Η καταδίκη της Ελλάδας στη Χάγη αποκαλύπτει την καθεστωτική βρωμιά και στο μακεδονικό
Η Ελλάδα καταδικάστηκε πριν μερικές ημέρες με ψήφους 15 προς 1 από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με την κατηγορία της παραβίασης του άρθρου 11 της ενδιάμεσης συμφωνίας που έχει υπογράψει με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας το 1995. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα να εμποδίζει την υποψηφιότητα για ένταξη της χώρας αυτής με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, (FYROM) όνομα που αποδέχεται η Ελλάδα και που ουσιαστικά η ίδια το επέβαλε, σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς. Αυτό όμως έκανε η υπουργός εξωτερικών Μπακογιάννη με την άσκηση βέτο το 2008 στο Βουκουρέστι και με την υποστήριξη όλων των κομμάτων, με αποτέλεσμα να μην ενταχθεί η απειλούμενη με εθνοτική διάσπαση γειτονική μας χώρα στο ΝΑΤΟ, ένταξη που τη θέλει ο λαός της όλων των εθνοτήτων.
Ανεξάρτητα από το τι σημαίνει η ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ η άσκηση του βέτο σημαίνει οτι το ελληνικό καθεστώς δεν αναγνωρίζει την ένταξη της Μακεδονίας με οποιοδήποτε όνομα σε οποιοδήποτε δυτικό οργανισμό και όχι μόνο στο ΝΑΤΟ αλλά και στην ΕΕ. Τολέμε αυτό γιατί η Ελλάδα αναγνώρισε μετα χαράς την ένταξη της ίδιας χώρας στον ΟΗΕ με το όνομα FYROM. Και ο ΟΗΕ είναι από πολιτική άποψη και από άποψη διεθνούς κύρους πολύ βαρύτερος οργανισμός από όσο είναι το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ. Τι διαφορετικό λοιπόν συμβαίνει με το ΝΑΤΟ από ότι με τον ΟΗΕ; Και στους δύο οργανισμούς ανήκει η Ελλάδα. Και στους δύο οργανισμούς η Ελλάδα έχει υπογράψει ότι μπορεί να ανήκει η γειτονική μας χώρα με το όνομα FYROM. Γιατί στη μια περίπτωση η Ελλάδα τίμησε την υπογραφή της και στην άλλη δεν την τίμησε με αποτέλεσμα να καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ένα διαιτητικό όργανο τόσο μεγάλου διεθνούς κύρους πολιτικού και νομικού; Είναι απλό. Η διαφορά ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στον ΟΗΕ, όπως άλλωστε και ανάμεσα στην ΕΕ και στον ΟΗΕ είναι ότι στον ΟΗΕ ανήκει και μάλιστα σε ηγετική θέση η Ρωσία ενώ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ δεν ανήκει και έχει μια σειρά στρατηγικές αντιθέσεις μαζί τους.
Στην ουσία το ότι το πολιτικό καθεστώς της χώρας μας προτιμάει να καταδικαστεί η Ελλάδα σαν παράνομη παρά να αφήσει τη γειτονική μας χώρα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ επαληθεύει για άλλη μια φορά αυτό που λέμε επί χρόνια: ότι αυτό το καθεστώς χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα το όνομα της γειτονικής χώρας για να την εμποδίζει να ενωθεί με οποιδήποτε θεσμικό δυτικό όργανο ώστε να περάσει τελικά κάτω από την προστασία της φασιστικής Ρωσίας. Δεν είναι από τον πολύ πατριωτισμό που δημιουργήσανε τα κόμματά μας από το πουθενά το ζήτημα του ονόματος αλλά από την μεγάλη ξενοδουλεία. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι όλα αυτά χαλάνε τον κόσμο όποτε μια δυτική χώρα, ιδιαίτερα μια χώρα της ΕΕ, πάει να αναγνωρίσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το όνομα που διέλεξε ο λαός της αλλά το βουλώνουν χαρακτηριστικά όταν αυτό το έκαναν από την αρχή, το 1992 η Ρωσία και η Κίνα.
Ιδιαίτερα οι εθνικιστές, το ΛΑΟΣ και οι δεκάδες φασιστικές και ναζιστικές φράξιες μέσα και έξω από αυτό που υπερασπίζουν το όνομα Μακεδονία λέγοντας ότι είναι «η ψυχή τους» όχι μόνο ξεχνάνε την ψυχή τους αλλά τρελλαίνονται για τη Ρωσία και την Κίνα σε κάθε τοπικό και διεθνές ζήτημα και ζητάνε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική προστασία από αυτήν. Το ίδιο συμβαίνει με τον άλλο μεγάλο «πατριώτη» και «μακεδονομάχο» επίσης ρωσόδουλοΣαμαρά.Γενικά οι ψευτοευρωπαίοι και ψευτοπατριώτες ρωσόδουλοι που κυβερνάνε τη χώρα μας εδώ και 30 χρόνια –αρχίζοντας από τον Α. Παπανδρέου- ψάχνουν πάντα για προσχήματα για να στείλουν τις γειτονικές μας χώρες σε μια θέση στη ρώσικη στρατηγική διάταξη στα Βαλκάνια. Για τη Δημοκρατία της Μακεδονίας βρήκαν το όνομα για να πετύχουν κάποτε τη συμμετοχή της στο βαλκανικό «ορθόδοξο τόξο». Για την Τουρκία πάλι κύρια με τον Α.Παπανδρέου απάντησαν εύκολα στον επεκτατισμό της Τουρκίας στο κυπριακό και οξύνοντας όσο μπορούσαν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο Αιγαίο για να την απομονώσουν από την ΕΕ και να πετύχουν να την εντάξουν στο φιλορώσικο «ισλαμικό τόξο». ‘Όσο οι Τούρκοι στρατηγοί ήταν αντίθετοι στον άξονα Ρωσίας-Ιράν, το ελληνικό διακομματικό καθεστώς ήταν εχθρικό μέχρι θανάτου με την Τουρκία. Μόλις όμως ήρθε στην εξουσία ο ισλαμιστής Ερντογάν και σιγά-σιγά έκανε την Τουρκία σύμμαχο των πάσης φύσεως μουλάδων, ιδίως του ρωσόφιλου Ιράν, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας αυτοί αφήσανε στην άκρη και την Κύπρο και το Αιγαίο και τους έπιασε τέτοιος έρωτας με την Τουρκία που έχουν φτάσει να αντικαταστήσουνε στην τηλεόραση τα ελληνικά σίριαλ με τα τούρκικα.
Αυτή είναι η κοινή πολιτική όλων ανεξαίρετα των κοινοβουλευτικών κομμάτων που το καθένα ξεχωριστά συγκαλύπτει την ξενοδουλεία και την συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή απομόνωση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας για την ένταξή της στο σοσιαλιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Αυτό γίνεται με διαφορετικά μόνο στη μορφή ιδεολογήματα και διαφορετικές τάχα πολιτικές. Το βασικό ρωσόδουλο κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, υποστήριξε επίσης το «εθνικό» μας βέτο το 2008 για διαφορετικούς λόγους. Είπε δηλαδή ότι υποστήριξε το βέτο για να «σώσει» τη γειτονική χώρα –παρά τη θέλησή της- από την ένταξή της στο ιμπεριαλιστικό ΝΑΤΟ. Αυτό δεν το έκανε τόσο για να διατηρεί την ψευτοαριστερή διεθνιστική του βιτρίνα όσο γιατί το έξω από το ΝΑΤΟ ήταν ακριβώς η θέληση των ρώσων αφεντικών του. Δηλαδή το ψευτοΚΚΕ ήταν απλά πιο ωμά ρωσόδουλο από τους εθνοφασίστες «μακεδονομάχους» . Αν βέβαια ήταν έστω και λίγο διεθνιστικό το ψευτοΚΚΕ θα αναγνώριζε την ύπαρξη του νέου μακεδονικού έθνους που έχει σλάβικο χαρακτήρα και που σαν κράτος δεν αμφισβητεί, (πέρα από τους μειοψηφικούς αλλά παντού και πάντα υπαρκτούς σοβινιστές), την ελληνικότητα και την εθνική ακεραιότητα της χώρας μας. Αλλά το ψευτοΚΚΕ δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη τέτοιου έθνους ακριβως όπως κάνει και η Ρωσία που όμως αναγνωριζει το κρατικό όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αν δεν ήταν ψευτικο θα έκανε αυτό που έκανε πάντα το αληθινό ΚΚΕ μέχρι την καθαίρεση του ηγέτη του Ν. Ζαχαριάδη από τους ρώσους ρεβιζιονιστές και σοσιαλιμπεριαλιστές το 1956 και τη διάλυσή του από τους ίδιους το 1958. Το αληθινό ΚΚΕ είχε δείξει τόση διεθνιστική και δημοκρατική συνέπεια στο μακεδονικό ώστε πολλά από τα καλύτερα παιδιά του στήθηκαν στον τοίχο γιατί παλεύοντας για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της Ελλάδας υποστήριξαν τα δημοκρατικά δικαιώματα της μακεδονικής εθνικής μειονότητας πολεμώντας σε αδερφική ένοπλη ενότητα μαζί της την αθεράπευτα ξενόδουλη ελληνική αστική τάξη. Αυτός ο αγώνας δίνεται ως και τα σήμερα από τους κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ και τους δημοκράτες εθνικά μακεδόνες πάλι ενάντια στην ίδια αθεράπευτα φασιστική και ξενόδουλη στο βάθος της και στην μεγάλη πλειοψηφία της αστική τάξη. Το μεγαλύτερο καμουφλάρισμα της ξενοδουλείας της αστικής μας τάξης είναι ο εθνικισμός και ο αντιιμπεριαλισμός.
Η κυβέρνηση και το καθεστώς για να αποπροσανατολίσουν το λαό και να μην αποκαλυφθούν σαν ψεύτες εμφανίζουν την καταδίκη της Ελλάδας από το διεθνές δικαστήριο ως επιτυχία γιατί το δικαστήριο δεν διέταξε, όπως λένε, την Ελλάδα να εφαρμόσει την ενδιάμεση συμφωνία, λες και τα διεθνή διαιτητικά δικαστήρια επιβάλλουν σε κράτη πολιτικές και ποινές! Το καθεστώς επίσης επικαλείται τις τελευταίες ανακοινώσεις με αφορμή την σύνοδο των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις 7 και 8 Δεκεμβρίου καθώς και της ΕΕ για την ένταξη της Μακεδονίας μόνο με συμφωνημένο όνομα από τις δύο πλευρές. Η πραγματικότητα είναι ότι η νέα αίτηση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, της FYROM όπως την αποκαλούν, θα κριθεί στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Σικάγο το 2012 και πάλι στη βάση της ενδιάμεσης συμφωνίας και κάτω από το βάρος της καταδίκης του δικαστηρίου της Χάγης.