Ο νόμος πλαίσιο αντιμετωπίστηκε από τους δημοκρατικούς πανεπιστημιακούς και γενικά από τους δημοκρατικούς ως νόμος μιας αφερέγγυας κυβέρνησης που δεν εννοεί δηλαδή ότι νομοθετεί. Γι’ αυτό και αυτή την φορά δεν υπήρξε ουσιαστικά δημόσια συζήτηση στον τύπο και στα ΜΜΕ, όπως έγινε με το νόμο της Γιαννάκου τότε που ο ακόμα ο Καραμανλής περνούσε για μεταρρυθμιστής. Το ότι ο νόμος μιλάει στα λόγια για σημαντικές μεταρρυθμίσεις είναι γεγονός. Η αφαίρεση και μόνο της εξουσίας των φαιοκκόκινων ΠΟΣΔΕΠιτών και των εκπροσώπων του νεο-ακροδεξιού φοιτητικού κινήματος από το 15μελές συμβούλιο είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική πρόοδος σε επίπεδο νομοθεσίας. Αλλά μια τέτοια νομοθεσία σήμερα είναι βασικά λόγια. Την τελευταία φορά που οι πολιτικοί συχετισμοί θα επέτρεπαν σε έναν κάπως δημοκρατικό νόμο πλαίσιο να εφαρμοστεί σε κάποιο σημαντικό βαθμό, δηλαδή στην δραματική προσπάθεια που έκανε η Γιαννάκου να τον περάσει αντιτάχθηκε και η Διαμαντοπούλου που συνέχισε την σιχαμερή παλιοκομματική παράδοση οι δειλοί εκσυγχρνιστες της κάθε κυβέρνησης να σκοτώνουν τις εκσυγρονιστικές προσπάθειες και τους ίδιους τους εκσυγχρονιστές της προηγούμενης προκειμένου να πάρουν την εξουσία.

Η εκπαίδευση σε οποιαδήποτε βαθμίδα δεν μπορεί να απαλλαγεί από την εξουσία του φαιοκόκκινου μετώπου, που λειτουργεί ως εσωτερικός κατοχικός στρατός, με νομοθετήματα μιας κυβέρνησης της οποίας ο πρωθυπουργός καθώς και η ηγεσία όλης της αντιπολίτευσης είναι η πραγματική πολιτική ηγεσία αυτού του σαμποταριστικού μετώπου. Η εκπαίδευση όλων των βαθμίδων δεν μπορεί να απαλλαγεί από την εξουσία του σοσιαλφασισμού παρά μόνο με την ανατροπή αυτής της εξουσίας και εξωτερικά από έναν παλλαίκο δημοκρατικό αγώνα ενάντια στο σοσιαλφσισμό και εσωτερικά από τον δημοκρατικό πόλο της εκπαίδευσης. Ο τελευταίος πρέπει να συγκροτηθεί σε σύγκρουση με τους κατεδαφιστές της εκπαίδευσης που είναι σήμερα μια καίρια δύναμη της παραγωγής που καταστρέφεται με σύστημα από την ρώσικη εξωτερική πολιτική και από τους γκαουλάιτερ της των πέντε κοινοβουλευτικών κομματικών ηγεσιών και της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο νόμος αντανακλά πάντως τις κρυμμένες και φανερές ταξικές αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία και στα ΑΕΙ και γι’ αυτό το τι θα εφαρμοστεί από αυτόν και τι όχι είναι ζήτημα συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα από τη μια στο φαιοκόκκινο μέτωπο εξουσίας και από την άλλη των ανοργάνωτων έντιμων πανεπιστημιακών και φοιτητών που συνειδητοποιούν από την ζωντανή πείρα τους τα αίτια της διάλυσης της ανώτατης εκπαίδευσης όλο και περισσότερο. Αυτό σημαίνει ότι έτσι κι αλλιώς, δηλαδή όποια και να ήταν η πρόθεση του Παπανδρέου όταν έφερενε για ψήφιση αυτού του νόμου η μάχη για την εφαρμογή των ψηφισμένων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων του θα πρέπει να δίνεται ασταμάτητα. Αυτή είναι και μια πλευρά του αγώνα για τη συγκρότηση του δημοκρατικού μετώπου στην ανώτατη εκπαίδευση.

Ο νέος νόμος πλαίσιο δημιουργεί μια ευρωπαϊκή δυτική μόστρα της εκπαίδευσης για να εξαπατά τους πρόθυμους να εξαπατηθούν ευρωπαίους εξαιτίας των στενών οικονομικών τους σχέσεων με τα μονοπώλια της Ρωσίας και της Κίνας που έχουν σφιχταγκαλιάσει και πνίγουν τη χώρα μας. Ο «οικονομολόγος» Σαμαράς, που αφήνει να υπονοηθεί ότι θα ξεπληρώσει τάχα τους δανειστές αρκεί να του δανείσουν ακόμα περισσότερα, ψηφίζοντας το νόμο επιχειρεί να εξαγνιστεί μεταμφιεζόμενος σε ευρωπαίο εκσυγχρονιστή. Το ίδιο και το ρωσόδουλο φασιστικό ΛΑΟΣ που θέλει να εξασφαλίσει την ανοχή της ΕΕ για τη συμμετοχή του σε μια οικουμενική τάχα φιλοδυτική κυβέρνηση.

Το νόμο πλαίσιο τον χρησιμοποιεί πάντως από τακτική άποψη το καθεστώς για την αντιευρωπαϊκή προβοκάτσια που βρίσκεται σε εξέλιξη.Στο σχετικό άρθρο μας της Νέας Ανατολής του Ιουνίου γράφαμε: «Ο νόμος πλαίσιο του σοσιαλφασισμού: η αντιμεταρρύθμιση μεταμφιεσμένη σε μεταρρύθμιση» λέγαμε: «Το ερώτημα είναι το εξής: Γιατί από τη μια ο Παπανδρέου βάζει το 15μελές στο νομοσχέδιο και από την άλλη γιατί ή ίδια η υπουργός το θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση μιλώντας με τους πρυτάνεις; Η μία πιθανή εξήγηση είναι ότι το Συμβούλιο μπήκε σαν μια κάλυψη στην ΕΕ ότι τάχα πολύ θα το ήθελε η «φιλοευρωπαϊκή» ελληνική κυβέρνηση αλλά τελικά δεν μπόρεσε να το περάσει. Η άλλη πιθανή εξήγηση που άλλωστε δεν αναιρεί την προηγούμενη είναι ότι γίνεται για να δώσει στους ρωσόδουλους τη δυνατότητα να συνεισφέρουν σε μια καλή αντιευρωπαϊκή προβοκάτσια το Σεπτέμβρη. Συγκεκριμένα το Σεπτέμβρη το ρωσόδουλο καθεστώς  θα δώσει τη μεγάλη του παγκόσμια μάχη ώστε να φέρει την ΕΕ στην απόλυτη αδυναμία να διαχειριστεί το ελληνικό χρέος και να υποχρεωθεί τελικά να εκδώσει ευρωομόλογα δηλαδή να δανειστεί και να εξαρτηθεί από την Κίνα και τη Ρωσία. Δεν είναι τυχαίο που οι πρυτάνεις και ο Σαμαράς, η Δημοκρατική Αριστερά και κάθε «λογική» φωνή «έπεισαν» τον προβοκάτορα Παπανδρέου, για να υπάρχει τάχα χρόνος για την μελέτη του πολυσυζητημένου νομοσχεδίου, να μεταθέσει την ψηφοφορία του στο τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου, από τις 20 Αυγούστου που είχε αρχικά προγραμματιστεί, τότε δηλαδή που τα τάγματα εφόδου είναι σε διακοπές! Αντίθετα στις αρχές Σεπτεμβρίου τα τάγματα μαζί με τους σπασιματίες αναρχοφασίστες θα έχουν τη δυνατότητα να κάψουν τα πανεπιστήμια και την Αθήνα και να στείλουν άλλη μια εικόνα του «επαναστατημένου λαού» στους  αμήχανους και τρομοκρατημένους ευρωπαίους ηγέτες.

Έτσι πραγματικά εξελίσσονται τα πράγματα. Η στάση του Βενιζέλου να αποχωρήσει από τη συζήτηση με την τρόικα στην Αθήνα μετά από συνεννόηση με τον Παπανδρέου, σηματοδοτεί και τις διαθέσεις του καθεστώτος που έχει ξεκινήσει ήδη την «επαναστατική» βία «του λαού». Το καθεστώς δεν μπορούσε να περιμένει την κίνηση του ακροδεξιού φοιτητικού κινήματος και έδωσε το σύνθημα των καταλήψεων από τους πρυτάνεις, με την αναβολή των εξετάσεων, και από τα «πανεπιστημιακά όργανα». Ο προβοκάτορας Σαμαράς, παρά το ότι ψήφισε την απομάκρυνση των φοιτητών από τα όργανα των ανώτατων ιδρυμάτων, δηλώνει ακόμα προχθές ότι όταν θα πάρει την κυβέρνηση θα αποκαταστήσει τη συμμετοχή τους. Έτσι ανοίγει το δρόμο στην νεολαία του κόμματος, την ΟΝΝΕΔ, να συμμετέχει σε όλες τις καταλήψεις. Η ΠΑΣΠ που καθοδηγείται από το ΠΑΣΟΚ συμμετέχει συνολικά επίσης στις καταλήψεις ενάντια στο νόμο «της ΕΕ της τρόικα και των προδοτών», όπως τον περιγράφει το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Εκατοντάδες σχολές βρίσκονται υπό κατάληψη παραπληροφορούν αρχικά τα μέσα ενημέρωσης, για να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα και αργότερα μιλούν για εκατό σχολές υπό κατάληψη. Μέχρι τώρα το κίνημα «παιδείας» της ΠΟΣΔΕΠ, ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και του νεο-ακροδεξιού φοιτητικού κινήματος δεν έχει εκδηλώσει κάποια ιδιαίτερη δυναμική. Ίσα- ίσα οι υποστηρικτές του νόμου ανάμεσα στους καθηγητές πανεπιστημίου είναι πάρα πολλοί. Ο ΣΥΝ προσπαθεί να αναστήσει το όλο και πιο αναξιόπιστο κίνημα των αγανακτισμένων και να το ρίξει σε ακόμα μεγαλύτερη βία. Ο αναρχοφασισμός σ’ αυτή την συγκρότηση του μετώπου βίας προσφέρεται για να ξεκινήσει την θεαματική βία του και τα ΜΜΕ προετοιμάζονται να την προβάλλουν φυσικά με το κατάλληλο τηλεοπτικό μοντάζ και το κατάλληλο εθνικό αντιιμπεριαλιστικό σχόλιο.