Σε μεγάλο πολιτικό κίνδυνο η Λιβύη που αντιστέκεται στους δυτικούς και ανατολικούς ιμπεριαλιστές
Οι λίβυοι «αντικαθεστωτικοί», αντικειμενικοί υπηρέτες αυτή τη στγμή του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καθεστώτος, και συνειδητά κυρίως του ανατολικού, υπό την επιχειρησιακή διεύθυνση, τον εξοπλισμό και κυρίως την αεροπορική κάλυψη των μισών στρατών του πλανήτη κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Λιβύης ύστερα από μια πολύμηνη και πρωτοφανή για μια πληθυσμιακά μικρή χώρα αντίσταση του στρατού της υπό την ηγεσία της νόμιμης κυβέρνησης της, της κυβέρνησης Καντάφι. Ως αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο η Λιβύη δεν έχει πέσει ακόμα στα χέρια τους καθώς κρατάει η περικυκλωμένη Σύρτη και μια σειρά άλλες μικρότερες πόλεις στο εσωτερικό της χώρας.
Το ότι οι σοσιαλφασίστες και οι αστοφιλελεύθεροι, οι ανατολικοί σοσιαλιμπεριαλιστές και οι δυτικοί ιμπεριαλιστές είναι ενωμένοι σε αυτήν την πιο ωμή- μετά από εκείνη κατά του Ιράκ – επιχείρηση κτηνώδους καταπάτησης της ανεξαρτησίας και της κρατικής κυριαρχίας μιας χώρας δεν σημαίνει ότι θα βγουν τελικά όλοι ωφελημένοι από αυτήν, όπως άλλωστε έγινε και στο Ιράκ. Οι μόνοι ωφελημένοι εκεί είναι ήδη οι σοσιαλφασίστες και οι ανατολικοί ιμπεριαλιστές, κυρίως οι ρώσοι. Μπορεί οι ρωσόφιλοι Ομπάμα και Κάμερον και ο καιροσκόπος Σαρκοζύ, να αλληλοσυγχέρονται και οι αντίστοιχοι πετρελαίκοί μονοπωλιστές των χωρών τους να διαγκωνίζονται για τα καλύτερα κομμάτια της πίτας των λιβυκών πετρελαίων, όμως ως στρατιωτικός αρχηγός της κατειλημμενης πρωτεύουσας Τρίπολης τοποθετήθηκε από το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο (ΜΕΣ) ο ηγέτης των ισλαμοναζί της Λιβύης και ορκισμένος εχθρός της Δύσης, Αμπντέλ Χακίμ Μπελχάτζ κυνηγημένος από τη ΣΙΑ σαν στέλεχος της Αλ Κάιντα. Οι δυτικοί έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό γιατί τo χαρακτηριστικό αυτού του τύπου είναι ότι ως πριν λίγες βδομάδες δεν ύπηρχε σαν στρατιωτικός η πολιτικός ηγέτης του ΜΕΣ στην Δυτική Λιβύη. Ένα μέλος του ΜΕΣ από τη Δυτική Λιβύη ο Μπεν Σασσί εκφράζει και τη δική του αντίθεση σε αυτόν τον διορισμό λέγοντας στους ΝΥΤάιμς της 1 Σεπτέμβρη ότι ο Μπελχάντζ: «δεν ήταν καν στο στρατιωτικό συμβούλιο των δυτικών βουνών...δεν ήταν τίποτα, τίποτα. Έφτασε την τελευταία στιγμή, οργάνωσε μερικούς ανθρώπους αλλά δεν ήταν υπεύθυνος του στρατιωτικού συμβούλιου στα βουνά». Τότε ήρθε η αιφνιδιαστική επίθεση στην Τρίπολη και ο Μπελχάτζ και οι μαχητές του επικεντρώθηκαν αποκλειστικά και κατέλαβαν το οχυρωμένο στρατηγείο του Καντάφι. Λίγο μετά ο Μπελχάτζ εκλέχτηκε ηγέτης του Στρατιωτικού Συμβουλίου της Τρίπολης, που είναι ένα άθροισμα ασύνδετων και με αντιθέσεις ταξιαρχιών των «εξεγερμένων», χάρη στην σθεναρή υποστήριξη του προέδρου του ΜΕΣ Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ. Πρόκειται για τον γνωστό πρώην υπουργού δικαιοσύνης του Καντάφι και αντισημίτη που οι δυτικοί ηλίθιοι τον θεωρούν δικό τους. Εξηγώντας την εμπιστοσύνη του στον Μπελχάτζ ο Τζαλίλ λέει ότι τον ξέρει από τότε που διαπραγματεύτηκε την αποφυλάκισή του πέρυσι, όταν ο γιος-διάδοχος του Καντάφι, ο Σαίφ Αλ Ισλάμ αναγκάστηκε κάτω από την πίεση των Ομπαμα-Κλίντον να απελευθερώσει το 2010 μια σειρά ισλαμοφασίστες για να αποδείξει την θέλησή του να προχωρήσει σε φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Σε αντάλλαγμα της απελευθέρωσής τους οι σκληροί ισλαμοφασίστες της βασικής και ματοβαμένης οργάνωσης, της Ισλαμικής Μαχητικής Ομάδας, και ο ηγέτης της Μπελχάτζ υποσχέθηκαν στους Καντάφι ότι θα παλέψουν μόνο με ειρηνικές μεθόδους και ότι θα άλλάξουν το όνομά τους σε Λιβυκό Ισλαμικό Κίνημα για την Αλλαγή. Ο Μπελχατζ και οι άλλοι ισχυρίζονται τώρα ότι κράτησαν την υπόσχέση τους και ότι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον ένοπλο γιατί τάχα ο Καντάφι κατέπνιξε το φιλειρηνικό τους κίνημα. Ψεύτες όπως είναι όλοι οι φασίστες κρύβουν ότι υπήρξε μια καλοοργανωμένη μέρα όχι απλά πολιτικής διαμαρτυρίας - που δουλεύτηκε ιδιαίτερα από το facebook - αλλά και στρατιωτικής εξέγερσης στην ανατολική κυρίως Λιβύη, η 17 του Φλεβάρη, και ότι τη μέρα εκείνη ολόκληρες μονάδες στρατού αποσκιρτούσαν από τον λιβυκκό στρατό προς τους «εξεγερμένους» και τους δίνανε όπλα ανοίγοντας τις στρατιωτικές αποθήκες ολόκληρων συνταγμάτων. Κι όλα αυτά πολύ πριν οι πραξικοπηματίες εξασφαλίσουν «ειρηνικά» την επιχειρησιακή κάλυψη της δυτικής αεροπορίας στο όνομα του «ειρηνικού» τους κινήματος που σφαγιάστηκε εντελώς απρόκλητα από τον Καντάφι.
Αλλά η στρατιωτική εξουσία των ισλαμοφασιστών στην Τρίπολη είναι μόνο μια προειδοποίηση για τη δεινή θέση στην οποία τελικά θα βρεθούν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι ανόητοι αστοφιλελεύθεροι φίλοι τους μέσα και έξω από την Λιβύη που συμμαχησαν με τους ισλαμοφασίστες για να διώξουν τον Καντάφι . Η μοίρα τους βέβαια δεν μας στενοχωρεί και μάλιστα τους αξίζει για το έγλημά τους να καταπατήσουν την ανεξαρτησία και την κρατική κυριαρχία μιας χώρας και ακόμα να φανούν αχάριστοι και ασυνεπείς απέναντι σε έναν έστω και όψιμο σύμμαχό τους που τους εμπιστέυτηκε. Το κακό είναι ότι διώχνοντας τον Καντάφι από την εξουσία θα φέρουν τον χειρότερο φασισμό και την χειρότερη εθνική υποδούλωση στον λιβυκό λαό και ακόμα χειρότερα θα κάνουν ένα μεγάλο βήμα προς τον ενεργειακό αποκλεισμό και την πολιτική υποδούλωση στη Ρωσία όλων των λαών της Ευρώπης.
Το βασικό στοιχείο ότι τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα μετά από τις πρώτες ώρες της δυτικής ιμπεριαλιστικής ευωχίας είναι ότι το στριμωγμένο στρατιωτικά και αδυνατισμένο κανταφικό στρατόπεδο ‘αρχισε κάτω από την τεράστια εχθρική πίεση να δίνει σημάδια- ακόμα και πριν την απώλεια της Τριπολης- ότι αρχίζει να ταλαντεύεται ως προς την προσχώρηση του στο ρωσο-ισλαμοφασιστικό στρατόπεδο, δηλαδή αρχισε να αποδίδει η κεντρίστικη στρατηγική της ρώσικης διπλωματία. Αυτή συνίσταται στην συμμαχία με τους ισλαμοφασίστες εξεγερμένους για την ανατροπή της κυριαρχικής εξουσίας Καντάφι και μετά συμμαχία με τους ξεδοντιασμένους κανταφικούς και βέβαια τους ισλαμοφασίστες ενάντια στους δυτικούς επεμβασίες και στους φιλοδυτικούς μέσα στο μέτωπο των εξεγερμένων για την κατάκτηση της ρώσικης πολιτικής ηγεμονίας στη Λιβύη.
Από την πρώτη στιγμή της νατοικής επίθεσης η Ρωσία ξεδίπλωσε την στρατηγική της αυτή. Με το να μην βάλει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έκανε δυνατή την εξαπόλυση της νατοικής επίθεσης, αλλά ταυτόχρονα με το να μην ψηφίσει την νατοική επίθεση και μάλιστα λίγο μετά να την καταγγείλει έκανε δυνατή την προσέγγιση της ρώσικης διπλωματίας στον Καντάφι. Μάλιστα για να στηρίξει αυτήν την διπλή κεντρίστικη τακτική η ρώσικη γραμμή έσπασε σε δύο μορφές ανάμειξης. Η μία μορφή, της σύμπλευσης με τη Δύση η πιο επίσημη και ανοιχτή φιλοδυτική εκφράζεται με τον Μεντβέντεφ. Η άλλη μορφή, αυτή της σύμπλευσης με τον Καντάφι και της αντίθεσης στην δυτική επίθεση, που είναι η πιο ανεπίσημη και πιο δήθεν «αντιιμπεριαλιστική» εκφράζεται από τον Πούτιν. Και οι δύο μορφές μιλάνε για την ανάγκη συνενόησησης αναμεσα στους εξεγερμένους και τους κανταφικούς και η κάθε μια στέλνει τους δικούς της μεσοαλαβητές στο αντίστοιχα πιο φιλικό της στρατόπεδο.
Η μορφή Μεντβέντεφ έχει επίσημο μεσολαβητή τον Μαργέλοφ που κυρίως συνενοείται με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και κάνει το φίλο στο ΜΕΣ και στην Βεγγάζη. Αυτόν τον μεσολαβητικό ρόλο των Μεντβέντεφ- Μαργέλοφ τον αναγνώρισαν στη Ρωσία επίσημα οι δυτικοί ιμπεριαλιστές με πρόταση μάλιστα των Ομπάμα-Σαρκοζύ στην συνάντηση των G8 της Ντοβίλ στις αρχές του Μάη του 2011. Αυτή η αποδοχή της Ρωσίας σαν του μόνου ενδιάμεσου στον εμφύλιο της Λιβύης θα αποδειχτεί το πιο μοιραίο λάθος των δυτικών. Εκτός από την μορφή Μεντβέντεφ-Μαργέλοφ η δήθεν δυτικόφιλη ρώσικη μεσολαβητική τακτική έχει και την κρυφή μορφή Ερντογάν, Παπανδρέου που γέρνουν προς τη Βεγγάζη κάνοντας όμως και τον ρεαλιστή φίλο στον Καντάφι.
Η μορφή Πούτιν έχει φανερό αλλά άτυπο μεσολαβητή τον άνθρωπο του Πούτιν Ιλιουμζίνοφ που στο όνομα της σκακιστικής του ιδιότητας-και μάλιστα του πρόεδρου της διεθνούς σκακιστικής ομοσπονδίας-συναντιέται άφοβα με τον Καντάφι και συζητάει μαζί του στο κρυσφήγετο του που το αναζητάει εναγώνια η Δύση για να το βομβαρδίσει χωρίς αυτή να διαμαρτύρεται για μια τέτοια συνάντηση. Στην πραγματικότητα ωστόσο η «αντιιμπεριαλιστική» μορφή Πούτιν έχει έναν άλλο πολύ πιο ισχυρό μεσολαβητή που δεν εμφανίζεται βέβαια σαν ρώσος μεοολαβητής, τον πρόεδρο της Νότιας Αφρικής σοσιαλφασίστα Ζούμα που εμφανίζεται με την καίρια ιδιότητα του εκπροσώπου της Αφρικανικής Ένωσης, ουσιαστικά της Αφρικανικής ηπείρου που τα τριτοκοσμικά κράτη της αυθόρμητα έχουν εναντιωθεί στην δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Ο Ζούμα λοιπόν μεσολαβεί κύρια σαν δήθεν φίλος του Καντάφι.
Αλλά τι σημαίνει φίλος του Καντάφι με ρώσικο τρόπο; Σημαίνει ότι ο ίδιος δέχεται να πέσει από την εξουσία, αλλά μένει στη Λιβύη και δεν σκοτώνεται γιατί δεν συντρίβονται αλλά προστατεύονται κάποιες από τις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές δυνάμεις που τον στήριζαν ως χθες. Με λίγα λόγια οι πιο ρωσόφιλοι κανταφικοί μοιράζονται την νέα κρατική εξουσία μαζί με τους πιο ρωσόδουλους ισλαμοφασίστες και είναι αμφότεροι ασφαλείς απέναντι στη Δύση χάρη στην ρώσικη προστασία-ηγεμονία πάνω στη χώρα, δηλαδή σαν εσωτερικές δυνάμεις ενός ρώσικου προτεκτοράτου. Από κοινού εννοείται κανταφικοί και ισλαμοφασίστες θα εξοντώνουν τους όποιους δυτικόφιλους και εθνοανεξαρτησιακούς από το μπλοκ των εξεγερμένων. Αυτόν τον συμβιβασμό καλείται να κάνει ο Καντάφι από τους πουτινικούς μεσολαβητές από τα τέλη του Μάη και αυτός αρνείται διαρκώς να τον κάνει οπότε συνεχίζει να πολεμάει και να αντιστέκεται αν και κάθε τόσο δείχνει διατεθειμένος να υποχωρήσει . Αυτό γιατί όσο ο Καντάφι αντιστέκεται και πολεμάει τόσο η επιθετική μορφή Μεντβέντεφ της ρώσικης διπλωματίας δυναμώνει και τόσο πιο πολύ ο Καντάφι οδηγείται σε στρατιωτικό αποκλεισμό και συντριβή από τη Δύση ώστε να δεχτεί τελικά την ρώσικη πρόταση των «καλών» πουτινικών, τύπου Ζούμα και διάφορων σοσιαλφασιστικών υποχειρίων τύπου Τσάβες και Κάστρο . Αυτός είναι ο λόγος που όταν ο Μαργέλοφ θέλησε να μιλήσει με την κυβέρνηση Καντάφι στην Τρίπολη στις 6 του Ιούνη αυτή αρνήθηκε ανοιχτά να τον συναντήσει επειδή η επίσημη Ρωσία μέσω του Μενβέντεφ καλούσε τον Καντάφι να παραιτηθεί. Αλλά ο Καντάφι συζητούσε την ίδια ώρα με τον πουτινικό Ιλιουμζίνοφ.
Ένα πρώτο δείγμα ότι ο Καντάφι έχει αρχίσει να συζητάει την ρώσικη πρόταση είναι το κάλεσμα που έκανε ο πιο πολιτικά και διπλωματικά ισχυρός από τους γιους του, ο ως πρόσφατα δυτικόφιλος και φιλομεταρρυθμιστής Σαίφ αλ Ισλάμ Καντάφι, που την 1η του Ιούλη κάλεσε τη Ρωσία να φερθεί σαν πραγματική υπερδύναμη και να σταθεί στο πλευρό της Λιβύης ενάντια στη Δύση (ΝΥ Τάιμς). Ένα μήνα μετά στις 2 του Αυγούστου δήλωνε σε συνέντευξή του (ΝΥ Τάιμς). ότι συζητάει τους όρους μιας συμμαχίας με τους ισλαμιστές τους οποίους απεχθάνεται αλλά με τους οποίους είναι υποχρεωμένος πια -μετά την ασυνεπή και επιθετική στάση της Δύσης εναντίον της Λιβύης- να διαπραγματευτεί για ένα κοινό μέτωπο διακυβέρνησης για την συντριβή των δυτικόφιλκων φιλελεύθερων. Μάλιστα δήλωσε ότι συζητάει γι αυτό το λόγο με τον ίδιο τον αναμφισβήτητο πνευματικό-πολιτικό ηγέτη των ισλαμιστών της Λιβύης, τον Αλί Σαλαμπί. Ο Σαλαμπί δεν διέψευσε ότι έγινε αυτή η συνάντηση αλλά αρνήθηκε προφανώς ότι κατευθυνόταν ενάντια στους φιλελεύθερους συμμάχους του.
Όταν η Τρίπολη έπεσε ο Καντάφι συνέχισε να αντιστέκεται και να μην δέχεται παραίτηση οπότε η «κακή δυτική» Ρωσία του Μεντβέντεφ έκανε ένα ακόμα βήμα παραπέρα διπλωματικής απομόνωσής του και αναγνώρισε μαζί με τους δυτικούς και τους δυτικοφανεί πράκτορες της όπως είναι ο Παπανδρέου σαν νόμιμο εκπρόσωπο της Λιβύης το ΜΕΣ (Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο). Βεβαίως αυτή η στάση ήταν επίσης απαραίτηση και για να μην έρθει η επίσημη Ρωσία σε ανοιχτή διπλωματική ρήξη με την Δύση. Όμως η «καλή πατριωτική» Ρωσία του Πούτιν μέσο των φιλικών της κυβερνήσεων και σε συμμαχία με πολλές μη φασιστικές τριτοκοσμικές χώρες, συμμαχία που εκφράζεται πιο τυπικά μέσα από την μεσολάβηση Ζούμα και την Αφρικανική Ένωση, προστατεύει τον νικημένο Καντάφι από μια φυσική αλλά και πολιτική εξόντωση και κυρίως δεν δίνει τη δυνατότητα ενός διπλωματικού και στρατιωτικού θριάμβου στη Δύση που θα ενίσχυε υπερβολικά τους δυτικόφιλους ή τους σχετικά πιο εθνικοανεξαρτησιακούς μέσα στους εξεγερμένους της Βεγγάζης σε βάρος των ισλαμοφασιστών. Γι αυτό το λόγο η Αφρικανική Ένωση με επικεφαλής την Νότια Αφρική του Ζούμα συν τη Βραζιλία, συν την Κίνα συν την Ινδία σύν όλες τις άλλες ρωσόφιλες κυβερνήσεις συν τις περισσότερες τριτοκοσμικές χώρες δεν αναγνωρίζουν ως αυτή τη στιγμή το ΜΕΣ σαν νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης και ζητούν βασικά συνενόηση με τους κανταφικούς σαν όρο για την αναγνώριση κάθε μελλοντικής κυβέρνησης. Αυτή η τρομακτική διπλωματική προστασία του στρατιωτικά νικημένου Καντάφι ανακόπτει την στρατιωτική προέλαση των «αντικαθεστωτικών» στη Σύρτη που αναζητούν ξαφνικά διαπραγματεύσεις με τον Καντάφι την ώρα που στρατιωτικά τον έχουν στο χέρι. Μάλιστα δίνουν τη μια μετά την άλλη εβδομαδιαία παράταση για να μην επιτεθούν στη Σύρτη και να λυθεί η αντίθεση διπλωματικά. Μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι αυτή η παράξενη φιλειρηνική «ευαισθησία» των ισλαμοφασιστών και η διακοπή της νικηφόρας προέλασης του στρατού τους θα ήταν αδύνατη αν κάποιοι από αυτούς δεν την διεκόλυναν συνειδητά για να διευκολύνουν έτσι τη διπλωματική μεσολάβηση του ανατολικού άξονα στη σύγκρουση. Επίσης μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κανένας κανταφικός στενός συγγενής δεν έχει ακόμα συλληφθεί μετά την αιφνιδιαστική επίθεση στην Τρίπολη και ότι ακόμα δεν έχει ασκηθεί αφόρητη πίεση από τους Ομπάμα-Κλίντον, Σαρκοζύ στην Αλγερία για να παραδώσει στο ΜΕΣ τα πολιτικά στελέχη της οικογένειας Καντάφι που έχουν καταφύγει εκεί και έχουν εξασφαλίσει «ανθρωπιστικό» άσυλο.
Αυτό το ισχυρό διπλωματικό εμπόδιο που βάζει ο νεοναζιστικός άξονας στην δυτική προέλαση στη Λιβύη είναι νομίζουμε ο βασικός λόγος για τον οποίο αυτή έχει σταματήσει δίνοντας στους κανταφικούς τον χρόνο να συνθηκολογήσουν με τους ισλαμοφασίστες και τη Ρωσία. Το καλύτερο για τη Λιβύη και τον κόσμο είναι ό ίδιος ο Καντάφι και οι οπαδοί του να μην συνθηκολογήσουν με τους ισλαμοφασίστες και τους προστάτες τους και να συνεχίσουν να πολεμάνε από την παρανομία και από το εξωτερικό. Δηλαδή το ζήτημα είναι να μην γίνουν και αυτοί σκουπίδια θύματα του φρικαλέου παχνιδιού σκούπα –φαράσι που παίζει το Κρεμλίνο παντού στον κόσμο. Πιστεύουμε ότι έτσι θα μπορούν όχι μόνο στρατηγικά αλλά και τακτικά να έχουν σπουδαία αποτελέσματα επειδή το μέτωπο τη Βεγγάζης θα αρχίσει σύντομα να σπάει σε πολλά ανοιχτά αντιμαχόμενα κομμάτια. Οι δυτικοί επεμβατιστές ήδη τασακώνονται για μια λεία που δεν έχουν ενώ οι ισλαμοφασίστες της Βεγγάζης θα δημιουργήσουν σύντομα πολλές έχθρες με πολλούς από τους συμμάχους τους. ‘Ηδη έχουν δημιουργήσει αρκετές δολοφονώντας ύπουλα το πρώην στέλεχος του Καντάφι Γιουνές που είχε γίνει ουσιαστικός αρχηγός του στρατού της Βεγγάζης.
Αν βέβαια από την άλλη μεριά οι κανταφικοί συνθηκολογήσουν και μάλιστα προς την οππορτουνιστική και αυτοκτονική γραμμή της συμμαχίας με τους ισλαμοφασίστες και τη Ρωσία που την προβάλλει ο κατά τ άλλα ευφυής Σαίφ αλ Ισλάμ τότε το προσεχές μέλλον για τη Λιβύη και τον κόσμο θα είναι ζοφερό. Έχουμε κάθε λόγο πάντως να πιστεύουμε ότι όχι τόσο η λιβυκή αστική τάξη όσο αυτός ο μικρός λαός που ήδη έδειξε ότι μπορεί με σθένος να αντιπαρατθεί σε όλο σχεδόν τον ιμπεριαλιστικό κόσμο θα βρεί το σθένος και τη διορατικότητα να συνεχίσει την αντίστασή του έστω μέσα από τα πολύ οδυνηρά λάθη του.