Είναι αδύνατο να εξηγήσει κανείς τη στάση των κομμάτων στις διερευνητικές εντολές, στις αλλεπάλληλες συναντήσεις στο νέο παλάτι των μηχανορραφιών και τελικά στην προσφυγή τους σε νέες εκλογές, αν θεωρεί ότι αυτή αφορά κύρια το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας στην Ελλάδα. Αφορά και αυτό αλλά κυρίως αφορά τον καλυμμένο πολιτικό πόλεμο που διεξάγουν οι έλληνες ρωσόδουλοι κυβερνήτες ενάντια στην Ευρωζώνη γενικά. Αυτοί έχουν σαν γενικότερο στόχο τους να διασπάσουν και να παραλύσουν την ΕΕ για λογαριασμό του αφεντικού τους. Για να το πετύχουν αυτό διατηρούν την Ελλάδα σε μια κατάσταση ασταμάτητης παραγωγικής αιμορραγίας, ακήρυχτης χρεωκοπίας και διαρκούς πολιτικής κρίσης ώστε να απειλούν και να εκβιάζουν με χρεωκοπία και πολιτική διάλυση όλη την ΕΕ. Η στρατηγική τους είναι «μέσα στο Ευρώ - ενάντια στο Ευρώ». Ο άμεσος στόχος αυτής της στρατηγικής είναι η έκδοση ευρωομολόγων, που σημαίνει: 1^ο δανεισμό και υπερχρέωση-εξάρτηση της ΕΖ από το ρωσοκινεζικό άξονα και 2^ο ανάληψη του χρέους των χωρών του Νότου από τις χώρες του Βορρά, πράγμα που χωρίς πολιτική ενότητα της ΕΖ θα οδηγήσει σε καταστροφική όξυνση των διακρατικών αντιθέσεων εντός της ΕΖ και κατ επέκταση εντός της ΕΕ.

Μόνο ο αρνητικά κεντρικός πολιτικός ρόλος της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές εξελίξεις μπορεί να εξηγήσει τη φαινομενική αντιφατικότητα στη στάση των τεσσάρων κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στην εβδομάδα των εντολών προσπαθώντας να σχηματίσουν ή καλύτερα κάνοντας πως προσπαθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση για να κάνουν στο τέλος νέες εκλογές που από μόνες τους δυναμώνουν στο έπακρο την παραγωγική αποσύνθεση στην Ελλάδα και την πολιτική κρίση στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Η πιο μεγάλη και η πιο αποκαλυπτική αντιφατικότητα βρίσκεται στη στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ήταν κόμματα φιλοευρωπαϊκά και είχαν κάποιο ίχνος ενστίκτου πολιτικής αυτοσυντήρησης σαν τέτοια δεν θα δέχονταν να σχηματίσουν κυβέρνηση κι ακόμα περισσότερο να υποστηρίξουν κυβέρνηση με ένα κόμμα το οποίο είναι τόσο καραμπινάτα αντιευρωπαϊκό όσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο θεωρεί εθνοπροδοσία τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που τα ίδια μόλις είχαν υπογράψει. Ποιος δεν ξέρει δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι σε πλήρη σύγκρουση με όλες τις πανευρωπαϊκές συνθήκες και αποφάσεις που πάνω τους έχει συγκροτηθεί η ΕΕ και σε σύγκρουση με όλες τις βασικές ενοποιητικές πολιτικές σε όλα τα επίπεδα που ακολουθούν οι χώρες της ΕΕ; Αλλά τα κόμματα αυτά όχι μόνο δέχτηκαν να στηρίξουν πολιτικά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δήλωσαν αμέσως ότι θέλανε επαναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου δηλαδή αθέτησαν τις συμφωνίες που τα ίδια είχαν υπογράψει με την ΕΕ πράγμα που σήμαινε ότι προσχώρησαν στη θέση των εχθρών τους και καταδίκαζαν τον εαυτό τους σε αυτοταπείνωση και πολιτική μειονεξία απέναντι στους κατηγόρους τους. Αυτήν την αλλαγή θέσης την έκαναν στο όνομα του ότι αυτή ήταν η πλειοψηφική θέση του εκλογικού σώματος. Αλλοίμονο όμως αν τα κόμματα καταργούσαν τις θέσεις τους επειδή τις καταψήφιζε το εκλογικό σώμα. Μόνο οι φασίστες λαϊκιστές πιστεύουν ότι η πλειοψηφική πολιτική άποψη ενός λαού είναι πάντα σωστή. Τα δημοκρατικά κόμματα όταν οι θέσεις τους καταψηφίζονται από το εκλογικό σώμα απλά αρνούνται να αντιπροσωπεύσουν σε κυβερνητικό επίπεδο αυτό το σώμα και καλούν τα αντίπαλά τους κόμματα να το κάνουν αυτό. Αλλά το ακόμα πιο φαινομενικά παράδοξο, το πιο τερατώδες, στην επιμονή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ, για στήριξη σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα του κοινού δήθεν φιλο-ευρωπαϊσμού και της ανάγκης τάχα για αποφυγή των εκλογών είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που οργάνωνε τις φασιστικές αντισυγκεντρώσεις ενάντια στο ΠΑΣΟΚ και κυνηγούσε, προπηλάκιζε και έδερνε τα πιο φιλοευρωπαϊκά στελέχη του ενώ έστηνε μαζί με τους κλασσικούς φασίστες τους αποκλεισμούς της Βουλής και τους προπηλακισμούς εκεί και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και εκείνων της ΝΔ . Μόνο προδοτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα έδιναν στήριξη και μάλιστα θα πρότειναν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μόνο γι αυτό το λόγο.

Η μόνη κυβέρνηση που θα τους επιτρεπόταν να προτείνουν οι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για να μην κατηγορηθούν ότι γυρεύανε σώνει και καλά νέες εκλογές ήταν αυτή με τη αυτοπροσδιοριζόμενη ως σαφώς φιλοευρωπαϊκή ΔΗΜΑΡ. Αλλά αυτή πιο επίμονα και πιο απόλυτα από τα άλλα έβαζε σαν όρο για τη συμμετοχή του στην κοινή «φιλοευρωπαϊκή» κυβέρνηση τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Τη ΔΗΜΑΡ λοιπόν και όχι το ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να κατηγορούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σαν τον κύριο υπεύθυνο για τις νέες εκλογές οπότε και τη συνακόλουθη πολιτική και οικονομική ανωμαλία. Επίσης αν αυτά τα τρία κόμματα ήθελαν πρώτα απ όλα μια κυβέρνηση για τη χώρα δεν θα άφηναν κυριολεκτικά στο απυρόβλητο στη διάρκεια των εντολών το ψευτοΚΚΕ, και το κόμμα του Καμμένου. Αντίθετα θα κατηγορούσαν και αυτά σαν κόμματα του αδιεξόδου και της ανωμαλίας. Τέλος με καμιά τους ανακοίνωση, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν κατήγγειλαν σαν το άκρο άωτο της πολιτικής ανωμαλίας και σαν ντροπιαστική για τη χώρα την είσοδο των αρχι-αντιευρωπαίων ναζιστών στη Βουλή. Ούτε βέβαια διαφοροποιήθηκαν από την επαίσχυντα κολακευτική στάση του προέδρου της Δημοκρατίας προς τον αρχιναζιστή Μιχαλολιάκο στη συνάντησή τους στο παλάτι. (Δες σχετική ανακοίνωση της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας www.antinazi.gr).

Μήπως αυτή η παταγωδώς αντιφατική, δηλαδή οπορτουνιστική στάση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΔΗΜΑΡ σημαίνει ότι είχε κάποια συνέπεια έστω στην αντιδραστικότητά της, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι βέβαια. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από μόνος του ο ορισμός της πιο ξεδιάντροπης διπροσωπίας καθώς περιλαμβάνει επίτηδες μέσα του όλες τις αντίθετες τάσεις ώστε να μπορεί να ισχυρίζεται σε κάθε στιγμή κάθε πράγμα και ταυτόχρονα το αντίθετό του. Με αυτόν τον τρόπο από τη μια ταλαντεύει τους εχθρούς του και από την άλλη συσπειρώνει πίσω του κάθε δίχως αρχές συντηρητικό μικροαστό, ιδιαίτερα εκείνον που είναι τόσο διεφθαρμένος ώστε να θέλει να είναι εντελώς ασφαλής και ταυτόχρονα να νιώθει εντελώς επαναστάτης. Η βασική αντίφαση, η βασική βρωμιά του ΣΥΡΙΖΑ στο δεκαήμερο των εντολών και των νεο-παλατιανών συσκέψεων ήταν ότι προσαρμόστηκε στο κάλεσμά που του έκαναν για τάχα «φιλοευρωπαϊκή» κυβερνητική ενότητα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προβάλλοντας επίτηδες ταυτόχρονα με την επίσημη πολιτική του της «ακύρωσης» και της «κατάργησης» του μνημόνιου και την πολιτική της «επανεξέτασης» του, που είναι μια άλλη έκφραση για το «επαναδιαπραγμάτευση». Την «επανεξέταση» την πρόβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ βασικά προς την ΕΕ, που είναι και ο βασικός αποδέκτης της πολιτικής του σε αυτή τη φάση, ενώ την «ακύρωση» την πρόβαλε προς τους ψηφοφόρους του και την «αριστερή» του βάση για να τους καθησυχάσει. Μέρος αυτής της βρώμικης διπλής τακτικής ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε ενεργά στις διερευνητικές εντολές πράγμα που έδειχνε ότι έμπαινε έστω και πιο μακροπρόθεσμα ζήτημα συμμετοχής του σε μια «φιλοευρωπαϊκή» κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα η στάση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη μια μεριά και του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μπορούν να εξηγηθούν σαν συμπληρωματικές ενός και του ίδιου παιχνιδιού, της ίδιας παράστασης παραπλάνησης της Ευρώπης. Σε αυτήν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ παίζουν τώρα το ρόλο του «καλού» φιλοευρωπαϊκού πόλου. Το ψευτοΚΚΕ, οι ναζήδες της «Χρυσής Αυγής» και, σε μικρότερο βαθμό ο Καμμένος, δεν χρειάζεται να προσποιούνται ιδιαίτερα. Φαίνονται και είναι ο ανοιχτά «κακός», ο καθαρά αντιευρωπαϊκός πόλος. Η απάτη τους έγκειται στο ότι παριστάνουν τους εθνικιστές ενώ είναι οι πιο σιχαμεροί υποτακτικοί της ρώσικης υπερδύναμης. Περισσότερο από αυτούς, αλλά λιγότερο από τους εξίσου φανατικούς αντιευρωπαίους Σαμαρά και Βενιζέλο, πρέπει να προσποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ που παριστάνει μετά τις εκλογές το «κέντρο» ανάμεσα στους «καλούς» και τους «κακούς» και μάλιστα το κέντρο προς τη μεριά των «καλών», δηλαδή το φιλοευρωπαϊκό κέντρο της πολιτικής ζωής. Η ρωσόδουλη στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ παριστάνει ότι είναι σαφώς μέρος των «καλών» φιλοευρωπαίων και ο ειδικός ρόλος της είναι να πείθει την Ευρώπη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι τόσο κακός όσο φαίνεται αλλά είναι απαραίτητος σε κάθε φιλοευρωπαϊκή διακυβέρνηση της χώρας γιατί μόνο αυτός θα είναι τάχα σε θέση να ηρεμεί τον οργισμένο ενάντια στα μέτρα λιτότητας λαό. Παίζει δηλαδή η ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ τον ανάλογο ρόλο που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν προσπαθεί να πείσει την Ευρώπη και τη Δύση γενικά ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κυβερνήσει χωρίς το ψευτοΚΚΕ αλλά και τον Καμμένο. Ταυτόχρονα όλοι αυτοί προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν με πλήρη δικαιώματα στη Βουλή το ναζιστικό έκτρωμα. (Ήδη το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο επέβαλε στα κανάλια να φιλοξενούν τις ανακοινώσεις της «Χρ. Αυγής»). Έτσι δουλεύει το «ρώσικο συνεχές». Οι υποτιθέμενοι πιο φιλοευρωπαίοι και πιο δημοκράτες καλούν στο πάρτυ της δήθεν φιλοευρωπαϊκής εξουσίας τον πιο κοντινό φίλο τους και τελικά συμμετέχει σε αυτό όλη η ρώσικη φαιο-«κόκκινη» φασιστική συμμορία.

Η παραπάνω φαινομενική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων είναι η μόνη που μπορεί να διασπάσει την ΕΕ και κυρίως να δυναμώσει την αντιγερμανική γραμμή μέσα της. Ο κύριος στόχος των διερευνητικών επαφών και νεο-παλατιανών συσκέψεων και κυρίως ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος συγκλονισμός που ακολούθησε την κήρυξη νέων εκλογών ήταν να σερβίρουν οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες που κυβερνούν τη χώρα μας σαν φιλοευρωπαϊκή την πολιτική των Σαμαρά-Βενιζέλου για επαναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου και τους ίδιους σαν τους καταλληλότερους επαναδιαπραγματευτές για την ΕΖ μιας και αυτοί θα είναι ενδοτικότεροι, ηπιότεροι του πολύ σκληρότερου επαναδιαπραγματευτή που είναι ο Τσίπρας και των εχθρών κάθε διαπραγμάτευσης που είναι οι ψευτοΚΚΕ-Καμμένος- Ναζί. Αν δηλαδή δεν υπήρχε ένα ακόμα σκληρότερο αντιευρωπαϊκό μέτωπο σαν αυτό των ψευτοΚΚΕ-Καμμένου-Ναζί, που θα έκανε τον Τσίπρα να φαίνεται σαν ένας κάπως στριφνός φιλοοευρωπαϊστής ο οποίος όμως θα μπορεί να συγκρατεί τον δήθεν επαναστατημένο λαό, δεν θα έβλεπε κανείς στην ΕΕ με συμπάθεια τους Σαμαρά – Βενιζέλο. Όμως κάθε επαναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου είναι στην ουσία άρνηση του κύρους των συμφωνιών που υπογράφει συλλογικά η ΕΖ με κάθε μέλος της, είναι άρνηση του κύρους ειδικά της Γερμανίας που ηγείται οικονομικά της ΕΖ και γι αυτό στην ουσία της η επαναδιαπραγμάτευση είναι η πιο βασική μέθοδος απομόνωσης της Γερμανίας και διάσπασης της Ευρωζώνης. Ήδη εδώ και δύο χρόνια κάθε μνημόνιο και κάθε δανειακή σύμβαση αμφισβητείται διαρκώς από την Ελλάδα και καινούργιες εκδοχές του υπογράφονται. Το ότι αυτές είναι αμφισβητήσεις και απορρίψεις του κάθε προηγούμενου μνημόνιου δεν φαίνεται τόσο καθαρά γιατί τα νέα μνημόνια είναι όλο και πιο δυσμενή για τη χώρα και τον ελληνικό λαό. Όμως είναι όλο και πιο δυσμενείς και για τους ευρωπαίους πιστωτές που έχουν αρχίσει μαζικά να χάνουν τα λεφτά τους οπότε η Ευρώπη αιμορραγεί και το χρέος του Νότου της Ευρωζώνης δυναμώνει αλλά και η ίδια η ΕΖ ειδικά ο Νότος της σαπίζει μέσα στην οικονομική αναξιοπιστία ενώ και οι πολιτικές αντιθέσεις Βορρά-Νότου οξύνονται όπως ακριβώς θέλει η Ρωσία.

Ήδη η πολιτική σοδειά από αυτή τη μετά-6 Μάη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα είναι μεγάλη. Ξαφνικά όχι μόνο ο περσινός διασπαστής της ΕΕ Σαμαράς έχει γίνει τώρα η μεγαλύτερη ελπίδα της Δύσης σαν το τελευταίο ανάχωμα στον Τσίπρα, αλλά και ο ίδιος ο Τσίπρας έχει αναδειχθεί σε μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία, σε έναν «χαρισματικό» όπως τον λένε πολιτικό παίχτη διεθνούς εμβέλειας αφού αψηφά και στριμώχνει την καγκελάριο της Γερμανίας. Έτσι τον εμφανίζει ιδιαίτερα ο φιλικός των Κλίντον-Ομπάμα τύπος των ΗΠΑ με πρώτους και καλύτερους τους Τάιμς της Νέας Υόρκης. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του εκεί (19/5) ο Τσίπρας καμαρώνει και ο ίδιος σαν παίχτης του «πολιτικού πόκερ» σε ευρωπαϊκό επίπεδο όπως τον θέλει να είναι η συντάκτης του σχετικού άρθρου.

Βέβαια δεν στριμώχνει ο Τσίπρας την Μέρκελ, τη στριμώχνει η καλύτερη διπλωματική μηχανή της παγκόσμιας ιστορίας, η ρώσικη- καγκεμπίτικη μηχανή μέσω πρακτόρων ή φίλων και συμμάχων της που μπορεί να είναι ανώτατα γραφειοκρατικά στελέχη της ΕΕ, ή παγκόσμια χρηματιστηριακά στελέχη και ειδικοί, ή ακόμα και πρωθυπουργοί μεγάλων χωρών σύμφωνα με την παράδοση της τσαρικής διπλωματίας. Είναι δηλαδή οι διάφοροι Ομπάμα, Κάμερον, Μόντι, Ρεν, Γιουνκέρ, Ρομπάι, Νταλλάρα, Ρέγκλιγκ (του EFSF) και άλλοι- τουλάχιστον αντικειμενικά σύμμαχοι όπως ο Ολάντ- που σε συνεργασία με τους Πούτιν-Μενβέντεφ καθοδηγούν σήμερα τα πανίσχυρα κρατικά και διακρατικά (πχ G8) πολιτικά σώματα που εκπροσωπούν, στη βάση υπαρκτών αντιθέσεων, ενάντια στη Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε. Αυτή είναι η Γερμανία του πανίσχυρου τεχνολογικά βιομηχανικού εξαγωγικού της μονοπώλιου που παρά την πολιτική στενομυαλιά του μετά την πτώση του Σαρκοζί είναι η καρδιά και το μεγαλύτερο οχυρό της Ενωμένης Ευρώπης.

Το μόνο καλό στην υπόθεση αυτή είναι ότι όσο περισσότερες υπερφυσικές δυνατότητες του αποδίδουν του νάρκισσου Τσίπρα οι παρακμασμένοι δυτικοί μονοπωλιστές τόσο περισσότερο αυτός φουσκώνει και τόσο περισσότερο κινδυνεύει να απογειωθεί και να εκτεθεί εκθέτοντας και το κόμμα του που τα μικροαστικά στελέχη του είναι επίσης επιρρεπή στην απογείωση. Ήδη ο Τσίπρας έχει γίνει αρκετά πιο εριστικός, πιο αυταρχικός και πιο υπερόπτης από όσο του επιτρέπει το δικό του βάρος σαν μικρομεσαίου υπαλλήλου μιας υπερδύναμης και άρχισε να παριστάνει τον Ναπολέοντα και μέσα στη Γαλλία. Βέβαια όχι μόνο σαν διεθνή πρόσωπα αλλά ούτε καν σαν έλληνες κομματάρχες δεν θα μπορούσαν να σταθούν οι Τσίπρες και οι Σαμαράδες αν δεν τους διόριζαν και δεν τους κρατούσαν στις θέσεις τους άλλοι συνάδελφοί τους αρχαιότεροι υπάλληλοι της ρώσικης υπερδύναμης όπως είναι οι Αλαβάνοι, οι Παπούλιες, οι Παπαρρήγες, οι Γ. Παπανδρέου κλπ. Από αυτούς τους υπαλλήλους οι καλύτεροι στο ρόλο τους είναι εκείνοι που είναι σεμνοί, δηλαδή εκείνοι που έχουν συνείδηση του πραγματικού όγκου τους οπότε δεν δημιουργούν προσωπικές αντιπάθειες, καθησυχάζουν τα θύματά τους και είναι έτοιμοι για κάθε αυτοταπείνωση και κάθε αυτοκαταστροφή για χάρη του υψηλού αφεντικού τους. Ο μακράν καλύτερος σε αυτό το ρόλο ήταν ο Γ. Παπανδρέου που σαν άξιος μαθητής του πατέρα του κατέστρεψε εντελώς την Ελλάδα και αρρώστησε βαριά την ΕΖ προσποιούμενος για δυόμιση ολόκληρα κρίσιμα χρόνια ότι ήταν ο πιο ασήμαντος δούλος της.

Τώρα αυτό το ρόλο του ισχυρού «φιλοευρωπαίου» τον έχει αναλάβει κατά κάποιον τρόπο ο Σαμαράς ενώ ο Τσίπρας ανέλαβε τον προηγούμενο ρόλο του Σαμαρά, δηλαδή το ρόλο της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» απέναντι στο φιλομνημονιακό στρατόπεδο. Λέμε «κατά κάποιον τρόπο» γιατί όλη η Ελλάδα και όλη η Δύση έχουν μετατοπιστεί τώρα πιο αντιγερμανικά και ασκούν τώρα άμεσα ή έμμεσα πίεση στη Γερμανία για ειδική στήριξη με νέα αναπτυξιακά κονδύλια στην Ελλάδα και κυρίως για έκδοση ευρωομολόγων που είναι απαραίτητα τάχα για να σβήσουν την πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πυρκαγιά που μπορεί να ανάψει η έξοδος μιας τσιπρο-κρατούμενης Ελλάδας από το Ευρώ.

Αυτό φάνηκε καθαρά στην τελευταία σύνοδο των G8 όπου ο Μεντβέντεφ και ο Ομπάμα στήσανε με τη βοήθεια του Ολάντ ένα γεύμα με έδεσμα τη Μέρκελ. Αυτήν ουσιαστικά την απομόνωσαν βάζοντας σε πρώτο παγκόσμιο πλάνο το ζήτημα της Ελλάδας σαν ζήτημα τάχα μειωμένης έμφασης στην ανάπτυξη, από την πλευρά της Γερμανίας, και εμμονής της στις πολιτικές περιορισμού του χρέους. Οι έλληνες σαμποταριστές, με τη βοήθεια των ρώσων πατρώνων τους και χάρη στο σάπισμα της πολιτικής και οικονομικής σκέψης του δυτικού μονοπωλιακού-χρηματιστικού κεφάλαιου (καθώς και χάρη στη δουλικότητα του ελληνικού παραγωγικού κεφάλαιου απέναντι στην ανατολική πολιτική εξουσία), έχουν καταφέρει να κρύψουν από τη Δύση ότι η ελληνική καταστροφική μείωση της παραγωγής οφείλεται στο εσωτερικό παραγωγικό σαμποτάζ και την αποδίδουν στα μνημόνια της λιτότητας που επιβάλει στην Ελλάδα η Γερμανία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η μάχη έχει τελειώσει και ότι οι ρωσόφιλοι έχουν κιόλας διασπάσει την ΕΕ και έχουν αποσπάσει από αυτήν τον εξωτερικό υπερδανεισμό της κυρίως με τη μορφή των ευρωομολόγων οπότε και την εξάρτησή της από τον ανατολικό άξονα των δανειστών Ρωσίας-Κίνας-Βραζιλίας.

Άλλωστε η κάθε φορά προώθηση των διεθνών θέσεων των Ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών απέναντι στην ΕΕ έρχεται με το βαρύ πολιτικό και διπλωματικό τίμημα οι έλληνες πράκτορές τους να γίνονται όλο και πιο μισητοί και στις κυβερνήσεις και στους λαούς της ΕΕ. Ιδιαίτερα από την άνοδο του Τσίπρα και μετά έγιναν για πρώτη φορά αντιληπτοί σαν ωμοί εκβιαστές. Αυτό όχι μόνο γιατί ο Τσίπρας προβάλλει πια ανοιχτά σαν επιχείρημα του ότι μπορεί να ποδοπατήσει εντελώς το μνημόνιο επειδή η ΕΖ δεν θα τολμήσει να κόψει το δανεισμό στην Ελλάδα για να μην χρεοκοπήσει και η ίδια, αλλά γιατί όλη η εσωτερική πολιτική διαμάχη διεξάγεται γύρω από αυτόν τον εκβιασμό. Δηλαδή ο μεν ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι η ΕΖ θα υποκύψει στον εκβιασμό σε όσο εύρος και αν αναιρεθεί το μνημόνιο ενώ οι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λένε ότι ο εκβιασμός θα πιάσει μόνο αν η αναίρεση, δηλαδή η αναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου πάει μέχρι ενός σημείου τέτοιου ώστε να μην μας διώξει η ΕΖ. Αυτή όμως η συμπεριφορά έχει σαν αποτέλεσμα ότι και οι εμφανιζόμενοι ως «καλοί» φιλοευρωπαίοι να έχουν πια γίνει σε αρκετούς αρκετά ύποπτοι σαν εκβιαστές. Αν δεν υπήρχε ο Ολάντ, που αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα φανατικός όσο και δόλιος προστάτης τους αυτοί θα είχαν αποκαλυφθεί εντελώς. Βέβαια αν δεν υπήρχε ο Ολάντ δεν θα έβαζαν την αναδιαπραγμάτευση έτσι όπως την βάζουν και ίσως δεν θα αποτολμούσαν καν νέες εκλογές αποσταθεροποιώντας όλη την Ευρώπη.

Νομίζουμε ότι λόγω της ευρύτερης συνειδητοποίησης αυτού του γεγονότος σημειώθηκε για πρώτη φορά μια μινι-εξέγερση ενάντια στους εκβιαστές στη συνεδρίαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ στις 15 του Μάη. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της μινι-εξέγερσης ήταν ότι πρωτοστάτησαν σε αυτήν δύο χώρες του ευρωπαϊκού οικονομικού Νότου που βρίσκονται επίσης σε διαδικασία διάσωσης και κάτω από το βάρος δανειακών συμβάσεων λιτότητας: η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Οι προβοκάτορες περίμεναν ότι αυτοί θα ήταν με την Ελλάδα για να ελαφρύνουν όπως και εκείνη τους όρους δανεισμού τους. Όμως αυτοί στράφηκαν εναντίον της γιατί η Ελλάδα ποδοπατώντας τις δανειακές συμβάσεις που υπογράφει και ακολουθώντας πολιτική αποανάπτυξης κάνει και τις ίδιες αναξιόπιστες στα μάτια των διεθνών πιστωτών με αποτέλεσμα να αυξάνει τα επιτόκια δανεισμού τους και να καθυστερεί την έξοδό τους στις αγορές χρήματος.

Στην ουσία η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ακύρωσαν με τη στάση τους στο τελευταίο Γιούρογκρουπ το πιο βασικό επιχείρημα των ελλήνων προβοκατόρων και των ρώσων πατρώνων τους που δυστυχώς έχει πιάσει πλέον στις πιο πολλές χώρες της Δύσης, ότι πρέπει η ΕΖ να στηρίζει πάντα την Ελλάδα, παρά την ασυνέπειά της, για να μην επεκταθεί η πιστωτική κρίση στον ευρωπαϊκό Νότο. Πρόκειται στο βάθος για το επιχείρημα ότι η Ελλάδα καταρρέει και συντρίβεται οικονομικά κύρια λόγω της πολιτικής της λιτότητας που επιβάλλουν οι δανειστές της οπότε ή πρέπει να της μειωθούν οι δανειακές υποχρεώσεις είτε, έστω να της δοθούν νέα κεφάλαια για ανάπτυξη. Έχουμε αποδείξει ότι η πολιτική της λιτότητας και γενικότερα κάθε πολιτική υποτίμησης του νομίσματος είτε εξωτερική (όπως γίνεται σε χώρες με δικό τους νόμισμα που το υποτιμάνε και έτσι αυτόματα υποτιμιέται η αξία της εργατικής δύναμής τους) είτε εσωτερική (όπως γίνεται στην Ελλάδα όπου το νόμισμά της δεν μπορεί να υποτιμηθεί οπότε μειώνεται βίαια, δηλαδή νομικοπολιτικά, η τιμή της εργατικής δύναμης) δεν φέρνει από μόνη της τη χρεωκοπία. Γιατί ναι μεν η υποτίμηση της εργατικής δύναμης χτυπάει τον εργαζόμενο λαό και τη φτωχολογιά, ναι μεν δυναμώνει την κοινωνική ανισότητα και σε μια πρώτη φάση λόγω μείωσης της κατανάλωσης των λαϊκών μαζών χτυπάει τους παραγωγικούς κλάδους που είναι δεμένοι αποκλειστικά με την εσωτερική αγορά, όμως αυξάνει τις εξαγωγές και μειώνει το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών το οποίο βρίσκεται στη βάση κάθε εξωτερικής υπερχρέωσης μιας χώρας. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν η πολιτική λιτότητας από μόνη της να συνεχίζει να αυξάνει καταρρακτωδώς το δημόσιο χρέος και να διατηρεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και ακόμα περισσότερο το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών όπως συμβαίνει στη χώρα μας. Η μόνη εξήγηση γι αυτό το φαινόμενο είναι το συνεχιζόμενο επί πολλά χρόνια, και μάλιστα το κλιμακούμενο με την κατάλληλη ελληνική εφαρμογή του μνημονίου παραγωγικό σαμποτάζ, ιδιαίτερα το βιομηχανικό. Μάλιστα διαπιστώνουμε τελευταία ότι οι διακομματικοί προβοκάτορες δυναμώνουν και το γενικότερο οικονομικό σαμποτάζ, ακόμα και το δημοσιονομικό για να φέρνουν πιο κοντά την απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας στην ΕΖ. Έτσι καθυστερούν με κάθε τρόπο ακόμα και την είσπραξη των κρατικών εσόδων (πχ μη αποστολή εκκαθαριστικών ΕΤΑΚ, καθυστέρηση υποβολής φορολογικών δηλώσεων κλπ), χώρια που τρομοκρατούν όσο μπορούν, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, τους καταθέτες για να στέλνουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό ώστε από την Ελλάδα να εξαπλώνεται σε όλη την ΕΕ ένας τρόμος για μαζική απόσυρση των καταθέσεων και για τραπεζικές χρεωκοπίες, πράγμα που δυναμώνει τις πιέσεις για έκδοση ευρωομολόγων.

Η οργή μέσα στο Γιούρογκρουπ ενάντια στους δικούς μας προβοκάτορες εκδηλώθηκε -παρά τη σχετική απομόνωση της Γερμανίας στο ζήτημα της κεφαλαιακής ενίσχυσης του ευρωπαϊκού Νότου, και της Ελλάδας, με πρόσθετα κεφάλαια- με το ότι όλες συμφώνησαν ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει απαρέγκλιτα τη δανειακή της σύμβαση με την ΕΖ. Αυτή η συμφωνία άρχισε να κάνει νερά στη συνάντηση κορυφής της 24 του Μάη οπότε ο Ολάντ ξεκίνησε την επίθεση του στη Γερμανία για τα ευρωομόλογα σπάζοντας το γαλλογερμανικό άξονα. Εκεί «γάλλοι επίσημοι υπαινίχθηκαν ότι πρέπει να υπάρξει κάποια ελαστικότητα σχετικά με το πόσος χρόνος θα δοθεί στην Ελλάδα για την ικανοποίηση των δημοσιονομικών στόχων της». (Financial Times, 23 Μάη). Αυτό σημαίνει μια πρώτη μικρή αναθεώρηση και μη «απαρέγκλιτη» εφαρμογή του μνημονίου.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα δεν χρειάζεται δωρεάν κεφάλαια για να αναπτυχθεί, πράγμα που θα ήταν χρήσιμο για άλλες χώρες της ΕΖ σαν την Ισπανία και την Ιταλία που πάσχουν σήμερα από εξωτερική πιστωτική πίεση. Η Ελλάδα χρειάζεται απλά να μην απορρίπτει τις επενδύσεις, και αυτό μπορεί να συμβεί με μια πολιτική προϋπόθεση: να πέσουν από την εξουσία οι σαμποταριστές. Με αυτήν την έννοια η Ελλάδα δεν χρειάζεται ούτε επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης όσο είναι οι σαμποταριστές στην εξουσία. Αυτοί όσα περισσότερα λεφτά παίρνουνε από τους δανειστές τόσο πιο θρασείς γίνονται, τόσο πιο πολύ μένουν στην εξουσία, τόσο πιο πολύ τσακίζουν την παραγωγή, τόσο πιο πολύ αυξάνουν το ελληνικό χρέος και την πείνα του λαού, τόσο μεγαλύτερα κανόνια βαράνε στη συνέχεια και επαχθέστερα μνημόνια υπογράφουν, οπότε τόσο πιο αφερέγγυο κάνουν τον ευρωπαϊκό Νότο και όλη την ΕΕ, και τόσο πιο πολύ υπερχρεώνουν και αποσαθρώνουν την Ευρώπη. Από αυτήν την άποψη η στάση των Βενιζέλο- Σαμαράδων δεν διαφέρει από εκείνη του Τσίπρα. Είναι όλοι τους εξίσου μεγάλοι εκβιαστές και ο ένας τους βοηθάει τον άλλο όπως εξηγήσαμε στην αρχή και διαφέρουν μόνο στην ξεδιαντροπιά και στην υπουλία. Έτσι ο θρασύς Τσίπρας εκβιάζει τη ΕΖ ωμά λέγοντας ότι αν δεν δώσει νέα λεφτά στην Ελλάδα αυτή θα κηρύξει χρεωκοπία οπότε θα ακολουθήσει ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο οικονομικό ολοκαύτωμα. Ο «φιλοευρωπαίος» Βενιζέλος ισχυρίστηκε στις 21 του Μάη ότι με το που υπέγραψε την τελευταία δανειακή σύμβαση η Ελλάδα γλύτωσε 100 δις από το χρέος με το PSI και επίσης τσέπωσε περίπου 70 δις ρευστό. Έτσι, καυχήθηκε, τώρα που είναι να υλοποιήσει η Ελλάδα τις πιο επώδυνες δεσμεύσεις της σύμφωνα με το μνημόνιο, μπορεί από ασφαλέστερη θέση να αλλάξει αυτό το μνημόνιο υπέρ της. Μια τέτοια μπαμπεσιά, που ακόμα και αν γίνει δεκτή από την ΕΖ θα ελαφρύνει για λίγο μόνο την Ελλάδα, θα την καταδικάσει στη συνέχεια να μην τη δανείζει κανείς στον αιώνα τον άπαντα. Αυτή την μπαμπεσιά, αυτά τα καθάρματα την ονομάζουν «εθνική πολιτική της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους».

Τι να κάνουμε λοιπόν εμείς σαν λαός; Να αποδεχόμαστε τα κάθε φορά πιο άγρια –λόγω σαμποτάζ- μνημόνια που υπογράφουν οι «μετριοπαθείς» εκβιαστές κυβερνήτες μας για να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις της χώρας μας απέναντι στους εταίρους της, με αποτέλεσμα όμως οι απατεώνες να παίρνουν νέα δανεικά και να επιβιώνει μόνο για λίγο η χώρα αλλά μετά να αιμορραγεί και αυτή και όλη η ΕΕ; Ή να μην αποδεχόμαστε ποτέ και καθόλου τα μνημόνια που υπογράφουν οι «μετριοπαθείς» εκβιαστές και έτσι να γινόμαστε σύμμαχοι της «αριστεράς» των εκβιαστών τύπου Τσίπρα ή των «ανένδοτων» εκβιαστών-μπαταχτζήδων τύπου Παπαρήγα-Καμμένου-»Χρυσής Αυγής»;

Σε αυτό το πνιγηρό δίλημμα απαντήσαμε εδώ και ένα χρόνο αντιμετωπίζοντας τα πράγματα κατ αρχήν με την πλατιά ματιά των διεθνιστών που βλέπουν την ευτυχία του λαού τους να είναι δεμένη άρρηκτα με την ευτυχία των άλλων λαών. Έτσι είπαμε ότι δεν πρέπει καταρχήν η ΕΖ να υπογράφει δανειακές συμβάσεις με τους παλιανθρώπους εκβιαστές και μπαταχτζήδες κυβερνήτες μας κρατώντας τους μέσα στο Ευρώ και για τον ίδιο λόγο ούτε ο ελληνικός λαός πρέπει να υποστηρίζει τέτοιες συμφωνίες. Το να δανείζει κανείς στους έλληνες κυβερνήτες για να τους διατηρεί μέσα στο Ευρώ τρέμοντας μήπως και φύγουν από αυτό είναι χειρότερο από το να δανείζει σε πρεζόνια, ή σε χαρτοπαίχτες. Είναι σαν να δανείζει σε συμμορίες ινδών ζητιάνων. Αυτοί είναι γνωστοί για το ότι παραμορφώνουν φρικτά τα άκρα των μικρών παιδιών θυμάτων τους, που τα κάνουν εντελώς ανάπηρα, και μετά τα περιφέρουν για να εισπράττουν ελεημοσύνες. Μάλιστα οι διακομματικοί έλληνες σαμποταριστές που παραμορφώνουν και καταστρέφουν την Ελλάδα και μετά ζητάνε δανεικά κι αγύριστα δεν είναι απλοί ινδοί ζητιάνοι. Είναι θρασείς ινδοί ζητιάνοι που επιτίθενται σε όσους δεν τους δίνουν λεφτά και μάλιστα τους ενοχοποιούν για την παραμόρφωση που οι ίδιοι προκάλεσαν στα παιδιά τους, και κυρίως τους εκβιάζουν ότι τα ίδια θα πάθουν και τα δικά τους παιδιά, δηλαδή οι δικές τους χώρες, αν δεν δώσουν κι άλλα λεφτά στην Ελλάδα. Και για να έρθουμε στη συγκεκριμένη μας περίπτωση αυτός ο εκβιασμός πιάνει επειδή αυτοί που ζητάνε ελεημοσύνη και αυτοί που τη δίνουν ανήκουν στην ίδια οικογένεια, την οικογένεια του Ευρώ.

Γι αυτό το λόγο η ΟΑΚΚΕ έχει διατυπώσει τη θέση ότι όρος για την ανάκαμψη και τη σωτηρία της Ελλάδας αλλά και για τη σωτηρία όλης της ΕΖ είναι η διακοπή κάθε σχέσης «αναγκαστικής ελεημοσύνης» Ελλάδας – ΕΖ που σημαίνει πάνω απ όλα το να μην μπορεί να εκβιάζει η πρώτη τη δεύτερη. Για να γίνει αυτό πρέπει η Ελλάδα να βγει από το Ευρώ, και αυτό μέσα από μια όσο γίνεται πιο φιλική διαδικασία και όχι μόνιμα αλλά για όσο διάστημα θα χρειαστεί η χώρα μας να πατήσει στα πόδια της νικώντας τις παραμορφώσεις που της προκάλεσαν οι τερατώδεις πράκτορες κυβερνήτες της. Αυτή η προσωρινή έξοδος είναι η βασική προϋπόθεση για να πάψει η συμμορία των κυβερνητών μας-ζητιάνων να παραμορφώνει και να βασανίζει το λαό μας και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Σήμερα στην Ελλάδα κυριαρχεί συντριπτικά η πολιτική της «πάση θυσία παραμονής εντός του Ευρώ- ενάντια στο Ευρώ». Γι’ αυτό την πρακτική πρωτοβουλία της εξόδου από το Ευρώ μπορούν να την πάρουν μόνο οι πιο προοδευτικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που θα βάλουν την πολιτική ενότητα αλλά και την αξιοπρέπεια των χωρών της ΕΕ πάνω από τους χρηματιστηριακούς εκβιασμούς των ρωσόφιλων που σε όλο τον κόσμο λένε ότι η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ ισοδυναμεί με τη συντέλεια του κόσμου. Για να μην αδυνατίσει πολιτικά και ηθικά την ΕΖ και την ΕΕ, αυτή η διαδικασία εξόδου πρέπει να κερδίσει τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό. Αυτό σημαίνει ότι η ΕΖ θα πρέπει να διαθέσει τα μεγάλα κεφάλαια που χρειάζονται για την ομαλή μετάβαση της χώρας μας στο νέο νόμισμα, κυρίως να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα και το εξωτερικό εμπόριο της για τη μεταβατική περίοδο. Αυτά τα κεφάλαια είναι πέρα από εκείνα που χρειάζονται για να υψώσει η ΕΖ ένα ισχυρό χρηματικό τείχος που θα προστατέψει τις πιο ευάλωτες χώρες του Νότου από τις πιέσεις αυθόρμητες ή συνειδητές των παγκόσμιων αγορών χρήματος, ιδιαίτερα αν οι ρωσόδουλοι απαντήσουν στην πρόταση της ΕZ για φιλική έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ με μια άτακτη ελληνική χρεωκοπία, αν δηλαδή η συμμορία επιχειρήσει να σκοτώσει τον ελληνικό λαό για να εκδικηθεί την Ευρώπη διαλύοντάς την. Όμως όλες αυτές οι μεταβατικές διευκολύνσεις πρέπει να ανακοινωθούν μια κι έξω από τα πριν και τα αντίστοιχα σημαντικά κεφάλαια να είναι δεσμευμένα υπέρ του ελληνικού κράτους για να μην συνεχίζεται μια διελκυστίνδα όξυνσης όπου η ΕΖ να εμφανίζεται όπως τώρα σαν από τα έξω κυβερνήτης, σαν ένα είδος νεο-αποικιοκράτη στα μάτια του ελληνικού και των άλλων ευρωπαϊκών λαών. Εννοείται οι σαμποτέρ θα χτυπήσουν λυσσασμένα κάθε τέτοια μετάβαση και θα σπαταλήσουν όσα κεφάλαια και αν τους δοθούν από την ΕΖ. Όμως αυτά δεν θα πηγαίνουν πια στο άπατο και ένοχο πιθάρι των δανειακών συμβάσεων ενώ για πρώτη φορά οι ευρωπαϊκοί λαοί και ο ελληνικός λαός θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν συνείδηση του πραγματικού ελληνικού πολιτικο-οικονομικού προβλήματος απογυμνωμένου από τους μύθους που πλέκουν γύρω του από πρόθεση η από παρακμή οι ανατολικοί και οι δυτικοί κρατικομονοπωλιστές πολιτικοί και οικονομολόγοι. Κυρίως θα πεθάνει η βρώμικη θεωρία ότι η χαμηλή ζήτηση που προκαλούν τάχα τα μνημόνια φέρνουν την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής και όχι ότι αυτή η τελευταία φέρνει τα μνημόνια.

Καταλαβαίνει κανείς από τα παραπάνω ότι η έξοδος από το Ευρώ που προτείνει η ΟΑΚΚΕ δεν έχει καμιά σχέση με το πέρασμα στη δραχμή που απαιτούν οι ρωσόδουλοι φασίστες και ο Πούτιν ο ίδιος (που με το γνωστό καταμερισμό ρόλων έχει αναθέσει στον δήθεν δυτικόφιλο Μεντβέντεφ να προωθεί την τακτική πολιτική γραμμή του «εντός του Ευρώ- ενάντια στο Ευρώ», ενώ ο ίδιος έχει αναλάβει τη στρατηγική πολιτική γραμμή του περάσματος στην αντιευρωπαϊκή δραχμή που θα είναι στην ουσία ένα κομμάτι από το ρούβλι). Η βασική διαφορά του δικού μας «εκτός του Ευρώ» από το «εκτός του Ευρώ» των ρωσόδουλων είναι ότι αυτό εδώ σημαίνει μονομερείς ενέργειες, άρνηση της ύπαρξης του χρέους και πολιτική ρήξη με την ΕΖ και την ΕΕ ενώ το δικό μας σημαίνει συνεννόηση με την ΕΖ, παραμονή στην ΕΕ και ταυτόχρονα πάλη μέσα στην ΕΕ για τη στήριξη της χώρας στις δυνάμεις της. Από καθαρά οικονομική άποψη το «εκτός Ευρώ» από το «εντός του Ευρώ» σηματοδοτεί κυρίως μια διαφορά νομισματικής πολιτικής για μια υπερχρεωμένη χώρα. Μόνο η πρακτική πολιτική διάσταση δίνει τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο θέσεις σήμερα. Από αυτή την άποψη αυτοί οι ψευτοευρωπαίοι που τρομοκρατούν τον κόσμο ότι η όποια έξοδος από το Ευρώ είναι η συντέλεια του κόσμου είναι μεγάλοι υποκριτές αφού οι ίδιοι βάλανε τη χώρα στο Ευρώ πλαστογραφώντας τα οικονομικά στοιχεία της και εξαπατώντας τους εταίρους τους. Το δίλημμα δεν είναι Ευρώ ή δραχμή, είναι σε πρώτο πλάνο το «ενότητα ή σύγκρουση με την Ενωμένη Ευρώπη» και βαθύτερα ακόμα το «ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία ή σαμποτάζ και εθνική υποτέλεια».

Ενότητα και αυτονομία, αυτή είναι η συνταγή κάθε υγιούς συνεταιρισμού προσώπων, λαών και κρατών. Στην ΕΖ πρέπει να είναι ενταγμένη μια βαθιά μέσα της ανεξάρτητη και με αυτοπεποίθηση Ελλάδα, αλλιώς καλύτερα να μην είναι καθόλου. Η Ελλάδα πρέπει να ξαναμπεί στην ΕΕ μόνο αφού πατήσει στα πόδια της και αφού περάσει από μια διαδικασία κάθαρσης πολιτικής και ιδεολογικής από τον υπόκοσμο που την κυβερνάει.

Υποθέτουμε ότι μπορεί κανείς μετά από όλα τα παραπάνω να συμπεράνει ότι δεν πρέπει να μπει στο σημερινό βασικό ανύπαρκτο δίλημμα διακυβέρνησης που βάζουν οι εκβιαστές κυβερνήτες στις επερχόμενες εκλογές: με τους «ευρωπαίους» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ ή με τους «μισοευρωπαίους» ΣΥΡΙΖΑ και τους άλλους ανοιχτούς αντιευρωπαίους πίσω του (ψευτοΚΚΕ-Καμμένος-Ναζί) ή αλλιώς «με το Ευρώ ή τη δραχμή».

Μετά την εξευτελιστική προσχώρηση της Μπακογιάννη στη σαμαρική ΝΔ και την ακόμα πιο εξευτελιστική υποταγή της έτσι κι αλλιώς φιλο-κρατικοολιγαρχικής «Δράσης» του Μάνου στο ρωσόφιλο φασίστα Τζήμερο, δεν υπάρχουν σήμερα φιλοευρωπαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις σε ηγετικό επίπεδο διακυβέρνησης και γι αυτό δεν υπάρχει ουσιαστικό εκλογικό δίλημμα. Όπως είπαμε σήμερα υπάρχει ένα αλληλοσυμπληρούμενο συνεχές που καταστρέφει συντονισμένα την Ελλάδα με τον ίδιο ζήλο που εκβιάζει την ΕΕ. Χωρίς ισχυρούς Σαμαρά- Βενιζέλο-Κουβέλη να ταλαντεύουν την ΕΖ, ο Τσίπρας και από πίσω του οι Παπαρήγα-Καμμένος-Ναζί, δεν θα υπάρχει η διασπαστική αιχμή ενάντια στην ΕΖ. Από την άλλη χωρίς Παπαρήγα-Καμμένο-Ναζί πίσω από έναν επίσης ισχυρό Τσίπρα που θα πιέζουν τους Σαμαρά-Βενιζέλο-Κουβέλη, οι τελευταίοι δεν θα έχουν αρκετή συσσωρευμένη αντιευρωπαϊκή ενέργεια για να είναι αποτελεσματικοί εκβιαστές-διασπαστές της ΕΖ. Και επειδή αρκετοί πραγματικά φιλοευρωπαίοι δημοκράτες που δικαίως μισούν τον Τσίπρα και τους άλλους θα πάνε στους Σαμαρά-Βενιζέλο για σωτηρία πρέπει να παρατηρήσουμε ότι μια σχετική ισχυροποίηση των Σαμαρά-Βενιζέλου στις 17 του Ιούνη θα δημιουργήσει μεγαλύτερες αυταπάτες στην ΕΖ και θα ενισχύσει περισσότερο το ρωσόφιλο «άξονα του ευρωομολόγου» από όσο θα κάνει μια ισχυροποίηση του Τσίπρα που ήδη πολλά μάτια έχει ανοίξει στην Ευρώπη. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η νέα σαμαρική ΝΔ και περισσότερο το συντετριμμένο νέο βενιζελικό ΠΑΣΟΚ που θα βγουν από αυτές τις εκλογές θα είναι πολύ πιο φασιστικοποιημένα και«ρωσοποιημένα» από τα μέχρι τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γιατί οι εκλογές αυτές θα είναι με λίστα, δηλαδή με βουλευτές που θα ορίζουν οι αρχηγοί. Δηλαδή θα έχουμε τις πιο μεγάλες εκκαθαρίσεις φιλοευρωπαίων των δύο κομμάτων που έχουμε δει ως τα σήμερα. Ήδη ο Βενιζέλος ωμά εκκαθαρίζει το αυτοδυναμικό ΠΑΣΟΚ που έκανε το θανάσιμο λάθος να στοιχιστεί πίσω από τον Γ. Παπανδρέου όπως οι εκσυγχρονιστές στοιχίστηκαν κάποτε πίσω από τον Σημίτη που επίσης τους πούλησε. Από την άλλη ο Σαμαράς έχει ανοίξει τη ΝΔ για να μπει μέσα όλος ο φασιστικός οχετός του ΛΑΟΣ. Η λίστα ήταν ο πιο βασικός λόγος, από εσωτερική άποψη, που η διακομματική συμμορία ήθελε νέες εκλογές.

Βέβαια αυτές οι παρατηρήσεις μας δεν σημαίνουν ότι πρέπει οι δημοκράτες να ψηφίσουν Τσίπρα, Παπαρήγα και Ναζί για να ξυπνήσουν μια ώρα αρχύτερα οι ευρωπαϊκοί λαοί. Αυτό ισοδυναμεί με το να αυτοκτονεί κανείς για να συγκλονιστούν οι ως τότε αδιάφοροι φίλοι του. Γιατί οι μεν ηγέτες Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Τσίπρας, Παπαρήγα, Καμμένος, Μιχαλολιάκος είναι εξίσου αντιδραστικοί, εξίσου φασίστες και ναζιστές όντας υπηρέτες μιας ναζιστικής υπερδύναμης (άλλωστε γι αυτό όλοι μαζί συνειδητά φέρανε τον ναζί Μιχαλολιάκο στη Βουλή). Όμως η μέση στελεχική σύνθεση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οι αντίστοιχοι κομματικοί μηχανισμοί τους είναι κατά μέσο όρο παρασάγκας πιο δημοκρατικοί και πιο αριστεροί από εκείνους των ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και Καμμένου. Και αυτοί με τη σειρά τους είναι κατά μέσο όρο πολύ λιγότερο φασιστικοί από εκείνους των ναζι-ρατσιστών κανιβάλων της «Χρυσής Αυγής». Η πρακτική διαβάθμιση του κακού έχει μεγάλη σημασία στην πολιτική και οι λαοί αυτό το παίρνουν έτσι κι αλλιώς υπόψη τους όταν ψηφίζουν. Εκείνο απλά που θέλουμε να πούμε είναι ότι όχι μόνο όποιος θα ψηφίσει φαιο-«κόκκινα» κόμματα αλλά και όποιος ψηφίσει ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει σήμερα κάτι επίσης πολύ κακό για το λαό, για τη χώρα και ιδιαίτερα για την Ευρώπη, γι αυτό δεν πρέπει να το κάνει.

Η ΟΑΚΚΕ θα ήθελε πολύ να είναι η ίδια η μόνη θετική ψήφος διεξόδου σε αυτές τις εκλογές της μαυρίλας. Επίσης θα ήθελε να μιλήσει άλλο ένα δίωρο στην τηλεόραση για να αποκαλύψει βαθύτερα τους διακομματικούς προβοκάτορες. Γι αυτό προσπάθησε να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα να κατεβεί σε αυτές τις εκλογές. Όμως το οικονομικό εμπόδιο ήταν αυτή τη φορά ανυπέρβλητο. Ζούμε στιγμές μεγάλης ανεργίας και χαμηλών μισθών και γενικά εισοδημάτων των συντρόφων μας και των φίλων μας που ήδη «μάτωσαν» για να κατεβούμε στις εκλογές του Μάη και τα 60.000 Ευρώ που χρειάζονται συνολικά (30.000 Ευρώ για κάθε εκλογική μάχη) είναι παρά πολλά για μας αυτή την περίοδο. Επίσης κρίναμε ότι δεν θα πρέπει να υποθηκεύσουμε όλες τις μελλοντικές μας οργανωτικές και προπαγανδιστικές δραστηριότητες για μια δεύτερη εκλογική μάχη στην οποία σέρνουν το λαό μας οι προβοκάτορες και ενώ έχουμε καταρχήν μιλήσει για τη φάση που περνάμε και έχουμε επίσης μετρήσει την απήχησή μας στο λαό με ένα πολύ ικανοποιητικό για τις περιστάσεις αποτέλεσμα. Έρχονται ώρες πολύ μεγάλων και κρίσιμων μαχών για το κόμμα μας καθώς έχουμε μπει σε μια περίοδο καλυμμένης φασιστικής δικτατορίας. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα από την ώρα που όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα αφού ενέκριναν τους τραμπουκισμούς των αγακτισμένων πολιτών του ΣΥΡΙΖΑ και τις αντισυγκεντρώσεις τους ενάντια στο ΠΑΣΟΚ έχωσαν τους ναζί μαχαιροβγάλτες στη Βουλή, τους κάλεσαν στο προεδρικό μέγαρο όπου ο πρόεδρος τους ξέπλυνε πολιτικά και μετά υποχρέωσαν τα κανάλια να τους δίνουν προπαγανδιστικό χρόνο.

Εφόσον δεν έγινε δυνατό το κατέβασμά της στις εκλογές η ΟΑΚΚΕ καλεί τους ψηφοφόρους της να ακολουθήσουν τη γραμμή του πολιτικά συγκεκριμένου άκυρου, δηλαδή να γράψουν πάνω σε ένα λευκό ψηφοδέλτιο ή σε ένα λευκό χαρτί το όνομα ΟΑΚΚΕ με το σφυροδρέπανο κάνοντας στην ουσία μια πολιτική δήλωση που παρόλο που δεν θα καταμετρηθεί επίσημα θα ζυμωθεί αρκετά πλατιά: ότι σήμερα υπάρχει μία και μόνο κομματικά οργανωμένη δημοκρατική και πατριωτική γραμμή διεξόδου για τη χώρα μας.

Πάντως σε κάθε περίπτωση η ΟΑΚΚΕ έχει ήδη αρχίσει να οργανώνει τη δράση της για τη νέα περίοδο όπου έχουμε μπει και θα πάρει σύντομα αποφάσεις για το πως θα πρέπει αυτή να είναι όσο γίνεται πιο πλατιά και αποτελεσματική. Το οργανωτικό ζήτημα θα μπει στην πρώτη γραμμή των προσπαθειών μας. Όχι μόνο τα μέλη μας αλλά και όλο και περισσότεροι φίλοι μας είναι καλοδεχούμενοι να μας βοηθήσουν με τη δράση αλλά και τις ιδέες τους σε αυτήν την προσπάθεια.