Πως οι προβοκάτορες στην κυβέρνηση και στα συνδικάτα χρησιμοποίησαν τα δίκια των φορτηγατζήδων για να σκοτώσουν για μια ακόμα φορά τη χώρα

Η μάχη των φορτηγών είναι ένα από τα πιο τραγικά δίπολα προβοκάτσιας μέσα στα οποία συνθλίβεται αυτή η χώρα. Στην προκειμένη περίπτωση συνθλίβεται η οικονομική ζωή μιας χώρας που υποφέρει από υποανάπτυξη και ανεργία, ιδιαίτερα συνθλίβεται και εκτίθεται ο τουρισμός της, και από την άλλη συνθλίβεται και αδικείται ένα μεγάλο μέρος από τους ιδιοκτήτες φορτηγών που τους αφαιρείται με ελάχιστη αποζημίωση ένα κεφάλαιο, που λέγεται άδεια  για το οποίο πλήρωσαν πολλά λεφτά.

Στη μία πλευρά αυτού του δίπολου, αυτής της συντριπτικής μέγγενης, βρίσκεται όπως πάντα  ο  πρωθυπουργός και η υποτακτική του κυβέρνησή και στην άλλη η ηγεσία των φορτηγατζήδων, ιδιαίτερα ο πρόεδρος της ομοσπονδίας τους.

Ο προβοκάτορας πρωθυπουργός φροντίζει να πυροδοτήσει το ζήτημα της απελευθέρωσης των χερσαίων μεταφορών στην κορυφή της τουριστικής σαιζόν και όχι το Σεπτέμβριο για να δώσει ένα ακόμα βαθύ χτύπημα  σε μια βαθιά υπονομευμένη οικονομία και σε μια χώρα  που την σταυρώνει και την εκθέτει τουριστικά σαν αναξιόπιστη  κιόλας από την αρχή του καλοκαιριού. Αυτό το έχει πετύχει  με το να   αφήνει τους κνίτες και συνασπισμαίους τραμπούκους κάτω από τη συμπαράσταση των δικών του συνδικαλιστών να αιχμαλωτίζουν τα κρουαζιερόπλοια, να καταλαμβάνουν κάθε τόσο την Ακρόπολη, να μπλοκάρουν τις διασυνοριακές  και τις εσωτερικές θαλάσσιες μεταφορές και τελικά να νομοθετούν για τον θαλάσσιο τουρισμό. Τώρα προβοκάρει τους φορτηγατζήδες και τους εξαπολύει για να δώσουν την χαριστική βολή στην φετινή και ίσως και στην επόμενη τουριστική χρονιά.

Σε αυτό τον βοήθησαν καίρια οι σοσιαλφασίστες που έχουν καταφέρει από καιρό να σκαρφαλώσουν στην ηγεσία των ιδιοκτητών μεταφορέων. Αυτοί αντί να απαντήσουν στον πρωθυπουργό υποβάλλοντας σε αυτόν το βασικό και δίκαιο αίτημα της αποζημίωσης όσων μελών τους αγόρασαν πιο πρόσφατα τις άδειες τους και δεν προλαβαίνουν να  τις  αποσβέσουν ή να τις ξεχρεώσουν , προώθησαν  το αίτημα ενάντια στην απελευθέρωση των μεταφορών. Αυτό το αίτημα έχει πέραση σε όλους τους ιδιοκτήτες, ιδιαίτερα σε εκείνους του πετρελαίου που έχουν τα περισσότερα φορτηγά ο καθένας, και έχουν την πιο πολλή, την πιο σταθερή και την πιο ακριβοπληρωμένη δουλειά. Όμως στις σημερινές συνθήκες αυτό είναι ένα αντιδραστικό οικονομικά και κοινωνικά  αίτημα γιατί σημαίνει μονοπωλιακό κέρδος από τον κάτοχο της άδειας και μειωμένη χωρητικότητα μεταφορών.

Ο μικροαστικός αντικαπιταλισμός των «μαρξιστών» φίλων των φορτηγατζήδων

Οι φορτηγατζήδες,  με θεωρητικούς τους κνίτες ψευτομαρξιστές που σε αυτές τις περιπτώσεις ντύνονται μικροαστοί και μικροκαπιταλιστές, απαντάνε ότι μονοπώλιο δεν είναι τώρα οι μεταφορές αλλά θα γίνουν όταν οι άδειες γίνουν ελεύθερες. Τότε, λένε, τα φορτηγά θα τα αγοράσουν οι μεγάλοι μεταφορείς, που τελικά θα μετατραπούν σε μονοπωλιστές, οπότε οι μικροαστοί και μικροί καπιταλιστές ιδιοκτήτες  που σήμερα έχουν ένα ή περισσότερα φορτηγά και εκμεταλλεύονται έναν ή περισσότερους μεροκαματιάρηδες οδηγούς δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό και θα αναγκαστούν να γίνουν οι ίδιοι μεροκαματιάρηδες. Δηλαδή αντί να προτείνουν στους μικροπαραγωγούς και τους μικρούς καπιταλιστές να ενώσουν συνεταιριστικά τις παραγωγικές δυνάμεις τους για να μειώσουν το κοινωνικό κόστος της παραγωγής τους, όπως θα κάνανε οι πραγματικοί μαρξιστές, τους προτείνουν να μείνουν και να προκόψουν σαν διπλοί εκμεταλλευτές, στηριζόμενοι δηλαδή από τη μια στο κρατικό πολιτικά και προσωπικά παραχωρημένο  μονοπώλιο, που σημαίνει επιβαρύνοντας το κοινωνικό κόστος της γενικότερης παραγωγής και από την άλλη στηριζόμενοι στην υπερεκμετάλλευση των αναγκαστικά κακοοργανωμένων συνδικαλιστικά μισθωτών τους. Με λίγα λόγια οι απατεώνες αυτοί προτείνουν στους μικροπαραγωγούς και στην χώρα ολόκληρη  να μείνουμε στην μικρή παραγωγή για να μην έχουμε καπιταλισμό, επειδή ο καπιταλισμός καταλήγει τελικά στη συγκέντρωση των παραγωγικών δυνάμεων και πιο πέρα στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, δηλαδή σε τελική ανάλυση στον ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για τη φωνή της επιστροφής στην μικροπαραγωγή του μεσαίωνα που περισσότερο από κάθε άλλον την κατήγγειλε και την καταγγέλλει ο μαρξισμός. Αυτός επιμένει στο ότι το μονοπώλιο είναι το αναγκαίο επακόλουθο της ανώτερης καπιταλιστικής συγκέντρωσης και οργάνωσης της παραγωγής, ότι έχει σα συνέπεια την δημιουργία της συγκεντρωμένης  και οργανωμένης εργατικής τάξης και ότι  τελικά με αυτά του τα χαρακτηριστικά αποτελεί τον προθάλαμο της προλεταριακής επανάστασης. Ο δε Λένιν το λέει πιο ωμά: «ούτε ένας μαρξιστής δεν θα ξεχάσει ότι ο καπιταλισμός είναι προοδευτικός σε σχέση με τη φεουδαρχία και ο ιμπεριαλισμός σε σχέση με τον προμονοπωλιακό καπιταλισμό»*. Η διαφορά του καπιταλιστικού οικονομικού μονοπώλιου από το κρατικό πολιτικά παραχωρημένο μονοπώλιο είναι ότι το πρώτο είναι δεμένο με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον παραγωγικό ανταγωνισμό σε παγκόσμια κλίμακα γιατί από αυτούς αυθόρμητα γεννιέται μέσα από οικονομικές νομοτέλειες. Αντίθετα το παραχωρημένο από την πολιτική εξουσία μονοπώλιο σε ορισμένους μικρούς ή μεγαλύτερους αστούς παραγωγούς είναι φραγμός στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων γιατί σπρώχνει στη δημιουργία ενός στρατού πολιτικού αυταρχισμού και καθυστέρησης που σέρνεται συνήθως πίσω από μια φασιστική και ιμπεριαλιστική κυβέρνηση που του παραχωρεί  αυτό το μονοπωλιακό προνόμιο. Ναι, προτιμούμε χίλιες φορές τους επιχειρησιακά συγκεντρωμένους  και καλά οργανωμένους μισθωτούς οδηγούς που θα πολεμάνε τους μονοπωλιστές ιδιοκτήτες τους για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα αλλά και για τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας, και που θα εμποδίζουν αυτούς τους μονοπωλιστές  μαζί με όλο το λαό να ασκήσουν την φασιστική τους εξουσία, παρά αυτό που γίνεται τώρα: να δίνει δηλαδή το ελληνικό φαιοκόκκινο καθεστώς μερικά ψίχουλα πολιτικής και οικονομικής γαιοπροσόδου στους όλο και πιο αστοποιημένους ιδιοκτήτες φορτηγών για να μπορεί να τους ελέγχει πολιτικά και να τους κατεβάζει στο δρόμο και να μπλοκάρουν τη χώρα μπαίνοντας ασυνείδητα κάτω από τις πολιτικές διαταγές του ληστρικότερου και ιμπεριαλιστικότερου μονοπώλιου που έχει ποτέ γνωρίσει ο κόσμος.

Καλυπτόμενοι λοιπόν πίσω από αυτό το αντιδραστικό και αδιέξοδο σύνθημα  ενάντια στην απελευθέρωση οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν να βάλουν για αρκετές μέρες στο τραπέζι μέτρα  μεταβατικά  ή  επέμεναν επίτηδες σε εκείνο της πενταετίας που είχε απορρίψει η τρόικα σαν έξω από το πνεύμα του μνημόνιου. Η τρόικα είχε δεχτεί με μεγάλη αντίθεση την μεταβατική  τριετία επειδή κάθε τι το μεταβατικό στην Ελλάδα συνήθως γίνεται μόνιμο όταν οι πολιτικές συνθήκες αλλάξουν. Η τριετία σήμαινε το εξής: ότι όποιος ήθελε να αγοράσει μια άδεια φορτηγού τα επόμενα τρία χρόνια  θα έπρεπε να την πληρώσει ακριβά, δηλαδή αρκετα κοντά  στην σημερινή τιμή της , αλλά μετά την τριετία θα την αγόραζε σχεδόν τσάμπα. Αυτό σήμαινε πρακτικά ότι επί τρία χρόνια κανένα νέο φορτηγό δεν θα έμπαινε στην αγορά  των μεταφορών, οπότε ο ανταγωνισμός δεν θα δυνάμωνε και τα αγώγια δε θα πέφτανε σε αυτήν τη τριετία, οπότε οι ιδιοκτήτες που αγόρασαν τελευταία τις άδειες τους κάτι θα έπαιρναν πίσω από το κεφάλαιό τους. Αυτήν την τριετία την ενέταξε ο Ρέππας στο νομοσχέδιο του. Η γραμμή διεξόδου για τους μεταφορείς ήταν να διαπραγματευτούν πέρα από την τριετία παραχωρήσεις της κυβέρνησης και αντισταθμιστικά ανταλλάγματα σε ένα έδαφος που ήδη είχε αποδεχτεί  η κυβέρνηση γιατί δεν είχε αναλάβει αντίθετες δεσμεύσεις από την τρόικα. Δηλαδή οι μεταφορείς  θα μπορούσαν  να ζητάνε σαν αντισταθμιστικά μέτρα φορολογικές απαλλαγές, ασφαλιστικές απαλλαγές, ευνοϊκές δανειοδοτήσεις, αναπτυξιακές επιδοτήσεις κλπ, που δεν εμποδίζονται από το μνημόνιο. Έτσι συμπεριφέρεται η εργατική τάξη στα μεσοστρώματα. Δεν τα καλεί να εμποδίσουν τον καπιταλισμό από την πλευρά της μικροπαραγωγής και ενάντια στη σύγχρονη παραγωγή, τα καλεί σε συνεταιρισμό και τελικά σε σοσιαλισμό για να απελευθερώσει τη σύγχρονη παραγωγή. Από την άλλη ως τον καπιταλιστικό συνεταιρισμό ή τον σοσιαλιστικό δεν δέχεται να συντρίβονται οι άνθρωποι που αποτελούν τα μεσοστρώματα από το ισοπεδωτικό πέρασμα του καπιταλιστικού  μονοπώλιου. Γι αυτό το συνειδητό προλεταριάτο προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμμαχία του με την πλειοψηφία της κοινωνίας και για να πετύχει την αντιφασιστική ενότητα του λαού παλεύει να μην καταστραφεί σε μια νύχτα με πολιτική απόφαση το ανεξόφλητο κεφάλαιο των φορτηγατζήδων ιδιαίτερα σε μια χώρα που υποφέρει από αναδουλειά.  Αυτά είναι τα μεταβατικά μέτρα ανακούφισης και δικαιοσύνης.

Διαπραγματευόμενοι λοιπόν πάνω σε αυτά θα κέρδιζαν οι μεταφορείς και ένα μέρος της κοινής γνώμης που σήμερα είναι τόσο πολύ προβοκαρισμένη από τους στρατούς κατοχής των σοσιαλφασιστικών μπλόκων σε περίοδες βαριάς ανεργίας και ανασφάλειας που μισεί θανάσιμα ακόμα και τους πιο αδικημένους και έντιμους ανθρώπους που θα τολμούσαν να του κλείσουν ακόμα και για λίγο το δρόμο.

Από την απεργία με το δίκιο της στον φασιστικό στραγγαλισμό και εκβιασμό της χώρας

 Πραγματικά αν οι κνιτοειδείς  καθοδηγητές της απεργίας των φορτηγατζήδων και βασικά ο πρόεδρος της ομοσπονδίας τους ήταν απλά μικροαστοί και όχι συνειδητά ή ασυνείδητα ενεργούμενα ενός πανίσχυρου καθεστώτος τότε δεν θα είχαν προλάβει να φτάσουν όχι στην 5^η αλλά ούτε και στην δεύτερη  μέρα της απεργίας τους. Γιατί  ώσπου να φτάσουν εκεί οι κομματικοί συνδικαλιστές που έχουν την ηγεσία σήμερα σε όλα τα συνδικάτα θα είχαν διασπάσει και διαλύσει τη μάζα  της βάσης 10 φορές με τη βοήθεια των ΜΜΕ  που θα είχαν διατυμπανίσει όλες τις εσωτερικές αντιθέσεις, όλες τις αδυναμίες της τακτικής τους και όλες τις συντριπτικές εναντίον τους καταγγελίες των κομμάτων. 

Αντίθετα εδώ το προβοκατόρικο δίπολο εξουσίας μέσα στη κυβέρνηση και την αντιπολίτευση και μέσα σε κάποιους συνδικαλιστές των μεταφορέων δούλεψε με απόλυτη αλληλοκάλυψη και η χειρότερη και η πιο μισητή στο λαό συνδικαλιστική τακτική θριάμβευσε σε βάρος και της χώρας και τουλάχιστον πολιτικά σε βάρος των απεργών.

Έτσι ο Παπανδρέου αφού η Ελλάδα είχε ήδη άσχημα κακοποιηθεί, έφτασε σε μια επιστράτευση που ήταν εξ αρχής προβοκατόρικη.  Αυτή  μετέτρεψε σε ήρωες τους κνιτοειδείς  συνδικαλιστές ηγέτες καθώς έγινε με τέτοια διακήρυξη ενοχικού σπαραγμού της κυβέρνησης, με τόσο αντίθετα όλα τα άλλα κόμματα,  με τόσους αργούς τους ρυθμούς επίδοσης των χαρτιών από το υπουργείο εσωτερικών του συνασπισμαίου Ραγκούση  και από το υπουργείο της  αστυνομίας του κνίτη Χρυσοχοίδη,  ώστε τελικά το μόνο που αποδείχτηκε ήταν η ισχύς του σοσιαλφασιστικού κράτους . Αυτό όχι μόνο ποδοπάτησε στην πράξη και στα λόγια την επιστράτευση όπως το είχαν κάνει πριν ένα μήνα οι παμιτζήδες με τις δικαστικές αποφάσεις επιστράτευσης στο λιμάνι, κι όχι μόνο έδειρε με άνεση και έστειλε στο νοσοκομείο μεροκαματιάρηδες δημοσιογράφους λίγο μετά τη Σέχτα που τους έστειλε στον τάφο, αλλά είχε επιβάλλει ήδη την κρατική εξουσία του έξω και ανεξάρτητα από την απεργία.

Γιατί λίγοι πρόσεξαν ότι η σχεδόν απόλυτη έλλειψη βενζίνης στη χώρα αυτή τη φορά δεν οφειλόταν στην απεργία των ΔΧ βυτιοφόρων,   αλλά στο μπλόκο που έκαναν οι απεργοί, κυρίως το ΠΑΜΕ στα διυλιστήρια για να εμποδίσουν να πάρουν βενζίνη τα ΙΧ βυτία των εταιριών των πρατηρίων. Αυτά είναι περίπου το 1/5  του συνολικού  αριθμού των βυτίων και αν δούλευαν διαρκώς δεν θα υπήρχε ενεργειακός στραγγαλισμός της χώρας. Με λίγα λόγια και εδώ δεν έχουμε απεργία στην ουσία αλλά τραμπούκικο αποκλεισμό και εκβιασμό της χώρας από το σοσιαλφασιστικό κράτος και το παρακράτος. Η επιστράτευση ήταν άχρηστη γιατί δεν αφορούσε τον αποκλεισμό των διυλιστηρίων ούτε τον εμπόδιζε σαν τέτοια. Είναι προφανώς  η δικαιοσύνη του Καστανίδη, η αστυνομία του Χρυσοχοίδη και τα ΜΜΕ όλου του καθεστώτος  που επέτρεψαν στους σοσιαλφασίστες συνδικαλιστές να μπλοκάρουν τα διυλιστήρια και έτσι να μετατρέψουν την απεργία των φορτηγατζήδων, που στο αρχικό συγκεκριμένο αίτημά τους για αποζημίωση ήταν δίκαιη, σε μια απεργία των ηγετών τους με θολό και ουσιαστικά άδικο αίτημα και  τελικά σε ένα τραμπούκικο στραγγαλισμό  του κυκλοφοριακού δίκτυου  της χώρας και σε ένα συντριπτικό πλήγμα  σε βάρος του τουρισμού της.

Για άλλη μια φορά η ευθύνη της καταστροφής ανήκει στο πεντακομματικό-τώρα πια στο εξακομματικό-συντονιστικό κορυφής. Εννοείται βέβαια ότι δεν ξέρουμε που αυτή θα τελειώσει και ποιος είναι ο ολοκληρωμένος στόχος των καταστροφέων πέρα από το σαμποτάζ. Απλά υποθέσεις μπορούμε να  κάνουμε. Όμως έχουμε ως τώρα παρατηρήσει ότι τέτοιες πολύ μεγάλες ζημιές εξυπηρετούν πολλαπλούς στόχους, όπως πχ να πετύχουν οι ρωσόδουλοι μια έστω μικρή, αλλά ντε φάκτο αναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου με τα «κινήματα»  όπως έγινε στο μισθολογικό και την διαιτησία, ή να πετύχουν το ξωπέταγμα του Ρέππα -που αντέδρασε στην ιδιωτικοποίησή  του ΟΣΕ, δηλαδή στην παράδοσή του στους κινέζους- με την κατηγορία ότι δεν χειρίστηκε σωστά τη διαπραγμάτευση με τους μεταφορείς. Όποιος και να είναι ο κεντρικός  στόχος των προβοκατόρων που κυβερνάνε τη χώρα το σίγουρο είναι ένα: ότι με κάθε τους τέτοια στημένη σε επίπεδο κορυφής αντιπαράθεση η παραγωγική αποεπένδυση της χώρας δυναμώνει και οι ορδές του σοσιαλφασισμού επίσης δυναμώνουν και αποθρασύνονται . 

Από την άλλη μέσα από τα χαλάσματα της χώρας και τον πόνο της βγαίνει μέρα με τη μέρα ένα ανεκτίμητο κέρδος. Μέσα σε λίγους μήνες και σε λίγες μέρες ένας ολόκληρος λαός αναγνωρίζει το κρυμμένο εχθρό που δεν μπορούσε να τον δει για δεκαετίες. Για πρώτη φορά λοιπόν θυμώνει τόσο, προβληματίζεται τόσο και με τόσο πάθος αναζητάει μια διέξοδο. Η βασική προϋπόθεση του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου, που είναι η κατανόηση του εχθρού από ευρύτερες μάζες βρίσκεται προ των πυλών. Και αν ο λαός αποφασίσει να κινηθεί, αν η πιο ανήσυχη και πιο φωτισμένη δημοκρατική και αριστερή πρωτοπορία του αποφασίσει να κινηθεί οι σοσιαλφασίστες θα την έχουν πολύ άσχημα. Γιατί οι αιχμάλωτες από το δίπολο μάζες του λαού, οι απεργοί και οι καταναλωτές, μπορούν να ενωθούν μέσα από τα σωστά αιτήματα και τακτικές αγώνα αποκαλύπτοντας και νικώντας τους ενωμένους έξω και μέσα τους προβοκάτορες, Γιατί αυτοί  ναι μεν είναι καλά οργανωμένοι, είναι καλοί στις ίντριγκες και εξαιρετικοί στις προβοκάτσιες, αλλά είναι πολύ λίγοι αριθμητικά σε σχέση με τον κόσμο που εξεγείρουν εναντίον τους. Επίσης  τελικά είναι πολύ ρεμάλια, γιατί ζούνε παρασιτικά και  επιβιώνουν πολιτικά χάρη στην ισχύ και στην προστασία που τους προσφέρουν άλλοι. Από μέσα τους οι περισσότεροι είναι πολύ αδύναμοι και δίχως πεποιθήσεις.  

     * Λενιν: Σχετικά με την γελοιογραφία του μαρξισμού και τον «ιμπεριαλιστικό οικονομισμό».