Η ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΡΩΣΟΔΟΥΛΩΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΥ

Είναι γνωστό πως η ηγετική ομάδα του λεγόμενου «ΚΚΕ» είναι από το Μάρτη του 1956 κιόλας μια δράκα προδοτών του μαρξισμού, αποστατών της εργατικής τάξης και πρακτόρων της Μόσχας. Αυτό είναι λίγο ως πολύ παραδεχτό από τους δημοκράτες για την περίοδο 1956-1991 και δίνει σε αυτό το κόμμα το δίκαιο χαρακτηρισμό του ως ψευτοΚΚΕ. Πολύ ωστόσο αμφιβάλουν για το αν η πρακτόρικη σχέση συνεχίστηκε και με τους επιγόνους και συνεχιστές του ρώσικου ψευτοκομμουνισμού, Γιέλτσιν και Πούτιν.


Την απάντηση τη δίνει η επερώτηση 5 βουλευτών του ψευτοΚΚΕ με αφορμή την ελληνο-ισραηλινή συμφωνία για στρατιωτική συνεργασία. Στην επερώτηση, αφού γίνεται λόγος για τα «αμερικάνικα συμφέροντα» κλπ. που εξυπηρετεί η συμφωνία, υπάρχει και η εξής αποστροφή, που αναφέρεται στην πιθανή χρήση των ρωσικών πυραύλων S-300 που σταθμεύουν στην Κρήτη σε ασκήσεις της ισραηλινής πολεμικής αεοροπορίας: «Συνειδητοποιεί ή όχι η κυβέρνηση ότι "παίζει με τη φωτιά" και προκαλεί με μια τέτοια πιθανή της απόφαση όχι μόνο τους αραβικούς λαούς, αλλά και τη Ρωσία, από την οποία αγοράστηκαν αυτά τα πυραυλικά συστήματα;»

Οι μπασιμπουζούκοι του Κρεμλίνου αρχηγοί των κνιτών αποκαλύπτονται από το εξής: δεν είναι ΔΗΚΚΙ ή Καραμπελιάς για να μπορεί να τους αποδοθεί ένας από εθνικιστική σκοπιά φιλορωσισμός(όπως π.χ. εκείνος της Ρήξης – Άρδην, που είναι και αντιτούρκικος). Οι άθλιοι αυτοί αποστάτες ομνύουν καθημερινά στον τροτσκιστικό «αντικαπιταλισμό» μη δεχόμενοι καμία διάκριση σε κύριους και δευτερεύοντες εχθρούς, σε τμήματα της αστικής τάξης κλπ. Στα λόγια, αγγίζουν την παρέκκλιση του «αριστερού» κομμουνισμού (αριστερισμού), μόνο που εκείνος ήταν παιδί μιας εποχής επαναστατικής ανόδου και έξαρσης (δεκαετία του ’20). Στην πράξη όμως είναι εναντίον του ελληνικού και του δυτικού καπιταλισμού από τρην πλευρά του ρώσικου καπιταλισμού.Για να κρύψουν αυτό το απλό γεγονός οι θεωρητικές και πρακτικές τους κολοτούμπες τελειωμό δεν έχουν…

Στην ουσία, αυτοί οι κύριοι, όταν θίγεται η χώρα των αφεντικών τους, μετατρέπονται ξαφνικά σε φιλορώσους «έλληνες εθνικιστές» και κόπτονται για την αντίδραση μιας υπερδύναμης, για την οποία στην επερώτηση, αυτοί οι υπέρτατοι «αντικαπιταλιστές», δεν αφήνουν ούτε για τα μάτια κάποια «αντιρώσικη αντιιμπεριαλιστική» αιχμή, όπως τελευταία συνηθίζουν για ξεκάρφωμα.

Είναι φυσικό. Αυτοί που μαζί με το Ζιουγκάνοφ κήδεψαν το Μιλόσεβιτς, αυτοί που θεωρούν ήρωα τον Κάρατζιτς, αυτοί που στήριξαν τη σφαγή του τσετσένικου λαού (μετά από εκείνες του τσεχοσλοβακικού και του αφγανικού), αυτοί που δε βγάλανε άχνα για την εισβολή των Ρώσων νεοχιτλερικών στη Γεωργία το 2008, αυτοί οι «μονόφθαλμοι αντιιμπεριαλιστές», δε θα μπορούν να κρύβουν για πάντα τη σχέση υπαλλήλου προς αφεντικό που τους συνδέει με το Κρεμλίνο, από την εποχή του Χρουστσόφ ακόμα…