Ένα ενημερωτικό σημείωμα για τη Νέα Ανατολή από έναν σύντροφο ναυτεργάτη σε ακτοπλοϊκά γκαζάδικα:

Κατ’ αρχήν να αναφερθούν λίγα για το Σωματείο.

Όσον αφορά την Π.Ν.Ο., οι εισφορές προς αυτήν πληρώνονται απευθείας απ’ το μισθό του ναυτικού σαν κρατήσεις στο pay. Μπορείς βέβαια να δηλώσεις ότι δεν θες να σου κρατείται αυτή η εισφορά (πράγμα που δεν κάνει κανείς), είναι όμως εξαιρετικά περίεργο το γεγονός να πληρώνεται ουσιαστικά υποχρεωτικά το σωματείο από τους εργάτες μέσω των εφοπλιστών. Όσον αφορά τα επιμέρους σωματεία, η εγγραφή σε αυτά είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. Για να μπαρκάρει κάποιος πρέπει να πάρει χαρτί από το σωματείο, χωρίς αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να ναυτολογηθεί. Και όχι μόνο αυτό. Αν δεν έχεις πληρώσει το σωματείο (στην περίπτωση των ναυτών, 54 ευρώ το χρόνο, για τα άλλα σωματεία δεν ξέρω) δεν μπορείς να βγεις στη σύνταξη! Σου κρατούν ό,τι χρωστάς στο σωματείο, και παίρνεις τα υπόλοιπα. Πρόκειται δηλαδή στην ουσία για κρατικά σωματεία, που το ίδιο το κράτος ενδιαφέρεται για τα έσοδά τους. Κατά τ’ άλλα προσπαθούν να μας πείσουν για την ταξικότητά τους. Έχουμε δηλαδή εδώ ένα αστικό κράτος που χρηματοδοτεί τον εχθρό του!

Ας δούμε όμως κατά πόσο αυτά τα σωματεία είναι όπως ισχυρίζονται τα ίδια εχθροί του κράτους και φίλοι των ναυτεργατών.

Για να διαπιστώσουμε κατά πόσο τα ναυτεργατικά σωματεία αγωνίζονται για τα συμφέροντα των ναυτεργατών, θα πρέπει να εξετάσουμε δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι η πρακτική αυτών των σωματείων και ιδιαίτερα η πρακτική τους στις απεργίες. Το δεύτερο είναι τα αιτήματα που βάζουν. Όσον αφορά την πρακτική. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το γεγονός ότι όλα αυτά τα σωματεία και οι “αριστερές” παρατάξεις των σωματείων, δραστηριοποιούνται αποκλειστικά στην ακτοπλοΐα και όχι στην ποντοπόρα ναυτιλία. Αυτό γεννάει -τουλάχιστον- την υποψία, ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει εδώ να αναφέρουμε ότι η ακτοπλοΐα, παρόλες τις παραβάσεις και την εντατικοποίηση της εργασίας από πλευράς κάποιων εφοπλιστών -πράγμα που ισχύει άλλωστε για όλες τις κατηγορίες πλοίων- είναι ο πιο ευνοημένος μισθολογικά κλάδος των ναυτικών αυτή τη στιγμή. Οι αποδοχές των ναυτών στην ακτοπλοΐα, είναι ίσες ή και ξεπερνούν τις αποδοχές των ναυτών στην ποντοπόρο ναυτιλία, για να μη μιλήσουμε για τα εγχώρια γκαζάδικα (σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και 1000 ευρώ παρακάτω) και για τα χωματάδικα και νερουλάδικα (1500 ευρώ παρακάτω). Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, θα φαίνεται πολύ περίεργο αλήθεια να βλέπει ένα ναυτεργατικό σωματείο να μην ασχολείται με τους ναυτεργάτες της ακτοπλοΐας στις συγκεκριμένες κατηγορίες, παρόλο που από αριθμητική άποψη αυτοί δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητοι. Ποτέ άνθρωπος του σωματείου δεν έχει πατήσει το πόδι του στην Ελευσίνα ή στο Πέραμα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που κανένα καράβι και κανένα μέλος πληρώματος σ’ αυτές τις συγκεκριμένες κατηγορίες πλοίων, δεν έχει απεργήσει ποτέ. Αυτό έχει να κάνει 1ον με το ότι το σωματείο δεν ενδιαφέρεται για τους ναυτεργάτες και 2ον και βασικότερο, με το ότι ο κλάδος των εγχώριων πετρελαιοφόρων τείνει να ελεγχθεί όλο και περισσότερο από το κράτος (πχ ΕΚΟ), ή από πλοιοκτήτες οι οποίοι είναι άνθρωποι του καθεστώτος (πχ. Μελισσανίδης). Στην πραγματικότητα, ούτε το σωματείο, ούτε οι κνίτες του ΠΑΜΕ, θέλουν να γίνουν απεργίες σ’ αυτήν την κατηγορία πλοίων. Αν ήθελαν πραγματικά μια απεργία προς όφελος των ναυτεργατών θα έμπαιναν στα καράβια, θα διαφώτιζαν τα πληρώματα για τη χρησιμότητα της απεργίας κτλ. Όμως κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ποτέ και για έναν ακόμα επιπλέον λόγο: δεν τους χρειάζονται για να κόβουν τις συγκοινωνίες στο Αιγαίο. Γιατί αν θέλουν να κόψουν την παροχή πετρελαίου και βενζίνης, αρκεί μια απεργία των εκτελωνιστών ή των βυτιοφόρων... Θα πρέπει εδώ να ειπωθεί, ότι τόσο τα σωματεία αυτά (εννοούμε πάντα τις διοικήσεις τους), όσο και το ΠΑΜΕ, είναι μισητά από τη συντριπτική πλειοψηφία των ναυτεργατών. Αυτό ισχύει ακόμα και στην ακτοπλοΐα, παρόλο που εκεί είναι πιο ισχυροί. Είναι χαρακτηριστικό το ότι σ’ όλες αυτές τις απεργίες, το ΠΑΜΕ βάζει κνίτες για εξωτερική περιφρούρηση. Τόση εμπιστοσύνη δείχνει στους ναυτεργάτες...

Μερικές παρατηρήσεις για τα αιτήματα. Δεν χρειάζεται και πολύ ψάξιμο για να διαπιστώσει κανείς ότι τα αιτήματα είναι τουλάχιστον δημαγωγικά και υποκριτικά. Μιλάνε για διασφάλιση εργασίας των ελλήνων ναυτεργατών όμως δε λένε κουβέντα για το γεγονός ότι στα κρατικά καράβια Μελίνα και Ειρήνη, τα κατώτερα πληρώματα είναι ρουμάνοι. Για καράβια που είναι ιδιοκτησία των ΕΛΠΕ, δεν ισχύουν τα αιτήματα. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι το αίτημα για τις συνθέσεις των πλοίων, που διαχωρίζει έλληνες και ξένους, είναι το πιο προβοκατόρικο αίτημα γιατί κατ’αρχήν διασπάει την εργατική τάξη. Αν πραγματικά νοιαζόντουσαν για τους ναυτεργάτες, θα απαιτούσαν εξίσωση μισθών ελλήνων και ξένων, αλλά δεν τους ενδιαφέρουν αυτά. Άλλωστε η διάσπαση της εργατικής τάξης ήταν βασικό ζητούμενο των φαιοκόκκινων. Κατά τ’ άλλα, άμα διαβάσει κανείς τις προκηρύξεις του ΠΑΜΕ, θα διαπιστώσει ότι τα αιτήματα είναι εξωπραγματικά. Ας σταθούμε σε μερικά. “Να αυξηθεί η άδεια στη βάση της αρχής μια μέρα μέσα στο πλοίο και μια μέρα έξω με πλήρεις αποδοχές και ασφάλιση”. Μας λένε δηλαδή να δουλεύουμε 6 μήνες το χρόνο και να πληρωνόμαστε 12! Αυτό ούτε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς δεν θα το έκανε. Να διαπραγματευτεί σκληρά κανείς την αύξηση της πώλησης της εργατικής του δύναμης είναι κάτι που πρέπει να το κάνει αλλά να πληρώνεται αδούλεφτα λεφτά, αυτό το πράγμα μόνο ως διαφθορά μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρακάτω ζητάει “περιορισμό του δικαιώματος των εφοπλιστών στην επιλογή των προσφερόμενων συναδέλφων”. Δηλαδή να μην μπορεί ο εφοπλιστής να διαλέξει ποιους εργάτες θα πάρει, αλλά προφανώς κάποιες παρατάξεις ή το σωματείο! “Υπολογισμό του χρόνου ανεργίας σα συντάξιμου χρόνου”. Δηλαδή με 7-8 χρόνια δουλειάς να βγαίνουμε στη σύνταξη... “Να επιδοτείται ο άνεργος για όλο το διάστημα της ανεργίας του”. Μα ήδη οι άνεργοι επιδοτούνται για ένα χρόνο.. “Να περιοριστούν οι εξουσίες του πλοιάρχου και να ελέγχεται για την νομιμότητά των πράξεών του από εκλεγμένη επιτροπή του πληρώματος”. Αυτό είναι ένα αίτημα κλειδί, στην πραγματικότητα σημαίνει να περάσουν τα πλοία στα χέρια του ΠΑΜΕ που φτάνει να ασκεί βία σε όσους εργαζόμενους διαφωνούν μαζί του συνδικαλιστικά... 

Λίγα λόγια για την κατάσταση των εφοπλιστών στα εγχώρια πετρελαιοφόρα. Κατά τη γνώμη των σωματείων και του ΠΑΜΕ, οι εφοπλιστές πλουταίνουν μέρα με τη μέρα κτλ κτλ. Ας δούμε πως έχουν πλουτίσει οι εφοπλιστές των εγχώριων πετρελαιοφόρων. Ο Βαρδινογιάννης αγόρασε 8 καράβια. Όμως προηγουμένως πούλησε 12, άρα ο στόλος του έχει μειωθεί κατά 4. Ο Λιβανός με τα ΑLIOS. Δεν υπάρχει ALIOS στην Ελευσίνα αυτή τη στιγμή. Όλα έχουν πουληθεί ή έχουν φύγει στο εξωτερικό λόγω αναδουλειάς. Όσα μονοκάραβα κυκλοφορούσαν έχουν εξαφανιστεί. Πολλά έχουν πάει για παλιοσίδερα λόγω αναδουλειάς ή έχουν παροπλιστεί (πχ. Αγία Μαρίνα, Χρυσοσκαλίτισσα, Κούρος). Υπάρχουν καράβια που ήταν αραγμένα στην Ελευσίνα χωρίς ναύλο για περισσότερους από 6 μήνες… Αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή, είναι κατ’αρχήν να περιφρουρήσουμε αυτά που ήδη έχουμε. Όλα τα άλλα είναι καθαρή δημαγωγία.

Τελειώνοντας, λίγα για τα ποντοπόρα. Κάποιος θα αναρωτηθεί, γιατί αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει συνδικαλισμός στα ποντοπόρα πλοία. Μία εύκολη απάντηση είναι ότι τα ποντοπόρα πλοία δεν έχουν έλληνες πια. Μία άλλη είναι ότι στα ποντοπόρα δεν μπορεί να γίνει τίποτε γιατί δραστηριοποιούνται εκτός Ελλάδας. Σε απάντηση αυτών των απόψεων, αξίζει να αναφερθεί κάτι για την ιστορία. Ένα από τα καλύτερα σωματεία που είχε το παλιό επαναστατικό ΚΚΕ ήταν η περίφημη ΟΕΝΟ, που τη διάλυσαν οι ρεβιζιονιστές μετά το 1957. Η ΟΕΝΟ δραστηριοποιούνταν παντού, με παραρτήματα στο εξωτερικό και επιτυχημένες απεργίες στην Αμερική, Αγγλία και αλλού. Όμως η ΟΕΝΟ ήταν πραγματικά ναυτεργατικό σωματείο. Οι ναυτεργάτες συμμετείχαν καθολικά στις απεργίες και δεν υπήρχε ανάγκη από εξωτερικές περιφρουρήσεις και τέτοιες φασιστικές μεθόδους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον εμφύλιο οι ναυτεργάτες στρατολογήθηκαν μαζικά στο Δημοκρατικό Στρατό, κυρίως μέσω Γαλλίας, σε μεγάλα γκρουπ, αν και κάποια γκρουπ δεν πρόλαβαν να πάνε. Λίγο αργότερα, όταν ο Παπάγος έβγαλε διαταγή να περάσουν όλα τα καράβια από την Ελλάδα για να ξεκαθαριστούν από τα “μιάσματα” της ΟΕΝΟ, οι ναυτεργάτες κόβανε τα χέρια τους όταν πέρναγαν απ’ το Γιβραλτάρ, για να αναγκαστούν να τους βγάλουν έξω, και μετά πέρναγαν μαζικά στην Πολωνία. Οι ναυτεργάτες, απ’ τη φύση του επαγγέλματός τους, είναι σκληροί, περήφανοι, φιλότιμοι και άφοβοι άνθρωποι. Αν κάνουν συνδικαλισμό, κανένα ΠΑΜΕ και κανένας φασισμός δεν θα μπορέσει να τους ελέγξει. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι σοσιαλφασίστες, γι’ αυτό δεν επιχειρούν κανέναν συνδικαλισμό στα ποντοπόρα, παρόλο που μισούν θανάσιμα τους εφοπλιστές της ποντοπόρου ναυτιλίας. Αλλά για ποιους κόκκινους και ποιον συνδικαλισμό μιλάμε; Τι σχέση μπορεί να έχουν αυτοί οι άνθρωποι με τον Αγγουλέ και τον Τατάκη...