Όταν προχθές ο πιο κορδωμένος νταής αυτής της συμμορίας βιαιοπράγησε μπροστά στις κάμερες εναντίον δύο γυναικών εκπροσώπων δύο κομμάτων που τη μία μάλιστα την ξυλοφόρτωσε, αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι είπαν  ότι καλά τους έκανε γιατί αυτές οι δύο γυναίκες και τα κόμματα στα οποία ανήκουν, έχουν επίσης χρησιμοποιήσει βία κατά καιρούς, και κατά καιρούς σε αρκετά μεγάλη κλίμακα, κατά πολιτικών αντιπάλων ακόμα και κατά τμημάτων του πληθυσμού. Και πράγματι έχουν ασκήσει. Οι πιο ενθουσιασμένοι από αυτούς τους ανθρώπους, που όπως είπαμε βλέπουν επιφανειακά τα πράγματα και είναι απληροφόρητοι, λένε ότι αυτή η συμμορία είναι η μόνη δύναμη μέσα στη Βουλή, που θα μπορεί να δείρει αυτούς τους σάπιους και διεφθαρμένους ανθρώπους απ’ όλα τα κόμματα που διοικούν την Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια και που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. «Τι είναι» – λένε- «λίγη βία παραπάνω από αυτήν που υποφέρουμε όλοι εμείς εξ αιτίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος; Στο κάτω-κάτω  άμα αυτά τα «λαϊκά παιδιά» που δέρνουν το παρακάνουν, εμείς έτσι όπως τους φέραμε στη Βουλή έτσι θα τους ξεφορτωθούμε κιόλας».

Το πιο ολέθριο λάθος στις παραπάνω έτσι κι αλλιώς αντιδραστικές αντιλήψεις είναι το εξής: τα νέα αυτά  «λαϊκά παιδιά»  δεν είναι καθόλου αντικαθεστωτικά. Και δεν ήρθανε κατά κανένα τρόπο για να τιμωρήσουν έστω και σ’ ένα ασήμαντο ποσοστό τον  παλιό πολιτικό κόσμο. Αντίθετα. Αποτελούν το πιο παλιό, το πιο σκληρό, το πιο σάπιο κομμάτι του παλιού πολιτικού κόσμου που υποτίθεται θέλουν να εκκαθαρίσουν από τους αμαρτωλούς του. Ο λόγος για τον οποίο αυτοί οι τραμπούκοι είναι σε θέση να μαχαιρώνουν και να κατεβάζουν από τα λεωφορεία μετανάστες και να δέρνουν μπροστά στην κάμερα γυναίκες εκπροσώπους ισχυρότατων κατά τ’ άλλα πολιτικών κομμάτων και να μην παθαίνουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα είναι ακριβώς επειδή έχουν βαθιά και πλατιά καθεστωτική πολιτική κάλυψη. Για την ακρίβεια έχουν κάλυψη από τις πιο ισχυρές ηγετικές δυνάμεις μέσα σε όλο το πολιτικό φάσμα και σε όλα τα κόμματα. Δέστε για παράδειγμα την αντίδραση των κομμάτων στο πρώτο και μοναδικό ξυλοδαρμό σε τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ πολιτικών κομμάτων και μάλιστα προεκλογική και μπροστά στα μάτια όλου του λαού. Ποτέ κανείς σε μια τέτοια τηλεοπτική συζήτηση δεν απάντησε σε λόγια με βία όπως έκανε ο ναζί-Κασιδιάρης όταν έριξε το ποτήρι με το νερό στο πρόσωπο της Δούρου. Μόνο γι αυτό,  το πολιτικό κόμμα που ο εκπρόσωπός του φέρθηκε  με αυτό τον τρόπο έπρεπε να καταδικάσει την πράξη αυτή με σαφήνεια. Κι ακόμα περισσότερο έπρεπε να καταδικάσει τον ξυλοδαρμό της Κανέλλη. Η «Χρ.Αυγή» ακριβώς επειδή είναι μια ναζιστική και κυνικά εγκληματική συμμορία  όχι μόνο δεν το έκανε αυτό αλλά δικαιολόγησε τη στάση του εκπροσώπου της. Που σημαίνει ότι κάτω από ανάλογες συνθήκες οποιοσδήποτε εκπρόσωπός της έχει να το ελεύθερο και μάλιστα την ενθάρρυνση από το κόμμα του να το ξανακάνει.

Μετά από αυτή τη συμπεριφορά όφειλε το ΕΣΡ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης)  το οποίο εγκρίνεται από όλα τα κόμματα της Βουλής να αποπέμψει το τραμπούκικο κόμμα από κάθε του τηλεοπτική εμφάνιση τουλάχιστον για όσο κρατούσε αυτή τη στάση απέναντι στον ξυλοδαρμό.  Αντίθετα το ΕΣΡ αποφάσισε ομόφωνα χωρίς να το καταγγείλουν τα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ , ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, να υποχρεώνει τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς να καλούν στις συζητήσεις τη ναζιστική συμμορία και να προβάλλουν τις εμετικές ρατσιστικές θέσεις της. Επειδή κάποιοι σταθμοί  δήλωσαν ότι από δω και μπρος δεν θα ξανακαλούσαν τη ναζιστική συμμορία στις συζητήσεις που επέβαλε το ΕΣΡ αναγκάστηκε η «Χρ. Αυγή» να ανακοινώσει ότι η ίδια ότι τάχα με πρωτοβουλία της δεν θα ξαναπήγαινε στις συζητήσεις. Αυτό το έκανε η ναζιστική συμμορία για να μη φέρει σε δύσκολη θέση, δηλαδή να μην αποκαλύψει τη φιλοχρυσαυγίτικη στάση του ΕΣΡ και έμμεσα των άλλων κομμάτων. 

Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως το λεγόμενο ΚΚΕ προσπάθησε να υποβιβάσει τη σημασία του πλήγματος σαν ένα φασιστικό χτύπημα στην πολιτική δημοκρατία και να το εμφανίσει, ισοπεδώνοντάς το,  σαν μια σύγκρουση γενικά κεφάλαιου – εργασίας. Ακόμα πιο τερατώδης ήταν η στάση της ΝΔ και του  αρχηγού της Σαμαρά, που αντί να ζητήσει τουλάχιστον από το λαό την πολιτική απομόνωση του ναζιστικού κόμματος,  τον κάλεσε να μην επιτρέψει τον «εθνικό διχασμό». Δηλαδή κάλεσε το λαό και όλα τα πολιτικά κόμματα να ενωθούν με τους τραμπούκους ναζιστές. Όμως δεν μπορεί να υπάρχει καμιά εθνική ενότητα με τους υμνητές του Χίτλερ, βασανιστή και υποδουλωτή του ελληνικού λαού, και με τους υμνητές των συνεργατών του Χίτλερ των δοσιλόγων ταγματασφαλιτών της Κατοχής.  Και για όποιον δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο Σαμαράς ήρθε η δήλωση Ψωμιάδη ότι η Χρυσή αυγή και η ΝΔ είναι «αδελφά κόμματα».

Αλλά μήπως είναι αυτή η μόνη απόδειξη της κάλυψης που έχει αυτή η συμμορία από το διακομματικό σύστημα; Σε ποιο κράτος του κόσμου θα επέτρεπαν οι Αρχές τη νομιμότητα σε ένα κόμμα που υπερασπίζει το ναζισμό, τον αντισημιτισμό, το ρατσισμό και που έχει ασκήσει βία χιλιάδες φορές από την ίδρυσή του εναντίον εκατοντάδων και χιλιάδων απροστάτευτων ανθρώπων;

Πόσες και πόσες φορές η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία, η ΟΑΚΚΕ αλλά και πολιτικές προσωπικότητες δεν έχουν επιμείνει ότι τέτοιες συμμορίες πρέπει να βγαίνουν εκτός νόμου και στην Ελλάδα όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη; Κι αυτό γιατί ένας πολίτης μπορεί να αντιμετωπίσει έναν τραμπούκο ή έναν δολοφόνο μεμονωμένο, όμως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια μεγάλη συμμορία αν αυτή δεν είναι παράνομη. Πως ένας απλός πολίτης ή ένας μετανάστης θα μπορούσε να καταθέσει ενάντια σε μια δολοφονική συμμορία και μάλιστα αν αυτή έχει και βουλευτικούς θώκους; Κι όμως όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα όχι μόνο άφησαν νόμιμη τη «Χ.Α» όλα αυτά τα χρόνια αλλά έκρυβαν μεθοδικά και τα εγκλήματά της και το ναζιστικό της χαρακτήρα από το λαό. Έκρυβαν τις θέσεις της για τη γερμανική κατοχή και την άφηναν να παριστάνει την πατριωτική δύναμη. Κι όχι μόνο αυτό. Την άφησαν να κυριαρχήσει σε μια ολόκληρη γειτονιά του κέντρου της Αθήνας, τον Αγ. Παντελεήμονα και να επιβάλει αυτή το νόμο της και να γίνει αυτή αστυνομία στη θέση της αστυνομίας.

Και νάταν μόνο αυτά; Θα ήταν δυνατόν να καταθέτει στεφάνι η Χρυσή αυγή αφού συμμετείχε ένστολη στη μαθητική παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου 2011 στη Λούτσα (Αρτέμιδα)  χωρίς καμία διαμαρτυρία από κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα να υπάρξει εναντίον της; Θα ήταν δυνατόν το ΠΑΜΕ στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου να χειροκροτεί θερμά αντιπροσωπεία της «Χρ. Αυγής»  με επικεφαλής τον Κασιδιάρη και μόλις αυτή η σύμπραξη καταγγέλθηκε στο διαδίκτυο, να λέει ότι δεν κατάλαβε ποιοι ήταν; Ή μήπως δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που στα πλαίσια του κινήματος «δεν πληρώνω» συνεργάστηκε επίσημα στα διόδια της Κατερίνης με τον χρυσαυγίτη Αστέριο Χάμο και την ομάδα του; Ή μήπως δεν  ήταν οι ηγεσίες και τα στελέχη όλων των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων που καθόντουσαν ευχαρίστως δίπλα στη «Χρ. Αυγή» σε όλες τις συναντήσεις της Διακομματικής Επιτροπής σε όλες τις εκλογές και συναποφάσιζαν μαζί της για τη διανομή του ραδιοτηλεοπτικού χρόνου; Και το έκαναν αυτό εντελώς συνειδητά,  γιατί παρέμεναν στη θέση τους, όταν η ΟΑΚΚΕ σε κάθε τέτοια εκλογική συνεδρίαση τα καλούσε να αποχωρήσουν, όπως αποχωρούσε η ίδια αρνούμενη να συνεδριάζει με ναζιστές.

Ποια είναι όμως η βαθύτερη αιτία που το καθεστώς προστατεύει τόσα χρόνια τη Χρυσή Αυγή; Η εξήγηση βρίσκεται μέσα στις πολιτικές θέσεις των ναζιστών. Οι χρυσαυγίτες έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό με όλο το πολιτικό καθεστώς που συνιστά ένα είδος άτυπης εθνικής πολιτικής συμφωνίας. Έχουν τη θέση ότι η χώρα πρέπει να κινηθεί στρατηγικά προς τη Ρωσία του Πούτιν. Μάλιστα ενώ κάποια από τα υπόλοιπα κόμματα «απαλύνουν» κάπως την κίνησή τους προς τη Ρωσία μιλώντας και για την ισόρροπη σχέση με την Ευρώπη, η «Χρ. Αυγή»  προσανατολίζει προς την πιο φασιστική Ρωσία αυτήν όλο το στρατηγικό μέλλον της χώρας. Αυτή η κατεύθυνση των νεοναζιστών είναι τόσο έντονη ώστε σε αντίθεση με όλους τους ομοϊδεάτες τους, κλασσικούς ναζιστές που είναι παγανιστές, αυτοί εμφανίζονται σαν ντούροι ορθόδοξοι θεοσεβούμενοι χριστιανοί όπως ακριβώς η Ρωσία του Πούτιν.  Αυτός λοιπόν ο νέος «εθνικός», διακομματικός προσανατολισμός της χώρας είναι αυτός που τους κάνει προστατευόμενους του καθεστώτος.

Κι έτσι ενώ οι περισσότεροι ψηφοφόροι των περισσότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων έχουν γενικά δημοκρατικές και αντιφασιστικές διαθέσεις οπότε έχουν σοβαρή αντίθεση με αυτή τη συμμορία, οι ηγεσίες τους προσπαθούν να εξομαλύνουν αυτή την αντίθεση δηλαδή να την ελαττώσουν χωρίς να γίνουν αντιληπτές. Γι αυτό κάθε τόσο «ρίχνουν» και μερικές καταγγελίες στη Χρυσή Αυγή, ιδιαίτερα όταν η μπόχα που βγαίνει από τη δραστηριότητά της δεν μπορεί να συγκρατηθεί και φτάνει μέχρι τα ΜΜΕ. Κάνουν λοιπόν κάθε είδους κούφια καταγγελία περί «ναζισμού» και «εγκληματικού» χαρακτήρα της χρυσής αυγής ώσπου ο κουρνιαχτός να καταπέσει.

Αλλά αποκαλύπτονται στο βασικό σημείο που προαναφέραμε: Δεν βάζουν ποτέ το προφανές που ισχύει για κάθε εγκληματική συμμορία και  μάλιστα κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή που μάλιστα διαπράττει ρατσιστικά εγκλήματα, να κηρυχθεί παράνομη από το ίδιο το κράτος. Δηλαδή να εφαρμοστεί το σύνταγμα και οι νόμοι και οι διεθνείς αντιρατσιστικές συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα μας. Έτσι θα σταθεί δυνατόν και τα θύματα να μιλήσουν με κάθε ελευθερία και να καταγγείλουν τους θύτες τους και αυτοί να συλληφθούν και να τιμωρηθούν. Έτσι λοιπόν η συμμορία παραμένει ασύδοτη και συνεχίζει σε μεγαλύτερη κλίμακα το κακουργηματικό της έργο. Αν κανείς δεν την σταματήσει τότε θα κυριαρχήσει μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς και πρώτα-πρώτα στους μηχανισμούς βίας δηλαδή στην αστυνομία και στο στρατό. Αυτό δε σημαίνει ότι θα έχουμε σώνει και καλά μια ανοιχτή ναζιστική δικτατορία πράγμα θα εξέθετε το καθεστώς διεθνώς. Όμως θα μπορούμε να έχουμε όλα τα κόμματα να είναι «καθώς πρέπει» και μόνο να κάνουν κάποιες αψιμαχίες για τα μάτια με τους ναζιστές, θα έχουμε ένα «καθώς πρέπει» κοινοβούλιο, ενώ η συμμορία θα αναλάβει τη βρωμοδουλειά να εκκαθαρίζει επιλεκτικά τους πραγματικούς εχθρούς του νέου καθεστώτος.

Για να μη φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο – πράγμα που δε φαίνεται πολύ μακρινό – πρέπει οι συνειδητοί δημοκράτες να οργανωθούν σ’ ένα πλατύ μέτωπο εναντίον των ναζιστών και να μη τους επιτρέψουν να τρομοκρατούν τον κόσμο, βάζοντας σαν πρώτο το αίτημα να απαγορευτεί η λειτουργία αυτής της εγκληματικής συμμορίας.

Για να γίνει αυτό πρέπει οι δημοκράτες να ξεπεράσουν δύο εμπόδια που μέχρι τώρα το καθεστώς βάζει μπροστά σε κάθε αντιφασιστικό κίνημα. Και τα δύο αυτά εμπόδια τα βάζουν οι δυνάμεις που εμφανίζονται σαν αριστερές και που υποτίθεται θα έπρεπε να πρωτοστατούν στο αντιφασιστικό μέτωπο. Το πρώτο εμπόδιο είναι το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να νικηθεί η «Χρ. Αυγή» ούτε μπορεί να είναι αποτελεσματικό κάποιο ειδικό μέτωπο εναντίον της, αν δεν νικηθούν οι αιτίες που γεννούν τα φασιστικά κινήματα. Δηλαδή ότι «πρέπει να υπάρξουν πρώτα πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές που θα καταργήσουν την κυριαρχία του κεφάλαιου, την κυριαρχία των μονοπωλίων, την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, την κυριαρχία των μνημονίων, τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση των λαικών μαζών και γενικά αν  δεν έρθουν στην εξουσία οι  λαϊκές και επαναστατικές δυνάμεις».

Πέρα από την υποτίμηση του δημοκρατισμού που κρύβουν αυτές οι τοποθετήσεις πρακτικά τα παραπάνω σημαίνουν : άπλετος χώρος και χρόνος στους ναζιστές για να συντρίψουν με τη βία κάθε ίχνος αστικής δημοκρατίας και να επιβάλουν τη δικτατορία τους.

Το δεύτερο  και το πιο σοβαρό εμπόδιο είναι αυτό που δίνει στους ναζιστές τη δυνατότητα να συνδεθούν με τις πλατιές, λαϊκές, ιδιαίτερα τις εργατικές μάζες και ακόμα πιο ιδιαίτερα τα εκατομμύρια σήμερα των ανέργων και των μισοανέργων της κρίσης. Πρόκειται για τη θεωρία και την πρακτική των «ανοιχτών συνόρων» στους μετανάστες γενικά.

Με το να υποστηρίζει σήμερα η αυτοαποκαλούμενη αριστερά συνθήματα όπως «η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών» και θεωρίες ότι κανείς δεν μπορεί να ανακόψει την είσοδο των μεταναστών του πλανήτη στην με εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα Ελλάδα, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να σπρώχνει μαζικά τον καταβασανισμένο άνεργο λαό και τη νεολαία στην αγκαλιά των ναζιστών.  Προϋπόθεση για κάθε αποτελεσματικό, που σημαίνει με λαϊκή υποστήριξη αντιναζιστικό κίνημα σήμερα είναι:

Α)  «Κλειστά σύνορα» στους παράνομους οικονομικούς μετανάστες και ανοιχτά μόνο για τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες που είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία και έχουν το δικαίωμα να πάνε σε όλη την Ευρώπη. Η προβοκατόρικη θεωρία των «ανοιχτών συνόρων» σήμερα, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική αριστερά, που ποτέ της δεν έβαλε ζήτημα αρχής την κατάργηση των συνόρων χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες οικονομικές, πολιτικές και εργασιακές προϋποθέσεις, ακόμα κι όταν η ίδια είχε την εξουσία σε ορισμένες χώρες.

Β) Οικονομικά κίνητρα – με ευρωπαϊκή στήριξη - στους τράνζιτ μετανάστες που ήδη έχουν μπει στη χώρα για να γυρίσουν πίσω στις χώρες τους,  απ’ όπου τους έφερε το ελληνικό πολιτικό καθεστώς για να τους «σπρώξει» στη συνέχεια προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Το κάλεσμα για να έρθουν στην Ελλάδα αυτοί οι μετανάστες, το ελληνικό καθεστώς το κάνει έμμεσα πλην σαφώς με το σύνθημα «κατάργηση του Δουβλίνο ΙΙ». Το σύνθημα αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη – πάνω στην κρίση της – πρέπει να ανοίξει διάπλατα τα σύνορά της σε όλο τον τρίτο κόσμο. Πράγμα που αν συμβεί θα σημαίνει σήμερα παραπέρα δυνάμωμα των ρατσιστικών και φασιστικών ρευμάτων σε όλη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα βασικό σύνθημα της «Χρ. Αυγής» είναι το διακομματικό «Κατάργηση του Δουβλίνο ΙΙ». Αυτό αποδεικνύει και το πόσο δεν θέλει η «Χρ. Αυγή» να λυθεί το μεταναστευτικό, αλλά θέλει να γίνεται η Ελλάδα μαγνήτης για τους τράνζιτ μετανάστες ώστε να συγκεντρώνονται νέα θύματά της στις ανθρώπινες αποθήκες και έτσι ή ίδια να εξασφαλίζει πολιτική δύναμη και αύριο να δυναμώσουν και οι ομοϊδεάτες της στην υπόλοιπη Ευρώπη αν δεν εφαρμοστεί το Δουβλίνο 2.

Γ) Άμεση και συνεπής εφαρμογή του νόμου για τη νομιμοποίηση των παλιών μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και που προβοκάρονται όσο κανείς άλλος από το σύνθημα  «των ανοιχτών συνόρων»  και της νομιμοποίησης όλων των μεταναστών. 

Τέλος και το πιο σημαντικό απ όλα: Για να μπορέσει να γίνει πειστικό στο λαό και τελικά να τον συσπειρώσει ένα αντιφασιστικό κίνημα, πρέπει να διαχωρίσει αποφασιστικά τον εαυτό του και να καταγγείλει κάθε πρακτική απρόκλητης βίας κατά πολιτικών αντιπάλων μόνο και μόνο για τις θέσεις τους, όπως π.χ οι αντισυγκεντρώσεις και οι τραμπουκισμοί του ΣΥΡΙΖΑ και των φασιστών κάτω από τη σημαία των «αγανακτισμένων»* που άνοιξαν στη συνέχεια το δρόμο στους ναζί να εξαπολύσουν τις δικές τους επιθέσεις και κατά πολιτικών προσώπων.

Δημοκράτες και πατριώτες,

Οργανωθείτε και αντισταθείτε στους ναζιστές και σε κάθε μορφή φασισμού! Παλέψτε για να βγει εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία της «Χρ. Αυγής».

Αθήνα 13 Ιουνίου 2012