Πρόκειται για μια απόφαση που βασίζεται στη γνωστή παράλογη απαίτηση των πιο ισχυρών ιμπεριαλισμών – τόσο δυτικών όσο και ανατολικών – να απαγορευτεί η παραπέρα διάδοση των πυρηνικών όπλων στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Προκειμένου να εξασφαλίσουν την ηγεμονία τους πάνω στις μικρές χώρες, οι ισχυροί ιμπεριαλισμοί έχουν θεσπίσει μία «συμφωνία για τη μη διάδοση των πυρηνικών» με την οποία εκβιάζουν και βιαιοπραγούν απέναντι σε όποια μικρή ή μεσαία χώρα υποπτεύονται ότι έχει αναπτύξει κάποιου είδους πυρηνικό πρόγραμμα για στρατιωτικούς σκοπούς. Μιλάνε για αφοπλισμό όταν οι ίδιοι, ιδιαίτερα οι δύο υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία, διαθέτουν ήδη πολλές εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές για να μπορούν να εκβιάζουν όποια πυρηνικά άοπλη χώρα, ιδιαίτερα χώρα του τρίτου κόσμου, εφαρμόζει ουσιαστικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις. Η Λιβύη του Καντάφι είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας χώρας. Αυτή αφού συμμορφώθηκε με τις επιταγές της «συμφωνίας για τον αφοπλισμό», και κατέστρεψε τον μηχανισμό που είχε ετοιμάσει για την κατασκευή πυρηνικών όπλων δέχτηκε στρατιωτική επίθεση άμεσα από τις ΗΠΑ και Αγγλία-Γαλλία και έμμεσα από τη Ρωσία και αλώθηκε από ένα κτηνώδες καθεστώτος ισλαμοφασιστών. Αυτό σκότωσε σαν το σκυλί τον άνθρωπο που τήρησε αυτή τη συμφωνία χάρη στη συνεργασία της με την αεροπορία των επεμβατιστών.

Γι’ αυτό σήμερα πρέπει κάθε χώρα του κόσμου μικρή ή μεγάλη να έχει το δικαίωμα να διαθέτει έστω μία ατομική βόμβα. Μόνο τότε μπορούμε πραγματικά να μιλάμε και να διαπραγματευόμαστε τον πυρηνικό αφοπλισμό στον πλανήτη με όρους ισοτιμίας. Η Κίνα του Μάο όφειλε την επιβίωσή της σαν μια παγκόσμια ανεξάρτητη και φιλειρηνική δύναμη ανάμεσα σε πολλά άλλα και στο γεγονός ότι κατασκεύασε ατομική βόμβα κι έτσι κατόρθωσε να αντιμετωπίσει αρχικά έναν πυρηνικό εκβιασμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και στη συνέχεια του ρώσικου. Αλλά όσο οι υπερδυνάμεις εκτός από το πυρηνικό τους οπλοστάσιο έχουν τόσο μεγάλη υπεροπλία σε συμβατικά όπλα ώστε να μπορούν να βομβαρδίζουν χωρίς λόγο ακόμα και να εισβάλουν σε σχετικά πιο αδύναμες μικρές και μεσαίες χώρες για να επιβάλουν το νόμο τους στις εσωτερικές τους αντιθέσεις τότε αυτές έχουν δικαίωμα να έχουν κάποια πυρηνικά για να υπάρχει ένας φόβος στους επεμβασίες ιμπεριαλιστές ότι δεν μπορούν να τους καρπαζώνουν και να τους υποδουλώνουν εντελώς ατιμώρητα. Άλλωστε ένας βασικός λόγος που ο πόλεμος ενάντια στην Ευρώπη δεν έγινε από τη σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ ήταν γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν και δικά τους πυρηνικά (της Αγγλίας και της Γαλλίας) και ζήτησαν και την πυρηνική κάλυψη και των ΗΠΑ για να αντιρροπήσουν τη συντριπτική συμβατική υπεροπλία των σοσιαλιμπεριαλιστών σε ένα ενδεχόμενο ευρωπαϊκό θέατρο πόλεμου.

Με την παραπάνω αντίληψη αρχής θεωρούμε άδικη την απόφαση των ανατολικών και δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να απαγορεύουν στο Ιράν να αναπτύσσει πυρηνικά όπλα- παρόλο που η υπεραντιδραστική κυβέρνησή του ισχυρίζεται ότι δεν θέλει κάτι τέτοιο- και να του επιβάλλουν κυρώσεις για να μην τα αναπτύξει. Οι εμπνευστές του αποκλεισμού αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ισχυρίζονται ότι το κάνουν αυτό-σε αντίθεση με ότι κάνουν με την Ινδία, το Πακιστάν και το Ισραήλ γιατί το Ιράν είναι μία επιθετική δύναμη και ότι εάν αποκτήσει πυρηνικά θα οδηγήσει τη Μέση Ανατολή στον όλεθρο. Πράγματι το Ιράν είναι ένας ισχυρός περιφερειακός ηγεμονιστής τραμπούκος και είναι ομολογουμένως το μόνο ανοιχτά αντισημιτικό κράτος παγκόσμια, αφού έχει δηλώσει – δια στόματος του προέδρου του Αχμαντινετζάντ – ότι σκοπεύει να σβήσει το Ισραήλ από τον παγκόσμιο χάρτη. Όμως μέχρι στιγμής το Ιράν δεν έχει διεξάγει επιθετικούς πολέμους στην περιοχή αν και υποστηρίζει μια σειρά φασιστικές συμμορίες σε γειτονικές χώρες. Το κυριότερο είναι ότι το Ιράν δεν είναι μόνο το Ιράν των ισλαμοφασιστων είναι και το Ιράν της μαζικής δημοκρατικής αντιπολίτευσης που παλεύει με αξιώσεις για την εξουσία και η οποία δεν έχει αποποιηθεί και αυτή το δικαίωμα του Ιράν σαν χώρα να έχει πυρηνικά. Αν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ήταν συνεπείς με τον ισχυρισμό τους ότι δεν θέλουν πυρηνικά για το Ιράν επειδή αυτά θα είναι στα χέρια φασιστών και όχι δημοκρατών, τότε θα βοηθούσαν με πάθος την ηρωική δημοκρατική εξέγερση του 2009. Αλλά αυτοί την εγκατέλειψαν αισχρά σε αντίθεση με το πόσο σκίστηκαν να βοηθήσουν τους ισλαμοφασίστες της Τυνησίας και της Αιγύπτου στον «αραβικό χειμώνα» του 2011. Αλλά και όταν επικαλούνται τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ένα πυρηνικό Ιράν για τους γείτονές του, ειδικά για το Ισραήλ, το καλύτερο φάρμακο σε αυτό είναι πυρηνικά για όλους τους γείτονες του Ιράν και όπως έλεγε ο Μάο «σκάψιμο βαθιά στη γη για αποθήκευση τροφής» και πολλά καλά πυρηνικά καταφύγια. Η θεωρία ότι όταν πολλές χώρες έχουν πυρηνικά τότε κάποιοι τρελοί δικτάτορες των πιο μικρών και ανεύθυνων χωρών θα μπουν στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουν είναι μια ιμπεριαλιστική θεωρία. Πιο μεγάλη τρέλα από εκείνη που κουβαλάνε οι μεγάλες και γι αυτό αλαζονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καμιά μικρή ή μεσαία χώρα δεν μπορεί από τη φύση της να κουβαλάει. Αλλά ούτε μπορούν να την κουβαλάνε και οι όποιοι δικτάτορές της, γιατί ουδείς δικτάτορας είναι υπεράνω της τάξης ή του κομματιού της τάξης που τον έφερε και τον κρατάει στην εξουσία και η οποία σαν τέτοια νιώθει καλά τους παγκόσμιους και τοπικούς πολιτικούς συχετισμούς. Όποιο δηλαδή καθεστώς χρησιμοποιήσει σήμερα πρώτο πυρηνικά χωρίς τουλάχιστον να δεχτεί ωμή, εξοντωτική και απρόκλητη εξωτερική επίθεση από μια πολύ μεγάλη δύναμη, θα είναι σύντομα πολιτικά και στρατιωτικά νεκρό και μάλιστα με παγκόσμια συγκατάθεση.

Τρελοί άνθρωποι υπάρχουν, τρελές τάξεις όχι. Γι αυτό καμιά ως τώρα δεν χρησμοποίησε άμυαλα τα πυρηνικά της. Όχι τυχαία τη μόνη μία φορά που μια χώρα τα χρησιμοποίησε ήταν για να σταματήσει σαν μέρος ενός παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου, και μάλιστα με την έγκρισή του, τους πιο αδιάλλακτους ιμπεριαλιστές σφαγείς αμάχων της ιστορίας των πολέμων, τον γιαπωνέζικο αυτοκρατορικό στρατό που η μη συντριβή του θα κόστιζε περισσότερους νεκρούς από εκείνους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι.

Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα μέτωπα, δύο δρόμοι ανοίγονται αυτή τη στιγμή για το Ιράν: ο δρόμος παράδοσης στις απαιτήσεις του ρωσοκινεζικού άξονα και των ΗΠΑ ή ο δρόμος της αντίστασης σε αυτούς. Βεβαίως καλύτερο από το να επικρατήσει ο Καμενέι πάνω στον Αχμαντινετζάντ και έτσι να αντισταθεί το Ιράν κάπως περισσότερο στη Ρωσία, στους ελεεινούς επεμβατιστές των ΗΠΑ καθώς και στην προβοκατόρικη πολιτική των Λίμπερμαν-Νετανιάχου για μια στρατιωτική επίθεση στο Ιράν, είναι να επικρατήσει πάνω και στους δύο το δημοκρατικό κίνημα του Ιράν. Αυτό όμως το κίνημα με τον ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό των ΗΠΑ στο Ιράν αδυνατίζει πολιτικά γιατί σε τέτοιου είδους πιέσεις οι μάζες συσπειρώνονται πίσω από τις ηγεσίες τους.