ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΦΙΣΑ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ

Η βαθύτερη αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας και της πείνας του λαού δεν είναι η κρατική διαφθορά όπως λέει ο Παπανδρέου. Η Κίνα έχει μεγαλύτερη διαφθορά αλλά είναι υπερπλεονασματική. Ούτε είναι η αιτία οι δανειστές όπως λένε τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και ο Σαμαράς, απόδειξη ότι η υπερχρεωμένη Ιρλανδία μειώνει το χρέος της. Οι δανειστές χτυπάνε παντού τη φτωχολογιά όμως μόνο εδώ χτυπιούνται και καταστρέφονται σχεδόν οι πάντες.

Η βασική αιτία της ελληνικής χρεωκοπίας είναι το συστηματικό βιομηχανικό σαμποτάζ για 30 ολόκληρα χρόνια. Αυτό συνέτριψε τις ελληνικές εξαγωγές και οδήγησε σε πρωτοφανές ύψος το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών που εκτόξευσε τo πελώριο κρατικό χρέος. Αυτό φταίει που η υπερχρέωση δυναμώνει. Γιατί οι ίδιες δυνάμεις που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια το σαμποτάζ το συνεχίζουν και το εντείνουν και πάνω στην κρίση (!) Οι δυνάμεις αυτές είναι σχετικά κυριαρχικές στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, είναι απόλυτα κυριαρχικές στα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ και λειτουργούν υπέρ μιας ιμπεριαλιστικής χώρας. Πρόκειται για τη Ρωσία. Οι άνθρωποί της ισχυρίζονται ότι είναι η Γερμανία που εξαθλιώνει  την Ελλάδα για να την αγοράσει τζάμπα. Όμως αυτοί που κυρίως αγοράζουν αυτή τη στιγμή τα πιο ζωτικά κομμάτια της ελληνικής οικονομίας είναι η Ρωσία και οι φίλοι της ντόπιοι κρατικοολιγάρχες, το Κατάρ και η Κίνα. Αυτοί αγόρασαν αθόρυβα το πιο κρίσιμο πακέτο μετοχών στην Άλφα, στην Πειραιώς και στην Γιούρομπανκ, αυτοί πήραν το λιμάνι του Πειραιά και διεκδικούν τον ΟΛΠ,  αυτοί παίρνουν στα χέρια τους την ηλεκτροπαραγωγή των ανανεώσιμων, αυτοί πήραν τα ορυχεία χρυσού (Μπόμπολας, Κατάρ με τους Καναδούς σε εξαρτημένη θέση).

Οι ρωσόδουλοι κάνουν το βιομηχανικό σαμποτάζ με δύο τρόπους,τον επίσημο κρατικό-κυβερνητικό και τον ανεπίσημο κρατικό που εμφανίζεται σαν ταξικός.

Το επίσημο κυβερνητικό σαμποτάζ το κάνουν με το να μειώνουν την κατανάλωση του λαού χωρίς τουλάχιστον να βοηθάνε τις βιομηχανίες να στραφούν στις εξαγωγές, με το να υπερφορολογούν τις βιομηχανίες, ιδιαίτερα την ατμομηχανή όλης της βιομηχανίας που στη χώρα μας είναι η οικοδομή, με το να αυξάνουν την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας μέσω κυρίως της υπονόμευσης των φτηνών λιγνίτη και λιθάνθρακα, με το να μπλοκάρουν κάθε κονδύλι του ΕΣΠΑ για τη βιομηχανία, με το να ματαιώνουν όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις (εργοστάσιο υαλουργίας στην Καβάλα, υφαντουργία πρώην Λαναρά στη Νάουσα), και με την πιστωτική ασφυξία της βιομηχανίας την ώρα που στις τράπεζες έχει όλο και πιο  μεγάλη  ισχύ το κράτος χάρη στις κρατικές εγγυήσεις. Εξαιτίας αυτού του σαμποτάζ οι περισσότερες βιομηχανίες έχουν το 2011 ζημιές.

Το ανεπίσημο κρατικό, δήθεν «ταξικό», σαμποτάζ το κάνουν με τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ. Ο ΣΥΝ χτυπάει κυρίως με πρόσχημα το «περιβάλλον» σε συνεργασία με την κυβέρνηση και με το ΣτΕ  (ματαίωση μεταλλουργίας χρυσού σε Χαλκιδική και Θράκη πριν χωθεί το Κατάρ, ματαίωση της εκτροπής του Αχελώου, ματαίωση των χωροταξικών πανελλαδικά). Επίσης χτυπάει με τα κινήματα «δεν πληρώνω» με τα οποία σταμάτησε όλους τους αυτοκινητοδρόμους που κατασκεύαζαν κύρια δυτικές εταιρείες και έριξε στην ανεργία χιλιάδες εργάτες. Όχι τυχαία διαφύλαξε τον αυτοκινητόδρομο των ανατολικών Μπόμπολα-Κόκκαλη (Μορέα), καθώς και την απρόσκοπτη λειτουργία της Αττικής οδού και  της γέφυρας Ρίου-Αντίρριου που τα διόδια τους χρηματοδοτούν τον Μπόμπολα. Το ψευτοΚΚΕ περιμένει σαν κοράκι  κάθε επιχείρηση που την έχει χτυπήσει η κρίση να κάνει απολύσεις ή να καθυστερήσει  τη μισθοδοσία για να μετατρέψει κάθε καταρχήν δίκαιη διαμαρτυρία των εργαζομένων σε απεργία διαρκείας ή σε επίσχεση εργασίας διαρκείας ή αν οι εργαζόμενοι δεν απεργήσουν προσπαθεί απ έξω να φράξει την πύλη. Έτσι έκλεισε παλιότερα την Πιρέλλι και έτσι έχει χτυπήσει τελευταία, τον Κατσέλη, τον Καρυπίδη, την Ελίτ, την ΦΑΓΕ και πολλά άλλα εργοστάσια. Όποιο σωματείο ή εργάτης διαμαρτύρεται γι αυτήν την τακτική τον βγάζουν φιλοεργοδοτικό. Αυτό φαίνεται σαν ταξική πάλη αλλά δεν είναι. Είναι μια από τις μορφές του πολέμου που κάνει το ρωσοκινέζικο κεφάλαιο για να τσακίσει τη ντόπια βιομηχανία ή να την εξαγοράσει φτηνά.

Για αυτό  το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν κινητοποιούνται ενάντια σε ανατολικά μεγαλοαφεντικά σαν τον Κόκκαλη ή τον Μπόμπολα που στα εργοτάξια του οργιάζει η υπερεκμετάλλευση και όπου το συνδικάτο οικοδόμων του ΠΑΜΕ λειτουργεί εκεί σαν προσωπάρχης. Ούτε, ακόμα πιο χτυπητά δεν αντιδρούν ενάντια στο χειρότερο  παράνομο  δουλοκτητικό αφεντικό της χώρας, την ΚΟΣΚΟ. Κι όμως εκεί δίπλα στον Πειραιά τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ με εξαντλητικές απεργίες ακόμα και για αυξήσεις πάνω στην κρίση (!) έχουν μισοπεθάνει τη Ζώνη Περάματος που θέλει να την πάρει η ΚΟΣΚΟ. Ακόμα πιο  χαρακτηριστικό είναι ότι την ώρα που ο άνθρωπος της ρωσικής Γκαζπρομ Κοπελούζος απέλυσε προχθές στην ψύχρα 50 εργαζόμενους σε σύνολο 100 τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ απλά κατήγγειλαν τις απολύσεις, ενώ έχουν κάνει σημαία ταξικής συνέπειας την απεργία διαρκείας που καθοδηγούν στη χαλυβουργία. Εκεί πιάστηκαν από τη σκληρή πάλη των εργατών όχι για να τους βοηθήσουν αλλά για να κλείσουν το εργοστάσιο και να τους καταστρέψουν.

Η χαλυβουργία Ασπροπύργου είναι χαρακτηριστική περίπτωση διπλού σαμποτάζ από κυβέρνηση και ΣΥΝ -ψευτοΚΚΕ. Η κυβέρνηση τη χτύπησε όπως και τις άλλες 2 μεγάλες χαλυβουργίες με το τσάκισμα της οικοδομής που καταβύθισε την παραγωγή χάλυβα και με την αύξηση της τιμής του ρεύματος (την ώρα που το χάριζε στο Μυτιληναίο). Ο ΣΥΝ τη χτύπησε με προσφυγή στο ΣτΕ που ματαίωσε πάνω στην κρίση ένα έργο με το οποίο μια αερογέφυρα θα μετέφερε το σκραπ από τη θάλασσα στο εργοστάσιο και θα έριχνε σημαντικά το κόστος παραγωγής.  Όταν η συγκεκριμένη εταιρεία με μεγάλες ζημιές δύο χρόνων αποφάσισε σημαντική μείωση χρόνου δουλειάς-μισθού, οι εργάτες απάντησαν με απεργία που είναι μια από τις γενικά σωστές τακτικές για αύξηση της διαπραγματευτικής δύναμης ενός σωματείου όταν παλεύει για τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Τότε χτύπησε το ψευτοΚΚΕ που πήρε τη συνδικαλιστική εξουσία και επέβαλε τη δικιά του γραμμή: «καμιά διαπραγμάτευση για μείωση χρόνου δουλειάς και μισθού - απεργία διαρκείας». Αυτή από ένα σημείο και πέρα την επέβαλε φασιστικά πνίγοντας στις Γενικές Συνελεύσεις κάθε αντίθετη φωνή σαν εργοδοτική με γιούχες και με την απειλή βίας και καταργώντας τη μυστική ψηφοφορία. Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι της ίδιας εταιρείας στο εργοστάσιο του Βόλου με μυστική ψηφοφορία αποφάσιζαν να δεχτούν την πρόταση της εργοδοσίας. Το ψευτοΚΚΕ αντί να ζητήσει κοινή Γενική Συνέλευση Βόλου-Ασπροπύργου και να ενώσει τους εργάτες σε μια κοινή διαπραγματευτική τακτική διεξόδου απέναντι στην εργοδοσία κατηγόρησε τη συνδικαλιστική ηγεσία του Βόλου για εργοδοτική.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντούν στο βασικό σαμποταριστικό τέχνασμα των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ που είναι να κάνουν απόλυτο το αίτημα «καμιά απόλυση» (ή το ισοδύναμο αίτημα «κανένα μοίρασμα των απολύσεων σε όλους τους μισθωτούς με μείωση χρόνου εργασίας-μισθού όσο διαρκεί η πτώση εργασιών»).  Το «καμιά απόλυση» είναι σωστό αίτημα όταν μια επιχείρηση έχει δουλειές και απολύει για να εντατικοποιήσει την παραγωγή. Όταν όμως έχει για καιρό μειωμένη παραγωγή και μεγάλες ζημιές τότε μια απεργία διαρκείας με αυτό το αίτημα μπορεί να την κλείσει και να ρίξει τους εργαζόμενους σε ανεργία διαρκείας. Στην ουσία με το «καμιά απόλυση» οι σαμποταριστές αναθέτουν στις μεμονωμένες επιχειρήσεις να λύσουν το γενικό πρόβλημα της ανεργίας ακριβώς για να τις φορτώνουν με ένα μισθολογικό βάρος που μόνο το κεφάλαιο συλλογικά, δηλαδή το κράτος μπορεί να σηκώσει. Γι αυτό οι ταξικά συνειδητοί εργάτες διεκδικούν μεν από κάθε ξεχωριστή επιχείρηση όσο γίνεται λιγότερες απολύσεις και ψηλότερες αποζημιώσεις, αλλά απαιτούν από το κράτος να πληρώνει τα επιδόματα ανεργίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στην ΕΣΣΔ του Λένιν την εποχή της ΝΕΠ τα εργοστάσια κάνανε απολύσεις για να επιβιώσουν. Να γιατί τα συνδικάτα πρέπει να μελετάνε την κατάσταση μιας επιχείρησης και να απαιτούν από τον εργοδότη να τους δίνει βασικά οικονομικά στοιχεία της και να ελέγχουν αν αυτή είναι όντως σε κρίση ή αν εκμεταλλεύεται την ανεργία για να κάνει κάτεργο το χώρο δουλειάς. Αυτή είναι μια μορφή εργατικού ελέγχου.

Σήμερα στην Ελλάδα των ρωσόδουλων σαμποταριστών οι βιομηχανικοί εργάτες πρέπει να παλεύουν για τη διάσωση του κάθε εργοστασίου που η κυβέρνηση, οι τράπεζες, το ΣτΕ, οι κρατικές υπηρεσίες και η ψευτοαριστερά θέλουν  να το κλείσουν. Αυτό χωρίς να έχουν αυταπάτες ότι η εργοδοσία δεν θα τους στριμώξει σε πρώτη ευκαιρία. Γι αυτό πρέπει να συνδυάζουν την πάλη τους για τη σωτηρία κάθε εργοστασίου με το δυνάμωμα της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης απέναντι στην εργοδοσία και την παγίωση του εργατικού ελέγχου. Αν η ελληνική εργατική τάξη σώσει τα εργοστάσια  θα δυναμώσει τη θέση της και σε αυτά και στη χώρα γενικά αποδεικνύοντας ότι μπορεί να γίνει ηγετική τάξη του έθνους. Έτσι θα βάλει υποθήκες για την επαναστατική εξουσία της καθώς η στάση της αυτή θα έρθει σε χτυπητή αντίθεση με την ανικανότητα και τον παρασιτικό χαρακτήρα της αστικής τάξης που επέτρεψε σε μια χούφτα πρακτόρων να πισωγυρίσει ιστορικά την υλική ανάπτυξη της χώρας και να ρίξει το λαό σε έναν παρατεταμένο εφιάλτη. Επίσης έτσι θα είναι σε θέση να παλέψει τώρα δα για τα εργατικά δικαιώματα σε όλα τα εργοστάσια και επιχειρήσεις όπου τα αφεντικά μαζικά πια εκμεταλλεύονται την ανεργία που προκαλούν οι σαμποταριστές για να τα κάνουν πλήρη κάτεργα απολύοντας όσους θέλουν, όπως θέλουν και όποτε θέλουν προσλαμβάνοντας μισθωτούς σκλάβους χωρίς κανένα δικαίωμα ούτε στο χρόνο εργασίας, ούτε στην αμοιβή.

Αθήνα, 8/1/2012