Η απόπειρα των σοσιαλφασιστών να απαγορεύσουν με τη βία και την τρομοκρατία τις εκλογές των Συμβουλίων απαντήθηκε με την ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των καθηγητών στις εκλογές. Οι πρόσφατες εκλογές είναι η επανάληψη των επίσης ακυρωμένων με τη βία εκλογών των Συμβουλίων του περασμένου Φεβρουαρίου-Μαρτίου, που διεξήχθηκαν με κάλπες και με υπουργό παιδείας την Διαμαντοπούλου. Το πλειοψηφικό υπέρ του νόμου ρεύμα εκφράστηκε σ’ αυτές εδώ τις εκλογές με τη συμμετοχή κατά 79,3% στην Αθήνα, 76,6% στο ΑΠΘ, 89,2% στο Οικονομικό πανεπιστήμιο, 75,7% στο Πάντειο, 75,7% στην Πάτρα, 79,5% στα Ιωάννινα, 83,7% στη Θράκη, 98,4% στον Πειραιά, 96,4% στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας, 73,2% στην Κρήτη. (Τα στοιχεία από την Καθημερινή). Επίσης η γενική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ για καταλήψεις στη διάρκεια των εκλογών απέτυχε. Τα φοιτητικά τάγματα εφόδου χρησιμοποιήθηκαν για μπούκες στο χώρο των συνεδριάσεων των εκλογικών επιτροπών. Όμως ήταν όσο ποτέ άλλοτε απομονωμένα καθώς οι φοιτητές είχαν αντισταθεί στις καταλήψεις κιόλας στις εκλογές  του Φεβρουαρίου-Μαρτίου και πολλές τις είχαν καταψηφίσει. Την κορύφωση της αυθόρμητης αντίστασης την είχαμε τότε στη Νομική, όπου οι φοιτητές οργανώθηκαν μυστικά κάτω από τη μύτη των χαφιέδων και τραμπούκων της ψευτοαριστεράς, και άνοιξαν τη σχολή τους με απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας της Συνέλευσης. Χαρακτηριστικά θαρραλέα ήταν τότε η πλειοψηφική προσέλευση των καθηγητών στις κάλπες, μέσα στο κλίμα βίας και τρομοκρατίας των σοσιαλφασιστών που συμπλήρωναν επιτόπου και τους καταλόγους προγραφών.

Σ’ αυτές εδώ τις εκλογές η προσέλευση ήταν ακόμα μεγαλύτερη γιατί αντικαταστάθηκαν σύμφωνα με το νέο νόμο οι κλασσικές κάλπες με ηλεκτρονική ψηφοφορία  για να ξεφύγουν οι ψηφοφόροι από την καταστροφή και αρπαγή καλπών και ψηφοδελτίων καθώς και την απαγόρευση εισόδου τους στις εκλογές του Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Αυτήν την δημοκρατική καινοτομία ο αρχι-ιεροεξεταστής και αρχι-αντιστροφέας κάθε έννοιας Τσίπρας την ονόμασε ηλεκτρονικό φασισμό!!!.

Πάντως πάλι ασκήθηκε βία, πράγμα που δείχνει ότι το μαύρο μέτωπο δεν θα καταθέσει τα όπλα και θα επιχειρήσει να διαλύσει στην πράξη η να πάρει στα χέρια του και να σαπίσει τα Συμβούλια.  Έτσι υπήρξαν και πάλι απειλές και προγραφές καθηγητών που έχουν εκφραστεί υπέρ του νόμου ή που έβαλαν υποψηφιότητα για τα Συμβούλια. Τοιχοκολλούσαν σαν παράδειγμα οι σοσιαλφασίστες στα πανεπιστήμια καταλόγους ανεπιθύμητων προσώπων. Όσο για την ηλεκτρονική ψηφοφορία οι σοσιαλφασίστες την χτύπησαν με το κατέβασμα του διακόπτη του ρεύματος του υπολογιστικού κέντρου του πανεπιστημίου του Αιγαίου καθώς και του υπολογιστικού κέντρου του πανεπιστημίου Αθηνών. Στο δεύτερο έκανε εισβολή ομάδα κουκουλοφόρων που έσπασαν την πόρτα με επικεφαλής τους τραμπούκους καθηγητές τους του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτο ΚΚΕ και κατέλαβαν το κέντρο. Εκεί φάνηκε η κρυμμένη αλήθεια 30 χρόνων, δηλαδή ότι πίσω από τους «γνωστούς άγνωστους», μπάχαλους και «ριζοσπάστες» κάθε είδους κρύβονται οι καθώς πρέπει «επιστήμονες» του φαιο-«κόκκινου» πανεπιστημιακού καθεστώτος. Το ότι αυτοί οι τραμπούκοι χτύπησαν το λαό με το που στέρησαν το σύστημα πληροφορικής ακόμα και από μια σειρά νοσοκομείων, αποκαλύπτει την απέραντη αδιαφορία και το πραγματικό μίσος τους για το λαό. Χαρακτηριστική ήταν η απόλυτη αδιαφορία, στην ουσία συμφωνία και έμμεση σύμπραξη, του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, του γνωστού φαιο-«κόκκινου» Πελεγκρίνη με τους τραμπούκους που κατέλαβαν το υπολογιστικό κέντρο. Αυτοί καλύπτονταν και από την κυβέρνηση, δηλαδή από την ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, που όπως πάντα αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν επεμβαίνουν στην «ανεξάρτητη» τάχα λειτουργία του πανεπιστημίου, ενός πανεπιστημίου που βρίσκεται όμως υπό την κατοχή των συμμαχικών τους δυνάμεων. Στον απόντα πρύτανη που κρυβότανε και δεν σήκωνε ούτε το τηλέφωνο, όπως γράφτηκε στον τύπο, η διπρόσωπη ΠΟΣΔΕΠ ( και της «καθώς πρέπει» ΔΗΜΑΡ και του τραμπούκου ΣΥΡΙΖΑ) έκφρασε την αμέριστη συμπαράστασή της! Καταδίκασε στη συνέχεια φυσικά τη βία, την «παρανομία» και τους «παράνομους», υπενθύμισε το μόχθο των φορολογουμένων λόγω των καταστροφών, έκανε έκκληση για την ομαλή λειτουργία του πανεπιστημίου και όλα τα σχετικά κούφια για την περίσταση. Δηλαδή η ΠΟΣΔΕΠ ακολούθησε την ίδια μέθοδο της φραστικής καταδίκης που εφαρμόζουν επί δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα. Για τη μέθοδο αυτή έχουμε μιλήσει δεκάδες φορές. Επαναλαμβάνουμε εδώ ότι είχαμε πει στο άρθρο μας στη Ν. Ανατολή για τις προηγούμενες ακυρωμένες εκλογές της άνοιξης με τίτλο: «Οι σαμποταριστές ακυρώνουν με τη βία και την τρομοκρατία τo μεταρρυθμιστικό νόμο Διαμαντοπούλου και απολύουν την ίδια».

Τέλος και το πιο ανησυχητικό είναι ότι δύο ιδρύματα, το  ΕΜΠ και το Πολυτεχνείο Κρήτης, ως προπύργια του σοσιαλφασισμού αντιστάθηκαν λυσσαλέα με τους πρυτάνεις τους και τους οργανωμένους στο ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ καθηγητές τους στις εκλογές και λένε ότι θα τις κάνουν στις αρχές Δεκεμβρίου.  Αυτό δεν είναι τυχαίο. Τα Πολυτεχνεία ως τα κατεξοχήν ιδρύματα της τεχνολογίας και της βιομηχανικής ανάπτυξης ήταν και παραμένουν το κεντρικό θύμα του εκπαιδευτικού και ερευνητικού σαμποτάζ του σοσιαλφασισμού. Το ΕΜΠ μάλιστα το έχει καταλάβει ο σοσιαλφασισμός από δεκαετίες και για άμεσα πολιτικούς λόγους, δηλαδή για να διαστρεβλώνει και να σφετερίζεται το επαναστατικό μήνυμα του Πολυτεχνείου, και για να έχει εκεί και τα επιτελεία όλων των τραμπουκισμών του και σε ακαδημαϊκό και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Όσο για το Πολυτεχνείο Κρήτης αυτό χρησιμοποιήθηκε από τον Σημίτη και Λαλιώτη ως το θερμοκήπιο της βίας. Εκεί συγκροτήθηκαν και δοκιμάστηκαν  για πρώτη φορά τα τάγματα εφόδου και οι μέθοδοί τους και στη συνέχεια οργανώθηκαν σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας. 

Πάντως είναι φανερό ότι οι ανοργάνωτοι έντιμοι καθηγητές και φοιτητές αρχίζουν πια και κινούνται μετά από πολλά χρόνια οργισμένης παθητικότητας με σθένος και μαζικότητα ενάντια στον πανεπιστημιακό κατοχικό στρατό. Ο αληθινός κίνδυνος γι αυτούς στην ουσία είναι εσωτερικός: Να μην εμπιστευτούν και να δώσουν στα Συμβούλια ισχυρές θέσεις στη ΔΗΜΑΡ και στους άλλους καθεστωτικούς ψευτοδημοκράτες. Όταν ο σοσιαλφασισμός χάνει μια μάχη από έναν στρατό έχει ήδη χώσει μέσα σε αυτόν τους σπιούνους και τους προδότες που είναι στην υπηρεσία του. Μόνο ο χρόνος και η σκληρή εσωτερική πάλη, δηλαδή η πείρα των ίδιων των μαζών που συμμετέχουν σε αυτόν τον στρατό, θα εκκαθαρίσουν τον τελευταίο από αυτούς τους διπρόσωπους.

Τα σοσιαλφασιστικά κόμματα έλεγξαν τα πανεπιστήμια επί δεκαετίες ελέγχοντας τελικά τις προσλήψεις και τις εξελίξεις των πανεπιστημιακών.  Αυτές τις έκαναν  τα σώματα αξιολόγησης που συγκροτούσαν τα τμήματα χωρίς κανένα έλεγχο και χωρίς καμιά εξασφάλιση της αντικειμενικότητας της κρίσης. Μπορούσαν επομένως να αυθαιρετούν σχεδόν απόλυτα. Με την παράδοση των πανεπιστημίων ουσιαστικά στο σοσιαλφασισμό, αμέσως μετά την μεταπολίτευση - και αυτό έγινε με τις υποχωρήσεις  του Καραμανλή και την υποστήριξη του Α. Παπανδρέου - ξεκίνησε μια βιομηχανία κάλπικων κρίσεων με τη συγκρότηση στημένων εκλεκτορικών   σωμάτων. Είχαν για κρίση έναν δικό τους, επέλεγαν ως σώμα κρίσης τους φίλους καθεστωτικούς κομματικούς και διαπλεκόμενους σοσιαλφασίστες ή ακόμα και άτομα με ροπή στη συναλλαγή και στη διαφθορά και επέλεγαν τον φίλο τους υπάκουο και αποδειγμένα προσκυνημένο υπό κρίση καθηγητή, αυτόν που είχε δώσει δηλαδή επιτυχημένες εξετάσεις καλής διαγωγής στην άρχουσα γραφειοκρατία στην ψευτοαριστερά και γενικά στο πανεπιστημιακό καθεστώς εξουσίας του φαιοκόκκινου μετώπου. Η εξυπηρέτηση που παρείχαν οι εκλέκτορες επιστρέφονταν  σ’ αυτούς με διάφορες παροχές ακόμα και όταν φυσικά οι ίδιοι πρότειναν τον δικό τους για εκλογή ή εξέλιξη.

 Έτσι όσο αυξάνονταν η συναλλαγή δένονταν και οι συμμορίες με τα πιο βαθιά αξεπέραστα δεσμά αυτά της χειρότερης πλευράς των ανθρώπων που ξέρει να καλλιεργεί αριστοτεχνικά ο σοσιαλφασισμός; της ανηθικότητας, του ξεπεσμού και της απόλυτης αντικοινωνικότητας- εχθρότητας στην έρευνα  στη γνώση και στην παραγωγή, και σε καθετί που απειλεί το αυτόνομο από τα συμφέροντα της κοινωνίας και του πανεπιστημίου σύστημα εξουσίας του διακομματικού μετώπου. Έτσι οι κυβερνήσεις των ρωσόδουλων Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή του ανηψιού, Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά έλεγξαν και συνεχίζουν να ελέγχουν την εξουσία στα ιδρύματα. Έτσι  αλλοίωσαν τη σύνθεση των πανεπιστημίων προσλαμβάνοντας και εξελίσσοντας το ό,τι επιστημονικό ελάχιστο και ό,τι το πιο διεφθαρμένο και καθεστωτικό στοιχείο έκανε τις βρωμοδουλειές τους. Βία, αυθαιρεσία εκβιασμοί και ισορροπίες, αυτό είναι στην κύρια πλευρά του το παλιό ακαδημαϊκό Τμήμα που είχε το δικαίωμα συγκρότησης των στημένων εκλεκτορικών, ο χώρος της καθημερινής επαφής των καθηγητών, ο χώρος της διαπραγμάτευσης όλων των μεγάλων και μικρών συμφερόντων της καθηγητικής γραφειοκρατίας, ο χώρος της διαμόρφωσης μιας γραμμής κοινών συντεχνιακών συμφερόντων ακόμα και ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα. Το ίδιο δηλαδή που συμβαίνει με την διακομματική τοπική αυτοδιοίκηση σε σχέση με την κεντρική εξουσία που είναι σοβαρότερη και προσεκτικότερη λόγω του γενικότερου κοινωνικού  ελέγχου. Βέβαια οι αυθόρμητες αντιστάσεις των καθηγητών κερδίζουν, εδώ και χρόνια, αργά αλλά σταθερά έδαφος σε σχέση με την τάση του σοσιαλφασισμού για την επικράτηση της απόλυτης διαφθοράς. Όμως η ζημιά δεν περιορίζεται στην στημένη πρόσληψη και εξέλιξη. Οι διακομματικές φαιο-«κόκκινες» καθηγητικές συμμορίες υποστηριζόμενες και καλυπτόμενες από το αντίστοιχο φοιτητικό λούμπεν, προκήρυσσαν θέσεις χωρίς να υπάρχουν αντίστοιχες ανάγκες. Έτσι οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί στα ανώτατα ιδρύματα, που δεν έχουν αντικείμενο μαθήματος είναι πάρα πολλοί. Επίσης οι προσλήψεις και οι εξελίξεις γίνονταν και γίνονται σήμερα, δυσκολότερα από παλιά όμως, ανεξάρτητα από το επιστημονικό αντικείμενο αφού τα τμήματα, οι σχολές και τα πανεπιστήμια δεν έχουν πολιτική και στρατηγική ανάπτυξης! Έτσι προσλάμβαναν και προσλαμβάνουν καθηγητές ανεξάρτητα από το αντικείμενο και με το επιχείρημα ότι διάλεξαν τον καλλίτερο! Σε ποιον επιστημονικό τομέα αδιάφορο! Τα ίδια τα εκλεκτορικά βέβαια αποτελούνταν πάρα πολλές φορές από καθηγητές άσχετους με το αντικείμενο της εργασίας του υπό κρίση καθηγητή!

Είπαμε ότι ο τροποποιημένος νόμος αφαίρεσε το δικαίωμα συγκρότησης των  επιτροπών αξιολόγησης-κρίσεων από τον διορισμένο από το Συμβούλιο κοσμήτορα και το επέστρεψε στο Τμήμα. Παρόλο αυτά η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ υποχρεώνεται και εδώ σε μια υποχώρηση: Ο τροποποιημένος νόμος περιορίζει την ασυδοσία των εκλεκτορικών και των σωμάτων εξέλιξης.

Συγκεκριμένα. Ο νόμος της Διαμαντοπούλου για την κρίση των καθηγητών προέβλεπε την συγκρότηση δύο καταλόγων καθηγητών πανεπιστημίου. Του εσωτερικού, που αποτελούνταν από καθηγητές του ίδιου του πανεπιστημίου, και του εξωτερικού που αποτελούνταν από καθηγητές εκτός του πανεπιστημίου στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και καθηγητές πανεπιστημίων άλλων χωρών.  Οι κατάλογοι συγκροτούνταν από τον κοσμήτορα που δέχονταν εισήγηση από το Τμήμα και εγκρίνονταν από τη Σύγκλητο. Από αυτούς τους καταλόγους ο πανίσχυρος κοσμήτορας-άνθρωπος του Συμβουλίου επέλεγε τα εξωτερικά και τα εσωτερικά μέλη της επιτροπής κρίσης. Επίσης ζητούνταν η συμβουλευτική κρίση δύο άλλων μελών της εξωτερικής επιτροπής για τον υποψήφιο. Δηλαδή οι κρίσεις ήταν στον απόλυτο έλεγχο του Συμβουλίου.

Στον νέο νόμο παραμένουν οι δύο αυτοί κατάλογοι από τους οποίους γίνεται η επιλογή των επιτροπών αξιολόγησης-κρίσης από το Τμήμα με την παραπέρα έγκριση φυσικά των άλλων οργάνων.  Έτσι οι σοσιαλφασίστες χάνουν τον απόλυτο έλεγχο των διορισμών και των εξελίξεων που είχαν ως τώρα.

Η αφαίρεση πάντως  του ελέγχου του ακαδημαϊσμού από το Συμβούλιο, με το νέο τροποποιημένο νόμο,  και η επιστροφή του στο Τμήμα και στην Κοσμητεία έχει και ένα άλλο στόχο: Να μπορεί το Τμήμα και η Σχολή που ελέγχονται από το σοσιαλφασισμό να αντιπαρατεθούν στο πρόγραμμα στρατηγικής ανάπτυξης του πανεπιστημίου που εκπονεί το Συμβούλιο. Να μπορεί δηλαδή το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο στην περίπτωση που το Συμβούλιο πέσει σε προοδευτικά χέρια να σαμποτάρει το υπό ανάπτυξη πανεπιστήμιο ως παραγωγική δύναμη αλλά και ως χώρο της εξουσίας του. Και αυτό μπορεί να το κάνει απέναντι στο Συμβούλιο, πατώντας στον δήθεν ακαδημαϊσμό του Τμήματος και της Σχολής ισχυριζόμενο ότι άλλες επιστημονικές επιλογές έχει κάνει τάχα το Τμήμα και η Σχολή και σε άλλες κατευθύνσεις ανάπτυξης του πανεπιστημίου τα στρέφει το Συμβούλιο. Στην ίδια κατεύθυνση εξασφάλισης του σαμποταρίσματος των ανωτάτων ιδρυμάτων από το σοσιαλφασισμό και σε κόντρα με το τυχόν προοδευτικό Συμβούλιο  είναι και η ανάθεση με τον τροποποιημένο νόμο της οργάνωσης των μεταπτυχιακών προγραμμάτων στο τμήμα. Ο νόμος Διαμαντοπούλου έδινε την οργάνωση στον κοσμήτορα τον διορισμένο από το Συμβούλιο άνθρωπό του οπότε έτσι ήλεγχε και τα αναλυτικά προγράμματα των μεταπτυχιακών και επομένως και τον προσανατολισμό του πανεπιστημίου.