Μια τέτοια συμμορία πρέπει να είναι οπωσδήποτε εκτός νόμου. Διαφορετικά, κανένα υποψήφιο θύμα της (μετανάστης, μέλος εθνικής μειονότητας, Εβραίος, ομοφυλόφιλος, Ρομά, ή δημοκράτης υπερασπιστής τους) δεν μπορεί να αμυνθεί νομικά στη βία της. Ποιο από τα θύματα θα τα βάλει με μια δολοφονική συμμορία που δικαστές και αστυνομίες την έχουν νόμιμη και που στρογγυλοκάθεται στη Βουλή, αποδεκτή από όλες τις πτέρυγές της; Γι αυτό οι δημοκρατικές χώρες βγάζουν τις ναζιστικές ομάδες εκτός νόμου. Αυτό απαιτεί και η Διεθνής Αντιρατσιστική Σύμβαση που η Ελλάδα έχει υπογράψει, αλλά αρνείται να την εφαρμόσει εδώ και 40 χρόνια ψηφίζοντας τον αντίστοιχο εσωτερικό νόμο. Ειδικά το να είναι οι ναζιστές στη Βουλή σημαίνει ότι είναι παράνομη η δημοκρατία.

Το πρόβλημα γίνεται εφιαλτικό από τη στιγμή που το κλασσικό καταφύγιο των καταδιωγμένων και η πρωτοπορία του κάθε αντιφασισμού, η Αριστερά, βρίσκεται κάτω από την καθοδήγηση ηγεσιών που συμμετέχουν ενεργητικά στη νομιμοποίησή τους. Αυτές οι ηγεσίες όχι μόνο δεν τους κατήγγειλαν επί 10ετίες σα ναζιστές, όχι μόνο παρακάθονταν και συναποφάσιζαν μαζί τους για το μοίρασμα του τηλεοπτικού χρόνου στις εκλογές, αλλά τελευταία τους επιτρέπουν να συνδιαδηλώνουν σαν «αγανακτισμένοι» φωνάζοντας «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Το χειρότερο είναι που αφήνουν συστηματικά στο απυρόβλητο τον ρατσιστικό πυρήνα του ναζισμού, που είναι ο αντισημιτισμός. Έτσι δηλητηριάζεται και εξουδετερώνεται η ψυχή όλης της δημοκρατίας.

Γι αυτό οι δημοκράτες, είτε είναι ανεξάρτητοι είτε ακολουθούν κάποιο κόμμα, πρέπει σήμερα να προβάλουν σαν πρώτο τους αίτημα το «Εκτός νόμου τώρα η Χρυσή Αυγή». Αυτό πρέπει να απευθυνθεί όχι μόνο γενικά στο κράτος και την κυβέρνηση αλλά και σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, αναδεικνύοντας τα σα συνυπεύθυνα της νομιμότητας της Χρυσής Αυγής. Μ’ αυτό τον τρόπο θα απομονωθούν οι πιο φιλοναζιστικές δυνάμεις μέσα στο κράτος και στα κόμματα και οι υπόλοιπες θα πιεστούν να κινηθούν αντίθετα. Δηλαδή, το «εκτός νόμου» θα παίξει ενεργητικό ρόλο στη διαμόρφωση ευνοϊκότερων συσχετισμών στο επίπεδο των αστικών-δημοκρατικών θεσμών. Αντίθετα, όσοι αφήνουν το κράτος και κυρίως τα κόμματα στην ησυχία τους, με το «επαναστατικό» επιχείρημα ότι το λαϊκό κίνημα πρέπει να κινηθεί μόνο του εναντίον της καθεστωτικής συμμορίας, επειδή όλοι αυτοί οι θεσμοί είναι στο βάθος τους φασιστικοί ή απλά αστικοί, προσφέρουν αντικειμενικά στη συμμορία την πελώρια υπηρεσία να αθωώνουν τους προστάτες της.

Βέβαια το «εκτός νόμου» είναι ο πρώτος αναγκαίος όρος, αλλά μόνος του δεν είναι ικανός για τη συγκρότηση ενός αντιναζιστικού μετώπου. Αυτό για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να πάρει μαζί του τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που υποφέρει. Έτσι πρέπει να δώσει τις δικές του πειστικές απαντήσεις στις δημαγωγικές θέσεις της συμμορίας και να αποκαλύψει το βαθύ καθεστωτικό και ξενόδουλο χαρακτήρα της που εμφανίζεται σαν «επαναστατικός» και «πατριωτικός». Αυτή θα είναι μια πιο δύσκολη συζήτηση στους κόλπους του αντιναζιστικού κινήματος, που πάντως σε μεγάλο βαθμό θα την επιταχύνει και θα την ξεκαθαρίσει η όλο και πιο αποκρουστική προστατευόμενη δράση της συμμορίας.