ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΚΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΟΥΝ ΤΗ Ε.Ε.

Οι προβοκάτορες των 5 ηγεσιών που κυβερνούν τη χώρα μας κλιμακώνουν την πολιτική και οικονομική τους επίθεση τους στη χώρα με στόχο τους όχι τόσο τη δική της υποταγή στο ρωσοκινεζικό άξονα όσο την αποσταθεροποίηση της ΕΕ, την όξυνση των εσωτερικών της αντιθέσεων και τη μεγαλύτερη υποταγή της στο νεοχιτλερικό άξονα Ρωσίας-Κίνας. Για την επίτευξη αυτού του στόχου μεθοδεύουν την επαναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου που μόλις υπέγραψαν, την επαναδιαπραγμάτευση του πακέτου στήριξης και τελικά αν μπορέσουν και την επαναδιαπραγμάτευση του ίδιου του χρέους, δηλαδή την κήρυξη μιας μορφής ανοιχτής χρεωκοπίας της Ελλάδας που όμως θέλουν να γίνει με την Ελλάδα οπωσδήποτε εντός της Ευρωζώνης. Όλα αυτά τα κάνουν καθ υπόδειξη και υπό την καθοδήγηση της πουτινικής Ρωσίας.

Βεβαίως οι προβοκάτορες μπορούν να οδηγήσουν πανεύκολα την Ελλάδα σε μια επαναδιαπραγμάτευση κάθε συμφωνίας στήριξης και κάθε χρέους εξαιτίας ενός ανοιχτού οικονομικού αδιέξοδου που θα έρθει κάποια στιγμή αυτόματα με τα συνδυασμένα οικονομικά μέτρα ασφυξίας και παραγωγικού σαμποτάζ που παίρνουν. Όμως δεν θέλουν μια σκέτη οικονομική χρεωκοπία που θα έκανε την ΕΕ να αποφασίζει εκείνη μόνη της για τα ελληνικά πράγματα και ίσως θα πέταγε την Ελλάδα και έξω από το Ευρώ. Θέλουν μια κατάσταση όπου στη χρεωκοπία οδηγεί μια κατάσταση δημοσιονομικής κρίσης που όμως θα συνδυάζεται με μια κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας και «εξέγερσης» του έθνους που θα ζητάει τάχα μια επαναδιαπραγμάτευση των πάντων για να μην υποφέρει άλλο από το σκληρό πρόγραμμα των πιστωτών. Η ίδια αυτή πολιτική ανωμαλία από τους σοσιαλφασίστες θα δυναμώνει τους παράγοντες της οικονομικής αποδυνάμωσης της χώρας. Σε αυτήν την περίπτωση θα είναι το «εξεγερμένο έθνος» δηλαδή οι σοσιαλφασίστες που θα διαπραγματεύονται διαρκώς με την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους πιστωτές και ταυτόχρονα θα σαμποτάρουν κάθε συμφωνία με τις πράξεις. Μόνο με τέτοιους πολιτικούς όρους θα μπορούν οι ρωσόδουλοι να διασπάσουν και να παραλύσουν τις αντιστάσεις της ΕΕ ώστε αυτή να αναγκαστεί να δεχτεί ακόμα και μια επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους με τους πιστωτές που σημαίνει την πιο βαθιά ανυποληψία και κρίση του Ευρώ.

Τα στοιχεία της σοσιαλφασιστικής πολιτικής ανωμαλίας τα βλέπουμε να οργανώνονται ασταμάτητα και πυκνότερα:

Για παράδειγμα: στις 23/6 η κυβέρνηση μέσω του υπουργού «προστασίας του πολίτη» δηλαδή της Δημόσιας Τάξης Χρυσοχοΐδη, πολιτικού προιστάμενου του λιμενικού σώματος, ποδοπάτησε τη δικαστική εξουσία και τους νόμους του κράτους βοηθώντας τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου του ψευτοΚΚΕ - για μια ακόμα φορά μετά τη συνεχιζόμενη πειρατεία σε βάρος των ιταλικών καραβιών στην Κόρινθο- να ασκήσουν τη φασιστική τους βία στους ντόπιους και ξένους πολίτες και να διακόψουν τις θαλάσσιες συγκοινωνίες της χώρας μπροστά στους φακούς όλων των τηλεοπτικών καναλιών της υδρογείου. Με αυτόν τον τρόπο Κυβέρνηση και ψευτοΚΚΕ δώσανε ένα ακόμα βαθύ χτύπημα στην τουριστική βιομηχανία μιας χώρας που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Την επόμενη μέρα, στις 24/6 στο γραφείο του ίδιου υπουργού που είναι υποτίθεται το καλύτερα φυλασσόμενο σημείο της χώρας εξερράγη μια βόμβα που σκότωσε έναν από τους υπασπιστές του. Αυτή η βόμβα παραδόθηκε με μορφή δέματος στον υπασπιστή από άνθρωπο του υπουργού, πολιτικό υπάλληλό του, που δεν υπέστη ούτε ο ίδιος, ούτε το δέμα οποιοδήποτε έλεγχο. Ο υπουργός δεν έπαθε το παραμικρό ούτε σαν φυσικό πρόσωπο, ούτε κυρίως πολιτικά. Σε μια δημοκρατική χώρα θα είχε ζητηθεί η παραίτησή του από τον πρωθουργό και από τα υπόλοιπα κόμματα ενώ ανακρίσεις θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει σε βάρος του και σε βάρος του προσωπικού του, πολιτικού και αστυνομικού, τουλάχιστον για τη σκανδαλώδη και πρωτοφανή αυτή αμέλεια στον έλεγχο ενός αρκετά ογκώδου δέματος με άγνωστο αποστολέα που θα ήταν ύποπτο και στα μάτια του πλέον άσχετου ανθρώπου.

Λίγες μέρες μετά και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη συνειδητή αποσταθεροποιητική σύμπλευση του συγκεκριμένου υπουργού με τα τάγματα εφόδου του ψευτοΚΚΕ, αυτός επέτρεψε για δεύτερη φορά σε αυτά ανοίγοντάς τους επίτηδες κάποιες πύλες του λιμανιού ενώ έκανε πως φυλάει τις υπόλοιπες, να καταλάβουν τις προβλήτες του λιμανιού και να εμποδίσουν τον απόπλου των περισσοτέρων πλοίων στις 29/6. Κι όμως είχε προηγηθεί η καθολική κατακραυγή του λαού, αλλά και ισχυρών τμημάτων της αστικής τάξης ακόμα και από τα ΜΜΕ για την παράνομη και υπέρ του ψευτοΚΚΕ στάση του στις 23/6, και νέες ακόμα πιο έντονες δικαστικές αποφάσεις και ενέργειες.

Ο κύριος στόχος αυτών των ενεργειών, που είναι η κατ εξακολούθηση και συστηματική παράδοση των λιμανιών της χώρας σε ένα σοσιαλ-φασιστικό σαμποταριστικό κόμμα, το ποδοπάτημα της αστοδημοκρατικής νομιμότητας από το σοσιαλφασισμό, η τρομοκράτηση των εχθρών της σοσιαλφασιστικής τρομοκρατίας με μια δολοφονία που δεν ερευνήθηκε, ουσιαστικά είχαν σα στόχο να δείξουν ότι κανείς δεν είναι ασφαλής σε αυτή τη χώρα, οπότε να εμφανίσουν τη χώρα στα πρόθυρα μιας δήθεν εμφύλιας ταξικής σύρραξης, και έτσι να δυναμώσουν στο έπακρο τους παράγοντες της οικονομικής και πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης και της χρεωκοπίας που περιγράψαμε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ιδιαίτερα μετά από τη δολοφονία στο Υπουργείο Δημόσιας τάξης η τιμή των ελληνικών ομολόγων καταβαραθρώθηκε σε μοναδικά επίπεδα καθώς οι πάντες τα πουλάγανε και κανείς δεν τα αγόραζε ενώ η εκτίμηση για τον κίνδυνο χρεωκοπίας εκτινάχθηκε για την Ελλάδα στο 68% και τα ασφάλιστρα κινδύνου έναντι χρεωκοπίας στις 1117 μονάδες. Βεβαίως ένας στόχος αυτών των προβοκατόρικων επιθέσεων, αλλά όχι ο κύριος, είναι και το να δυναμώσουν οι παράγοντες του εκφασισμού της εσωτερικής πολιτικής ζωής. Αυτή επίσημα πλέον ταυτίζεται με τις φασιστικές εκκαθαρίσεις των δυτικόφιλων στελεχών των δύο μεγάλων κομμάτων μέσω της επιλεκτικής χρήσης σκανδάλων, ενώ ανεπίσημα διεξάγεται με τους φαιοκκόκινους δολοφονικούς τραμπουκισμούς της ψευτοαριστεράς και των νεοναζιστών.

Θεωρούμε ότι τα παραπάνω χτυπήματα (και πάνω στο γράψιμο αυτό του κειμένου η τρομοκρατική επίθεση στα δικαστήρια της Θεσσ/νίκης που τραυμάτισε έναν άνθρωπο) είναι συντονισμένα και ενταγμένα στο ίδιο στρατηγικό προβοκατόρικο σχέδιο που κλιμακώνεται καταρρακτωδώς από την στιγμή που ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου. Έχουμε πει ότι η οξύτατη δημοσιονομική κρίση της χώρας μας έχει μεν στη βάση της ένα μοναδικό σε έκταση, βάθος και διάρκεια σαμποτάρισμα όλων των τομέων παραγωγής από τους σοσιαλφασίστες*, όμως έχουμε επίσης αποδείξει ότι η έρπουσα ακήρυκτη χρεωκοπία της δεν είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια αυτής της δημοσιονομικής κρίσης αλλά μεθοδεύτηκε συνειδητά από μια μικρή κυβερνητική κλίκα υπό τον Παπανδρέου και από τους ηγέτες και των υπόλοιπων 4 κοινοβουλευτικών κομμάτων εδώ και 9 μήνες. Έχουμε επίσης ξαναπεί ότι τόσο με το πολύχρονο παραγωγικό σαμποτάζ, όσο και, κυρίως, με την κατευθυνόμενη έρπουσα χρεωκοπία οι 5 ηγεσίες έχουν έναν πρώτο κοινό στόχο: να τσακίσουν την ανεξάρτητη οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας για να την παραδώσουν σαν αποικιακή λεία στον ανατολικό κρατικομονοπωλιακό νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας και στους ντόπιους κρατικοολιγάρχες που τον υπηρετούν. Ο ρωσοκινεζικός άξονας θέλει να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα σαν μεταφορική, ενεργειακή και τελικά στρατιωτική βάση για τη διείσδυσή του μέσα στην ΕΕ. Ήδη χάρη στην έρπουσα χρεωκοπία η κυβέρνηση Παπανδρέου κάτω από τα χειροκροτήματα των υπόλοιπων 4 ηγεσιών παραδίνει απευθείας, χωρίς δηλαδή διαγωνισμούς, μια σειρά στρατηγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας στις χώρες του άξονα: δηλαδή παραδίδει τις θαλάσσιες και χερσαίες μεταφορές καθώς και τις τηλεπικοινωνίες στην Κίνα, την ενέργεια στη Ρωσία και σε μια σειρά άλλους συμμάχους της όπως είναι το Κατάρ και η Λιβύη,ενώ ανακηρύσσει σε στενό οικονομικό εταίρο και φίλο της την ως χθες «εχθρή» Τουρκία, μόνο και μόνο επειδή αυτή τώρα έπεσε στα χέρια του ισλαμοφασίστα Ερντογάν επίσης ανθρώπου του Κρεμλίνου. Την ίδια στιγμή χάρη στη μεθοδευμένη έρπουσα χρεωκοπία, αλλά και με ειδικά κυβερνητικά μέτρα (όπως πχ τις απανωτές έκτακτες φορολογήσεις, τη μη επιστροφή του ΦΠΑ), οι ρωσόδουλοι συντρίβουν πάνω στην κρίση και με τη βοήθειά της ότι μπορούν από την υπάρχουσα μεγάλη ντόπια και ευρωπαική βιομηχανία, τις τράπεζες, το εμπόριο, και τον τουρισμό. Την ίδια ώρα λυσομανάνε με την Μπιρμπίλη, το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και τους «οικολόγους» τους για να εμποδίσουν κάθε νέα επένδυση, ιδιαίτερα τις τουριστικές (καμποτάζ) . Όποιο κομμάτι της αστικής τάξης εναντιωθεί έστω και αυθόρμητα σε αυτό το πολύπλευρο εγκληματικό σαμποτάζ το συντρίβουν φτάνοντας ακόμα και στο επιλεκτικό φασιστικό κλείσιμο τηλεοπτικών σταθμών (πρόσφατο κλείσιμο του οικονομικού καναλιού SBC).

Γιατί λοιπόν μπορεί τώρα να συμβούν όλα αυτά και όχι πριν από μερικούς μήνες; Μπορούν να συμβούν γιατί η ΕΕ είναι βαριά ταυματισμένη οικονομικά, μισοδιασπασμένη πολιτικά με δύο γραμμές για την έξοδο από την δημοσιονομική κρίση, τη γερμανική (σκληρή δημοσιονομική πολιτική) και τη γαλλική (χαλαρή δημοσιονομική πολιτική) , και πάνω απ όλα γιατί το ΔΝΤ είναι συνδιαχειριστής αυτής της κρίσης. Μπορεί κανείς να καταλάβει σε πόση δυσκολία θα βρεθεί να αντιδρασει η ΕΕ αν η Ελλάδα δηλώσει ότι έχει πρόβλημα να τιμήσει την υπογραφή της στο μνημόνιο και ζητάει επαναδιαπραγμάτευση κάποιων σημείων του πράγμα που αν γίνει δεκτό θα σημαίνει πρακτικά επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δανεισμού της των 110 δις και εισαγωγή στη δυνατότητα ανοιχτής αναδιάρθρωσης του χρέους της. Οποιοδήποτε τέτοιο πρόβλημα μπει στην ΕΕ, με οποιαδήποτε μορφή, αυτή δεν θα είναι ικανή να απαντήσει μόνη της, γιατί θα πρέπει να συναπαντήσει και ο συνδιαχειριστής του ελληνικού χρέους, το ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε διαπραγμάτευση θα είναι διαπραγμάτευση της Ελλάδας με μια ΕΕ πιο άγρια διασπασμένη από εκείνη με την οποία γλένταγε ο Παπανδρέου για την πρώτη συμφωνία στήριξης όταν έπαιζε με τις γαλοογερμανικές αντιθέσεις. Θα είναι πάνω απ όλα διαπραγμάτευση με ένα ΔΝΤ που θα περιέχει εντός του μια διαρκή διαπραγμάτευση ΗΠΑ-Ρωσίας, Κίνας σχετικά με το μέλλον της Ελλάδας, της ΕΕ και του πλανήτη.

Και ποια θα είναι η Ελλάδα που θα διαπραγματεύεται υπό την επίβλεψη του Πούτιν με αυτόν τον παγκόσμιο αχταρμά;

Θα είναι μια διπρόσωπη Ελλάδα. Θα είναι δηλαδή η επίσημη κυβέρνηση της Ελλάδας και το επίσημο ΠΑΣΟΚ που θα είναι τάχα πιστά στο μνημόνιο, αλλά θα είναι και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τώρα ανακαλυψαν ότι διαφωνούν με το ίδιο μνημόνιο που πριν λίγο καιρό ψήφισαν. Θα είναι μαζί τους και οι πολυάριθμοι επώνυμοι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ σε πολλές ΔΕΚΟ, βασικά στη ΔΕΗ, που τώρα ξαφνικά διαφωνούν τόσο πολύ με το μνημόνιο και με «την υποτέλεια στην ΕΕ», ώστε να θέλουν έκτακτο συνέδριο για να ρίξουν τον Παπανδρέου (Αυγή, 13.6.2010). Θα είναι εννοείται και τα τάγματα εφόδου του ψευτοΚΚΕ που με την έγκριση της κυβέρνησης θα παραλύουν τουρισμό και βιομηχανία για να νικήσουν τάχα το μνημόνιο και να σώσουν τους ανίκανους να σωθούν με τις δικές τους κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες φτωχούς. Θα είναι βέβαια δίπλα σε αυτούς με ακόμα περισσότερη ορμή οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που διοργανώνουν κρατικές διαδηλώσεις-τελετουργίες με τη βοήθεια του καλλιτέχνη ΣΥΝ. Ο τελευταίος ειδικεύεται στη σκηνοθεσία λαϊκών εξεγέρσεων που περιλαμβάνουν και αληθινούς νεκρούς, αληθινούς εμπρησμούς και αληθινές λεηλασίες, δηλαδή ρεαλιστικά μέσα που μόνο δικτάτορες που ασχολούνται με την τέχνη διαθέτουν. Και αν όλοι αυτοί οι «διαπραγματευτικοί παράγοντες» δεν πείθουν τους ευρωπαίους και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές ότι ο κίνδυνος μιας παγκόσμιας λαϊκής επανάστασης και μιας παγκόσμιας πολιτικής αποσταθεροποίησης, οπότε ενός παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κραχ καιροφυλακτεί στα σπλάχνα της μικρής Ελλάδας τότε δεν μένει παρά ένας υπάλληλος του τρομερού υπουργού-διώκτη της αντιδυτικής τρομοκρατίας να πάρει το μετρό για να παραδώσει στον υπασπιστή του υπουργού ένα δέμα με άγνωστο αποστολέα που κανένας δεν το ελέγχει σε αυτήν την μπαρουτοκαπνισμένη αστυνομία και το οποίο θα σκοτώσει τον υπασπιστή. Αυτό θα σημαίνει για τους παρακμασμένους δυτικούς αστούς ότι η «αντικαπιταλιστική εξέγερεση» κατά των αγορών, κατά της ΕΕ και κατά του ΔΝΤ έχει καταφάει τα σωθικά του ελληνικού κράτους και ίσως εξελιχθεί σε μια γενικευμένη και πολύ επικίνδυνη αντιιμπεριαλιστική, αντιδυτική σύρραξη αν οι αγορές δεν δώσουν ανοχή σε μια αλλαγή του μνημονίου και σε μια ανοιχτή μίνι-αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, όπως τους ζητάει ο Ντούκιν.

Να γιατί χρειάζεται μια «πολύ υποτακτική κυβέρνηση» και ένας «πολύ ανυπότακτος λαός» σε αυτήν την ιστορία. Αν υπήρχε μόνο ο «ανυπότακτος λαός» ποτέ η ΕΕ δεν θα δεχόταν να δανειοδοτήσει την Ελλάδα με 80 δις Ευρώ και μετά να βάλει σαν συνδιαχειριστή αυτού του δανείου και μετά συνδιαχειριστή της ίδιας της της ύπαρξής το ΔΝΤ. Αν υπήρχε πάλι μόνο μια υποτακτική κυβέρνηση τότε δεν θα υπήρχε καμιά αμφισβήτηση του μνημονίου και του χρέους.

Η βρωμιά της όλης υπόθεσης, η απόδειξη της εσωτερικής ταύτισης κυβέρνησης και «εξεγερτικής αντιπολίτευσης» σε έναν ενιαίο χειρισμό που έχει σαν στόχο την τρομακτική παγίδευση και αιχμαλωσία της ΕΕ, αποδεικνύεται από την δραματική αλλαγή στη στάση της εσωτερικής αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ, στη στάση του ΛΑΟΣ αλλά και στη στάση της ΝΔ του Σαμαρά μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και οι 3 αυτοί παράγοντες είχαν άλλη θέση απέναντι στο μνημόνιο όταν αυτό ψηφιζόταν και άλλη θέση τώρα που έρχεται για ψήφιση η εφαρμογή του, δηλαδή η ψήφιση του εργασιακού και κυρίως του ασφαλιστικού.

Η ΝΔ είχε καταψηφίσει το μνημόνιο αλλά με τη σαφή δήλωση ότι δεν το έκανε για να το αμφισβητήσει σαν συμφωνία αλλά για να δείξει ότι δεν ευθύνεται η ίδια γι αυτό, αλλά η κυβέρνηση. Τώρα όμως δηλώνει ξεδιάντροπα ότι όλη η στρατηγική της ΝΔ είναι μία: η έξοδος από το μνημόνιο, δηλαδή στην πράξη η άρνηση του μνημόνιου. Όσο για το ΛΑΟΣ αυτό που είχε ψηφίσει με φανατισμό το μνημόνιο τώρα με πάθος δηλώνει ότι θα καταψηφίσει τους νόμους που το υλοποιούν για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Επίσης το ίδιο ψιθυρίζουν ότι θα κάνουν σε κάποια έκταση που ακόμα δεν ξέρουμεκάποιοι από τους βουλευτές του δήθεν «αριστερού» ΠΑΣΟΚ που χωρίς κουβέντα είχαν υπερψηφίσει το μνημόνιο.

Αυτό σημαίνει ότι πράγματι θα καταψηφιστεί το ασφαλιστικό και το εργασιακό στη Βουλή; Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το στήσουν τώρα ή σε νέα μέτρα του Σεπτέμβρη και αν ναι πως ακριβώς θα το στήσουν. Εκείνο που υποθέτουμε είναι ότι θα φροντίσουν ώστε να είναι έστω και οριακά λιγότεροι αυτοί του ΠΑΣΟΚ που θα ψηφίσουν το ασφαλιστικό σε σχεση με εκείνους που ψήφισαν το μνημόνιο ώστε να αρχίσουν οι άτυπες διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για την αλλαγή του μνημόνιου έστω και σε μερικά σημεία και παρασκηνιακά πριν από την ψηφοφορία για το εργασιακό όπου πιθανά να το καταψηφίσουν ακόμα περισσότεροι, ίσως και η πλειοψηφία.

Ήδη υπάρχουν μια σειρά μεθοδεύσεις που δείχνουν κάτι τέτοιο. Κατ αρχήν ο Παπανδρέου φέρνει και τα δύο νομοσχέδια στη Βουλή ενώ αρχικά τουλάχιστον το εργασιακό ήταν να έρθει με προεδρικό διάταγμα, που σημαίνει ότι θα περνούσε χωρίς κανένα εμπόδιο. Όμως με αυτό το πέρασμα διαφώνησε ο ΣΥΝ και αμέσως μετά, έμμεσα πλην σαφώς, διαφώνησε ο Παπούλιας στο όνομα της δημοκρατίας. Αυτός ο τύπος βέβαια δεν άνοιξε το στόμα του να διαμαρτυρηθεί όταν πριν λίγο τα ίδια αυτά πράγματα περνούσαν με το μνημόνιο και μάλιστα με τη διαδικασία του κατεπείγοντως. Επίσης σε ότι αφορά το εργασιακό η κυβέρνηση και μάλιστα ο ίδιος ο Παπανδρέου επεχείρησαν να εμπλέξουν τον ΣΕΒ σε μια συμμαχία ενάντια στο μνημόνιο. Ενώ δηλαδή το μνημόνιο προβλέπει ρητά πάγωμα των ελάχιστων μισθών για 3 χρόνια ο Παπανδρέου ζήτησε από τη ΓΣΕΕ και το ΣΕΒ να συμφωνήσουν σε αυξήσεις, έστω και πρακτικά ασήμαντες πχ 0,8%, και μετά να πάει αυτός μαζί με το Λοβέρδο να πουν στην τρόικα: Αφού και το κεφάλαιο συμφώνησε σε κάποιες ελάχιστες αυξήσεις με τους εργαζόμενους πως μπορείτε εσείς να επιμένετε να εφαρμοστεί σχολαστικά το μνημόνιο και σε αυτό το σημείο; Γιατί θέλετε να οξύνετε τις ταξικές αντιθέσεις, την ώρα που εγώ προσπαθώ να τις αμβλύνω; Στην πραγματικότητα ο Παπανδρέου θέλει να σύρει και την δυτικόφιλη αστική τάξη κατά του μνημόνιου για να μην κατηγορηθεί από τη ΕΕ και τη Δύση ότι υποκύπτει σε μια «αριστερή» άρνηση του μνημονίου αλλά σε μια «λογική εθνική ενότητα» εναντίον του. Προς το παρόν ο ΣΕΒ δεν έπεσε στην παγίδα να δώσει στον Παπανδρέου αυτό το άλλοθι, δηλαδή το δικαίωμα από τη μια να υπογράφει το μνημόνιο σαν σκληρός εκπρόσωπος των καπιταλιστών και μετά να αναθέτει στους ίδιους τους καπιταλιστές το σπάσιμό της συμφωνίας.

Πραγματικά η κατάλληλη μεθόδευση του σπασίματος του μνημονίου από την ελληνική πλευρά ισοδυναμεί με την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του πακέτου των 110 δις των ΕΕ-ΔΝΤ προς την Ελλάδα που με τη σειρά της ανοίγει το δρόμο για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους των 300 δις του ελληνικού κράτους προς τους πιστωτές του. Όλα αυτά είναι μορφές χρεωκοπίας της Ελλάδας, αλλά τετοιες μορφές που να ταλαντεύουν, να διασπούν και τελικά να υποτάσσουν την ΕΕ στη λογική της χρεωκοπίας της Ελλάδας ώστε αυτή να μένει στην Ευρωζώνη και όχι να στέλνεται πίσω στην δραχμή. Όλη η τέχνη της ρώσικης διπλωματίας και των ελλήνων δοσιλόγων και προβοκατόρων που την υπηρετούν είναι να οδηγήσουν όχι την Ελλάδα αλλά όλη την Ευρωζώνη να αναδιαπραγματευτεί με κάποιο τρόπο το χρέος της πρώτης, δηλαδή τελικά να οδηγήσουν σε μια «αξιοπρεπή» χρεωκοπία όλη την Ευρωζώνη.

Τι θα κάνει η εγλωβισμένη ΕΕ στο ενδεχόμενο μιας απαίτησης μερικής αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου από την Ελλάδα; Θα δείξει χαρακτήρα και θα τελειώσει με μια χώρα που δεν σέβεται τις υπογραφές της και μάλιστα τόσο γρήγορα τις αναιρεί ή θα υποκύψει και θα συρθεί στην επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνημένων; Η πείρα δείχνει ότι η ΕΕ δεν έχει δείξει ποτέ πολιτικό χαρακτήρα και στάση αρχών, γιατί να τον δείξει τώρα που βυθίζεται; Νομίζουμε λοιπόν ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα μπει στο μηχάνημα βασανιστηρίων που της έχει στήσει η ρώσικη διπλωματία, με πρώτη της κίνηση να κοιτάξει να σωθεί πιασμένη από τον Παπανδρέου που θα της λέει διαρκώς ότι κάνει ότι μπορεί αλλά κάτι πρέπει να δώσει και η ΕΕ στην αντιπολίτευσή του για να την καθησυχάσει, δηλαδή ότι κάπως πρέπει να ξαναδεί το μνημόνιο η Τρόικα. Κάπως έτσι φανταζόμαστε ότι θα ξεκινήσει ο μηχανισμός της ευρωπαικής διάσπασης στη διάρκεια της οποίας η ΕΕ και το ΔΝΤ θα αρχίσουν κάποια στιγμή να συζητάνε με τον τελευταίο «αντάρτη» βουλευτή του ΠΑΣΟΚ με ποιες αλλαγές θα ήταν ευχαριστημένος στο Α ή στο Β νομοσχέδιο της κυβέρνησης προκειμένου να το ψηφίσει.

Εδώ κάποιος θα μας ρωτήσει; Ρώσοι ή ξε-ρώσοι, βρωμερές ίντριγκες ή έντιμα παιχνίδια δεν είναι καλύτερο για το λαό μας και για τη χώρα μας να απορριφθεί πρακτικά το μνημόνιο και τα μέτρα του; Δεν είναι καλύτερο όλα αυτά να καταψηφιστούν από το να υπερψηφιστούν; Και η ίδια η ΟΑΚΚΕ δεν λέει ότι τα μέτρα του μνημόνιου στη συντριπτική τους πλειοψηφία (εκτός πχ από αυτά που αφορούν την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και που γι αυτό δεν εφαρμόζονται από την κυβέρνηση ή μερικά μέτρα χτυπήματος στην ψηλά αμειβόμενη γραφειοκρατική ακρίδα) είναι αρνητικά; Δεν είναι έστω καλύτερο για τη Βουλή να ψηφίσει την ακύρωση του μνημονίου έστω την ακύρωση μερικών από τα σημεία του;

Το λέμε από την πρώτη στιγμή της κρίσης και το ξεκαθαρίζουμε για μια ακόμα φορά: Όλα ανεξαίρετα τα κινήματα που καθοδηγούν οι ρωσόδουλοι τον τελευταίο χρόνο με τον γενικό σύνθημα ενάντια στο μνημόνιο, ενάντια στα μέτρα πείνας και υπερφορολόγησης και ενάντια στην ΕΕ δεν έχουν σαν στόχο τους την κατάργηση των μέτρων αυτών, αλλά την ρήξη με την ΕΕ, τη ρήξη με κάθε πραγματική παραγωγική ανάπτυξη, την υποτέλεια στους ανατολικούς νεοαποικιοκράτες που σημαίνει τελικά το δυνάμωμα αυτών των καταστροφικών για τη χώρα και εξοντωτικών για τους εργαζόμενους μέτρων. Το ίδιο θα συμβεί και αν καταψηφιστεί όλο το μνημόνιο ή μέρος του στη Βουλή. Τα μαύρα μέτρα δεν θα καταργηθούν στην πράξη.

Αυτό θα συμβεί γιατί δεν είναι η ΕΕ και τα μέτρα του μνημόνιου που φέρνουν σήμερα την εξαθλίωση του λαού αλλά είναι βασικά το σαμποτάζ των παραγωγικών δυνάμεων από τους ρωσόδουλους που ηγούνται αυτών των κινημάτων και οι πολιτικές προβοκάτσιές τους που έφεραν την ακήρυκτη χρεωκοπία και εξ αιτίας αυτής αυτά τα μέτρα. Στο γενικό σαμποτάζ περιλαμβάνεται και η καταστροφή του παραγωγικού κεφάλαιου από τις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες διεφθαρμένες ακρίδες και από τις άφθονες μεγαλοβδέλλες που επίσης τις προστατεύουν οι ρωσόδουλοι. Ακόμα δηλαδή και αν το μνημόνιο ανατραπεί, ακόμα και αν το ελληνικό χρέος αναδιαρθρωθεί, δηλαδή αν μειωθεί σε όγκο το χρωστούμενο κεφάλαιο ή μειωθεί ο τόκος ή επιμηκυνθεί η αποπληρωμή του, τα μέτρα μείωσης του συνολικού εργατικού μισθού (μισθοί, συντάξεις, κρατική περίθαλψη, κρατική εκπαίδευση) θα ενταθούν όσο θα βρίσκονται στην εξουσία οι σαμποταριστές, οι ληστές, και οι προβοκάτορες. Και αυτοί θα βρίσκονται στην εξουσία και μάλιστα η εξουσία τους θα δυναμώνει όσο τα όποια μνημόνια θα ανατρέπονται από καθοδηγημένα από τους ίδιους πολιτικο-συνδικαλιστικά κινήματα ή αντίθετα θα ψηφίζονται πάλι από στημένες αγέλες βουλετών για να καθησυχάζεται η ΕΕ και διαρκώς να ελπίζει ότι θα υπάρξει τελικά κάποια διέξοδος και κάποιο ήρεμο τέλος για την ελληνική υπερχρέωση όπως έγινε σε άλλες χώρες που είχαν υπερχρεωθεί στο παρελθόν.

Και για να το κάνουμε πιο σαφές.

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις πολιτικές που προβάλλονται στον ελληνικό λαό σαν πολιτικές διεξόδου από την κρίση.

Η μία, η πρώτη, που είναι αυτή της ευρωπαϊκής αστικής τάξης και εκείνης των δυτικών δανειστών και εν μέρει της ελληνικής αστικής τάξης. Πρόκειται για την πολιτική που εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από το μνημόνιο και τα μέτρα που απορρέουν από αυτό. Αυτά σημαίνουν στην τελική συνισταμένη τους ένα πράγμα: μείωση του συνολικού όγκου των μισθών και των λαϊκών απολαβών ώσπου να έρθουν στο σχετικά με άλλες χώρες χαμηλό ύψος των παραγωγικών δυνάμεων που έχουν απομείνει στην Ελλάδα μέσα στις σημερινές συνθήκες ανταγωνισμού της παγκόσμιας αγοράς. Αυτή η κλασική οικονομίστικη ιμπεριαλιστική πολιτική θα μπορούσε θεωρητικά να δώσει κάποτε κάποια διέξοδο μέσα από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, αλλά μέσα από μεγάλο πόνο της φτωχολογιάς και μιας μεγάλης μερίδας της μικρομεσαίας αστικής τάξης, όπως έγινε σε άλλες χώρες που χρεωκόπησαν αλλά είχαν τελικά διέξοδο τέτοιου τύπου και βγήκαν από την υπερχρέωση, ιδιαίτερα οι ασιατικές Κορέα, Ταυλάνδη, Ινδονησία στην περίοδο 1998-2000. Όμως στις συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες της Ελλάδας τα ίδια αυτά μέτρα αυτά θα έχουν σαν αποτέλεσμα όχι μόνο πόνο και φρικτές στερήσεις στη φτωχολογιά αλλά και βάθαιμα της γενικής κρίσης της χώρας γιατί συνδυάζονται πρακτικά με βάθαιμα του παραγωγικού σαμποτάζ από την κυβέρνηση που επιβάλλει τα σκληρά μέτρα και από τα «κινήματα» που κάνουν πως τα αντιστρατεύονται για να τσακίσουν παραπέρα την παραγωγή και να τρομοκρατήσουν παραπέρα τους πιστωτές και να δυσκολέψουν και να ακριβύνουν το δανεισμό. Ακόμα και τα μέτρα των ΕΕ-ΔΝΤ εξειδικεύονται από την κυβέρνηση και εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να δυναμώνουν το σαμποτάζ, όπως είναι η συντριπτική υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, βασικά εκείνων που δεν φοροδιαφεύγουν, η κατακράτηση του ΦΠΑ από το κράτος για μεγάλο διάστημα κλπ. Έτσι όλη η πρώτης μορφής αυτή πολιτική είναι για τη χώρα μας σήμερα πολιτική αδιεξόδου.

Η δεύτερη τάχα αντίθετη στην πρώτη πολιτική εξόδου από την κρίση προβάλλεται από τους «ταξικούς» ρωσόδουλους τύπου ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ-ανανεωτικών, και «αριστερού ΠΑΣΟΚ» αλλά και έμμεσα από τους λαϊκιστές τύπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ. Αυτή η πολιτική με το γενικό τίτλο «όχι στις αγορές, όχι στους κερδοσκόπους, όχι στους δανειστές, απόρριψη του χρέους» ή, πιο λεπτά «υποταγή στους δανειστές λόγω ανάγκης» που είναι η θέση του Παπανδρέου, συνοδεύεται με χτύπημα κάθε μεγάλης παραγωγικής επένδυσης και κάθε παραγωγικού κεφάλαιου που κινείται με μη κρατικομονοπωλιακούς όρους και έχει και σα στόχο και σαν αποτέλεσμα τη μείωση του συνολικά παραγόμενου πλούτου της χώρας. Αυτή η πολιτική την ίδια ώρα που καμώνεται πως παλεύει για την αύξηση των συνολικών αμοιβών του προλεταριάτου, την τόνωση της εσωτερικής αγοράς κλπ, είναι η συνταγή και η πρακτική της απόλυτης εξαθλίωσης του λαού και της παράδοσης της χώρας στους νεοαποικιοκράτες, είναι η πολιτική της μάξιμουμ αντίφασης ανάμεσα στα λόγια και στην πράξη, είναι η απόλυτη πολιτική της μη διεξόδου η πολιτική της απόλυτης καταστροφής και της απόλυτης υποτέλειας της χώρας.

Η τρίτη πολιτική είναι αυτή που προτείνουμε εμείς συγκεκριμένα αν και προς το παρόν «επί της αρχής». Αυτή λέει: απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων από τα δεσμά του κρατικοφασιστικού κομπραδόρικου πολιτικού μπλοκ που κυβερνάει τη χώρα έτσι ώστε αυτές να αναπτυχθούν όχι μόνο στο ύψος των μισθών και των υλικών εισοδημάτων που υπήρχαν πριν από την κρίση αλλά ακόμα πιο ψηλά. Σαν ενδιάμεσα ανακουφιστικά μέτρα της φτωχολογιάς ώσπου να δώσει αποτελέσματα στην πράξη αυτή η απελεύθέρωση έχουμε προβάλλει παραπάνω μια νέα διανομή του παραγόμενου πλούτου με το κυνηγητό της διεφθαρμένης ακρίδας και των βδελλών, ενώ σαν ένα άμεσο ενδιάμεσο μέτρο ανακούφισης του λαού που προβάλλουμε τελευταία είναι η πώληση με διαφανή τρόπο σε ντόπιους και ξένους καπιταλιστές ενός μεγάλου μέρους από τη λιμνάζουσα και επίτηδες μπλοκαρισμένη από τους σαμποταριστές ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Αυτή η πολιτική που προτείνουμε είναι μια επαναστατική πολιτική διεξόδου από την κρίση γιατί προϋποθέτει έναν σκληρό και παρατεταμένο ταξικό πόλεμο σε όλα τα επίπεδα με το στρατηγικά κυρίαρχο κομμάτι της αστικής τάξης, το σοσιαλφασιστικό μπλοκ, που θα αντιδράσει οπωσδήποτε με την πιο ακραία βία αν η εξουσία της ακρίδας και των βδελλών του αμφισβητηθεί. Αυτή είναι η πολιτική του μίνιμουμ δημοκρατικού προγράμματος στα πλαίσια μιας αντισοσιαλφασιστικής-αντιφασιστικής διακυβέρνησης της χώρας. Είναι επώδυνη τώρα αλλά είναι η πιο ανώδυνη σε βάθος χρόνου και εν πάσει περιπτώσει η μόνη πολιτική διεξόδου.

Η δεύτερη πολιτική θέλει τώρα να καταψηφίσει το μνημόνιο ή σημεία του ή μάλλον απειλεί την ΕΕ ότι θα καταψηφίσει αυτά τα σημεία εκτός αν η ΕΕ και η Τρόικα γενικότερα κάνουν κάποιες «μικρο-υποχωρήσεις» στο μνημόνιο και περάσουν τα μέτρα στη Βουλή για το ασφαλιστικό και το εργασιακό με κάποιες βελτιώσεις ώστε το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ να τα ψηφίσει. Μια τέτοια έμμεση καταψήφιση ή απειλή καταψήφισης του μνημόνιου είναι από την πιο δεξιά θέση. Μια τέτοια καταψήφιση ή απειλή καταψήφισης του μνημόνιου βρίσκεται πολύ πιο δεξιά από την υπερψήφισή του από τους λίγους που θα ήθελαν να το κάνουν από την πλευρά της φιλοευρωπαϊκής αστικής τάξης νομίζοντας ότι το μνημόνιο είναι μέρος της διεξόδου από την κρίση ή εν πάσει περιπτώσει δεν θα ήθελαν να είναι ασυνεπείς στην συμφωνία που ψήφισαν πιο πριν με την ΕΕ.

Τι προτείνει λοιπόν η ΟΑΚΚΕ; Μια καταψήφιση του μνημόνιου ή έστω μερική επαναδιαπραγμάτευσή του που και τα δύο ευνοούν τους σοσιαλφασίστες στη διάσπαση της ΕΕ; Ή μήπως προτείνει μια νέα υπερψήφιση του μνημόνιου δίχως νέα διαπραγμάτευση πράγμα που θα ρίχνει το λαό στην πείνα ενώ με τις συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία θα εξασφαλίζει και το βάθεμα της κρίσης; Και σε αυτήν την περίπτωση η ΕΕ θα κατηγορηθεί από τους ανατολικούς σοσιαλφασίστες για απανθρωπιά ακριβώς επειδή δεν θα υπάρξει διέξοδος;

Για μας λοιπόν τα δύο παραπάνω ενδεχόμενα δεν συνιστούν ουσιαστικό δίλημμα αφού καταστρέφουν και τα δύο τη χώρα και αποσυνθέτουν πολιτικά την ΕΕ. Επίσης δεν συνιστούν αληθινό δίλημμα γιατί αυτή η Βουλή συμπεριφέρεται σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, οπότε και στο ζήτημα της διαχείρισης του μνημονίου, με εντελώς δουλικό τρόπο απέναντι στους εγκάθετους της Ρωσίας ηγέτες των 5 κομμάτων της (6 τώρα με το κόμμα του Κουβέλη). Δεν υπάρχουν δηλαδή βουλευτές που θα δράσουν κόντρα στις πραγματικές εντολές που θα έρθουν είτε ανοιχτά από τους 5-6 αρχηγούς, είτε, για κάποιους από αυτούς θα έρθουν μυστικά. Εννοούμε ότι αν ο Παπανδρέου θέλει όλους τους βουλευτές του να ψηφίζουν ναι και μερικούς να ψηφίζουν όχι (ή να απειλούν την τρόικα ότι θα ψηφίσουν όχι για να γίνει η κατάλληλη διαπραγμάτευση στα μέτρα που αναφέρει το μνημόνιο) αυτό το πετυχαίνει με δύο αντίθετες εντολές σε δύο είδη βουλευτών- υπαλλήλων του. Στους μεν κάπως ευρύτερους, τους λέει να είναι νομοταγείς στο μνημόνιο, στους δε πιο έμπιστούς του ίδιου και της στενής λαλιωτικής κλίκας, μπορεί να δώσει, αν χρειαστεί, την αντίθετη από την επίσημη κομματική εντολή, δηλαδή να εμφανιστούν σαν «ταξικοί αντάρτες».

Με λίγα λόγια το παιχνίδι στην Βουλή είναι προεξοφλημένο, όπως άλλωστε είναι και στη Δικαιοσύνη όπου έχουν προσφύγει πάλι ξαφνικά μετά την ψήφιση του μνημόνιου οι όψιμοι αντι-μνημονιακοί. Και η δικαιοσύνη όταν υπάρχει ουσιαστικά ενιαία πολιτική γραμμή κορυφής, πράγμα που συμβαίνει στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα, θα αποφασίσει σύμφωνα με αυτήν την ενιαία γραμμή, όποια κι αν είναι.

Απέναντι σε έναν τέτοιο σχεδιασμό και σε ένα τέτοιο στημένο παιχνίδι η απάντηση δεν μπορεί να είναι το «καταψηφίζω ή υπερψηφίζω» μία από τις μορφές και έναν πόλο από τα τεχνητά διλήμματα.

Είμαστε λοιπόν αντίθετοι σε όλη τη λογική που κάνει το μνημόνιο ένα αποφασιστικό και ουσιαστικό ζήτημα. Γιατί το μνημόνιο έχει μέσα του τη λογική της διαρκούς αμφισβήτησης και επαναδιαπραγμάτευσής του από εκείνην την πλευρά που στο βάθος το έκανε αναγκαίο λόγω της αναξιοπιστίας και της χρεωκοπίας της. Αυτή είναι η ελληνική πλευρά, για την ακρίβεια οι δοσμένες 5-6 κομματικές ηγεσίες της παγίδας και της προβοκάτσιας. Χωρίς την ανατροπή αυτής της πλευράς από τον ελληνικό λαό και χωρίς την αποκάλυψη και καταγγελία αυτής της πλευράς και από την ΕΕ δεν υπάρχει λύση στο ελληνικό πρόβλημα της ΕΕ. Αυτό λέμε στις δύο πλευρές που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση, στον ελληνικό λαό και στην ΕΕ, ιδιαίτερα στου λαούς της ΕΕ. Στον ελληνικό λαό το λέμε εδώ και καιρό ότι το μνημόνιο είναι μια κούφια και χαμένη υπόθεση. Αν δηλαδή δεν οργανωθεί, δεν εξεγερθεί, και δεν συντρίψει τους προβοκάτορες των 5- 6 κομμάτων θα υποφέρει ακόμα μεγαλύτερες, φρικτές υλικές καταστροφές και υποδούλωση στον ξένο φασιστικό ζυγό.

Στην ΕΕ λέμε μόλις τώρα γιατί τώρα μπαίνει και αυτή στο βεληνεκές του ίδιου εχθρού που κατέστρεψε την Ελλάδα τα εξής:

Μην συνεχίζετε να σώνετε μια χώρα που δεν είναι έτοιμη να σωθεί στηριγμένη στις εσωτερικές δυνάμεις της χωρίς να ερχόσαστε σε βαθιά επαφή με το λαό της για να την κατανοήσετε σε βάθος. Το να διαθέτετε διαρκώς περισσότερα δις γι αυτήν και να παίρνετε ταυτόχρονα την ευθύνη για μέτρα που τραυματίζουν το λαό της, αντί για εκείνους που τα προκάλεσαν και που είναι αποδειγμένοι απατεώνες και που μάλιστα τα επιβάλλουν με το δικό τους ιδιαίτερα καταστροφικό και βάρβαρο τρόπο, σημαίνει ότι αποδεχόσαστε το ρόλο και του δαρμένου και του κερατά. Εκείνο στο βάθος που πληρώνετε είναι το σύμφυτο με την ταξική σας φύση λάθος, να πιστεύετε τους ίδιους αυτούς απατεώνες όταν σας διαβεβαιώνουν ότι η κρίση και η ακήρυκτη χρεωκοπία της Ελλάδας οφείλονται κυρίως στο ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις έδωσαν στο λαό επί δεκαετίες πιο πολλά χρήματα από όσα έπρεπε. Είναι αλήθεια ότι αυτές δωροδόκησαν εκτεταμένα μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα μικρά αστικά και κρατικο-υπαλληλικά στρώματα με δανεικό ή και τζάμπα κοινοτικό χρήμα για να μπορούν να είναι στην εξουσία και να συναποφασίζουν μαζί σας για το μέλλον της ηπείρου. Επίσης δωροδόκησαν και ανέθρεψαν μεγάλους ολιγάρχες και μικρές ακρίδες. Όμως οι έλληνες εργαζόμενοι και οι μετανάστες, ιδιαίτερα αυτοί του ιδιωτικού τομέα είναι οι πιο άσχημα πληρωμένοι στην ΕΕ. Η μεγάλη αιτία του ελληνικού χρέους είναι η ποσοτική και ποιοτική απομείωση του παραγωγικού κεφάλαιου -υλικού και φαιού- σε όλους τους τομείς από αυτούς τους ίδιους αρχισαμποταριστές με τους οποίους αγκαλιαζόσαστε και φιλιόσαστε στις συνεδριάσεις κορυφής. Όσο αυτό δεν το ξέρετε, όσο δεν το ερευνάτε, όσο δεν ερχόσαστε σε ζωντανή επαφή με όλες τις τάξεις αυτής της χώρας και δεν τις ρωτάτε -γιατί φτιάξατε μια Ευρώπη που άρχισε από την οικονομία και όχι από την πολιτική και συνεχίζει έτσι- όσο δηλαδή είσαστε εγκλωβισμένοι στους εθνικισμούς σας και στους μικρο-ιμπεριαλισμούς σας , και τώρα με την κρίση είστε ακόμα περισσότερο, δεν μπορείτε να αποσπάσετε το δικαίωμα για μια πραγματική κοινή διακρατική πολιτική ζωή που μόνο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει αμοιβαίο πολιτικό, οπότε και βαθύ οικονομικό έλεγχο κάθε χώρας της ΕΕ πάνω στις υπόλοιπες. Δίχως έναν τέτοιο αμοιβαίο έλεγχο είναι αδύνατο να σώσετε αυτή εδώ τη χώρα που την κυβερνάνε πρωταθλητές της συγκάλυψης και της παραπλάνησης. Συγκεκριμένα δεν μπορείτε να δανειοδοτείτε μια χώρα με λεφτά που παρά πολλά θα πηγαίνουν στις συμμορίες και την ίδια ώρα να απαιτείτε εξαθλίωση των έντιμων. Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό όταν δεν σας νοιάζει η πραγματική υλική παραγωγή αυτής της χώρας και επιτρέπετε το πιο ασύλληπτο παραγωγικό σαμποτάζ για μια χώρα που δεν είναι υπό ανοιχτή ναζιστικού τύπου κατοχή. Αυτό το παθαίνετε επίσης γιατί αυτή είναι η πολιτική οικονομία του παρακμασμένου χρηματιστικού κεφάλαιου, που κοιτάει ισοζύγια και αριθμούς κάθε είδους αλλά όχι την πρακτική υλική παραγωγή και την ανταλλαγή της ύλης, όχι τους υλικούς όρους εργασίας και συνεργασίας εκατομμυρίων ανθρώπων.

Όσο το επιχειρείτε θα βουλιάζετε με την Ελλάδα ή για την ακρίβεια θα μεταφερθείτε και εσείς στην σκοτεινή τρύπα του ανατολικού κτήνους που την κρατάει υπόδουλη και μετά σας την πετάει σαν δόλωμα, όπως ο ψαράς καρφώνει στο αγκίστρι τη σαρδέλλα που μόλις έπιασε για να πιάσει λίγο μετά το λαβράκι. Όσο αυτά τα καθάρματα κυβερνάνε τη χώρα μας και σεις δεν τα καταγγέλλετε στον ελληνικό λαό για όσα ξέρετε γι αυτά με την επαφή σας με τις κυβερνήσεις τους, και δεν αφουγκραζόσαστε και δεν βοηθάτε τις πάμπολλες αυθόρμητες και συνειδητές αντιστάσεις αυτού του λαού σε αυτά είναι καλύτερα να τα αφήσετε να φύγουν από την Ευρωζώνη και να πάνε στη δραχμή, δηλαδή να χρεωκοπήσουν με το συνηθισμένο τρόπο με τον οποίο χρεωκοπεί κάθε χώρα που δεν τη συνδέει με άλλες ένα κοινό νόμισμα και να υποστούν κατοπινά τις συνέπειες γι αυτή τους την επιλογή από τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Αυτή είναι μια πολύ επώδυνη μέθοδος για το τσάκισμα τους. Πάντως έτσι ή αλλιώς κάποια στιγμή θα απαλλαγεί ο λαός μας από τη δικιά τους ιδεολογία που έχει γίνει κυρίαρχη και δηλητηριάζει τους πάντες με την κεντρική θέση τους ότι πάντα οι άλλοι φταίνε και μάλιστα οι δυτικοί για τα δικά μας παθήματα και ότι μπορούμε να αλλάζουμε θέσεις, και να καταπατούμε υπογραφές και συνθήκες κατά πως μας αρέσει.

Αλλά εμείς που τα λέμε αυτά δεν θέλουμε καθόλου μα καθόλου μια έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ. Ίσα-ίσα όσο η Ελλάδα δεν κάνει ένα αθεράπευτο κακό στην ΕΕ θέλουμε πολύ να μένει μέσα της για να μειώνεται η δυνατότητα των ρωσόδουλων προβοκατόρων και σαμποταριστών να ασκήσουν την ωμή πολιτική δικτατορία τους ώσπου να βρει ο λαός μας τον καιρό να ζυμώσει σχετικά ελεύθερα τις εμπειρίες του και τις νέες ιδέες της απελευθέρωσής του. Μόνο έτσι θα μπορεί να συνταχθεί ένα νέο δημοκρατικό και αριστερό κίνημα, ένα υποχρεωτικά πλέον επαναστατικό κίνημα. Έτσι θα δυναμώσει πιο εύκολα και γρήγορα και η ΟΑΚΚΕ που πιστεύουμε ότι θα είναι στο κέντρο αυτών των διεργασιών. Αυτό που θέλουμε πάνω απ όλα από την ΕΕ στην Ελλάδα είναι την πολιτική της δημοκρατία που τόσο μισούν οι φαιοκόκκινοι φασίστες. Γι αυτό θα πολεμήσουμε να αποτρέψουμε τη διάλυση και την υποταγή της σε αυτούς.