Συμπαράσταση στους αντιφασίστες απεργούς πείνας του Ιράν

Έραψαν τα στόματά τους... για να ακουστεί η φωνή τους!

Από την 1η Σεπτέμβρη πενήντα περίπου ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες βρίσκονται στα Προπύλαια και διαμαρτύρονται για τη μη χορήγηση πολιτικού ασύλου από την ελληνική κυβέρνηση. Από τις 14 Οκτώβρη 35 από αυτούς άρχισαν απεργία πείνας ενώ 6 έραψαν τα στόματα τους με βελόνα και κλωστή για να διεκδικήσουν το αίτημά τους.

Αυτή είναι η απάντησή τους απέναντι σε μια η ελληνική κυβέρνηση που αρνείται με κτηνώδη τρόπο να φερθεί σα δημοκρατική χώρα απέναντι σε ανθρώπους που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και διώχθηκαν για τον ηρωϊκό αγώνα τους για ελευθερία και δημοκρατία υψώνοντας το ανάστημά τους σε ένα τυραννικό καθεστώς. Ενώ η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ τους έχει αναγνωρίσει καθεστώς πολιτικού πρόσφυγα, ενώ σε όλες τις χώρες της Ευρώπης δίνεται πολιτικό άσυλο στους ιρανούς αντιφασίστες, η Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα ακόμα και σε αυτούς που έρχονται με τα σημάδια των βασανιστηρίων στο κορμί τους,.
Οι αρχές αντιμετώπισαν αυτή τη διαμαρτυρία με ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα. Ένας ένστολος της Δημοτικής Αστυνομίας το βράδυ της Παρασκευής 16/10, έκανε «έφοδο» στο χώρο βρίζοντας και χτύπησε με γροθιά στο πρόσωπο Ιρανό απεργό πείνας. Την προηγούμενη μέρα 14/10 η Πανελλαδική¨Ενωσης Μουσικών Λυκείων, που ελέγχεται από το ψευτοΚΚΕ έκανε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα προπύλαια. Η γραμματέας της Ένωσης απαίτησε με σκαιό τρόπο να φύγουν από τα προπύλαια οι ιρανοί πρόσφυγες γιατί ενοχλούσαν τη συγκέντρωση. Επενέβησαν συμπαραστάτες και η προσπάθειες της σοσιαλφασίστριας απέτυχε!!!
Τη διαμαρτυρία στα Προπύλαια την οργανώνει η Επιτροπή Ιρανών Πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα. Η ίδια η καθημερινή παρουσία τους εκεί αποτελεί μία ζωντανή καταγγελία του στυγνά δικτατορικού καθεστώτος του Ιράν μέσα από βίντεο που προβάλουν και φωτογραφίες από βασανιστήρια.
Η κτηνωδία της ελληνικής κυβέρνησης, που την έχουν επιδοκιμάσει μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αποτελεί τμήμα της συμμαχίας της χώρας με το ισλαμοφασιστικό Ιράν που πρόσφατα εκδηλώθηκε πιο ανοιχτά με τη θερμή χειραψία του έλληνα πρωθυπουργού με τον Αχμαντινετζάντ. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, με επικεφαλής τα αντισημτικά, σοσιαλφασιστικά ψευτοαριστερά κόμματα, αποτελεί σύσσωμο έναν πρόθυμο σύμμαχο του Ιράν ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο Αχμαντινετζάντ δήλωσε ότι θέλει να «εξαφανίσει το Ισραήλ από τον χάρτη». Τμήμα αυτής της ίδιας συμμαχίας αποτελεί και η πολιτική απομόνωση και το κρύψιμο των διαμαρτυριών των προσφύγων από όλα σχεδόν τα ελληνικά ΜΜΕ μέχρι το ράψιμο των στομάτων, ιδιαίτερα από την τηλεόραση. Αυτοί κρατάνε τον ελληνικό λαό στο σκοτάδι τόσο για το ίδιο το ζήτημα της μη χορήγησης πολιτικού ασύλου στους ιρανούς πρόσφυγες όσο και για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Ιράν.

Οι εικόνες νέων ανθρώπων με ραμμένα στόματα, ευγενικά πρόσωπα, και αποφασισμένων να μη δεχτούν την αδικία και τη βάρβαρη μεταχείριση τους από το ελληνικό κράτος προκαλούν συγκίνηση και οργή. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της 29χρονης δημοσιογράφου Μαντάνα που είναι εδώ με τον άντρα της και τη μικρή της κόρη. Έραψε και αυτή το στόμα της. Όταν ήταν στο Ιράν πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών και το καθεστώς της έδειξε με κάθε τρόπο ότι αυτό δεν θα το ανεχόταν βασανίζοντάς την. Η Μαντάνα είναι εμβληματική μορφή για όλους τους απεργούς. Το ράψιμο των στομάτων, όπως μας είπαν, είναι μία μορφή διαμαρτυρίας στο Ιράν των κρατούμενων αντιφρονούντων απέναντι στα βασανιστήρια για να δείξουν στους βασανιστές τους ότι δεν θα μιλήσουν και δεν θα καταδώσουν τους συναγωνιστές τους. Εδώ το ράψιμο των στομάτων, όπως μας είπαν οι ίδιοι, έχει γίνει και μία μορφή διαμαρτυρίας για το ότι ναι μεν μιλάνε αλλά τα κόμματα και τα ΜΜΕ δεν τους επιτρέπουν να ακουστούν!!! Βέβαια έχουν μαζέψει δέκα χιλιάδες υπογραφές υπέρ του αιτήματος τους αλλά μόνο από πολίτες που τυχαίνει να περνάνε από τα προπύλαια. Αλλά στη μεγάλη μάζα του λαού είναι ελάχιστα γνωστά τα βάσανα στα οποία τους έχει υποβάλει το ελληνικό κράτος.
Τους έμελλε δηλαδή να γνωρίσουν και αυτοί την κτηνώδη πρακτική του τοίχου που χτίζει το ελληνικό καθεστώς μέσα από τον έλεγχο της πολιτικής ζωής και των ΜΜΕ γύρω από κάθε πραγματικό «αντιφρονούντα», ιδιαίτερα γύρω από όσους απειλούν, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, τη συμμαχία τους με το νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Οι πρόσφυγες που είναι αυτή τη στιγμή στα Προπύλαια, μας είπαν πως περίμεναν ότι στην Ελλάδα θα βρουν προστασία και αναγνώριση και τελικά προς έκπληξή τους βρέθηκαν απέναντι σε μία πρωτοφανή σκληρότητα και περιφρόνηση από τις ελληνικές αρχές και κόμματα. Η ευρωπαϊκή σημαία που είδαν όταν έφτασαν στη χώρα αποδείχτηκε μία απάτη και μια παγίδα. Σε όλους τους γνωστούς τους που απέδρασαν από το Ιράν για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δόθηκε πολιτικό άσυλο. Στην Ελλάδα μόνο τους το αρνούνται με μία ιδιότυπη μέθοδο. Οι αρχές απλά δεν απαντάνε στην αίτησή τους για πολιτικό άσυλο και τους ανανεώνουν διαρκώς ένα εξάμηνο καθεστώς διαμονής στη χώρα, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αρνούνται και αυτή την ανανέωση. Για κάποιους από αυτούς, η απάντηση εκκρεμεί για χρόνια. Αν η Ελλάδα τους έλεγε επίσημα και έγγραφα «όχι δεν σας δίνω άσυλο» αυτοί θα είχαν δικαίωμα να πάνε σε οποιαδήποτε ευρωπαίκή πρεσβεία στην Αθήνα και να πάρουν άσυλο. Τώρα όμως οι πρεεσβείες δεν τους δίνουν άσυλο γιατί αυτό μπορεί να το δώσει μόνο η πρώτη χώρα της ΕΕ στην οποία μπαίνουν, εν προκειμένω η Ελλάδα. Με την ταχτική του «ούτε ναι, ούτε όχι» στους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες» το ελληνικό καθεστώς προστατεύεται από μία καταγγελία της Ευρώπης που θα την αντιμετώπιζε αν οι αρχές προχωρούσαν ανοιχτά σε απόρριψη των αιτημάτων χορήγησης πολιτικού ασύλου. Κρατάει έτσι τους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες εγκλωβισμένους στην Ελλάδα.
Έτσι ζούνε πάντα με την αγωνία ότι κάποια μέρα ανάλογα με τις ανάγκες της εξωτερικής της πολιτικής κάποια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μην τους ανανεώσει την εξάμηνη άδεια και να τους παραδώσει στους ιρανούς δημίους τους. Από την άλλη αυτά τα προσωρινά χαρτιά τους εμποδίζουν να βρουν δουλειά, και αφού βρίσκονται σε μόνιμο καθεστώς αβεβαιότητας δεν μπορούν να ξεκινήσουν εδώ μία νέα ζωή.
Όπως είχε πει ένας από τους ιρανούς πολιτικούς πρόσφυγες σε συνέντευξή του: «Στο Ιράν ήμουν φυλακή για πολιτικούς λόγους μέχρι να καταφέρω να διαφύγω. Εδώ υποτίθεται πως είμαι ελεύθερος, αλλά στην πραγματικότητα είμαι φυλακισμένος σε μια μεγάλη φυλακή που λέγεται Ελλάδα».
Σε μία συνάντηση που είχε αντιπροσωπεία τους με τον Χρυσοχοΐδη όταν ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη, το υπουργείο επέμεινε στην άρνηση της αναγνώρισης τους σαν πολιτικών προσφύγων και άφησε να εννοηθεί ότι το ελληνικό κράτος δεν θέλει μία τέτοια αναγνώριση γιατί αυτό θα διατάραζε τις καλές διπλωματικές σχέσεις Ελλάδας – Ιράν. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται ακόμα σε εκκρεμότητα ένα προεδρικό διάταγμα που θα μπορούσε να είχε εκδοθεί εδώ και μήνες για τη θέσπιση νέων διαδικασιών αναγνώρισης πολιτικού ασύλου. Ωστόσο είναι σαφές ότι το θέμα δεν είναι ούτε γραφειοκρατικό, ούτε διαδικαστικό, αλλά καθαρά πολιτικό.
Ήδη τα ραμμένα στόματα έχουν καταφέρει να σπάσουν σε ένα βαθμό την απομόνωση στα ΜΜΕ με δημοσιεύματα στο Βήμα και στην Ελευθεροτυπία και κάποια αναφορά στο τηλεοπτικό δελτίο του ΑΝΤΕΝΝΑ.

Το πολιτικό άσυλο στους πρόσφυγες του Ιράν δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνο τους ίδιους, είναι ένα ζήτημα που αφορά συνολικά τη δημοκρατία στη χώρα. Από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος αρνείται το πολιτικό άσυλο σαν ένδειξη της υποστήριξης του στο φασιστικό καθεστώς του Ιράν και στις μεθόδους που αυτό χρησιμοποιεί στους αντιφρονούντες, δεν θα διστάσει αυτό το ίδιο κράτος να χρησιμοποιήσει τις ίδιες μεθόδους στους έλληνες δημοκράτες.

Η ΟΑΚΚΕ στέκεται αποφασιστικά στο πλευρό των απεργών και καλεί όλους τους δημοκρατικούς πολίτες να στηρίξουν το δίκαιο αγώνα τους για ελευθερία και για πολιτικό άσυλο.