«ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ:

ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗ

Το βαθύ καθεστώς χρησιμοποιεί την κρίση σαν ευκαιρία για την εφαρμογή διοικητικών «μεταρρυθμίσεων» που ουσιαστικά σημαίνουν την αρχή της σταδιακής τυπικής μετατροπής της αστικής δημοκρατίας σε σοσιαλφασιστικό κράτος. Έτσι στο όνομα του συμμαζέματος των κρατικών δαπανών- για να μην πονηρευτεί ούτε ο λαός της χώρας μας ούτε οι ευρωπαϊκοί λαοί- ψηφίστηκε στη Βουλή στα τέλη Μάη ο «Καλλικράτης», ένας νόμος που διαλύει την τοπική αυτοδιοίκηση σε τεράστιους δήμους οι οποίοι ουσιαστικά θα διοικούνται από διακομματικές επιτροπές, που είναι ότι το πιο αντιδημοκρατικό στη χώρα μας σήμερα γιατί σημαίνουν την κυριαρχία των τριών μικρότερων φαιοκόκκινων κομμάτων και γενικά των δυνάμεων της αντιδημοκρατίας και της ανωμαλίας. Οι υποψήφιοι σε αυτές τις εκλογές θα είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τη στήριξη του κομματικού μηχανισμού τους και όχι από τα όποια δικά τους έσοδα αφού μόλις πριν ένα μήνα ψηφίστηκε νόμος στη Βουλή που περιορίζει υποχρεωτικά στο ελάχιστο τις δαπάνες για κάθε υποψήφιο. Δηλαδή η ιδιωτική αστική τάξη θα τσακιστεί από την κρατικοφασιστική κομματική ολιγαρχία. Η κομματική εξάρτηση των υποψηφίων θα είναι ακόμα μεγαλύτερη στις βουλευτικές εκλογές με το νέο νόμο που προωθείται και ο οποίος ορίζει σε 120 τους βουλευτές που θα εκλέγονται με λίστα.

Η λαίλαπα των αντιδημοκρατικών αυτών θεσμικών αλλαγών δεν έρχεται σε μία τυχαία στιγμή. Σήμερα είναι για πρώτη φορά τόσο πολιτικά αδύναμο το φιλοευρωπαϊκό και φιλο-αναπτυξιακό κομμάτι της αστικής τάξης, και τόσο πολύ ανυπόληπτα και διασπασμένα τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα μέσα από τις αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις που διεκπεραιώνουν οι ρωσόδουλες ηγεσίες τους σε βάρος των δίχως χαρακτήρα αντιπάλων τους. Μέσα από αυτές τις εκκαθαρίσεις έφτασε να γίνει υπουργός εσωτερικών ένας διακηρυγμένος θαυμαστής του σοσιαλφασίστα Κύρκου, ο Ραγκούσης για να προωθήσει το αντιδραστικό αυτό νομοθετικό πλαίσιο που καταργεί οποιαδήποτε έννοια αντιπροσωπευτικότητας στην αυτοδιοίκηση για λογαριασμό της κεντρικής σοσιαλφασιστικής καθεστωτικής εξουσίας.

Ο Καλλικράτης έρχεται σα συνέχεια των συνενώσεων δήμων και κοινοτήτων που έγιναν το 1997 όταν θεσπίστηκε ο «Καποδίστριας». Όμως ο Καλλικράτης αποτελεί μια νέα ποιότητα σε αντίθετη κατεύθυνση από τον Καποδίστρια πράγμα που και εμείς αργήσαμε να καταλάβουμε γι αυτό η ανάλυση αυτή έρχεται μετά την ψήφιση του νόμου που το κοινοβούλιο τον κατάπιε αμάσητο χάρη στην πλήρη ταύτιση των 5 ηγεσιών  στα ουσιαστικά του σημεία. Αντίθετα το σύνολο του σοσιαλφασιστικού μετώπου είχε αντιδράσει στον «Καποδίστρια» υιοθετώντας, ιδιαίτερα το ψευτοΚΚΕ, κάθε τοπικιστική αντίδραση που ήθελε να σταματήσει το νόμο υπέρ της διαφύλαξης του «τοπικού χρώματος». Ο «Καποδίστριας» ήταν πράγματι μία αναγκαιότητα αφού έκανε δυνατή τη συνένωση των πολλών μικρών κοινοτήτων που λειτουργούσαν μέχρι τότε περιχαρακωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο με αρχηγό τον πρόεδρο- κοινοτάρχη για να μπορέσουν στα πλαίσια ενός κεντρικά οργανωμένου δήμου να αναπτυχθούν, να αποκτήσουν υποδομές και να δώσουν σε όλο τον πληθυσμό πρόσβαση σε καλύτερα οργανωμένες και πιο σύγχρονες υπηρεσίες.

Είχαμε γράψει τότε ότι: «Πρό­κει­ται για την α­ναπτυ­ξια­κή πολι­τι­κή της συ­γκέ­ντρω­σης του σύγ­χρο­νου κα­πι­τα­λι­στι­κού κράτους ε­νά­ντια στην πο­λι­τι­κή της γρα­φειο­κρα­τι­κής διά­σπα­σης και α­πο­διορ­γά­νω­σης. Κά­θε α­πο­μα­κρυ­σμέ­νη κοι­νό­τη­τα της χώ­ρας, κά­θε α­πο­μο­νω­μέ­νο χω­ριό με ο­λι­γά­ριθ­μο πλη­θυ­σμό που ού­τε αυ­τό­νο­μα μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ού­τε υπά­γε­ται σε κά­ποιον κε­ντρι­κό σχε­δια­σμό, θα α­πο­κτή­σει ο­ντό­τη­τα λει­τουρ­γώντας στα πλαί­σια έ­νος ι­σχυ­ρού δή­μου με ευ­κο­λό­τε­ρη πρό­σβα­ση στις υ­πη­ρε­σίες και στις δυ­να­τό­τη­τες α­νά­πτυ­ξης…

Εί­ναι σα­φές, ε­πίσης, ό­τι η νέ­α αυ­τή διοι­κη­τι­κή δο­μή θα ο­δη­γή­σει σε έ­να πιο ευέ­λι­κτο και λειτουρ­γικό κράτος, που θα μπο­ρεί ν’ α­ντι­με­τω­πί­σει σε κά­ποιο βαθ­μό το σα­μποτάζ του σο­σιαλ­φα­σι­σμού στην α­πορ­ρό­φη­ση των κοι­νο­τι­κών κον­δυ­λί­ων και θα επι­τρέ­ψει μί­α στοι­χειώ­δη α­να­πτυ­ξια­κή πο­λι­τι­κή».

Ωστόσο, η δομή για να λειτουργήσει χρειάζεται και τον αντίστοιχο μηχανισμό για να την κινήσει. Οι σοσιαλφασίστες φρόντισαν να σαμποτάρουν τον Καποδίστρια σε δύο επίπεδα: Στο επίπεδο της τοπικής έκφρασης όπου υπονομεύτηκαν και γι αυτό δεν δούλεψαν τα τοπικά συμβούλια που είχαν θεσπιστεί για κάθε χωριό, και στο επίπεδο της ανάπτυξης υποδομών και παραγωγικών μονάδων όπου οι σαμποταριστές εμπόδισαν κάθε τέτοια ανάπτυξη, βούλιαξαν στα χρέη τις δημοτικές επιχειρήσεις, και δεν προώθησαν τις διαδημοτικές συνεργασίες.

Συνεχίστηκε έτσι το καθεστώς της υπο-ανάπτυξης, της μίζας και της διαφθοράς, ενώ υπονομεύτηκε η συμμετοχή του λαού σε τοπικές συνελεύσεις και στη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων.

Παρόλο που απέτυχε στους βασικούς στόχους της, η πρώτη αυτή συνένωση είχε και μια προοδευτική πλευρά, το σπάσιμο της μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής απομόνωσης του χωριού.

Ο Καλλικράτης δεν έχει κανέναν προοδευτικό χαρακτήρα και λειτουργεί ενάντια στην δημοκρατική παράδοση χρόνων στην αυτοδιοίκηση και ενάντια στη γενική ευρωπαϊκή πρακτική παρόλο που στο προοίμιο του έχει φροντίσει η κυβέρνηση σε κάθε σχεδόν παράγραφο να αναφέρει τη λέξη Ευρώπη.

Στους νέους δήμους η εξουσία περνάει σε «διαπαραταξιακά όργανα»

Ο Καλλικράτης καταργεί πάνω από τους μισούς υπάρχοντες δήμους και δημιουργεί 325 πελώριους δήμους. Αυτή η συγκέντρωση δημιουργεί μία μεγάλη απόκλιση της Ελλάδας από τα ευρωπαϊκά δεδομένα σε επίπεδο τοπικής δημοκρατίας. Χαρακτηριστικό είναι το σχετικό δημοσίευμα της Απογευματινής που εκθέτει με αριθμούς την κατάσταση σε Ελλάδα μετά Καλλικράτη και Ευρώπη :

“H ευρωπαϊκή πρακτική δείχνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα τα οποία επιδιώκει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι, μάλιστα, και λίγοι εκείνοι που εξέφρασαν την απορία πώς είναι δυνατόν να πηγαίνουμε σε αντίθετη κατεύθυνση από όλη την Ευρώπη.
Κι επειδή οι αριθμοί συνήθως αποκαλύπτουν την αλήθεια, είναι αποδεδειγμένο πως σε όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης η αναλογία κατοίκων και δήμων συνεχώς μειώνεται. Με το πρόγραμμα «Καλλικράτης», ωστόσο, η αναλογία. αυξάνεται.

Για παράδειγμα:

Στη Γαλλία υπάρχουν 36.684 δήμοι, με μέσο όρο 1.720 κατοίκους ανά δήμο.

Στην Ισπανία υπάρχουν 8.110 δήμοι, με μέσο όρο 5.430 κατοίκους ανά δήμο.

Στη Γερμανία υπάρχουν 12.431 δήμοι, με μέσο όρο 6.690 κατοίκους ανά δήμο και
στην Ιταλία υπάρχουν 8.101 δήμοι με μέσο όρο 7.270 κατοίκους ανά δήμο.
Στην Ευρώπη των 15 χωρών, αφού τα στοιχεία είναι από το 2007, υπάρχουν συνολικά 73.012 δήμοι με μέσο όρο 5.200 κατοίκων ανά δήμο. Και η Ελλάδα, σήμερα, έχει 1.034 Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης με μέσο όρο 10.200 κατοίκους ανά δήμο. Είμαστε, δηλαδή, ήδη σε πληθυσμιακή «υπερσυμπύκνωση» του μέσου όρου πληθυσμού ανά δήμο, όπως επισημαίνουν πολλοί δήμαρχοι.

Με την πρόταση των 370 δήμων θα είμαστε με αναλογία 28.500 κατοίκων ανά δήμο. Κι αν προσθέσει κάποιος ότι:

1) Στη Γαλλία το 95% των δήμων έχει πληθυσμό κάτω των 5.000 κατοίκων.

2) Στη Γερμανία το ποσοστό βρίσκεται στο 75%.

3) Στην Ισπανία, το ποσοστό είναι στο 85%.

4) Στην Ιταλία, στο 71% και

5) στη Φινλανδία στο 50%, τότε εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι η πρόταση για 370 δήμους με αναλογία 28.500 κατοίκων ανά δήμο είναι τουλάχιστον αν αντίστοιχη με τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις” (Απογευματινή, 24/1).

Αυτοί οι πελώριοι δήμοι θα έχουν «διαπαραταξιακές» διοικήσεις. Στο δημοτικό συμβούλιο θα εκλέγεται πλέον «διαπαραταξιακό προεδρείο» με υποχρεωτική εκπροσώπηση «και της ελάσσονος αντιπολίτευσης». Αυτό θα δώσει παζάρια και κρίσεις ηγεσίας που θα ευνοήσει τις δυνάμεις της υφαρπαγής και της ανωμαλίας, δηλαδή τις φαιοκόκκινες που θα μπορούν να κάνουν και τον επιδιαιτητή στις συγκρούσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και κυρίως στις εσωτερικές συγκρούσεις μέσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ που ζουν υπό διαρκή ακήρυκτο εμφύλιο. Τα ζωτικά ζητήματα του δήμου θα τα διαχειρίζεται μία επιτροπή που ονομάζεται «Επιτροπή Ποιότητας Ζωής» με «σημαντικές αρμοδιότητες σε θέματα ποιότητας ζωής, όπως, αδειοδοτήσεις καταστημάτων και επιχειρήσεων, καθορισμού χώρων λαϊκών αγορών, υπαίθριου εμπορίου κ.α, καθώς και σε θέματα πολεοδομικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα». Όλοι οι  παραπάνω χώροι είναι εκείνοι για τους οποίους γίνονται οι συναλλαγές και κρίνεται η εξουσία σε ένα Δήμο. Η Επιτροπή αυτή εισηγείται επιπλέον στο δημοτικό συμβούλιο θέματα καθορισμού χρήσεων γης και θέματα ρυθμιστικών σχεδίων. Τα 2/3 αυτής της επιτροπής θα εκλέγονται ελεύθερα από το δημοτικό συμβούλιο, και το 1/3 θα εκλέγεται από τις δημοτικές παρατάξεις της μειοψηφίας (πάλι υπέρ του σοσιαλφασισμού).

Η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής και το δημοτικό συμβούλιο θα συμβουλεύονται ένα γνωμοδοτικό όργανο το οποίο ονομάζεται «Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης». Σύμφωνα με τη σχετική ρύθμιση το όργανο αυτό θα αποτελείται από εκπροσώπους «των τοπικών εμπορικών και επαγγελματικών συλλόγων και οργανώσεων, β) των επιστημονικών συλλόγων και φορέων, γ) των τοπικών οργανώσεων εργαζομένων και εργοδοτών, δ) των εργαζομένων στο δήμο και τα νομικά του πρόσωπα, ε) των ενώσεων και συλλόγων γονέων, στ) των αθλητικών και πολιτιστικών συλλόγων και φορέων, ζ) των εθελοντικών οργανώσεων και κινήσεων πολιτών, η) άλλων οργανώσεων και φορέων της κοινωνίας των πολιτών, θ) εκπρόσωποι των τοπικών συμβουλίων νέων και ι) δημότες. Ο συνολικός αριθμός των μελών της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου, μπορεί να είναι από είκοσι πέντε (25) έως πενήντα (50) μέλη. Σε ποσοστό 1/3 του συνολικού αριθμού των μελών εκπροσώπων φορέων ορίζονται επιπλέον μέλη, μετά από κλήρωση, δημότες εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους καθώς και όσοι είναι εγγεγραμμένοι στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους». Συνδικαλιστικοί φορείς, ενώσεις πολιτών, εθελοντικές οργανώσεις, τοπικά συμβούλια νέων ξέρουμε τι σημαίνουν: ΠΑΜΕ, ΣΥΝ, συρμένες από αυτά ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ και άλλες τοπικές μασέλλες και υπομασέλλες αφού κάθε πραγματικό ζωντανό κίνημα πολιτών, συνδικάτων κλπ έχει εδώ και καιρό πεθάνει ή περιστασιακά μπορεί σε μια μεγάλη κρίση να ζωντανέψει. Η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης «α) Γνωμοδοτεί στο δημοτικό συμβούλιο σχετικά με τα αναπτυξιακά προγράμματα και τα προγράμματα δράσης του δήμου, το επιχειρησιακό πρόγραμμα και το τεχνικό πρόγραμμα του δήμου. β) Γνωμοδοτεί για θέματα γενικότερου τοπικού ενδιαφέροντος, που παραπέμπονται σε αυτή από το δημοτικό συμβούλιο ή τον δήμαρχο. γ) Εξετάζει τα τοπικά προβλήματα και τις αναπτυξιακές δυνατότητες του δήμου και διατυπώνει γνώμη για την επίλυση των προβλημάτων και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών». Μέσα σε αυτή την «πλατιά δημοκρατία» των 50 προβλέπεται επίσης ότι «στις συνεδριάσεις της Επιτροπής καλούνται κατά περίπτωση και συμμετέχουν χωρίς δικαίωμα ψήφου και εκπρόσωποι αρμόδιων κρατικών αρχών, των τοπικών οργανώσεων πολιτικών κομμάτων, καθώς και οι επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων που εκπροσωπούνται στο δημοτικό συμβούλιο». Τελικά κατασκευάζεται ένας συμβουλευτικός και γνωμοδοτικός αχταρμάς από πλήθος κομματικών εγκάθετων, κρατικών αρχών και μισοκρατικών φορέων και «αθώων» ανεξάρτητων πολιτών  που θα κατεβαίνει σαν «Σύμβουλος» στην Επιτροπή και στα Δημοτικά Συμβούλια όπου θα  γίνεται το δημοκρατικό κράξιμο ή και το καταχέριασμα όσων δημοτικών αποφάσεων ή αποφάσεων της Επιτροπής δεν αρέσουν στο βαθύ καθεστώς, όπως για παράδειγμα κάθε αναπτυξιακής πρότασης! Επίσης θα μπορεί εύκολα να δημιουργείται και χάος όποτε η βία δεν δίνει αποτελέσματα και κάθε καλή απόφαση θα παγώνει επειδή συμβουλευτές και γνωμοδότες θα απεργούν ή θα διαπληκτίζονται. Πραγματικά μόνο ένας υπουργός που συμβουλεύεται τον Κύρκο μπορούσε να οργανώσει τόσο αποτελεσματικά ένα χάος.

Πέρα από τα άλλα δεν είναι τυχαίο που αυτή η Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης θα γνωμοδοτεί κυρίως για την ανάπτυξη. Είναι φανερό ότι όταν μία τέτοια πλατιά επιτροπή με «λαϊκή νομιμοποίηση» που γνωμοδοτεί και είναι τόσο πολυπληθής δεν θα έχει απλά συμβουλευτικό χαρακτήρα και θα εξυπηρετεί σε κάθε στιγμή τη σαμποταριστική πολιτική και τα συμφέροντα της νέας ολιγαρχίας στην υπηρεσία των κινέζων και ρώσων νεοαποικιοκρατών. Αυτό το πλήθος κυρίως εγκαθέτων ή μισοεγκαθέτσων έρχεται στην ουσία να καταργήσει ή και να χειραγωγήσει και υποκαστήσει το πλήθος των δημοτών, συχνά μεγάλο σε φλέγοντα ζητήματα, που παρακολουθούσαν τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου και συνήθως τους δινόταν σημαντικό δικαίωμα λόγου.

Οι δήμοι θα λειτουργούν μέσα στα πλαίσια των 13 περιφερειών που αντικαθιστούν τις 57  νομαρχίες. Οι περιφερειάρχες και τα μέλη των περιφερειακών συμβουλίων θα εκλέγονται όπως οι νομάρχες. Αντίστοιχα οι 13 κρατικές περιφέρειες που ασκούσαν τις κρατικές λειτουργίες εποπτείας της αυτοδιοίκησης με διορισμένες διοικήσεις περιορίζονται σε 7 με περιορισμένες αρμοδιότητες.

Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ για τις αλλαγές που φέρνει ο Καλλικράτης, το σύνολο των αρμοδιοτήτων που αφορούν τον αναπτυξιακό περιφερειακό προγραμματισμό μεταφέρεται από την κρατική Περιφέρεια στις 13 Περιφέρειες με αιρετές διοικήσεις. Όπως διευκρινίζεται: «Στην αρμοδιότητα  αυτή εντάσσεται όχι μόνον η κατάρτιση  και εκτέλεση των Περιφερειακών  Επιχειρησιακών Προγραμμάτων, αλλά και  η συμμετοχή στην όλη διαδικασία κατάρτισης και εφαρμογής του  Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου αναφοράς (Ε.Σ.Π.Α.) για την προγραμματική περίοδο 2007-2013.Στον ίδιο τομέα εντάσσονται και αρμοδιότητες που σχετίζονται με τη διαχείριση των υδατικών πόρων».

Δηλαδή το ΕΣΠΑ πλέον θα περνάει μέσα από τον περιφερειάρχη που θα εκπροσωπεί στις περισσότερες περιπτώσεις το πεντακομματικό καθεστώς εφαρμόζοντας τη πολιτική του σαμποτάζ ή ενισχύοντας την κρατικοδίαιτη ανατολική ολιγαρχία.

Με λίγα λόγια πραγματοποιείται μία πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα συγκέντρωση εξουσίας όπου στην αυτοδιοίκηση αποκτούν πιο εκτεταμένη εξουσία οι μειοψηφίες του ρωσόδουλου φαιοκόκκινου μετώπου των ψευτοαριστερών κομμάτων και του ΛΑΟΣ. Δηλαδή η αυτοδιοίκηση σαν πραγματικά τοπική αυτοδιοοίκηση στην πράξη εξοντώνεται. Γιατί και πιο μακρυά θα βρίσκονται οι πολιτικά ανοργάνωτοι δημότες από έναν δήμο που συγκεντρώνει πολλούς δήμους και γιατί θεσπίζεται να αποτελούν «το λαό» αυτού του απομακρυσμένου από τους πολίτες υπερ-δήμου οι πολιτικά οργανωμένοι εγκάθετοι.

Το πρόσχημα της περικοπής των δαπανών αποκλείει τους μη καθεστωτικούς υποψήφιους

Το αντιδημοκρατικό αυτό διοικητικό έκτρωμα οικοδομείται  στο όνομα της Ευρώπης αφού γίνεται με πρόσχημα την περικοπή των κρατικών δαπανών σε συμμόρφωση υποτίθεται με τις επιταγές της Κομισιόν, όπως αναφέρεται και στην αιτιολογική του έκθεση. Αλλά το πρόβλημα με τους δήμους είναι το ίδιο με το πρόβλημα της χώρας. Η απάντηση δεν είναι οι περικοπές αλλά η παραγωγική τους ανάπτυξη. Χρειαζόταν ένας Καλλικράτης που θα κινητοποιούσε δημοκρατικά τους πολίτες, δηλαδή θα χτύπαγε την υπερσυγκέντρωση και θα προωθούσε μία τέτοια ανάπτυξη ώστε οι δήμοι να έχουν έσοδα και να αυτοσυντηρούνται. Η μόνη ανάπτυξη που προβλέπει ο Καλλικράτης είναι μία γενική ευχολογία για την «πράσινη ανάπτυξη» που χρησιμοποιείται κυρίως σαν αλάνθαστος κανόνας συστηματικού σαμποτάζ της καθαυτό βιομηχανικής καθώς και της πράσινης ενέργειας μεγάλης κλίμακας.

 Αν σε κάθε περίπτωση ήθελαν να περικόψουν δαπάνες που αφορούν μηχανισμούς πολιτικής εξουσίας, θα μπορούσαν καταρχήν να περικόψουν δραστικά και ακόμα καλύτερα τελείως τις πελώριες, ακόμα και μέσα στην κρίση, κρατικές ενισχύσεις στα κόμματα.

Αντίθετα, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του Σκάϊ (16/7): «Με υπουργική απόφαση της 12η Ιουλίου που υπογράφουν οι υφυπουργοί Εσωτερικών Θεοδώρα Τζάκρη και Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης, προσδιορίζεται το κατανεμητέο συνολικό ποσό της τακτικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων για το 2010 σε 48.800.000 ευρώ.

Έτσι, τα κόμματα θα λάβουν 11 εκατ. ευρώ περισσότερα από τα 37 εκατ. ευρώ που είχαν αρχικώς συμφωνηθεί. Το ΠΑΣΟΚ θα λάβει για το τρέχον έτος 4 εκατ. ευρώ περισσότερα, η ΝΔ 5, το ΚΚΕ 1,3, ο ΛΑΟΣ 700 χιλιάδες ευρώ, και ο ΣΥΡΙΖΑ, 900 χιλιάδες ευρώ».

Τώρα περικόπτουν στο όνομα του μνημονίου τις εκλογικές δαπάνες των υποψηφίων στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που σε κάθε περίπτωση δεν αποτελούν «κρατικές» δαπάνες! Ο σχετικός νόμος περιορίζει το ανώτατο όριο της εκλογικής δαπάνης των υποψηφίων από 14.000 Ευρώ σε 3.500 έως 2.500 Ευρώ (!) και κλείνει τους δρόμους σε όσους θέλουν να ξεφύγουν από την εξουσία του κομματικού φεουδάρχη που με τη σειρά του είναι τοποτηρητής του Τσάρου. Χωρίς δηλαδή τη δυνατότητα να κάνει ατομική προεκλογική καμπάνια ο κάθε υποψήφιος εξαρτιέται απόλυτα από την προώθηση των κομματικών μηχανισμών, κυρίως των μηχανισμών γύρω από τους δύο αρχηγούς, Παπανδρέου και Σαμαρά που κατάφεραν ο ένας με την υποστήριξη του άλλου και των υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών να γίνουν δικτάτορες στα ως πρόσφατα κάπως δημοκρατικά κόμματά τους. Αυτό σημαίνει ότι απαγορεύεται ουσιαστικά σε πολιτικά στελέχη της ιδιωτικής μη κρατικοολιγαρχικής αστικής τάξης να διεκδικούν θέσεις εξουσίας με ατομικά μέσα προβολής. Μόνο με κομματικό διαβατήριο από τις καθεστωτικές κομματικές ηγεσίες θα περνιέται το κατώφλι της εξουσίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπήρξε κανένα κίνημα ενάντια στον Καλλικράτη αντίστοιχο με το κίνημα της κάθε ραχούλας του Καποδίστρια, ενώ ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ επικέντρωσαν την κριτική τους σε γενικότερα θέματα όπως η αύξηση της χρηματοδότησης των δήμων για να μην αναγκαστούν να συμπράξουν με το «σατανικό» ιδιωτικό κεφάλαιο, και η καθιέρωση της απλής αναλογικής στις δημοτικές εκλογές.

Ήδη οι δημοτικές λειτουργούν σαν όχημα για τη θεμελίωση της σοσιαλφασιστικής διακομματικής εξουσίας. Μέσω των δημοτικών ο Σαμαράς προχωράει σε εκκαθαρίσεις των στελεχών που βρίσκονται πιο κοντά στην Μπακογιάννη (Μαρκογιαννάκης), μέσω  των δημοτικών ο Γ. Παπανδρέου περνάει τον ανασχηματισμό (με τη μετατροπή υπουργών σε υποψήφιους), μέσω των δημοτικών χτίζονται οι διακομματικές συνεργασίες (ΠΑΣΟΚ – «Δημοκρατική Αριστερά» Κουβέλη) σε μία περίοδο που τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν χτυπήσει πάτο σε ποσοστά, και ανοίγει ο δρόμος για τις σοσιαλφασιστικές ηγεσίες τους να επιβάλουν τέτοιες συνεργασίες σα «λύσεις».

Στις εκλογές αυτές ανοίγει ο δρόμος για το χτίσιμο της ίδιας εξουσίας σε πανεθνικό επίπεδο και το εργαλείο γι’ αυτό θα είναι ο νέος εκλογικός νόμος.

Ο νέος εκλογικός νόμος ανοίγει το δρόμο για την παράδοση της εξουσίας στο σοσιαλφασισμό

Ο νέος εκλογικός νόμος θα φέρει το σύστημα της λίστας για 120 υποψήφιους ενώ με σταυρό θα εκλέγονται οι υπόλοιποι 180 υποψήφιοι. Πρόκειται ουσιαστικά για τη διεύρυνση των βουλευτών επικρατείας από 12 σε 120! Δηλαδή οι ρωσόδουλοι αρχηγοί των 5-6 κομμάτων που ως τώρα δεν μπορούσαν να ελέγξουν άμεσα πολλούς βουλευτές τώρα θα μπορούν αρκετά εύκολα να ελέγξουν μονομιάς τους 120. Πρόκειται για μια διαδικασία φαιστικοποίησης των κομμάτων και της ίδιας της Βουλής.

Οι εκλογικές περιφέρειες χωρίζονται σε μείζονες και μονοεδρικές. Στις μείζονες εκλογικές περιφέρειες που θα συσταθούν στις 13 περιφέρειες του Καλλικράτη θα εκλέγονται οι 120 βουλευτές με λίστα. Ταυτόχρονα συστήνονται 180 μονοεδρικές περιφέρειες στους 52 νομούς της χώρας.

Καταργούνται οι 42 έδρες της Β' Αθηνών (η μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια) και δημιουργούνται 26 μονοεδρικές, οι οποίες θα καλύπτουν αναλογικά τους 35 δήμους του «Καλλικράτη» στην περιοχή.

Έτσι για να κατέβει ένα κόμμα πανελλαδικά θα χρειάζεται 200 υποψήφιους και πολύ περισότερα χρήματα για παράβολα. Δηλαδή με λίγα λόγια αυτή η ρύθμιση δυσκολεύει πολύ τα μικρά κόμματα, όπως την ΟΑΚΚΕ για ένα πανελλαδικό εκλογικό κατέβασμα.

Το κυριότερο είναι ότι ο κατακερματισμός των εκλογικών περιφερειών μειώνει στο ελάχιστο το οποιοδήποτε τοπικό κύρος του εκλεγμένου βουλευτή απέναντι σε έναν περιφερειάρχη ο οποίος θα έχει πολύ μεγαλύτερη εκλογική βάση, θα έχει στα χέρια του την κρατική λειτουργία των αναπτυξιακών προγραμμάτων και θα έχει εκλεγεί με διακομματικές συμφωνίες, ενώ πολύ δύσκολα γίνονται τέτοιες συμφωνίες για την κυβερνητική εξουσία.

Σύμφωνα με δηλώσεις του Ραγκούση αναμένεται νόμος για τις προεκλογικές δαπάνες στις βουλευτικές στις οποίες θα γίνονται ανάλογες ρυθμίσεις με αυτές για τις δημοτικές και πρώτα από όλα θα καταργούνται τα κουπόνια, όπως καταργούνται και με το νόμο για τις δαπάνες των δημοτικών. Όσοι άνθρωποι συνεισφέρουν στον εκλογικό αγώνα πρέπει να κατονομάζονται και στα ονόματα αυτά θα μπορεί να έχει πρόσβαση οποιοσδήποτε ελεγκτικός κρατικός μηχανισμός! Αλλά οπωσδήποτε οι ρυθμίσεις θα επεκταθούν και στον περιορισμό της προεκλογικής προβολής των υποψηφίων βουλευτών με αποτέλεσμα και οι 180 που θα εκλέγονται με σταυρό να μπαίνουν στην ίδια μοίρα με τους 120 που εκλέγονται με λίστα.

Αυτά γίνονται στο όνομα της καταπολέμησης του «μαύρου πολιτικού χρήματος» από ένα καθεστώς που έχει καταπιεί όλο το «μαύρο πολιτικό χρήμα» στην υπόθεση της Siemens σε ότι αφορά το σκέλος της Ιντρακόμ του Κόκκαλη.

Ο Σαμαράς έχει ένσταση σε αυτό το νόμο γιατί θέλει και αυτοί οι 300 βουλευτές να γίνουν 200. Δηλαδή ούτε με τη λίστα των 120 δεν είναι ικανοποιημένος. Θέλει να κόψει και 100 κεφάλια. Όμως για να ισχύσει αυτός ο νόμος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές χρειάζεται αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δηλαδή και την ψήφο της ΝΔ. Οπότε αν τον θέλει πολύ το καθεστώς να περάσει μπορεί να περικόψει και κάποιους βουλευτές, ή και τους 100 που θέλει ο Σαμαράς.

Όλες αυτές οι ρυθμίσεις φέρνουν το σοσιαλφασισμό στην εξουσία. Όσες όμως μεθοδεύσεις και να κάνουν οι σοσιαλφασίστες είναι πολύ δύσκολο να κρύψουν τελικά από το λαό το φασιστικό τους χαρακτήρα και την πολιτική της καταστροφής, της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης.