Έχουμε γράψει στο παρελθόν και ειδικά πέρσι εκτεταμένα κείμενα για την δολοφονία Ν. Ζαχαριάδη (http://www.oakke.gr/na469/zahariadis469.htm, http://www.oakke.gr/na458/zahariadis458.htm) από τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές σοσιαλφασίστες. Εδώ θέλουμε δυο λόγια μόνο να πούμε για ένα από τα πολιτικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι σοσιαλφασίστες όταν ισχυρίζονται ότι δεν τον σκότωσαν οι σοβιετικοί αλλά αυτοκτόνησε. Λένε δηλαδή ότι δεν είχαν λόγους να το κάνουν γιατί δεν φαινόταν ότι ερχόταν η πτώση της χούντας και ότι αυτό ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά μετά το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο.

Η αλήθεια ήταν ότι οι Ρώσοι σοσιαλφασίστες Μπρέζνιεφ, Σουσλώφ, Γκρομίκο… και τα τσιράκια τους Φλωράκης, Γκρόζος, Τσολάκης, Αμπατιέλος, Καλούδης κ.τ.λ. είχαν την εκτίμηση ότι η χούντα ήταν πολύ αποσταθεροποιημένη. Άλλωστε αυτό ήταν αρκετά εμφανές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην διεθνή σκηνή. Στις 14 Φλεβάρη του 1973 αρχίζει η ανώτερη φάση των φοιτητικών αντιφασιστικών αγώνων Φλεβάρη – Μάρτη – Απρίλη. Παραβίαση ασύλου, βάρβαρη επίθεση ακόμα και στα γραφεία καθηγητών. Παραίτηση της Συγκλήτου. Σε απάντηση, στις 21-22 του Φλεβάρη, 4 χιλιάδες φοιτητές κάνουν κατάληψη στο κτίριο της Νομικής, μένουν 48 ώρες. Χιλιάδες λαού τους συμπαραστέκονται. Το απόγευμα, στις 22 του Φλεβάρη, ύστερα από τις υποσχέσεις που δόθηκαν, εγκαταλείπουν το κτίριο και, μαζί με χιλιάδες λαού, διαδηλώνουν στους δρόμους ως το βράδυ. (Συνθήματα: «Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων», «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Κάτω η δικτατορία», «Ένας είναι αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός» κλπ.). Η χούντα απαντάει πάλι με τρομοκρατία κι επιβάλλει ακόμα χειρότερο φίμωτρο στον τύπο. Αγωνιστικές διαδηλώσεις και αποχή και στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Πάτρας.

Ήδη ένα χρόνο περίπου πριν από το Πολυτεχνείο, δηλαδή πριν από την σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό πολιτική αποσταθεροποίηση των θέσεων της χούντας στο εσωτερικό η απόφαση της 17ης Ολομέλειας του ψεύτοΚΚΕ (Δεκέμβρης 1972) τόνιζε: «Παρά τις προσπάθειες της χούντας να παρουσιάσει το καθεστώς της σταθεροποιημένο, τα βάθρα, πάνω στα οποία στηρίζεται, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά αδύνατα, και οξύνονται οι αντιθέσεις του καθεστώτος. Η χούντα, παρά τη δημαγωγία της, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει βάσεις και στηρίγματα στην εργατική τάξη και στα άλλα εργαζόμενα στρώματα του λαού. Ένα τέτοιο καθεστώς, που προκαλεί την γενική λαϊκή αντίθεση προς αυτό, δεν μπορεί να είναι σταθερό, η αστάθειά του, παραμένει κύριο γνώρισμα».

Από την άλλη μεριά δεν υπήρχαν τότε άλλοι καταλληλότεροι από τους σοβιετικούς που να γνωρίζουν από την πανίσχυρή τους διπλωματική θέση στην Κύπρο ότι η χούντα της Αθήνας, ιδιαίτερα η γραμμή Ιωαννίδη απειλούσε τον Μακάριο με επέμβαση αν δεν υπέκυπτε στη γραμμή τους της ένωσης, που σήμαινε προσάρτηση του νησιού από την Ελλάδα και πιθανότατο πόλεμο με την Τουρκία. Ακόμα περισσότερο όμως και από τον Μακάριο, περισσότερο και από τους αμερικάνους και από κάθε άλλον παράγοντα του Κυπριακού ήξεραν οι σοβιετικοί αυτό που οι ίδιοι σχεδιάζαν: το να ενθαρρύνουν την Τουρκία των Ετσζεβίτ και Ερμπακάν να εισβάλει στο νησί όταν και εάν οι χουντικοί σωβινιστές αποτολμούσαν το αντιμακαριακό τους πραξικόπημα. Όλοι ξέρουν τώρα ότι η Ρωσία και μόνο αυτή μέσω του πρακτορείου ΤΑΣ επιδοκίμασε τον Ιούλη του 1973 την τούρκικη εισβολή γράφοντας ότι «τα τούρκικα στρατεύματα αποβιβάστηκαν στο νησί για να επιβάλουν την συνταγματική νομιμότητα». Επίσης πέρα από τους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές όλος ο κόσμος ήξερε ότι σε αυτό το ενδεχόμενο η χούντα ή θα αποτολμούσε πόλεμο ενάντια στην Τουρκία που όλοι ξέρανε ότι θα τον έχανε στρατιωτικά λόγω και μόνο λόγω απόστασης από την Κύπρο, οπότε θα έπεφτε κάποια στιγμή από την εξουσία, είτε ότι δεν θα αποτολμούσε καν να κάνει πόλεμο οπότε θα έπεφτε άμεσα και ντροπιασμένη, όπως έγινε. Η χούντα μπορούσε να σωθεί μόνο αν οι αμερικάνοι έπαιρναν θέση κατά της Τουρκίας, αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, που θα ήταν πολύ βαρύτερη απώλεια για τις ΗΠΑ και μια πελώρια στρατηγική νίκη για την ΕΣΣΔ στην περίοδο του ψυχρού πολέμου από ότι μια απώλεια της Ελλάδας. Όλα αυτά θα παίζονταν σε λίγους μήνες παρά σε χρόνια από τις αρχές του 1973 και μετά οπότε το κυπριακό μπήκε σε πυρετώδεις εξελίξεις.

Με πεσμένη λοιπόν τη χούντα ακόμα και πριν υπάρξει πλήρης αποκατάσταση της δημοκρατίας οι σοσιαλφασίστες δεν θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να σκοτώσουν τον Ζαχαριάδη. Γιατί τότε κανείς δεν θα πίστευε ούτε τον ξαφνικό θάνατο του από παθολογικά αίτια, που οι καγκεμπίτες ηγέτες της ΕΣΣΔ τον σέρβιραν μόλις τον δολοφόνησαν τον Αύγουστο του 73 , ούτε, ακόμα περισσότερο, την εκδοχή της αυτοκτονίας λόγω ... «απογοήτευσης» που τον σέρβιραν με την περεστρόικα όταν σοβιετικοί μάρτυρες βγήκαν και είπαν ότι τα αίτια του θανάτου του εξόριστου και αποκλεισμένου δεν ήταν παθολογικά.

Από μόνη λοιπόν την πολιτική ανάλυση προκύπτει ότι οι σοβιετικοί νεοχιτλερικοί ήταν υποχρεωμένοι μες το 1973 πριν δυναμώσει ο αντιδικτατορικός αγωνας και πριν οξυνθεί παραπέρα το κυπριακό να εξοντώσουν τον Ν. Ζαχαριάδη. Ειδικά τα ψευτοαριστερά τσιράκια τους μόνο σκοτώνοντάς τον τότε φυσικά (συμμετέχοντας δηλαδή στην δολοφονία του με την ηθική συναυτουργία τους) θα μπορούσαν σήμερα να τον σφετεριστούν πολιτικά, γιατί αν τότε αυτός προλάβαινε και μιλούσε στην αριστερά και στο λαό γενικότερα αυτά θα είχαν κρυφτεί στην πιο βαθιά τρύπα της γης. Αυτή η υποχρέωσή τους θα γίνεται φανερή όλο και περισσότερο στο μέλλον όπου οι προδότες του ψευτοΚΚΕ, είτε σαν «ΚΚΕ», είτε σαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ θα ταυτίζονται ανοιχτά σε όλη την διεθνή και εσωτερική τους γραμμή με τους τους κανίβαλους της Χρ. Αυγής δηλαδή με τους απογόνους των χιτλερικών ταγματασφαλιτών, των χειρότερων ως τώρα αποδειγμένων εχθρών του ελληνικού λαού, αυτών που πάνω απ όλους το παλιό ΚΚΕ, και τα αντιφασιστικά του μέτωπα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ με μεγάλο ηρωισμό και αυτοθυσία πολέμησαν.