Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η αγορά ελληνικών ομολόγων ήταν απλά ζήτημα σαμποτάζ από έναν άνθρωπο και από μια σπείρα γύρω του. Όμως δεν θα μπορούσε ποτέ μια σπείρα να κάνει ένα τέτοιου όγκου οικονομικό έγκλημα χωρίς να ανησυχήσει η Κεντρική Τράπεζα και το Υπουργείο οικονομικών της χώρας, πόσο μάλλον που υπήρχαν ανάλογες σκανδαλώδεις αγορές ομολόγων και από την Τράπεζα Κύπρου, αν και σε μικρότερο όγκο. Κυρίως υπάρχει το εξής μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο: Πώς έγινε να περάσει το PSI από την Ευρωζώνη στα τέλη του 2011 χωρίς η Κύπρος να βάλει κεντρικά και εναγώνια ζήτημα χρεωκοπίας των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών αν γίνει το PSI; Δηλαδή γιατί η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ δεν ζήτησε κάποιες αντισταθμιστικές διευκολύνσεις από την ΕΖ και την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) για τις δύο συστημικές για τα κυπριακά μέτρα τράπεζές της προκειμένου να ψηφίσει το PSI; Αυτή θα έπρεπε να είναι μια απαίτηση που δεν θα την έβαζε μόνη της η Κύπρος αλλά θα έπρεπε να υποχρεωθεί να τη βάλει στα διάφορα Γιούρογκρουπ, και η «αδελφή» Ελλάδα που αποκλειστικά και απόλυτα θα επωφελείτο από το PSI. Εδώ φαίνεται καταρχήν πόσο βαθύ εσωτερικό, πόσο ελληνοκυπριακό και όχι κυρίως ευρωζωνικό-γερμανικό ήταν το χτύπημα στις κυπριακές τράπεζες με το ελληνικό PSI.

Φαίνεται ότι στο σημείο αυτό βρίσκεται και μια ακόμη αιτία για τη σύναψη του ρώσικου δανείου των 2,5 δις που ζήτησε ο Χριστόφιας εκείνη την εποχή από τη Ρωσία και που εκείνη αμέσως του το έδωσε. Έχουμε γράψει ότι αυτό το δάνειο το έδωσε η Ρωσία για να εμφανιστεί απέναντι στην ΕΖ κάποια στιγμή σαν ένας συν-ανάδοχος του κυπριακού χρέους, δηλαδή να μπορεί να συναποφασίζει με την ΕΖ για τη σωτηρία της κυπριακής οικονομίας ή αλλιώς να έχει ένα κοινό παιδί με την ΕΖ, δηλαδή να χωθεί μέσα της. Πέρα όμως από αυτήν την αναμφισβήτητη στρατηγική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, υπήρχε μια άλλη πολύ πιο άμεση χρησιμότητα του για το ΑΚΕΛ και τη Ρωσία. Πρόκειται για το ότι αυτό το δάνειο έκλεινε τα μάτια και τα στόματα των Κυπρίων που δίχως αυτό θα διαμαρτύρονταν οπωσδήποτε για το επερχόμενο ελληνικό PSI. Μόνο δηλαδή με το ρώσικο δάνειο το κυπριακό κράτος μπορούσε να σώσει προσωρινά τις δύο τράπεζες ώστε να μην χρειαστεί τότε παρέμβαση από την ΕΖ που θα ήταν υποχρεωμένη να δώσει λύση και στην υπερχρέωση των κυπριακών τραπεζών, πράγμα που θα τις προστάτευε από τότε έγκαιρα. Βέβαια υπήρχε και μια άλλη τακτική χρησιμότητα του ρώσικου δανείου, αλλά νομίζουμε ότι δεν ήταν τόσο βασική. Αυτή ήταν ότι έδινε χρόνο στο ΑΚΕΛ να τελειώσει την προεδρία του και η βόμβα της χρεωκοπίας να σκάσει στα χέρια του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ, δηλαδή στα χέρια των θεωρητικά πιο δυτικόφιλων φιλελεύθερων ή σχετικά πιο εθνικών κομμάτων της Κύπρου. Βέβαια με το ΔΗΣΥ φαίνεται να συμβαίνει στην Κύπρο ότι και στην Ελλάδα με τη ΝΔ, δηλαδή το κόμμα να είναι γενικά δυτικόφιλο αλλά ο αρχηγός του, ο Αναστασιάδης, να είναι ρωσόφιλος, όπως είναι και ο Σαμαράς. Σύμφωνα με άρθρο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της 22 του Μάρτη το δικηγορικό γραφείο Αναστασιάδη εκπροσωπεί τα συμφέροντα δύο ρώσων δισεκατομμυριούχων! Αλλά δεν χρειάζεται να ξέρουμε τι δεσμούς έχει ο Αναστασιάδης σαν δικηγόρος για να καταλάβουμε ότι σαν πρωθυπουργός έδρασε σαν ρώσος προβοκάτορας, όπως ακριβώς και το ΑΚΕΛ.

Έχουμε περιγράψει στο προηγούμενο άρθρο για την Κυπριακή χρεωκοπία τον τρόπο με τον οποίο η Κύπρος είπε το «όχι» στο ουσιαστικά δεύτερο σχέδιο διάσωσης της ΕΖ. Είχαμε πει ότι αυτό ήταν ένα ρώσικο, ένα προβοκατόρικο «όχι» που θα έκανε την Κύπρο υποτελή της Ρωσίας και ότι δεν ήταν ένα «όχι» της εθνικής ανεξαρτησίας. Σήμερα τα πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί και μπορούμε να δούμε πόσο βρώμικα δούλεψε ο Αναστασιάδης, το ΑΚΕΛ, και η ελληνική κυβέρνηση στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων διάσωσης της Κύπρου. Βασικό σύμμαχό τους οι ρώσοι σε αυτή τη φάση είχαν κυρίως το ΔΝΤ. Η ηγεσία του, μετά τον Στρος Καν (ο οποίος κατήγγειλε ότι τον «έφαγε» η Ρωσία), είναι πια εντελώς εξυπηρετική προς το μέτωπο Ρωσίας-Κίνας (σαν BRΙCS), και με την προεδρία Ομπάμα, είναι σε διαρκή σύγκρουση με την ΕΖ. Γι αυτό η ίδια η γενικά ευρωπαία Λαγκάρντ παίζει όλο και μικρότερο ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη γραμμής σε αυτό (δες Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, 31 Μάρτη άρθρο με τίτλο «η Κύπρος δείχνει τη σκλήρυνση του ΔΝΤ απέναντι στην ΕΖ»).

Με αυτήν λοιπόν την πολιτική παρέμβαση του SPD η πρόταση της Γερμανίας έγινε: σώνουμε το κυπριακό κράτος αλλά όχι τις δύο κυπριακές τράπεζες. Αυτή ήταν η πρώτη από τις τρεις προτάσεις της ΕΖ στο κυπριακό κράτος στη διάρκεια της δραματικής εβδομάδας διαπραγματεύσεων από τις 15 ως τις 25 του Μάρτη.

Σύμφωνα με αυτήν την πρώτη πρόταση η Λαϊκή και η Κύπρου θα έπρεπε να σωθούν πληρώνοντας το χρέος τους με λεφτά που θα τα πάρουν από τους καταθέτες όλων των κυπριακών τραπεζών, ντόπιων και ξένων, που έχουν καταθέσεις πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτός ο φόρος θα ήταν ένα κούρεμα από 15%-20% για όλες τις καταθέσεις στην Κύπρο πάνω από 100.000 Ευρώ. Αυτό το ποσοστό σήμαινε ότι ναι μεν οι μεγάλοι καταθέτες θα έτρωγαν ένα ισχυρό χτύπημα, ναι μεν η αξιοπιστία του κυπριακού τραπεζικού συστήματος θα μειωνόταν και ένα μεγάλο μέρος του ξένου κατατεθειμένου κεφάλαιου, ρώσικου, ευρωπαϊκού, και μεσανατολικού θα έφευγε από την Κύπρο, αλλά κανένας καταθέτης δεν θα έχανε πάνω από 15-20% του κεφαλαίου του, οπότε και ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος του κάπως μεγάλου κυπριακού παραγωγικού κεφάλαιου που ήταν σε χρηματική μορφή, πχ σαν κεφάλαιο κίνησης δεν θα πάθαινε τίποτα, ακόμα και αν προσωρινά έφευγε από τις κυπριακές τράπεζες. Με λίγα λόγια οι τράπεζες θα συρρικνώνονταν, αλλά το κυπριακό κεφάλαιο που ήταν σε χρηματική μορφή θα σωνόταν και η παραγωγική λειτουργία στο νησί θα χτυπιόταν μόνο σε ένα μικρό βαθμό. Βεβαίως και αυτή η πρόταση, όπως και κάθε άλλη που περιλάμβανε κούρεμα καταθέσεων θα μείωνε τη γενική τραπεζική αξιοπιστία της Ευρωζώνης και τελικά του Ευρώ, αλλά αυτό το είχαν ήδη αποφασίσει οι λογιστές ευρωπαίοι οικονομολόγοι, που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και που δεν λογαριάζουν καθόλου πάνω σε τι πολιτικό και στο βάθος οικονομικό ηφαίστειο κάθονται.

Αυτήν λοιπόν την πρώτη πρόταση, την καλύτερη όπως αποδείχτηκε για την Κύπρο, αλλά και για την ΕΖ, από όλες τις επόμενες την αρνήθηκε ο Αναστασιάδης μέσα στο Γιούρογκρουπ και την ακύρωσε αντιπροτείνοντας μια άλλη, μια δεύτερη πρόταση στην οποία αντιστάθηκε έντονα η Γερμανία και όλη η Ευρωζώνη, αλλά μπροστά στην επιμονή του Αναστασιάδη τη δέχτηκαν. Αυτή έλεγε ότι οι κάτω των 100.000 Ευρώ καταθέσεις κουρεύονται κατά 6,75% και οι πάνω από 100.000 κουρεύονται κατά 9,9%.

Αποδεχόμενη την αντιπρόταση του Αναστασιάδη η ΕΖ έπεσε ουσιαστικά σε μια πολιτική παγίδα γιατί αυτή εύκολα ξεσήκωνε όχι μόνο τη μαζική και οργισμένη αντίθεση των εκατοντάδων χιλιάδων μικροκαταθετών της Κύπρου, αλλά αύξαινε τη χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία, οπότε και την ανασφάλεια όλων των μικρομεσαίων καταθετών της Ευρωζώνης. Μάλιστα ήταν αντίθετη στη δέσμευση της ΕΖ στην παγκόσμια κρίση του 2008 ότι όλες οι καταθέσεις ως τις 100.000 ήταν διασφαλισμένες. Με λίγα λόγια η δεύτερη πρόταση ήταν ειδικά φτιαγμένη για να μην περάσει ούτε στην Κύπρο ούτε στο εξωτερικό και αποδείχτηκε ότι γι αυτό την είχε αντιπροτείνει ο Αναστασιάδης, μιας και ούτε και αυτός την ψήφισε στη συνέχεια στην κυπριακή Βουλή κάνοντας αποχή. Αυτό ήταν το νόημα του περίφημου ηρωικού «όχι», το οποίο ακύρωσε αυτήν την απόφαση που ήταν η δεύτερη καλύτερη απόφαση της ΕΖ μετά την πρώτη, και έτσι άνοιξε το δρόμο να περάσει η τρίτη και φαρμακερή πρόταση- απόφαση, εκείνη δηλαδή η καταστροφική «λύση» που γνωρίζουμε η οποία συνέτριψε και εξαφάνισε μέσα σε λίγα λεπτά το μεγαλύτερο μέρος του κυπριακού χρηματικού κεφάλαιου.

Ο προβοκάτορας Αναστασιάδης και οι ρωσόφιλοι σαμποταριστές στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όπως και αυτοί μέσα στην ΕΖ τύπου Όλι Ρεν, όπως και οι εγκάθετοι της τριάδας ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας που κινούν σήμερα το ΔΝΤ και που λυσσάξανε να χρεωκοπήσουν τις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες, ισχυρίζονται ότι προτίμησαν αυτή την Τρίτη πρόταση γιατί έσωνε τις καταθέσεις των μικρομεσαίων καταθετών. Αλλά τις καταθέσεις αυτές τις έσωνε και η πρώτη πρόταση του Γιούρογκρουπ που απέρριψε ο Αναστασιάδης. Τις έσωνε γιατί στην πρώτη πρόταση πλήρωναν το χρέος των τραπεζών όλες οι τράπεζες της Κύπρου ντόπιες και ξένες, δηλαδή όλοι οι καταθέτες της Κύπρου μοιράζονταν τη ζημιά ενώ στην τρίτη, την αναλάμβαναν μόνο οι δύο μεγάλες κυπριακές και γι αυτό εξατμίζονταν οι καταθέσεις τους και συντρίβονταν οι καταθέτες τους. Αυτό δεν θα το υπέγραφε ποτέ καμιά κυβέρνηση και δεν θα το ανεχόταν ποτέ καμιά αντιπολίτευση που δεν αποτελούνταν από σιχαμερούς προδότες. Και δεν ήταν υποχρεωμένοι να υπογράψουν ή να ανεχτούν μόνο αυτή για να μην χρεωκοπήσει τάχα εντελώς η Κύπρος γιατί μπορούσαν να υπογράψουν ή να ανεχτούν μια πρόταση παρεμφερή με την πρώτη-πρώτη που είχαν άτυπα απορρίψει.

Επίσης ούτε η ΕΖ είχε ισχυρό λόγο να τη θελήσει. Το επιχείρημα που πρόβαλε και ο Σόιμπλε ότι ήταν τάχα είναι πιο δίκαιο να την πληρώσουν δύο τράπεζες που φταίνε γιατί υπερχρεώθηκαν και όχι οι άλλες που δεν υπερχρεώθηκαν δεν στέκει. Και δεν στέκει γιατί όπως είπαμε ο υπεύθυνος γι αυτή την ειδική ζημιά των δύο τραπεζών είναι από τη μια τα ελληνικά ομόλογα και το κούρεμα που τους έκανε η ΕΖ κάτω από την πίεση της Ελλάδας, και από την άλλη, και κύρια, η κυβέρνηση Χριστόφια που ευθύνεται πολιτικά και για τη μαζική αγορά αυτών των ομολόγων όταν ήταν ήδη γνωστά σαν τοξικά, και, ακόμα περισσότερο, για την άνευ εξισοροπητικών όρων υπέρ των δύο τραπεζών αποδοχή του PSΙ. Αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν είναι λάθος των καταθετών τους το ότι αγόρασαν οι δύο τράπεζες ελληνικά ομόλογα, και το ότι αυτοί δεν ενημερώθηκαν ποτέ για τους κινδύνους αυτής της αδιανόητης πράξης. Αυτή η εξαπάτηση και αυτός ο καθησυχασμός των καταθετών ήταν αποκλειστικά ευθύνη της Κεντρικής τράπεζας της Κύπρου, και της κυβέρνησης Χριστόφια. Άρα όχι μόνο οι άλλες τράπεζες και οι άλλοι οι καταθέτες θα έπρεπε να πληρώσουν, εφόσον αποφάσισε η ΕΖ να πληρώσουν γενικά και οι καταθέτες για την κυπριακή χρεωκοπία, αλλά έπρεπε να πληρώσει πάνω απ όλους το κυπριακό κράτος. Στη συνέχεια έπρεπε να πληρώσουν και όλα τα κράτη της ΕΖ που δέχτηκαν το PSI, ιδιαίτερα μάλιστα έπρεπε να πάρει τις ευθύνες της και η ΕΚΤ που δεν μπορεί να μην γνώριζε την κατάσταση των κυπριακών τραπεζών και που ως τότε μοίραζε σαν στραγάλια τα δις των Ευρώ σε όλες τις τράπεζες της ΕΖ.

Αλλά αυτή η απόφαση ήταν μακροπρόθεσμα πολιτικά και οικονομικά πιο καταστροφική από κάθε άλλη και για την ΕΖ γενικά. Γιατί ένα κούρεμα 15% μπορεί να γίνει οριακά αποδεκτό από τους ευρωπαίους και διεθνείς μεγάλους καταθέτες που βλέπουν τις ευρωπαϊκές καταθέσεις αρκετά ασφαλείς, αλλά το να εξαφανίζονται ή να μισοεξαφανίζονται οι μεγαλύτερες καταθέσεις στις δύο μεγαλύτερες τράπεζες ενός κράτους, δηλαδή σε σχετικά συστημικές τράπεζες αυτού του κράτους, είναι ένα βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα στη συνολική αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και γενικότερα του Ευρώ και θα φανεί σε λίγο που η Κύπρος θα σφαδάζει μέσα στη μεγαλύτερη πτώση βιοτικού επίπεδου που θα έχει γνωρίσει ευρωπαϊκή χώρα σε μη εμπόλεμες συνθήκες. Πως λοιπόν πέρασε αυτό; Καλά η Μέρκελ πυροβόλησε για μια ακόμα φορά και μονίμως πυροβολεί από την αρχή της ελληνικής ακήρυχτης χρεωκοπίας τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης της για να κερδίσει τις εκλογές, ενώ το SPD όντας στην ηγεσία του διαβρωμένο από τη ρώσικη μεγαλοαστική τάξη είναι ανίκανο να υπηρετήσει τη γερμανική αστική τάξη που τόσο καλά υπηρετούσε επί έναν αιώνα, δηλαδή από τότε που πρόδωσε τη γερμανική εργατική τάξη. Όμως υπάρχει το ερώτημα πως αυτό το έγκλημα πέρασε συνολικά σε όλη τη γερμανική αστική τάξη, και παραπέρα πως πέρασε ομόφωνα σε όλη την ΕΖ, και έτσι έγινε αποδεκτή η καταστροφική επίπτωση αυτής της χρεωκοπίας στην κυπριακή οικονομία που από δω και μπρος θα είναι διασωληνωμένη και θα συντηρείται με διαρκείς μεταγγίσεις από την ΕΖ, αλλά και με νέα μέτρα πείνας, ενώ όλοι οι λαοί της Ευρώπης θα βρίζουν αυτούς που υπέγραψαν τη συμφωνία αυτή; Είναι γνωστό ότι είναι τυφλή η ευρωπαϊκή μεγαλοαστική τάξη, αλλά είναι τόσο πολύ;

Εννοούμε ότι πέρα από το γεγονός ότι καταθέσεις ύψους 100.000 Ευρώ δεν χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία του λαού, αλλά τη μικρή αστική και την εύπορη μικροαστική τάξη, το 6,75% των καταθέσεων που κέρδισαν οι τελευταίες χάρη στο «ακούρευτο» πλαφόν των 100.000 Ευρώ, θα το χάσουν και αυτές και όλος ο εργαζόμενος λαός πολλαπλάσια από την καταστροφή στην παραγωγή που θα προκαλέσει η εξαφάνιση και μισοεξαφάνιση των μεγαλύτερων καταθέσεων στη Λαϊκή και στην Τράπεζα Κύπρου, που θα χαθούν από 50% έως το 100%. Γιατί αυτές οι καταθέσεις είναι σε ένα μεγάλο μέρος τους παραγωγικό κεφάλαιο σε χρηματική μορφή ή μετατρέπεται σε παραγωγικό κεφάλαιο όπως πχ κεφάλαιο κίνησης, κεφάλαιο για αγορά παγίων κλπ. Αυτό χώρια από το γεγονός ότι σύντομα θα αφαιρεθεί και ένα άλλο μεγάλο μέρος του παραγωγικού κεφάλαιου λόγω της γενικότερης αναξιοπιστίας των κυπριακών τραπεζών. Δηλαδή σήμερα κάποιες εταιρείες έχουν δανειστεί κεφάλαια από τις δύο τράπεζες και τα έχουν βάλει στην παραγωγή, δηλαδή τα έχουν κάνει μηχανήματα, πρώτες ύλες, κτίρια κλπ. Αυτή η παραγωγή θα συνεχιστεί για ένα διάστημα αν και η εσωτερική ζήτηση θα βυθίζεται και η ζημιά των επιχειρήσεων θα είναι μεγάλη. Όμως σύντομα ούτε αυτές οι εταιρείες, ούτε άλλες θα μπορούν εύκολα να δανειστούν καινούργια κεφάλαια από τις κυπριακές τράπεζες γιατί αυτές θα είναι για πολλά χρόνια αναξιόπιστες και γι αυτό ανίκανες να συγκεντρώνουν καταθέσεις. Επίσης σε ότι αφορά τη Λαϊκή, όταν μια σύγχρονη τράπεζα κλείνει, καταργείται ένας έμπειρος και πολύπλοκος μηχανισμός που ειδικεύεται στο να κατευθύνει και να διανέμει τους κεφαλαιακούς πόρους στις ξεχωριστές επιχειρήσεις, γι αυτό τα πιο προοδευτικά ακόμα και τα πιο επαναστατικά καθεστώτα δεν αφήνουν τις τράπεζες να κλείσουν, αλλά τις παίρνουν στα χέρια τους. Στους πιο διεφθαρμένους καπιταλισμούς αυτός ο μηχανισμός είναι αντίστοιχα διεφθαρμένος, ενώ γενικά είναι ραντιέρικος και γι αυτό σε μεγάλο βαθμό παρασιτικός ο χαρακτήρας του τραπεζικού κεφάλαιου, όμως αυτό δεν καταργεί την αναγκαιότητα του στην καπιταλιστική παραγωγή. Σημειώνουμε ότι η παραγωγή με την καπιταλιστική έννοια περιλαμβάνει, εκτός από τις καθαρά παραγωγικές , και τις εμπορικές και τις τραπεζικές λειτουργίες του κεφάλαιου που είναι τόσο καίριες για την Κύπρο σε αυτή την περίοδο. Βέβαια το εξόχως παρασιτικό χρηματοπιστωτικό μοντέλο της Κύπρου πρέπει να αλλάξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταστραφεί από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς να έχουν ετοιμαστεί στοιχειωδώς οι παραγωγικές βάσεις για την αντικατάστασή του από το καινούργιο. Γιατί αν αυτό συμβεί οι άνθρωποι που το κινούν και ζουν από αυτό σήμερα θα περάσουν αφάνταστη δυστυχία. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για πέρασμα τη Κύπρου από μια κατώτερη σε μια ανώτερη μορφή καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά για την οπισθοχώρηση από έναν ραντιέρικο καπιταλισμό υπηρεσιών σε μια φασιστικού ιμπεριαλιστικού τύπου αποικιοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι θα καταστραφούν χιλιάδες επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες, θα απολυθούν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων, οπότε θα πέσει τόσο πολύ η κατανάλωση του κυπριακού πληθυσμού που αυτό το νησί θα γίνει έρμαιο της υπερδύναμης που για δεκαετίες το διέφθειρε και τώρα το καταστρέφει.

Η Κύπρος έχει δει ήδη μια ρώσικη διείσδυση, αλλά την έχει δει πριν τη χρεωκοπία σαν κάτι το θετικό. Μόνο μέσα από την πικρή πείρα του το κυπριακό έθνος θα δει αυτή τη διείσδυση σαν υποδούλωση και τότε θα καταλάβει ότι η σημερινή χρεωκοπία έρχεται γάντι στη Ρωσία και ότι μόνο αυτή θα μπορούσε να την έχει προκαλέσει, γιατί μόνο αυτή είχε τα εσωτερικά πολιτικά στηρίγματα για να πουν τα διάφορα καταστροφικά «όχι» και, κυρίως, για να κάνουν τη μακρόχρονη προεργασία που έφερε την κυπριακή αποβιομηχάνιση, τη δανεική και παρασιτική υπερκατανάλωση, και τελικά την προβοκατόρικη αγορά των ήδη τοξικών ελληνικών ομολόγων.

Άλλωστε σε λίγο θα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά τι έγινε με το κυπριακό «όχι» : Ενώ καταστράφηκε σε πελώριο βαθμό η χρηματιστική δύναμη της κυπριακής αστικής τάξης ταυτόχρονα βγήκαν εντελώς άθικτες και με πλήρες οικονομικό και κυρίως με πολιτικό-ηθικό κύρος οι δύο κρατικές ρώσικες τράπεζες. Αυτή η διπλή επιτυχία της Ρωσίας, εννοούμε πάντα αυτής των ρώσων κρατικο-ολιγαρχών που τη διαφεντεύουν, να καταστραφούν οι κύπριοι αστοί και να λάμψει η δικιά τους δύναμη, σε συνδυασμό με τους άφθονους πολιτικούς και οικονομικούς κύπριους πράκτορες της και με τους 50. 000 ρώσους κατοίκους της χώρας, εκ των οποίων οι 10000 με υπηκοότητα, θα την κάνει κυρίαρχη από εδώ και μπρος σε όλα τα επίπεδα. Με την οικονομική καταστροφή του νησιού η Ρωσία θα μπορεί να αγοράζει κυπριακή γη, φυσικούς πόρους και υπηρεσίες με τα μισά λεφτά από όσα χρειαζόταν ως τώρα και σε λίγο με ακόμα λιγότερα γιατί στην Κύπρο το σαμποτάζ θα ξεκινάει από χαμηλότερη παραγωγική εσωτερική βάση.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το κέρδος για τους ρώσους κρατικο-ολιγάρχες. Μέσα στην αναμπουμπούλα άρπαξαν στα χέρια τους από την εμβρόντητη Κύπρο και κυρίως από τις δύο ακρωτηριασμένες τράπεζες με μισό μόνο δις Ευρώ όλα τα παραρτήματα τους στην Ελλάδα και με άθικτες τις καταθέσεις τους (Κύπρου, Λαϊκής, Ελληνικής), δηλαδή ότι πολυτιμότερο είχαν τη δοσμένη στιγμή. Λέγοντας «άρπαξαν» εννοούμε ότι τα άρπαξε κάτω από τον έλεγχο του ο πουτινικός κρατικοολιγάρχης Νέσις που μόνος του αυτός ελέγχει από το 2011 το μεγαλύτερο και καίριο, σύμφωνα με την κομμένη και ραμένη στα μέτρα του νέα νομοθεσία για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ποσοστό του 10% της Τράπεζας Πειραιώς. Έτσι η Πειραιώς - αυτή η ως το 2011 πιο χρεωκοπημένη από όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, που με τη γενική διακομματική αποσιώπηση πέρασε σε ρώσικο πολιτικό έλεγχο πάνω στην κρίση - έγινε σε ελάχιστο χρόνο η δεύτερη στη χώρα ρουφώντας τη μια μετά την άλλη μια σειρά ντόπιες και ευρωπαϊκές τράπεζες με πιο σημαντική οικονομικοπολιτικά αυτήν της αγροτικής παραγωγής, την ΑΤΕ. Είναι χαρακτηριστικό πόσο κανείς δεν έβγαλε κιχ για αυτό το ξαφνικό πέρασμα μιας πελώριας κυπριακής περιουσίας μέσα σε λίγες ώρες και μετά από μια καταστροφή σε μια ελληνική ιδιωτική τράπεζα χωρίς κανένα απολύτως είδος, έστω άτυπου, ανοιχτού διαγωνισμού ή έστω μιας ανοιχτής διαδικασίας. Γιατί στην ουσία του αυτό είναι πέρασμα της περιουσίας μιας κυπριακής τράπεζας στο ελληνικό κράτος και από το ελληνικό κράτος σε μια ιδιωτική τράπεζα, γιατί είναι το ελληνικό κράτος που εξασφάλισε μέσω ΕΖ την εγγύηση των καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και γενικά τους όρους όλης αυτής της μεταβίβασης. Επίσης αυτοί οι ψευτοφίλοι των εργαζομένων ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ κρύβουν ότι η Πειραιώς μεγαλώνει με τόσα πολλά παραρτήματα, 1600, μετά την τελευταία εξαγορά, που τα μισά από αυτά της είναι άχρηστα και θα κλείσουν, οπότε χιλιάδες εργαζόμενοι θα απολυθούν.

Η Ρωσία αποκαλύφθηκε ακόμα περισσότερο σαν μη φίλος της Κύπρου όταν εκτός από τη μη αναδιάρθρωση των 2,5 δις υπονόμευσε το ταμείο εγγύησης που προσπάθησε να φτιάξει η κυπριακή αστική τάξη όταν πανικόβλητη ακολούθησε τους ρωσόφιλους στο «όχι» πιστεύοντας ότι θα τη βοηθούσε η Ρωσία. Αρνήθηκε δηλαδή να τους βοηθήσει να συμπληρώσουν το κεφάλαιο των 5,8 δις που τους έλειπε με το να αγοράσει συμμετοχή στα κυπριακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Αλλά γιατί να αγοράσει η Ρωσία οποιαδήποτε ποσοστά για να εμποδίσει μια καταστροφή και να μην τα αγοράσει μετά την καταστροφή αυτή;

Όμως η Ρωσία αποκαλύφθηκε και σαν εχθρός γιατί ενώ αρνήθηκε να αγοράσει αυτά τα δικαιώματα, είπε την τρομερή κουβέντα, την εντελώς καταστροφική στρατηγικά για το οικονομικό απόθεμα της Κύπρου σε υδρογονάνθρακες και ακόμα πιο καταστροφική σε ώρα χρεωκοπίας, ότι η Κύπρος δεν έχει τάχα δικαίωμα ουσιαστικής πρόσβασης σε αυτούς τους υδρογονάνθρακες χωρίς την έγκριση της Τουρκίας. Πέρα από την άμεση και καίρια οικονομική ζημιά που έκανε στην Κύπρο αυτή η τοποθέτηση αποτελεί υποστήριξη στην τουρκική κατοχή και διαμελισμό της Κύπρου και με αυτή την έννοια.

Και πείνα λοιπόν και διαμελισμός, αυτά δίνει σήμερα το τέρας που τόσο διεστραμμένα λατρεύει τόσες δεκαετίες η κυπριακή άρχουσα τάξη. Ήρθε ο καιρός ο κυπριακός λαός να σταματήσει να ακολουθεί αυτό το βίτσιο της γερασμένης αστικής του τάξης. Αρκετά με τα καμώματα και αυτηνής και της καθόλου ανιδιοτελούς μεγαλύτερης ελληνικής αδελφής της που από παράδοση την εκπορνεύει.