ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ 23 ΦΛΕΒΑΡΗ

 Τετάρτη, 23-02-2011, ώρα 04.00 πμ

Αύριο Τετάρτη 23 Φλεβάρη καλείται για πρώτη φορά τόσο συντονισμένα το έθνος, στον «εθνικοαπελευθερωτικό» και «ταξικό» αγώνα του ενάντια στον «εξωτερικό εχθρό», δηλαδή ενάντια στην δυτική Τρόικα, ιδιαίτερα ενάντια στη ΕΕ και τους ντόπιους συνεργάτες της.

Τον πόλεμο στην Τρόικα τον είχε κηρύξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός προβοκάτορας πριν από λίγες μέρες κατηγορώντας την ότι ανακατεύτηκε στα εσωτερικά της χώρας. Ταυτόχρονα ο ίδιος πριν από αυτήν την ξαφνική έκρηξη είχε ακυρώσει στην πράξη τις μόνες χρήσιμες στην ανάπτυξη και γενικά μη αντιδημοφιλείς συμφωνίες με την τρόικα που αφορούσαν στην απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τις μεγάλες επενδύσεις πάνω σε αναξιοποίητη κρατική γη. Προηγούμενα και για μήνες είχαν περάσει πανεύκολα όσες συμφωνίες του μνημονίου αφορούσαν την εξαθλίωση των μαζών και την υπερφορολόγηση των πάντων, δηλαδή το τσάκισμα της εσωτερικής αγοράς και το σαμποτάρισμα του παραγωγικού κεφάλαιου.  

 Στην ουσία ο πρωθυπουργός προβοκάτορας είχε κάνει εύκολα μισητή στο λαό την τρόικα- γιατρό, δηλαδή την ΕΕ, καθώς αυτή έκανε κούρα αδυνατίσματος σε μια καχεκτική οικονομία ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός με το πολύπλευρο παραγωγικό του σαμποτάζ έκοβε στα θύματα τη τροφή, δηλαδή έκοβε την επένδυση νέου παραγωγικού κεφάλαιου αλλά και γκρέμιζε κομμάτια ολόκληρα από το εγκατεστημένο κεφάλαιο.

Ενώ η άρρωστη χώρα μας γιατριά δεν βλέπει και αρχίζει να δυσπιστεί  σοβαρά για τον πραγματικά κομπογιαννίτη γιατρό της Δύσης ο πρωθυπουργός προβοκάτορας συνεχίζει να πηγαίνει στην ΕΕ και να ζητάει λεφτά. Ήδη ζητώντας λεφτά που το ξέρει και αυτός και εν μέρει οι δανειστές του ότι θα πάνε στο βρόντο έχει διασπάσει αρκετά την ΕΕ και την έχει αποσταθεροποιήσει χρηματοπιστωτικά παρασύροντας σε χρεωκοπία και την Ιρλανδία,  και μάλιστα έχει σχετικά απομονώσει την ατμομηχανή της ΕΕ που είναι η Γερμανία. Αυτή η οικονομική αποσταθεροποίηση και η πολιτική διάσπαση δεν θα μπορούσε να είναι απλά έργο ενός μικρομεσαίου πρωθυπουργού μιας μικρής χώρας αλλά έργο μιας υπερδύναμης προβοκάτορα όπως  είναι η Ρωσία του Πούτιν.

Τώρα ο Παπανδρέου  θέλει να δυναμώσει το αποσαθρωτικό χτύπημά του στην ΕΕ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει άνοδο της πολιτικής ισχύος των ρωσόδουλων μέσα στην Ελλάδα, δηλαδή των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και ΛΑΟΣ καθώς και του Σαμαρά στην ΝΔ και του ίδιου στο ΠΑΣΟΚ.

Το βασικό αποσαθρωτικό χτύπημα από την αρχή της κρίσης είναι ένα: Ο πρωθυπουργός προβοκάτορας δείχνει στην ΕΕ τη χώρα του όλο και πιο εξαθλιωμένη, όλο πιο και όλο και πιο εξεγερμένη και της λέει: Κύριοι βοηθήστε με να σταθώ γιατί αυτοί εδώ θα με φάνε και αν με φάνε η χώρα θα χρεοκοπήσει και οικονομικά και πολιτικά οπότε έρχεται ένα άσχημο οικονομικό και πολιτικό ντόμινο που θα σας πνίξει όλους σας. Αυτός ο εκβιασμός έχει μέχρι στιγμή πιάσει. Η ΕΕ πιέζει την πιο καλοστεκούμενη οικονομικά Γερμανία και αυτή πληρώνει αλλά όλο και πιο απρόθυμα. Αυτή η απροθυμία άρχισε να μεγαλώνει τελευταία από την ώρα που ο Παπανδρέου και οι ρώσοι πάτρωνές τους έχασαν την δυνατότητα να βάζουν σφήνα υπέρ του ελληνικού εκβιασμού ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία. Οι συμφωνίες που ετοιμάζονται τώρα σε επίπεδο κορυφής για το κοινό ταμείο διάσωσης και κυρίως για το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας πάνε να καλύψουν τα ενδοευρωπαϊκά οικονομικά και πολιτικά ρήγματα που προκάλεσε η ελληνική χρεωκοπία, ενώ η κατάσταση της Ιρλανδίας βελτιώνεται γιατί αυτή διατήρησε και δυνάμωσε όλη την εξαιρετική παραγωγική της μηχανή. Αν οι προβοκάτορες του Πούτιν δεν δράσουν άμεσα υπάρχει περίπτωση η οικονομικοπολιτική κρίση της Ευρωζώνης να μετατραπεί σε στρατηγική  ενδυνάμωση της ενότητας της.

«Πανεργατικές» παραστάσεις πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας

Πρέπει λοιπόν να σκηνοθετηθεί μια μεγάλη παράσταση πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας της Ελλάδας και εν ανάγκη μια αληθινή αυτοκτονία. Δηλαδή να πραγματοποιηθεί ένα είδος ελληνικής «αραβικής εξέγερσης» κατά του μνημόνιου, που σημαίνει κατά της τρόικας, κατά του μνημόνιου και για την ακύρωσή του οπότε και υπέρ της εκτίναξης των σπρεντ. Ήδη αυτή η εξέγερση κυοφορείται με το «κίνημα ανυπακοής» του ψευτοΚΚΕ που το έχει κάνει χειροπιαστό ο ΣΥΝ με το «δεν πληρώνω». Αυτή δεν είναι μια μαζική κραυγή εξεγερμένων ανθρώπων του λαού αλλά δουλειές ενός κρατικού παράγοντα ή αλλιώς ενός πανίσχυρου παρακράτους. Δίχως μια τεράστιας ισχύος έγκριση από μια μερίδα της κυβέρνησης και μάλιστα ηγετικής, 100 το πολύ άνθρωποι που θα κλείνανε κάποια διόδια θα είχαν εξαφανιστεί από οποιαδήποτε αστυνομία του κόσμου επειδή θα είχαν απομονωθεί προηγούμενα πολιτικά από όλα τα ΜΜΕ και όλα σχεδόν τα κόμματα. Επίσης τέτοια κινήματα σε επίπεδο κατανάλωσης και όχι παραγωγής υλικού πλούτου είναι δυσκολότατα στη συγκρότησή τους και πολύ σπάνια είναι μαζικά. Ειδικά εδώ δεν έγινε ούτε ένα αποτελεσματικό κίνημα στους βασικούς χώρους  όπου θα μπορούσε να υπάρξει μια οργανωμένη κοινωνική άρνηση σε μια λειτουργία του κεφάλαιου, που είναι οι χώροι παραγωγής, δηλαδή εκεί όπου οι παραγωγοί μπορούν εύκολα να ενωθούν και να αρνηθούν να παράγουν, δηλαδή να απεργήσουν. Αυτή η άρνηση δεν έγινε πουθενά κάπως πετυχημένα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με εξαίρεση τις ΔΕΚΟ όπου όμως τα συνδικάτα τους κινούνται εδώ και δεκαετίες σαν τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Δεν έγινε όταν εκατομμύρια εργαζόμενοι είδαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται 20% μέσα σε χρόνο μηδέν. Είναι δυνατό λοιπόν αυτό να έγινε αυθόρμητα και μάλιστα να πέτυχε στα διόδια και στα λεωφορεία και στο καλοοργανωμένο μετρό όπου η μαζική οργάνωσή πάλης δεν προϋπήρχε όπως συμβαίνει στους χώρους δουλειάς;  Και αν υποθέσουμε ότι όλα τα «δεν πληρώνω» τα φτιάχνει ένα δίκαιο αυθόρμητο κίνημα (που συγκροτείται αυθόρμητα καμιά φορά μόνο σε διόδια κοντά σε επαρχιακές πόλεις) πως και δεν υπήρξε καταστολή από την αστυνομία και τα δικαστήρια του παντοδύναμου κεφάλαιου; Και πως είναι δυνατό ο πρωθυπουργός αυτού του κεφάλαιου να μην καταφερθεί έντονα ενάντια σε αυτήν την παρανομία, αλλά άφησε μόνο του τον αρμόδιο υπουργό του να καταγγέλλει τους τζαμπατζήδες «κινηματίες» και να φτιάχνει αυστηρούς νόμους εναντίον τους που τους χάλαγε την ίδια ώρα ο υπουργός δικαιοσύνης; (Είναι γεγονός ότι τα διόδια είναι ακριβά και ακρίβυναν κι άλλο σε σχέση με τα μειωμένα εισοδήματα του λαού  αλλά το μεγαλύτερο όργιο ακρίβειας σε διόδια στην Ελλάδα ίσως και στην υδρόγειο ολόκληρη είναι σε αυτά της Αττικής οδού που κανένα κίνημα διοδίων δεν τα ενόχλησε ποτέ ουσιαστικά επειδή από αυτά πλουτίζει ο Μπόμπολας!  Αντίθετα το σημερινό κίνημα «δεν πληρώνω διόδια», που είναι το μόνο αποτελεσματικό, σαμποτάρει μέχρι ματαίωσης τους μόνους υπό κατασκευή αυτοκινητοδρόμους στους οποίους δεν συμμετέχει ο Μπόμπολας, που είναι η Ιωνία οδός και η Κεντρική οδός. Αυτό είναι ένα σαμποτάζ πολλών δις και στερεί τη δουλειά από χιλιάδες ανθρώπους.

Όχι το τελευταίο συστηματικό, θορυβώδες και διαφημισμένο από ισχυρό μέρος του καθεστώτος «δεν πληρώνω» είναι το ίδιο ένα καθεστωτικό κίνημα κρατικής ή παρακρατικής «ανυπακοής», όσο είναι κρατικό και το κίνημα των γιατρών που έκοβαν συνταγές μέσα σε ένα κατειλημμένο υπουργείο χωρίς ιατρικά εργαλεία, σχεδόν μες το δρόμο, όσο είναι κρατική η ατέλειωτη απεργία των σωματείων των συγκοινωνιών που μοιάζουν με εργοδοτικό λοκ άουτ σε βάρος των φτωχότερων πολιτών ομήρων. «Απείθεια στο κράτος και στη ΕΕ γιατί εξουσία είμαστε εμείς». Αυτό διακηρύσσει ο σοσιαλφασισμός μαζί με τον αναρχοφασισμό, τους νεοναζί και τους πουλημένους κρατικούς συνδικαλιστές. Τόσο κρατική είναι και η απεργία-συγκέντρωση της Τετάρτης πόσο μάλλον που συμμετέχουν σε αυτήν  πρωτοπόρα τα σωματεία του κυβερνητικού κόμματος μιας κυβέρνησης που κατηγορείται σαν δούλη του ιμπεριαλισμού και του κεφάλαιου.

Κάτι άσχημο στήνεται

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς έχει σχεδιάσει το ρωσόδουλο πεντακομματικό συντονιστικό κορυφής για την Τετάρτη και ακόμα περισσότερο δεν ξέρουμε τι θα του βγει από αυτά που έχει σχεδιάσει. Έχουμε ωστόσο κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αν παρακολουθήσουμε την Τετάρτη μια «εξέγερση», με ή χωρίς σπασίματα, καψίματα και λεηλασίες, με ή χωρίς αντιπαραθέσεις με μια ακίνητη αστυνομία, με ή χωρίς απόπειρα εισβολής στη Βουλή όπως έγινε στις 5 του Μάη, μια εξέγερση τύπου πλατείας Ταχήρ, όπως την προανήγγειλε ο Αλαβάνος στο ΑΛΤΕΡ, τότε θα έχουμε να κάνουμε με μια κρατική «εξέγερση» που θα έχει σαν κύριο πολιτικό στόχο  να τρομοκρατήσει τις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες αφού πρώτα βέβαια πετύχει να θορυβήσει τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικός στόχος όλων των μεγάλων και καλά προετοιμασμένων πανεργατικών και πανελλαδικών κρατικών απεργιών και διαδηλώσεων του τελευταίου ενάμιση χρόνου στις οποίες πολύ χαρακτηριστικά, όπως εδώ και δεκαετίες δεν συμμετέχει το πιο καταπιεσμένο και το πιο εκμεταλλευμένο προλεταριάτο από όλα τα προλεταριάτα της χώρας, εκείνο το μόνο μη κρατικοελεγχόμενο του ιδιωτικού τομέα.

Ο πρωθυπουργός θέλει όσο κανένας άλλος την επιτυχία αυτής τη απεργίας-διαδήλωσης για αυτό και πριν δύο μέρες δήλωσε την συμπάθεια του στις «διαμαρτυρίες των παιδιών» και ότι θα συμμετείχε και ο ίδιος αν ήταν στη θέση τους. Άλλωστε υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το ότι ο ίδιος σαν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν βρήκε ποτέ ούτε μια συμβουλευτική δειλή αποψούλα να εκφράσει για το ότι δεν θα έπρεπε ίσως οι συνδικαλιστές του κόμματος της κυβέρνησης να πηγαίνουν σε διαδηλώσεις που είναι ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης; Αλλά αν ρωτήσει κανείς τον Παπανδρέου γι’ αυτήν την αντίφαση θα έχει έτοιμη την διάσημη απάντηση του επιστήμονα διπρόσωπου πατέρα του, ότι δηλαδή ότι η κυβέρνηση  εκτελεί την τακτική και το κόμμα την στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό το είπε ο Παπανδρέου ο Γ αν και με άλλα λόγια στην παρούσα χρεωκοπία που ο ίδιος προκάλεσε (ή καλύτερα, επιτάχυνε). Ότι με το μνημόνιο το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μια πολιτική που είναι αντίθετη στις αρχές του ΠΑΣΟΚ!!!

Τι κάνει λοιπόν ο διπρόσωπος αυτός γιος διπρόσωπου τώρα; Τι κάνει πάνω στην αυριανή σημαντική Τετάρτη;

Κάνει περιοδεία στους μεγαλύτερους εχθρούς της οικονομικής του πολιτικής, σε αυτούς δηλαδή που δεν θέλουν να του δώσουν λεφτά και πολιτικά περιθώρια: στην Γερμανία και την Φινλανδία. Στην Μέρκελ μάλιστα είπε πόσο πολύ την ευχαριστεί για όσα έχει κάνει για την Ελλάδα την ώρα που αυτή αρνιόταν να του δώσει αυτό που πάνω απ όλα ήθελε: την επαναγορά μέρους του χρέους. Για να παινεύει τον εχθρό του που τόσο πολύ έχει κατηγορήσει ως τώρα σημαίνει ότι κάτι πολύ άσχημο έχει ετοιμάσει γι αυτόν, γι αυτό ο ίδιος ο Παπανδρέου φροντίζει να είναι υπεράνω πάσης υποψίας και να είναι ύποπτο στα μάτια της Δύσης μόνο το ατίθασο δήθεν κόμμα του. Γι αυτό ανησυχούμε πολύ που αύριο ο ασύλληπτος αυτός τύπος θα βρίσκεται τόσο μακριά από την πλατεία Συντάγματος και μάλιστα στην πολύ πιο μακρινή και πολύ ψυχρότερη από όσο η Γερμανία Φινλανδία. Ο άνθρωπος δεν θέλει να έχει καμιά απολύτως ευθύνη για ότι συμβεί στην Αθήνα. Γιατί αν γίνει κάποια μεγάλη φασαρία αυτός δεν θα φταίει και θα φορτωθούν την ευθύνη οι κάπως αναπτυξιακοί φιλοευρωπαίοι μέσα στην κυβέρνηση, ιδίως οι προγραμμένοι όπως είναι ο υπουργός αστυνομίας Παπουτσής που ως τώρα ξεγλιστράει από τις παγίδες που του στήνουν οι προβοκάτορες εσωκομματικοί του εχθροί (δες Νομική). Αλλά και αν υπάρξει μόνο κάποια αξιόπιστη εικόνα μαζικότητας αυτή θα μπορεί να δώσει στον Παπανδρέου το πρόσχημα που ζητάει για εκλογές ή έστω για έναν ευρύτατο κυβερνητικό ανασχηματισμό. Στις δοσμένες άθλιες οικονομικές συνθήκες οι εκλογές θα είναι ένα καλό εργαλείο πολιτικής αποσταθεροποίησης της ΕΕ και πολιτικού εκφασισμού της Ελλάδας καθώς θα γίνουν με λίστα και ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου θα κάνουν τη μεγαλύτερη ως τώρα πολιτική εκκαθάριση  των μη ρωσόφιλων στα κόμματά τους.

Καμιά συμμετοχή σε ένα τόσο αντιδραστικό κίνημα

Υπάρχουν βέβαια αρκετοί καλοί άνθρωποι που έχουν πειστεί από το καθεστώς που λέει από το πρωί ως το βράδυ ότι για την δυστυχία της χώρας φταίνε οι δανειστές που δεν μας δανείζουν φτηνά και με πολλά λεφτά αλλά τοκογλυφούν σε βάρος μας και θα κατέβουν την Τετάρτη να κράξουν την τρόικα χωρίς να υποπτεύονται ότι για όλη αυτή τη δυστυχία φταίνε αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα και ότι για τη χρεωκοπία φταίει το βιομηχανικό σαμποτάζ 30 χρόνων στο οποίο πρωτοστάτησε και πρωτοστατεί τώρα δα το σκληρό «ταξικό» επιτελείο της αυριανής αντι-τρόικα συγκέντρωσης, δηλαδή το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Αυτοί δεν είναι εύκολο να πειστούν για το πόσο καταστροφική είναι η συμμετοχή τους σε αυτήν την συγκέντρωση και σε οποιοδήποτε μπλοκ της καθώς θα επιμετρηθούν στην εικόνα ενός κινήματος με αντιδραστικούς στόχους, συνθήματα και μέσα. Όμως σε όσους θέλουν να κατεβούν εκεί γιατί πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να κάνουν για να δείξουν το θυμό  τους στην επίθεση πείνας που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση αλλά δεν υπάρχει άλλο κίνημα κάπως μαζικό με σωστά συνθήματα που θα μπορούσε να εκδηλώσει αυτό το θυμό θα θέλαμε να τους πούμε το εξής: Όσο πιο πολύ μαζικοποιεί κανείς ένα κίνημα που έχει επικεφαλής του τους χειρότερους σαμποταριστές της παραγωγής και τους πιο βάναυσους χειραγωγούς και καταπιεστές του όποιου δημοκρατικού εργατικού συνδικαλισμού, τόσο πιο πολύ τους δυναμώνει οπότε δυναμώνει την πείνα, την ανεργία και τους παράγοντες της φασιστικής χειραγώγησης και κατάπνιξης του όποιου γνήσιου ταξικού κινήματος πάει να γεννηθεί. Το θέμα δεν είναι να διώξουμε την τρόικα για να τρώμε μετά ποντίκια με την Παπαρήγα και την ΚΟΣΚΟ αλλά να διώξουμε την τρόικα επειδή φτιάξαμε ένα σύγχρονο εργατικό κίνημα που θα βγάλει τη χώρα από την αγκαλιά των σαμποταριστών και μεσαιωνιστών κάθε είδους και θα την οδηγήσει σε μια πολιτική και πολιτιστική επανάσταση.

Σήμερα δεν μπορούμε ακόμα να καταδείξουμε με μαζικό κινηματικό τρόπο την αντίθεσή μας στην βιαιότητα του σοσιαλφασισμού που ηγείται αυτών των κινημάτων που παρασύρουν ένα κομμάτι υγιών αν και αποπροσανατολισμένων ταξικά και πολιτικά ανθρώπων. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν είναι να συνεχίζουμε να διαφωτίζουμε υπομονετικά το λαό, ιδιαίτερα την μεγάλη πλειοψηφία της φτωχολογιάς, που ευτυχώς σε γενικές γραμμές δεν συμμετέχει ακόμα σε αυτά τα αντιδραστικά κινήματα, καθώς και την φωτισμένη δημοκρατική διανόηση, και να συγκροτούμε και να διευρύνουμε διαρκώς τις δυνάμεις της επαναστατικής δημοκρατικής πρωτοπορίας. Έτσι θα μπορέσουμε να αντιτάξουμε μαζικά κινήματα, στην αρχή κινήματα ιδεών και μετά κινήματα πολιτικών στρατών, στους ψεύτικους φίλους του λαού. Ήδη με όλες αυτές τις άσχημες πολιτικές εξελίξεις ένας κόσμος έχει αρχίσει να αφυπνίζεται. Οι πιο πολλοί ακολουθούν τους αντιδραστικούς καθεστωτικούς στρατούς γιατί αυτοί μιλάνε διαρκώς και ακούγονται. Αλλά μια μειοψηφία των πολύ ανήσυχων που για χρόνια έψαχνε το καινούργιο μέσα στις μικρές μειοψηφίες έχει αρχίσει να ξεχωρίζει την ΟΑΚΚΕ.