Οι φαιο-«κόκκινοι» σαμποταριστές επιτίθενται σε όλα τα μέτωπα της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Το πιο βασικό είναι η φασιστικοποίηση της πολιτικής εξουσίας που σαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ενωμένες στην ουσία, και ελέγχοντας τα μισοχρεωκοπημένα κανάλια μιας χούφτας ολιγαρχών, έχουν σύρει για τα καλά και τη δικαιοσύνη στο φασισμό και τώρα πια σέρνουν και την υπόλοιπη κοινωνία. Τώρα η ουσία της πολιτικής είναι σε δύο επίπεδα.

Από τη μία είναι οι επιλεκτικές εκκαθαρίσεις των δυτικόφιλων και ντόπιων πολιτικών που αποφασίζονται διακομματικά από τη ρώσικη συμμορία κορυφής με τα 7 κεφάλια, και διεκπεραιώνονται στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής και στα δικαστήρια αφού προηγούμενα τα θύματα έχουν για καιρό καλά στοχοποιηθεί από τα ΜΜΕ του πολιτικού καθεστώτος.

Από την άλλη είναι η ωμή παρακρατική βία που έχει δύο αλληλοσυμπληρούμενα εξειδικευμένα αποσπάσματα που λειτουργούν κάτω από το ίδιο πολιτικό κέντρο. Το ένα είναι το ανοιχτό ναζιστικό και ρατσιστικό απόσπασμα της Χρ. Αυγής, που οικοδομεί το νέο κτηνώδες ρατσιστικό, ανοιχτά αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό κράτος του φασισμού και της υποτέλειας στους νέους, ανατολικούς χίτλερ και το άλλο είναι το πολυπρόσωπο αλλά στην ουσία του ενωμένο απόσπασμα του σοσιαλφασισμού που έχει αναλάβει να τσακίσει τις αντιστάσεις των τμημάτων της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού που βρίσκουν στο δρόμο τους οι ανατολικοί χίτλερ δηλαδή τα νέα αφεντικά της χώρας.

Αυτές τις εκδηλώσεις του φασισμού στα δύο επίπεδα τις βλέπουμε πλέον καθημερινά.

Στο πρώτο επίπεδο, αυτό της φασιστικής κάθαρσης:

Τι κι αν ο αρμόδιος υπουργός οικονομικών Βενιζέλος κράτησε ένα χρόνο τη λίστα Λαγκάρντ στο συρτάρι του, τι κι αν ο Παπανδρέου ήταν ο πρωθυπουργός όσο την έκρυβαν και οι δύο υπουργοί του οικονομικών, τι κι αν ο υπεύθυνος του ΣΔΟΕ πρώην κνίτης Διώτης είπε ψέματα ότι δεν την είδε και δεν την πείραξε και ψέματα ότι δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί, τι κι αν δεν βρέθηκε ίχνος μαύρου χρήματος στις καταθέσεις των συγγενών του Παπακωνσταντίνου, τι δηλαδή κι αν καταρρίφθηκε το βασικό κίνητρο του τελευταίου για την υποτιθέμενη συγκάλυψη της λίστας. Αυτός που έπρεπε να δικαστεί, να διαπομπευθεί και ενδεχόμενα να τιμωρηθεί ήταν ο δυτικόφιλος Παπακωνσταντίνου και όλοι οι άλλοι έπρεπε να βγουν εξ ορισμού και προκαταβολικά αθώοι. Το ίδιο και χειρότερο με τον Παπαγεωργόπουλο. Τι κι αν ένας κλέφτης ταμίας ήταν ο μόνος μάρτυρας εναντίον του, τι κι αν μια σειρά ανώτεροι εντεταλμένοι άμεσοι ελεγκτές του κλέφτη αθωώθηκαν, τι κι αν σε ένα δήμο με μέσο χρονιάτικο προϋπολογισμό 400 εκ. Ευρώ το να κλαπούν κατά μέσο όρο 1,8 εκ Ευρώ το χρόνο, δηλαδή ποσοστό 0,004% δεν σημαίνει με τίποτα ευθύνη του πολιτικού της ντόπιας αστικής τάξης δημάρχου. Ήταν αυτός που έπρεπε όχι απλά να καταδικαστεί αλλά να καταδικαστεί χωρίς αναγνώριση του πρότερου έντιμου βίου που θα αναγνωριζόταν σε κάθε διεθνή πρωταθλητή της χώρας και να φάει ισόβια όπως ισόβια έπρεπε να φάει και ο γενικός γραμματέας του δήμου που το μόνο έγκλημά του ήταν ότι ήταν το δεξί χέρι του πρώτου.

Αυτή όλη τη βία και την αδικία, ακόμα και τα ίδια τα θύματα της την αντιλαμβάνονται σαν ικανοποίηση από τα δικαστήρια των σκοτεινών διαθέσεων του λαού που αποζητά αίμα πολιτικών για την τραγωδία που ζει. Στην πραγματικότητα τώρα απλά έχει κορυφωθεί ένα φαινόμενο που άρχισε και γιγαντώθηκε στην εποχή της ευμάρειας με τα κλοπιμαία και τα δανεικά.

Εδώ και 25 χρόνια η πολιτική ζωή διεξάγεται μέσα από εντελώς επιλεγμένα σκάνδαλα, και μάλιστα συνήθως ανύπαρκτα σε μια χώρα όπου οι κρατικοί κλεπτοκράτες ακόμα και τώρα όλο και περισσότερο ισχυροποιούνται, και όπου τα άπειρα μικρομεσαία κρατικά λαμόγια μένουν στη θέση τους ακόμα και όταν εντελώς αποκαλυφθούν και όταν όλη η κοινωνία και όλες οι τρόικες επιμένουν ότι πρέπει να απολυθούν από το δημόσιο. Η επιλεκτική πολιτική εκκαθάριση μέσα από τα σκάνδαλα είναι το ψωμοτύρι των φασισμών γιατί μια τέτοια πολιτική ζωή δεν διεξάγεται γύρω από ανοιχτές στο λαό πολιτικές διαμάχες δηλαδή σε ζητήματα πολιτικής γραμμής όπου όλοι μπορούν να έχουν μια άποψη, αλλά διεξάγεται γύρω από αστυνομικά και λογιστικά στοιχεία, πάμπολλες δικαστικές καταθέσεις και νομικές περιπλοκές κάθε είδους. Το βασικό σε αυτές τις καθάρσεις είναι ότι η φασιστική κρατική βία με την ευρύτερη έννοια (βία εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική και βία των ΜΜΕ) αντικαθιστά την πολιτική κομματική αντιπαράθεση. Αυτού του είδους η κάθαρση είναι μια άλλη μέθοδος πολιτικής δολοφονίας των πολιτικών αντιπάλων του φασισμού, μόνο που αντί για φυσική είναι ηθική.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες είναι επόμενο η καθ αυτή παράνομη, η ποινικού τύπου βία που ασκούν στους δημοκράτες οι φασίστες και οι σοσιαλφασίστες να είναι εντελώς νόμιμη. Τι λοιπόν κι αν είδαν το ναζι-Κασιδιάρη δύο αυτόπτες μάρτυρες, (το ένα ήταν θύμα της επίθεσης της συμμορίας του), να μπαίνει σε ένα αμάξι που είχαν καταγράψει τον αριθμό του και πράγματι του ανήκε, τι κι αν οι μάρτυρες που έδωσαν άλλοθι στον αρχιναζιστή ήταν κάποιοι της δουλειάς του -αν τολμούσαν ας κάνανε κι αλλιώς-, τι κι αν η συμμοριτική βία είναι το σήμα κατατεθέν του κόμματος στο οποίο ανήκε αλλά σήμα κατατεθέν και του ίδιου όταν έδερνε γυναίκες μπροστά σε όλη την Ελλάδα, ο τραμπούκος ήταν εντελώς αθώος ανάμεσα στα άλλα και γιατί, όπως είπε ο εισαγγελέας μπορεί οι μάρτυρες να τον στόχευσαν για την πολιτική του δράση, κοινώς να του την έστησαν.

Από την άλλη μεριά η σοσιαλφασιστική ένοπλη συμμορία που χτύπησε και ουσιαστικά βασάνισε με ψυχολογικό βασανιστήριο τους εργαζόμενους στις Σκουριές της Χαλκιδικής μετετράπη από το καθεστώς, και μάλιστα από το πρώτο σήμερα καθεστωτικό κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, πρακτικά σε εξεγερμένο λαό. Γιατί σαν εξεγερμένο λαό την αντιμετώπισε στην πράξη το αντι-χρυσός, πολιτικά συριζέικο, κίνημα της Ιερισσού κατά της επένδυσης, αφού προστάτεψε τη συμμορία από την αστυνομία η οποία αμέσως ορίστηκε και αντιμετωπίστηκε σαν η αστυνομία των κατοχικών δυτικών δυνάμεων. Αλλά και ο ίδιος ο εισαγγελέας της Θεσσαλονίκης αναγνώρισε έμμεσα σαν αντίσταση τη συμμορία αφού κάλεσε το αντι-χρυσός κίνημα της Ιερισσού και την εταιρία του χρυσού, στην πραγματικότητα τον Μπόμπολα, να συζητήσουν υπό τη μεσολάβηση του μέτρα για την εκτόνωση της κρίσης. Τους μόνους που δεν κάλεσε ο εισαγγελέας είναι τους μεταλλωρύχους που έκαναν το μαζικότερο κίνημα στη Χαλκιδική και που ήταν τα κυρίως θύματα της επίθεσης της συμμορίας. Από ότι μας είπανε οι μεταλλωρύχοι στην πράξη η εταιρεία καθυστερεί την ετοιμασία της εξόρυξης, ενώ βγαίνοντας από τη συνάντηση με τον εισαγγελέα οι κάτοικοι της Ιερισσού ήταν ευχαριστημένοι. Στο πολιτικό επίπεδο το ίδιο το κάλεσμα για εκτόνωση είναι δικαίωση των τραμπούκων. Βέβαια και εμείς είμαστε υπέρ της αποχώρησης της αστυνομίας όμως όχι επειδή είμαστε υπέρ των τραμπούκων, αλλά επειδή όσο η κυβέρνηση δεν υποστηρίζει πολιτικά την επένδυση δηλαδή δεν διαφωτίζει με τους επιστήμονες το λαό, το αντι-χρυσός κίνημα της Ιερισσού και ο λαός γενικότερα θα είναι με τους τραμπούκους.

Αυτό που μπερδεύει τον κόσμο είναι ότι στην επιφάνεια φαίνεται σαν οι δύο φασισμοί, ο ναζιστικός και ο σοσιαλφασιστικός να είναι αντίπαλοι. Στην ουσία δεν είναι καθόλου. Είναι σε κάποιο βαθμό αντίθετοι στη βάση τους όπου η πιο ρατσιστική και αντιδραστική είναι η ναζιστική βάση, όμως στην κορυφή και στην πολιτική γραμμή οι δύο φασισμοί είναι στο ίδιο μετερίζι. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αναρχοφασισμός (αναρχισμός στην μορφή φασισμός στην πράξη) υποστηρικτής των «πυρήνων της φωτιάς», και η «Χρ. Αυγή» είναι φανατικά ενάντια στην επένδυση και σε όλες τις μεγάλες δυτικές επενδύσεις για τους ίδιους λόγους, όπως είναι και υπέρ της κάθε φασιστικής κάθαρσης. Δεν είναι τυχαίο ότι ειδικά οι «πυρήνες» θεωρούν τον εθνικοσοσιαλισμό σαν θετική αντισυστημική δύναμη αρκεί όπως λένε στην ανατριχιαστική προκήρυξή τους του 2010 να είναι πραγματικά ενάντιος στο σύστημα όπως είναι ο ναζιστής Καλέτζης και όχι όπως είναι η καθεστωτική «Χρ. Αυγή».

Μάλιστα στην υπόθεση της Χαλκιδικής φαίνεται πως ενώνεται και πως οικοδομείται η σύνδεση της πολιτικής-κομματικής και της δικαστικής φασιστικής βίας με την παρακρατική, όταν οι κάτοικοι της Ιερισσού σήκωσαν πανώ στην εκπομπή του σοσιαλφασίστα Λαζόπουλου, το οποίο ζητούσε τη φυλάκιση του βασικού τοπικού πολιτικού υπερασπιστή της επένδυσης, του Πάχτα. Ζητούσαν τη φυλάκιση του Πάχτα για το σκάνδαλο της μεταβίβασης των ορυχείων φτηνά στον Μπόμπολα το 2003 από σύσσωμη την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Είναι τρομερό να ζητάνε οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ την καταδίκη του Πάχτα που υπέγραψε μια μεταβίβαση πραγματικά σχεδόν τζάμπα αλλά στις συνθήκες της ακόμα πιο σκανδαλώδους απαγόρευσης της μεταλλευτικής δραστηριότητας από το ΣτΕ και να μην κατηγορούν τον ίδιο τον Μπόμπολα και τις κυβερνήσεις που επέτρεψαν στον Μπόμπολα να τσεπώσει μισό δις Ευρώ από τη μεταβίβαση στους καναδούς και μάλιστα με αβανταδόρο τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

Η χώρα έχει μπει σε περίοδο φασισμού, απλά αυτός ο φαιο-«κόκκινος» σοσιαλ-φασισμός δεν φαίνεται στο λαό σαν τέτοιος γιατί χτυπάει σε αυτή τη γενική φάση τα αντίπαλά του τμήματα της αστικής τάξης και τούτο επειδή ο λαός δεν έχει δικά του μαζικά πολιτικά κόμματα και έτσι δεν βλέπει κανέναν άλλον εχθρό πέρα από αυτόν που του δείχνει ο σοσιαλ-φασισμός, δηλαδή την Ευρώπη και τους φιλοευρωπαίους αστούς πολιτικούς. Αυτοί βέβαια εύκολα και δίκαια επισύρουν την οργή του γιατί αυτοί υπογράφουν ανοιχτά την πείνα του χωρίς να νοιάζονται να εξηγήσουν ποιος την προκαλεί. Όμως τη μεγάλη πείνα τη φέρνουν οι κρυμμένοι σαμποταριστές της παραγωγής που είναι οι ίδιοι που ηγούνται των αγώνων ενάντια στους πιστωτές. Όσο όμως και όποτε ο λαός στέκεται απέναντι στο σοσιαλφασισμό, έστω και χωρίς πλήρη συνείδηση, τότε ο σοσιαλφασισμός τον χτυπάει, όπως έγινε με την επίθεση στις Σκουριές. Ο σοσιαλ-φασισμός αρχίζει από την αντίπαλη μερίδα της αστικής τάξης και συμμαχεί με τμήματα του λαού για να τη χτυπήσει. Στόχος του είναι να πάρει το κράτος στα χέρια του, αλλά όταν το πάρει τότε θα χτυπήσει με δύναμη το λαό γιατί πάντα ο λαός και κυρίως ο λαός ξεσηκώνεται τόσο έντονα και ορμητικά ενάντια στους ανοιχτούς καταπιεστές του.

Αυτό σημαίνει ότι η ώρα της μαζικής αντιφασιστικής αντίστασης δεν είναι μακριά, ιδιαίτερα από την ώρα που έχει συγκροτηθεί ο κλασικός αντιλαϊκός αντιδημοκρατικός πόλος του φασισμού που είναι ο φαιός φασισμός χιτλερικού τύπου. Οι ναζήδες της «Χρ. Αυγής» είναι προορισμένοι να συσπειρώσουν πρώτοι το μίσος της δημοκρατίας και της προόδου που είναι σε ύπνωση όχι από αδιαφορία αλλά γιατί δεν ξέρει ποιον εχθρό να χτυπήσει πρώτον. Δεν αγαπάει τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες αλλά από την άλλη δεν θέλει να πάει με τους φιλελεύθερους που τον πεινάνε. Το ψεύτικο αυτό δίλημμα το λύνει η ΟΑΚΚΕ. Η δικιά της πολιτικο-οικονομική ανάλυση και γραμμή είναι αυτή που θα απελευθερώσει τη σκέψη του λαού. Το ζήτημα είναι αυτή γραμμή να γίνει πλατειά γνωστή στο λαό.