ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Την ίδια στιγμή που καλλιεργεί στον ελληνικό λαό το μίσος για την Ευρώπη, το καθεστώς των πέντε κοινοβουλευτικών κομμάτων που ρήμαξε οικονομικά την Ελλάδα κοιτάζει προς την Ανατολή για βοήθεια, προετοιμάζοντας έτσι την είσοδο στη χώρα μας του απόλυτα ληστρικού και κτηνώδους κινέζικου μονοπωλίου. Ήδη οι πένες του ρωσόδουλου καθεστώτος, με επικεφαλής το παλιό κνίτη Δελαστίκ, δεν διστάζουν να εκθειάζουν ανοιχτά την κινεζική οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια, επικαλούμενες τους χαμηλούς τόκους δανεισμού απέναντι σε τρίτες χώρες, την εξολοκλήρου χρηματοδότηση των έργων που αναλαμβάνουν οι Κινέζοι από κινεζικές τράπεζες και την απουσία όρων σκληρών μέτρων (π.χ. περικοπής κρατικών εξόδων) προς τις τρίτες χώρες για τη χορήγηση δανείων.
Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από αυτό που φαίνεται με μια πρώτη ματιά. Έχει παρατηρηθεί ότι αντί να βοηθήσουν τις χώρες με τις οποίες συνεργάζονται, οι κινέζοι κρατικοφασίστες μπίζνεσμεν φέρνουν μαζί τους την εξαθλίωση, τη διαφθορά, την εξάρτηση και τη βία.
Σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές οικονομικής βοήθειας που είχαν θέσει οι επαναστάτες κομμουνιστές Μάο Τσετούνγκ και Τσου Ενλάι, οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές αντισταθμίζουν το χαμηλό επιτόκιο με το οποίο αρχικά δανείζουν τις χώρες με το να κλείνουν μακροπρόθεσμες συμφωνίες εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών των καταχρεωμένων χωρών και να κάθονται εκεί για χρόνια σαν αποικιοκράτες εξαγοράζοντας βήμα-βήμα τα πιο πουλημένα στοιχεία από τις ντόπιες αστικές τάξεις. Συχνά αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν και ορισμένα έργα υποδομών κ.ά. εκεί. Αντί όμως να βοηθούν με έργα που απαιτούν μικρό κεφάλαιο και αποφέρουν γρήγορα κέρδη στις ίδιες υπό βοήθεια χώρες, αυτοί κατασκευάζουν δαπανηρά έργα που αποφέρουν μακροπρόθεσμα κέρδη σε εκείνους. Μόλις πέσουν οι τιμές των πρώτων υλών, οι χώρες αυτές αδυνατούν να καλύψουν τα παραγωγικά στάνταρ των κινέζικων αφεντικών και καταλήγουν με ένα τεράστιο χρέος στην πλάτη. Αυτό κινδυνεύει να πάθει το Κονγκό με τις «αμοιβαία επωφελείς» συμφωνίες – μέταλλα αντί για υποδομές – που έχει υπογράψει με τους κινέζους νέο-αποικιοκράτες (βλ. ΝΥΤ, 26/3/09). Η Βενεζουέλα του Τσάβες βρίσκεται σήμερα σε μια ανάλογη κατάσταση. Το Φλεβάρη του ’09 συμφωνήθηκε να διπλασιαστεί η κινεζική χρηματοδότηση προς το Καράκας με αντάλλαγμα την αύξηση των πετρελαϊκών εξαγωγών στην Κίνα από τα 380.000 στα 1.000.000 βαρέλια. Όμως οι Κινέζοι κράτησαν επίτηδες χαμηλή την τιμή του πετρελαίου που θα λάμβαναν, μια κίνηση με μακροχρόνια ανασταλτικές για την εθνική κυριαρχία της Βενεζουέλας συνέπειες (15/4/09). Σε μια άλλη περίπτωση, εκείνη του Λάος, πήραν γη με αντάλλαγμα κεφάλαιο. «Η κυβέρνηση πρόσφατα πρόσφερε σε μια κινεζική εταιρία μία 50ετή ανανεώσιμη εκχώρηση μιας μεγάλης έκτασης εύφορης γης έξω από την πρωτεύουσα Βεντιάνε, σε αντάλλαγμα για την κατασκευή αθλητικού σταδίου» (31/3/08). Ο κυβερνήτης της ταϊλανδέζικης επαρχίας Τσιάνγκ Ράι ανησυχεί έντονα: «Οι κινέζοι επιχειρηματίες έρχονται με το δικό τους κεφάλαιο, τους δικούς τους εργάτες και τα δικά τους κατασκευαστικά υλικά. Φοβάμαι ότι στο μέλλον ο λαός του Λάος θα νιώσει ότι τον εκμεταλλεύονται. Θα νιώσει ότι βρίσκεται υπό κατοχή».
Η κινέζικη σοσιαλιμπεριαλιστική διείσδυση δεν μπορεί παρά να διογκώσει τα φαινόμενα διαφθοράς στις χώρες στις οποίες συντελείται. Όπως γράφουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς στις 13/8/07, αν η Κίνα πέτυχε ένα τόσο μεγάλο όγκο εμπορικών συναλλαγών με την Αφρική είναι γιατί «έχει παρακάμψει πολυεθνικούς θεσμούς σαν την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και περιφρονεί αρκετά από τα κριτήρια δανεισμού που θέτουν, συμπεριλαμβανομένου ενός ελάχιστου επιπέδου διαφάνειας, ανοιχτών προσφορών σε συμβόλαια, μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων, και αξιολόγησης της συνολικής δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής». Η Ναμίμπια είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα σκάνδαλα που έχουν αποκαλυφθεί εκεί και αφορούν, μεταξύ άλλων, χρηματοδότηση του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων και χορήγηση υποτροφιών σε παιδιά υψηλόβαθμων κυβερνητικών αξιωματούχων από την κινέζικη κυβέρνηση (20/11/09) ρίχνουν φως στον τρόπο με τον οποίο οι κινέζοι ιμπεριαλιστές επιχειρούν να ελέγξουν την πολιτική πορεία άλλων χωρών.
Για να μη μιλήσουμε για την εξαθλίωση και την κατάργηση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης που επιφέρει η οικονομική διείσδυση της Κίνας ακόμα και σε χώρες του πρώτου κόσμου. Είναι αλήθεια ότι για να διαπραγματευτεί τον έλεγχο του λιμανιού της Βοστόνης, η COSCO έθεσε σαν όρο να μην κάνουν απεργίες οι εργαζόμενοι (βλ. Ελευθεροτυπία, 30/6/08). Βεβαίως η Ελλάδα, χάρη στους δοσίλογους που την κυβερνούν, για να μην βρεθεί στην ανάγκη να εμποδίσει απεργίες των λιμενεργατών τους απέλυσε όλους (εξαγοράζοντάς τους με πολύτιμο κρατικό χρήμα για να μην αντιδράσουν) για να προσλάβει φτηνούς δικούς της εργάτες η κινέζικη COSCO στην προβλήτα 2 που ακόμα πιο φτηνά αγόρασε.
Αυτή η εξαθλίωση των εργατών που δουλεύουν κάτω από κινέζικη κυριαρχία μέσα και έξω από την Κίνα επιτρέπει στο βάθος στους σοσιαλιμπεριαλιστές να παρέχουν στις αναπτυσσόμενες χώρες «δελεαστικές» συμφωνίες δανειοδότησης χωρίς εμφανείς όρους κτλ. Έτσι προσελκύουν τα διψασμένα για φτηνή εργατική σάρκα δυτικά ιμπεριαλιστικά παχύδερμα που γι’ αυτό φέρουν μεγάλη ευθύνη γι’ αυτή την υπερεκμε-τάλλευση, έτσι τους παρέχουν χρήμα υποτιμώντας τεχνητά το νόμισμά τους για να τα οδηγήσουν γρηγορότερα στη χρεωκοπία.
Η υπερεκμετάλλευση του κινέζικου μονοπωλίου, όπως και του συμμαχικού του ρώσικου οφείλεται στη χιτλερική τους φύση και στον πολεμικό τους προσανατολισμό. Η διείσδυσή τους σε μια χώρα δεν μπορεί παρά να οδηγήσει ή να εντείνει τη φασιστικοποίηση της εγχώριας πολιτικής ζωής. Σε ότι αφορά την Κίνα αυτό διδάσκει η πικρή εμπειρία των λαών της Βιρμανίας, του Σουδάν και της Ζιμπάμπουε από τη «συνεργασία» τους με τα «κόκκινα» αφεντικά του Πεκίνου. Η κατάπνιξη των αγώνων του βιρμανικού λαού, η γενοκτονία στο Νταρφούρ, το πογκρόμ των αντιφρονούντων και των λευκών φάρμερς στη Ζιμπάμπουε έχουν διευκολυνθεί ή και υποκινηθεί από τα διψασμένα για πετρέλαιο και σφαίρες επιρροής κινέζικα σοσιαλιμπεριαλιστικά αρπακτικά. Ο πολιτικός εκβιασμός που κάνουν αυτά τα καθάρματα απέναντι στα κράτη του Τρίτου κόσμου είναι στυγνός. Όπως ομολογεί ο πρόεδρος του Τσαντ, Ιντρίς Ντεμπύ, «όταν είχαμε προβλήματα με τους γείτονες που μας έστελναν μισθοφόρους για να μας επιτεθούν, καμία από τις διαμαρτυρίες μας προς τα Ηνωμένα Έθνη δεν περνούσε. Από τότε που διακόψαμε τις σχέσεις με την Ταϊβάν και ανοίξαμε την πόρτα στις κινεζικές επενδύσεις, καταφέρνουμε να εκφράζουμε τις ανησυχίες μας χωρίς αναστολές» (ΝΥΤ, 13/8/07).
Κάποια στιγμή θα ακολουθήσει ο ακόμα πιο αισχρός εκβιασμός: «ελάτε να μας βοηθήσετε στον πόλεμο που εξαπολύουμε ενάντια στον Τρίτο κόσμο και στη Δύση, κι εμείς θα υποστηρίξουμε τα «εθνικά σας δίκαια». Και τότε οι ήδη εξαρτημένες και φασιστικοποιημένες από τη Μόσχα και το Πεκίνο χώρες θα μπουν σε μια απίστευτα αιματηρή και καταστροφική δοκιμασία.