Η ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΣ
Μία-μία οι χώρες της Λατινικής Αμερικής κινούνται προς τη δικτατορία σοσιαλφασιστικού τύπου. Μετά τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και την Ονδούρα, ήρθε η σειρά της Νικαράγουας να δοκιμάσει τη σοσιαλφασιστική βία και την ποδοπάτηση των συνταγματικών αρχών της αστικής μισοδημοκρατικής περιόδου που, όπως φαίνεται, κινδυνεύει να τερματιστεί. Σύμφωνα με την El Pais της 5/7, μια σειρά τοπικοί κυβερνήτες της χώρας – 5 δήμαρχοι και καμιά δεκαριά αντιδήμαρχοι – έχουν ήδη καθαιρεθεί με πραξικοπηματικό τρόπο από εκπροσώπους της ηγετικής κυβερνητικής κλίκας του Μετώπου των Σαντινίστας.
Στην πιο πρόσφατη περίπτωση, εκείνη της πόλης Μποάκο – της μοναδικής πρωτεύουσας νομού που δεν ελέγχεται από τους Σαντινίστας – το «δημοτικό συμβούλιο της πόλης, με τις ψήφους πέντε συμβούλων Σαντινίστας κι ενός φιλελεύθερου, αποφάσισε να καθαιρέσει το φιλελεύθερο δήμαρχο Ούγκο Μπαρκέρο, ισχυριζόμενο κακοδιαχείριση στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά χωρίς να παρουσιάσει πληροφορίες ή αποδείξεις που να το καταδεικνύουν. Ο Μπαρκέρο αρνήθηκε τις κατηγορίες και είπε ότι πίσω από την απομάκρυνσή του κρύβονται πολιτικοί λόγοι: ο δήμαρχος είχε καταγγείλει τις πιέσεις του κυβερνώντος Μετώπου των Σαντινίστας για να υποστηρίξει την επανεκλογή του προέδρου Ορτέγκα. Με την άρνησή του, είπε, το FSLN διέταξε την καθαίρεσή του». Ο πραξικοπηματισμός του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος υπήρξε εδώ απροκάλυπτος, πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα από την απάντηση του δημάρχου, ο οποίος με καμιά εικοσαριά αξιωματούχους οχυρώθηκε στο δημαρχιακό μέγαρο και απευθύνθηκε στους κατοίκους για υποστήριξη. Μέσα σε ένα ασυνήθιστα ζωηρό για τα δεδομένα της πόλης κλίμα, οι κάτοικοι διοργάνωσαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και διαδηλώσεις, και ανέλαβαν την περιφρούρηση του αγώνα. Η εξέγερση κράτησε μια ολόκληρη βδομάδα και τερματίστηκε με τη βίαιη επέμβαση των δυνάμεων καταστολής, κατά διαταγή του ίδιου του προέδρου Ορτέγκα.
Το κύμα καθαιρέσεων ερμηνεύεται σα μία προσπάθεια του Ορτέγκα να αποκτήσει την απόλυτη εξουσία, καταργώντας την αυτονομία των περιοχών, και επιδιώκοντας μια δεύτερη θητεία αρχής γενομένης στα 2011. Αυτή η επιδίωξη ξεπερνά πολλές φορές τους παλιούς κομματικούς διαχωρισμούς αναδεικνύοντας ένα πιο στενό κύκλο άσκησης εξουσίας. Σε αρκετές περιπτώσεις, όπως εκείνη της Πόλης Σαντίνο, τα θύματα των εκκαθαρίσεων ήταν μέλη του κυβερνώντος κόμματος που όμως δεν ακολουθούσαν πιστά την κομματική γραμμή.
Είναι η γραμμή της απόλυτης φασιστικής δικτατορίας που λανσάρει η αναδυόμενη νέου τύπου κομπραδόρικη αστική τάξη που βγήκε μέσα από ένα κάποτε αντιιμπεριαλιστικό κίνημα όπως εκείνο των Σαντινίστας και που τώρα αφού επί δεκαετίες εκκαθάρισε ότι το εθνικό και δημοκρατικό υπήρχε σε αυτό το κίνημα υποδούλωσε ότι απόμεινε από αυτό και την ίδια τη χώρα στον ανερχόμενο νεοναζιστικό ρωσο-κινέζικο άξονα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο μονάχα η Νικαράγουα και η Βενεζουέλα έχουν τολμήσει να νομιμοποιήσουν ένα έγκλημα τόσο μεγάλο όσο ο διαμελισμός της Γεωργίας και η προσάρτηση ενός τμήματός της της Αμπχαζίας στη Ρωσία από τα ρωσικα στρατεύματα τον Αύγουστο του 2008.
Προχωρούν λοιπόν οι σοσιαλφασίστες και εντείνουν την καταπίεση του λαού. Αλλά εκεί όπου υπάρχει καταπίεση εμφανίζεται η αντίσταση και όσο οι εκπρόσωποι της ανερχόμενης υπερδύναμης προχωρούν εντείνοντας την άσκηση της δικτατορικής τους εξουσίας τόσο πιο μισητοί και ανίσχυροι θα γίνονται μέσα στις μάζες και τόσο πιο σύντομα θα προδιαγράφουν μέσα από την αντίσταση αυτών των μαζών τον αναπόφευκτο χαμό τους.