Η Μπακογιάννη μπήκε στην πολιτική στα 1989 ουσιαστικά για να καταγγείλει πολιτικά την πράγματι κτηνώδη δολοφονία του άντρα της, του γενικά αστοδημοκράτη και με αντιδικτατορική δράση βουλευτή της ΝΔ Παύλου Μπακογιάννη από τους σοσιαλφασίστες της καγκεμπίτικης 17Ν. Η δε παρουσία του κεντροδεξιού – φιλελεύθερου ρεύματος στο οποίο άνηκε τόσο ο Παύλος Μπακογιάννης όσο και η ίδια μέσα στο κόμμα της ιστορικής παλιάς Δεξιάς χρονολογείται από το 1977. Μετά την ουσιαστική διάλυση της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις, ο δυτικόφιλος Μητσοτάκης διέλυσε κι αυτός το μικρό «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» του και επέλεξε τη συμπόρευση με τον επίσης δυτικόφιλο καραμανλισμό μέσα από τη ΝΔ.

Ο Μητσοτάκης ειδικά μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ το 1984, συμβιβάστηκε με όλη την αντιδραστική παλαιοδεξιά, ΕΡΕτζίδικη αντιδημοκρατική καμαρίλα του κόμματός του, και τη χρησιμοποίησε μάλιστα για να αντιπαρατεθεί στη σοσιαλφασιστική, κούφια «αντιδεξιά» δημαγωγία του αρχιπροβοκάτορα Ανδρέα Παπανδρέου.

Μετά το τελευταίο διάλειμμα πολιτικής κυριαρχίας της δυτικόφιλης αστικής τάξης (1990-1993) και την προδοσία Σαμαρά, που ξετσίπωτα ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του υπέρ του Παπανδρέου στα 1993 ελέω Κόκκαλη (και στο βάθος ελέω Ρωσίας), ο μεν Μητσοτάκης ουσιαστικά αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική, το δε αστοφιλελεύθερο ρεύμα του μέσα στη ΝΔ (ηγετικό στέλεχος του οποίου ήταν η Ντόρα Μπακογιάννη) έμεινε μειοψηφικό. Μετά από το διάλειμμα του εθνικιστή, με ΕΚΟΦίτικες τραμπούκικες καταβολές, αλλά μη ρωσόδουλου Έβερτ, οι εθνικιστές «λαϊκοί» δεξιοί μες στη ΝΔ σε σύγκρουση με τους αστοφιλελεύθερους (που είχανε για επικεφαλής τους το Σουφλιά) έφεραν το 1997 στην ηγεσία του κόμματος τον πρώτο -αν και κρυφό- ρωσόδουλο ηγέτη του, τον Καραμανλή το δεύτερο. Η διαγραφή των Μάνου, Ανδριανόπουλου, Σουφλιά στα 1998 αποδυνάμωσε ακόμα περισσότερο τη φιλελεύθερη τάση, που ωστόσο συνέχισε να κατέχει το φέουδό της μέσα στη Νέα Δημοκρατία.

Η Μπακογιάννη λοιπόν πρώτα πρώτα βαρύνεται από τον πολιτικό οπορτουνισμό της σχεδόν απόλυτης συμπόρευσης της με τον Καραμανλή όλη τη 13ετία της ηγεσίας του. Βλέποντας την απήχησή του στη μάζα των ψηφοφόρων της ΝΔ, θεώρησε πως το καλό παράδειγμα της «μη υπονόμευσής» του θα της έδινε πόντους στο παιχνίδι της αρχηγίας. Δεν την ενόχλησε ούτε η συμπόρευσή του με το σοσιαλφασισμό σαν αντιπολίτευση (κυρίως με το ψευτοΚΚΕ), ούτε ο λαϊκισμός, ούτε η υπονόμευση κάθε παραγωγικής ανάπτυξης αργότερα σαν κυβέρνηση, ούτε ο εναγκαλισμός του φαιοκόκκινου Χριστόδουλου, ούτε ο εκτροχιασμός των δημοσιονομικών, ούτε ακόμα το σφιχταγκάλιασμα Καραμανλή – Πούτιν, και κυρίως ούτε οι βρώμικες εκκαθαρίσεις κατά κανόνα πολιτικών της συμμάχων δυτικόφιλων υπουργών με στημένα σκάνδαλα.

Ακόμα κι όταν η ίδια τοποθετήθηκε (από τα λίγα θετικά της) σαν υπουργός Εξωτερικών υπέρ της Αντιπυραυλικής Ασπίδας στην Ευρώπη, δέχτηκε αγόγγυστα το άδειασμα από τον Καραμανλή. Παράλληλα, μπήκε από τον κρυφοσωβινισμό της κι αυτή στο μέτωπο του να μη γίνει δεκτή η Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, μια πράξη άδικη και υπέρ της Ρωσίας που μπορεί τώρα εύκολα να απορροφήσει στον ορθοδοξοφασιστικό άξονα Σερβία-Ελλάδα τη Δημ. της Μακεδονίας. Από μια τέτοια πλευρά αυτό ήταν και το μεγαλύτερο χαστούκι του Καραμανλή στη Δύση για λογαριασμό της Ρωσίας.

Με δυο λόγια, η Μπακογιάννη πόνταρε στο ό,τι η υποχωρητικότητά της, η πλήρης πολιτική παράδοσή της στον Καραμανλή και η προδοσία των αρχών της τάσης της θα την έχριζε φυσικό του διάδοχο, και μάλιστα με την υποστήριξή του. Ειδικά δε έχοντας απέναντί της δύο πρώην αποστάτες της ΝΔ, τον γενικά δυτικόφιλο αλλά γλοιώδη Αβραμόπουλο και τον απόλυτο προδότη Σαμαρά, που τον έμπασε ξανά στη ΝΔ ο Καραμανλής το 2004, ήταν σίγουρη για τη νίκη της. Ουσιαστικά ο μόνος πολιτικός χώρος που προειδοποίησε τους φιλελεύθερους της ΝΔ για το επερχόμενο πολιτικό τους βατερλώ και την επερχόμενη νίκη Σαμαρά ήταν η μικρή επαναστατική μαρξιστική ΟΑΚΚΕ. Και φυσικά οι πολιτικά τυφλοί και χωρίς δημοκρατικές παραδόσεις δυτικόφιλοι της ΝΔ δεν έκοψαν καθόλου ταχύτητα στο δρόμο για το γκρεμό, με πρώτη την αρχηγό τους Μπακογιάννη.

Αντί από την αρχή να θέσει θέμα κωλύματος του Σαμαρά να λάβει μέρος στην εκλογική μάχη για το νέο αρχηγό λόγω πρότερου προδοτικού βίου, η Μπακογιάννη υποδύθηκε την ανώτερη και μεγαλόψυχη, και όταν είδε τα σκούρα και θυμήθηκε τη σαμαρική προδοσία, όλοι πίστεψαν -και σωστά- ότι το έκανε από ωφελιμισμό και πονηριά κι όχι από θέση αρχής. Το δε Καραμανλή, συνέχισαν να τον λιβανίζουν απρόσκοπτα, σαμαρικοί και μπακογιαννικοί αντάμα. Αυτός φυσικά δέχτηκε την καθολική ψηφοφορία αντί του συνεδρίου, για να εισοδίσει στην ψηφοφορία το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ και όπως μονάχα μετά την ήττα παραδέχτηκαν οι μπακογιαννικοί, έδωσε στο παρασκήνιο τα ρέστα του υπέρ του Σαμαρά, ώστε ο τελευταίος να συνεχίσει χωρίς διακοπή τη ρώσικη μετάλλαξη της ΝΔ, του τελευταίου πολιτικού προπύργιου της ντόπιας και ευρωπαιόφιλης αστικής τάξης.

Μολονότι η Μπακογιάννη κατήγγειλε το βρώμικο πολιτικό πόλεμο που δέχτηκε, πουθενά δε σημείωσε το σκανδαλώδικο διακομματικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Δεν υποψιάστηκε δηλαδή ούτε το στοιχείο του συντονισμού ούτε φυσικά τα αίτια αυτής της λυσσασμένης επίθεσης που δέχτηκε. Λίγους μήνες μετά, αντιδρώντας στη λαϊκίστικη φιλο-σοσιαλφασιστική πλατφόρμα καταψήφισης του μνημονίου από τη σαμαρική νέα ΝΔ, η Μπακογιάννη ψηφίζει υπέρ του Μνημονίου και διαγράφεται από το κόμμα. Λίγους μήνες μετά, ανακοινώνει την ίδρυση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας».

Αν είναι σε κάτι σημαντικά όλα τα παραπάνω, είναι στον προσδιορισμό του ιδεολογικού – πολιτικού φορτίου της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», του ρεύματος μέσα στην αστική τάξη που εκφράζεται πολιτικά απ΄ αυτήν και της αρχηγού της.

Κατ’ αρχή, και αυτό σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι σημαντικό, η «Δημοκρατική Συμμαχία» κινείται πολιτικά εκτός του φαιοκόκκινου πολιτικού πόλου που έχουν συμπήξει ψευτοαριστερά, ρωσόφιλοι φαιοί φασίστες και οι πιο στενές ηγετικές φράξιες Παπανδρέου – Σαμαρά μέσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Με δυο λόγια, η «Δημοκρατική Συμμαχία» (στο εξής ΔΣ) κινείται σε λιγότερο αντιδραστική κατεύθυνση από το σύνολο των υπόλοιπων 7 κοινοβουλευτικών και ευρωκοινοβουλευτικών κομμάτων. Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ωστόσο πως έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς δημοκράτες ή με αρχειακούς πολιτικά φιλελεύθερους, με δυο λόγια με πραγματικά αντιφασίστες αστούς.

Στην Ιδρυτική Διακήρυξη της ΔΣ (η οποία είναι μέχρι στιγμής το βασικό ντοκουμέντο έκθεσης των πολιτικών συντεταγμένων του κόμματος) γίνεται αρχικά μια σημαντική θετική διαπίστωση: ότι η κύρια πηγή των δεινών του έθνους μέσα στην κρίση είναι εσωτερική και όχι εξωτερική. Είναι κάτι που πλην του Παπανδρέου, που το λέει στα μουλωχτά αλλά το αναιρεί μέσα από τη γραμμή «ενάντια στους διεθνείς κερδοσκόπους» που δουλεύει στις μάζες μέσω των ΜΜΕ, δε το παραδέχεται ουσιαστικά καμία άλλη πολιτική δύναμη της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Η ΔΣ προβάλει έντονα στην πλατφόρμα της το στοιχείο της «αντίστασης στο λαϊκισμό». Ο λαϊκισμός είναι -και ήταν από τα τέλη του 19ου αιώνα- μια τακτική πολιτικής εξαγοράς των μαζών και πιο πρόσφατα και μια τακτική εξαγοράς της μικρομεσαίας κρατικής γραφειοκρατίας από τα πιο αρπακτικά κομμάτια του μονοπωλιακού κεφάλαιου. Όμως οι φιλελεύθεροι ονομάζουν λαϊκισμό όχι μόνο αυτή τη βρώμικη εξαγορά αλλά και την όποια υποχώρηση του κεφάλαιου στις δίκαιες απαιτήσεις των λαίκών μαζών για μια εξασφάλιση από το αστικό κράτος κάποιων ανθρώπινων όρων εργασίας τους καθώς και την εξασφάλιση σε όλο το μάκρος της ζωής τους των πιο στοιχειώδικων καταναλωτικών τους αναγκών. Αυτόν τον αντι-λαϊκισμό τον έχουν πάντα οι πλατφόρμες όλων των οικονομικά φιλελεύθερων στις οικονομικά εύρωστες χώρες, που δεν αισθάνονται την ανάγκη όπως οι σοσιαλφασίστες, να προτάξουν ένα προσωπείο οικονομικών παροχών στο λαό για να κερδίσουν την πολιτική εύνοιά του ώστε να ανεβούν στην εξουσία και μετά να τον υποδουλώσουν και πολιτικά και οικονομικά. Από ιδεολογική άποψη οι οικονομικά φιλελεύθεροι θεωρούν πως από μόνη της η ελεύθερη αγορά, σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και τη μείωση του κράτους, θα φέρουν την κοινωνική ισορροπία. Είναι μια αντίληψη που αν για τον 19ο αιώνα ήταν ουτοπική και λαθεμένη, σήμερα είναι μια αντιδραστική θεωρία του μονοπωλιακού κεφάλαιου δυτικού τύπου η οποία σε χώρες σαν την Ελλάδα δηλαδή σε συνθήκες σοσιαλφασιστικής ανόδου, είναι εγκληματικά προβοκατόρικη υπέρ του σοσιαλφασισμού γιατί στέλνει τις μάζες κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά του τελευταίου.

Πάντως πέρα από τη γενικόλογη αναφορά στις αστικοδημοκρατικές αξίες του Διαφωτισμού και του ανθρωπισμού (οι οποίες αν και γενικά κούφιες μπροστά στο φαιοκόκκινο μεσαίωνα, φαντάζουν και αποτελούν κάποιες φορές ανάχωμα), το κεντρικό στοιχείο της πλατφόρμας της ΔΣ είναι η απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας από τα δεσμά στα οποία την υποβάλλουν το κράτος, οι συντεχνίες, η γραφειοκρατία κλπ. Και συνακόλουθα η ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, ώστε αυτή να στηριχτεί σε νέα, υγιή βάθρα κλπ. Μέσα από αυτό το πρίσμα περνά και η στήριξη της ΔΣ στο Μνημόνιο και σε ένα βαθμό (όσο της επιτρέπει η ανάγκη για πολιτική επιβίωση) η στήριξη στον Παπανδρέου και στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που η ΔΣ θεωρεί γνήσια «μνημονιακούς».

Σε όλα αυτά υπάρχει μια θετική πλευρά αλλά σήμερα αυτή δεν είναι κύρια. Η θετική πλευρά είναι η απέχθεια για το μοντέλο της κρατικο-καπιταλιστικής σπατάλης, σαπίλας, γραφειοκρατίας και παραγωγικής αποσάρθρωσης που δημιούργησε ο σοσιαλφασισμός την αμαρτωλή δεκαετία του ’80 παρέα με το εθνικιστικό γραφειοκρατικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ, και που με τις απαραίτητες μεταμορφώσεις συνεχίστηκε και τις δύο επόμενες δεκαετίες, μέχρι και σήμερα. Είναι το μοντέλο του δημοσιονομικού εκτροχιασμού μέσω του υπερδανεισμού, της γιγάντωσης του υπαλληλικού στρατού του αστικού κράτους, της γενίκευσης σε απέραντη έκταση των πελατειακών σχέσεων που κρατάνε από τον καταστροφέα Καποδίστρια ακόμα, της αποεπένδυσης και της αποβιομηχάνισης, της δωροδόκησης των μαζών και τελικά του κανιβαλικού εκμαυλισμού τους.

Ωστόσο, σήμερα δε βρισκόμαστε στο 1989. Δεν βρισκόμαστε δηλαδή στο απόγειο του ΠΑΣΟΚικού κρατισμού με τις πλάτες των ψευτοΚΚΕ-ΕΑΡ που χρησίμεψε για να απαλλοτριωθεί και να γονατίσει η ντόπια μεγάλη αστική τάξη, ιδιαίτερα η βιομηχανική. Σήμερα έχει έρθει «επιτέλους» η εποχή που το επάρατο κράτος παραδίδεται, κομμάτι κομμάτι, στη νέα, ιδιωτική στη μορφή, κρατικοδίαιτη στην ουσία, και ρωσοφτιαγμένη στο βάθος νέα ολιγαρχία. Είναι η ολιγαρχία των μεγαλοκαπιταλιστών των δεμένων άμεσα ή έμμεσα με τη Ρωσία (κάποιων και με την καμαρίλα του ψευτοΚΚΕ), των Μπόμπολα – Κόκκαλη – Γερμανού – Μυτιληναίου – Βγενόπουλου – Καραγκουλέ και σία. Κι όχι μόνο. Την ίδια ώρα, η Ρωσία εισβάλει σαν κράτος και μάλιστα φασιστικό κράτος στον ενεργειακό τομέα, ενώ παίρνει ήδη κομμάτι της πίτας από τα εξοπλιστικά. Η δε σύμμαχός της σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα, που έχει και τα μεγάλα πλεονάσματα και κεφάλαια προς εξαγωγή, έχει ήδη εγκαταστήσει στον Πειραιά το δικό της επίσης κρατικό-φασιστικό βασίλειο της δουλοκτησίας, μέσω της Προβλήτας 2 του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων του λιμανιού.

Η Μπακογιάννη λοιπόν, και η ΔΣ της, όχι μόνο δίνουν μάχες οπισθοφυλακών με έναν ΠΑΣΟΚικό κρατισμό που πια δέχεται τα πυρά και του ίδιου του Παπανδρέου από τα δεξιά, από την πλευρά δηλαδή του ρωσοκινέζικου μονοπώλιου, αλλά δε βλέπουν και κανένα πρόβλημα από την επέλαση αυτής της νέας μαύρης, σκανδαλωδώς ευνοούμενης την τελευταία 20ετία τουλάχιστο, ολιγαρχίας με προνομιακούς δεσμούς με τη Ρωσία.

Δε βλέπουν, ή μαλλον κάνουν πως δεν βλέπουν, πως τα Fast Track είναι για την Κίνα και τους φιλικούς σε αυτή και τη Ρωσία φασισμούς. Δε βλέπουν ή κάνουν πως δεν βλέπουν πως η ανάπτυξη αυτής της νέο-αποικιοκρατικής ακρίδας δε γίνεται μόνο σε βάρος του επάρατου κρατισμού, που τόσο λατρεύουν να μισούν οι οικονομιστές φιλελεύθεροι γιατί τους μυρίζει «σοσιαλισμό» και «κοινωνική ιδιοκτησία», αλλά και σε βάρος κάθε ντόπιας ή δυτικής επένδυσης και ανάπτυξης.

Αντίθετα, η λύσσα τους για μείωση του κρατισμού και επέκταση της ιδιωτικοοικονομικής δραστηριότητας τους κάνει να υιοθετούν τις πλέον αντιλαϊκές οικονομικές συνταγές, πράγμα βέβαια που είναι βούτυρο στο ψωμί του σοσιαλφασισμού. Πρόβλημα ανταγωνιστικότητας; Η απάντηση της Μπακογιάννη – ΔΣ είναι ίδια με αυτή των εξίσου μυωπικών και σε τελική ανάλυση σαπισμένων Ευρωπαίων φιλελεύθερων μονοπωλιστών: «κούρεμα» μισθών, φτήνεμα της εργασίας ώστε τα προϊόντα της χώρας να γίνουν πιο φτηνά - ανταγωνιστικά, να αυξηθούν οι εξαγωγές, να μειωθεί το εμπορικό και συνακόλουθα το συνολικό έλλειμμα και τελικά να βγει η χώρα από την κρίση. Μάλιστα, η Μπακογιάννη είναι ακόμη πιο αντιδραστική από τους δυτικούς μονοπωλιστές, γιατί ξέρει καλά τη χώρα στην οποία ζει και πολιτεύεται, και γνωρίζει ότι οι μισθοί δεν είναι ούτε κατά διάνοια ψηλοί στον ιδιωτικό τομέα, ιδιαίτερα αν συνυπολογιστεί σε αυτούς η μαύρη εργασία στους μικρομεσαίους καπιταλιστές και στους κάθε λογής υπεργολάβους του ιδιωτικού κεφάλαιου.

Αντίθετα, η παραγωγικότητα της εργασίας είναι στα τάρταρα γιατί το 85% των επιχειρήσεων είναι βιοτεχνικού - μικρεμπορικού χαρακτήρα, γιατί η φυσική συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μεθοδευμένα σαμποτάρεται από τις σοσιαλφασιστικές συμμορίες στην ηγεσία και στη βάση, γιατί η έρευνα και η τεχνολογική ανάπτυξη σαμποτάρονται κι αυτές συστηματικά από την ψευτοαριστερά και το φιλικό της τμήμα του ΠΑΣΟΚ, γιατί ακόμα και αυτό το αμαρτωλό χρήμα της διαφθοράς εκεί που αλλού (π.χ. Κίνα) γίνεται κεφάλαιο, εδώ σπαταλιέται στην κατανάλωση. Γιατί το ίδιο συνέβη με τις αγροτικές επιδοτήσεις που έρεαν άφθονες από τους «κουτόφραγκους» για να αντιρροπιστεί το άνοιγμα της αγοράς, γιατί η από καθέδρας αστική σάπια εκπαίδευση στη χώρα μας δεν έχει καν την τεχνική-παραγωγική πλευρά της αντίστοιχης των αναπτυγμένων χωρών.

Όταν όμως ο Καραμανλής μαχαίρωνε πισώπλατα τη Γιαννάκου, με τον Παπανδρέου να τη μαχαιρώνει κατάστηθα πηγαίνοντας με το μέρος των φοιτητικών ταγμάτων εφόδου που διαλύανε κάθε ελπίδα για την έρευνα και τη σύνδεση παιδείας-παραγωγής το 2006-2007, η Μπακογιάννη σιωπούσε αναμένοντας τη διαδοχή.

Όταν λοιπόν δεν έχεις σηκώσει πόλεμο κατά του σοσιαλφασισμού, κατά του διπρόσωπου Παπανδρέου, δεν έχεις κοντράρει από θέσεις αρχών τον αρχισαμποταριστή και φίλο του ψευτοΚΚΕ και της Ρωσίας αρχηγό σου επί 5,5 τουλάχιστο χρόνια (τα κυβερνητικά της ΝΔ), όταν δεν έχεις καταλάβει καν τι έχει συμβεί στην πολύπαθη τούτη χώρα τα τελευταία 30 χρόνια, τι μένει από την αναπτυξιακή σου –εκτός τόπου και χρόνου- φλυαρία;; Μονάχα οι κλασσικές αστικές συνταγές της επίθεσης στο μεροκάματο, που τις παίρνει φυσικά ο σοσιαλφασισμός (και ο λαϊκιστής ρωσόδουλος Σαμαράς) και τις κάνει παντιέρα.

Για την Μπακογιάννη η μείωση κατά 30% των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και με απολύσεις σε μια στιγμή που σαμποτάρονται οι επενδύσεις παντού και η ανεργία καταστρέφει και τρελλαίνει το λαό, είναι μία από τις ενδεδειγμένες λύσεις για να σωθεί η χώρα. Εξυπακούεται δε ότι συμφωνεί και με τις μνημονιακές περικοπές σε μισθούς στο δημόσιο τομέα (για τις συντάξεις τοποθετήθηκε αρνητικά). Κουβέντα όμως για τις απευθείας αναθέσεις, τη σκανδαλώδη εύνοια του Παπανδρέου στους κρατικο-ολιγάρχες, το καραμανλικό ξεπούλημα της Ολυμπιακής στο Βγενόπουλο με ασύμφορους για το κράτος όρους (από το μητσοτακικό μάλιστα Κ. Χατζηδάκη), το μονοπώλιο του Μπόμπολα στις κατασκευές, το αντίστοιχο του Κόκκαλη στις ψηφιακές παροχές και το τζόγο, τη ληστεία της ΔΕΗ από τον Καραγκουλέ κλπ.

Ο Καραγκουλές σαν «ιδιώτης», κι ας καταληστεύει τη ΔΕΗ, είναι λιγότερο απεχθής στη Μπακογιάννη (κι ας είναι ένας κνίτης) από τον ΠΑΣΟΚτζή γραφειοκράτη της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που παίρνει δάνειο από το αποθεματικό της επιχείρησης, κάτι το οποίο η Μπακογιάννη το έκανε 3 μέρες θέμα στα κανάλια. Το εκτεταμένο και προφανές, για όποιον θέλει να το δει, σαμποτάζ στις επενδύσεις του ντόπιου και δυτικού κεφαλαίου (ακόμη και της «πράσινης» ενέργειας, που ευαγγελιζότανε ο παπατζής πρωθυπουργός!), δεν υπάρχει ούτε σαν υπόνοια στην πλατφόρμα της ΔΣ! Κατά την αρχηγό της (συνέντευξη στον Πρετεντέρη), πρέπει πρώτα να μειωθεί ή να νοικοκυρευτεί εν πάσει περιπτώσει το κράτος, γιατί αυτό και η δομή του είναι ο λόγος που δε γίνονται επενδύσεις, και μετά να γίνουν επενδύσεις, αλλιώς τώρα κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα. Τι ψέμα την ώρα που οι χιλιάδες επενδύσεις του ΕΣΠΑ σαμποτάρονται με καθυτερήσεις, άλλες συνολικού ύψους 25 δις ευρώ μένουν στα συρτάρια των υπουργείων και άλλες γιγαντιαίες τουριστικές επενδύσεις σαν εκείνη στη Μονή Τοπλού ματαιώνονται! Ουσιαστικά η Μπακογιάννη είναι μαζί με τους σοσιαλφασίστες σε αυτό το σαμποτάζ.

Εννοείται ότι τώρα οι εξπρές συμφωνίες με Κίνα, Κατάρ, Λιβύη και το ξεπέρασμα των γραφειοκρατικών εμποδίων -σε μια νύχτα μέσα- για τα φιλικά στο ρωσόδουλο καθεστώς κεφάλαια μάλλον δεν εμπίπτουν στη γραφειοκρατία και στο ανοικοκύρευτο κράτος! Εκεί εμπίπτουν μονάχα οι επενδύσεις του τμήματος της αστικής τάξης που εκφράζεται μέσα από τη ΔΣ της Μπακογιάννη, και που λόγω ακριβώς της οικονομικής του αδυναμίας και της συνακόλουθης πολιτικής του μυωπίας και έλλειψη χαρακτήρα, θα συνεχίσει να δέχεται τις καρπαζιές και τη χλεύη τόσο του «λαϊκού» σοσιαλφασισμού των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ όσο και του «αστικού» σοσιαλφασισμού των Παπανδρέου, Κουβέλη, Καρατζαφέρη, Σαμαρά.

Η Μπακογιάννη φυσικά συνεχίζει ακάθεκτη και κριτικάρει τον «μνημονιακό» Παπανδρέου ότι «δε συντονίζει καλά τους υπουργούς του» (αυτό φταίει!), ενώ την ίδια ώρα, επειδή δεν έχει δική της κοινοβουλευτική ομάδα (απαιτούνται 10 βουλευτές και δύσκολα θα τους βρει αφού δεν απάντησε στην γελοία όσο και βρώμικη εκστρατεία του Σαμαρά ενάντια στην «νέα αποστασία»), συμμετέχει σε εκείνη των «Ανεξάρτητων» με αρχηγό το ρωσόδουλο μαθητή του Κύρκου, Φώτη Κουβέλη, που τον θεωρεί και «φιλελεύθερο» και μελλοντικό πιθανό «κυβερνητικό εταίρο»! Τι οξυδέρκεια και διορατικότητα! Έτσι τελικά όλα τα κόμματα της Βουλής -και η ΔΣ της Μπακογιάννη- έχει ρωσόδουλο κοινοβουλετικό αρχηγό!

Ένα άλλο στοιχείο που καταδεικνύει τον κεντριστικό χαρακτήρα της ΔΣ -φαινομενικά μεταξύ του σοσιαλφασισμού και ενός πραγματικού αστικού αντι-φαιοκόκκινου δημοκρατισμού, αλλά πρακτικά πολιτικά εγγύτερα προς το σοσιαλφασισμό- είναι και το γεγονός ότι στην πλατφόρμα της δε χτυπάει κανένα από τα βάθρα του καθεστώτος της παρακμής και της εθνικής υποτέλειας στα ανατολικά αφεντικά, έστω από αστοφιλελεύθερο ταμπούρι.

Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, πέρα από γενικά ευχολόγια, δε γίνεται καμία αναφορά στην ανάγκη η χώρα μας να σταματήσει να τραμπουκίζει ένα γειτονικό της κράτος, τη Δημ. της Μακεδονίας, για να του αλλάξει το όνομα με το οποίο το αποκαλεί πλεόν όλος ο πλανήτης πλην ΕΕ. Ούτε μπαίνει με σαφήνεια το ζήτημα μιας μόνιμης και σταθερής ειρήνης με την Τουρκία στο Αιγαίο, που δε θα εξαρτάται από τα κέφια των ρωσόδουλων τύπου Παπανδρέου και Ερντογάν σε Αθήνα και Άγκυρα, αλλά θα έχει μακρόπνοα χαρακτηριστικά. Αν και ο ευρωπαϊσμός τονίζεται εμφατικά, δε γίνεται καμία αντιπαράθεση (και παίρνουμε υπ’ όψη και τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις της Μπακογιάννη) με τον αγοραίο, ναζιστικού τύπου αντιγερμανισμό των απερίγραπτων Ελλήνων σοσιαλφασιστών με επικεφαλής μάλιστα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπουργούς (Καστανίδης) κλπ.

Το ζήτημα του χωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος γίνεται επίσης γαργάρα, στο βωμό της ψηφοθηρίας, με ένα έθνος άλλωστε να έχει οδηγηθεί από τον προβοκάτορα Σημίτη στα νεομεσαιωνικού τύπου ναζιστικά συλλαλητήρια του Χριστόδουλου με αβανταδόρο τον Καραμανλή το 2000, με τους μητσοτακικούς φιλελεύθερους να παίρνουν και τότε κεντριστική θέση (αν και είχαν δίκιο ως προς το ό,τι οι παπάδες, όσο άθλιοι κι αν ήταν, είχαν δικαίωμα να ζητάνε δημοψήφισμα).

Η ενότητα των κομματικών ηγεσιών των «παλαιών» κομμάτων, σε ζητήματα όπως η νομιμότητα των ναζιστών της «Χρυσής Αυγής», η ελευθερία δράσης των τραμπούκων εμπρηστών της πόλης, η υπεράσπιση των ταγμάτων εφόδου από το ΣΥΡΙΖΑ, η άνοδος του ρατσισμού, του κανιβαλικού εθνοσωβινισμού, τίποτα απ’ όλα αυτά δε βρήκε το δρόμο του για την πλατφόρμα – διακήρυξη της ΔΣ. Γιατί αν η ΔΣ θέλει –και το θέλει πολύ- ένα φέουδο εξουσίας στη «νέα» εποχή, οσφρίζεται ότι πρέπει να αποφεύγει αυτά που δεν κάνει να λέγονται ή κάνει να λέγονται τόσο λίγο και τόσο με το σταγονόμετρο, που να μη γίνονται μαζικά αποδεκτά και πιστευτά μέσα στο λαό.

Συν τοις άλλοις, ειδικά με το φαιό μέρος του φαιοκόκκινου, η Μπακογιάννη δε δείχνει πια να έχει οποιδήποτε πρόβλημα αρχής. Για παράδειγμα, ο παλιός τεταρτοαυγουστιανός Κιλτίδης, εκκαθαρισμένος από τα δεξιά από το Σαμαρά, είναι μαζί της, αφού πρώτα φλέρταρε με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, ενώ η ίδια προσέγγισε τον παλιό ΕΠΕΝίτη, αμερικανόφιλο λεπενικό τραμπούκο Βορίδη του ΛΑΟΣ, εξαιτίας των οικονομικά φιλελεύθερών του θέσεων, προσπαθώντας να τον εντάξει στο κόμμα της.

Υποκειμενικά η ΔΣ τοποθετείται στο χώρο της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς, κουβαλώντας όλο το μεγάλο δημοκρατικό έλλειμμα αρχών της αδύναμης ντόπιας μεγάλης και μεσαίας αστικής τάξης. Είναι όσο αστοφιλελεύθερη χρειάζεται στο οικονομικό πεδίο, για να μπορεί να κατηγορηθεί από το σοσιαλφασισμό σαν αντιλαϊκή (και πράγματι, σε συνθήκες παραγωγικού σαμποτάζ, η γραμμή της ΔΣ είναι γραμμή πείνας για τον εργαζόμενο λαό). Είναι όσο τυφλή χρειάζεται, για να θεωρεί φίλους της τους ρωσοφτιαγμένους κρατικο-ολιγάρχες απέναντι στον «κρατισμό» και να στηρίζει τον «φιλελεύθερο σοσιαλδημοκράτη» Παπανδρέου όταν μπάζει τους ανατολικούς φασισμούς στη χώρα σαν «ιδιωτικό κεφάλαιο» (π.χ. COSCO). Είναι όσο οπορτουνιστική χρειάζεται, για να μην προβάλει κανένα ζήτημα πολιτικής δημοκρατίας που θα εξέθετε τη λεπτή σοσιαλφασιστική καθεστωτική δικτατορία, κύρια στα ΜΜΕ.

Και παρ’ όλες αυτές τις «αρετές» της, δεν είναι σίγουρο ότι θα αφήσουν τη ΔΣ να ζήσει (στα γκάλοπ τη δίνουν κάτω του 3%), φοβούμενοι μήπως κάποια στιγμή, και παράλληλα με το δυνάμωμα ενός λαϊκού δημοκρατικού αντιφασιστικού κινήματος για τη σωτηρία του λαού και της χώρας, δυναμώσει και μέσα στην αστική τάξη και το πιο μικρό ανεξάρτητο δημοκρατικό και γνήσια αναπτυξιακό, εθνο-ανεξαρτησιακό ρεύμα.

Στο βάθος, το πρόβλημα των ΔΣ – Μπακογιάννη είναι το πρόβλημα ολόκληρου του αστικού φιλελευθερισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού. Ομνύει στην ελεύθερη αγορά σα δήθεν εξασφάλιση του πολιτικού πλουραλισμού και της ισόρροπης κοινωνικής ανάπτυξης, την ώρα που ακόμα και στην απόλυτα απρόσκοπτη λειτουργία της, αυτή οδηγεί στο μονοπώλιο που αποτελεί σε τελική ανάλυση τη βάση του πολιτικού αυταρχισμού. Η αρρώστια του δυτικού μονοπωλιστή, που κατά βάθος θαυμάζει τον Κινέζο σοσιαλφασίστα αστό νέου τύπου για την εργασιακή πειθαρχία, το χαμηλό μεροκάματο, τους ψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (τα οποία άλλωστε εκμεταλλεύεται και στα οποία συμβάλει με τις επενδύσεις του στην Κίνα) εκφράζεται στην συμπάθεια της Μπακογιάννη για την ήττα του ΠΑΣΟΚικού ΟΛΠ από την COSCO, όπως μεθαύριο θα εκφραστεί με τη χαρά της για την ήττα των πράγματι συνδικαλιστικών συμμοριών του ΟΣΕ. Δε τη νοιάζει καθόλου αν αυτή η ήττα θα έρθει από κινέζικη μπάντα και θα μετατρέψει τον ελληνικό σιδηρόδρομο σε μέσο του κινέζικου λαθρεμπορίου και της κινέζικης δουλοκτησίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Στο βάθος, η ΔΣ είναι το βολικότερο για το σοσιαλφασισμό φιλελεύθερο ρεύμα. Δεν τον ενοχλεί παρά ελάχιστα, δεν έχει πραγματικό δημοκρατικό αντι-φαιοκόκκινο χαρακτήρα και βάθος, στηρίζει το παραμύθι ότι ο Παπανδρέου είναι «δυτικός και σώφρων» και ότι πράγματι παλεύει για τη σωτηρία της χώρας ενώ στην πραγματικότητα είναι ο καταστροφέας της, στηρίζει τις ανατολικού τύπου ιδιωτικοποιήσεις, είναι υπέρ της μείωσης του μέσου μισθού σαν όχημα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας εν μέσω απόλυτου σαμποτάζ των μη αποικιοκρατικών επενδύσεων. Στηρίζει και προτείνει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, πράγμα που σε συνθήκες παραγωγικού σαμποτάζ θα εκτινάξει το μέγεθος του εφεδρικού στρατού των ανέργων και θα συμπιέσει ακόμα περισσότερο αποδοχές και δικαιώματα στην καθ’ αυτό παραγωγή.

Σε όλα σχεδόν τα ζητήματα η ΔΣ βάζει το κάρο πριν το βόδι, ζητάει δηλαδή εφαρμογή λύσεων από το οπλοστάσιο του οικονομικού φιλελευθερισμού χωρίς παράλληλη πολιτική συντριβή του καθεστώτος του παραγωγικού σαμποτάζ και των υπεύθυνων γι΄ αυτό, με πρώτο και καλύτερο τον «πρωθυπουργό της χώρας μας» Παπανδρέου, που τον περνάει για φίλο. Τα δε φλερτ με το Βορίδη, παλιό οπαδό του Χιλιανού φασίστα δικτάτορα Πινοσέτ, που εφάρμοσε τη σκληρότερη οικονομικά φιλελεύθερη πολιτική με άγριο φασισμό στο πολιτικό εποικοδόμημα, δείχνουν και τον εξαιρετικά αβαθή πολιτικό δημοκρατισμό του νέου φορέα.

Οι αστοί φιλελεύθεροι, όπως και όλα τα μη σοσιαλφασιστικά πολιτικά ρεύματα, θα διχοτομηθούνε πάνω στο μεγάλο πόλεμο που θα εξαπολύσει αναπόφευκτα κάποια στιγμή ο σοσιαλιμπεριαλισμός κατά της ανθρωπότητας, αλλά και των αντιπάλων του ιμπεριαλισμών. Οι χειρότεροι από αυτούς, οι πιο ξεσκολισμένοι από το ανώμαλο γέρικο πάθος τους για το μέγιστο δυνατό ποσοστό κέρδους πάση θυσία, θα ακολουθήσουν το ρωσοκινέζικο μονοπώλιο που θα τους υπόσχεται ότι με το μαστίγιο της δικτατορίας του θα πετύχει την μια και καλή πειθάρχηση των εργατικών μαζών, το μεροκάματο λιμοκτονίας, την πειθαρχία στρατοπέδου.

Όσοι για τους δικούς τους λόγους θα επιλέξουν να υπερασπιστούν μια πλευρά των σκουριασμένων αλλά υπαρκτών αστικών δημοκρατικών αξιών (ή και μονάχα τα θησαυροφυλάκιά τους), θα συμπορευτούν τακτικά με το προλεταριάτο μέσα στο δημοκρατικό αντιφασιστικό στρατόπεδο, όπως έκαναν και οι Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικάνοι πολιτικοί πρόγονοί τους, που ενώθηκαν με τη σταλινική προλεταριακή ΕΣΣΔ κατά του χιτλερισμού.

Γενικά από τους Έλληνες φιλελεύθερους, δεν έχει να περιμένει κανείς πολλά. Το πιθανότερο είναι να λειτουργήσουν όπως ακριβώς θα ήθελαν οι σοσιαλφασίστες: δηλαδή, σαν προβοκάτορες και αβανταδόροι του σοσιαλφασισμού.

Η ΟΑΚΚΕ από την πλευρά της θα υπερασπιστεί τη ΔΣ από κάθε επίθεση σοσιαλφασιστικού, βρώμικου τύπου και θα επιδιώξει, όπως επιδιώκει πάντα για το καλό του λαού, και το παραμικρό τακτικό μέτωπο με δυνάμεις από τη ΔΣ πάνω σε ζητήματα πολιτικής δημοκρατίας και αντι-φαιοκόκκινης πάλης. Όμως όσο αυτή θα συνεχίζει αυτήν την πολιτική της η κύρια πλευρά της στάσης της ΟΑΚΚΕ θα είναι η καταγγελία της ΔΣ. Κατά τη γνώμη μας, η πλατφόρμα της ΔΣ δεν καλύπτει και δε μπορεί να καλύπτει τους πιο προωθημένους πολιτικά φιλελεύθερους, αντισοσιαλφασίστες και δημοκράτες.

Η ΟΑΚΚΕ καλεί κάθε δημοκράτη, κάθε αντιφασίστα, κάθε εχθρό του φαιοκόκκινου καθεστώτος να συμπορευτεί μαζί της και να δώσει τη μάχη κατά του σοσιαλφασισμού στο πλάι της, σε μέτωπο συμμαχίας μαζί της. Οι φιλελεύθεροι αβανταδόροι του σοσιαλφασίστα Παπανδρέου τύπου ΔΣ, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, δουλεύουν για την καταστροφή της χώρας και του λαού μας και όχι για τη σωτηρία τους, γιατί δεν είχαν ποτέ και δεν έχουν και τώρα έναν πραγματικά εθνικό και δημοκρατικό χαρακτήρα.