Δημοσιεύουμε παρακάτω απομαγνητοφωνημένη την προεκλογική ομιλία του γραμματέα της Κ.Ε. σ. Ηλία Ζαφειρόπουλου όπως μεταδόθηκε από την ΕΤ-1 στις 3 Μάη στις 17.30 με κάποιες ελάχιστες επεμβάσεις στη δομή του λόγου. Πρόκειται για αποσπάσματα από την ομιλία που έκανε ο σ. Η.Ζ. στην προεκλογική συγκέντρωση της ΟΑΚΚΕ στις 22/4 στο Κερατσίνι στο αμφιθέατρο του πολιτιστικού κέντρου Α. Σαμαράκης. Με την παρουσία τους σε αυτή τη συγκέντρωση, στήριξαν την προεκλογική μάχη της ΟΑΚΚΕ, φίλοι και επιρροές μεταξύ των οποίων πολλοί απολυμένοι των λιπασμάτων Δραπετσώνας αλλά και άνεργοι της Ζώνης, και συνολικά γύρω στα εκατό άτομα.

Η απήχηση της προβολής της ομιλίας αυτής ήταν μεγαλύτερη και πιο ενθουσιώδης από κάθε άλλη. Για πρώτη φορά τηλεφώνησαν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να μας συγχαρούν και με τόση θέρμη. Το κοινό χαρακτηριστικό των τοποθετήσεων ήταν η ενθουσιώδης έκπληξη και η κοινή επωδός ήταν το: “δεν μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ακούγαμε ένα κόμμα που να εκφράζει ακριβώς αυτά που νιώθαμε, που πιστεύαμε και που βλέπαμε, ιδιαίτερα για το σαμποτάζ της παραγωγής”. Κάποιος φίλος από την Κρήτη μας είπε: “Νιώθω μια αφάνταστη ανακούφιση και χαρά γιατί ένιωθα εντελώς μόνος μου πολιτικά αφού κανείς δεν μιλούσε για το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας”. Κάποιος άλλος φίλος από την Εύβοια μας είπε: «έκανα νευρικό ζάπινγκ ως συνήθως γιατί βρίσκω κούφιες όλες τις πολιτικές ομιλίες. Μόλις έπεσα σε σας δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Έμεινα σαν τη μύγα πάνω στο μέλι». Υπήρξε επίσης ενθουσιώδης ανταπόκριση και για το ζήτημα της Χ. Αυγής και κάποιοι φίλοι ζήτησαν επειγόντως υλικό για να το διακινήσουν πριν τις εκλογές σε υποψήφια εκλογικά θύματα των ναζιστών.

Αυτό ήταν για μας το πιο δυνατό μήνυμα των εκλογών που μας δείχνει το δρόμο για τη συνέχιση της πάλης ενάντια στο σαμποτάζ, στο φασισμό και στην υποδούλωση της χώρας.

Σε άλλο σημείο της εφημερίδας δημοσιεύουμε απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του σ. Η.Ζ. στην ΕΤ-1 που είχε επίσης θετική απήχηση, αλλά μικρότερη ακροαματικότητα αφού προβλήθηκε στις 12 το μεσημέρι Τετάρτης, εργάσιμης μέρας. Θετικά σχόλια είχαμε και για το προεκλογικό μας πεντάλεπτο που όμως το είδαν ακόμα πιο λίγοι. Αυτό έγινε γιατί το πεντάλεπτο που με βάση την υπουργική ρύθμιση έπρεπε να προβληθεί από όλα τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, με ελάχιστες εξαιρέσεις παίχτηκε είτε μετά τα μεσάνυχτα είτε πολύ νωρίς το πρωί.

Η συνολική εικόνα που εισπράξαμε από την προβολή του προεκλογικού μας τηλεοπτικού υλικού είναι ότι σε αυτό περιλαμβάνεται μία πειστική και αποδεικτική έκθεση των βασικών σημείων της γραμμής της ΟΑΚΚΕ, αλλά και η αποκαλυπτική και τεκμηριωμένη εξήγηση των πολιτικών φαινομένων της περιόδου που διανύουμε. Πρόκειται για πολύτιμα εργαλεία της ιδεολογικο-πολιτικής ζύμωσης που είναι όσο ποτέ αναγκαία σήμερα για να αντισταθούμε στο καθεστώς της καταστροφής και του εκφασισμού της χώρας. Έχουμε αναρτήσει αυτό το υλικό στην ιστοσελίδα μας και στο youtube.

Χαιρετίζω τους φίλους, τους συναγωνιστές, τους συντρόφους που ήρθαν εδώ σήμερα για να ακούσουν τις θέσεις μας πάνω στην καταστροφική κρίση, αλλά και να στηρίξουν την οργάνωση στην εκλογική μάχη που δίνει.

Η μεγάλη μάζα δεν μπορεί να συλλάβει ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι για συγκεκριμένο λόγο προσπαθούν να βουλιάξουν αυτή τη χώρα. Για την ακρίβεια προσπαθούν να την κάνουν ετοιμόρροπη και μισοβουλιαγμένη, θύμα πειρατείας από έναν εξωτερικό εχθρό.

Η γενική αντίληψη γι’ αυτή την κρίση, η αντίληψη που ας το πούμε εκπροσωπεί την κοινή γνώμη για τις αιτίες αυτής της κρίσης, είναι διπλή. Η γενική αντίληψη είναι ότι σε πρώτη φάση περάσαμε σε χρεωκοπία, σε κρίση, σε αδυναμία να ξεπληρώσουμε το πελώριο χρέος μας, γιατί τα λεφτά τα φάγανε κάποιοι. Είναι το σύνθημα «κάτω οι κλέφτες». Κάποιοι δικοί μας, κάποιοι εδώ μέσα, κάποιοι διεφθαρμένοι, κατά προτίμηση πολιτικοί, υπουργοί και άλλα λεγόμενα λαμόγια: ιδιώτες καπιταλιστές, άνθρωποι της αρπαχτής. Πολλοί μιλάνε για τραπεζίτες. Είναι η κλεψιά η αιτία της κατασπατάλησης, της εξαφάνισης του χρήματος.

Η δεύτερη αντίληψη που ενώνεται με την πρώτη αλλά ξεκινάει μετά το 2ο μνημόνιο είναι ότι μας σκοτώνει η Γερμανία. Γενικά η Ευρώπη δε μας πολυαγαπάει, αλλά η Γερμανία κάνει το έγκλημα. Οι κλέφτες και οι Γερμανοί – οι Γερμανοί κυβερνήτες προφανώς – ενωμένοι μας συνέτριψαν, μας συντρίβουν, θα μας συντρίψουν κι άλλο, για να εξουθενώσουν τη χώρα και να την αγοράσουν τζάμπα, ναυάγιο ή μισοναυάγιο.

Εμείς αποκρούουμε αυτές τις θέσεις και λέμε ότι η χώρα αυτή δεν πάσχει από κλέφτες, παρόλο που έχει άφθονους. Μια χώρα δεν μπορεί να χρεωκοπήσει μόνο από κλέφτες που είναι μέσα στο κράτος και το λυμαίνονται, και κάποιοι φίλοι τους απ’ έξω. Ας πούμε, στον πίνακα της παγκόσμιας διαφθοράς η Ελλάδα έχει μια περίοπτη θέση, αλλά δεν είναι χειρότερη από την Κίνα, η οποία έχει συσσωρεύσει αυτή τη στιγμή το 1/3-1/4 του παγκόσμιου πλούτου, πάντως οπωσδήποτε το μεγαλύτερο κομμάτι των παγκόσμιων αποθεμάτων των πλεονασμάτων των δημοσιονομικών, και είναι εξόχως διεφθαρμένη χώρα. Δηλαδή τα μέλη και τα στελέχη της άρχουσας τάξης, που είναι βασικά μέσα στο λεγόμενο κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας, παίρνουνε τεράστιες μίζες και απ’ τις ντόπιες κρατικές και απ’ τις ξένες εταιρείες. Τις μοιράζονται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Όμως και η μίζα είναι προϊόν εργασίας ανθρώπων και στον καπιταλισμό για να αξιοποιηθεί καλύτερα, να αυγατίσει, μπαίνει στην παραγωγή. Ο κλέφτης αυτού του είδους είναι ένα είδος αστού, ένα είδος εκμεταλλευτή ο οποίος δε χαλάει στα μπαράκια τα λεφτά του. Ένα κομμάτι το δίνει και στη σπατάλη και στη χλιδή, αλλά ένα άλλο κομμάτι το ξαναβάζει να λειτουργήσει στην κρατική τράπεζα ή ο ίδιος στήνει εταιρείες. Παρόλες αυτές λοιπόν τις συνήθειες, ο κινέζικος καπιταλισμός που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, την άγρια, την πιο βάρβαρη ίσως που υπάρχει στον κόσμο, των εργατών του, των εργατών της χώρας, μπορεί και αναπτύσσεται με απίθανους ρυθμούς.

Αυτό θάκανε και ο μέσος μιζαδόρος της Ελλάδας, το μέσο λαμόγιο της Ελλάδας, εάν δεν υπήρχε μια άλλη πλευρά της άρχουσας τάξης σ’ αυτή τη χώρα που γκρέμιζε τη βιομηχανία, που δεν ήθελε επενδύσεις ούτε εκεί ούτε στην αγροτική οικονομία, ούτε στην εκπαίδευση, ούτε στην έρευνα και στην τεχνολογία. Αν με λίγα λόγια δεν τρύπαγε τα ύφαλα του πλοίου για το οποίο συζητάμε.

Στην Ελλάδα δεν είναι αυτή η κίνηση που χαρακτηρίζει την καταστροφή της μεταφοράς του κεφάλαιου. Είναι η καταστροφή, η απόλυτη καταστροφή του κεφάλαιου. Κι αν επιτρέπονται να επενδύουν στην Ελλάδα αυτά τα κεφάλαια, είναι όταν είναι μικρά, όταν δεν ενοχλούν την πολιτική εξουσία. Για δυο λόγους δεν την ενοχλούν τα μικρά κεφάλαια: γιατί οι καπιταλιστές τους είναι διεσπαρμένοι και αδύναμοι και, κυρίως, γιατί οι εργάτες είναι διεσπαρμένοι και αδύναμοι. Στη μικρή εταιρεία, στα 2, στα 3, στα 5, στα 10 άτομα δεν υπάρχει συνδικαλισμός. Πάντα το κέντρο του συνδικαλισμού των μικρών ήταν οι μεγάλες βιομηχανίες. Αυτές κρατούσαν την άμυνα απέναντι στο κεφάλαιο που επιτίθεται.

Εδώ αυτό έχει λείψει από καιρό επειδή σβήνει όχι απλά η βιομηχανία, όχι απλά η εργατική τάξη, αλλά σβήνει η μεγάλη βιομηχανία. Κι όχι μόνο η μεγάλη βιομηχανία, αλλά η μεγάλη παραγωγή γενικά.

Οι άλλοι αποβιομηχανοποιούνται κατά κάποιο τρόπο, αλλά κερδίζουν σε ποιότητα βιομηχανίας. Η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται και σε ποσότητα και σε σύνθεση. Εννοώ μικρό ή μεγάλο κεφάλαιο, μικρή εταιρεία και σε ποιότητα παραγωγικής δραστηριότητας και σε γνώση που έχει μέσα του το κάθε εμπόρευμα. Είμαστε από τους χειρότερους στον κόσμο σε ενσωματωμένη γνώση. Εξακολουθούμε να εξάγουμε γεωργικά απλά προϊόντα και πολύ λίγα βιομηχανικά. Αυτό είναι σύστημα. Αυτό είναι σαμποτάζ.

Μας «έβγαζε» λίγο ο τουρισμός από πάνω, γιατί έχει πολλή ομορφιά η Ελλάδα, κι ας μην έχει μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, και έρχεται ο κόσμος. Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, πληρώνει την ιδιοκτησία της γης που έχουν οι άνθρωποι στα παράλια κι έτσι ισοφαρίζαμε την πολύ μεγάλη αυτή ανισότητα.

Πάνω στην κρίση του 2008 στην Ευρώπη, αυτός ο τουρισμός δεν μπορούσε πια να καλύψει την τεράστια απόσταση. Είχαν μαζευτεί πολλά χρέη απ’ αυτό το λόγο. Δανειζόταν (το κράτος) εκ μέρους όλου του πληθυσμού για να πληρώνει τον κόσμο του, τα στελέχη του, αν θέλετε την πτώση της βιομηχανίας, την ανεργία να την αντιμετωπίζει με εξαγορά κάποιων τμημάτων του πληθυσμού, ειδικά της μεγάλης υπαλληλίας.

Κι έτσι βρέθηκε η χώρα στην κρίση του 2008 σε μεγάλο πρόβλημα, το οποίο, για κάποιους λόγους που ίσως καταφέρουμε να εξηγήσουμε πιο κάτω, όξυνε ο Γιώργος Παπανδρέου επιδιώκοντας την κρίση να τη βαθύνει και επιδιώκοντας τη χρεωκοπία. Είναι ένας απ’ τους σαμποταριστές στα ύφαλα του πλοίου, απ’ τους βασικούς και από τους πιο εγκληματικούς.

Το ερώτημα είναι, στο οποίο απαντάμε εδώ και πολλά χρόνια, ποιοι είναι και γιατί κάνουν αυτό το σαμποτάζ. Ποιοι είναι αυτοί που απομάκρυναν την Ελλάδα παραγωγικά απ’ την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε για πολλά χρόνια, πολύ πιο πάνω από την Ιρλανδία που ερχόταν τελευταία, από την Πορτογαλία και από την Ισπανία. Και μέσα σε μια 15ετία βρεθήκαμε ουραγοί στην παραγωγή και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Δηλαδή στην πτώση της παραγωγής μας και στην αντικατάσταση όλο και περισσότερων πραγμάτων που καταναλώναμε με εισαγωγές από το εξωτερικό.

Και φτάσαμε σε μια χρεωκοπία που δεν έχει τίποτα κοινό με την Ευρώπη, κι ας λένε ότι θέλουνε το πολιτικό σύστημα, η κορυφή του, ότι δηλαδή είμαστε το ίδιο. Η Ευρώπη σήμερα έχει κρίση γιατί δεν μπορεί να δώσει στην εργατική της τάξη αυτά που ήθελε να δίνει, που μπορούσε να δίνει ή που μπορούσε να παίρνει η εργατική τάξη, ακριβώς γιατί πήγε το μεγάλο όγκο της βιομηχανίας της στους χτυπημένους εργάτες της Κίνας που είχαν χαμηλό μεροκάματο. Κι αν ο μισός πλανήτης δουλεύει με χαμηλό μεροκάματο, δεν μπορεί κανένας εργάτης, κανένας εργαζόμενος κανένας μισθωτός να έχει ψηλό. Οπότε αντικαθιστούσαν αυτή την πτώση, τη σχετική του μισθού της κατανάλωσης των φτωχών, οι τραπεζίτες και οι ευρωπαίοι καπιταλιστές, δίνοντας δάνεια.

Κι έφτασε η κρίση. Σα φούσκα έσκασε όλο αυτό το χρηματοπιστωτικό πλεόνασμα, αυτός ο όγκος του δανεισμού που δινότανε απ’ τα κέρδη των καπιταλιστών στους εργαζόμενους της Αμερικής αρχικά και μετά της Ευρώπης. Ώστε όσοι είχαν αγοράσει σπίτια, ειδικά στην εξοχή μακριά από το κέντρο, δοκιμάσανε μια τεράστια μείωση των εισοδημάτων τους. Είχαμε κι ένα πολύ ακριβό πετρέλαιο που επιβάρυνε τα έξοδα των οικογενειών ως προς τα καύσιμα. Έτσι φτάσαμε στο σπάσιμο της φούσκας το 2008, το οποίο οι ευρωπαϊκές χώρες αντιμετώπισαν περιορίζοντας την κατανάλωση, ρίχνοντας τους μισθούς παρακάτω ακόμα των εργαζομένων της Ευρώπης.

Η Ελλάδα όμως κατέρρευσε. Πέρα απ’ την προβοκάτσια του Γιώργου Παπανδρέου, κατέρρευσε όντως γιατί είχε μαζευτεί, ένα πολύ μεγάλο χρέος. Κι αρκούσε ο πρωθυπουργός να δηλώσει «δεν ξέρουμε αν θα το βγάλουμε» και η χώρα να καταρρεύσει. Γιατί στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από το ότι δίνανε οι τράπεζες πολλά λεφτά για να αντιμετωπίσουν το ότι η βιομηχανία της πήγε στην Κίνα. Οι τράπεζες δίνανε πολλά λεφτά παρακινημένες απ’ το κράτος, για να μπορέσει να κρατήσει το καθεστώς, και αυτοί που κάνανε το σαμποτάζ, να την εκλογική τους πελατεία, να τους δώσει κάτι. Εμείς δεν πάσχαμε δηλαδή από μια παραγωγή που δεν μπορούσε να διοχετευτεί στους φτωχούς εργαζόμενους, όπως έγινε στην Αμερική και στην Ευρώπη. Εμείς είχαμε μικρή παραγωγή.

Κι ερχόμαστε τώρα στις αιτίες της μικρής παραγωγής, ερχόμαστε στο ποιοι ήταν αυτοί που «κάναν τη δουλειά». Την έκαναν αυτοί που γκρέμισαν ένα – ένα τα εργοστάσια αρχίζοντας όχι τόσο μετά τη μεταπολίτευση, όσο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Δεν είναι ότι όλο το ΠΑΣΟΚ, που ήταν ένα κόμμα μικροαστών που πήραν την κρατική εξουσία και γίνανε αστοί, άρχισαν να διαχειρίζονται κρατικό πλούτο, εταιρείες ιδιωτικές που κάνανε ότι μπορούσαν για να τις κρατικοποιήσουν, να διορίζουν τους δικούς τους, να αποκτάνε πελατεία που λέμε, και να σπαταλούν ένα τεράστιο μέρος της παραγωγής. Για να κρατάνε αυτή την «πελατεία» και για να κάθονται στην εξουσία, ο Παπανδρέου δανειζόταν από το εξωτερικό, πράγμα που συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα μετά την είσοδό μας στην Ευρώπη.

Ο Παπανδρέου λοιπόν, το καθεστώς αυτό, πήρε τις επιδοτήσεις και τις πέρασε στην κατανάλωση μιας νέας αγροτιάς, βασικά της πλούσιας αγροτιάς, και σ’ αυτούς που είχαν ιδιοκτησία γης και μισθώνανε τη γη τους. Δεν την αναπτύξανε τη γεωργία, χοντρικά τη διαλύσανε, ούτε έφτιαξαν υποδομές. Οι επιδοτήσεις τη δηλητηρίασαν την ελληνική γεωργία. Επίσης το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου φρόντισε να διαλύσει τους συνεταιρισμούς, ώστε να μην μπορούν να ζητάνε αναδασμούς, να μην μπορούν να φτιάχνουν εγγειοβελτιωτικά έργα σε μεγάλη κλίμακα, να πιέζουν δηλαδή το κράτος να το κάνει, να φτιάχνουν δημοπρατήρια, να ελέγχουν γεωπονικές σχολές και να συνεργάζονται μαζί τους. Άφησαν τους γεωπόνους κι έγιναν γραφειοκράτες, χάθηκαν απ’ τα χωράφια. Για να διαφθείρουν τους αγρότες φέρανε κι ένα φτηνό εργατικό δυναμικό και τους ρίξανε για ένα μεγάλο διάστημα – τους μεσαίους αγρότες- στο τάβλι και σε άλλες σπατάλες της παραγωγικής τους δύναμης.

Στη βιομηχανία κάνανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά με πέντε- έξι μεθόδους, στις οποίες συμμετείχε ηγετικά και πολύ δραστήρια, πιο πολύ από τον Α. Παπαντρέου και μια μικρή κλίκα στο ΠΑΣΟΚ, το λεγόμενο ΚΚΕ. Το λέμε λεγόμενο, κατ’ αρχήν γι αυτό: ένα κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να υποστηρίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στη χώρα του. Πρέπει να τις απελευθερώνει. Κι αυτό όχι μόνο γιατί με αυτές τις απελευθερωμένες παραγωγικές δυνάμεις, βασικά τις βιομηχανικές, φτιάχνεται μια μεγάλη εργατική τάξη, μια πολυπληθής και ισχυρή και έχει τον καλό της μισθό και έχει τη δυνατότητα να μελετάει, να μορφώνεται, να έχει κοινωνική ζωή, να κάνει συνδικαλιστική και πολιτική δουλειά. Αλλά τη χρειάζεται αυτή την ισχυρή βιομηχανική υποδομή, για να την κληρονομήσει μεθαύριο.

Εμείς σαν κομμουνιστές γι αυτό ονομάσαμε τον εαυτό μας «Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ», εννοώντας το ΚΚΕ που ήταν ΚΚΕ προτού οι σημερινοί ηγέτες του λεγόμενου ΚΚΕ – του ψευτοΚΚΕ – κρεμάσουν στη Σιβηρία το 1973 τον ηγέτη του παλιού ΚΚΕ, του επαναστατικού, του ηρωικού, το Νίκο Ζαχαριάδη. Ποτέ το παλιό ΚΚΕ δεν άφηνε ένα εργοστάσιο να κλείσει. Πέρα απ’ το ότι ένας από τους σημαντικότερους οικονομολόγους, υπερασπιστές της γραμμής «αναπτύξτε τη βιομηχανία στην Ελλάδα» κόντρα σ’ αυτούς που λέγανε ότι είναι ψωροκώσταινα, ο Μπάτσης, εκτελέστηκε ανάμεσα στ’ άλλα και για αυτές του τις θέσεις στη διάρκεια του εμφύλιου, η ίδια η υπόθεση της κατοχής μας λέει τι προσπάθειες έκαναν οι σύντροφοί μας του τότε ΚΚΕ να κρατήσουνε την Ηλεκτρική στον Πειραιά, την ώρα που ερχότανε ο εμφύλιος, ένα εργοστάσιο που ανήκε στην Αγγλία. Χύσανε το αίμα τους. Καλά παλληκάρια, την ώρα που τέλειωνε ο πόλεμος και θα ανακουφιζόντουσαν απ’ τη φρίκη, πήγαν και πέθαναν για να μείνει η Ηλεκτρική. Αυτή την Ηλεκτρική του Κερατσινίου του Πειραιά παλεύει λυσσαλέα να την κλείσει το ψευτοΚΚΕ. Και το κάνει παντού, σχεδόν σε όλα τα εργοστάσια, σε όλη την Ελλάδα.

Από τότε, μετά τη μεταπολίτευση ιδιαίτερα μετά τον Παπανδρέου, και συντονισμένα με κάποιες δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ, τις σαμποταριστικές δυνάμεις στο ΠΑΣΟΚ αρχηγός των οποίων ήταν ο Λαλιώτης, αυτοί όλοι μαζί και σε συνεργασία με το ψευτοΚΚΕ έχουν βαλθεί να γκρεμίσουν όλη τη βιομηχανία. Αυτοί όλοι είναι σαμποταριστές. Απλώς αλλάζουν τους καταμερισμούς εργασίας. Παραδείγματος χάρη από κάποια στιγμή και πέρα, μέσα στο ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε μια τάση που ήθελε μια βιομηχανία, που ήταν η λεγόμενη αυτοδυναμική τάση του ΠΑΣΟΚ, που δεν ήταν …πεντακάθαρη, πέρνανε αρκετοί απ’ αυτούς τις μίζες τους, αλλά προσπαθούσε να συγκροτήσει και μια βιομηχανία κινέζικου τύπου. Δηλαδή και βιομηχανία και μίζα. Αυτούς τους τσακίσανε και τότε φτιάξανε το Συνασπισμό, ο οποίος ανέλαβε να χωθεί μέσα στο ΠΑΣΟΚ, να μαζέψει τις δυνάμεις που αισθανόντουσαν κάπως πιο αριστερές, ή πιο γραφειοκρατικές και άρχισε ένας άλλος ορυμαγδός καταστροφής. Ο Συνασπισμός είναι σήμερα ο βασιλιάς του βιομηχανικού σαμποτάζ, και του παραγωγικού σαμποτάζ. Είτε είναι στο Πανεπιστήμιο, όπου θα ανεβάσει στην εξουσία τους πιο διεφθαρμένους καθηγητές σε συμμαχία με τις πιο αλλοτριωμένες φοιτητικές ομάδες των κομμάτων εξουσίας. Αυτές οι ομάδες δίνουν στους καθηγητές ψήφο και αυτοί τους δίνουν τα θέματα. Είναι βέβαια και το αντίστοιχο διεφθαρμένο κομμάτι της ΝΔ – τώρα έχουν όλοι διαφθαρεί λίγο πολύ. Η μέθοδος Παπανδρέου έχει εξαπλωθεί παντού. Στην εκπαίδευση, στην έρευνα, η οποία είναι από τις πιο λίγες στην Ευρώπη – ίσως στον κόσμο – ένα ασήμαντο ποσοστό ένα 0,6 ή κάπου εκεί, η πραγματική παραγωγική δύναμη της τεχνολογίας δηλαδή, την ώρα που στην Ευρώπη τα ποσοστά αυτά είναι πολλαπλάσια και σ’ όλο τον κόσμο. Τσακίσανε εκπαίδευση, τσακίσανε αγροτική παραγωγή, τσακίσανε έρευνα και αποδεκάτισαν τη βιομηχανία.

Έχω εδώ ένα κατάλογο με μερικά εργοστάσια που «φάγανε» πριν απ’ την κρίση. Πράγμα που όπως είπα πριν, οδήγησε στην κρίση.

-Λιπάσματα Πειραιά: Στην αρχή νομίζανε ότι τους σαμπόταραν τα Λιπάσματα Θεσσαλονίκης. Έκλεισαν όμως μετά από λίγα χρόνια και τα Λιπάσματα Θεσσαλονίκης.

-Πετρόλα: Που εμποδιζόταν να επεκταθεί επί 10 χρόνια. Τώρα ανέθεσαν τη δουλειά της επέκτασης στο Μπόμπολα και της δώσανε μια άδεια. Θα δούμε τι θα απογίνει. Αλλά καθυστέρησε η παραγωγή νέου είδους βενζίνης από το σαμποτάζ που έγινε στην Πετρόλα.

-Αχελώος: Μεγάλο βιομηχανικό και αγροτικό σαμποτάζ. Ιστορικού χαρακτήρα. Η Θεσσαλία είναι ένας κάμπος που μπορεί να θρέψει όλη την Ελλάδα, και έχει μια αδυναμία. Είναι πολύ ξερός σε βροχές. Γενικά η ανατολική Ελλάδα δεν έχει πολλές βροχές και έχει η Δυτική. Έτσι, αποφάσισαν κάποια στιγμή να στρίψουν τον Αχελώο, ένα τεράστιο έργο, και να το πάνε – ένα κομμάτι του, ένα 10-15% - στη Θεσσαλική πεδιάδα και να την ποτίσουν. Εάν αυτό δε γίνει τότε θα ξεραθεί από την υπεράντληση των υπόγειων νερών, όπου έχουν φτάσει τόσο βαθιά οι αντλίες ώστε να βγαίνει υφάλμυρο νερό, το οποίο όλο και περισσότερη ζημιά κάνει στις καλλιέργειες. Εκεί ήταν επιδοτήσεις, μπαμπάκι, πολύ νερό - μεγάλη εξάντληση του υπεδάφους, σαμποτάρισμα ταυτόχρονα του Αχελώου. Και κάποια στιγμή καταφέρανε οι σαμποταριστές – βασικά Συνασπισμός και πιο πίσω η Παπαρήγα για να μην οξύνει τις σχέσεις με τους αγρότες της Θεσσαλίας – και «φάγανε» το μεγάλο έργο. Άφησαν τις σήραγγες. Γιατί θα γινόντουσαν και υδροηλεκτρικά φράγματα σ’ αυτή την εκτροπή του Αχελώου, θα βγάζαμε και ηλεκτρικό, τεράστιες ποσότητες. Φτιάχτηκαν οι σήραγγες. Τώρα αυτές είναι τρύπες ανοιγμένες στο βουνό. Δισεκατομμύρια χαμένα. Και λένε «εντάξει» - επειδή φωνάζανε οι αγρότες – «δεν θα το κάνουμε σε όλο τον κάμπο, δε θα γίνει μια πηγή μεγάλου αγροτικού πλούτου, θα το κάνουμε μια ύδρευση και γύρω από την πόλη της Λάρισας». Πάλι το ίδιο. Πάλι τρεξίματα. Πάντα Συνασπισμός, βασικά με το πρόσωπο των Οικολόγων, που είναι μια απόφυσή του ειδική στο σαμποτάζ. Δηλαδή τι εννοούμε «ειδική στο σαμποτάζ»; Μαζεύεται μια επιτροπή κατοίκων – συνεννοείται και ονομάζεται έτσι – και πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αν κάποιος υπουργός βγάλει μια καλή απόφαση ή ένας περιφερειάρχης για να προχωρήσει το έργο, και το Συμβούλιο της Επικρατείας λέει «έχουν δίκιο τα παιδιά». Οι «κάτοικοι». Τέσσερις φορές έχει γίνει αυτό, και την τελευταία την κάνανε και για τη μικρή εκτροπή. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κάνει τόση ζημιά στην Ελλάδα, όσο δεν έχει κάνει μια σειρά φασισμών, εμφυλίων και εν μέρει η χιτλερική κατοχή. Τόση καταστροφή έχει κάνει. Ιδιαίτερα στο τουρισμό. Γιατί μέσα εκεί έχουν τους δικούς τους ανθρώπους τα κόμματα αυτής της υποτιθέμενης αριστεράς. Κι αυτού του υποτιθέμενου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ που ασχολούνται με το ψηλό λειτούργημα του σαμποτάζ.

Πολλές μέθοδες για το σαμποτάζ. Ίσως έχουμε καιρό να τις εκθέσουμε παρακάτω. Μπορεί να γίνει με «απεργία» το σαμποτάζ. Ένα εργοστάσιο που κινδυνεύει, θα του κάνει μια «απεργία» το ψευτοΚΚΕ, θα τραβήξει μήνες. Δεν πάει καλά το εργοστάσιο και κάνει απολύσεις και αυτοί έχουν βγάλει την αρχή: «καμία απόλυση». Αυτό το «καμία απόλυση» δεν υπάρχει στον καπιταλισμό. Καμία απόλυση είναι όταν πάνε καλά οι δουλειές και ο καπιταλιστής εντατικοποιεί τη δουλειά. Εκεί εμφανίζεται το Σωματείο και του λέει: «Όχι. Θες να βγάλεις πιο πολλά; Θες να μας ξεζουμίσεις; Όχι.» Το προλεταριάτο που δεν έχει ακόμα την εξουσία, εκείνο που ζητάει από τα κράτη περισσότερο, είναι να αναλαμβάνουν το βάρος της ανεργίας του κάθε ξεχωριστού εργοστασίου που μπορεί να περάσει δυσκολίες. Πάντως δεν το κλείνουν. Ποτέ δεν το κλείνουν. Αφού αυτό είναι το μέλλον της εργατικής τάξης, είναι η βάση του σοσιαλισμού, είναι η βάση του σημερινού μεροκάματου, δεν το κλείνουν. Να το πάρεις από τον καπιταλιστή σε μια επανάσταση, είναι το πιο σωστό και αυτό επιδιώκουν οι μαρξιστές και αυτό επιδιώκουμε κι εμείς. Όχι για μας, όχι για ένα κομματάκι, όχι για μια κλίκα. Για όλο το λαό, ιδιοκτησία όλου του λαού. Αλλά δεν το κλείνεις ποτέ! Γι αυτό το λόγο. Κι αυτοί το κλείσανε. Την κλείσανε την Πιρέλι.

Τώρα δε πάνω στην κρίση, που έχουν πέσει οι δουλειές όλης της βιομηχανίας, ιδιαίτερα της βαριάς βιομηχανίας, έχουν ξαμολυθεί να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Κι έτσι πάνε να κλείσουν και τη Χαλυβουργία. Εκεί τι κάνει ένα εργατικό κίνημα, ένα εργατικό κόμμα, ένα Συνδικάτο; «Έλα εδώ» λέει (στον καπιταλιστή) «για δείξε μας τα χαρτιά σου, τα βιβλία σου, τα στοιχεία σου», αν δεν έχουν εμπειρία ή νομίζουν ότι έχει δουλειά και τους λέει ψέματα πάνω στην κρίση. Γιατί γίνεται κι αυτό.

Πάνω στην κρίση είναι η καλύτερη στιγμή στον κάθε κεφαλαιοκράτη να τσακίσει, να συντρίψει τον εργαζόμενο. Κι αυτό κάνουν και τώρα. Έχουν βάλει όλοι οι εργαζόμενοι το κεφάλι από κάτω και δέχονται τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις, απειλές και εκβιασμούς. Γιατί; Γιατί κλείνουν τα εργοστάσια γύρω. Εσύ λοιπόν κοιτάς. Το εννοεί αυτό που κάνει γι’ αυτό το λόγο; Ή το κάνει για τον άλλο; Κι αν δεις ότι το κάνει γιατί πραγματικά έχει πέσει η δουλειά και έχεις την ευκαιρία να το διαπιστώσεις, αν δεν έχει άλλες παραγγελίες, κάθεσαι, συζητάς, και λες: «Θα διώξεις τόσους. Αλλά θα μας υποσχεθείς ότι μετά θα τους φέρεις. Ή για να μη διώξεις θα μαζευτούμε όλοι, θα δουλέψουμε λιγότερο με λιγότερο μισθό».

Αυτά δεν είναι θέματα αρχής. Δεν τα αρνούνται οι μαρξιστές εξ αρχής. Οι συνειδητοί εργάτες τα συζητάνε, κοιτάνε τη συγκεκριμένη κατάσταση τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτοί πάνε, παίρνουν μια πλειοψηφία, αρχίζουν οι εργάτες την απεργία τους. Αλλά μετά κοιτάς την κατάσταση, ψάχνεσαι. Κι όταν είδαν οι εργάτες ότι όντως είχε πρόβλημα η εταιρεία και θέλανε να υποχωρήσουνε, έφερνε μέσα το ψευτοΚΚΕ τους συμπαραστάτες, δηλαδή τους δικούς του και κάποιες άλλες ομάδες -που κι αυτές έχουν τόση σχέση με το μαρξισμό, όσο είχαν σχέση κάποιοι που σπάγανε τις μηχανές επειδή χάνανε τη δουλειά τους το 18ο αιώνα- πηγαίνανε και απειλούσαν τους εργάτες που θέλανε να διαπραγματευτούν ή να σταματήσουν, με το χειρότερο τρόπο. Όπου δηλαδή οι εργάτες πάνε και πούνε «καμιά απόλυση», αντί να συζητήσουνε και να εξετάσουν την περίπτωση και να δράσουν ανάλογα, αυτοί πάνε να το κλείσουνε.

Και βέβαια απ’ την άλλη μεριά η κυβέρνηση, επικεφαλής της οποίας είναι είτε το ΠΑΣΟΚ ή είναι ΠΑΣΟΚ – Σαμαρά, ελέγχει την κατάσταση κάνει ότι μπορεί για να γκρεμίσει τη βιομηχανία. Να την παραδώσει αδύναμη, τσακισμένη στα χέρια των πιο ανοιχτών σαμποταριστών. Τους αυξάνει δηλαδή τη φορολογία σε απίθανα όρια, την ώρα που η Ιρλανδία σε μια κατάσταση κρίσης ζήτησε από την Ευρώπη να διατηρήσει χαμηλό το φορολογικό της ποσοστό για να αντιμετωπίσει την κρίση των εξαγωγών που είχε. Δυνάμωσε και στάθηκε και βρίσκεται σε εκατό φορές καλύτερη θέση από την Ελλάδα. Αλλά ας μη μιλάμε για περιπτώσεις πιο πολύ και σας κουράζω. Το ερώτημα είναι γιατί το κάνανε αυτό; Γιατί εμείς μιλάμε για σαμποτάζ τόσα χρόνια; Γιατί; Ποιο λόγο έχουν να μισούν τη βιομηχανία της χώρας τους;

Έχουν το λόγο ότι δεν δουλεύουν για τη βιομηχανία της χώρας τους, αλλά δουλεύουν για έναν ανταγωνιστή της χώρας τους. Πολιτικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του, ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν ολοκληρωμένη συνείδηση αυτής της δουλειάς όπως είναι μεσαία στελέχη τους, και ακόμα περισσότερο η βάση αυτών των κομμάτων, ιδιαίτερα του ψευτοΚΚΕ και του Συνασπισμού, πολλοί είναι αριστεροί και τίμιοι άνθρωποι ειδικά οι ψηφοφόροι, επειδή πιστεύουν τα παραμύθια που τους λένε. Ότι ο καλός εργάτης πρέπει πάντα να συγκρούεται μέχρι τελικής πτώσεως, ακόμα και μέχρι κλεισίματος της επιχείρησης. Αλλά από «πάνω» εξυπηρετούν έναν αντίθετο καπιταλισμό. Δεν τα κάνουν αυτά από άγνοια ή από αφέλεια, όπως κάνει ένα κομμάτι της βάσης και των μικρών ή μεσαίων στελεχών τους.

Το κάνουν γιατί έχουν πρόγραμμα να αναδείξουν έναν ανταγωνιστή. Κι έχουμε εντοπίσει απ’ το 1990 και πέρα, ότι το σαμποτάζ αυτό γίνεται για να βοηθηθεί ένα κομμάτι του ανατολικού κεφάλαιου. Ένα κομμάτι που είναι δεμένο ιδιαίτερα από παλιά με τη Σοβιετική Ένωση, αργότερα με τη Ρωσία που τη διαδέχθηκε, ή μάλλον που σφετερίστηκε την περιουσία και τις κατακτήσεις της, και με την Κίνα των φοβερών αυτών φασιστών – γραφειοκρατών που έχουν το θράσος να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές. Γι’ αυτούς δουλεύει σήμερα ένα κομμάτι του ελληνικού κεφάλαιου.

Είναι το απευθείας κεφάλαιο της Ρωσίας και της Κίνας, είναι η Γκάζπρομ, είναι η Κόσκο, και είναι οι άνθρωποι που είχαν από πάντα δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση αφότου έπαψε να είναι σοσιαλιστική και έγινε κρατική – γραφειοκρατική- καπιταλιστική και βεβαίως στρατοκρατική και ιμπεριαλιστική. Οι άνθρωποι της εποχής Μπρέζνιεφ ιδιαίτερα. Ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ, έφτιαξαν μια σοβιετική εγκυκλοπαίδεια, παραδείγματος χάρη ο Μπόμπολας. Σιγά-σιγά οι άνθρωποι που ήθελαν συμμαχία, στρατηγική στροφή της Ελλάδας μ’ αυτή την υπερδύναμη, άρχισαν να τον βοηθάνε κι αυτόν και τον Κόκκαλη που είχε στιγματιστεί και με πάρα πολλά στοιχεία – νομίζουμε πολύ αποδεικτικά – ότι υπήρξε πράκτορας της Στάζι και άνθρωπος του ανατολικού κεφάλαιου, επιφορτισμένος με το να φτιάξει εδώ ηλεκτρονικές επιχειρήσεις σε μια εποχή που απαγορευόταν το πέρασμα τεχνολογίας αυτού του είδους προς τη Σοβιετική Ένωση απ’ τη Δύση. Δεν ξέρουμε αν το έκανε, υπάρχει μια τέτοια σχετική καταγγελία ή δίκη, δεν μπορούμε να το βεβαιώσουμε, εκείνο που ξέρουμε, ότι είναι άνθρωπος αυτής της πλευράς του παγκόσμιου κεφάλαιου και έχει τύχει όλης της εύνοιας των σαμποταριστών, εννοώ της ηγεσίας. Η ηγεσία των σαμποταριστών, το διευκρινίζω πιο καθαρά, ήταν απ’ την αρχή ο Αντρέας Παπανδρέου, ο γενάρχης όλων των ρωσόφιλων του κόσμου – και γι αυτό το λόγο σχεδιάζανε κάποια στιγμή επί Πούτιν να του χτίσουνε και ανδριάντα στην Πετρούπολη – ο Σημίτης που τον διαδέχτηκε, ο Κώστας Καραμανλής που ήταν ο πρώτος έλληνας μεγαλοαστός δυτικού τύπου που προσχώρησε στην ανατολική γραμμή, ο Γιώργος ο Παπανδρέου βεβαίως, γέννημα θρέμμα αυτής της αντίληψης, και ο Σαμαράς που πιθανώς να διαδεχθεί αυτή τη δυναστεία. Όταν γκρέμιζε την κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήταν δυτικόφιλος, δεν έκρυβε την αγάπη του για το «ορθόδοξο τόξο», δηλαδή τη συμμαχία Ελλάδας με Σερβία και με Ρωσία. Και σ’ αυτή τη γραμμή εμμένουν. Μπερδεύει απλώς το γεγονός ότι οι ηγέτες αυτής της ομάδας όπως την περιγράψαμε παριστάνουν τους δυτικούς. Επίσης για να κυβερνήσουνε δεν συγκρούονται με την Αμερική. Ιδιαίτερα λόγω αμυντικής αδυναμίας σε σχέση με την Τουρκία. Για να γίνει πρωθυπουργός ένας ρωσόφιλος πολιτικός πρέπει να τάχει καλά με την Αμερική. Οι δύο υπερδυνάμεις συνεννοούνται θαυμάσια – ειδικά σήμερα – εναντίον του τρίτου κόσμου. Κι αλλοίμονο σ’ αυτόν που τα βάζει και με τις δύο. Αυτά παθαίνουν όλοι οι Σαντάμ και οι Καντάφι, όχι επειδή είναι διχτάτορες αλλά επειδή είναι εθνικιστές, αστοί εθνικιστές, όχι πράκτορες. Αυτοί πεθαίνουν έτσι σαν τα σκυλιά. Στην Ελλάδα πρέπει ο φιλορώσος πρωθυπουργός να τάχει καλά με την Αμερική αλλά και με την Ευρώπη, να τον εμπιστεύεται η Ευρώπη στο οικονομικό επίπεδο. Κι από κάτω Παπαρήγα, Συνασπισμός ρίχνουν τα χτυπήματα. «Κάτω η Δύση» υπονοώντας πάντα χωρίς να το λένε – με εξαίρεση τον Τσίπρα που πήγε τελευταία στα γραφεία του ρώσου πρεσβευτή – ότι «Ναι η Ρωσία είναι μια θετική δύναμη». Τώρα έχουν φυτευτεί μια σειρά κόμματα, μετά την κρίση, που λένε ότι η Ευρώπη έφταιξε και πρέπει να πάμε με τη Ρωσία. Θα το εξηγήσουμε παρακάτω αυτό. «Πρέπει να πάμε με τη Ρωσία», είναι το νέο διαβατήριο. Δεν πρέπει πια να λες «είμαι έμπιστος της Αμερικής», πρέπει να λες «είμαι και με τη Ρωσία» ή «είμαι πιο πολύ με τη Ρωσία», αλλά …«πάντα να τάχουμε καλά με την Αμερική». Για να μην έχουνε εμπλοκές στο τουρκικό ζήτημα.

Αυτός είναι ο μηχανισμός. Έφερε η Ρωσία ένα κομμάτι κεφάλαιου – κομπραδόρικο το λέμε εμείς – που ζει χάρη σ’ αυτή την ιμπεριαλιστική προστασία, να εκμεταλλευτεί τις μεγάλες αντιφάσεις της Δύσης, ειδικά της Ευρώπης, στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Συγκεκριμένα η Ρωσία χώθηκε στο παιχνίδι με τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν η Αμερική «πούλησε» τον ελληνικό εθνικισμό στο Κυπριακό. Παρόλο που την άδεια για να μπει μέσα η Τουρκία την είχε δώσει το πρακτορείο Τας και προηγούμενα ο ρώσος πρεσβευτής στην Άγκυρα, στον Ερμπακάν και στον Ετσεβίτ, παρόλο που μπήκε στην Κύπρο ακριβώς για να προκαλέσει τη στρατηγική διάσπαση του νησιού και να πετύχει, να προσεταιριστεί την Ελλάδα στη συνέχεια λέγοντας «κύριος εχθρός η Τουρκία, άρα κύριος σύμμαχος η Βουλγαρία της ΕΣΣΔ, η Συρία φίλος της ΕΣΣΔ, η Αρμενία μέρος της ΕΣΣΔ και η Ρωσία, να κάνουμε έναν άξονα αντιρρόπησης του κινδύνου». Κι όταν η Τουρκία με τον Ερντογάν χτύπησε τους κεμαλιστές που ήταν δυτικόφιλοι εθνικιστές και μπήκε κι αυτή στο τόξο Ρωσία – Κίνα – Ιράν, τότε ακριβώς οι ρωσόφιλοι «ξέχασαν» όλες τις παραβάσεις, παραβιάσεις, υφαλοκρηπίδες, Ίμβρους, Τενέδους, ιστορίες, Λήμνους, μια φιλολογία απέραντη που έκανε τον άνθρωπο να πιστεύει ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή ότι θα τον βομβαρδίσει η Τουρκία και τώρα… γεμίσαμε τούρκικα σήριαλ που ήρθε ο Ερντογάν. Ο… Εζέλ, η…Μπιχτέρ, …απίθανα ονόματα μπήκανε μέσα στην ελληνική οικογένεια. Και …καταλάβαμε ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι σαν και μας, ερωτεύονται, χωρίζουν, μαχαιρώνουν, απογοητεύονται και τα λοιπά…

Το ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι:

Την ώρα που η καπιταλιστική Δύση λέει στους έλληνες εργαζόμενους «παιδιά, θα πεινάσετε», κάνει δηλαδή θεραπεία αδυνατίσματος, έρχεται η ηγεσία που την κατηγορεί ότι δεν έδωσε αρκετά: Σαμαράς, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Τσίπρας, ο Κουβέλης, που είναι Τσίπρας – στο σαμποτάζ είναι καλύτερος – μόνο που δεν τα σπάει, δεν καίει, δεν δέρνει. Είναι ένας ευγενικός κύριος σαμποταριστής, γι’ αυτό κι έχουνε άριστες σχέσεις. Την ώρα λοιπόν που κάνει την κούρα δίαιτας ο Δυτικός, έρχεται ο σαμποταριστής και παίρνει το βράδυ απ’ τον άρρωστο, απ’ το πτώμα απ’ τη δουλειά κι απ’ την ανεργία και την ανέχεια, του παίρνει αίμα στα κρυφά. Αυτή είναι η πολιτική κατάσταση σήμερα. Το αίμα το παίρνει ο σαμποταριστής. Τώρα που μιλάμε έπρεπε κανονικά, αφού έπεσε έξω η χώρα, κι αν υποθέσουμε ότι όλα όσα λέμε εμείς είναι κακίες για αυτούς που θεωρούμε προδότες του κομμουνισμού, έπρεπε όλα τα έργα που ήταν έτοιμα να εγκριθούνε το 2009 να γίνουν μέσα σε δέκα μέρες. Όλα αυτά που είχαν εμποδιστεί να γίνουν. Αυτό εννοούμε σαμποτάζ, ότι δεν αφήνουν τις επενδύσεις. Ε λοιπόν, δυνάμωσε το σαμποτάζ.

Η σύγκρουση με την Ευρώπη γίνεται μετά το δεύτερο μνημόνιο που ο κόσμος έρχεται να λέει: «ως πότε Μέρκελ θα μου φας τα σωθικά;». Κι έχει δίκιο που το λέει. Να ψάξει η Μέρκελ να βρει τι φταίει, να βρει ότι υπάρχουν σαμποταριστές, και να βάλει ζήτημα: «παιδιά αν θέλετε πηγαίνετε, κάντε ότι νομίζετε στην οικονομία σας». Αλλά αυτή τι λέει; «Να βάλουμε έναν εκεί να τους διοικεί». Πιάνονται οι άλλοι, ευκαιρία θέλανε, και λένε: «άρα έχεις τα συνήθεια κι εσύ του Χίτλερ». Δεν έχει τα συνήθεια του Χίτλερ, για να είμαστε δίκαιοι. Έχει τα συνήθεια του ιμπεριαλιστή, του τύπου που θέλει να εκμεταλλευτεί την οικονομική του υπεροχή, τη βιομηχανική του υπεροχή και να σου πει «θέλετε ένα Γερμανό να σας διοικήσει». Όχι, δε θέλουμε ένα Γερμανό να μας διοικήσει. Όχι. Της χρωστάμε λεφτά αλλά δε θα μας διοικήσει ποτέ ένας Γερμανός. Τώρα συναγωνίζονται ποιος είναι πιο αντιμνημόνιο. Δεν είναι μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Είναι ποιος είναι ενάντια στο σαμποτάζ και την πραγματική πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας – ανεξάρτητος με την έννοια ισότιμος μέσα στην Ευρώπη πραγματικά και όχι μπαταχτσής και ζήτουλας – και ποιος θέλει να είναι είτε υποτακτικός των ταπεινώσεων που θα του κάνει η Ευρώπη όσο είναι αναξιοπρεπής και δεν τηρεί της συμφωνίες της χώρας του είτε, το χειρότερο, που θα πάει να γίνει δουλικό του Πούτιν. Αυτό ετοιμάζουν.

Γι’ αυτό έχουν βγει οι φασίστες στο δρόμο κι αναρωτιέται πολύς κόσμος: τι έγινε; Έρχεται η Χρυσή Αυγή, δηλαδή ναζιστές για πρώτη φορά στην Ευρώπη μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στη Βουλή; Ναζιστές!! Το διανοείστε; Ναζιστές με 5%! Γιατί; Γιατί κανένας δεν είπε, «ξέρετε αυτοί είναι ναζιστές». Δεν το είπε στο λαό, δεν το είπε στη νεολαία να ντρέπεται που θα πάει να ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Γιατί τώρα δεν θα ντρέπεται μέσα σ’ αυτό το κλίμα όπου όλοι της κάνανε πλάτες της Χρυσής Αυγής, αλλά αύριο θα ντρέπεται. Θα ντρέπεται όχι στην Ευρώπη, σ’ όλο τον πλανήτη θα ντρέπεται να εμφανιστεί! Γιατί εάν έχει κλείσει κάτι η ανθρωπότητα είναι με το Χίτλερ. Δεν ξέρω, λέει κάποιος, «αριστερός», «δεξιός», «κεντρώος», «βουδιστής», «ορθόδοξος», «καθολικός», «ισλάμ», δεν ξέρω, αυτά είναι σχετικά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Χίτλερ είναι τέρας, οι χιτλερικοί είναι παλιάνθρωποι, τα SS είναι φριχτά. Αυτό είναι στοιχείο του πολιτισμού μου. Δηλαδή, ότι δεν μπορώ τον άλλον να τον βάλω σ’ ένα φούρνο, δεν μπορώ του κομμουνιστή να του βγάλω τα μάτια επειδή διαφωνώ, δεν μπορώ τον δημοκράτη να τον εκτελέσω. Κι ο Μιχαλολιάκος, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους δημοκράτες, εκατό φορές έχει πει ότι θα σας τακτοποιήσουμε όταν έρθουμε. Κι εν πάσει περιπτώσει δεν χρειάζεται να σου πει τι θα κάνει, λέει «είμαι με τον Χίτλερ».

Η νεολαία του στο περιοδικό της «Αντεπίθεση» (αρ. τ. 5, σελ. 23), υμνεί τους έλληνες συνεργάτες του Χίτλερ, τους ταγματασφαλίτες. Αυτούς που πηγαίνανε στην Κοκκινιά, στις γειτονιές όπου είχε κάνει την αντίστασή του το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το πλατύ εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο του ΚΚΕ και ηγεμόνας της εθνικής αντίστασης, και λέγανε «αυτός, αυτός, αυτός» με την κουκούλα και τους παίρνανε και τους λιώνανε στα βασανιστήρια και τους εκτελούσαν κατά χιλιάδες. Αυτούς, τα τέρατα που καίγανε μαζί με τους Γερμανούς και με αρχηγούς Γερμανούς χωριά και κάνανε και τα χειρότερα αίσχη που θα μπορούσαν να κάνουν. Γράφουν λοιπόν στην«Αντεπίθεση» (αρ. τ. 5, σελ. 23) το 2000: «Κανείς απ’ τους άντρες των ταγμάτων ασφαλείας δεν υπήρξε προδότης της πατρίδας του. Το αντίθετο μάλιστα, αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της πατρίδας τους και άδικα υπέφεραν ύβρεις και ταπεινώσεις ακριβώς όπως όλοι οι αληθινοί εθνικοί ήρωες. Τιμή και δόξα στους νεκρούς ήρωες των ταγμάτων ασφαλείας!»

Αυτούς ετοιμάζεται να ψηφίσει ένα μέρος της ελληνικής νεολαίας νομίζοντας ότι ψηφίζει εναντίον του καθεστώτος. Ποιος ψηφίζει εναντίον του καθεστώτος; Αφού το καθεστώς έκανε κόμμα τη Χρυσή Αυγή! Αυτούς τους απόγονους των ταγματασφαλιτών και τους ένθερμους υποστηρικτές της χιτλερικής θηριωδίας τους έχει κάνει πολιτικό κόμμα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος όταν επί τόσα χρόνια τους προστατεύει και αρνείται να τους κάνει ό,τι κάνουν σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη: τουλάχιστον, να τους καταδικάσει αν όχι να τους πετάξει έξω από την πολιτική ζωή και να τους απαγορεύσει τα κόμματα στο βαθμό που έχουνε χρησιμοποιήσει πολύ μαχαίρι, μπουνιές, κλωτσιές και άλλες θρασύδειλες ενέργειες εναντίον και ελλήνων δημοκρατών και κυρίως μεταναστών. Δεν τολμάει να βγει ναζιστής στην Ευρώπη. Εδώ τολμάει και να χαιρετίσει χιτλερικά στο δήμο της Αθήνας! Εδώ λοιπόν τους φυλάνε γιατί είναι το καθεστώς. Και ξέρετε γιατί είναι το καθεστώς; Η Ρωσία που λέγαμε. Είναι φιλορώσοι. Κι όχι μόνο αυτό: Φανατικοί! Όλοι οι φασίστες έχουν γίνει φιλορώσοι, γιατί μυρίζονται πού είναι ο φασισμός, πού είναι ο τύπος που σκοτώνει το δημοσιογράφο, που όποιος του βγει και του μιλήσει θα βρεθεί με μια σφαίρα σαν την Πολιτκόφσκαγια, που όποιος λαός του αντισταθεί θα τον κατασφάξει σαν τους Τσετσένους.

Γι’ αυτό ο εργαζόμενος πρέπει να οργανωθεί. Να μην αφήσει αυτό το πράγμα ούτε στους Βενιζέλους και στους Σαμαράδες ούτε και στους βιομηχάνους. Οι μεν δεν θέλουν, οι άλλοι και να θέλαν δεν μπορούν απ’ την ταξική τους φύση κι απ’ το χαρακτήρα τους σαν ελληνική αστική τάξη που ήταν πάντα δεμένη με τους μεγάλους και ανίκανη. Θέλουμε τα εργοστάσια και θα τα κρατήσουμε με τους όρους της εργατικής τάξης κι όχι με τους όρους των εχθρών, αλλά δεν θα τα καταστρέψουμε επειδή το θέλετε εσείς νεοχιτλερικοί της Ανατολής για να κάνετε την Ελλάδα δουλοκτησία, αποικία.

Ειδοποιούμε το λαό να οργανωθεί. Αν οργανωθεί θα κάνει θαύματα. Και να έχει μέσα του την ΟΑΚΚΕ, μια δυνατή ΟΑΚΚΕ να είναι παντού. Μια οργάνωση για την ανασυγκρότηση ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος να είναι παντού σε όλα τα μέτωπα, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε σχολείο, και να διεκδικεί, να δώσει μάχη απέναντι στους διεφθαρμένους, είτε είναι του ανατολικού μπλοκ είτε απλώς διεφθαρμένοι: διεφθαρμένοι υπάλληλοι, διεφθαρμένες εφορίες, διεφθαρμένοι γιατροί. Ο λαός δεν έχει πάψει να είναι ένας δημοκρατικός λαός, κι εκεί θα την πατήσουν αυτοί. Δεν περιμένουνε πόσο δημοκρατικός είναι αυτός ο λαός και το ‘χει δείξει. Απλώς μπερδεύουν τον κόσμο με την ψευτοδημοκρατία, τη δήθεν δημοκρατία, όπου μέσα βράζει ο φασισμός. Κι αυτό είναι και το μεταναστευτικό ζήτημα που είναι πολύ καίριο και μπερδεύει τον κόσμο και τον διασπά.