Ο σοσιαλφασισμός ανησυχεί – Βγάζει στο φως τη βρώμικη πολεμική του κατά της ΟΑΚΚΕ

Η όλο και ευρύτερη αποδοχή και απήχηση των θέσεων της ΟΑΚΚΕ μέσα στους αριστερούς και ευρύτερα στους δημοκρατικούς ανθρώπους, προϊόν μεταξύ άλλων της ραγδαίας επέλασης του ρώσικου και κινέζικου κρατικομονοπώλιου στη χώρα μας, με αφορμή τις «ιδιωτικοποιήσεις» του Σαμαρά, αναγκάζει ολόκληρο το καθεστωτικό συνεχές να πάρει τα μέτρα του.

Από το 2007 και τις γλοιώδεις αβάντες του Καραμανλή του Β’ στον Πούτιν η θεωρία περί «τρελών» της ΟΑΚΚΕ είχε αρχίσει να σπάει τα βρώμικα μούτρα της. Σήμερα πλέον είναι εντελώς στα αζήτητα και πιάνει μόνο σε ένα μέρος της πιο καθυστερημένης, από πολιτική άποψη, βάσης της ψευτοαριστεράς και του λεγόμενου αναρχισμού.

Το καθεστωτικό συνεχές, λοιπόν, το οποίο ξεκινά από τους κανίβαλους ναζιστές της Χρυσής Αυγής, περνάει από τις αναρχοφασιστικές (αναρχικές στη μορφή, φασιστικές στην ουσία) οργανώσεις του «ένοπλου» και τις ηγεσίες της ψευτοαριστεράς και καταλήγει στους αρχηγούς των υποτιθέμενων αστικοδημοκρατικών κομμάτων, είχε έτοιμες τις εφεδρείες του.

Έτσι, στις 18 Ιανουαρίου του 2013, στην ιστοσελίδα της ομάδας Αθήνας «για την Περιεκτική Δημοκρατία» έκανε την εμφάνισή του ένα πόνημα το οποίο με αφορμή, υποτίθεται, μια κινητοποίηση του καθεστωτικού «αντιρατσισμού» του τύπου ΣΕΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την ΟΑΚΚΕ και την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία.

Η συγκεκριμένη ομάδα αποτελεί την πιο ανοιχτά αντισημιτική, ακροδεξιά στην ουσία της απόφυση του σοσιαλφασισμού, αν και εμφανίζεται με «ελευθεριακό - αμεσοδημοκρατικό» μανδύα. Είναι ουσιαστικά χωρίς κύρος, ακόμη και στον αντιδραστικό αυτοαποκαλούμενο «χώρο του κινήματος» και κανονικά δε θα άξιζε να σπαταλά κανείς χώρο και χρόνο σε ό,τι αφορά τις επιθέσεις της. Τα «επιχειρήματα» ωστόσο που χρησιμοποιούνται στο συγκεκριμένο άρθρο είναι μια σύνοψη της διαστρεβλωτικής πολιτικής συκοφάντησης της ΟΑΚΚΕ που όλος ο σοσιαλφασισμός του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν την βγάζει ανοιχτά, αλλά την ψιθυρίζει στα μέλη και στους φίλους του. Αυτό το κάνει από τότε που η ΟΑΚΚΕ βγήκε από το γκέτο της «κλινικής απομόνωσης» που της είχε επιβάλει το καθεστώς, για όσο καιρό η Ρωσία εμφανιζόταν σαν δήθεν «φτωχή συγγενής» και «ακόλουθος των μονοκρατόρων Αμερικάνων», όλη δηλαδή την περίοδο του ψόφιου κοριού μετά την περεστρόικα. Η διαστρέβλωση και συκοφάντηση των θέσεων της ΟΑΚΚΕ είναι το βασικό μέσο με το οποίο ως τώρα ο σοσιαλφασισμός υψώνει τείχη ανάμεσα σε αυτήν και σε αριστερούς ανθρώπους της ψηφοφορικής και καμιά φορά και της οργανωμένης βάσης του, οι οποίοι μυρίζονται, ψάχνουν και ρωτούν γι’ αυτήν, έχοντας έρθει σε επαφή με την οργάνωση μας είτε μέσω του Διαδικτύου, είτε μέσω της αφίσας και της Νέας Ανατολής, είτε μέσω των εξορμήσεών μας στην Αθήνα και τον Πειραιά. Γι΄ αυτό κι έχει μια σημασία, τώρα που έρχονται στο φως ανοιχτά, αυτά τα «επιχειρήματα» να μη μείνουν αναπάντητα.

Το άρθρο της Π.Δ. αρχίζει αναφερόμενο στην «αντιρατσιστική» κινητοποίηση των ΣΕΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΣΥΡΙΖΑ και σία της 19^ης του Γενάρη, ωστόσο γρήγορα αποκαλύπτεται ότι στόχος του είναι η πραγματικά αντιναζιστική και αντιρατσιστική εκδήλωση του EGAM στην Αθήνα στις 15 του Δεκέμβρη, την οποία χτυπά και καταγγέλλει σαν «αστική» με πρωτόφαντη λύσσα, με αφορμή και τη συμμετοχή και στήριξη της ΟΑΚΚΕ σε αυτήν.

Οι σοσιαλφασίστες της Π.Δ. αντιπαραθέτουν «τους αγώνες των εργαζομένων, των ανέργων, των αγροτών, των μικροεπαγγελματιών και όλων των κοινωνικών ομάδων» γενικά στην αντιναζιστική και αντιρατσιστική δράση με τη βρώμικη θεωρία πως η δεύτερη αποτελεί «αγώνα κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα του πραγματικού σημερινού φασισμού, αυτού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των “αριστερών” της “κλώνων”». Κάνουν επίσης λόγο για τη Χρυσή Αυγή που παίζει, κατ’ αυτούς, το χρήσιμο ρόλο του «φασιστικού μπαμπούλα», χωρίς να τη χαρακτηρίζουν ούτε κατά διάνοια ναζιστική και δολοφονική συμμορία, όπως είναι στην πραγματικότητα. Άλλωστε η λέξη μπαμπούλας σημαίνει ακριβώς ότι δεν την θεωρούν καθόλου επικίνδυνη και γι’ αυτούς βέβαια δεν είναι.

Η θεωρία είναι γνωστή και συνοδεύει το σοσιαλφασισμό από τα γεννοφάσκια του, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στη Ρωσία και γι αυτό θα μείνουμε λίγο περισσότερο στο ξεσκέπασμά της. Ο φασισμός, κατά τους υπεραντιδραστικούς αυτούς, δεν αποτελεί ούτε αυθύπαρκτη οντότητα και έκφραση της πολιτικής των πιο λυσσασμένων κύκλων του κρατικομονοπωλιακού κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού για παγκόσμια επέχταση, ούτε τον κύριο εχθρό λαών και εθνών, ενάντια στον οποίο πρέπει οι επαναστάτες να συσπειρώνουν ολόκληρη τη δημοκρατία, ακόμα και τα τμήματα της αστικής τάξης που είναι έτοιμα να του αντισταθούν ή ταλαντεύονται.

Για τους «περιεκτικούς δημοκράτες» και όλους τελικά τους ψευτοαριστερούς μικροαστούς ή και πράκτορες του σοσιαλ-ιμπεριαλισμού , ο κύριος εχθρός, ο πυρήνας της παγκόσμιας αντίδρασης δεν είναι ο φασισμός ή αλλιώς ο φασιστικού τύπου ιμπεριαλισμός, όπως ήταν πάντα για την πραγματική αριστερά μετά την εμφάνιση του χιτλερικού φαινόμενου, αλλά ο δυτικού τύπου, δημοκρατικός στη μορφή του καπιταλισμός, η αλλιώς η (με κεφαλαία) Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση γενικά, δηλαδή αντικειμενικά-ιστορικά, αποτελεί μια προοδευτική διαδικασία που οδηγεί στην όλο και στενότερη αλληλοσύνδεση κρατών, εθνών και λαών, την οποία το κεφάλαιο πραγματοποιεί αντικειμενικά, ξέχωρα από τη θέλησή του, σπάζοντας μέσα από την παραγωγική διεθνοποίηση τα εθνικά σύνορα, διαδικασία που αποτελεί, επίσης αντικειμενικά, μέσο προσέγγισης στο σοσιαλιστική επανάσταση και στο αταξικό μέλλον, όπως τόνιζε πάντα ο Λένιν, αλλά και οι Μαρξ - Ένγκελς. Από γενική ιδεολογική άποψη οι αντι-παγκοσμιοποιητές τοποθετούνται στην ίδια πλευρά του ιστορικού οδοφράγματος με τους ανατολικούς ρωσοκινέζους μονοπωλιστές και βέβαια με τους ανά τον κόσμο νεοναζιστές και εδώ με τους χρυσαυγίτες, που είναι οι πρώτοι και βαθύτεροι πολέμιοι της «εθνοκτόνου παγκοσμιοποιήσεως» των «εβραιοφιλελεύθερων».

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως αποκαλούν την παγκοσμιοποίηση που πραγματοποιεί το δυτικό ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό κεφάλαιο ασκώντας πολιτική, οικονομική ακόμα και στρατιωτική επέμβαση στις μη ανεπτυγμένες ή αδύναμες χώρες, αυτή μπορεί να είναι ο πιο μεγάλος εχθρός των λαών μόνο όταν και μόνο στο βαθμό που αυτή έχει απέναντί της κυρίως την προλεταριακή παγκοσμιοποίηση που είναι η επαναστατική αντικαπιταλιστική ενότητα των λαϊκών οικονομιών ή στο βαθμό που έχει απέναντί της γενικότερα την αντιιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την σχετική ενοποίηση των οικονομιών των λιγότερο καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών στη βάση των αρχών του αμοιβαίου οφέλους και της μη ανάμειξης των ισχυρών και ανεπτυγμένων χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις τους. Μια τέτοια περίοδος φιλελεύθερης ιμπεριαλιστικής αντίδρασης ήταν αυτή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου οι ΗΠΑ, με νικημένο το ναζισμό, ηγήθηκαν της πάλης ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και στους εθνο-ανεξαρτησιακούς και αντιαποικιακούς αγώνες του Τρίτου Κόσμου.

Αυτή η προοδευτικού τύπου παγκοσμιοποίηση είναι αντίθετη στην παγκοσμιοποίηση των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών που με την μονοπωλιακή τους συγκέντρωση, την τεχνολογική και χρηματιστική τους ισχύ αλλά και με την πολιτική, ακόμα και τη στρατιωτική τους επέμβαση, επιχειρούν να κυριαρχήσουν στις εσωτερικές αγορές των κρατών που οι οικονομίες τους βρίσκονται σε προμονοπωλιακό στάδιο, οπότε τις εμποδίζουν αντικειμενικά να συγκεντρώνουν τις υλικοτεχνικές τους δυνάμεις και το ζωντανό παραγωγικό τους δυναμικό τους μέσα από την προστασία -για ένα μεγάλο διάστημα- της συσσώρευσης και του εκσυγχρονισμού του ντόπιου παραγωγικού τους κεφάλαιου. Μόνο έτσι αυτές θα μπορούσαν να σταθούν με ίσους όρους στον οικονομικό ανταγωνισμό του δυτικού μονοπώλιου.

Όμως ακόμα και η φιλελεύθερη ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι προοδευτική σε όσο βαθμό αντιπαρατίθεται στην παγκοσμιοποίηση που επιχειρούν να πραγματοποιήσουν με την ωμή εξωοικονομική βία οι μονοπωλιστές ανατολικού φασιστικού τύπου, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές ρώσικου και κινέζικου τύπου. Αυτοί συσσωρεύουν πολιτικο-διπλωματική, στρατιωτική και οικονομική ισχύ ασκώντας ωμή βία στους λαούς τους και εξωτερική βία σε άλλους υποτελείς τους λαούς και χώρες, επιδιώκοντας τελικά μια βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου εξαπολύοντας πόλεμο ληστρικού, αποικιοκρατικού ακόμα και δουλοκτητικού χιτλερικού τύπου ενάντια και σε τριτοκοσμικές, αλλά και σε άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.

Για να υπονομεύσουν την πολιτική και οικονομική ισχύ των αντιπάλων τους φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών και για να κερδίσουν στρατηγικές θέσεις παντού στον κόσμο στα πλαίσια της προετοιμασίας του μεγάλου πολέμου τους, οι φασιστικοί κρατικομονοπωλιακοί καπιταλισμοί συμμαχούν με τις πιο επιθετικές, τις πιο σοβινιστικές μερίδες των αρχουσών τάξεων όλων των χωρών και υποθάλπουν τα πιο αντιδραστικά «αντικαπιταλιστικά» κινήματα των μη κυρίαρχων τάξεων, κινήματα που θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας, όπως είναι αυτά των πιο παραγωγικά καθυστερημένων τμημάτων της μικροαστικής τάξης ή της πιο παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας ή επίσης αυτά των οπαδών της φυσικής οικονομίας και της πατριαρχίας.

Τέτοια είναι η συμμαχία των ρώσων κρατικοολιγαρχών με τις καθυστερημένες μικροαστικές μάζες στις οποίες δουλεύουν την ουτοπία ότι μπορούν να καταστρέψουν τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις. Στην πράξη, βέβαια, καταστρέφουν μόνο εκείνες, τις πιο σύγχρονες, των ανταγωνιστών τους και αυτές μόνο εν μέρει. Αυτά τα κινήματα οι ανατολικοί κρατικοφασίστες τα σέρνουν πίσω από τον δικό τους φασιστικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό που, εκτός από πιο καταπιεστικός, είναι πολύ πιο καθυστερημένος παραγωγικά και γι’ αυτό κάνει πιο επισφαλή μια σοσιαλιστική οικοδόμηση μετά από την επανάσταση που θα τον ανατρέψει. Από την άλλη όμως, εξαιτίας της ωμής βίας που ασκεί στους λαούς πάνω στους οποίους κυριαρχεί, ο φασιστικός καπιταλισμός επιταχύνει το ξέσπασμα μιας επανάστασης. Η αντίφαση δηλαδή είναι ότι μια τέτοια επανάσταση όσο πιο εύκολα ξεσπάει τόσο πιο δύσκολα μπορεί να σταθεροποιηθεί λόγω σχετικής καθυστέρησης των παραγωγικών δυνάμεων, όπως θα μπορούσε σε μια καπιταλιστικά πιο ανεπτυγμένη και πιο δημοκρατική χώρα.

Ο Λένιν σε ένα περίφημο γράμμα του στον Γκόρκυ στις 3 του Γενάρη του 1911 ήδη ξεκαθάριζε αυτά τα ζητήματα διακρίνοντας ανάμεσα σε δύο είδη καπιταλισμών, τον μαυρο-εκατονταρχίτικο και οκτωβρίστικο καπιταλισμό, τον καπιταλισμό δηλαδή των μοναρχικών και των γαιοκτημόνων μεγάλων βιομηχάνων, που ήταν από μια άποψη το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φασιστικού καπιταλισμού, και τον ναρόντνικο καπιταλισμό, που είναι το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που ο Λένιν τον χαρακτηρίζει «δημοκρατικό».

«Θα ήταν δονκιχωτισμός και κλαψούρισμα», έγραφε ο Λένιν, «αν οι σοσιαλδημοκράτες έλεγαν στους εργάτες ότι θα μπορούσε να υπάρχει σωτηρία κάπου ξέχωρα από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, και όχι μέσω της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αλλά δεν λέμε αυτό. Λέμε το κεφάλαιο θα σας καταπιεί, θα καταπιεί τους Πέρσες, θα καταπιεί τους πάντες, και θα συνεχίσει να καταπίνει ωσότου το ανατρέψετε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μην ξεχάσετε να προσθέσετε: Χωρίς την ανάπτυξη του καπιταλισμού δεν υπάρχει εγγύηση για νίκη πάνω του.

Αυτό που κάνουν σήμερα οι σοσιαλφασίστες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, είτε είναι πράκτορες των νέων τσάρων, είτε αδιόρθωτοι μικροαστοί - αντιδραστικοί, δεν είναι να παλεύουν για να ανατρέψουν με επανάσταση τον δημοκρατικό καπιταλισμό, που είναι πια παραγωγικά υπερώριμος, για να φέρουν το σοσιαλισμό, αλλά παλεύουν για να αντικαταστήσουν τον «δημοκρατικό» καπιταλισμό με τον φασιστικό καπιταλισμό ή πιο συγκεκριμένα παλεύουν να αντικαταστήσουν την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με την φασιστική παγκοσμιοποίηση. Θέλουν δηλαδή να καταστρέψουν τις ανώτερες παραγωγικές καπιταλιστικές σχέσεις, τις σχετικά πιο δημοκρατικές κάτω από τις οποίες αναπτύσσονται παραπέρα και πιο εύκολα οι παραγωγικές δυνάμεις, καθώς και το βιοτικό επίπεδο και η πολιτικοσυνδικαλιστική οργάνωση των προλετάριων.

Με λίγα λόγια θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας. Και βέβαια σε αυτό δεν είναι μόνοι. Δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ σινικά τείχη ανάμεσα στις δυο μορφές του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα όσο αυτός όντας στην παρακμή περνάει στην σήψη και στη βαρβαρότητα. Όταν οι δυτικοί φιλελεύθεροι μονοπωλιστές μεταφέρουν το παραγωγικό τους κεφάλαιο στην Κίνα ή αφήνουν τους κινέζους μονοπωλιστές να αγοράσουν επιχειρήσεις στη Δύση δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν του κινέζους κρατικοφασίστες μονοπωλιστές για να αναπτύξουν τον δικό τους καπιταλισμό της ωμής αρπαγής και βίας, μετατρέποντας όχι μόνο το ως χθες σοσιαλιστικό κινέζικο προλεταριάτο σε δουλοπάροικους, αλλά και τους δυτικούς προλετάριους του δημοκρατικού καπιταλισμού σε υποχείρια του φασιστικού καπιταλισμού και θύματα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.

Στο ίδιο υπεραντιδραστικό πλαίσιο και μάλιστα στην άκρη του, κινούνται και οι αναφορές των σοσιαλφασιστών για «φασισμό της ΕΕ/ΟΝΕ», δηλαδή της πλέον προοδευτικής στην ιστορία του αστισμού προσπάθειας εθελοντικής, δηλαδή δημοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης αστικών κρατών, την οποία οι προβοκάτορες ηγέτες της Ελλάδας υπονόμευσαν στρατηγικά με την ρωσόδουλη πολιτική 30 ετών και τελικά την έριξαν στην άβυσσο με το «εθνικό κανόνι» μιας ελληνικής χρεοκοπίας κατ’ εντολή της Μόσχας.

Στη συνέχεια γίνεται λόγος για την ΟΑΚΚΕ σαν «οργάνωση - φάντασμα». Προφανώς οι οργανώσεις «μη – φαντάσματα» είναι εκείνες οι οποίες μαζί με τους ροπαλοφόρους των ΚΝΑΤ και τους ιδεολογικούς αδελφούς τους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμμετέχουν σε τελετές αποτέφρωσης ισραηλινών σημαιών με συνθήματα υπέρ της Χαμάς, καθώς και σε αντι-μερκελιάδες με σύνθημα «να καεί - να καεί - το μπ… η Βουλή» παρέα με τον χουντόφιλο Καμμένο, τον Καζάκη και τους «αυτόνομους» ναζιφασίστες στο Σύνταγμα.

Στο ζήτημα της συμμετοχής ή μη στις κινητοποιήσεις του «κινήματος» του σοσιαλφασισμού έχουμε τοποθετηθεί πολλές φορές διεξοδικά. Απλά επαναλαμβάνουμε ότι δεν υπάρχει ούτε ίχνος λαϊκού και επαναστατικού κινήματος, ούτε καν απλού φυσικού κινδύνου στις άπειρες μετά τη δεκαετία του ΄80 πληκτικά επαναλαμβανόμενες τελετουργικές διαδηλώσεις Ομόνοια-Σύνταγμα-Προπύλαια που στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπηρετούσαν και υπηρετούν ως τώρα τα συμφέροντα του σοσιαλιμπεριαλισμού και της εσωτερικής κοινωνικής του βάσης, που είναι η κρατική ολιγαρχία και τα πιο τεμπέλικα και διεφθαρμένα τμήματα της κρατικής υπαλληλίας και της μικροαστικής τάξης της υπαίθρου και της πόλης.

Και ο τελευταίος κάπως προβληματισμένος, πολιτικά προοδευτικός άνθρωπος θα έχει παρατηρήσει πόσο εξωφρενικά καπελωμένα είναι τα κινήματα στα οποία ηγούνται οι ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ και τελευταία και οι εθνικοφασίστες, μονάχα από το γεγονός ότι τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει την έφοδο στην εξουσία, ως δια μαγείας έχουν κοπεί για πάνω από ένα χρόνο οι μολότοφ και οι τελετές αποτέφρωσης στο κέντρο της Αθήνας. Η συνθηματολογία, οι μέθοδες και πρακτικές, η πλήρης έλλειψη γείωσης στην πραγματική εργατική τάξη αλλά και γενικά στο λαό, η καθεστωτική τους κάλυψη τοποθετούν τα συγκεκριμένα «αντικαπιταλιστικά» κινήματα -από πολιτική άποψη- στο χώρο της άκρας δεξιάς της αστικής τάξης, δεξιότερα κι από την όντως αντιλαϊκή «μνημονιακή» πολιτική των παραδοσιακών και ευρωπαιόφιλων αστών μέσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Εναντίον της ΟΑΚΚΕ και της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας εκτοξεύεται, ωστόσο η βρώμικη κατηγόρια ότι υπερασπίζονται «κάθε σφαγή των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων», επειδή αποκαλύπτουν τον σοσιαλφασιστικό αντισημιτισμό όλης ανεξαιρέτως της ψευτοαριστεράς, ο οποίος έχει μπολιάσει εσχάτως, λόγω όσμωσης ΣΥΡΙΖΑ – Εξαρχείων, και τις χειρότερες πλευρές του αναρχισμού, ειδικά τους φιλοναζιστικούς «πυρήνες»

Η ΟΑΚΚΕ από την ίδρυσή της, από τα προγραμματικά της ντοκουμέντα, αλλά και από την παράδοση του κάποτε επαναστατικού μ-λ κινήματος, υπερασπίστηκε πάντα το δικαίωμα του παλαιστινιακού έθνους σε μια πατρίδα και εξέφραζε εμφατικά την αλληλεγγύη της στους αντιιμπεριαλιστικούς του αγώνες, που είχαν γενικό αρχηγό για δεκαετίες το Γιάσερ Αραφάτ. Είχε επίσης πάντα από θέση αρχής χτυπήσει τις σωβινιστικές, επεχτατικές τάσεις της δεξιάς των σιωνιστών.

Εκείνο το οποίο άλλαξε ουσιαστικά μετά το 1993-1994, είναι η ανάδυση σε ολόκληρο τον αραβικό και ευρύτερα ισλαμικό κόσμο μιας νέας, «διεθνιστικής» έκδοσης του ισλαμοφασισμού, διαβρωμένου ως το μεδούλι από τη ρώσικη υπερδύναμη, η οποία έριξε παντού στις φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες το σύνθημα της γενοκτονικής αντιεβραϊκής και αντιδυτικής επίθεσης. Ενοποιητικό στοιχείο στις ισλαμοφασιστικές και σοσιαλφασιστικές θεωρίες, κληρονομιά από το χιτλερισμό, είναι ο «διεθνής Εβραίος» και πιο ειδικά το υποτιθέμενο «μακρύ χέρι της Δύσης» μέσα στον Τρίτο Κόσμο, ο εβραίος σαν κράτος, δηλαδή το Ισραήλ.

Το Ισραήλ, ειδικά μετά τη δολοφονία του ειρηνόφιλου αστού Γιτζάκ Ράμπιν το 1996 από την ακροδεξιά του Ισραήλ, ακολούθησε μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη την οποία υποστήριζε ανέκαθεν η ΟΑΚΚΕ για την επίλυση των αντιθέσεων μέσα στον Τρίτο Κόσμο.

Ειδικά υπό τη σωβινιστική Δεξιά του Λικούντ, το Ισραήλ αρνήθηκε στην πράξη τη συμφωνία για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, συνέχισε την εγκληματική πολιτική του εποικισμού των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, έκανε έμμεσα τα γλυκά μάτια στους ισλαμοφασίστες κατά της πατριωτικής Φατάχ ώστε να έχει δικαιολογία να αρνείται την ανεξάρτητη Παλαιστίνη, αδιαφόρησε επανειλημμένα για τη ζωή παλαιστινίων αμάχων κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του με τους προβοκάτορες της Χαμάς.

Κυρίως, το Ισραήλ βάσισε την άμυνά του απέναντι στους ισλαμοναζήδες όχι στην παλλαϊκή κινητοποίηση του ισραηλινού λαού και στις όποιες γέφυρες μπορούσε να χτίσει με ειρηνόφιλους αστούς και τους λαούς των αραβικών χωρών, αλλά στους προνομιακούς δεσμούς του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προβοκάροντας τον εαυτό του.

Οι αντισημίτες της ΠΔ, που υπερασπίζονται κάθε ισλαμοφασισμό σε παγκόσμια κλίμακα σαν «τριτοκοσμική αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του κεφάλαιου», έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν την ΟΑΚΚΕ «σιωναζιστική». Ο εν λόγω εμετικός όρος έχει εφευρεθεί από το σοσιαλφασισμό για να σχετικοποιεί το Ολοκαύτωμα και με τη βρώμικη θεωρία της εξίσωσης της γενοκτονίας των 6.000.000 Εβραίων από τους γερμανούς χιτλερικούς με την καταπίεση των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ. Είναι ο ρώσικος νεοναζισμός που έχει βγάζει τη θεωρία ότι το Ισραήλ σήμερα είναι δήθεν το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης και του «νέου ναζισμού».

Κανένας φυσικά από όσους μιλάνε για «σιωναζισμό», δεν είχε μιλήσει για «ρωσοναζισμό» ή «σερβοναζισμό», όταν οι ηγετικές κλίκες αυτών των χωρών μακέλευαν πραγματικά με ναζιστικό μένος το Αφγανιστάν, την Τσετσενία και τη Βοσνία αντίστοιχα, βίαζαν, εκτελούσαν μαζικά, έκαναν εθνοκάθαρση σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια έκταση και με τέτοια βαρβαρότητα που ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά μπορεί, έστω και κατ’ ελάχιστο, να συγκριθεί με εκείνη των μεγάλο-ισραηλινών σοβινιστών.

Ο αντισημιτισμός δεν αφορά το Ισραήλ σαν τέτοιο. Απλούστατα, όπως και για τον κλασσικό χιτλερισμό, έτσι και για το νέο-ευρασιατισμό των Πούτιν-Ντούγκιν και για όλο το σοσιαλφασισμό, ο «διεθνής Εβραίος» και η κρατική του έκφραση, το Ισραήλ, αποτελούν το ενοποιητικό στοιχείο, την προσωποποίηση του δυτικού τύπου κεφάλαιου της αγοράς, του προς εξόντωση φιλελεύθερου αστού και τελικά, πιο βαθιά, των ίδιων των δημοκρατικών λαών και του κάθε πραγματικού διεθνιστή, πόσο μάλλον των πραγματικών κομμουνιστών, τους οποίους πάντα οι κάθε λογής φασίστες κατηγορούσαν για πιόνια των «εβραίων», για «εβραιομπολσεβίκους» κλπ.

Το Ισραήλ, λοιπόν, σαν εβραϊκό κράτος, συμφέρει τη Ρωσία να βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στους γενοκτόνους ισλαμοφασίστες που το περικυκλώνουν σιγά σιγά και ταυτόχρονα να δρα σοβινιστικά, επεχτατικά, ηλιθιωδώς και προβοκατόρικα, ώστε να συσπειρώνει εναντίον του ακόμα πιο εύκολα την παγκόσμια νεοναζιστική αντίδραση, δηλαδή να λειτουργεί σε πλήρη αντίθεση με τα όσα η ΟΑΚΚΕ διατυπώνει σα δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική γραμμή για το παλαιστινιακό και τη Μέση Ανατολή γενικότερα.

Στον ανερμάτιστο κατήφορό τους, οι κρυφοκνίτες «ελευθεριακοί» δεν μπορούν να μην περάσουν μια βόλτα από το λαλιωτικό και κνίτικο περιβόλι της «υπεράσπισης της δημόσιας περιουσίας» απέναντι στο «ξεπούλημα» στους δυτικούς ή ντόπιους δυτικού τύπου αστούς.

Πρόκειται για μόνιμη επωδό του σοσιαλφασισμού απέναντι στην ΟΑΚΚΕ, από τότε που εκείνη, επί της, σε γενικές γραμμές ευρωπαιόφιλης, κυβέρνησης Μητσοτάκη – ΝΔ, την οποία ανέτρεψε από τα δεξιά ο Σαμαράς το 1993, είχε ταχθεί υπέρ της ιδιωτικοποίησης – συνεταιριστικοποίησης των αστικών λεωφορείων στην Αθήνα.

Ο μαρξισμός – λενινισμός – μαοϊσμός δεν τοποθετεί το ζήτημα του ιδιωτικού ή κρατικού χαρακτήρα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα ζητήματα αρχής. Σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση και σε μια συγκεκριμένη χώρα, μπορεί η κρατικοκαπιταλιστική ιδιοχτησία μιας παραγωγικής μονάδας να είναι προοδευτικότερη της ιδιωτικής, όπως αυτό συμβαίνει μετά από μια δημοκρατική ή αντιιμπεριαλιστική επανάσταση όταν ο ιδιωτικός τομέας είναι ακόμα αδύναμος για να πάρει στα χέρια του μεγάλες παραγωγικές δυνάμεις ή το κράτος πρέπει να πάρει την οικονομική διαχείριση από τα χέρια κομπραδόρων και αποικιοκρατών ιδιωτών.

Ή μπορεί να συμβαίνει και το εντελώς ανάποδο, όταν έχει σχετικά αναπτυχθεί το ιδιωτικό κεφάλαιο και το κρατικό κεφάλαιο έχει αρχίσει να σαπίζει στα χέρια μιας διεφθαρμένης ολιγαρχίας ή γραφειοκρατίας (μιλάμε πάντα για την περίοδο πριν την ανατροπή της αστικής τάξης από τη σοσιαλιστική – αντιιμπεριαλιστική επανάσταση).

Σε γενικές γραμμές πάντως σήμερα, η κρατική καπιταλιστική ιδιοχτησία, στην εποχή του σαπίσματος και της παρακμής του ιμπεριαλισμού, ειδικά του ιμπεριαλισμού κρατικομονοπωλιακού-φασιστικού τύπου, βρίσκεται πιο δεξιά από την κλασσική ιδιωτική η οποία διαχειρίζεται την παραγωγή με όρους αγοράς και μετριάζει χοντρικά τη σπατάλη και τη ρεμούλα, καθαρά για λόγους προστασίας της ευρυθμίας της παραγωγής του καπιταλιστικού κέρδους και της ελαχιστοποίησης των άσκοπων απωλειών.

Ωστόσο, το ερώτημα χρειάζεται πάντα ΕΙΔΙΚΗ απάντηση. Για παράδειγμα, η κρατικοκαπιταλιστική, ΠΑΣΟΚικού τύπου, εθνική γραφειοκρατική ιδιοκτησία στον ΟΛΠ είναι δεκάδες φορές πιο προοδευτική από τη φασιστική «ιδιωτική», στην πραγματικότητα κινέζικη κρατική, ιδιοκτησία της COSCO στην προβλήτα 2 του λιμανιού του Πειραιά.

Στη σημερινή Κίνα όμως, η ιδιοκτησία ενός κινέζου ιδιώτη αστού, οπαδού σε πολιτικό επίπεδο της κλασσικής δυτικής αστοδημοκρατίας, επίσης εκμεταλλευτικής για το προλεταριάτο, είναι παρασάγγες αριστερότερη από την ιδιοκτησία του κινέζικου κρατικομονοπώλιου.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η κρατική ιδιοκτησία π.χ. στην τριτοκοσμική Αλγερία ή στη δευτεροκοσμική Νορβηγία είναι προοδευτικότερη από την εκεί ιδιοκτησία ενός ρώσου «ιδιώτη» ολιγάρχη, φίλου ή προστατευόμενου του Κρεμλίνου.

Πάντως, έχοντας ξεκαθαρίσει ότι πλέον έχουμε περάσει από τη φάση των αντιδραστικών κρατικοποιήσεων ψευτοΚΚΕ - ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, με στόχο τη συντριβή του ιδιωτικού κεφάλαιου, στη φάση της ολιγαρχικής «ιδιωτικοποίησης», όπου οι ρωσοφτιαγμένοι ή ρωσόφιλοι ολιγάρχες τύπου Κόκκαλη, Μπόμπολα, Κοπελούζου, Μυτιληναίου, Βγενόπουλου, Γερμανού, Καραγκουλέ ή ακόμη περισσότεροι οι ίδιοι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι μπαίνουν πια ορμητικά στο παιχνίδι αγοράς της χώρας για ένα κομμάτι ψωμί λόγω της χρεοκοπίας που φτιάσαν οι χαφιέδες τους, η ΟΑΚΚΕ στέκεται στην κύρια πλευρά ενάντια στις νέου ρωσοκινέζικου τύπου «ιδιωτικοποιήσεις».

Κι αυτό γιατί στην ουσία πρόκειται για κρατικοποιήσεις από ξένα φασιστικά ιμπεριαλιστικά κράτη παραγωγικών δυνάμεων και μονάδων οι οποίες βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος, με απώτερο στόχο την αποικιοποίηση της χώρας μας και τη χρήση της ως βάση για τον γενοκτονικό πόλεμο του σοσιαλιμπεριαλισμού κατά των λαών και των εθνών του μη φασιστικού πλανήτη και ιδιαίτερα της Ευρώπης.

Είναι πάντως αρκετά αστείο το κνιτολόι και οι κανιβαλικές αντισημιτικές παραφυάδες του να κατηγορούν την ΟΑΚΚΕ ότι είναι υπέρ του ξεπουλήματος των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας μας.

Η ΟΑΚΚΕ είναι η μόνη οργάνωση η οποία έχει τονίσει με τέτοια έμφαση εδώ και χρόνια ότι η μη αξιοποίηση του πλουτοπαραγωγικού πλούτου της χώρας για δεκαετίες αποτελεί συνειδητό έγκλημα του σοσιαλφασισμού των μοσχόδουλων ηγεσιών ψευτοαριστεράς και ΠΑΣΟΚ, εσχάτως και ΝΔ και ναζιφασιστικής ακροδεξιάς, με στόχο, όταν υπάρξει εκμετάλλευση των όποιων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, αυτή να γίνει με όρους που να βολεύουν τη Μόσχα, το αφεντικό όλου του διακομματικού ηγετικού συνεχούς.

Εκεί εδράζεται η κοινή διακηρυγμένη πεποίθηση π.χ. της Χρυσής Αυγής και του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη η χώρα μας να μην «ανήκει εις την Δύσιν», όπως λένε χαρακτηριστικά και οι δύο, αλλά να στραφεί προς τη Ρωσία. Παραπίσω στην ίδια γραμμή στέκουν οι φασίστες Καμμένος και Καρατζαφέρης, οι στρατηγικοί κυβερνητικοί πλασιέ της Μόσχας Σαμαράς – Σ. Κεδίκογλου, οι Βενιζέλοι, Χρυσοχοΐδηδες, Ανδρουλάκηδες και Μανιάτηδες του ΠΑΣΟΚ, σύσσωμη η ηγεσία του ψευτοΚΚΕ, ο εραστής της «αναδυόμενης νέας δύναμης» Ρωσίας Κουβέλης, ο ρωσο-φιλελεύθερος Τζήμερος, τελικά ΟΛΕΣ οι καθεστωτικές ηγεσίες.

Αντιγράφοντας φράση φράση τις αδιαντροπιές του κλασσικού σοσιαλφασισμού, οι ψευτοελευθεριακοί φίλοι του ρωσόφιλου και σάπιου κρατικού μονοπώλιου στην εκπαίδευση εκτοξεύουν ενάντια στην ΟΑΚΚΕ μεταξύ άλλων και την κατηγορία ότι θέλει να δει ιδιωτικοποιημένη την κρατική παιδεία. Αυτό ποτέ και πουθενά δεν το είπε και δεν το έγραψε η ΟΑΚΚΕ, και κυρίως καθόλου δεν το θέλει.

Η ΟΑΚΚΕ νοιάζεται και παλεύει, όπως οι περισσότεροι προοδευτικοί άνθρωποι, να γίνει τεχνικά αποτελεσματική και μορφωτικά προοδευτική η εκπαίδευση για το λαό, η οποία και στη χώρα μας και αλλού είναι βασικά η κρατική. Απλά εκείνο που λέει, σε αντίθεση με τους σοσιαλφασίστες, είναι ότι δεν έχει το δικαίωμα το ελληνικό κράτος να απαγορεύει την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση σε αντίθεση με κάθε άλλη δημοκρατική χώρα, και ότι αυτή η απαγόρευση οφείλεται στο ότι το ελληνικό κράτος είναι στα χέρια μιας φασιστικής πολιτικής εξουσίας που θέλει τα πανεπιστήμια και το μονοπώλιο της γνώσης -ή μάλλον το σκοτάδι- να βρίσκονται στα χέρια της και στα χέρια των πιο βρώμικων, των πιο αμόρφωτων και πιο σκοταδιστικών μερίδων της κρατικής εκπαιδευτικής γραφειοκρατίας.

Στην ουσία συμβαίνει το αντίστροφο. Είναι ίδιον της ψευτοαριστεράς να αποδίδει στους εχθρούς της και ειδικά στους πραγματικούς κομμουνιστές τα δικά της εγκλήματα. Γιατί ποιος άλλος, αν όχι η κνιτοσυνασπισμαίικη και λαλιωτική ΠΑΣΟΚική γραφειοκρατία, ιδιωτικοποίησε τόσο πολύ την έστω ισχνή κρατική παιδεία, κάνοντάς την ιδιωτική ιδιοχτησία της, ανεξέλεγκτο φέουδό της και τελικά διαλύοντάς την από τα μέσα;;

Το δημόσιο σχολειό, το έτσι κι αλλιώς από παλιά άντρο παπαγαλίας και αντιπαραγωγικού αφιονιού, έγινε μετά το 1982 μια μίξη κλασσικού σωβινισμού και σοσιαλφασιστικής αντιδραστικότητας σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα διδασκαλίας, συνώνυμο της καθυστέρησης και της ανουσιότητας κι έστειλε τους μαθητές στην ιδιωτική παιδεία του φροντιστηρίου μαζικότερα από κάθε άλλη εποχή (μέχρι την προβοκατόρικη χρεοκοπία του Παπανδρέου του Γ’ τουλάχιστο, γιατί τώρα πια ο κόσμος δυσκολεύεται να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία για οικονομικούς λόγους).

Το κνιτοσυνασπισμαίικο συνεχές, μαζί με τους νεόκοπους «φίλους του λαού» της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ μέσα στις ΟΛΜΕ τις ΔΟΕ και τις ΠΟΣΔΕΠ, καθώς και με την ουρά τους των ΝΑΡ, Διαρρηκτών («ΜΛΚΚΕ») και σία, δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να ζητάει περισσότερα λεφτά από το κράτος για να μασουλάνε οι γραφειοκράτες τους και να λουφάρουν στα δευτεροβάθμια γραφεία και στα σχολειά, πέρα και έξω από κάθε πραγματική εκπαιδευτική ανάγκη για τα παιδιά του λαού γενικά και της φτωχολογιάς ειδικότερα.

Ειδικότερα δε με τη γραμμή του εντελώς παπαγαλίστικου 12χρονου «υποχρεωτικού σχολειού», οι παπάδες αυτοί, που τους λείπουν μονάχα τα άμφια για να ενωθούν με την κλασσική ρασοφόρα αντίδραση, έδωσαν ένα συντριπτικό χτύπημα στην τεχνική εκπαίδευση, τη δημόσια μάλιστα, για την οποία δήθεν κόπτονται, ενώ κοίταξαν να καταργήσουν ή και κατάργησαν τελικά και κάθε άλλη μισοκρατική τεχνική εκπαίδευση (σχολές ΟΑΕΔ, σχολές που υπάγονται σε άλλα υπουργεία και όχι στο Παιδείας κλπ.). Τσάκισαν δηλαδή και απαξίωσαν τα κατ’ εξοχήν σχολειά της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, την ίδια ώρα που μιλάν δήθεν στο όνομά της!

Από την κλασσική θέση την οποία διατυπώνει ο Μαρξ στην «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα» στα 1875, ότι δηλαδή οι κομμουνιστές δε μπορούν να απαιτούν από την αστική τάξη να μορφώνει τα παιδιά της στα υποτυπώδη κρατικά σχολειά της φτωχολογιάς, καθώς ένα τέτοιο αίτημα είναι ουτοπικό, αντιδραστικό και ηλίθιο, βγαίνει πεντακάθαρα η ορθότητα της θέσης για τον αντιδραστικό χαρακτήρα που έχει το σύνθημα για «απαγόρευση της ιδιωτικής παιδείας» σε όλες τις βαθμίδες, κι ακόμα περισσότερο στην τριτοβάθμια πανεπιστημιακή. Το κράτος άλλωστε, σα συλλογικός καπιταλιστής, δεν είναι λιγότερο ακατάλληλο σαν εκπαιδευτής του λαού και της νεολαίας, αλλά είναι μάλλον χειρότερος και πιο αντιδραστικός από τον μεμονωμένο αστοφιλελεύθερο.

Αυτό που σημειώνει ωστόσο η ΟΑΚΚΕ είναι πως οι συνδικαλιστικοί αγώνες εκπαιδευτικών, φοιτητών και μαθητών στα δημόσια πανεπιστήμια και σχολειά πρέπει να έχουν στη σημαία τους τη σύνδεση θεωρίας και πράξης, το πολυτεχνικό σχολειό, τη βαθιά σύνδεση παιδείας και παραγωγής, το χτύπημα του σκοταδισμού, του σοβινισμού, της αρχαιοπληξίας και της αντιπαραγωγικής θεωρητικόλογης σαπίλας, και ταυτόχρονα τη δωρεάν πρόσβαση των παιδιών της φτωχολογιάς, Ελλήνων και μεταναστών, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Η διεκδίκηση ψηλότερων δαπανών από το αστικό κράτος για την παιδεία δεν είναι από μόνη της απόδειξη προοδευτικού πολιτικού πνεύματος, αν δε συνοδεύεται από συνθήματα συντριβής της εσωτερικής πανούκλας του νεοελληνικού σχολείου – εκτρώματος, με την πολιτική ήττα της σοσιαλφασιστικής γραφειοκρατίας από τη δημοκρατική πλειοψηφία εκπαιδευτών και εκπαιδευόμενων.

Από κει και πέρα, η πλήρης αποεμπορευματοποίηση της παιδείας μέσα στον καπιταλισμό αποτελεί άλλη μια μικροαστική φενάκη, καθώς τα κρατικά πτυχία και τίτλοι είναι εξίσου εμπορευματοποιημένοι μέσα στην αγορά εργασίας, κρατική και ιδιωτική, όσο και οι ιδιωτικοί τίτλοι που παρέχουν τα διάφορα μη κρατικά ιδρύματα και κολλέγια των κλασσικών αστών.

Σε ό,τι αφορά τα τραμπούκικα τάγματα εφόδου της ΕΑΑΚ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα οποία ξυλοφορτώνουν με τις πλάτες της ΑΡΕΝ – ΣΥΡΙΖΑ και με την αρωγή ενίοτε και των ΚΝΑΤ δημοκράτες καθηγητές ή και απλούς φοιτητές στα πανεπιστήμια, απλώνοντας τη σαπίλα της αποσύνδεσης του πανεπιστήμιου από την παραγωγή και αποσπώντας νέες θέσεις και νέα κοντύλια στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής γραφειοκρατίας (κοντύλια προερχόμενα από τη «νεοφιλελεύθερη ΕΕ», τελικά από τους ευρωπαϊκούς λαούς), κι εδώ η ΟΑΚΚΕ έχει τη θέση της συντριβής τους από ένα μέτωπο παιδείας για δημοκρατία και ανάπτυξη κι όχι απλώς με διοικητικές μέθοδες, ερήμην της πλατιάς μάζας της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Η βαρετή σοσιαλφασιστική παράθεση κατηγοριών συνεχίζεται με την υπεράσπιση από τους αντινεοφιλελεύθερους «αντιεξουσιαστές» της κακιάς ώρας του βιομηχανοκτόνου άρθρου 24 του συντάγματος.

Πρόκειται για άρθρο - έγκλημα κατά της ανάπτυξης αυτού του τόπου και της ευημερίας αυτού του λαού, το οποίο με νομικίστικες ακροβασίες χαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις τα χορτολίβαδα, εκτάσεις με πουρνάρια κλπ., οι οποίες δε συνιστούν κατά καμία έννοια δάσος. Σε συνδυασμό με την έλλειψη ρυθμιστικών χωροταξικών σχεδίων (τελευταίο παράδειγμα το σαμποτάρισμα του σχεδίου Σουφλιά στην Αττική το 2009 από τη συνασπισμαία υπουργό του Παπανδρέου, Μπιρμπίλη), η Ελλάδα της πλήρους παραγωγικής υποβάθμισης, η οποία εξαθλιώνει και πεινάει το λαό της, παριστάνει υποκριτικά τη μεγάλη υπερασπίστρια του περιβάλλοντος.

Λες και υπάρχει άνθρωπος ζωντανός και σύγχρονος που να μπορεί να χαρεί το περιβάλλον όταν δεν έχει να θρέψει και να στηρίξει τον εαυτό του και τα παιδιά του. Ή λες και υπάρχει σύγχρονη περιβαλλοντολογία και αντιρρύπανση η οποία να μην προχωράει χέρι χέρι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της βιομηχανίας. Παραγωγή και αντιρρυπαντική τεχνολογία αποτελούν διαλεκτικό δίπολο και κινούνται αλληλοωθούμενες προς τα μπροστά, με τη βοήθεια πάντα και της προοδευτικής λαϊκής δράσης για να αναγκάζεται το κεφάλαιο να πληρώνει όσο περισσότερο γίνεται για να μην καταστρέφεται η υγεία του λαού.

Είναι πλέον φανερό, πεντέμισι χρόνια μετά, ότι σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίζονται οι υπερασπιστές της Χαμάς και των ανατινάξεων γυναικόπαιδων στους αντι-ΟΑΚΚΕ λιβέλους τους, οι δολοφονικές φωτιές της Πελοποννήσου του 2007, που σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους, όπως και εκείνες της Αττικής του 2009, δεν οδήγησαν σε «μαζικές δυτικές επενδύσεις» των «οικοπεδοφάγων» του κλασσικού κεφάλαιου, οι οποίοι υποτίθεται έκαιγαν τις ομορφιές και τα δάση στα οποία θα βάσιζαν τις τουριστικές τους επενδύσεις, όπως έλεγαν οι ψευτοαριστεροί! Αντίθετα, οδήγησαν στο θάνατο κάθε προοπτικής ανάπτυξης των τουριστικών υποδομών, ειδικά στην Ηλεία.

Αν εξαιρέσει κανείς την επένδυση του εφοπλιστή Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία, που επετράπη μόνο όταν αυτός ανέπτυξε οικονομικούς δεσμούς με την Κίνα και στην οποία τα κτίρια τα έχτισε ο Μπόμπολας, καμία άλλη μεγάλη τουριστική επένδυση δεν προχώρησε στην Πελοπόννησο. Φρόντισαν γι΄ αυτό οι ρωσόδουλοι των κυβερνήσεων Καραμανλή του Β’ και Παπανδρέου του Γ’, καθώς οι σοσιαλφασιστικές κλίκες των ηγεσιών ψευτοΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το φασίστα Καρατζαφέρη, που αποτελούσαν τότε τη σύνθεση της Βουλής.

Εκεί δε που οι «ελευθεριακοί» σοσιαλναζήδες δίνουν τα ρέστα τους, είναι όταν κατηγορούν τους κομμουνιστές εργάτες της ΟΑΚΚΕ και του ΕΡΓΑΣ στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα ότι προωθούν εκεί τα συμφέροντα των «εφοπλιστών», τσιτάροντας μάλιστα και άρθρο από τον ψευτοΡιζοσπάστη της Παπαρήγα, προφανώς για ενίσχυση των λεγομένων τους, κατά το ρητό «ρώτα και το μπάρμπα μου τον ψεύτη»!!

Την απάντηση δίνουν δημοσιεύματα του οικονομικού Τύπου της 4^ης Μαρτίου 2013. Διαβάζουμε στη «Ναυτεμπορική»: «Αλλά και στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, όπως αναφέρουν και επιχειρηματίες του κλάδου, δεν «πατάει πλοίο» για επισκευές. Η ΝΕΖ, η οποία εξαρτάται άμεσα από τη τύχη των δύο μεγάλων ναυπηγείων, αφού εκτός των άλλων, δεν διαθέτει μεγάλες δεξαμενές, αντιμετωπίζει και σειρά από παθογένειες, οι οποίες την οδήγησαν στο περιθώριο μόλις «έσκασε» η μεγάλη κρίση στη ναυτιλία, από τα τέλη του 2008.

Λύση -τουλάχιστον εν μέρει- στα προβλήματα αυτά έρχεται να δώσει ο κινεζικός όμιλος. Η Cosco, σε περίπτωση που πουληθεί το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΛΠ και πλειοδοτήσει, έχει δεσμευτεί ότι θα πραγματοποιήσει σειρά επενδύσεων στη ΝΕΖ, οι οποίες περιλαμβάνουν σε πρώτη φάση μια μεγάλη νέα δεξαμενή στη Κυνόσουρα, την επισκευή των δύο μικρότερων υπαρχουσών, αλλά και να εγκαταστήσει όλες τις απαραίτητες υποδομές για τη λειτουργία της.

Επίσης, σύμφωνα με τις πληροφορίες της «Ν», η κινεζική εταιρεία, σε περίπτωση που ευοδωθούν τα πλάνα της, σκοπεύει να συνεργαστεί με τις υπεργολαβικές επιχειρήσεις της ΝΕΖ στις επισκευές πλοίων».

Η ΟΑΚΚΕ εδώ και παραπάνω από 20 χρόνια, από τότε που διαμόρφωσε την αντίληψή της για τον τρόπο που οι ρωσόδουλοι πραγματοποιούν το παραγωγικό σαμποτάζ στη χώρα μας, φώναζε ότι η κνίτικη συνδικαλιστική δικτατορία στη Ζώνη είχε σα σκοπό την παραγωγική αποσάθρωση, το τσάκισμά της στο όνομα δήθεν της πάλης «κατά των εφοπλιστών», που στη Ζώνη είναι πελάτες και όχι άμεσοι εργοδότες. Και τελικά, το ξεπούλημά της, όπως και ολόκληρης της χώρας, στο ανατολικό κεφάλαιο στα πλαίσια της αποικιοποίησης της χώρας μας από το σοσιαλιμπεριαλισμό.

Οι κνίτες πάλι, παρέα με όλους τους μικροαστούς που υποδύονται τα «σκληρά αντικαπιταλιστικά αποσπάσματα» της εργατικής τάξης, κατηγορούσαν τη γραμμή της ΟΑΚΚΕ σα γραμμή «υποταγής στον εφοπλισμό», μολονότι ο ΕΡΓΑΣ ήταν πάντα η πλέον μαχητική δύναμη διεκδίκησης του μεροκάματου όταν δεν πλήρωναν τα αφεντικά και της τήρησης των συμβάσεων, δύναμη ταξικής ενότητας και εργατικής δημοκρατίας μέσα στη Ζώνη ενάντια στη διχτατορία των τραμπούκων ματσουκοφόρων των συμμοριών του ψευτοΚΚΕ.

Η ίδια η ζωή, λοιπόν, μίλησε με τη στεντόρεια φωνή της όπως φαίνεται από το παραπάνω ρεπορτάζ, και δικαίωσε την πραγματικά αντικαπιταλιστική ΟΑΚΚΕ και όχι τους μονόφθαλμους «αντικαπιταλιστές» ψευτοεπαναστάτες. Αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν οι κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ «υπάλληλοι των εφοπλιστών», οι οποίοι έχουν λακίσει από το Πέραμα εδώ και χρόνια σαν πελάτες, αλλά ότι, αντίθετα, οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και οι μικροαστοί αντιδραστικοί στην ουρά του ήταν συνειδητοί, κανονικότατοι υπάλληλοι του σοσιαλιμπεριαλιστικού μονοπώλιου της Ανατολής, όπως για χρόνια τους κατάγγελλε η ΟΑΚΚΕ κι ο ΕΡΓΑΣ!

Η εντελώς αποκαμωμένη από το σαμποτάζ, την κρίση και τη δικτατορία των κνιτών Ζώνη, με καμιά δυο συγκρουσούλες για τα μάτια με γενική προβοκατόρικη «αντικαπιταλιστική» ρητορεία από τους κνίτες («όλα τα κεφάλαια είναι ίδια, άρα δεν έχει νόημα να μιλάμε ειδικά κατά της Cosco»), θα παραδοθεί ήσυχα ήσυχα στα αφεντικά τους για να γίνει γκέτο δουλείας και ταπείνωσης των εργατών από τους κινέζους φασίστες.

Τότε το «ταξικό» ΠΑΜΕ και οι τραμπούκοι του είτε θα κάνουν τους προσωπάρχες στους Κινέζους είτε -το πιθανότερο- θα πάρουν πόδι, αφού θα έχουν ολοκληρώσει το έγκλημά τους.

Οι λυσσασμένοι εχθροί κάθε δημοκρατίας και προόδου, από τη λύσσα τους να επιτεθούν στην ΟΑΚΚΕ, φτιάνουν μια άτσαλη δομή η οποία πηδάει από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς ειρμό. Ωστόσο, τελικώς, η έμφασή τους, σαν φιλοναζιστές που είναι, πέφτει και πάλι στο ζήτημα του αντισημιτισμού.

Κατηγορείται λοιπόν η ΟΑΚΚΕ και πιο ειδικά η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία ότι προκάλεσε «τεχνηέντως» ζήτημα αντισημιτισμού «κατ’ εντολήν» φυσικά των παντοδύναμων «σιωνιστών», ανασύροντας τον «περιθωριακό» τάχα ναζιστή Κώστα Πλεύρη και το ναζιστικό πόνημά του «Εβραίοι – Όλη η Αλήθεια» το 2007 και οδηγώντας τον σε δίκη.

Το κατά πόσο οι απόψεις Πλεύρη και ο κίνδυνος που συνιστούν για τη χώρα, το λαό μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι «περιθώριο» της πολιτικής ζωής, φάνηκε από την τελική αθώωση του ναζιστή από την ελληνική δικαιοσύνη με το εξωφρενικό για δημοκρατική χώρα σκεπτικό ότι εφ΄ όσον οι «εβραίοι» συνωμοτούν τάχα για την παγκόσμια κυριαρχία, νομιμοποιείται κάποιος να ζητά την εξόντωσή τους.

Φάνηκε όμως ακόμη περισσότερο από τη γιγάντωση των ποσοστών της ναζιστικής συμμορίας των μαχαιροβγαλτών δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, η οποία, κατά τους «αμεσοδημοκράτες» της ΠΔ και τα κνιτοειδή κάθε είδους, είναι «απλώς» μπαμπούλας των νεοφιλελεύθερων.

Η δε γελοία κατηγορία ότι η δίκη Πλεύρη προβλήθηκε από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης αποτελεί γκεμπελίστικη αθλιότητα η οποία ανατρέπεται στο λεφτό. Πέρα από τον Ιό της τότε Ελευθεροτυπίας, ο οποίος είχε σταθεί πολύ καλά στο ζήτημα της δίκης του κανιβαλικού αντισημίτη, το μόνο κανάλι το οποίο είχε αναφερθεί στη δίκη ήταν ο ALPHA μέσω του επίσημου γελωτοποιού του καθεστώτος Λαζόπουλου, ο οποίος είχε επιτεθεί σφοδρά σε οποιαδήποτε δικαστική κίνηση κατά του εμετικού πονήματος, κατηγορώντας, χωρίς να την κατονομάσει, την Αντιναζιστική Πρωτοβουλία ότι «θέλει να απαγορεύει βιβλία». Ο συνασπισμαίος αυτός είχε δηλαδή βγει στη συγκεκριμένη περίπτωση σαν ακραίος δήθεν πολιτικά φιλελεύθερος, που αρνείται την άσκηση διχτατορίας ακόμα και πάνω στους ναζιστές, στην ουσία όμως έκανε απευθείας πλάτες στον αντισημιτισμό.

Δεν θα περίμενε κανείς βέβαια κάτι καλύτερο από έναν φίλο του Λαλιώτη και θαυμαστή των επίσης ρωσόδουλων Αντρέα Παπαντρέου και Καραμανλή του ανιψιού.

Η ουσία της εφ’ όλης της ύλης επίθεσης όχι στην πραγματική γραμμή αλλά στο φάντασμα μιας ανύπαρκτης «αντιδραστικής – δεξιάς» ΟΑΚΚΕ, όπως την έχει ζωγραφισμένη για τα μάτια της βάσης του ο σοσιαλφασισμός, είναι το πέρασμα στην εποχή της βίας.

Πλέον, ο μπολσεβίκος οακκίτης, στο βαθμό που Ρωσία και Κίνα μπαίνουν ορμητικά στη χώρα και οι πράκτορές του, κνίτες του ΣΥΡΙΖΑ, πλησιάζουν στην εξ έφοδου πλήρη κατάληψη του αστικού κράτους, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη γραμμή της απαξίωσης του «τρελού» ή του «παραδοξολόγου», γιατί οι «τρελοί» αποδείχτηκαν γνωστικοί, αφού είχαν από καιρό προδιαγράψει το προς τα πού τραβούσαν οι παγκόσμιες αλλά και οι ντόπιες πολιτικές εξελίξεις, ενώ οι «γνωστικοί» που τους κατηγορούσαν αποδείχτηκαν από ηλίθιοι ως φίλοι της χειρότερης αντίδρασης.

Σήμερα, ο οακκίτης πρέπει να περιγραφεί από την νεοφασιστική αντίδραση ως ο απόλυτος εχθρός , όχι πια απλώς ως «αστός» και «δεξιός», ούτε καν σαν πράκτορας του δυτικού κεφάλαιου και ιμπεριαλισμού μες στην αριστερά, αλλά τελικά σαν πράκτορας του αρνητικά ενοποιητικού στοιχείου όλων των φασιστών και ναζιστών ανά την υφήλιο, του «διεθνούς Εβραίου», που, όπως είπαμε, χρειάστηκε στο ναζισμό και χρειάζεται τώρα στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σαν μπαμπούλας για να συσπειρώσει το στρατόπεδό του για τον πόλεμο ενάντια στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, ενάντια τελικά στους λαούς, τα έθνη και τα μη φασιστικά κράτη του πλανήτη.

Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για την άσκηση βίας κατά της ΟΑΚΚΕ και από «τ’ αριστερά», μιας και οι κλασσικοί ναζήδες της Χρυσής Αυγής έχουν ήδη ασκήσει εναντίον της βία, με το επιχείρημα ότι η ΟΑΚΚΕ είναι «προδοτική σκοπιανή» και κομμουνιστική.

Ωστόσο οι αντιδραστικοί αυτοί όλο και λιγότερο πείθουν τη βάση τους για τον «ασφαλιτισμό» - «σιωναζισμό» και το «δεξιό» χαρακτήρα της ΟΑΚΚΕ και όλο πιο ανυπόληπτοι αποδεικνύονται, όσο οι αναλύσεις της επιβεβαιώνονται κι όσο οι ίδιοι αποκαλύπτονται σαν αδίσταχτοι οππορτουνιστές και ψεύτες, με πρώτο τον άνθρωπο της οβιδιακής μεταμόρφωσης ανά 12 ώρες, αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και «ελπίδα» του σοσιαλφασισμού Τσίπρα.

Άρχισαν αργά και άγαρμπα και θα φάνε στα σίγουρα τα μούτρα τους, γιατί η λάσπη δεν πιάνει στον ανοξείδωτο χάλυβα και ο ευθύς, προλεταριακός και διεθνιστικός χαρακτήρας της ΟΑΚΚΕ έχει ατσαλωθεί μέσα σε πολύχρονες συνθήκες σκληρής πολιτικής ξηρασίας. Η αποτυχία των σοσιαλφασιστών θα είναι παταγώδης, ανάλογη μονάχα της βαθιάς αντιδραστικότητας και αντιλαϊκότητάς τους. Το αυξανόμενο κύρος και την αργά αλλά σταθερά ανοδική πορεία της ΟΑΚΚΕ κανείς δεν θα μπορέσει να τα ανακόψει. Αντίθετα τα βρώμικα χτυπήματα θα τροφοδοτούν την ακτινοβολία της ΟΑΚΚΕ.