Η κλιμάκωση της ρίψης ρουκετών κατά αμάχων μέσα στο Ισραήλ τον Οχτώβρη από πλευράς της προβοκατόρικης αυτής ισλαμοφασιστικής -και εντελώς ρωσόδουλης στην ηγεσία της- οργάνωσης οδήγησε τους ισραηλινούς επεχτατιστές με κεντρικό εκφραστή το Νετανιάχου στην επιχείρηση «Πυλώνας Άμυνας» μέσα στη Γάζα από τις 14 ως τις 21 του Νοέμβρη από πλευράς Ισραήλ.

Η επιχείρηση ξεκίνησε με τη στοχευμένη δολοφονία του αρχηγού του επιχειρησιακού – στρατιωτικού τμήματος της Χαμάς, Αχμέντ Τζαμπαρί. Οι δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές δεν έχουν να λυπηθούν για τέτοια καθάρματα, επαγγελματίες εξολοθρευτές αμάχων και στο βάθος αρνητές όχι μόνο της ύπαρξης του Ισραήλ, αλλά ΚΑΙ της παλαιστινιακής εθνικής ανεξαρτησίας. Το πρόβλημα είναι το πόσο λίγο οι ισραηλινοί σοβινιστές νοιάζονται για τις παλαιστινιακές μάζες, δηλαδή για το δυνάμωμα του ισλαμοφασισμού μέσα σε αυτές μετά από τέτοιες ενέργειες, που δείχνουν και είναι στην παρούσα φάση πράξεις αμφισβήτησης της όποιας αυτοκυβέρνησής των Παλαιστινίων.

Το Ισραήλ, με επικεφαλής του το τρικέφαλο τέρας Νετανιάχου - Λίμπερμαν - Μπάρακ, δηλαδή τη σωβινιστική δεξιά, τους ακροδεξιούς φασίστες με αρχηγό ένα ρώσο ρατσιστή αντιάραβα (Λίμπερμαν) και τη χειρότερη πλευρά των Εργατικών (τον Μπάρακ, ο οποίος μάλιστα πρόσφατα αποχώρησε από το Εργατικό Κόμμα, ακριβώς για να παραμείνει στην κυβέρνηση των Νετανιάχου – Λίμπερμαν), έπεσε αμέσως και ευχαρίστως στην παγίδα της «ασύμμετρης» απάντησης. Δηλαδή δεν έκανε κανένα πρότερο άνοιγμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη που να αναδείχνει τον επιθετικό γενοκτονικό χαρακτήρα της Χαμάς, και τις ειρηνικές διαθέσεις του Ισραήλ και κυρίως δεν σταμάτησε την επεκτατική πολιτική των νέων οικισμών εποίκων στην Παλαιστίνη.

Πραγματικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο γελοία είναι τα νεοχιτλερικά, σοσιαλφασιστικά και ισλαμοφασιστικά παραμύθια για την «παντοδυναμία» του εβραϊκού λόμπυ σε παγκόσμια κλίμακα, από το πώς αντιμετωπίζονται από τα διεθνή ΜΜΕ οι συγκρούσεις του Ισραήλ με τον ισλαμοφασισμό την τελευταία δεκαετία. Οι «Ρώσοι» κρατάνε στα χέρια τους την παγκόσμια εικόνα, καθώς οι ισλαμοφασίστες, οι οποίοι διεστραμμένα επιδεικνύουν σε όλα τα ΜΜΕ τη γης τα σκοτωμένα μωράκια τους στις κάμερες, κερδίζουν εύκολα στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τον τίτλο του μάρτυρα και του θύματος μιας αδυσώπητης πολεμικής μηχανής.

Είναι αλήθεια ότι στη Δύση, στο Δεύτερο Κόσμο αλλά και στις ΗΠΑ, οι μάζες οι οποίες δεν έχουν υποστεί το σοσιαλφασιστικό φροντιστήριο σε πλατιά κλίμακα (όπως π.χ. στη χώρα μας από λαλιωτικούς και κνίτες), αναγνωρίζουν, πλάι στο δικαίωμα των Παλαιστίνιων για μια πατρίδα, και το δικαίωμα του Ισραήλ να υφίσταται σαν κράτος – καταφύγιο των Εβραίων αυτού του πλανήτη.

Ωστόσο, η αλαζονεία των πλέον σωβινιστικών κύκλων της ισραηλινής αστικής τάξης, η οποία έχει κάνει την αυτοκτονική στρατηγικά επιλογή να βασίζει την ασφάλεια του λαού της στην τοπική στρατιωτική υπεροχή και τις προνομιακές σχέσεις με το δυτικό ιμπεριαλισμό, κύρια με την αμερικανική υπερδύναμη, και όχι στην κατάχτηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, καθώς και η πραγματική υποτίμηση της αξίας της ζωής των παλαιστίνιων αμάχων (στην οποία πάντως οι προβοκάτορες της Χαμάς είναι ασυναγώνιστοι, στήνοντας τους εκτοξευτές τους μέσα σε νοσοκομεία, νηπιαγωγεία, σχολειά κλπ.), δημιούργησαν, με την αγαστή «υπόγεια» σύμπραξη του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των «κνιτοειδών» κάθε είδους μια κάποια «συμπάθεια» για τη Χαμάς ως «αμυνόμενη».

Το Ισραήλ δηλαδή, μην εφαρμόζοντας τη δημοκρατική αρχή της απεύθυνσης και της πειθούς απέναντι στη διεθνή κοινή γνώμη, π.χ. με αποδειχτικά στοιχεία της ισλαμοφασιστικής γενοκτονικής στρατηγικής και τακτικής, με καταγγελίες στον ΟΗΕ και με άλλες ειρηνικές διπλωματικές μέθοδες, που θα αποδείκνυαν ότι η βία είναι το τελευταίο του καταφύγιο για να αμυνθεί, ουσιαστικά «δικαιώνει» τους αντιπάλους του, αφού εμφανίζεται να δρα όπως το περιγράφουν εκείνοι.

Το προβοκατόρικο δίδυμο Χ. Κλίντον – Ομπάμα, αφού ορκίστηκε 17 φορές στην αγάπη του για το Ισραήλ, κι αφού το άφησε όπως πάντα να εκτεθεί σκοτώνοντας μωρά, έβαλε σφήνα ανάμεσα σε Ισραήλ και Χαμάς και έκανε ρυθμιστή της ειρήνης στη Μέση Ανατολή το νέο ισλαμοφασίστα πρόεδρο της Αιγύπτου Μόρσι, δηλαδή το σύντροφο και σταυραδερφό της Χαμάς «αδελφό μουσουλμάνο» και επίδοξο διχτάτορα που έκατσε στο σβέρκο του αιγυπτιακού λαού.

Όλα αυτά τα καθάρματα, ειδικά εκείνα της κνιτογενούς σοσιαλδημοκρατίας και του αμιγούς σοσιαλφασισμού, που έδωσαν τα ρέστα τους παγκόσμια κατά του μη ρωσόφιλου Ρόμνεϋ, ξεπληρώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο από τον υπερεπεμβατιστή κρυφοσύντροφό τους, αρχηγό της αμερικάνικης υπερδύναμης Ομπάμα: ο φιλόδοξος αυτός Ηρόστρατος μίλαγε τρεις φορές τη μέρα στο τηλέφωνο με το Μόρσι, δηλαδή με τη Χαμάς Αιγύπτου, την ώρα που ο τελευταίος μιλούσε, όπως και οι τούρκοι ισλαμοφασίστες Ερντογάν – Νταβούτογλου, αποκλειστικά για το «τρομοκρατικό» Ισραήλ και καθόλου για τους ισλαμοναζήδες εγκληματίες προβοκάτορες με τις ρουκέτες, που έχουν επιβάλλει από το 2007 διχτατορία στη Λωρίδα της Γάζας.

Η μεσολάβηση του Μόρσι και η αφόρητη πίεση του Ομπάμα στο Νετανιάχου να «τελειώσει» την επιχείρηση με αντάλλαγμα τεχνολογία για τη βελτίωση της αντιπυραυλικής ασπίδας του Ισραήλ, οδήγησαν σε μια ανακωχή η οποία -και σωστά- θεωρήθηκε και γιορτάστηκε σαν νίκη από τη Χαμάς.

Το Ισραήλ υποχρεώθηκε όχι μονάχα να σταματήσει τα πυρά, αλλά και τα στοχευμένα χτυπήματα κατά στελεχών της ισλαμοφασιστικής εγκληματικής συμμορίας, καθώς και να χαλαρώσει τον -έτσι κι αλλιώς ηλίθιο και προβοκατόρικο, όπως έχουμε τονίσει παλιότερα- αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας για τους παλαιστίνιους πολίτες.

Το χειρότερο αποτέλεσμα αυτής της ολιγοήμερης προβοκάτσιας είναι ότι η Φατάχ, δηλαδή η πολιτική δύναμη η οποία αποτελεί το τριτοκοσμικό εθνικό ρεύμα ανεξαρτησίας του παλαιστινιακού λαού απέναντι στον ισραηλινό επεχτατισμό, στον ισλαμοφασισμό αλλά και απέναντι στους από παλιά ρωσόδουλους καγκεμπίτες του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μια Φατάχ που από το 2007 βρίσκεται στην παρανομία στη Γάζα, βγήκε με τη λήξη της ισραηλινής επιχείρησης να πανηγυρίσει παρέα με τους βασανιστές χαμασίτες στο όνομα του «κοινού αντισιωνιστικού αγώνα».

Πρόκειται για εξευτελισμό και ήττα τεραστίων διαστάσεων για το πατριωτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της Παλαιστίνης, ήττα στην οποία έχει καθοριστική συμβολή ο πράχτορας του Κρεμλίνου αρχηγός της ΟΑΠ και της Φατάχ Αμπάς. Αυτό τον εξευτελισμό του εθνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος της Παλαιστίνης επισφράγισε η επίσκεψη του αρχιεγκληματία εξόριστου αρχηγού της Χαμάς Μεσάαλ στη Γάζα για πρώτη φορά στη ζωή του(!) πριν λίγες ημέρες, μέσα σε κλίμα ισλαμοφασιστικού αντισημιτικού θριάμβου.

Με φρέσκια λοιπόν την υποταγή των παλαιστίνιων πατριωτών, που χύνουν το αίμα τους πάνω από 50 χρόνια για μια λέφτερη Παλαιστίνη, στους οπαδούς του ισλαμικού χαλιφάτου της Μέσης Ανατολής, δηλαδή στους «τροτσκιστές» του Ισλάμ που θέλουν να κατασφάξουν τους Εβραίους και αρνούνται από τα δεξιά την εθνική ανεξαρτησία στον Τρίτο Κόσμο (όπως έκανε και ο Χίτλερ, όταν έβαζε το φυλετικό «διεθνισμό» των «Αρίων» πάνω από το γερμανικό εθνικισμό), η Παλαιστίνη κατέφυγε στον ΟΗΕ με ενιαίο μέτωπο Φατάχ – Χαμάς και ζήτησε την αναγνώρισή της ως κράτους – παρατηρητή, ενώ ως σήμερα είχε το καθεστώς της «οντότητας» - παρατηρητή.

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια αναβάθμιση με συμβολικό χαρακτήρα. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: η Παλαιστίνη που ζήτησε αναγνώριση από τον ΟΗΕ είναι η Παλαιστίνη της εθνικής ανεξαρτησίας, που θέλει επιτέλους να σηκώσει τη σημαία της δίπλα στα κράτη και στα έθνη όλου του υπόλοιπου πλανήτη, δίπλα στα αδέρφια της του Ισραήλ, έτοιμη να ζήσει ειρηνικά και να αφήσει το λαό της να προκόψει και να καταχτήσει ανώτερα επίπεδα υλικού και πνευματικού πολιτισμού; Ή μήπως είναι η Παλαιστίνη η οποία ετοιμάζεται να καταπιεί το «κράτος των Εβραίων» και να κατασφάξει τους άπιστους, όταν το διεθνές κέντρο της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αντίδρασης, η Ρωσία των ναζιστών αντισημιτών, θα δώσει το σύνθημα της γενικής «αντιπλουτοκρατικής» επίθεσης;

Μια αντιπροσωπεία της Παλαιστίνης η οποία είχε μέσα της και τους ναζήδες της Χαμάς έπρεπε να καταγγελθεί από όλα τα δημοκρατικά και ειρηνόφιλα κράτη του πλανήτη σαν προβοκάτσια κατά του ίδιου του παλαιστινιακού λαού και της ανεξαρτησίας του. Το «ναι» στον ΟΗΕ, το οποίο δε συνοδεύεται από στεντόρεια καταγγελία του εγκληματικού χαρακτήρα των παλαιστίνιων Αδελφών Μουσουλμάνων, δηλαδή της διχτατορικής συμμορίας της Χαμάς, είναι κολοβό και δεν ξεχωρίζει από το «ναι» της Τουρκίας του νεοοθωμανού φασίστα αντισημίτη Νταβούτογλου, ούτε από το «ναι» των ρώσων και κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών ή των ελλήνων υπαλλήλων των τελευταίων.

Τα χειροκροτήματα και η «αποθέωση» του προβοκάτορα, κρυφοαντισημίτη αρχηγού της Φατάχ Αμπάς (ο οποίος σπούδασε αντισημιτισμό στη μπρεζνιεφική Μόσχα με επιβλέποντα καθηγητή τον αρχισοσιαλφασίστα Πριμακόφ) είναι ουσιαστικά η «πληρωμή» του από πλευράς Χαμάς για το ελεεινό πούλημα, από πλευράς του, κάθε πραγματικής ειρηνευτικής λύσης και προσπάθειας, που την υπονομεύουν βέβαια ταυτόχρονα και οι ισραηλινοί εποικισμοί της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης.

Από την άλλη πλευρά, τα ευχαριστήρια και οι γλοιώδεις «αγάπες» των Κλίντον – Ομπάμα στο Μόρσι και στη «μεγάλη συμβολή του στην ανακωχή» έπιασαν γρήγορα τόπο. Ο υποψήφιος διχτάτορας της Αιγύπτου έβγαλε στα γρήγορα προεδρικό διάταγμα το οποίο του παρέχει ασυλία για κάθε πράξη του από την ημέρα της εκλογής του μέχρι την εκλογή νέου κοινοβουλίου, η οποία θα ακολουθήσει την έγκριση του νέου συντάγματος της Αιγύπτου και τις βουλευτικές εκλογές. Οι ΗΠΑ έμμεσα με τη διπλωματική σιωπή τους και πιο ανοιχτά μέσα από την αρθρογραφία των “Τάιμς της Νέας Υόρκης” που έχουν γίνει φερέφωνο του δίδυμου Ομπαμα-Κίντον, υποστήριξαν το πραξικόπημα Μόρσι.

Εκείνο που πιθανότατα δεν υπολόγισε αυτό το μέτωπο είναι ότι ο αιγυπτιακός λαός μπορεί να έχει βυθιστεί επί δεκαετίες στην ισλαμοφασιστική καθυστέρηση, λόγω και του αντιλαϊκού χαρακτήρα της κοσμικής νασερικής αστικής τάξης του Μουμπάρακ (η οποία πάντως ασκούσε δίκαιη – προοδευτική διχτατορική βία στον ισλαμοφασισμό), ωστόσο έμαθε, έστω και μέσα από την προβοκαρισμένη «Αραβική Άνοιξη», που ήταν χειμώνας, να βγαίνει στο δρόμο και να παρεμβαίνει στις εξελίξεις.

Έτσι, για πρώτη φορά, έχουμε μια Ταχρίρ, η οποία κινείται κατά ένα μέρος της σε προοδευτικές ράγες σε ό,τι αφορά τις διαθέσεις της πλατιάς μάζας που την κινεί από τα κάτω, ενάντια στον ισλαμοφασισμό. Νομοτελειακά βέβαια, με βάση τους παγκόσμιους συσχετισμούς και τις ραδιουργίες του σήμερα ανερχόμενου ιμπεριαλιστικού μπλοκ (βασικά της υπερδύναμης Ρωσίας), κι εκεί υπάρχει χωμένη και μάλιστα σε ηγεμομονική ηγετική θέση η μαύρη αντίδραση, τόσο οι ρωσόδουλοι ψευτοφιλελεύθεροι τύπου Ελ Μπαραντέι, και οι δήθεν κοσμικοί τύπου Αμρ Μούσσα καθώς και οι τροτσκιστές αιγύπτιοι «ΣΕΚίτες» «αντικαπιταλιστές» οι οποίοι έκαναν πλάτες στο Μόρσι και κάνανε μαζί του και με τους σαλαφιστές φασίστες γιουρούσια στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Κάιρο το 2011.

Μάλιστα οι τελευταίοι, κυρίως οι Μπαραντέι – Μούσσα, εμφανίσθηκαν στα γρήγορα ως αρχηγοί του «αντι-Μόρσι» μετώπου, εφαρμόζοντας την αλάνθαστη τακτική της αλληλοεκκαθάρισης των δύο αντίθετων στρατοπέδων την οποία εφαρμόζει η ρώσικη διπλωματία εδώ και δεκαετίες.

Οι δηλώσεις του Μπαραντέι ποτέ δεν κήρυσσαν πολιτικό πόλεμο στο Μόρσι και πάντα άφηναν ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι είναι καλύτερος από το Μουμπάρακ, θυμίζοντας έμμεσα το «μαζί κάναμε την επανάσταση», ταυτόχρονα όμως ήταν έτσι κομμένες και ραμμένες ώστε η εθνικιστική τάση του ισλαμοφασισμού των Αδελφών Μουσουλμάνων να μην αποχτήσει απόλυτη κυριαρχία μέσα στην Αίγυπτο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν και διαβρωμένοι μετά την περεστρόικα του 1985-1991 από τη γιελτσινική – πουτινική Ρωσία, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ήταν περισσότερο τριτοκοσμικό μεγαλοϊδεατικό Ισλάμ και όχι ρωσόδουλο ρεύμα, και ειδικά πριν το 1991, είχαν μια γενικά αντι-υπερδυναμική γραμμή, παρά τη φριχτή τους κοινωνική συντήρηση και πολιτική καθυστέρηση. Για παράδειγμα, είχαν στηρίξει την πατριωτική αντίσταση του λαού του Αφγανιστάν ενάντια στους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές εισβολείς τη δεκαετία του ’80.

Από μία άποψη δηλαδή, ο «φιλελεύθερος» Ελ Μπαραντέι είναι βαθύτερα «Ρώσος» από τους περισσότερους ηγέτες του ισλαμοφασισμού, μολονότι το μπλοκ το οποίο καβάλησε ο Μπαραντέι (το κοσμικό) έχει σαφώς πολύ περισσότερη δημοκρατία και πρόοδο στη βάση του, δίπλα πάντα στην τροτσκιστική μαυρίλα των αιγύπτιων «ΑΝΤΑΡΣΥΑίων», σε σχέση με τους ισλαμοφασίστες.

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές ανακοινώνεται ότι ο Μόρσι υποχωρώντας σε ένα βαθμό απέσυρε το διάταγμα το οποίο του εκχωρούσε υπερεξουσίες που τον έκαναν κατά μία έννοια παντοδύναμο διχτάτορα, έστω για μία κομβική ενδιάμεση περίοδο, ώστε να εκκαθαρίσει τους θύλακες του γενικά αντιλαϊκού αλλά εθνικιστικού ανεξαρτησιακού τριτοκοσμικού καθεστώτος Μουμπάρακ.

Αυτό φαίνεται σαν μία τακτική νίκη για το λαό, ωστόσο, με δεδομένο ότι ο μουμπαρακικός Αχμέτ Σαφίκ, δηλαδή ο ηττημένος των προεδρικών εκλογών με 48%, βρίσκεται εκτός Αιγύπτου με ένα ένταλμα σύλληψης από το Μόρσι και αυτό δεν γίνεται μεγάλο θέμα από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί.

Είναι πολύ πιθανό για άλλη μια φορά οι αιγύπτιοι δημοκράτες να ακολουθήσουν οχήματα φασισμού, όπως κάνανε στην πρώτη Ταχρίρ που τελικά έφερε στην εξουσία τους ισλαμοφασίστες. Τώρα πάλι μπορεί η νέα Ταχρίρ να γίνει όχημα ώστε ο Μπαραντέι να εγχειρίζει μέσα στο στρατόπεδο Μόρσι τους μη υποταχτικούς στη Ρωσία ισλαμοφασίστες, ενώ ο συμφωνα με όλες τις ενδείξεις ρωσόφιλος Μόρσι θα κάνει το ίδιο μέσα στο στρατόπεδο των κοσμικών, χτυπώντας μουμπαρακικούς αντι-ισλαμοφασίστες ή και τους καλύτερους ανάμεσα στους κοσμικούς, πολιτικά φιλελεύθερους, δημοκράτες.

Το διακύβευμα τώρα είναι να μην μπορέσουν οι τροτσκιστές και οι ρωσοφιλελεύθεροι να διασπάσουν ή να ηγεμονεύσουν (αν δε το έχουν κάνει ήδη) το μέτωπο των κοσμικών νασερικών με τους δημοκράτες στο όνομα του «αντιΜουμπάρακ μετώπου» της πρώτης Ταχρίρ. Στο βάθος, η μάχη και το διλημμα μέσα στο αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα είναι: «ενότητα με το Μόρσι ενάντια στα υπολείμματα του καθεστώτος Μουμπάρακ», πράγμα που σημαίνει τελικά υποταγή στο Μόρσι και στην «επαναστατική» ισλαμοφασιστική εξουσία του ή «ενότητα με τους πιο δημοκράτες και λιγότερο διεφθαρμένους φιλομουμπαρακικούς ενάντια στον ισλαμοφασισμό», που είναι και η προοδευτική γραμμή.

Η εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ, όπως είχαμε προβλέψει, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την παράδοση του Τρίτου Κόσμου στην ευρύτερη σφαίρα επιρροής του παγκόσμιου μετώπου που στήνει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός.

Ο απίστευτος αυτός προβοκάτορας, ενώ κρατάει τα γκέμια της καθοδήγησης των ισλαμοφασιστών και αντισημιτών όλου του πλανήτη μέσα από τις σοσιαλφασιστικές του θεωρίες της «εθνοκτόνας παγκοσμιοποίησης», της δήθεν «δυτικής μονοκρατορίας» και του δήθεν παντοδύναμου «απάτριδου κεφάλαιου των τραπεζών», ταυτόχρονα κάνουν τα γλυκά μάτια και σε ένα από τα χειρότερα Ισραήλ όλων των εποχών, δηλαδή στο Ισραήλ το οποίο ηγεμονεύεται από την εντελώς άθλια πολιτικά δεξιά και ακροδεξιά των Λικούντ – Γισραέλ Μπεϊτάνου, τα οποία πρόσφατα προχώρησαν στη ντε φάκτο ενοποίησή τους.

Επικεφαλής του δεύτερου, αναπληρωτής πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών και υποψήφιος για την αρχηγία του κοινού εκτρώματος είναι ο αντιπαλαιστίνιος ρατσιστής Λίμπερμαν, για την πολιτική φυσιογνωμία του οποίου γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της Ν.Α. και ο οποίος είναι εντελώς μέσα στη ρώσικη στρατηγική, πιθανότατα δηλαδή είναι καγκεμπίτης προβοκάτορας.

Ο Άξονας Ρωσίας-Κίνας, και ιδιαίτερα η Ρωσία, κρυφοσπρώχνει το Ισραήλ σε κινήσεις που το προβοκάρουν, πατώντας ακριβώς στον βρώμικο τοπικό, μικροϊμπεριαλιστικό ηγεμονισμό της πιο δεξιάς πλευράς της ισραηλινής μπουρζουαζίας. Είναι ακριβώς αυτό που, όπως έχουμε ξαναπεί, είχε γίνει με την Κροατία στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας: από τη μια η ρωσόφιλη Σερβία της έκοβε κομμάτια στην Κράινα και στη Σλαβονία, κι από την άλλη, η ίδια η Κροατία, σπρωγμένη κι αυτή από τη ρώσικη διπλωματία, κοιτούσε ν’ αρπάξει κομμάτι από τη Βοσνία, σε συνεργασία με τους σέρβους εθνοεκκαθαριστές!

Αντί δηλαδή το Ισραήλ να χτίσει μια αρραγή ενότητα με τη Φατάχ, να κάνει στρατηγικές υποχωρήσεις και να δεχτεί το παλαιστινιακό κράτος με μόνο όρο τη δική του ασφάλεια από ρουκέτες και φασιστικές επιθέσεις, απομονώνοντας και τσακίζοντας τη Χαμάς αλλά και τους υπεραντιδραστικούς ακροδεξιούς σιωνιστές, στο βάθος έκανε πλάτες στη Χαμάς κατά του Αραφάτ στη λογική ότι με μια τόσο απεχθή και φασιστική Χαμάς απέναντί του, το Ισραήλ θα έχει πάντα δικαιολογία να μη δέχεται το παλαιστινιακό κράτος!!!

Πρόκειται για μια εγκληματική σοβινιστική όσο και ανόητη λογική, που στρέφεται πρώτα και κύρια ενάντια στην ίδια την ύπαρξη του Ισραήλ, αλλά μπουρλοτιάζει και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή! Είναι τέτοια η τυφλωμάρα των ισραηλινών σωβινιστών, που στη σύγκρουσή στη Συρία, στο όνομα της πάλης εναντίον του φιλοΆσαντ Ιράν, βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με τη Χαμάς, δηλαδή στο αντι-Άσαντ μέτωπο, το οποίο περιλαμβάνει κάποιους δημοκράτες βασανισμένους από τη διχτατορία αυτού του εθνικοφασίστα, αλλά ηγεμονεύεται πολιτικά από τους χειρότερους ισλαμοναζήδες φιλο-Αλ Κάιντα και τους ψευτοαριστερούς.

Οι Ισραηλινοί δεν διδάχτηκαν τίποτε από τη διαφορά μεταξύ Μουμπάρακ και Μόρσι, με τον πρώτο να συμμετέχει με πάθος στο εμπάργκο κατά της Χαμάς και το δεύτερο, το «δημοκράτη φίλο του Ομπάμα» ισλαμοφασίστα, να της κάνει πλάτες, κι έτσι στα βόρεια σύνορά τους σε λίγο δεν θα έχουν έναν απλά σωβινιστή Άσαντ ο οποίος ζητάει πίσω τα υψώματα του Γκολάν (και δικαίως), αλλά άλλον ένα «φίλο του Ομπάμα και του Ολάντ» (στην ουσία φίλο του Πούτιν) που θα τους σφίγγει σαν τανάλια παρέα με όλο το εγκληματικό φασιστικό λούμπεν του Τρίτου Κόσμου (το οποίο δουλεύει για το χαντάκωμα του Τρίτου Κόσμου και την υποταγή του στη Μόσχα και στο Πεκίνο).

Η Χαμάς από την πλευρά της, με τη λήξη των επιχειρήσεων στη Γάζα, ευχαρίστησε «την Αίγυπτο και το Ιράν» για τη βοήθεια τους! Μια Αίγυπτο και ένα Ιράν, που υποτίθεται ότι βρίσκονται σε διαμετρικά αντίθετα στρατόπεδα στο ζήτημα της Συρίας! Στην ουσία, μόνο ο τριτοκοσμικός εθνικοφασίστας μουλάς, ανώτατος ηγέτης του Ιράν Καμενεΐ είναι πραγματικά σύμμαχος του εθνικοφασίστα, αλλά κοσμικού μπααθικού Άσαντ στη Συρία!

Σε αντίθεση με τον τοπικό ηγεμονιστή Καμενεΐ, ο «διεθνιστής – τροτσκιστής» ισλαμοφασίστας και πάντα εξυπηρετικός προς τη Ρωσία πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ όλο και ψάχνει «επαφές» με τη «συριακή αντιπολίτευση» και καλεί τον Άσαντ σε συμβιβασμό μαζί της, σε διαπραγματεύσεις, σε «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις», την ίδια ώρα που ο ίδιος κρεμάει δημοκράτες και αντιφασίστες στην Τεχεράνη από γερανούς!!! Ο Αχμαντινετζάντ τελευταία έχει δυναμώσει τη θέση του απέναντι στον Καμενεΐ χάρη στην αυξανόμενη διεθνή πολιτική απομόνωση του Άσαντ.

Στο βάθος, η νέα Συρία που κυοφορείται σε Κάιρο και Τεχεράνη, αλλά και σε Παρίσι, Λονδίνο και Ουάσινγκτον, θα είναι 50% Μόρσι και 50% Αχμαντινετζάντ, δηλαδή 100% Μόσχα!!!

Τους πατριώτες και αντιιμπεριαλιστές στον Τρίτο Κόσμο τους περιμένει μεγάλος Γολγοθάς, αφού πρέπει πρώτα να ψηλαφίσουν και μετά να ξεχωρίσουν και θεωρητικά το δημοκρατικό και προοδευτικό αντιιμπεριαλισμό από τις σοσιαλφασιστικές φρεναπάτες και νεοχιτλερικές γενοκτονικές θεωρίες.

Οι πατριώτες και δημοκράτες της Αιγύπτου, οι παλαιστίνιοι πατριώτες της βάσης της Φατάχ, οι εθνικοί αστοί της Συρίας του Άσαντ αλλά και οι δημοκράτες μέσα στη συριακή αντιπολίτευση, το ρεύμα της τριτοκοσμικής εθνικής ανεξαρτησίας του Ιράν έστω και υπό τους φασίστες μουλάδες που προβάλλει αντικειμενικές αντιστάσεις στην υποταγή στη Ρωσία, είναι εφεδρείες του αντισοσιαλιμπεριαλιστικού στρατοπέδου.

Χωρίς όμως ένα διεθνές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με ισχυρή προλεταριακή συνιστώσα και με κύριο εχθρό του τις σοσιαλφασιστικές, σοσιαλιμπεριαλιστικές διχτατορίες της Ρωσίας και της Κίνας, δηλαδή με θεωρητική – γεωστρατηγική συναίσθηση της σύγχρονης πραγματικότητας και της νομοτέλειας που κινάει το παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού, οι αστοί αντιιμπεριαλιστές θα συντρίβονται μοιραία στις μυλόπετρες της σοσιαλφασιστικής προβοκάτσιας, η οποία θα συμμαχεί με τις χειρότερες ηγεμονικές σήμερα τάσεις των δυτικών ιμπεριαλισμών.