ΚΑΜΙΑ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ!

Η διπλωματική και ενεργειακή υποδούλωση της χώρας μας στους σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου φέρνει κάποια στιγμή και τη στρατιωτική της κυριαρχία. Η προσχώρηση της Τουρκίας στο ρωσοκινέζικο άξονα έχει μοιραία επιταχύνει αυτή την εξέλιξη. Έτσι, ενόσω ο ρωσικός στόλος ετοιμάζει την κάθοδό του στη Μεσόγειο, οι πολιτικές ηγεσίες των δύο χωρών σπεύδουν να του προσφέρουν βάσεις στο έδαφός τους. Από την πλευρά της Ελλάδας αυτή η διαδικασία διευκολύνεται στο έπακρο σε σχέση με τις ΗΠΑ από τη στιγμή που αυτή εμφανίζεται σαν ο μοναδικός μεσανατολικός σύμμαχος του πολιτικοστρατιωτικά απομονωμένου Ισραήλ, που αποτελεί την μοναδική  κάπως σταθερή βάση των ΗΠΑ στο χώρο των πετρελαίων.

Το γεγονός αποκάλυψε λίγες μέρες πριν την επίσκεψη Νετανιάχου στην Αθήνα ο ίδιος ο αρχηγός του ρωσικού πολεμικού ναυτικού ναύαρχος Βλαντίμιρ Βισότσκι: «Η δυνατότητα να διατηρείς βάση στο εξωτερικό είναι καλή, αλλά πρέπει να γίνει σταδιακά, συνυπολογίζοντας τις δυνατότητες της χώρας. Πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι το σύστημα των απλών επισκέψεων των πλοίων», τόνισε ο Ρώσος ναύαρχος, υπενθυμίζοντας ότι πολλά κράτη ακολουθούν την ίδια «συντηρητική» τακτική, συμπληρώνοντας ότι και η Ρωσία σχεδιάζει να πράξει το ίδιο, σε συνεργασία με εκείνες τις χώρες που διαθέτουν καλές λιμενικές υποδομές. Για παράδειγμα, εάν πρόκειται για τη ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, τότε είναι η Τουρκία και η Ελλάδα, μάλιστα και οι μεν και οι δε μας προτείνουν τέτοιες δυνατότητες» (Το Άρθρο, 8/8).

Το όνειρο των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών να κατέβουν στη Μεσόγειο και τον Ινδικό Ωκεανό για να ελέγξουν τους θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους της Δύσης και να περικυκλώσουν την Ευρώπη από το νότο εξουδετερώνοντας τη σημερινή νατοϊκή υπεροχή είναι κάτι που είχε αρχίσει από την μπρεζνιεφική εποχή και είχε διακοπεί μετά το 1990 για τις ανάγκες της στρατηγικής του «ψόφιου κοριού», δηλαδή του καθησυχασμού της Δύσης σε παγκόσμια κλίμακα. Τώρα όμως που η Ρωσία έχει εξασφαλίσει μια σειρά ισχυρές πολιτικές βάσεις στα Βαλκάνια και στην Αντολική Μεσόγειο η διαδικασία αυτή μπορεί να συνεχιστεί σε πολύ ανώτερη κλίμακα. Για παράδειγμα, τον Οκτώβρη έγιναν διαπραγματεύσεις με τη Λιβύη για την παραχώρηση του λιμανιού της Βεγγάζης στο ρωσικό στόλο, ενώ ρώσοι αξιωματούχοι έχουν κάνει λόγο για παρόμοια σχέδια που επεξεργάζονται και θα αφορούν λιμάνια της Αιγύπτου και της Υεμένης. Την ίδια στιγμή η ναυτική βάση στην Ταρτούς της Συρίας, που ως το 1991 φιλοξενούσε την 5^η επιχειρησιακή μοίρα Μεσογείου του σοβιετικού ναυτικού, βρίσκεται ήδη σε μια διαδικασία εκμοντερνισμού κι εκσυγχρονισμού με την προοπτική της άμεσης επαναχρησιμοποίησής της.

Στο Αιγαίο, η σταδιακή επιστροφή των Ρώσων έχει σηματοδοτηθεί από την περσινή άφιξη της ναυαρχίδας του στόλου βόρειας θάλασσας «Ναύαρχος Κουζνετσόφ», η οποία «ζήτησε από την ΥΠΑ άδεια για τη δέσμευση του FIR προκειμένου να πραγματοποιηθούν αεροναυτικές ασκήσεις, φτάνοντας μέχρι τα νότια της Κρήτης (…) Επιπλέον, άριστα πληροφορημένοι κύκλοι στην Ελλάδα υποστήριζαν ότι "οι Ρώσοι πάντοτε έχουν στο μυαλό τους τη δημιουργία ναυτικών βάσεων στο Αιγαίο και κυρίως στο βόρειο Αιγαίο, στη Λέσβο, στην Αλεξανδρούπολη και στην Καβάλα", προχωρώντας ακόμα περισσότερο και κάνοντας λόγο για σχέδιο μελλοντικής δημιουργίας ναυτικής βάσης της Ρωσίας στο Αιγαίο και συγκεκριμένα στο φυσικό λιμάνι Σίγρι της Λέσβου, το οποίο είχε ενταχθεί στα σχέδια του ΝΑΤΟ σχετικά με τη δημιουργία ναυτικής βάσης πριν από αρκετές δεκαετίες» (στο ίδιο).

Όλα αυτά δείχνουν ότι η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ έχει στην ουσία διαλυθεί, αφού την ενδονατοϊκή αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας έχει διαδεχτεί η υπό ρώσικη διπλωματική ηγεμονία ελληνοτουρκική «ειρήνη». Φυσικά, το έδαφος γι’ αυτό το προετοίμασε η πολιτική διείσδυση που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια το Κρεμλίνο μέσα στις χώρες της περιοχής, αρχικά οξύνοντας τις διακρατικές αντιθέσεις και μετά χρησιμοποιώντας σαν όπλο, αλλά και σαν άλλοθι για να τυφλώνει τη Δύση, τη διπλωματία των αγωγών. Όπως γράφει «Το Άρθρο», «πολλοί είναι οι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι υπάρχει άμεση σύνδεση της ρωσικής επιθυμίας για "επέκταση" στην Α. Μεσόγειο με την προστασία των ενεργειακών της συμφερόντων, είτε πρόκειται για τους αγωγούς που διασχίζουν τον βορειοελλαδικό χώρο είτε για τις ανάλογες δραστηριότητες που έχουν αναπτύξει στη βόρεια Αφρική». Γεγονός είναι πάντως πως η αναθέρμανση της βουλιμίας των νέων τσάρων για το Αιγαίο ακολούθησε την αλλαγή πλεύσης της Τουρκίας και την υπαγωγή της στον άξονα, στον οποίον η Ελλάδα σαν πολιτική ηγεσία ανήκει εδώ και 15 χρόνια.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μόλις τώρα ο κάποτε τουρκοφάγος Πάγκαλος υποστηρίζει τις τουρκικές έρευνες στο Αιγαίο, διατυπώνοντας μάλιστα τη σωστή, αλλά άλλοτε καταραμένη  και για τον ίδιο θέση ότι η Τουρκία έχει το δικαίωμα να κάνει χαρτογράφηση του βυθού στα διεθνή ύδατα. Όμως ο Πάγκαλο

Αυτή η στάση του έλληνα υπουργού δε σημαίνει καθόλου προσχώρησή του στο στρατόπεδο του διεθνισμού και της ειρήνης, αλλά προσχώρηση στα συμφέροντα των υπερδυνάμεων και εν προκειμένω της νέας αγάπης της ελληνικής αντίδρασης, της Ρωσίας. Λέει παρακάτω αυτός ο παλιός εμπρηστής της ελληνοτουρκικών σχέσεων: «Τα Πίρι Ρέις και Τσεσμέ κάνουν έρευνες σε διεθνή ύδατα, όπου όποιος θέλει μπορεί να κάνει έρευνες, όχι μόνο οι παράκτιες χώρες. Όχι μόνο η Ελλάδα και η Τουρκία. Μπορεί να έρθει πλοίο ρώσικο, αμερικάνικο, ή από το Κονγκό. Στα διεθνή ύδατα, όποιος θέλει μπορεί να κάνει ό,τι θέλει». Στην ίδια γραμμή, αλλά πιο ανοικτά βρίσκεται η εμετική έκκληση της νεοφασιστικής εφημερίδας «Αυριανή», που βρίσκεται σε γενικές γραμμές υπό τον πολιτικό έλεγχο του Λαλιώτη, για τη σύναψη μιας «κραταιάς συμμαχίας» της Ελλάδας με τους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου. Η εφημερίδα με πρωτοσέλιδό της στις 5/8 και με πηχαίους τίτλους φωνάζει «ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΡΟ ΣΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ για βάση του Πολεμικού τους Ναυτικού» και αποκαλύπτει ότι ο Πούτιν ζητάει κάποιο νησί του Αιγαίου για τη δημιουργία ναυτικής βάσης με αντάλλαγμα την παραχώρηση 100 δις ευρώ, τα οποία, γράφει, θα μπορούσαν να μας απαλλάξουν από το ζυγό του ΔΝΤ. «Η πρότασή τους, κατά τις πληροφορίες της «ΑΥΡΙΑΝΗΣ», αφορά στην Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, που ήδη διαθέτει μία από τις σημαντικότερες ναυπηγικές εγκαταστάσεις και από την οποία η Ρωσία θα είναι σε θέση να ελέγχει ολόκληρη την περιοχή της Αν. Μεσογείου χωρίς να προκαλεί τους Αμερικανούς, που ήδη ελέγχουν τον γεωστρατηγικό άξονα Σικελίας-Μάλτας-Κρήτης-Κύπρου (μέσω βρετανικών βάσεων) προς την Μέση Ανατολή». Σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα: «Ο φάκελος του Κρεμλίνου είναι ολοκληρωμένος και, εφόσον δοθεί από την ελληνική πλευρά το διπλωματικό «νεύμα» να προχωρήσουν οι σχετικές διαπραγματεύσεις, ρωσική αντιπροσωπεία θα είναι έτοιμη σε ακαριαίο χρόνο να καταφτάσει στην Αθήνα». Το επιχείρημα που προβάλει η «Αυριανή» για να υποστηρίξει τη θέση της στο δηλητηριασμένο από σοβινισμό ή από την παλιά τουρκοφοβία αναγνωστικό κοινό της είναι ότι, αν δε δώσει η Ελλάδα έδαφος στο ρωσικό στόλο, σίγουρα θα δώσει η Τουρκία, και τότε η Ελλάδα δε θα μπορέσει να ικανοποιήσει τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Παρόμοιο επιχείρημα προβάλλει και ο σοβινιστής Παπαθεμελής, που έχει γίνει πια ρωσόφιλος. Τέτοιου είδους άνθρωποι χρειάζονται πάντα την προστασία ενός ισχυρού προστάτη-ιμπεριαλιστή, νομίζοντας ότι αν τον ακολουθήσουν θα ικανοποιήσουν τις άνομες επεκτατικές τους βλέψεις.

Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ταυτίζονται σε όλες τις «καιρικές συνθήκες» με τα ρώσικα συμφέροντα. Κι εδώ αναφερόμαστε στην επίσημη πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία δεν έμεινε καθόλου αδιάφορη μπροστά στις ρωσικές αξιώσεις. Η συμφωνία τους εκδηλώθηκε με την παγερή σιωπή όλων των κομμάτων πάνω σ’ αυτές τις ιδιαίτερα κρίσιμες για το μέλλον του τόπου ρώσικες αξιώσεις, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως με τον γλοιωδώς ρωσόδουλο Καρατζαφέρη, και με πιο άμεσο και προκλητικό τρόπο: «Κατά τις ίδιες πληροφορίες», γράφει η «Αυριανή», «σκιώδης πλην κομβικός παράγοντας στο πεδίο μιας δυνητικής ελληνορωσικής σύμπραξης βασισμένης κατ’ αρχάς στο ζήτημα της αποδοχής από την Ελλάδα εγκατάστασης σε νησί του Αιγαίου ρωσικής ναυτικής βάσης, αναδεικνύεται ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος τις προηγούμενες ημέρες είχε ειδικές επαφές με ανθρώπους του Πούτιν, από τους οποίους και αποκόμισε την εντύπωση ιδιαίτερα θερμού ενδιαφέροντος από την Μόσχα να στηρίξει την Ελλάδα όχι μόνο με τα δισεκατομμύρια της εθνικής κεφαλαιακής βάσης της από την εκμετάλλευση των πετρελαίων της Σιβηρίας, αλλά και με ρήτρα στρατιωτικής εγγύησης των συνόρων μας. Τις επόμενες ημέρες ο κ. Καρατζαφέρης θα είναι αποκαλυπτικός. Υπενθυμίζεται ότι σε ανύποπτο χρόνο και επί της τελευταίας περιόδου Καραμανλή είχε προτείνει στον πρώην Πρωθυπουργό να δοθεί η Λήμνος ως έδαφος για την εγκατάσταση ρωσικής βάσης με αντάλλαγμα, παράλληλα με τη στρατιωτική συνδρομή της Μόσχας για την θωράκιση της Θράκης – περιοχή διέλευσης του έωλου αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, επί τη βάσει συνθήκης εγγύηση της εθνικής ακεραιότητάς μας».

Κανείς δε βρέθηκε να ψελλίσει μία λέξη ενάντια σ’ αυτήν την επαπειλούμενη παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων σε ένα ναζιστικού τύπου αστυνομο-μιλιταριστικό ιμπεριαλιστικό κράτος, που έχει αποδείξει από τη «σοβιετική» κιόλας εποχή του ότι ποδοπατεί εντελώς τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών με τις οποίες συνδέεται, όπως ποδοπατεί και τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα του δικού του λαού. Εννοείται ότι απέναντι σε μια τέτοιου είδους προαναγγελλόμενη υποδούλωση δεν υπάρχουν πουθενά οι πάντα θυμωμένοι από τις νατοϊκές βάσεις κνίτες και συνασπισμαίοι «αντι-ιμπεριαλιστές» για να κατακλύσουν τη ρωσική πρεσβεία και να υψώσουν γεωργιανές σημαίες στην Ακρόπολη. Βεβαίως, οι αμερικάνικες βάσεις στην Ελλάδα ήταν κάποτε το έμβλημα της υποταγής της χώρας στον πανίσχυρο τότε αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αλλά αυτούς που πολεμάγανε με το αίμα τους αυτόν τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή τους κομμουνιστές του παλιού ηρωικού ΚΚΕ με επικεφαλής τους το Ν. Ζαχαριάδη, αυτοί οι ψευτοαριστεροί και οι πρόγονοί τους τους κατηγορούσαν για τυχοδιωκτικισμό, ακόμα και για χαφιεδισμό. Το ίδιο κατηγορούσαν για τυχοδιωκτισμό και χαφιεδισμό τους κομμουνιστές και τους δημοκράτες που μπήκαν επικεφαλής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η οποία ουσιαστικά τέλειωσε την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Τώρα φωνάζουν ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις πάντα από ασφαλή υπερκαθεστωτική θέση, γιατί οι ΗΠΑ είναι μια υπερδύναμη σε ραγδαία πολιτικοδιπλωματική πτώση παγκόσμια, ενώ πολιτικά είναι εξαιρετικά ακυρίαρχη στη χώρα μας. Κυρίως όμως φωνάζουν γιατί αυτή η υπερδύναμη -παρά τη σημερινή ιμπεριαλιστική επιθετική-επεμβατική της στάση ενάντια στους λαούς, αλλά και παρά τη φιλορώσικη στάση της– ίσως κάποια στιγμή αντισταθεί στη στρατιωτική επίθεση που πυρετωδώς και δόλια ετοιμάζει ο κύριος αυτή την εποχή εχθρός των ευρωπαϊκών λαών και κρατών, ο ρωσοκινεζικός νεοχιτλερικός άξονας. Έτσι αξιοποίησαν προς το συμφέρον τους οι ευρωπαϊκοί λαοί και τα κράτη (και το αγγλικό κράτος) στον προηγούμενο αντιφασιστικό πόλεμο τις δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής και αποικιοκρατικής αγγλικής αυτοκρατορίας.

Γι’ αυτό δεν είναι μόνο το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και η νεότευκτη Δημοκρατική Αριστερά, ούτε μόνο η ΝΔ του Σαμαρά και το ΛΑΟΣ, αλλά όλες οι φαιές φασιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, που ευνοούν ανοιχτά ή καλυμμένα τις ρώσικες βάσεις στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα τεράστιο έγκλημα ενάντια στον ελληνικό λαό και στους λαούς της Ευρώπης. Πάντως, με την αυξανόμενη διείσδυση -και ακόμα περισσότερο την ωμή εμφάνιση του ρώσικου, αλλά και του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα μας σαν κατακτητών- όλοι αυτοί οι ψευτοπατριώτες και «αντιιμπεριαλιστές» θα εμφανιστούν κάποια στιγμή σαν αυτό που είναι πραγματικά: ξενόδουλοι, ακόμα και δωσίλογοι, όταν θα στραφούν ενάντια στο λαό που συνειδητά θα υπερασπίζεται τη χώρα του ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις. Οι δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις που θα έρθουν στην εξουσία πριν από την κατοχή αυτή για να την εμποδίσουν ή μετά από αυτήν για να συντρίψουν τους εισβολείς δε θα ξεχάσουν ποτέ αυτήν την προδοσία.