μια κοινή στρατηγική, τον αντιευρωπαϊσμό, που είναι καλυμμένος από το ΠΑΣΟΚ αλλά εντελώς ανοιχτός από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Τα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ κατηγορούν την ΕΕ ότι αυτή επέβαλε στη χώρα τα μέτρα υπέρ της ντόπιας πλουτοκρατίας σε συνεργασία με το διεθνές κεφάλαιο, ενώ και ο Παπανδρέου κάνει το ίδιο την ώρα που τα μέτρα αυτά θα τα έπαιρνε έτσι κι αλλιώς για να δανειστεί επειδή η χώρα έχει χρεωκοπήσει για εσωτερικούς λόγους. Ταυτόχρονα κατηγορεί την ΕΕ και βασικά τη Γερμανία, που είναι η καρδιά της ΕΕ και του Ευρώ, ότι δεν βοηθάνε την Ελλάδα επειδή τάχα βάζουν πάνω απ όλα το δικό τους εθνικό ή και ιμπεριαλιστικό συμφέρον.

Αλλά όλοι τους, δηλαδή και το ΛΑΟΣ και η ΝΔ, έχουν εξαπολύσει και συμμετέχουν σε έναν καινούργιο βρώμικο πολιτικό και ιδεολογικό πόλεμο εμφανίζοντας τη σημερινή Γερμανία που είναι η πιο αντιναζιστική χώρα της ΕΕ ακριβώς λόγω της συντριπτικής ήττας του δικού της φασισμού της, σαν διάδοχο του Γ΄Ράιχ. Στο βάθος επίσης όλοι τους αρνούνται το γεγονός ότι η χρεωκοπία της Ελλάδας είναι ενδογενής και την αποδίδουν σε συνομωσίες των αγορών και των κερδοσκόπων ή την θεωρούν ωμά ανύπαρκτη και προσχηματική. Είναι χαρακτηριστικά μια σειρά δημοσιεύματα του σοσιαλφασισμού με χαρακτηριστικότερο ένα του Δελαστίκ στο «Εθνος» που «αποδείκνυε» με ειδικά σερβιρισμένους αριθμούς ότι η κρίση της Ελλάδας είναι φτιαχτή αφού πολλές άλλες χώρες έχουν μεγαλύτερα ελλείματα και χρέη από την Ελλάδα αλλά δεν δέχονται καμιά κερδοσκοπική επίθεση. Όλα αυτά τα δημοσιεύματα έχουν ένα κοινό περιεχόμενο: Αρνούνται να ενοποιήσουν όλα τα βασικά οικονομικά στοιχεία σε μια συμπαγή εικόνα και σε μια πειστική ανάλυση, δηλαδή αποκρύπτουν ότι η Ελλάδα και μόνο αυτή έχει ταυτόχρονα ένα πελώριο χρέος, ένα ακόμα πιο μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, ένα παγκόσμια σπάνιο σε ύψος εμπορικό έλλειμμα (της τάξεως του 3,5 προς 1 εισαγωγές προς εξαγωγές) και τέλος ένα πολλές φορές μικρότερο από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ ποσοστό εσωτερικής αποταμίευσης δηλαδή ένα ελάχιστο ντόπιο χρηματικό κεφαλαιικό βάθος. Αυτά όλα μαζί αποτελούν την ελληνική φούσκα που οι κερδοσκόποι θέλουν οπωσδήποτε να τη σκάσουν για να κερδίσουν μερικά δις αλλά που δεν είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Το ίδιο δεν είναι αλήθεια ότι η γερμανική αστική τάξη δεν θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα από εθνικισμό και από χιτλερικά κατάλοιπα. Απλά ξέρει ότι αν βοηθήσει την Ελλάδα καταργεί και το γράμμα και το πνεύμα της δημιουργίας του Ευρώ που στηρίζεται στο χαμηλό χρέος της κάθε μιας χώρας ξεχωριστά αλλά και στην αξιοπιστία των οικονομικών στοιχείων που αυτή δίνει στην Ένωση. Αυτός ήταν ο μεγάλος και ουσιαστικά μοναδικός όρος που έβαλε ειδικά η Γερμανία για να εγκαταλείψει το πανίσχυρο μάρκο της που είχε πίσω του μια πανίσχυρη κρατική εξουσία για να υιοθετήσει ένα κοινό νόμισμα που δεν θα είχε πίσω του παρά μια πολύ χαλαρή ένωση κρατών. Τώρα οι κατσαπλιάδες της νεοτσαρικής ελληνικής κλεφτουριάς απαιτούν από τη Γερμανία και γενικότερα από τη ΕΕ την αλληλεγγύη που οι ίδιοι πρόδωσαν όταν και κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση πλαστογραφούσαν τα οικονομικά στοιχεία της χώρας. Αν όλοι αυτοί που βρίζουν τώρα την ΕΕ σαν την βασική υπεύθυνη των μέτρων ή της χρεωκοπίας είχαν κάποια τσίπα πάνω τους θα έπρεπε να φύγουν από αυτήν για να μην την παρασύρουν στην απύθμενη πτώση τους.
Γιατί πραγματικά μπορούν να την παρασύρουν. Η ΕΕ είναι μεγάλη σε οικονομικό όγκο αλλά ασήμαντη σε πολιτικό όγκο. Η Ελλάδα είναι ασήμαντη σε οικονομικό όγκο αλλά η εσωτερική της διακομματική ταύτιση γίνεται πελώρια πολιτική δύναμη όταν λειτουργεί σαν ο προτεταμένος βραχίονας της πιο ισχυρής και οργανωμένης διπλωματικο-στρατιωτικής μηχανής στην ευρωπαϊκή ήπειρο, της ρώσικης. Αυτό αποδείχτηκε για χρόνια και στο μακεδονικό και στο κυπριακό και στο ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας.
Να γιατί η ΕΕ ζει εξαιτίας της Ελλάδας τη μεγαλύτερη ως τώρα αδυναμία ενότητας στο πιο κρίσιμο και ως χθες πιο ισχυρό σημείο της που είναι η οικονομική και νομισματική της ενοποίηση. Το βαθύ δίλημμα που αντιμετωπίζει η Γερμανία και ευρύτερα η ΕΕ είναι το εξής: Αν δανειοδοτήσουν την εντελώς ασυνεπή Ελλάδα –και αυτό μπορεί να γίνει μόνο παραβιάζοντας τη συνθήκη του Μάαστριχτ- θα ανοίξουν το δρόμο σε κάθε άλλη χώρα να παραβιάσει το σύμφωνο σταθερότητας δηλαδή τη βάση της πολιτικής ύπαρξης του Ευρώ, πράγμα που θα οξύνει πολιτικά τις σχέσεις των χωρών του ευρωπαϊκού βορρά που είχαν παλιότερα σκληρά νομίσματα με εκείνες του νότου που είχαν σχετικά αδύνατα νομίσματα. Αν πάλι δεν δανειοδοτήσουν την Ελλάδα και αυτή χρεωκοπήσει τότε η ΕΕ σαν οικονομική ένωση θα έχει χάσει την αξιοπιστία της και το Ευρώ το κύρος του καθώς θα πάψει να χρησιμοποιείται σαν διεθνές νόμισμα δίπλα στο δολάριο. Αυτό το δίλημμα είναι τόσο ισχυρό ώστε ήδη η Γαλλία που αντιπροσωπεύει την πολιτική ισχύ στην ΕΕ και η Γερμανία που αντιπροσωπεύει την οικονομική έχουν δύο διαφορετικές γραμμές για την βοήθεια στην Ελλάδα. Οι δύο γραμμές αυτές συγκρούονται με τέτοια ένταση και στο ίδιο το εσωτερικό της Γερμανίας ώστε απειλούν να διασπάσουν και τον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό της. Αυτό το παραλυτικό και διαλυτικό δίλημμα αξιοποιεί η κυβέρνηση Παπανδρέου καθ υπόδειξη της Μόσχας (Μεντβέντεφ) όταν εκβιάζει διαρκώς την ΕΕ ότι αν δεν την δανειοδοτήσει θα καταφύγει στο ΔΝΤ. Βεβαίως αυτό το αίτημα δεν το βάζει καθαρά ο Παπανδρέου που απαιτεί διαρκώς, υποκριτικά και με θράσος πολιτική στήριξη από την ΕΕ, ενώ εννοεί οικονομική στήριξη. Αυτό το κάνει για να μην εμφανίσει ποτέ στον ελληνικό λαό την ΕΕ σαν φίλο ή σαν σωτήρα. Δηλαδή αν αυτή δώσει τα λεφτά θα τα εμφανίσει σαν υποχρέωση της ΕΕ και αν δεν τα δώσει θα εμφανίσει την ΕΕ και πιο πολύ τη Γερμανία σαν εχθρούς της χώρας. Να γιατί και στην τακτική απέναντι στην ΕΕ η στάση των «όχι στα μέτρα» και η στάση των «ναι στα μέτρα» είναι συμπληρωματική. Ο μεν Παπανδρέου έχει σαν ρόλο να κάνει τον σχετικά καλό και υπάκουο στα μέτρα που υποδεικνύει η ΕΕ, δηλαδή να τα υιοθετεί, ώστε να μπορεί μετά να ζητάει λεφτά από την ΕΕ αρκετά πιο πειστικά στρέφοντας τη Γαλλία ενάντια στη Γερμανία. Μάλιστα έχει ήδη πετύχει να στρέψει και τις ΗΠΑ ενάντια στην Γερμανία χάρη στην στρατηγική των Κλίντον-Ομπάμα.
Για να πετυχαίνει όμως αυτός ο εκβιασμός και η πολιτική περικύκλωση της Γερμανίας το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ πρέπει να σκηνοθετούν μια εσωτερική ελληνική εξέγερση κατά των μέτρων και κατά της ΕΕ. Μόνο έτσι μπορεί ο Παπανδρέου να λέει στους ευρωπαίους ομολόγους του: «Δέστε κύριοι τι τραβάω για χάρη σας. Μόνο αν μου δώσετε λεφτά θα σταματήσω αυτήν την εξέγερση που κινδυνεύει να ματαιώσει τα μέτρα οπότε η χώρα θα χρεωκοπήσει, η ελληνική ανταρσία θα μεταλαμπαδευτεί στον ευρωπαϊκό νότο και όλοι μαζί θα βυθιστούμε». Πως αποδεικνύεται ότι και οι «καλοί» και οι «κακοί» είναι μέλη της ίδιας παράστασης; Είναι απλό. Ο Παπανδρέου και γενικότερα η κυβέρνηση δεν κάνουν καμιά ουσιαστική κριτική ούτε στις θέσεις ούτε στις κινητοποιήσεις των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ εναντίον τους. Αντίθετα προσφέρουν από την αρχή των κινητοποιήσεων την ΑΔΕΔΥ και τη ΓΣΕΕ πολιτικά και συνδικαλιστικά στο ΠΑΜΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, δηλαδή τα παραδίνουν στην στρατηγικά αντιευρωπαϊκή γραμμή τους. Μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο σημείο να δώσει οργανωτική και έμμεσα πολιτική κάλυψη στην πρωτοφανή χειροδικία και τραυματισμό του ευρωπαιόφιλου –όσο τολμάει να είναι - πρόεδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου μέσα στην κοινή τους συγκέντρωση ενώ ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση υποβίβασαν το γεγονός σε γεγονός ρουτίνας αφήνοντας το θύμα ουσιαστικά μόνο του.

Αλλά τη συμπαιγνία μπορεί κανείς να τη δει και από την άλλη πλευρά. Οι κινητοποιήσεις για τα νέα μέτρα- που αποτελούν σημείο πολιτικής και συνδικαλιστικής τομής δεκαετιών- γίνονται πάλι μέσα στα πλαίσια των συνηθισμένων, «θεσμικών» 24ωρων τελετουργιών και όχι με παρατεταμένες καλά οργανωμένες απεργίες σε κρίσιμους τομείς και κλάδους του δημόσιου τομέα που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να ματαιώσουν τα μέτρα. Αυτό που θέλουν οι σοσιαλφασίστες δεν είναι ένα πλατύ συνδικαλιστικό κίνημα βάσης αλλά ένα πολιτικό κίνημα κορυφής, ένα φασιστικό κίνημα που θα μπορεί να μετατρέπει το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ σε παρακρατικούς μηχανισμούς έμμεσης πολιτικής εξουσίας μέσα από την άσκηση τρομοκρατίας ενάντια σε τμήματα της κυβέρνησης, μέσω κατάληψης κτιρίων, και μέσω της άσκησης παραγωγικού σαμποτάζ. Άλλωστε οι σοσιαλφασίστες ξέρουν ότι ένα πλατύ κίνημα βάσης δεν μπορεί να βγει με την γραμμή τους «γενικά ενάντια στα μέτρα» χωρίς να προτείνουν άλλα μέτρα σαν αυτά που περιγράψαμε παραπάνω και κυρίως δεν μπορεί να βγει με μια γραμμή που αρνείται ότι η χώρα έχει μπει πραγματικά στην κατάσταση της χρεωκοπίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι μάζες δεν εμπιστεύονται τον «αριστερό» σοσιαλφασισμό και παρά την δυστυχία, την απογοήτευση και την οργή τους αρνούνται-και σωστά- να κατεβούν ακόμα στις πορείες και στις απεργίες του. Αυτό μπορούν να το κάνουν ίσως μόνο αν οι ευρωπαίοι και οι άλλοι διεθνείς υποψήφιοι δανειστές πηγαίνοντας στην άκρη την οικονομικά βλακώδη και πολιτικά προβοκατόρικη γραμμή τους προτείνουν καθαρά και επιβάλουν την περικοπή των μισθών του ιδιωτικού τομέα.

Με την ΟΑΚΚΕ για ένα νέο εργατικό και δημοκρατικό κίνημα

Αλλά και τότε νομίζουμε ότι ο λαός θα σκεφτεί πολύ πριν κινηθεί πίσω από τους φασίστες τυχοδιώκτες. Αντίθετα όσο σκέφτεται- και σκέφτεται πυρετώδικα από τότε που ξύπνησε σε έναν ζωντανό εφιάλτη πριν λίγες μέρες-θα ζητάει περισσότερες εξηγήσεις και μια πολύ πιο πειστική πολιτική γραμμή διεξόδου. Πιστεύουμε ότι αυτή ήδη την έχει διαγράψει στις αδρές της γραμμές η ΟΑΚΚΕ και ήδη την έχει βάλει σε εφαρμογή σε λίγους χώρους δουλειάς εδώ και αρκετά χρόνια. Νομίζουμε ότι τώρα επίσης ήρθε η ώρα να μιλήσει η εργατική τάξη για τον εαυτό της και μαζικά. Για χρόνια αυτή έχανε το έδαφος κάτω από τα πόδια της όταν το ένα μετά το άλλο έκλειναν τα εργοστάσια. Αλλά τότε έβρισκε κάπου αλλού δουλειά μέσα στις υπηρεσίες και μέσα στα κάθε λογής μικρομάγαζα και μικροεργολαβίες. Τώρα αυτά τελειώνουν. Τώρα ο καθένας πρέπει να υπερασπίσει το εργοστάσιο και το εργοτάξιο που δουλεύει γιατί δίπλα στο δικό του θα πέφτουν και θα κλείνουν δεκάδες και εκατοντάδες άλλα και έτσι αν απολυθεί θα είναι σαν να πέφτει σε παγωμένα νερά. Η επιβίωση της ελληνικής βιομηχανικής εργατικής τάξης δεν είναι μόνο μια αφηρημένη γενική ανάγκη της τάξης αλλά μια πρακτική ανάγκη για τον κάθε εργάτη και εργαζόμενο και για τον κάθε άνεργο ξεχωριστά. Η ανεργία που ήδη βασανίζει πολλούς σε λίγο θα βασανίζει κάθε οικογένεια. Και μπροστά στην ανεργία δεν θα αντέχονται άλλο οι οικολογικές αρλούμπες οι ψευτοταξικές προβοκάτσιες και οι κούφιες διακηρύξεις των σαμποταριστών, ούτε τα κρατικά ψευτοταξικά κινήματα τύπου 24ωρες τελετουργίες. Είναι η ώρα για συνδικαλισμό και πολιτική εργατικού ελέγχου κύρια στους επί μέρους χώρους δουλειάς και από εκεί κεντρικότερα, τόσο απέναντι στους σοσιαλφασίστες σαμποταριστές όσο και απέναντι σε μια εργοδοσία που δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο από το να φορτώνει όλα της τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα στους εργαζόμενους. Είναι η ώρα για συζήτηση μέσα στο νέο εργατικό κίνημα για το συνολικό παραγωγικό και κοινωνικοπολιτικό μέλλον αυτής της χώρας. Αυτή η τελευταία έχει την ατυχία να είναι το πρώτο μεγάλο θύμα του ανατολικού φασισμού στην δυτική Ευρώπη και γι αυτό να συνοψίζει κάθε αθλιότητα και του δυτικού και του ανατολικού ιμπεριαλισμού αλλά για τον ίδιο λόγο έχει και την τύχη να είναι ο προπομπός και το εργαστήρι μιας νέας επαναστατικής πορείας που θα αφορά όλη την ήπειρο. Εδώ η πάλη του ελληνικού προλεταριάτου ενάντια στο σοσιαλφασισμό σημαίνει άμεσα και πάλη του ενάντια στην παραγωγική ανάπτυξη και για τον πολιτικό δημοκρατισμό, δηλαδή σημαίνει ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να ξεπεράσει γρήγορα τον αυθόρμητο οικονομισμό της και να απλώσει τη ματιά της στα ζητήματα της πολιτικής εξουσίας. Αλλά αυτή η εξουσία θα πρέπει να είναι τέτοια που να ενώνει σε πρώτη φάση όλο τον εργαζόμενο λαό και όλες τις δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις της χώρας ενάντια στο σοσιαλφασισμό και το σοσιαλιμπεριαλισμό και μετά ενάντια σε κάθε αντίδραση και κάθε ιμπεριαλισμό. Μόνο αν αποδειχτεί μπροστά στα μάτια του έθνους πρωταθλητής όλου του δημοκρατισμού, το ελληνικό επαναστατικό προλεταριάτο θα έχει το κύρος και τη γνώση για να βαδίσει στη δικιά του εξουσία που θα στηρίζεται σε μια καλά πατημένη από το ίδιο και ακατανίκητη αρχή: οι μάζες πρέπει να διδάσκονται από την πείρα τους και η εξουσία τους είτε θα είναι μαζική και δημοκρατική για τις ίδιες και για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που δεν είναι καταπιεστές, είτε θα απομονωθεί, θα νικηθεί από την αστική τάξη και τελικά θα μετατραπεί στο αντίθετό της, δηλαδή σε σοσιαλφασιστική εξουσία.