Ο Μορσί έκανε δήθεν το «σκληρό» αντιτρομοκράτη, ρίχνοντας σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Σινά για να κυνηγήσει τους «από μηχανής» τρομοκράτες και ταυτόχρονα ζήτησε πληροφορίες από τη Χαμάς και την ψευδοκυβέρνησή της στη Γάζα για την επίθεση. Βέβαια ο ψευτοπρωθυπουργός της Γάζας Χανίγιε δήλωσε ότι δεν γνωρίζει τίποτα, κι από κει παν κι οι άλλοι, όμως με αυτήν την αντίδρασή του ο Μόρσι εμφανίστηκε σαν πιο αποφασιστικός και πιο αποτελεσματικός στο Σινά από τους αιφνιδιασμένους στρατιωτικούς της ηγεσίας Ταντάουι. Στο σημείο αυτό επενέβη αποφασιστικά η Κλίντον για να δυναμώσει το Μόρσι. Μαζί με τον άνθρωπό της, υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Πανέτα, τον έμπιστο προσωπάρχη του πρώην προέδρου των ΗΠΑ άντρα της και ως χθες αρχηγό της ΣΙΑ, πήγαν να δώσουν στον Μόρσι συγχαρητήρια όχι μόνο γιατί δεν πήγε με τους τρομοκράτες αλλά τους χτύπησε κιόλας με δύναμη, οπότε του υποσχέθηκαν και πλήρη στρατιωτική και οικονομική στήριξη.

Βέβαια μόλις τώρα αποκαλύφθηκε ότι ο Μόρσι κίνησε το στρατό στο Σινά χωρίς για πρώτη φορά να ζητήσει η Αίγυπτος την άδεια του Ισραήλ, παραβιάζοντας την αιγυπτιο-ισραηλινή συμφωνία ειρήνευσης του 1979. Έτσι άλλαξε σε χρόνο μηδέν ο συσχετισμός στα ηγετικά κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων και δυνάμεων ασφαλείας της Αιγύπτου, με ενδυνάμωση των ισλαμοφασιστών ή έστω των υφεσιακών προς τους ισλαμοφασίστες δυνάμεων του παλιού καθεστώτος Μουμπάρακ. Πριν προλάβουν λοιπόν οι κοσμικοί στρατηγοί του Ανώτατου Συμβουλίου να πάρουν ανάσα, στις 12 του Αυγούστου, με πραξικοπηματική μέθοδο και χωρίς διαβούλευση, ο Μορσί αποστράτευσε τον ως εκείνη τη στιγμή θεωρούμενο ισχυρότερο άνδρα της χώρας, τον αρχηγό του στρατού και εκπρόσωπο του κοσμικού κράτους Ταντάουι, καθαιρώντας τον από τη θέση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου και αφαιρώντας του την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Ο αποκεφαλισμός του αιγυπτιακού στρατού συνεχίστηκε με μαζικές αποστρατείες των επικεφαλής όλων των όπλων, σχεδόν του συνόλου των μελών του Ανώτατου Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων, με προεξάρχοντα το Νο2 στη στρατιωτική ιεραρχία, Σαμί Αννάν.

Μέσα σε αυτήν την πραξικοπηματική πολιτική προέλαση που έκοβε την ανάσα των αντιπάλων του, ο Μορσί ακύρωσε το διάταγμα του Ιουνίου του 2012, με το οποίο το Συμβούλιο αφαιρούσε κομβικές αρμοδιότητες από τον πρόεδρο της χώρας. Αυτό το διάταγμα ήταν μια απελπισμένη όπως αποδείχτηκε προσπάθεια των μουμπαρακικών στρατηγών, οπαδών του κοσμικού κράτους, να εμποδίσουν την επαπειλούμενη δικτατορία του ισλαμοφασισμού, που έβλεπαν ότι επέλαυνε προς την εξουσία. Όμως και αυτή η προσπάθεια είχε τη σφραγίδα της αντιδημοκρατικής τους αδυναμίας να διεξαγάγουν έναν πόλεμο αρχών ενάντια στους ισλαμοφασίστες. Το πιο μοιραίο σημείο αυτής της αδυναμίας τους ήταν από την εποχή του Μουμπάρακ και συνεχίζει να είναι ο θηριώδης πια αντισημιτικού τύπου «αντισιωνισμός», που ποτέ τους δεν του αντιστάθηκαν ουσιαστικά και ο οποίος τώρα έχει διαβρώσει τη πλατιά μάζα του πληθυσμού αλλά όπως αποδείχτηκε και την ίδια τη στρατιωτική ηγεσία. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι στη θέση του Ταντάουι ο Μόρσι τοποθέτησε έναν στρατηγό που κατηγορούσε από καιρό τις ΗΠΑ και έμμεσα την ηγεσία Μπουμπάρακ για φιλοϊσραηλινή πολιτική χωρίς όμως να κατηγορεί τους γενοκτόνους της Χαμάς. Γι’ αυτό όχι μόνο ηττήθηκε κατά κράτος, αλλά ουσιαστικά δεν αντέδρασε σχεδόν καθόλου η υπόλοιπη στρατιωτική ηγεσία όταν ο Μόρσι πέταξε από την ηγεσία της χώρας τον Ταντάουι. Σε αντάλλαγμα αυτής της παράλυσής και για να μην προκύψουν αργότερα έντονες αντιδράσεις ο Μόρσι διόρισε τον έκπτωτο Ταντάουι «σύμβουλό» του.

Η αμερικάνικη υπερδύναμη, ζαλισμένη από την εντελώς προβοκατόρικη στρατηγική της Χ. Κλίντον, που αποδείχτηκε πως έχει σε όλα της συνένοχο τον κάποτε δήθεν εσωκομματικό της αντίπαλο Ομπάμα, πούλησε τους στρατηγούς του Ταντάουι, που και οι ίδιοι φυσικά αρνήθηκαν, όπως είπαμε, να κηρύξουν επί της ουσίας πολιτικό πόλεμο στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και γενικά στο βρώμικο, από τα δεξιά αντι-Μουμπάρακ στρατόπεδο. Σ’ αυτό προεξάρχοντα ρόλο παίζει ο προβοκάτορας Ελ Μπαραντέι, ο οποίος, σαν υποτιθέμενος θιασώτης της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», χαιρέτησε τους πραξικοπηματισμούς του Μορσί σαν μια κίνηση που «μειώνει την επιρροή του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας». Στην πραγματικότητα, στις χώρες του Αραβικού Χειμώνα, οι χειρότεροι και πιο φιλο-ιμπεριαλιστές φιλελεύθεροι έχουν ενωθεί με τους χειρότερους ισλαμοφασίστες ενάντια στις τριτοκοσμικές, αστικές αλλά από μια πλευρά αντιιμπεριαλιστικές αυταρχικές εξουσίες ή και δικτατορίες των εθνικιστών αστών. Μέσα και στα δύο στρατόπεδα, φιλελεύθερων και ισλαμοφασιστών, συνυπάρχουν διάφορα υπορεύματα, ωστόσο στην κύρια πλευρά τα στρατόπεδα αυτά ποδηγετούνται σχεδόν παντού από τους χαφιέδες της Ρωσίας. Και τα δύο αυτά στρατόπεδα είναι εχθροί του τριτοκοσμικού αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού, έχουν δηλαδή μέσα τους τον κατά κάποιο τρόπο «τροτσκιστικό» ψευτοδιεθνισμό, οι μεν φιλελεύθεροι στο όνομα των ελεύθερων αγορών, οι δε ισλαμοφασίστες στο όνομα του «αντιδυτικού ενιαίου ισλαμικού χαλιφάτου».

Όποιος, για παράδειγμα, έχει διαβάσει την πλατφόρμα της Χαμάς, θα έχει παρατηρήσει ότι χτυπάει τη Φατάχ και το παλαιστινιακό κράτος ως «μικρό» ή και «λάθος» στόχο, σε αντίθεση με το ισλαμικό χαλιφάτο της Μέσης Ανατολής, που περνάει μέσα από την ισοπέδωση και τον εξανδραποδισμό του «εβραϊκού κράτους». Τέτοια είναι η βαθύτερη στρατηγική πλατφόρμα όλων των ισλαμοφασιστών, από τον Ερντογάν και την Αλ Κάιντα μέχρι τον Καρανταβί και τους Λίβυους ισλαμοναζήδες.

Αυτή όμως η έλλειψη εθνικού-αντιιμπεριαλιστικού πνεύματος φιλελεύθερων και ισλαμοφασιστών, που κάνει τα σάλια των δυτικών και ανατολικών ιμπεριαλιστών να τρέχουν όχι μόνο για τους πρώτους αλλά και για τους δεύτερους, είναι που κάνει τη στρατηγική Κλίντον – Ομπάμα να περνάει μέσα στις δεκάδες φράξιες της αμερικανικής αστικής τάξης ως «λογική», με την έννοια ότι φαίνεται να ακολουθεί «άδολα» τις «δημοκρατικές επαναστάσεις» των λαών Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Καλύτερα, σύμφωνα με αυτή τη λογική, «κοινοβουλευτισμός» με εναλλαγή ανά τετραετία φιλελεύθερων και ισλαμιστών, παρά οι διάφοροι Μουμπάρακ και Μπεν Αλί, που, παρά το γεγονός ότι έκαναν πάντα τις υποχωρήσεις τους στο δυτικό ιμπεριαλισμό, είχαν μια σημαντική εθνική και τριτοκοσμική πλευρά και ποτέ δεν υποτάσσονταν εντελώς και άνευ όρων σε αυτόν. Αυτή είναι στο βάθος η λογική των Αμερικανών και δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

Αυτό φυσικά που οι πολιτικά ηλίθιοι λόγω κοινωνικής και ιδεολογικής παρακμής ταγοί του δυτικού ιμπεριαλισμού αδυνατούν να καταλάβουν είναι ότι οι διάφοροι Μορσί και κυρίως Μπαραντέι δεν είναι δικοί τους ή έστω δυνάμει δικοί τους και δεν ήρθαν για να εναλλαχθούν δημοκρατικά τα ρεύματα που εκπροσωπούν αλλά για να ασκήσουν από κοινού τη φασιστική τους δικτατορία σαν αγορασμένοι ή και εθελοντές σύμμαχοι και υποταχτικοί του αντιδυτικού και αντιτριτοκοσμικού επιθετικού πολεμικού Άξονα Ρωσίας – Κίνας – Ιράν. Ακριβώς επειδή είναι χαφιέδες και άρα άνθρωποι χωρίς αρχές, οι ρωσόφιλοι ισλαμοφασίστες και οι «ρωσοφιλελεύθεροι» δε δυσκολεύονται να κάνουν τις απαραίτητες «φιλοδυτικές» μανούβρες.

Πριν από λίγες ημέρες, έγινε γνωστό ότι ο Μορσί αναμένεται να επισκεφτεί το Ιράν στις 30 του Αυγούστου, με αφορμή το πέρασμα της Γραμματείας του Κινήματος των Αδεσμεύτων από τα χέρια της Αιγύπτου σε εκείνα του Ιράν. Λίγες μέρες νωρίτερα, ωστόσο, ο Μορσί είχε απειλήσει με δικαστική δίωξη πρακτορείο ειδήσεων που τον είχε χαρακτηρίσει «κήρυκα της βελτίωσης των σχέσεων Αιγύπτου – Ιράν». Κι αυτό, γιατί αυτή του τη φυσιογνωμία δεν ήθελε να τη δείχνει μέχρι τώρα, για να μη τον εμποδίζει στην εσωτερική του μάχη με τους στρατηγούς, στα παζάρια του με το δυτικό ιμπεριαλισμό και για να διευκολύνει το δίδυμο Κλίντον – Ομπάμα στη βρώμικη, αντιτριτοκοσμική και φιλική προς τον ρωσοκινέζικο Άξονα πολιτική του.

Αντίθετα, μέσα στο 2011, το Ανώτατο Συμβούλιο του Ταντάουι είχε απελάσει Ιρανό διπλωμάτη, με υπόνοιες ότι προσπαθούσε να στήσει κατασκοπευτικό δίκτυο μέσα στη χώρα! (Νιου Γιορκ Τάιμς, 18/8). Αίγυπτος και Ιράν είχαν διακόψει τις διπλωματικές τους σχέσεις το 1979, μετά την αναγνώριση από πλευράς Αιγύπτου του κράτους του Ισραήλ!

Πριν την Τεχεράνη όμως, ο Μορσί θα επισκεφτεί το Πεκίνο και θα συναντηθεί με το Χου Τζιντάο, για να προσελκύσει, λέει, κινεζικές επενδύσεις στη χώρα! Μάλιστα, σύμφωνα με τους Λος Άντζελες Τάιμς (24/4), στην ατζέντα των συνομιλιών Μορσί – Τζιντάο, θα βρίσκεται και το ζήτημα της διέλευσης κινεζικών πολεμικών πλοίων από το Σουέζ, μιας και οι Κινέζοι φασίστες θέλουνε λέει να έχουν τη δυνατότητα προστασίας των επενδύσεών τους σε Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα!!!

Σαν αντάλλαγμα, οι Κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές προτίθενται να κάνουν τα στραβά μάτια στις αντιδημοκρατικές πραχτικές του Μορσί, που ήδη έχει αρχίσει να διώκει ποινικά δημοσιογράφους και γενικά όσους ασκούν σκληρή κριτική στους ΑΜ και στον ίδιο προσωπικά.

Πάντως, και ενώ μέσα στο Ισραήλ πυκνώνουν οι φωνές που δείχνουν τα ισλαμοφασιστικά αποτελέσματα του Αραβικού Χειμώνα, ο Ισραηλινός σοσιαλδημοκράτης υπουργός Άμυνας Μπάρακ κάλυψε την αιγυπτιακή κυβέρνηση στο ζήτημα της προβοκάτσιας του Σινά, την ίδια στιγμή που ο Μορσί και ο νέος του υπουργός Άμυνας Αμπντέλ Φατάχ Ελ-Σισσί ζητούν επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης ειρήνης με το Ισραήλ του 1979!

Η συνθήκη περιέχει πράγματι την άδικη ρήτρα της υποχρέωσης ενημέρωσης του Ισραήλ για κινήσεις αιγυπτιακών στρατευμάτων στο Σινά, αλλά, από την άλλη, αν μια τριτοκοσμική αντιιμπεριαλιστική Αίγυπτος ήθελε την αλλαγή της, θα έπρεπε ταυτόχρονα να δηλώνει ότι παραιτείται από κάθε μελλοντική επιθετική ενέργεια κατά του Ισραήλ. Αντίθετα, ο Μορσί φαίνεται να μετακινεί μηχανοκίνητες δυνάμεις κοντά στα σύνορα με το Ισραήλ, χωρίς κανέναν εμφανή στρατιωτικό ή πολιτικό λόγο!!

Όλα τα παραπάνω, όπως και το γεγονός ότι ο Μορσί, αν και σουνίτης, δεν ενοχλείται καθόλου από την αντιΆσαντ συσπείρωση των σουνιτών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με αφορμή τα γεγονότα στη Συρία και κάνει επίσκεψη στο φιλοΆσαντ Ιράν, δείχνουν ότι ο φασίστας αυτός έχει στρατηγική και βαθιά αντίληψη και συνείδηση του ρόλου του στο πλευρό της ρώσικης γραμμής. Αυτή στη Συρία είναι: και ανοιχτά με τον Άσαντ και στα κρυφά με την εξέγερση ενάντια στον Άσαντ υπέρ τάχα μιας πολιτική λύσης που σημαίνει υπέρ μιας κυριαρχικής επιδιαιτησίας της Ρωσίας στη χώρα. Το αντίστοιχο ισχύει με την φιλορώσικη τάση Αχμαντινετζάντ – υπουργείου Εξωτερικώντου Ιράν. Αυτός, τη στιγμή που υποτίθεται ότι το Ιράν είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος του Άσαντ ενάντια στους σουνίτες εξεγερμένους, δέχεται μετά βαΐων και κλάδων το σουνίτη πρόεδρο της Αιγύπτου. Αυτοί οι δύο, ο ένας σουνίτης, ο άλλος σιίτης,και οι δύο αντιδυτικοί αντισημίτες θα παίξουν ίσως στο μέλλον τους μεγάλους μεσολαβητές στη συριακή κρίση για λογαριασμό της Μόσχας. Ήδη η τελευταία έχει προτείνει να είναι το Ιράν μεσολαβητής, πράγμα που δεν έχουν αποδεχτεί οι ΗΠΑ αφού κάνουν την ίδια ώρα εμπάργκο κατά του Ιράν, ένα εμπάργκο που χτυπάει την τάση Καμενεί και κάνει όλο πιο ισχυρό τον ως χθες παραπαίοντα Αχμαντινετζάντ.

Όπως και να ‘χει, η περικύκλωση της Ευρώπης από τη μαχητική συμμαχία Άξονα – ισλαμοφασιστών υποταχτικών του προχωράει γοργά, πράγμα που φέρνει όλο και εγγύτερα την που ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός θα σφίξει την τανάλια σε βαθμό ασφυξίας για τους ευρωπαϊκούς λαούς, έθνη και κράτη.