ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΟΣΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΙ “ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ” ΣΙΩΠΟΥΝ
Πριν λίγους μήνες μία Αμερικανίδα ανακάλυψε, ανοίγοντας τη συσκευασία ενός παιχνιδιού made in China, μήνυμα από κινέζο εργαζόμενο που ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια για τις επιβεβαιωμένα απάνθρωπες συνθήκες που αντιμετώπιζε αυτός και οι συνάδελφοί του στο χώρο εργασίας (15ωρη καθημερινή εργασία χωρίς καθόλου αργίες, μηδαμινό ημερομίσθιο, απειλή βασανιστηρίων και ξυλοδαρμών).
Σήμερα οι εργαζόμενοι στην προβλήτα 2 του λιμανιού του Πειραιά, που ελέγχεται από την κινεζική κρατική COSCO, αντιμετωπίζουν τη βαρβαρότητα του κινεζικού σοσιαλφασιστικού μονοπωλίου η οποία, αν και δεν εκδηλώνεται ακόμα τόσο ωμά όσο στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη, ωστόσο αρκεί για να γυρίσει τις εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας πολλά χρόνια πίσω. Η προβλήτα 2 απασχολεί 350 εργαζομένους έναντι 700 που εργάζονταν εκεί όταν ανέλαβε η εταιρεία (για την ακρίβεια η θυγατρική της ΣΕΠ ΑΕ), χωρίς να τηρούνται τα διεθνή στάνταρ ασφαλείας για τους χειριστές, οι οποίοι δουλεύουν χωρίς συλλογική ή κλαδική σύμβαση εργασίας, και χωρίς κανένα δικαίωμα συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Πέρσι τον ίδιο καιρό, δύο εργαζόμενοι που προσπάθησαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς απολύθηκαν χωρίς εξηγήσεις. Στη συνέχεια έκαναν καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, που διαπίστωσε “οφειλή αμοιβής υπερωριακής απασχόλησης, οφειλή προσαύξησης για εργασία κατά τις Κυριακές και αργίες, οφειλή προσαύξησης για νυχτερινή απασχόληση, απασχόληση κατά τις ημέρες ρεπό, καταχρηστική απόλυση λόγω συνδικαλιστικής δράσης”. Τώρα η υπόθεση απασχολεί και τη δικαιοσύνη κατόπιν αγωγής των δύο εργαζομένων κατά δύο εργολάβων. Το θέμα ανάδειξε η δημοσιογράφος Ρούλα Μπανάκου με ανταπόκρισή της στην εφημερίδα “6 μέρες” (12/1/13) σε ένα άρθρο με τίτλο “Σύγχρονο κάτεργο το άβατο της COSCO στον Πειραιά” του οποίου εκτενή αποσπάσματα δημοσιεύουμε παρακάτω:
“Ο Δημήτρης Μπατσούλης είναι ένας από τους δύο εργαζομένους που τον Φεβρουάριο του 2012 απολύθηκαν από την εταιρεία που τους υπενοικίαζε στην COSCO, επειδή επιχείρησαν να δημιουργήσουν πενταμελή επιτροπή και να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη. Η απάντηση που δίνει στην ερώτηση για τις συνθήκες εργασίας που έζησε εκεί είναι αποκαλυπτική. “Οι ιδανικές συνθήκες για να πεθάνεις”. Και στο ερώτημα τι κάνουν οι αρμόδιοι μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η απάντηση είναι και πάλι αποστομωτική. “Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο άβατα. Το Άγιο Όρος και η COSCO”.
Τι ζήτησαν οι εργαζόμενοι σε αυτό το σύγχρονο κάτεργο, με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και συμπεριφορές φασιστικού καθεστώτος, και απολύθηκαν; Καλοριφέρ στα μηχανήματα.
“Στις 31 Ιανουαρίου 2012 στον Πειραιά χιόνιζε. Η θερμοκρασία ήταν -1 με -2 βαθμοί Κελσίου. Στις τρεις το μεσημέρι που έπιασα βάρδια, μας ανέφερε ο κ. Μπατσούλης, τα πόδια μου πάγωσαν. Ήμουν στα 15 μέτρα ύψος και δεν μπορούσα να πατήσω ούτε το φρένο ούτε τα πετάλια. Κινδύνευε η ζωή μου αλλά και η ζωή των συναδέλφων μου, αν συγκρουόμουν με το μηχάνημα άλλου χειριστή. Άντεξα τρεις ώρες. Κατέβηκα από το μηχάνημα και ανέφερα ότι το καλοριφέρ δεν λειτουργούσε. Αυτό βέβαια το γνώριζαν, γιατί μετά τη λήξη της κάθε βάρδιας ο χειριστής ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει τα προβλήματα που παρουσίαζε το μηχάνημα. Το αίτημα να φτιάξουν τα καλοριφέρ όχι μόνο δεν έγινε δεκτό, αλλά με έβαλαν και στη μαύρη λίστα. Για μία εβδομάδα δεν με κάλεσαν για δουλειά. Έπειτα από διαμεσολαβήσεις του εργολάβου μέσω του οποίου δούλευα με ξαναπήραν στη δουλειά και μετά από τρεις μέρες με απέλυσαν”.
Όχι τυχαία, καθώς ο ίδιος μαζί με έναν συνάδελφό του ένα μήνα πριν επιχείρησαν να στήσουν πενταμελή επιτροπή στον χώρο εργασίας για να διεκδικήσουν έστω θέρμανση στα μηχανήματα και πυροσβεστήρες, που μέχρι τότε, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο εργαζόμενος, “κινδυνεύαμε να καούμε σαν τα ποντίκια”. Το εγχείρημά τους όμως διέρρευσε, έφτασε στα αυτιά της εργοδοσίας και απολύθηκαν και οι δύο.
Αναφερόμενος στις συνθήκες εργασίας, ενδεικτικά αναφέρει ότι για τέσσερις μήνες είχε ανεξόφλητες οφειλές επειδή δεν μπορούσε να πάει να πληρωθεί, καθώς η εταιρεία μπορούσε να του στείλει όποια στιγμή ήθελε μήνυμα και αμέσως έπρεπε να πάει να πιάσει δουλειά. Δηλαδή, δεν ήξερε από το προηγούμενο βράδυ αν θα δούλευε την επόμενη μέρα και ήταν διαρκώς σε ετοιμότητα.
Η αμοιβή του ως χειριστή ήταν 45 ευρώ την ημέρα, χωρίς καμία προσαύξηση αν δούλευε νύχτα, Κυριακή ή αργία. Επιπλέον, όπως μας εξηγεί, για να πάρουν μικρότερη αποζημίωση οι εργαζόμενοι σε περίπτωση απόλυσης, είχαν υπογράψει και δεύτερη σύμβαση για απασχόληση μέχρι 16 ημερομίσθια τον μήνα.
Η σύμβαση αυτή νομοθετήθηκε για τις επιχειρήσεις που είχαν αποδεδειγμένα πρόβλημα επιβίωσης και η COSCO άδραξε την ευκαιρία. “Όσο διάστημα δούλευα” τόνισε “κάθε μήνα έκανα 22-25 ημερομίσθια. Τα 16 ημερομίσθια που προέβλεπε η σύμβαση τους διασφάλιζαν τη μικρότερη αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης”. Τουλάχιστον, μας επισημαίνει κατά τη συνομιλία που είχαμε, μετά την απόλυσή μας και την καταγγελία που κάναμε στην Επιθεώρηση Εργασίας, αναγκάστηκαν να βελτιώσουν ορισμένα πράγματα στις συνθήκες εργασίας. Έβαλαν πυροσβεστήρες, υπήρξε κάποια καθαριότητα στο χώρο. Αυτό όμως που παραμένει ίδιο και χειρότερο είναι το κλίμα τρομοκρατίας και κατασκόπευσης των εργαζομένων.
Αξιοσημείωτη όμως είναι και η επισήμανσή του πως η περίπτωσή τους είναι εδώ και έναν χρόνο γνωστή σε αρμόδια όργανα κάθε κατηγορίας, που θα έπρεπε να έχουν διαμαρτυρηθεί, να έχουν πάρει ανοιχτά θέση, να έχουν επιχειρήσει να δουν τι σκεπάζει αυτό το άβατο της COSCO. Πολλοί ψιθυρίζουν αλλά μέχρι εκεί”.
Κανένας δεν τολμά να ενοχλήσει τα νέα αφεντικά της χώρας. Το περιστατικό θάφτηκε κυριολεκτικά από τον τύπο ενώ καμία μαζική κινητοποίηση συμπαράστασης δεν ανακοινώθηκε από τις καθεστωτικές συνδικαλιστικές ή κομματικές ηγεσίες. Αυτές άλλωστε έκαναν τα πάντα για να παραχωρήσουν γρήγορα σ’ αυτούς το βασικό λιμάνι της χώρας, εκτοπίζοντας τους ανταγωνιστές τους με προβοκατόρικες απεργίες και συναντήσεις με την κινεζική πολιτική ηγεσία. Ενδεικτικό της ειδικής μεταχείρισης που απολαμβάνει η κινεζική εταιρεία - και κατ’ επέκταση το ανατολικό φασιστικό μονοπώλιο - από το εγχώριο πολιτικό καθεστώς είναι το γεγονός ότι ενώ δραστηριοποιείται σε όλα τα ευρωπαϊκά λιμάνια, μόνο εδώ δεν τηρεί θεσμοθετημένους κανονισμούς εργασίας. Για να μην αναφέρουμε τα σκανδαλώδη φορολογικά προνόμια που παρέχει το κράτος απέναντί της και που έχουν καταγγελθεί, αν και με καθυστέρηση, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η σκανδαλώδης αυτή μεταχείριση έχει αποθρασύνει παραπέρα τους κινέζους νεοαποικιοκράτες. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι όταν η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας μαζί με το Διεθνές Συνδικάτο Εργαζομένων στα λιμάνια ζήτησε ενημέρωση από την εταιρεία, εκείνη, αντί να ανταποκριθεί στο αίτημα, τους αγνόησε επιδεικτικά καλώντας σε συνάντηση τους βουλευτές Πειραιά.
Το λιμάνι του Πειραιά αποδεικνύει περίτρανα πόσο πολύ δημαγωγεί το καθεστώς, και ειδικά η ψευτοαριστερά, πάνω στα εργατικά ζητήματα όταν, την ίδια ώρα που με απεργίες διαρκείας και καταλήψεις κλείνει εργοστάσια, που πραγματικά παραπαίουν λόγω μείωσης εργασιών, υπερφορολόγησης, αύξησης της τιμής της ενέργειας κλπ, αφήνει στην ησυχία τους τους πραγματικούς δουλοχτήτες, αυτούς που πρόδωσαν την κινεζική επανάσταση για να μετατραπούν σε μονοπωλιστές του χειρίστου είδους. Αυτοί αφού εξοντώνουν στη δουλειά τη δικιά τους εργατική τάξη, τώρα εξοντώνουν άκοπα ένα κομμάτι του προλεταριάτου της χώρας μας εκμεταλλευόμενοι το οικονομικό σαμποτάζ που οι ρώσοι σύμμαχοί τους πραγματοποιούν σε βάρος της χώρας μας. Όποιος θέλει να γνωρίσει στ’ αλήθεια το καθεστώς που ονειρεύονται οι ηγεσίες του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ κτλ. δεν έχει παρά να επισκεφθεί την προβλήτα 2 του λιμανιού του Πειραιά. Αλλά ας ακούσουμε τους ίδιους τους εργαζόμενους που τα ζουν καθημερινά:
“Ο δεύτερος χειριστής που απολύθηκε επειδή “αποπειράθηκε” να οργανώσει τους συναδέλφους του, είναι ο Νίκος Μαρκάκης. “Έχω δουλέψει σε καράβια, σε τεχνικές εταιρείες, σε δεκάδες άλλες δουλειές. Τέτοιες συνθήκες δεν έχω ξαναζήσει και δεν θέλω να ξαναζήσω. Ξανάνιωσα τη χούντα. Απαγορεύονταν οι συναθροίσεις. Απαγορευόταν ακόμα και να μιλάμε με τους συναδέλφους μας, να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί όταν δεν είχαμε δουλειά. Ερχόταν ο προϊστάμενος και μας έκανε παρατήρηση. Ένιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει κομμουνιστικό και φασιστικό καθεστώς μαζί. Εμείς τι ζητήσαμε; Τα στοιχειώδη. Θέρμανση και στοιχειώδη καθαριότητα στα μηχανήματα. Όλα ήταν βρόμικα. Μέσα στα λάδια. Δεν είχαμε χώρο ούτε για να αλλάξουμε. Αλλά μόλις είδαν ότι αρχίσαμε να ζητάμε τα ελάχιστα, μας απέλυσαν”.
Βέβαια δεν υπάρχει κομμουνιστικό και φασιστικό καθεστώς μαζί. Ή κομμουνιστικό είναι ένα καθεστώς ή φασιστικό. Αν οι εργαζόμενοι λένε ότι το εργοτάξιο που δουλεύουν είναι και τα δύο είναι μόνο και μόνο γιατί οι φασίστες που τους εκμεταλλεύονται έχουν το διαστροφικό θράσος να παριστάνουν τους κομμουνιστές. Σε ότι αφορά τη χώρα μας η προβλήτα 2 είναι μόνο η αρχή του μέλλοντος που της ετοιμάζουν. Εάν δηλαδή δεν αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό και πατριωτικό κίνημα ενάντια στο ρωσόδουλο και κινεζόφιλο καθεστώς, που φέρνει μέρα με τη μέρα το μεγάλο φασισμό και την εξαθλίωση στην Ελλάδα, φοβόμαστε πως σύντομα οι συνθήκες που ήδη ζουν οι εργαζόμενοι στην προβλήτα θα αποτελούν την καθημερινή πραγματικότητα κάθε εργαζόμενου στη χώρα.