Η σύνθεσή της νέας Ταχρίρ ήταν ακόμη πιο βρώμικη από εκείνη του Φλεβάρη, τότε που είχε τουλάχιστο και μια πλευρά πραγματικής αντιδικτατορικής διάθεσης από παραπλανημένους δημοκράτες, που δεν έβλεπαν ότι το κίνημα ήταν από τα δεξιά κι όχι από τα αριστερά του Μουμπάρακ. Τώρα, στην Ταχρίρ ενώθηκαν οι πιο αντιδραστικές πλευρές του Φλεβάρη, δηλαδή η πιο ανοιχτά φασιστική και «ριζοσπαστική» δήθεν πλευρά των Αδερφών Μουσουλμάνων (Α.Μ), οι ισλαμοφασίστες του υπεραντιδραστικού Αλ Νουρ (οπαδοί του σαλαφισμού, της πιο μεσαιωνικής μισαλλόδοξης αντισημιτικής και υποδουλωτικής για τη γυναίκα μορφής του Ισλάμ που έχουν πολύ ισχυρότερη απήχηση στην φτωχή αγροτιά της Αιγύπτου από τους ΑΜ), οι τροτσκοειδείς, και οι λίγοι στη μορφή «φιλελεύθεροι» σύμμαχοι όλων των παραπάνω, που έχουν για ηγέτη τους τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι.

Ο Μπαραντέι, επί πολλά χρόνια επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας (ΔΕΑΕ), είναι, όπως έχουμε ξαναγράψει, ένας άνθρωπος που έπαιζε το παιχνίδι των δύο υπερδυνάμεων, και ειδικά της Ρωσίας ενάντια στο Ιράκ, όπου πρωταγωνίστησε στην παραπλάνηση των επεμβατιστών των ΗΠΑ με τα δήθεν «όπλα μαζικής καταστροφής» που διέθετε ο Σαντάμ και τους οδήγησε στην εισβολή του 2003, μέσω της οποίας το Ιράκ παραδόθηκε τελικά στον άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.

Το γεγονός ότι ο Μπαραντέι έχει ακόμα και σήμερα ελάχιστα πατήματα στον αιγυπτιακό λαό, κάνει ελαφρώς δυσκολότερη τη δουλειά του σοσιαλιμπεριαλισμού, αλλά δε τη δυσχεραίνει στρατηγικά. Ο Μπαραντέι, ο οποίος δεν εκτέθηκε στις βουλευτικές εκλογές για να μην «καεί» πολιτικά με ένα μικρό ποσοστό, επιχειρεί να κάνει την εξής λεπτή εγχείρηση: θέλει να ενώσει υπό τη σκέπη του τις πιο γλοιώδεις ψευτοδημοκρατικές δυνάμεις μέσα στους φιλελεύθερους και κοσμικούς, (εκείνες τις δυνάμεις που συμμάχησαν με τους ισλαμοναζήδες για να ρίξουν το Μουμπάρακ μέσω facebook και δίνανε στα διεθνή ΜΜΕ τη δημοκρατική, δήθεν αντιδιχτατορική πατίνα στην ισλαμοναζιστική «εξέγερση» της Ταχρίρ), με την υποτιθέμενη «μετριοπαθή» - ερντογανική πλευρά των Αδερφών Μουσουλμάνων, που παίζει για τα μάτια και με την αστοδημοκρατία και ισχυρίζεται πως είναι το αντίστοιχο της χριστιανοδημοκρατίας της Δύσης, μια «ισλαμοδημοκρατία» της Ανατολής.

Οι τριτοκοσμικοί σωβινιστές και σε γενικές γραμμές κοσμικοί στρατηγοί του Ταντάουι (ένα είδος αντίστοιχο της τούρκικης κεμαλικής στρατιωτικής ελίτ, που, όπως και εκείνη, είναι ταυτόχρονα και μεγαλοαστική τάξη – ιδιοκτήτης συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής), μαζί με τον επίσης μουμπαρακικό πρωθυπουργό Εσάμ Σαράφ, μπορεί να χειρίστηκαν τη δεύτερη Ταχρίρ με όση μαστοριά τους επέτρεπε ο πολιτικός τους ορίζοντας, αφού δεν έπεσαν στην προβοκάτσια των ισλαμοφασιστών που ήθελαν χιλιάδες μάρτυρες-θύματα, ωστόσο τα πολιτικά ψωμιά τους φαίνονται μετρημένα. Ήδη λόγω δεύτερης Ταχρίρ αναγκάστηκαν να διώξουν τον Σαράφ και να ορίσουν πρωθυπουργό στη θέση του έναν οπαδό της «εξέγερσης», που πούλησε τον Μουμπάρακ πάνω στην κρίση του Φλεβάρη, τον Καμάλ Γκανζούρι (αναλαμβάνει στα μέσα του Δεκέμβρη).

Ταυτόχρονα, τα επίσημα αποτελέσματα του πρώτου από τους τρεις γύρους των βουλευτικών εκλογών είναι χαρακτηριστικά του πολιτικού μεσαίωνα που αναβίωσε η «Αραβική Άνοιξη» του ρωσοαμερικάνικου τακτικού μετώπου, του ισλαμοφασισμού και των γλοιωδών δυτικών φιλελεύθερων, που ενώθηκαν με το φασισμό κατά των τριτοκοσμικών κρατικοκαπιταλιστών τύπου Μουμπάρακ και Μπεν Αλί. Το κόμμα που έφτιαξαν για πολιτική βιτρίνα οι αντισημίτες Αδελφοί Μουσουλμάνοι, το Κόμμα της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, που έχει για πρότυπο το κόμμα του Ερντογάν στην Τουρκία (όπως και κάθε ισλαμοφασίστας πια) απόσπασε το 36,6% των ψήφων, ακολουθούμενο από τους ανοιχτούς μεσαιωνιστές φασίστες του Αλ Νουρ, που πήρανε 24,4%.

Τη σχετικά λιγότερο αντιδραστική πλευρά σε αυτές τις εκλογές εκπροσωπούσε το λεγόμενο «Αιγυπτιακό Μπλοκ». Αυτό ουσιαστικά αποτελείται από ένα μέτωπο φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, που ήταν γενικά μέσα στο αντιΜουμπάρακ κίνημα, ενωμένο με κάποια χαμηλόβαθμα πρώην μέλη του κόμματος του Μουμπάρακ. Το Αιγυπτιακό Μπλοκ έβαζε σα ζήτημα αιχμής τη διατήρηση της κοσμικότητας του αιγυπτιακού κράτους και την αποφυγή του κυλίσματος στο βούρκο του ισλαμικού νόμου. Τελικά έλαβε ποσοστό 13%, λόγω της διάσπασης που του έκαναν οι φιλο-ισλαμοφασίστες κνιτοσοσιαλδημοκράτες του μετώπου «Η Επανάσταση Συνεχίζεται», που προτιμάνε, όπως και ο Μπαραντέι, τους δήθεν «μετριοπαθείς» ισλαμιστές από τους μουμπαρακικούς, συμμετείχαν μάλιστα έντονα και στη δεύτερη Ταχρίρ και τελικά πήραν ένα 3,5%.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι τα σχετικά πιο «εθνικά» τμήματα των Αδερφών Μουσουλμάνων (Α.Μ.), που είχαν ήδη στημένη μια υπόγεια γραφειοκρατία που την ανεχόταν ο Μουμπάρακ, επιδιώκουν μια σχετικά ομαλή μετάβαση στη νέα κατάσταση, όντας βέβαια κι αυτοί παρασάγγες πιο δεξιοί και επικίνδυνοι κι από το χειρότερο στρατηγό του Μουμπάρακ. Αντίθετα, η «ριζοσπαστική» τάση της νεολαίας των ΑΜ, που βρίσκεται σε αντικειμενικό μέτωπο συμμαχίας με τους ισλαμοφασίστες του Αλ Νουρ, με τους τροτσκιστές και άλλους σοσιαλφασίστες, αλλά και με τους ψευτοδημοκράτες ρωσόφιλους που σέρνει μαζί του ο Μπαραντέι (οι οποίοι θεωρούν -όπως και όλοι οι όμοιοί τους- πιο μεγάλη απειλή το στρατό από τους ισλαμοφασίστες), είναι η τάση εκείνη που ρίχνει τη γραμμή της εδώ και τώρα άρσης της συμφωνίας ειρήνης με το Ισραήλ του 1979, του πανισλαμιστικού αντιδυτικού μετώπου, στο βάθος της ισλαμοφασιστικής επίθεσης όχι απλά στη Δύση, αλλά σε κάθε τι που εκπροσωπεί το σύγχρονο αναπτυγμένο υλικό και πνευματικό πολιτισμό. Και δε χρειάζεται να πούμε ποιους διψασμένους για επέκταση ανατολικούς ιμπεριαλισμούς βλέπουν αντικειμενικά σα σύμμαχους τους οι πανισλαμιστές φασίστες, χώρια από τους κανονικότατους χαφιέδες που έχει φυτεμένους μέσα στις τάξεις τους η Ρωσία.

Το Αλ Νουρ, από την άλλη, δεν είναι Ταλιμπάν του αντιιμπεριαλιστικού εθνικοανεξαρτησιακού ρεύματος με επικεφαλής τον μουλά Ομάρ. Δεν έχει δηλαδή, όπως εκείνοι, στην παρακαταθήκη του μια ηρωική αντίσταση σε ένα γενοκτόνο Ρώσο κατακτητή του 1980, και μετά σε έναν Αμερικάνο εισβολέα του 2001. Ούτε βέβαια συγκρίνεται με τους βαχαμπίτες πετροεμίρηδες της Σαουδικής Αραβίας, που παρά την εξωφρενική και απάνθρωπη θρησκευτική τους καθυστέρηση, συμπεριφέρονται σαν αντικειμενικά προοδευτική δύναμη του Τρίτου Κόσμου και σε ό,τι αφορά στην εσωτερική αναπτυξιακή τους πολιτική και στην εθνοανεξαρτησιακή και ειρηνόφιλη σε σχέση με τις υπερδυνάμεις διεθνή τους διπλωματική γραμμή. Το Αλ Νουρ, μέσα στο αντιδυτικό και αντισημιτικό κλίμα του αραβικού χειμώνα, παρέα με τους «επαναστάτες σκληρούς μαχητές» της βάσης των ΑΜ θα γίνουν, χωρίς υπερβολή, τα νέα ισλαμικά SS, που θα σκορπάνε θάνατο στο διάβα τους στο δρόμο για την Ιερουσαλήμ, για το ισλαμικό χαλιφάτο της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, για τη νίκη κατά των «απίστων».

Η δε σχετικά λιγότερο αντιδραστική πλευρά των ΑΜ, εκείνη που δεν κατέβηκε στη δεύτερη Ταχρίρ, δεν είναι τίποτα δημοκράτες, ούτε βέβαια φίλοι της ειρήνης. Πολλοί απ’ αυτούς είναι δήθεν μετριοπαθείς, που περιμένουν απλώς τη δημοκρατική νομιμοποίηση μέσω των εκλογών, ώστε να ξεδοντιάσουν τους κοσμικούς, δημοκράτες ή μουμπαρακικούς, χωρίς η Δύση να αντιδράσει. Η βάση των ΑΜ είναι, πέρα από ένα τμήμα καθυστερημένης πολιτικά φτωχολογιάς, εκείνο το τμήμα των μεσοστρωμάτων, που η κρατική γραφειοκρατική μεγαλοαστική τάξη των στρατηγών με πολιτικό εκφραστή και ηγέτη τον Μουμπάρακ τους έκλεινε το δρόμο προς την κοινωνική ανέλιξη. Πρόκειται για γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς, γενικά φιλόδοξα μικροαστικά και μεσοαστικά στοιχεία, που αποτελούν επίσης σημαντική βάση και για το AKP του Ερντογάν στην Τουρκία. Υπάρχει δηλαδή μια παραλληλία Τούρκων κεμαλικών – Αιγύπτιων μουμπαρακικών από τη μια και AKP του Ερντογάν – Αδερφών Μουσουλμάνων από την άλλη, αν και στην Αίγυπτο η ισλαμοφασιστική καθυστέρηση είναι πολύ βαθύτερη. Και στις δύο χώρες ο στρατός αποτελούσε βασική πτέρυγα της αστικής τάξης ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ (κάτι που δεν συνέβη ποτέ. στην Ελλάδα, που η ντόπια αστική τάξη δεν έκανε ποτέ εθνικοδημοκρατική επανάσταση μέσω των αξιωματικών, όπως έγινε στον Τρίτο Κόσμο).

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Αδερφών Μουσουλμάνων Καρανταβί, που σήμερα βρίσκεται στα τελευταία του, είναι ένας ξεσκολισμένα ρωσόφιλος (ίσως και ρωσόδουλος) χιτλερικός αντισημίτης, στρατηγικότατος στην αντίληψη απ΄ ό,τι φαίνεται, αφού πάντα άφηνε στην άκρη το «δόγμα» για να εξυπηρετηθεί η υπόθεση του αντιδυτικισμού και του αντισημιτισμού. Ο Καρανταβί είναι που συμφιλίωσε τους ΑΜ με τη Χεζμπολλάχ, παρά το σιιτικό χαρακτήρα της τελευταίας, με το επιχείρημα ότι κι αυτή «μάχεται το σιωνισμό». Ο ίδιος είναι επίσης που εξέδωσε φετβά για το σταμάτημα του ισλαμικού αντάρτικου στον Καύκασο, με την υπόμνηση ότι η Ρωσία είναι φίλος και όχι εχθρός στον αντιδυτικό αγώνα, ενώ «καταδίκασε σε θάνατο» τον Καντάφι και στάθηκε με λύσσα στο πλευρό των ισλαμοφασιστών της Βεγγάζης στη μάχη της Λιβύης.

Όσον αφορά στο ερώτημα γιατί οι μάζες των αραβικών χωρών στρέφονται πλειοψηφικά σήμερα στις πιο μαύρες μορφές της φεουδαρχικής ιδεολογικής καθυστέρησης, με τη μορφή του πολιτικού Ισλάμ, χρειάζεται μια ξεχωριστή, βαθιά ανάλυση που δε χωράει να γίνει σε τούτο το άρθρο. Η βασική αιτία πάντως αυτού του φαινομένου βρίσκεται στο τσάκισμα των δυνάμεων με πρόγραμμα λαϊκοδημοκρατικής – αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης μέσα στον αραβικό Τρίτο Κόσμο εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό έγινε μετά τον αποικιοκρατικό αγώνα και την άνοδο στην εξουσία των εθνικών αστικών τάξεων που όμως από το φόβο των επαναστάσεων συμβιβάστηκαν με παλιές δυνάμεις της αντίδρασης και με τον ιμπεριαλισμό. Αυτές οι αστικές τάξεις σε πολλές περιπτώσεις με στρατιωτική και γραφειοκρατική μορφή έπαιξαν αρχικά έναν προοδευτικό ρόλο, αντιστεκόμενες στον ιμπεριαλισμό (π.χ. ο Αιγύπτιος Νάσερ το 1956, όταν ταπείνωσε τους ΑγγλοΓάλλους επεμβατιστές στο Σουέζ). Αυτές ανέπτυξαν, έστω στρεβλά, τις παραγωγικές δυνάμεις μέσα από έναν γραφειοκρατικό κρατικό καπιταλισμό, που αποτελούσε αντίβαρο στις ανοιχτές αγορές που ζητούσε πάντα το δυτικό ιμπεριαλιστικό μονοπώλιο και οι οποίες συντρίβουν τη ντόπια παραγωγή στις εξαρτημένες οικονομικά και μη αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες.

Ωστόσο, μετά το 1960, το αρχικά κοινό μέτωπο αμερικάνικου ιμπεριαλισμού – σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού μαζί με τους τριτοκοσμικούς εθνικούς αστούς τσάκισε όλα τα πραγματικά ΚΚ στις αραβικές χώρες, με φυλακές, κρεμάλες, βασανιστήρια, ανείπωτη βία. Στη συνέχεια, ο Χρουστσόφ κι αργότερα ο Μπρέζνιεφ διαπραγματεύτηκαν με τους άραβες εθνικιστές ηγέτες την επαναδημιουργία «κομμουνιστικών» κομμάτων, που όμως τώρα ήταν ρώσικα σοσιαλφασιστικά πραχτορεία στην ουσία, τα οποία δεν θα απειλούσαν τις αστικές διχτατορίες μπααθικού τύπου ή θα τις απειλούσαν από την πλευρά του ακόμα χειρότερου αφεντικού τους. Τσακίζοντας τους πραγματικούς μαρξιστές-λενινιστές, τριτοδιεθνιστές κομμουνιστές, ακόμα και τους αριστερούς αστοδημοκράτες αντιιμπεριαλιστές των αραβικών χωρών, οι αστικές γραφειοκρατικές τους τάξεις παράδωσαν τελικά μετά από δεκαετίες και βέβαια με τη βοήθεια του σοσιαλιμπεριαλισμού, την ταλαιπωρημένη, φτωχή πλατιά μάζα της πόλης και της υπαίθρου στο «φεουδαρχικό σοσιαλισμό» του Ισλάμ.

Μην έχοντας άλλο όχημα για να εκφράσουν τους πηγαίους πόθους τους για κοινωνική ισότητα, σχετική έστω αναδιανομή του πλούτου, για μια κάπως υποφερτή ζωή, χωρίς βαριά κοινωνική καταπίεση πόθους για τους οποίους οι διάφοροι Μουμπάρακ, Μπεν Αλί κλπ. δεν πολυνοιάζονταν, οι μάζες στράφηκαν τελικά στη μικροαστική στη μορφή και στο βάθος αστική-υπεραντιδραστική δημαγωγία των ισλαμικών δικτύων αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας. Αυτοί μέσω π.χ. των σουνιτών Αδελφών Μουσουλμάνων ή της σιιτικής Χεζμπολλάχ στο Λίβανο, παίζουν κατά κάποιο τρόπο ρόλο «μικροαστικού σοσιαλιστικού» στην ουσία σοσιαλφασιστικού κόμματος ανατολικού τύπου των καταπιεσμένων, μπαλώνοντας τις τρύπες που αφήνει η κοσμική γραφειοκρατική κρατική υποδομή στην πρόνοια, στην παιδεία και αλλού. Κατά κάποιο τρόπο, το Ισλάμ αποτελεί γι’ αυτές τις μάζες το «σοσιαλισμό» τους, την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, δηλαδή το πολιτικό όπιό τους ενώ μετά τη χρεοκοπία του παναραβισμού λόγω των τοπικών αραβικών εθνικισμών, τους δίνει και μια νέα ψευδαίσθηση συλλογικής ταυτότητας που τους ενώνει σε παγκόσμια βάση με το 1/6 της ανθρωπότητας, δηλαδή που φαντάζει πιο ισχυρή από κάθε υπερδύναμη και έτσι είναι προστατευτική γι αυτούς. Το πρόβλημα βέβαια εδώ είναι ότι αντικειμενικά, ενώ το μίσος των μαζών για τη δεξιά, αντιδραστική φιλοδυτική-φιλοιμπεριαλιστική πολιτική των ντόπιων αστικών τάξεων είναι αυθόρμητο και από τ’ αριστερά, το πολιτικό όχημα το οποίο αυτές καβαλάνε για να ικανοποιήσουν τα όνειρά τους είναι χιλιόμετρα πιο δεξιό, είναι μάλιστα ναζιστικό, γενοκτονικό γιατί είναι όχημα του νεοναζιστικού παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού άξονα. Γι αυτό θα οδηγήσει αυτές τις μάζες σε απερίγραφτο πόνο, αίμα, ταπείνωση, και όταν επιβάλλει ο ισλαμοφασισμός τη διχτατορία του και όταν αργότερα θα τις οδηγήσει στο γενοκτονικό πόλεμο στο πλευρό του σοσιαλιμπεριαλισμού.

Στο βάθος, ο ισλαμοφασισμός είναι το τίμημα που πληρώνουν οι τριτοκοσμικές αστικές τάξεις για το γεγονός ότι μαζί με το σοσιαλιμπεριαλισμό και το δυτικό ιμπεριαλισμό, σκότωσαν τον πραγματικό επαναστατικό σοσιαλισμό και τελικά όλη την πραγματική πρόοδο, η οποία πιθανότατα, αν τους νικούσε κάποτε, θα ήταν πιο επιεικής και ανθρώπινος μαζί τους απ’ ό,τι είναι μαζί τους οι ισλαμοφασίστες. Το ΚΚ Κίνας και ο Μάο Τσε Τουνγκ, μετά τη νίκη της επανάστασης το 1949, δεν εκτέλεσαν παρά ελάχιστους τσανγκαϊσεκικούς αντιδραστικούς, ενώ τον πρώην Κινέζο αυτοκράτορα τον άφησαν να ζήσει ήρεμος σε ένα σπιτάκι, ποτίζοντας λουλούδια μέχρι να πεθάνει, εφ’ όσον δεν απειλούσε τη λαϊκή δημοκρατία. Οι ισλαμοφασίστες αντίθετα έσυραν τον Καντάφι σα σκυλί και ξέσκισαν το κορμί του με μια άνευ προηγουμένου σαδιστική βαρβαρότητα, ενώ στη συνέχεια το διαπόμπευσαν.

Πάντως, τόσο η βαρβαρότητα του ισλαμοφασισμού της Λιβύης (που εγκαταστάθηκε στην εξουσία με τις λόγχες του ΝΑΤΟ και τις πλάτες Ρωσίας-Κίνας), ο οποίος εκτέθηκε πολύ με τον τ αντικειμενική ρόπο εξόντωσης του Καντάφι, όσο και η απερίγραπτη μπόχα που αναδύεται από την αποχαλίνωση του ισλαμοφασισμού στην Αίγυπτο, είναι ένα μικρό αλλά εξαιρετικά σημαντικό για τους οξυδερκείς δημοκράτες δείγμα της ποιότητας της «Αραβικής Άνοιξης» και του γιατί η ΟΑΚΚΕ, σε αντίθεση με το σύνολο του ψευτοαριστερού συρφετού, αλλά και των κοντόφθαλμων και ψευτοδημοκρατών φιλελεύθερων σε όλη τη Δύση, επέμενε να τονίζει πως δεν πρόκειται για λαϊκό αντιφασισμό και αντιδικτατορική πάλη, αλλά για φαιοκόκκινο πραξικοπηματισμό, ενάντια στον οποίο οι διάφοροι Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι ήταν η αντικειμενικά προοδευτική πλευρά (πράγμα που στην περίπτωση του συχνά στο παρελθόν πολύ αντιδραστικού και βάρβαρου Καντάφι έφτασε να υψωθεί σε μια -άξια κάθε σεβασμού- εθνική αντιιμπεριαλιστική αντίσταση ως το τέλος στους βρώμικους επιδρομείς του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ).