Εκεί που τελειώνουν τα προσχήματα, ξεκινά η προβοκάτσια. Και τα προσχήματα που επικαλούνταν οι ιμπεριαλιστές – δυτικοί και ανατολικοί – προκειμένου να προωθήσουν τις θέσεις τους στη Συρία και που έπαιρναν συνήθως τη μορφή του ανθρωπισμού ή της δημοκρατίας εξαντλήθηκαν από τη στιγμή που ο Άσαντ αποδέχτηκε την «ειρηνευτική» πρόταση του ΟΗΕ, στην ουσία της Ρωσίας, για την αποστολή παρατηρητών στη χώρα του τον περασμένο Μάρτη. Οι παραπάνω δυνάμεις δεν είχαν πλέον καμιά απολύτως «νομιμοποίηση» για να ζητήσουν την έξωσή του. Η σφαγή των 108 αμάχων στο χωριό Χούλα που βρίσκεται στην επαρχία Χομς, άντρο της συριακής αντιπολίτευσης, ήρθε για να αλλάξει αυτούς τους συσχετισμούς.

Μέχρι τώρα οι δύο αυτές δυνάμεις παίζουν σε σχέση με τις ΗΠΑ, που χτυπάνε το καθεστώς Άσσαντ απο τα έξω, το ρόλο του καλού ασφαλίτη με στόχο την αντικατάσταση της κεφαλής του συριακού σκληρού δικτατορικού τριτοκοσμικού καθεστώτος από ένα άτομο της αρεσκείας τους. Αυτό όχι από αγάπη για όποια δημοκρατία αλλά γιατί το καθεστώς Άσαντ αποδείχτηκε ότι διέθετε ισχυρές ανεξάρτητες πλευρές με την προσπάθειά του τα τελευταία χρόνια να απεξαρτηθεί από τη Ρωσία και το Ιράν και να διαμορφώσει στενότερες σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία. Γι αυτό η Ρωσία και η Κίνα, όπως και στην Τυνησία, Αίγυπτο και Λιβύη υποστηρίξανε με τρόπο εναντίον του την ισλαμοφασιστική αντιπολίτευση. Όμως αντίθετα με αυτές τις χωρες όπου δεν είχαν πολύ ισχυρά εσωτερικά ερείσματα στη Συρία έχουν μεγάλες δυνατότητες και δεσμούς. Γι αυτό θέλουν να φύγει ένα μέρος του καθεστώτος Άσαντ, το πιο ανεξάρτητο τριτοκοσμικό που εκπροσωπείται από τον ίδιο τον Άσαντ, και να τον αντικαταστήσει ένα δικό τους ενεργούμενο. Γι αυτό η Ρωσία θέλει όπως έχουμε ξαναγράψει τον τελευταίο καιρό (http://www.oakke.gr/na475/475siria.htm) να εγκατασταθεί στη Συρία με το δικό της Ανάν σαν ένας μεσολαβητής μεταξύ της ισλαμοφασιστικής αντιπολίτευσης και του Άσαντ και τελικά να εγκαταστήσει ένα καθεστώς που θα αποτελείται από τους δικούς της μέσα στο σημερινό καθεστώς και από τους δικούς της μέσα στην ισλαμοφασιστική αντιπολίτευση. Τον μεσολαβητή Ανάν τον επέβαλε η Ρωσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με τη βοήθεια κυρίως του Ομπάμα, και για να το πετύχει αυτό άφησε τον Άσαντ να τσακίσει την στρατιωτική δύναμη της αντιπολίτευσης που μόνο έτσι θα δεχόταν την ρωσο-ΟΗΕδικη μεσολάβηση. Όμως μετά από αυτό ο Άσαντ αισθάνθηκε αρκετά ασφαλής και δεν προχώρησε στις πολιτικές υποχωρήσεις σε επίπεδο μεταβατικής εξουσίας που του ζήτησε η Ρωσία. Έτσι η τελευταία σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, την πολιτική ανάλυση και το παρελθόν του έστησε μια από τις συνηθισμένες της προβοκάτσιες, δηλαδή του χρέωσε μια σφαγή αμάχων στο χωριό Χούλα.

Είναι ο ίδιος ο ρώσος υπουργός εξωτερικών που με το θράσος ασύλληπτου δολοφόνου-προβοκάτορα τονίζει τις πραγματικά χτυπητές αναλογίες των δύο επιχειρήσεων, παρομοιάζοντας τη σφαγή της Χούλα με εκείνη που είχε συντελεστεί στο Ρατσάκ του Κοσόβου το Γενάρη του ’99 (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 28/5). Εννοείται όπως και τότε έτσι και τώρα η Ρωσία ρίχνει πλαγίως και αρκετά αθόρυβα την πολιτική ευθύνη της προβοκάτσιας στους άμεσα ωφελημένους, τότε στον φιλοαμερικάνικο UCK και τις ΗΠΑ και τώρα στο φιλοδυτικό κομμάτι του αντικαθεστωτικού στρατού. Τότε όλος ο πλανήτης κατηγορούσε το Μιλόσεβιτς για τη σφαγή των αλβανών αγροτών ενώ τα πορίσματα των σχετικών ερευνών δεν ήταν ποτέ σαφή αλλά αντιφατικά. Π.χ. ένα μεταγενέστερο πόρισμα της ΕΕ έκανε λόγο για σφαγή ενόπλων του UCK και όχι αμάχων όπως μέχρι τότε υποστηριζόταν. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις να επέμβουν στρατιωτικά στη Σερβία και να καταλάβουν το Κόσοβο, εγκαθιστώντας όμως στο κέντρο του Κοσόβου – δηλ. στο αεροδρόμιο της Πρίστινας – τα ρωσικά νεοχιτλερικά στρατεύματα που περνώντας σαν απελευθερωτικά μέσα στη Σερβία υπέταξαν και αυτήν την ως τότε ηγετική των αδεσμεύτων χώρα -στα πλαίσια της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας- στο άρμα της ρώσικης υπερδύναμης. Από κει και πέρα οι πολιτικές εξελίξεις στη Σερβία ήταν προδιαγεγραμμένες.