Η ιστορία έχει ως εξής: Δικαστήριο της Λειβαδιάς, δικαιώνοντας όσους είχαν προσφύγει εναντίον της Γερμανίας, είχε επιτρέψει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού Δημοσίου, που την εμπόδισε όμως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο του 2000. Κι αυτό για να κοιμίσουν οι ρωσόφιλοι τις χώρες της ΟΝΕ, και βασικά τη Γερμανία, προκειμένου να εντάξει την Ελλάδα στο ευρώ την 1/1/2001. Έτσι ο δικηγόρος των πολιτών που είχαν κάνει την προσφυγή προσέφυγε στην Ιταλία, για να εκτελέσει την απόφαση κατάσχεσης, εκμεταλλευόμενος το νομικό καθεστώς της ΕΕ, που προβλέπει την εκτέλεση της απόφασης ενός δικαστηρίου σε οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ. Το ιταλικό δικαστήριο συμφώνησε με την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού Δημοσίου στην Ιταλία και στη συνέχεια η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να ακυρώσει την απόφαση της κατάσχεσης.

Όπως έχουμε πει και στο προηγούμενο άρθρο, οι γερμανικές αποζημιώσεις δεν είναι παρά το πρόσχημα για τη συγκρότηση του σοσιαλφασιστικού αντιευρωπαϊκού μετώπου το οποίο στήνει κάθε φορά το ανατολικού τύπου καθεστώς για την ενοχοποίηση χωρών της ΕΕ. Το ότι οι αποζημιώσεις είναι το πρόσχημα για τη συγκρότηση του σοσιαλφασιστικού αντιευρωπαϊκού μετώπου φαίνεται και από το γεγονός ότι με μια απόφαση και μόνο του σημερινού υπουργού Δικαιοσύνης, αυτού του τύπου που ονομάζει μέσα στο κοινοβούλιο ψείρες στο γιλέκο του τους διαφωνούντες, μπορεί να καταστεί εκτελεστή η καταδίκη της Γερμανίας από το δικαστήριο της Λειβαδιάς και το καθεστώς να προχωρήσει στις κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα.

Στη Χάγη το φαιοκόκκινο ελληνικό εξακομματικό καθεστώς αποκαλύπτει όλη την αισχρότητά του. Όχι μόνο γιατί όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις παραιτήθηκαν επανειλημμένα στην πράξη, από το 1945 μέχρι σήμερα, από τις γερμανικές αποζημιώσεις, που τώρα ζητούν? όχι μόνο γιατί το φαιοκόκκινο ελληνικό καθεστώς παραβιάζει την ασυλία κάθε ηττημένου που ρύθμισε με τον οποιοδήποτε τρόπο τις υποχρεώσεις του, εδώ της ηττημένης Γερμανίας, που χωρίς την εφαρμογή αυτής της αρχής στις διεθνείς σχέσεις δε θα μπορούσε να υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη και στον κόσμο? αλλά γιατί επιπλέον από το 1960 μέχρι και σήμερα κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση της Ελλλάδας δεν έθεσε ζήτημα αποζημιώσεων στη σύμμαχό της Γερμανία πριν την υπογραφή της σύνδεσης της χώρας με την ΕΟΚ, πριν την υπογραφή της προσχώρησης στην ΕΟΚ, πριν την υπογραφή της ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξης, που προωθούσε όχι μόνο την οικονομική, αλλά τώρα και την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης, πριν την υπογραφή της συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο Μάαστριχτ και πριν την προσχώρηση στην ΟΝΕ. Μόνο προβοκάτορες όψιμοι υπονομευτές των συμφωνιών υπογράφουν για τον οικονομικό, κοινωνικό, και πολιτικό συνεταιρισμό της χώρας τους με μια άλλη χώρα, κάνουν μια κοινή πορεία σαράντα χρόνων με αυτήν και ύστερα ανακαλύπτουν τάχα ότι οι πιο κρίσιμοι λογαριασμοί και οι πιο σοβαρές αμοιβαίες διεκδικήσεις δεν έχουν κλείσει ακόμα. Οικονομική κοινότητα, συγχώνευση οικονομιών και πολιτικών με εκκρεμή ζητήματα πολεμικών αποζημιώσεων και χρέη δανείων που δε δηλώνονται και δεν απαιτούνται από τον εταίρο πριν από τη συμφωνία χαρακτηρίζουν μια προσχώρηση δόλιων μελλοντικών αρνητών της προσχώρησης και της υπογραφής τους.

Οι προβοκάτορες κρύβουν από το λαό ότι η πρώτη παραίτηση της Ελλάδας από τις πολεμικές αποζημιώσεις έγινε το 1959 από τον Καραμανλή, που έκλεισε το ελληνικό γραφείο εγκληματιών πολέμου και παρέδωσε τους φακέλους 800 υποθέσεων εγκληματιών ναζί στη δυτική γερμανική Δικαιοσύνη για να δικαστούν από αυτήν. Κρύβουν ότι αυτό το έκανε για να διασώσει τους εγκληματίες έλληνες δωσίλογους, συνεργάτες των ναζί, με τους οποίους ήταν γεμάτος ο κρατικός μηχανισμός, ο πολιτικός κόσμος, ακόμα και η κυβέρνηση. Έτσι ο Καραμανλής, με αυτή την άθλια συναλλαγή με τους Γερμανούς, μαζί με τους ταγματασφαλίτες διέσωζε και το μετεμφυλιακό δωσιλογικό καθεστώς, γιατί, αν δίκαζε τους εγκληματίες ναζί στην Ελλάδα, αυτοί, υπερασπιζόμενοι τους εαυτούς τους, θα κατέθεταν για τη συνεργασία των ταγματασφαλιτών στο εγκληματικό τους έργο. Στην περίπτωση μάλιστα της σφαγής του Διστόμου, που χρησιμοποιεί το καθεστώς σαν πρόσχημα για το σχηματισμό του φασιστικού μετώπου ενάντια στην Γερμανία και στην ΕΕ και για την οποία το καθεστώς ζητά σήμερα τάχα αποζημίωση, οι έξι κομματικές ηγεσίες μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και όλος ο συρφετός των αντισημιτών που συσπειρώνονται γύρω από τις αποζημιώσεις κρύβουν από το λαό ότι το ελληνικό κράτος απελευθέρωσε τον αρχιδολοφόνο του ίδιου του Διστόμου Χανς Ζάμπελ και δεν δίωξε ποινικά όσους συμμετείχαν στη σφαγή. Από την ιστοσελίδα του δήμου Διστόμου διαβάζουμε: «Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χανς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε από την Κυβέρνηση της τότε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ’ αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος».

Η Γερμανία στη συνέχεια πλήρωσε, άτυπα όμως, το ελληνικό καθεστώς γι’ αυτό και ο καγκελάριος Χ. Κολ, στα 50χρονα της μάχης της Κρήτης το 1991, απέρριψε τις αιτιάσεις του Μητσοτάκη για πολεμικές αποζημιώσεις λέγοντας ότι η Γερμανία δε χρωστάει αποζημιώσεις γιατί αυτές έχουν ρυθμιστεί με μυστικές συμφωνίες. Εννοούσε με τον Καραμανλή το 1958. Ο Καραμανλής, για να προστατευθεί, δήλωσε ότι τέτοιες συμφωνίες δεν υπάρχουν. Σήμερα που η Γερμανία πιέζεται δηλώνει με τον Αντρέας Πέσκε, εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών, επιβεβαιώνοντας τις εκτιμήσεις μας σε προηγούμενο φύλλο στη Ν. Ανατολή: «Παράλληλα, η Γερμανία χορήγησε μετά το 1960 βοήθεια ύψους περίπου 32 δισ. γερμανικών μάρκων (16,3 δισ. ευρώ) στην Ελλάδα σε διμερές και ευρωπαϊκό επίπεδο, για να υποστηρίξει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα…». Στις δηλώσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας δε δίνεται καμιά απάντηση από την κυβέρνηση, αλλά και απ’ όλα τα κόμματα.

Τη βοήθεια που πήρε η Ελλάδα από τη Γερμανία τη διαχειρίστηκε αποκλειστικά το πολιτικό καθεστώς και η άρχουσα τάξη. Τα θύματα δεν πήραν τίποτα και, όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκε ο αγώνας τους, αλλά διώχτηκαν από το μεταπολεμικό δωσιλογικό καθεστώς στις εξορίες στις φυλακές και στα αποσπάσματα.

Το ελληνικό κράτος είναι υπόλογο για την απελευθέρωση του ναζί εγκληματία του Διστόμου, όπως και για την παραίτησή του από τη δίωξη όλων των γερμανών εγκληματιών πολέμου. Οφείλει να αναγνωρίσει και να καταδικάσει το δωσιλογικό χαρακτήρα του μεταπολεμικού και μετεμφυλιακού καθεστώτος, όπως έκανε ανάλογα η μεταπολεμική δημοκρατική Γερμανία, που γονάτισε συμβολικά με τον πρόεδρό της μπροστά στα εγκλήματα των προγόνων της. Οφείλει να αναγνωρίσει κάθε νομική προσφυγή των ελλήνων πολιτών εναντίον του τότε ελληνικού κράτους, που διέσωσε τους χιτλερικούς δολοφόνους, που έλαβε στη συνέχεια πίσω από τις πλάτες του λαού αποζημιώσεις, χωρίς να αποζημιωθούν όμως τα θύματα ατομικά, λερώνοντας σε κάθε περίπτωση τη μνήμη όλων των νεκρών και ταπεινώνοντας τον αντιφασίστα λαό που πλήρωσε για τον πατριωτισμό του από τους καταχτητές και τις δωσιλογικές κυβερνήσεις τα πάνδεινα.

Οι πλιατσικολόγοι του ελληνικού Δημοσίου, συγκροτημένοι τώρα και στο φασιστικό μέτωπο των αποζημιώσεων, ζητούν από τη Γερμανία 162 δις ευρώ. Κάνουν τώρα και εξαγωγή του πλιάτσικου. Πρόκειται για μια από τις πολλές μορφές που παίρνει η άρνηση πληρωμής των χρεών από το καθεστώς των μπαταχτσήδων, που καταχρέωσε και χρεωκόπησε τη χώρα. Μια άλλη μορφή είναι η ευθεία άρνηση των μικροαστικών γραφειοκρατικών τρωκτικών, που εκπροσωπούνται πολιτικά από τα ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΟΕ, είτε η μισοάρνηση των μεσαίων ακρίδων του ΣΥΝ, να πληρώσουν τα δάνεια που πήραν από τις διεθνείς αγορές με φτηνά επιτόκια χάρη κυρίως στις γερμανικές πιστωτικές πλάτες. Το κοινό πλαίσιο όλων των αρνήσεων, το πλαίσιο των σοσιαλφασιστών μπαταχτσήδων, είναι ότι είναι η ΕΕ που εκμεταλλεύεται και έχει χρεωκοπήσει, τάχα την Ελλάδα, και επομένως αυτή με τη σειρά της έχει το δικαίωμα να αντισταθεί και να μην πληρώσει.

Πληρώστε και δε θα σας λέμε ναζιστές, λέει το καθεστώς, με πρώτο το Εθνικό Συμβούλιο αποζημιώσεων, που βρίθει από αντισημίτες: «Γιατί, φυσικά, δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως ο γερμανικός λαός νοσταλγεί την εποχή του Χίτλερ και δεν θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά της…Με ποιο δικαίωμα η σημερινή Γερμανία με την απαράδεκτη συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Το γοργά συγκροτούμενο διακομματικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα έφτιαξε και ένα ναζιστικό ημερολόγιο με σκίτσα που ταυτίζουν τον αγκυλωτό σταυρό με το ευρώ και τη σημερινή αστικοδημοκρατική Γερμανία με τα SS και το χρέωσε σε μερικούς μαθητές του λυκείου της Κιμώλου. Μεγαλύτερη αθώωση του ναζισμού δεν μπορεί να υπάρξει από την ταύτισή του με τη σημερινή Γερμανία, στη οποία ο ναζισμός είναι παράνομος, ενώ στη δική μας χώρα τρέφεται ανοιχτά και συγκαλυμμένα απ’ όλες τις πολιτικές ηγεσίες.