Η διαρκής απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας καταρρακώνει την Ευρωζώνη στις παγκόσμιες αγορές και φέρνει τις πιο αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε όλο και μεγαλύτερη δυσκολία δανεισμού. Η κρίση πιστωτικής αφερεγγυότητας όλης της ΕΕ με κέντρο την Ελλάδα εξαπλώνεται ταχύτατα και μολύνει κάθε χώρα που αντιμετωπίζει πρόβλημα στην οικονομία της. Δηλαδή κάθε πιστωτικό πρόβλημα σε μια χώρα της Ευρωζώνης προκαλεί τον τρόμο στις αγορές ότι αυτή θα γίνει μια επόμενη Ελλάδα, δηλαδή μια χώρα που «θα κουρέψει» τους πιστωτές της και αυτοί θα χάσουν τα λεφτά τους, ιδιαίτερα αν η ίδια η Ελλάδα χρεωκοπήσει.

Η Ελλάδα παρουσιάζει διαρκώς κι επίτηδες την εικόνα του ανίατου ασθενή παρά τα μαμούθ-δάνεια και τα κουρέματα του χρέους επειδή έτσι θέλουν οι ρωσοκίνητοι κυβερνήτες της. Δηλαδή για τη Ρωσία και τους εγκαθέτους της στην Ελλάδα αυτή πρέπει διαρκώς να καταρρέει όλο και περισσότερο και να σφαδάζει μέσα στην καταστροφή των παραγωγικών της δυνάμεων, μέσα στην ανεργία και στην υπερχρέωση χωρίς όμως να φεύγει από το Ευρώ. Αυτό για να αποτελεί την απόδειξη ότι η κρίση θα μεταδοθεί παντού και θα βυθίσει το ευρώ, εκτός αν επικρατήσει ο αργός θάνατος, η χρόνια εσωτερική διάσπαση και η πιστωτική υποδούλωση της ΕΕ στον ρωσοκινεζικό άξονα με την έκδοση των ευρωομολόγων.

Η αξία της ασταμάτητης ελληνικής πιστωτικής αιμορραγίας και της αντίστοιχης διαρκούς απειλής της για άγρια χρεωκοπία αποδείχτηκε πάλι πρόσφατα όταν η Ισπανία χρειάστηκε στήριξη για τις ελλειμματικές τράπεζες της και τα επιτόκια δανεισμού της άρχισαν να αυξάνονται σταδιακά μέσα στις συνθήκες της ελληνικής πολιτικής κρίσης του Μάη μέχρι που σκαρφάλωσαν παρά τα μέτρα λιτότητας στο απαγορευτικό για τη βιωσιμότητα του χρέους της 7%, οπότε η χώρα υπέβαλε επίσημα το αίτημα για προσφυγή στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης αλλά δίχως μνημόνια νέων επώδυνων και αχρείαστων μέτρων για τον ισπανικό λαό. Η Γερμανία δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό το δίκαιο αίτημα της Ισπανίας για ευνοϊκότερη μεταχείριση. Με αυτά τα δεδομένα η Ισπανία του Ραχόυ προσχώρησε στο μέτωπο Γαλλίας – Ιταλίας κατά της Γερμανίας ελπίζοντας σε μία γρήγορη διάσωση που θα απέτρεπε τα χειρότερα, με αποτέλεσμα στη Σύνοδο Κορυφής να εκδηλωθεί η πρώτη ανοιχτή διάσπαση στην ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Με την εκλογή του Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, έσπασε ουσιαστικά για πρώτη φορά η γαλλογερμανική συνεννόηση που αποτελούσε εδώ και δεκαετίες τον άξονα, τον εγγυητή και το σύμβολο της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Όποτε στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρξε ένας μεγάλος πόλεμος, αυτός ήταν πάνω απ όλα πόλεμος Γαλλίας-Γερμανίας. Τα τρία τελευταία χρόνια της μεγάλης πιστωτικής κρίσης της ΕΕ αυτή η συνεννόηση αποτελούσε ανάχωμα στο αίτημα των ρωσόφιλων, των εθνικιστών του ευρωπαϊκού Νότου και των πάσης φύσεως ηλίθιων οικονομιστών μέσα στην ΕΕ να πληρώνει συστηματικά ο πλεονασματικός Βορράς, και βασικά η Γερμανία τα ελλείμματα του Νότου με την έκδοση ευρωομολόγων, δηλαδή με τον δανεισμό του Βορρά από τρίτους για χάρη του Νότου. Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα μόνο αν προχωρούσε η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ και της ΕΖ. Αλλά η βάση μιας τέτοιας ενοποίησης θα πρέπει να είναι η δημοκρατική διπλωματική και τελικά η στρατιωτική ενοποίηση και όχι η δημοσιονομική ενοποίηση, όπως εξακολουθούν να επιμένουν όλοι οι οικονομιστές και πρώτοι πρώτοι οι ίδιοι οι Γερμανοί. Το: «πρώτα η δημοσιονομική ενοποίηση και μετά τα ευρωομόλογα» βέβαια των Γερμανών είναι καλύτερο από το: «ευρωομόλογα τώρα χωρίς καμιά δημοσιονομική ενοποίηση», αλλά και πάλι μόνο του το πρώτο δεν φέρνει την αληθινή πολιτική ενότητα που είναι το προαπαιτούμενο.

Βέβαια οι ρωσόφιλοι, οι εθνικιστές και άλλοι οππορτουνιστές πολιτικοί του ευρωπαϊκού Νότου καθώς και κάποιοι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι τα ευρωομόλογα θα βγάλουν αμέσως τον ευρωπαϊκό Νότο από την ύφεση και από τη μείωση της κατανάλωσης που φέρνει η μείωση των συνολικών μισθών οπότε και από τα δημοσιονομικά ελλείματα. Αλλά κάθε αύξηση των μισθών με δανεικά - χώρια που πάει κυρίως στους δημόσιους υπάλληλους τους προστατευόμενους από την κάθε πολιτική εξουσία και κάθε σοσιαλφασιστική και σοσιαλδημοκρατική κρατικοσυνδικαλιστική γραφειοκρατία- επιβαρύνει απλά τα κρατικά ελλείμματα οπότε και το κόστος του κρατικού δανεισμού. Κάτι τέτοιο ανατινάζει στις σημερινές συνθήκες την αδύναμη ευρωπαϊκή πολιτική ενότητα. Το ίδιο κάνουν και οι παραγωγικές επενδύσεις με δανεικά. Γιατί στην ΕΕ και γενικά στη Δύση δεν λείπουν σήμερα κεφάλαια. Ειδικά τα δυτικά μονοπώλια είναι «σκασμένα» από συσσωρευμένα ανεπένδυτα κεφάλαια που έχουν προέλθει κυρίως από την υπερεκμετάλλευση των εργατών του Νότου, σοσιαλφασιστικού ή μη. Εκείνο που λείπει στην Ευρώπη είναι κεφάλαια που θα επενδυθούν με όρους πολιτισμένων μισθών και όχι μισοδουλοκτητικών στα οποία έχουν κακομάθει τα μονοπώλια και τα στελέχη τους. Αλλά αυτό είναι πολιτικό ζήτημα που μπορεί να το θέσει στις αστικές τάξεις της ΕΕ μόνο ένα ισχυρό εργατικό κίνημα και μάλιστα που θα φροντίσει να ενοποιηθεί πανευρωπαϊκά και όχι κάποιοι κεϋνσιανοί και ψευτοκεϋνσιανοί στις ξεχωριστές ευρωπαϊκές χώρες.

Ο κεϋνσιανισμός χρησιμοποιεί το κρατικό έλλειμμα, δηλαδή το δημόσιο δανεισμό και τα κρατικά κεφάλαια που διοχετεύονται στην παραγωγή και τελικά στην κατανάλωση σαν προσωρινό γιατρικό των μεγάλων κρίσεων. Γιατί με τις κρατικές παροχές και τις επενδύσεις για το χτύπημα της ανεργίας και με το συνακόλουθο ζωντάνεμα της συνολικής ζήτησης, δηλαδή με την τόνωση της εσωτερικής αγοράς, ξεμπλοκάρονται τελικά οι σταματημένες κεφαλαιικές επενδύσεις. Αλλά αυτό έχει νόημα σε αρκετά μεγάλες και προστατευμένες κρατικές οικονομίες και όχι πάνω σε ξέφραγες παγκοσμιοποιημένες οικονομίες σαν τη σημερινή. Στην τελευταία περίπτωση η αύξηση σε κάποιες χώρες των κρατικών επενδύσεων ή των μισθολογικών αμοιβών με δανεικά θα πάνε σε μεγαλύτερες εισαγωγές από χώρες χειρότερου μεροκάματου, δηλαδή πάλι θα πάνε σε χειροτέρευση του κρατικού ελλείμματος, ή αν οι επενδύσεις γίνουν με μεγάλη φορολόγηση του μεγάλου κεφάλαιου, πράγμα γενικά πολύ καλό, αυτό θα μπορεί να μετακινηθεί με άνεση σε περιοχές του πλανήτη χαμηλότερης φορολογίας και θα πέσουν οι δουλειές και οι μισθοί στη χώρα ψηλής φορολογίας. Γι αυτό δεν υπήρξε ποτέ διακρατικός κεϋνσιανισμός εκτός αν θεωρεί κανείς λαθεμένα ότι κάτι τέτοιο ήταν οι επιδοτήσεις του βιομηχανικού Βορρά στον ευρωπαϊκό Νότο σε μια πρώτη φάση ενοποίησης της ΕΕ όπου η απόσταση στην ανταγωνιστικότητα Βορρά-Νότου ήταν πελώρια. Αυτό όμως ήταν απλά μια πολιτική αντιστάθμισης των εμπορικών πλεονεκτημάτων του Βορρά λόγω της κατάργησης κάθε εμπορικού προστατευτισμού του Νότου.

Μέτρα κρατικής τόνωσης των μισθών και της κατανάλωσης ή κρατικών επενδύσεων, δεν έχουν νόημα όσο το εργατικό μεροκάματο έχει τέτοιο ανταγωνισμό από τις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ και κυρίως από την Κίνα. Είναι σκέτη δημαγωγία που προορίζεται για τις κάθε λογής «φαγάνες» του Νότου και τον κάθε διασπαστή της ΕΕ. Αυτά τα μέτρα έχουν νόημα μόνο αν στηρίζονται σε ένα ισχυρό διευρωπαϊκό διεκδικητικό εργατικό κίνημα που σήμερα παντού το έχουν υπονομεύσει οι σοσιαλφασίστες και οι σοσιαλδημοκράτες και διευρωπαϊκά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Ένα τέτοιο κίνημα θα απαιτεί και την ανάλογη δημοκρατική ευρωπαϊκή ενοποίηση μέσα από την οποία θα μπορεί να επιβάλει στις αστικές τάξεις της ΕΕ κάποιους ελάχιστους ευρωπαϊκούς μισθούς, κάποια χαμηλά συνταξιοδοτικά όρια και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και περίθαλψης, που σήμερα χαμηλώνουν εξαιτίας και του ενδοευρωπαϊκού καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Κυρίως όμως θα απαιτεί μέτρα εμπορικού προστατευτισμού της ΕΕ από τον αθέμιτο σε πολλά επίπεδα ανταγωνισμό των μονοπωλιστών της Κίνας καθώς και των ευρωπαίων μονοπωλιστών που συνεργάζονται με αυτούς, καθώς και μέτρα αντίστασης στους ενεργειακούς μονοπωλιστές του Κρεμλίνου. Αυτά τα δύο τελευταία σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης θα πρέπει α) να συμπαραστέκονται θερμά και έμπρακτα στους εργαζόμενους της Κίνας και στους ηρωικούς δημοκράτες της β) να συμπήξουν αντιφασιστικό μέτωπο κύρια ενάντια στη Ρωσία και στους ναζί και εθνορατσιστές κανίβαλους που αυτή καθοδηγεί ή ενθαρρύνει σε όλη την Ευρώπη και γ) να παλέψουν για την ενεργειακή αυτοδυναμία της Ευρώπης σε συνεργασία με τον τρίτο κόσμο. Επίσης θα πρέπει ένα τέτοιο εργατικό κίνημα να απαιτεί στο μίνιμουμ πρόγραμμά του μια δημοκρατική ΕΕ με δικό της στρατό που να είναι ανεξάρτητος και από τον πολιτικοστρατιωτικό ηγεμονισμό των ΗΠΑ που επιβάλλει στην ΕΕ τη δική του καταστροφική για την ΕΕ πολιτική στον τρίτο κόσμο η οποία είναι μάλιστα σήμερα με την πολιτική Ομπάμα εντελώς φιλορώσικη.

Αλλά κανείς δεν ζητάει σήμερα κανένα από αυτά τα μέτρα από τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό Βορρά γενικότερα. Αντίθετα αυτοί που πιέζουν τώρα τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό Βορρά τους πιέζουν ουσιαστικά για την αναδιανομή του κεφαλαίου τους ( γιατί και η πιστοληπτική δυνατότητα αυτών των χωρών είναι ουσιαστικά μέρος του κεφαλαίου που έχουν στη διάθεσή τους) υπέρ του ευρωπαϊκού Νότου. Και αυτοί που τους πιέζουν και μάλιστα εντελώς ωμά είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα. Ο Πούτιν μάλιστα πήρε θέση υπέρ του Μόντι τον Μάρτη λέγοντας ότι «τα κάνει όλα σωστά και κινείται σε απολύτως ορθή κατεύθυνση» in.gr 3 Μάρτη. Στην ουσία εδώ και καιρό όλες οι συνεδριάσεις κορυφής της ΕΕ για την αντιμετώπιση της ατέλειωτης κρίσης είναι ο χώρος και ο χρόνος της άσκησης μάξιμουμ πίεσης των χειρότερων ιμπεριαλιστών για τη διάσπαση της ΕΖ με κεντρικό πολεμικό σύνθημα την έκδοση των ευρωομολόγων που τώρα, επειδή ο Βορράς αντιστέκεται έντονα, περικυκλώνεται με το πιο τακτικό και πιο γενικόλογο σύνθημα που λέγεται «αμοιβαιοποίηση του χρέους». Οι βασικοί αγωγοί αυτής της πίεσης στο εσωτερικό της ΕΖ είναι κυρίως οι ρωσόδουλοι προβοκάτορες που διοικούν την Ελλάδα και που παροξύνουν και μεταδίνουν την πιστωτική κρίση. Από κοντά τους είναι τα περισσότερα καίρια ηγετικά στελέχη των οικονομικών ευρωθεσμών. Αυτά έχουν εκλεγεί αθόρυβα, δηλαδή «συναινετικά» και μένουν χρόνια στις νευραλγικές θέσεις τους ακριβώς επειδή έχουν τουλάχιστον άριστες σχέσεις με τη ρώσικη πολιτική και τους φίλους της στην ΕΕ. Τέτοιοι είναι, επαληθευμένοι από αλλεπάλληλες πρακτικές τους τα δυο τελευταία χρόνια της μεγάλης κρίσης, ο Ολι Ρεν- ο άνθρωπος που έχωσε την ρώσικη βόμβα που λέγεται διαμελισμένη Κύπρος στην ΕΕ, ο Γιουνκέρ που θέλει ανοιχτά μια έντονη ρώσικη χρηματιστική παρουσία στην ΕΕ, ο «συναινετικός» Ρομπάυ που όλο και περισσότερο αποχτάει ηγετικό ρόλο σαν διαιτητής μεταξύ Βορρά και Νότου ενώ διαρκώς μαχαιρώνει την κρίσιμη στιγμή τη Γερμανία, και ο «ευρωομολογιστής» πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σούλτς. (Η «συναινετική» εντελώς ρωσόδουλη Αστον δεν ανακατεύεται στα οικονομικά για να μπορεί, τώρα που η ΕΕ είναι βυθισμένη σε αυτά, να λειτουργεί άνετα σαν υπουργός εξωτερικών της ΕΕ και να διεκπεραιώνει 100% τη ρώσικη διπλωματική γραμμή σε όλα τα βασικά μέτωπα και βασικά στο μεσανατολικό-αραβικό). Με τους παραπάνω έχει περάσει σε συμμαχία στα ευρωομόλογα ο γενικά αντιρώσος και γι αυτό άγρια βομβαρδισθείς για να μην πάρει τη δεύτερη θητεία του Μπαρόζο. Πάντως η αρκετά αντιγερμανική στάση του έχει τα δίκια της αφού στην πράξη Σαρκοζύ και Μέρκελ ποδοπάτησαν πάνω στην κρίση την Κομισιόν, δηλαδή μια βασική θεσμική λειτουργία της Ένωσης και την αντικατάστησαν πρακτικά από την διακρατικό τους ηγετικό δίδυμο. Κάτι τέτοιο δεν το έκαναν ποτέ οι προκάτοχοι της Μέρκελ και του Σαρκοζύ αν και κανείς τους δεν βρέθηκε σε τόσο έκτακτες περιστάσεις.

Με τις υπερδυνάμεις μαζί τους, οπότε και με το ΔΝΤ μαζί τους και με αυτούς όλους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται γεμάτοι χαρά σε κάθε σύνοδο αλλά έχοντας μαζί τους και τον Ντράγκι τον διευθυντή της ΕΚΤ τουλάχιστον στο ζήτημα των ισπανικών τραπεζών, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί ο Μόντι, και από πίσω του πιο διακριτικά ο Ολάντ, πήραν μαζί τους και τον καταταλαιπωρημένο Ραχόυ. Πρόκειται κυρίως για τις 3 πιο μεγάλες χώρες της ΕΖ που απομονώσανε στις 29 Ιούνη τη Γερμανία και μαζί της τις εξοργισμένες με τον Νότο, ιδιαίτερα με την Ελλάδα, Ολλανδία και Φινλανδία. Δηλαδή η Μέρκελ σαν ηγέτης όλου του Βορρά της ΕΖ αναγκάστηκε να δεχτεί διάσωση των ισπανικών τραπεζών με 100 δις Ευρώ χωρίς να χρεωθεί τη διάσωση το ισπανικό κράτος. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα για «αμοιβαιοποίηση του χρέους» χωρίς να έχει καν προηγηθεί η δημοσιονομική ενοποίηση. Βέβαια η Γερμανία ζήτησε και πέτυχε σαν αντάλλαγμα να υπάρξει μια μονοπρόσωπη κεντρική τραπεζική αρχή, όχι υποχρεωτικά ο Ντράγκι, που θα ελέγχει τις ισπανικές τράπεζες και ώσπου να γίνει αυτό τα λεφτά της διάσωσης, τα πρώτα 30 δις θα γραφτούν σαν ζημιά στον ισπανικό πρυπολογισμό. Αυτή ήταν μια μέθοδος για κέρδισμα χρόνου από τη Γερμανία και λίγο μετά η Ολλανδία, η Φινλανδία και ένα πλήθος από γερμανούς οικονομολόγους πρώτης γραμμής της κυβερνητικής παράταξης βγήκαν να διαφωνήσουν με τη συμφωνία. Έτσι η διελκυνστίδα ξανάρχισε πάνω στο ζήτημα πως, πότε και από ποιον θα ελεγχθούν οι ισπανικές τράπεζες και ποτέ θα ελαφρύνει πραγματικά το ισπανικό κρατικό χρέος. Στην ουσία η πολιτική κρίση βάθυνε χωρίς να έχει σωθεί ουσιαστικά η Ισπανία, δηλαδή χωρίς να έχουν ανεβεί τα σπρεντ της παρά μόνο προσωρινά.

Νομίζουμε ότι ούτε για την ΕΖ ούτε για την Ελλάδα δεν υπάρχει διέξοδος όσο δεν δίνεται πολιτική λύση στο άμεσο και βαριά κακοφορμισμένο οικονομικό πρόβλημα της ΕΖ, στον καρκίνο της ΕΖ που λέγεται διαρκής, ακήρυχτη αλλά επαπειλούμενη ανά πάσα στιγμή να κηρυχθεί ελληνική χρεωκοπία.

Οι «νότιοι» ή «οι βόρειοι» που προσπαθούν να κλείσουν την ισπανική και την ιταλική πιστωτική πληγή όπως προηγούμενα την πορτογαλική και την ιρλανδική χωρίς να λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής πιστωτικής αιμορραγίας και της απειλής χρεωκοπίας θα αποτυγχάνουν διαρκώς και θα καταλήξουν να διαλύσουν ή να υποδουλώσουν την ΕΕ στους χειρότερους εχθρούς της. Η λύση του ελληνικού προβλήματος είναι η κατάργηση του εκβιασμού των προβοκατόρων κυβερνητών που βασανίζουν τη χώρα μας, που την εξαθλιώνουν, που γκρεμίζουν τα εργοστάσιά της, που διώχνουν τρομοκρατώντας τους καταθέτες των τραπεζών, που δεν μαζεύουν ούτε τους έτοιμους φόρους (δες διαρκή παράταση για τις φορολογικές δηλώσεις την ώρα που αδειάζουν τα ταμεία) και που απειλούν ότι θα την σκοτώσουν, δηλαδή ότι θα κάνουν ξαφνικά μια άγρια χρεωκοπία οπότε θα πάρουν μαζί τους στον τάφο όλη την Ευρώπη αν η ΕΖ και βασικά ο Βορράς της ΕΖ δεν τους σώνει μόνιμα με νέα δανεικά ή με νέα μνημόνια ή τέλος πάντων αν δεν δέχεται τις διαρκείς υπαναχωρήσεις τους και βασικά το φανερό πια σε όλους επενδυτικό τους σαμποτάζ.

Ο εκβιασμός αυτός έχει αποδειχτεί ως τώρα ότι πιάνει, δηλαδή το κάθε φορά « πέφτω (ή καλύτερα ρίχνω την Ελλάδα) από το μπαλκόνι αν δεν έχω ένα νέο πακέτο» των προβοκατόρων που μας διοικούν καταφέρνει και σηκώνει κάθε τόσο τα σπρεντ του Νότου και έτσι βαθαίνει την ευρωπαϊκή κρίση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν τα σπρεντ ανεβαίνουν εντελώς αυθόρμητα από πανικόβλητους κατόχους κρατικών ομολόγων της νότιας Ευρώπης κάθε φορά που οι προβοκάτορες κάνουν πως αυτοκτονούν ή αν βάζουν και οι χρηματιστές του ανατολικού κεφάλαιου το χέρι τους σε αυτή τη δουλειά. Το σίγουρο είναι ότι καμιά Ισπανική και ιταλική διάσωση και κανένα ευρωομόλογο και καμιά αμοιβαιοποίηση του χρέους δεν θα βγάλει την ΕΖ από την κρίση όσο δεν τσακίζεται ο διαρκώς ανανεούμενος εκβιασμός των ελλήνων ρωσόδουλων. Αν αυτοί δεν τσακιστούν τότε ο ελληνικός λαός και η χώρα ολόκληρη θα υποφέρουν το πιο φριχτό μαρτύριο και μαζί τους όλη η Ευρώπη. Δεν αποκλείουμε οι προβοκάτορες και σαμποταριστές να φροντίζουν να έχουν μισοάδεια τα ταμεία για συντάξεις και φάρμακα το φθινόπωρο για να μπορούν να διαπραγματευτούν τότε με την ΕΕ όχι μόνο με απειλή άγριας χρεωκοπίας αλλά και με πολιτικούς όρους επαπειλούμενης ανθρωπιστικής κρίσης για να συγκλονίσουν για μια ακόμα φορά όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους λόγους που δεν μαζεύουν τους φόρους, που δεν κάνουν έστω γρήγορα τις βρώμικες ιδιωτικοποιήσεις υπέρ κύρια των ανατολικών που ετοιμάζουν, που καθυστέρησαν τον δανεισμό από την τρόικα με μια ακόμα περιττή εκλογική μάχη, που καθυστερούν την διαδικασία της ανακεφαλαιοπόιησης των τραπεζών, που γενικά σκοτώνουν όπως και όπου μπορούν την οικονομία.

Η εξωτερική και η εσωτερική απάντηση στους προβοκάτορες κυβερνήτες μας, βασικά στα 7 πολιτικά κόμματα που είναι ουσιαστικά στην εξουσία πρέπει είναι κοινή. Οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό πρέπει να απαιτήσουν από την κυβέρνηση και από τους αντιπολιτευτικούς στημένους αβανταδόρους τους να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για μια συναινετική έξοδο από την ΕΖ με ταυτόχρονη παραμονή της στην ΕΕ. Η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβιστεί όσο γίνεται πιο γρήγορα από την ΕΖ που είναι ο παράδεισος των προβοκατόρων. Αυτοί θέλουν ιδιαίτερα υποδείξεις και μνημόνια πείνας από τους χειρότερους εχθρούς τους που τους ονομάζουν υποκριτικά «εταίρους» για να τα δείχνουν στον ελληνικό λαό σαν σαδιστικές απαιτήσεις τους που φταίνε για τη φτώχεια του και μετά να μπαίνουν επικεφαλής του ενάντια στις υποδείξεις αυτές αλλά μένοντας στην ΕΖ και κάνοντας οικονομικό σαμποτάζ κατά της χώρας μας, σαμποτάζ που δεν το βλέπει όμως ο ελληνικός λαός. Γι αυτό το λόγο αν η Ευρώπη δεν θέλει να διασπαστεί και ειδικά αν ο Βορράς που μπορεί να δώσει περισσότερα χρήματα δεν θέλει να απομονωθεί πολιτικά πρέπει αφού ζητήσει συνομιλίες για έξοδο της χώρας μας από την ΕΖ να παραχωρήσει σε αυτήν ένα τελευταίο ισχυρό πακέτο δανεισμού με μηδενικό επιτόκιο και πολύ μακρόχρονης αποπληρωμής και να το δώσει στο ελληνικό κράτος να το διαχειριστεί όπως νομίζει για τη μεταβατική περίοδο προς τη δραχμή. Αυτό το ποσό μπορεί να πάει μαζί με όλα τα άλλα στον αγύριστο αλλά αυτή είναι η μόνη περίπτωση για να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι η μοίρα του έθνους είναι στα χέρια του και όχι των δανειστών και έτσι να καταλάβει σε κάποιο καθόλου μακρυνό διάστημα τους απατεώνες και τους σαμποταριστές που τον διοικούσαν και τους εντολείς τους και να τους πετάξει από την εξουσία. Επίσης κανείς έξω δεν θα μπορεί να πει ότι η Ευρώπη δεν έδειξε αλληλλεγγύη στον ελληνικό λαό όσο και μη συναινετικά και αν φερθούν οι κυβερνήτες μας εγκάθετοι του Πούτιν που δεν θα δεχτούν ποτέ να αποχωρήσουν εθελοντικά από την ΕΖ τουλάχιστον πριν την διαλύσουν. Αλλά μια έξοδος της Ελλάδας από την ΕΖ ακόμα και αν γίνει συναινετικά θα προκαλέσει κραδασμούς στον ευρωπαικό Νότο, δηλαδή ύψωση των επιτοκίων δανεισμού. Σε αυτήν την περίπτωση η ΕΕ και ειδικά ο Βορράς της ΕΖ θα πρέπει να έχει ετοιμάσει ένα ταυτόχρονο και πελώριο πακέτο δανεισμού αλληλλεγγύης για το Νότο για να τσακίσει τις απόπειρες αποσταθεροποίησης και υπερσπέκουλας που θα εκδηλωθούν από τους ιμπεριαλιστές. Τότε θα πρέπει να δοθούν αυτά τα πελώρια κεφάλαια επειδή και ο Νότος και ο Βορράς θα έχουν αποδείξει ότι ενώθηκαν πολιτικά για να λύσουν με βαριές οικονομικές θυσίες και αμοιβαία εμπιστοσύνη το ελληνικό πρόβλημα που στο βάθος του είναι το πολιτικό πρόβλημα του εισοδισμού του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και νεοναζισμού μέσα στην ΕΕ. Θέλουμε να πόύμε ότι η ΕΕ πρέπει να λύσει με οικονομικά γενναιόδωρο τρόπο το ελληνικό πρόβλημα από κάθε πλευρά κυρίως για πολιτικούς λόγους. Γιατί η Ρωσία δεν θα χτυπήσει μια τέτοια λύση με λύσσα μόνο μέσα από την Ελλάδα. Ήδη μια από τις βαρύτερες κατηγορίες για εθνοπροδοσία έχει αρχίσει να γίνεται η κατηγορία για επιστροφή στη δραχμή που αρχικά τη ρίξανε στρατηγικά οι σκληροί σοσιαλφασίστες όπως και η ίδια η Ρωσία αλλά τώρα έχουν αρχίσει να την κρατάνε σε δεύτερο πλάνο για τις ανάγκες της φάσης. Η Ρωσία δείχνει ήδη με τους φίλους της μέσα στην ΕΖ πόσο πολύ δεν θέλει τώρα την αποχώρηση της Ελλάδας και πόσο οι Ρεν, Γιουνκέρ, Μόντι, και Ομπάμα σκίζονται για στήριξη ως το τέλος της Ελλάδας εντός της ΕΖ όσο και αν θυμώνουν με την ασυνεπή εντελώς απατεωνίστικη στάση των ηγετών της οι ευρωπαϊκοί λαοί.

Οι γερμανοί και γενικά οι βόρειοι αστοί ακολουθούν στην ουσία μια αντίθετη πολιτική από αυτήν που έπρεπε να ακολουθήσουν. Έτσι από τη μια αποθρασύνουν τους ρωσόδουλους στην Ελλάδα με το να τους τροφοδοτούν με δανεικά και αγύριστα και ταυτόχρονα να αναλαμβάνουν εκείνοι (οι βορειοευρωπαίοι) το βάρος της πείνας του ελληνικού λαού και από την άλλη απογοητεύουν με άχρηστές τσιγγουνιές τους ηγέτες και τους λαούς του ευρωπαικού Νότου που προσπάθησαν να σταθούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους αλλά τιμωρούνται από την ατέλειωτη απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας.