Με το πολιτικό κεφάλαιο του πατέρα του και την πολιτική προστασία του Ζιανγκ Ζεμίν, ο Μπο Ξιλάι ανέβηκε τα σκαλία της κομματικής και κρατικής ιεραρχίας κι έφτασε στα 2008 να γίνει μέλος του 25μελους Πολιτικού Γραφείου (αν και όχι της πανίσχυρης 9μελούς Διαρκούς Επιτροπής του).

Πάντως, ήταν ο απόλυτος κρατικός και κομματικός κυρίαρχος της περιοχής της Τσονγκκίνγκ, όπου τυχαίνει να βρίσκεται και το σπίτι του Μάο Τσε Τουνγκ. Εκεί λοιπόν ο γόνος-τέρας του παλιού προδότη της επανάστασης αποφάσισε και εφάρμοσε μια πολιτική «επιστροφής στις ρίζες», μια πολιτική λαϊκίστικου ψευδο-αντικαπιταλισμού με μεγάλη έμφαση στις «παλιές μαοϊκές αξίες», δήθεν «ενάντια στη διαφθορά», με πολλά επαναστατικά τραγούδια και έμφαση στα αγάλματα του Μάο και στο προσκύνημα στο γενέθλιο χωριό του.

Μάλιστα, πολλοί Κινέζοι συνέκριναν τη γραμμή του με εκείνη του φασίστα Πούτιν στη Ρωσία, λόγω του κοινού αντι-φιλελεύθερου και πιο ωμά κρατικοκαπιταλιστικού χαραχτήρα τους. Η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει ότι τα καθάρματα αυτά μέσα στα σοσιαλφασιστικά καθεστώτα που μετά τις ρεβιζιονιστικές ανατροπές στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και την παλινόρθωση του καπιταλισμού κηρύσσουν τον «αντικαπιταλιστικό αγώνα» μέσα στα ψεύτικα και αντεστραμμένα πια «Κ»Κ είναι η άκρα δεξιά του καθεστώτος. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς και για τον Μπο Ξι Λάι.

Ο υποκριτής αυτός, σε συνεργασία με τον τοπικό του αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών και της αστυνομίας, τον Βανγκ Λιτζούν, παγίδευε τους πάντες με κοριούς, εκβίαζε, διαπόμπευε, ανεβοκατέβαζε συνεργάτες με μεθόδους Α. Παπαβδρέου πετώντας τους στα σκουπίδια όταν πια δε τους χρειαζόταν, έβγαζε λεφτά παράνομα στο εξωτερικό, γενικώς ήταν βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στη βρωμιά, την ατιμία, την ίντριγκα και τον παράνομο πλουτισμό.

Η εμπλοκή της γυναίκας του στη δολοφονία του κοινού τους φίλου και ενδιάμεσου με τα δυτικά μονοπώλια Βρετανού Νιλ Χέιγουντ, που βοηθούσε το ζεύγος Μπο να βγάζει λεφτά στο εξωτερικό, αλλά και να στείλει τα παιδιά του σε δυτικά πανεπιστήμια, ήταν η αρχή του τέλους.

Η σύγκρουση του Μπο με τον Βανγκ Λιτζούν, οδήγησε τον δεύτερο να καταφύγει στο αμερικανικό προξενείο στην Τσενγκτού, όπου και κατάγγειλε τον Μπο σαν τον μεγαλύτερο γκάνγκστερ και εγκληματία στην Κίνα. Οι Αμερικάνοι αρνήθηκαν να τον καλύψουν, κι έτσι συνελήφθη και πριν λίγες ημέρες καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλακή.

Παρ’ όλ’ αυτά, το κινέζικο καθεστώς, μετά και τη δημοσίευση μιας ανοιχτής επιστολής του Βανγκ για τις εγκληματικές δραστηριότητες του Μπο Ξιλάι δε μπορούσε να τον καλύπτει περισσότερο. Από το Γενάρη διεξήχθη μία μεγάλη μάχη μέσα στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚ Κίνας, για το κατά πόσο αυτός θα έπρεπε να μείνει στο απυρόβλητο ή να τιμωρηθεί, μάχη που απ’ ότι φαίνεται, έληξε με νίκη των εσωκομματικών του αντιπάλων.

Το γεγονός πιθανά να οφείλεται στο ότι, παρά τον ψευτοαριστερό, κρατικοκολλεχτιβίστικο χαραχτήρα της γραμμής του, ο Μπο Ξιλάι ήταν σε κεντρικό επίπεδο στηριγμένος στη φράξια του Ζιανγκ Ζεμίν, του προηγούμενου επικεφαλής του «Κ»Κ Κίνας, και όχι με τη φράξια των Χου Τζιντάο – Γουέν Τζιαμπάο.

Ο Ζιανγκ Ζεμίν θεωρείτο οπαδός του οικονομικού φιλελεύθερισμού και του ανοίγματος, στα πλαίσια πάντα του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος, ενώ οι Τζιντάο – Τζιαμπάο θεωρούνται σχετικά πιο «κεϋνσιανοί» και οπαδοί της «αναδιανομής», είναι δηλαδή πιο κρατικοκαπιταλιστές.

Φυσικά, αυτό δείχνει κάτι γενικά γνωστό στους αριστερούς και στους προωθημένους δημοκράτες, ότι δηλαδή ο σοσιαλφασισμός δεν έχει αρχές. Ωστόσο, Αν σε κάτι χρησιμεύει η υπόθεση αυτού του «αριστερού» τέρατος, του μικρού Πούτιν Μπο Ξιλάι, είναι στο καταξέσχισμα της «κνίτικης» δήθεν «αριστερής» κριτικής στις καπιταλιστικές παλινορθώσεις Κίνας και Ρωσίας, της κριτικής που βλέπει την παλινόρθωση σαν απλή προώθηση και νίκη των αξιών και των μεθόδων του δυτικού φιλελεύθερου καπιταλισμού πάνω στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αποδεικνύεται ότι τα δεξιότερα, τα πιο διεφθαρμένα, τα πλέον τερατώδη στοιχεία στις καπιταλιστικές παλινορθώσεις, δηλαδή οι πιο δεξιοί και σκληροί σοσιαλφασίστες είναι εκείνοι που σηκώνουν τη σημαία του «αντιδυτικού αγώνα», της «επιστροφής στο σοσιαλισμό» και της κρατικής μονοπωλιακής ιδιοκτησίας, αφού φυσικά έχουν πουλήσει, σε συνεργασία με τους φιλελεύθερους, κι έχουν σκοτώσει κάθε πραγματικό σοσιαλισμό.

Άλλωστε, ο μεγάλος ιμπεριαλιστικός πόλεμος που ετοιμάζουν οι σοσιαλιμπεριαλιστές για την αναδιανομή του κόσμου χρειάζεται γραμμή Πούτιν και Μπο Ξιλάι, και όχι Χρουστσόφ και Χου Γιαομπάνγκ. Χρειάζεται πόλεμο ενάντια κύρια στο «εβραϊκό» δηλαδή στο δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο, στην διαφθορά «των αξιών», στον «σιχαμερό καταναλωτικό φιλελεύθερο τρόπο ζωής» και στο «αντεθνικό κοσμοπολίτικο πνεύμα της Δύσης». Χρειάζεται με δυο λόγια –μεταφράζοντας στα δικά μας- γραμμή Παπαρήγα κι όχι γραμμή Παρτσαλίδη.

Ο Μπο Ξιλάι μπορεί να «πέθανε» γιατί ξεπέρασε σε ασυδοσία τα κυβικά που του επέτρεπε η θέση κι ο ρόλος του, ή ίσως το μπόι των προστατών του. Η γραμμή του όμως, δηλαδή η δημαγωγική ψευτοαριστερή, που κρύβει την παράλληλη κυριαρχία της μίζας, της εξαγοράς των συνειδήσεων και της συμμορίτικης συγκρότησης στην κορυφή του κόμματος και του κράτους και η οποία θα εκβιάζει όλο το υπόλοιπο κεφάλαιο για να δίνει μεγαλύτερες παροχές στους κομματικούς γραφειοκράτες ληστές, ζει και θα ζει. Όχι μόνο γιατί είναι η πιο σοσιαλφασιστική στο εσωτερικό αλλά, γιατί είναι ιδεολογικά απαραίτητη στο κινέζικο καθεστώς για τη μεγάλη σοσιαλιμπεριαλιστική του ληστρική επίθεση στην Ιαπωνία, στην Ταϊβάν και στις χώρες της Ινδοκίνας. Επίσης είναι απαραιτητη καθώς και για την εσωτερική αποκοίμιση των λαικών ριζοσπαστών μέσα στην Κίνα, που από πολιτική ανωριμότητα βλέπουν ακόμα σε πολιτικές τύπου Μπο Ξιλάι μια κάποια «επιστροφή στο σοσιαλισμό». Δεν είναι τυχαίο ότι ο διάδοχος του Χου Γιν Τάο στην ηγεσία του ΚΚ Κίνας ο Ξι είναι από τους προωθητές της πολιτικής του Μπο και προωθητές της «αριστερής» του γραμμής πριν βέβαια ο τελευταίος συλληφθεί επ αυτοφώρω κλέβοντας και σκοτώνοντας.

Όμως, το μέλλον επιφυλάσσει πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις στους Κινέζους Χαν σωβινιστές που άρπαξαν την ηγεσία του ΚΚ Κίνας και το μετέτρεψαν σε σοσιαλφασιστικό έκτρωμα. Ο μαοϊσμός είναι ακόμη φρέσκος και εγκιβωτισμένος στις ψυχές και τα μυαλά χιλιάδων και εκατομμυρίων Κινέζων, κι από κει «θα τό βρουν» αργά η γρήγορα αυτά τα τέρατα, οι διεφθαρμένοι ως το λαιμό ιμπεριαλιστές αστοί νέου τύπου της Κίνας. Άλλωστε εμφανίζονται διαρκώς άρθρα στον πιο έγκυρο δυτικό τύπο που έντρομα κάνουν λόγο για αρκετά μαζική αναβίωση του μαοισμού στην Κίνα. Σε ένα από αυτά στους Φαινάνσιαλ Τάιμς της 14 του Σεπτέμβρη ένας οπαδός του Μάο μέλος μια φιλομαοικής ομάδας που επισκέφτηκε τη γενέτειρα του προέδρου λέει στους ανταποκριτές: «Το ονομάζουν σοσιαλισμό αλλά ο Τέγκ έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που συνδυάζει τα χειρότερα όλων των κόσμων: Υπερκαπιταλισμός, διαφθορά και φασισμός». Λίγο μετά μπροστά στα μάτια του ανταποκριτή η ομάδα φωνάζει το σύνθημα: «κάτω το ψευτοκομμουνιστικό κόμμα» οπότε το υπόλοιπο πλήθος των επισκεπτών οπισθοχωρεί φοβισμένο. Αμέσως μετά η ομάδα φωνάζει το σύνθημα: «κάτω οι διεφθαρμένοι επίσημοι» οπότε το πλήθος ζητωκραύγασε μαζί και μερικοί ξένοι τουρίστες. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο πραγματικά αντικαθεστωτικοί ήταν αυτοί οι μαοικοί αφού δεν τους συνέλαβαν επί τόπου σε ένα τόσο πολυσύχναστο μέρος την ώρα που φωνάζανε συνθήματα σαν το πρώτο. Το σίγουρο είναι ότι από κάτω βράζει κάτι πολύ βαθύ για να έρχονται τέτοιες φωνές στην επιφάνεια πράγμα που εξηγεί γιατί οι κομματικοί ηγέτες σηκώνουν όλο και πιο ψηλά την εικόνα του Μάο προκειμένου να καθησυχάσουν τις μάζες.