Η Μαντάνα είναι εξέχουσα μορφή του αγώνα των Ιρανών δημοκρατών αντιφασιστών και εμβληματική μορφή των απεργών πείνας με το ραμένο στόμα. Είναι ψυχολόγος, έχει εργαστεί σα δημοσιογράφος στη χώρα της και έχει μεγάλο κύρος μέσα στους συναγωνιστές της για τον αγώνα της ενάντια στην καταπίεση των γυναικών στο Ιράν. Ο αδελφός της έχει εκτελεστεί από το καθεστώς Χομεϊνί όταν ήταν 22 χρονών. Η γυναίκα αυτή την προηγούμενη μέρα του τραυματισμού της είχε πετάξει στα μούτρα των κυβερνητικών υπαλλήλων την ταπεινωτική και διασπαστική του αγώνα των Ιρανών πρόταση για πολιτικό άσυλο μόνο σε μερικούς από αυτούς, χτυπώντας κυριολεκτικά με οργή το χέρι της στο τραπέζι μέσα στη σκηνή της απεργίας.
Η φασιστική αυτή πρόκληση στους ανθρώπους που αγωνίζονται πρωτοπόρα κατά της τυραννίας των ισλαμοφασιστών στη χώρα τους, σε ανθρώπους που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους για να ζητήσουν το αυτονόητο, την αναγνώρισή τους δηλαδή σαν κυνηγημένων από το φασισμό πολιτικών προσφύγων, δε θα ξεχαστεί εύκολα.
Ο λαός μας τέτοιου τύπου χτυπήματα τα έχει ονομάσει γκοτζαμάνικα, από τον αλήστου μνήμης παρακρατικό ακροδεξιό τραμπούκο Γκοτζαμάνη που είχε σκοτώσει με ύπουλο χτύπημα, επιβαίνοντας σε τρίκυκλο, το βουλευτή της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) Γρηγόρη Λαμπράκη στα 1963.
Πιο πρόσφατα, τέτοια χτυπήματα έδιναν το 2009 οι Ιρανοί ναζήδες πολιτοφύλακες του καθεστώτος με τις μεγάλου κυβισμού μηχανές στους δημοκράτες διαδηλωτές στους δρόμους της Τεχεράνης.
Αυτοί που οργάνωσαν και εκείνοι που εκτέλεσαν αυτήν την τρομοκρατική ενέργεια πρέπει να γνωρίζουν πως τέτοια χτυπήματα όχι μόνο δεν πτοούν αλλά δυναμώνουν τον αγώνα και το φρόνημα τόσο των Ιρανών δημοκρατών όσο και των Ελλήνων αντιφασιστών συμπαραστατών τους. Στην ουσία αυτά τα χτυπήματα δείχνουν ότι το πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα δεν μπορεί να νικήσει με πολιτικό τρόπο το κίνημα των ιρανών πολιτικών προσφύγων οπότε αναγκάζεται να καταφύγει στη βία. Έτσι όμως το αδιέξοδό του μεγαλώνει.