Ο ΛΙΒΑΝΟΣ ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΞΟΝΑ

Και επίσημα λοιπόν ο Λίβανος απέσυρε τις κατηγορίες προς τη φασιστική Συρία, τη Νο1 ύποπτη για τη δολοφονία του εθνικοανεξαρτησιακού πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι το 2005 και ουσιαστικά πια (αν και δε γίνεται παραδεχτό επίσημα), αποδέχεται τους εκτρωματικούς ισχυρισμούς της Χεζμπολλάχ περί «δολοφονίας του από τους σιωνιστές».


Μέχρι και ο σημερινός πρωθυπουργός του Λιβάνου και δευτερότοκος γιος του δολοφονηθέντα, πούλησε τη μνήμη του πατέρα του για τα μάτια του φασιστικού άξονα Συρίας – Ιράν και του «αντιισραηλινού μετώπου» με τη Χεζμπολλάχ. Κι αυτό παρά τις μαρτυρίες ότι ο ίδιος ο Άσσαντ είχε απειλήσει και το Χαρίρι και τον αρχηγό των δρούζων λιβανέζων πατριωτών Τζουμπλάτ ανοιχτά με βία σε συνομιλίες τους, αν δεν ανέχονταν την παραμονή του χαφιέ της Συρίας και προδότη του λαού του Λιβάνου Λαχούντ στην Προεδρία της χώρας.

Η αστική τάξη του Λιβάνου και το εθνικοανεξαρτησιακό κίνημα της πολύπαθης αυτής χώρας, που κατάφερε να διώξει έξω απ’ τα σύνορά του δυο εχθρούς της ανεξαρτησίας της (το Ισραήλ το 2000 και τη Συρία το 2005) γονάτισαν τελικά μπροστά στους νεοναζήδες της Χεζμπολλάχ που απειλούν κάθε αντίπαλό τους με το στίγμα του φιλοσιωνιστή και άρα του πιθανού στόχου εξόντωσης. Όμως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Τα κράτη θέλουν την ανεξαρτησία τους, όπως βέβαια και τα έθνη την απελευθέρωση και οι λαοί την επανάσταση. Ο λαός του Λιβάνου θύμωσε πολύ το 2006 με τους ναζήδες χαφιέδες της Συρίας και φίλους του Ιράν ηγέτες της Χεζμπολλάχ που ουσιαστικά προκαλέσανε την ισραηλινή βίαιη απάντηση με τις προβοκάτσιες τους. Δε μπορεί να ξεχάσει τόσο εύκολα το δολοφονημένο απ’ τα κατοχικά συριακά χέρια πρωθυπουργό του, που ήταν σίγουρα αστός αλλά όχι πουλημένος και ξενόδουλος.

(Για τη μαρτυρία για τις απειλές του Άσσαντ στο Ρ. Χαρίρι δες http://en.wikipedia.org/wiki/Rafic_Hariri )