Το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης βρίσκεται στους αντισοσιαλφασιστικούς αγώνες του τρίτου κόσμου

Σε αυτό το φύλλο δεν θα υπάρχουν αναλυτικά άρθρα διεθνούς πολιτικής με εξαίρεση ένα άρθρο για τη Βολιβία. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε, μιας και έχουμε καθυστερήσει τόσο πολύ, είναι μια περιληπτική αναφορά σε ένα ολόκληρο σύνολο από ξεχωριστά μέτωπα και ζητήματα διεθνούς πολιτικής τα οποία ενοποιούνται τελικά σε ένα. Πρόκειται για τον ταχύτατο σχηματισμό μιας σοσιαλφασιστικής διεθνούς που αποτελείται από ένα αλληλοϋποβασταζόμενο σύστημα κυβερνήσεων, κρατών και κινημάτων που έχει αδράξει πλέον όλες τις ηπείρους και συντονίζεται σε κάθε περίσταση. Αυτά τα ζητήματα θέλουν μια συστηματική επεξεργασία που θα τα ενοποιήσει και θα αναδείξει την ουσία τους. Αυτό τώρα δεν μπορούμε να το κάνουμε τώρα δα με την ακρίβεια και τη μεθοδικότητα που χρειάζεται. Μπορούμε όμως να το ξεκινήσουμε. Αξίζει λοιπόν αντί για μερικά άρθρα για μερικά από αυτά τα μέτωπα, όπως κάνουμε συνήθως, να κάνουμε ένα σκίτσο που να καταγράφει μερικά σημεία του γενικού πίνακα και να δείχνει τη γενική δυναμική του ώστε να μπορούν οι αναγνώστες να παρακολουθούν χοντρικά τα γεγονότα και να έχουν κάποια κατεύθυνση ανάλυσης ως ότου μπορέσουμε να γράψουμε ένα μεγαλύτερο συνθετικό άρθρο στη Νέα Ανατολή.
Τα βασικά σημεία του πίνακα πρέπει να καταγραφούν στη “ζώνη των θυελλών” που εξακολουθεί να παραμένει ο τρίτος κόσμος. Εκεί βρίσκεται μετά τον πόλεμο το κέντρο της παγκόσμιας επανάστασης, εκεί οι πιο σκληρές σοσιαλφασιστικές δικτατορίες και κινήματα, εκεί και τα πρώτα μεγαλειώδη αντι-σοσιαλφασιστικά κινήματα.
Ο τρίτος κόσμος ματώνει και βασανίζεται πιο πολύ από κάθε άλλη περιοχή του πλανήτη καθώς σήμερα κύρια σε αυτόν επιχειρεί να στήσει, και στήνει, τις περιφερειακές βάσεις του ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός προκειμένου να περικυκλώσει το βασικό μελλοντικό θύμα του και κεντρικό στόχο όλης της πολιτικής του, τη Δυτική Ευρώπη.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η μεγαλύτερη και πιο παρατεταμένη βία αναπτύσσεται στις ζώνες του τρίτου κόσμου που συνορεύουν με την Ευρώπη ή ακόμα διεισδύουν μέσα σε αυτήν. Η πρώην Γιουγκοσλαβία και ο Καύκασος είναι τα σημεία αυτής της ζώνης στα οποία έχει χυθεί το περισσότερο αίμα και έχει εκδηλωθεί η μεγαλύτερη κτηνωδία. Γιατί στην ευρύτερη περιοχή τους ενώνονται οι τρεις μεγάλες σεισμικές πλάκες της παγκόσμιας πολιτικής, ο τρίτος κόσμος, ο δεύτερος και η ρώσικη υπερδύναμη. Θα δώσουμε την περισσότερη έμφαση στα σημεία που ξεσπάνε τα μεγαλύτερα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα, χωρίς να σημαίνει ότι αυτά είναι και οι βασικοί κόμβοι από την άποψη της διεθνούς πολιτικής. Κατά τη γνώμη μας οι βασικοί κόμβοι είναι αυτοί των πιο παρατεταμένων και πιο άλυτων διεθνών κρίσεων και αυτές είναι η αραβο-ισραηλινή και ύστερα η ελληνοτουρκική. Απλά νομίζουμε ότι τα σημεία στα οποία έχουν ξεσπάσει τα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα είναι εκείνα που δίνουν το κλειδί κάθε ανάλυσης γιατί σε αυτά η αντίθεση πρόοδος - αντίδραση, δίκιο - άδικο, φασισμός - δημοκρατία είναι πεντακάθαρη.

ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΥΚΑΣΟΣ.
ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΩΝ ΘΥΕΛΛΩΝ

Στην πρώην Γιουγκοσλαβία μένουν ανοιχτές και κακοφορμίζουν παραπέρα οι δύο μεγάλες πληγές: Η Βοσνία και το Κόσσοβο. Στη Βοσνία οι σέρβοι σοσιαλφασίστες πέτυχαν το στόχο τους. Ο διαμελισμός της χώρας έχει παγιωθεί, όπως έχουν παγιωθεί και τα αποτελέσματα της εθνοκάθαρσης. Το σερβοκρατούμενο κομμάτι της Βοσνίας έχει μείνει ένα άντρο των Κάρατζιτς και Μλάντιτς, χάρη στην κάλυψη της Σερβίας, ή καλύτερα της Ρωσίας και του ελεγχόμενου από αυτήν ΟΗΕ οι οποίοι έχουν γράψει στα παλιά τους παπούτσια τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν έχουν επιστρέψει ελάχιστοι εθοεκκαθαρισθέντες πρόσφυγες μουσουλμάνοι, συνήθως γέροι.
Στο Κόσσοβο έχει παγιωθεί επίσης ο εθνικός διαχωρισμός ανάμεσα σε Αλβανούς και Σέρβους. Στην ουσία εδώ η εθνοκάθαρση δουλεύει και από τις δύο πλευρές, καθώς οι αλβανοί επεκτατιστές σοβινιστές δεν υπολείπονται σε σοβινισμό και επεκτατικό πνεύμα από τους Σέρβους και, όπως συμβαίνει και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, λειτουργούν αντικειμενικά σαν προβοκάτορες του σλάβικου ορθοδοξοφασισμού. Εδώ έχουν στριμώξει τους Σέρβους του Κόσσοβου σε μια σειρά θύλακες. Πρόσφατα (13 Αυγούστου 2003) ένας Σέρβος που πάλευε για συμφιλίωση ανάμεσα στις δυο εθνότητες ονόματι Ιβάν Γιόσοβιτς δολοφονήθηκε από ελεύθερους σκοπευτές. Πιθανά αυτό να ήταν ρώσικη προβοκάτσια τύπου Ρατζάκ. Πάντως χάρη στους αλβανούς σοβινιστές είναι έτοιμη προς μελλοντική αναζωπύρωση η φωτιά που θα εντάξει και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στον κάθετο ορθόδοξο άξονα με τη Σερβία και την Ελλάδα.
Άλλωστε η Σερβία είναι πολύ “καλά” διατηρημένη και ενισχυμένη στο φασισμό της. Οι άνθρωποι του Κοστουνίτσα δολοφονήσανε τον δυτικόφιλο Τζίντζιτς, και η σύλληψη και παραπομπή του Μιλόσεβιτς στη Χάγη αδυνάτισε τους σέρβους εθνικιστές, αλλά έδωσε την απόλυτη πλειοψηφία στα δυο φιλορώσικα κόμματα της χώρας, το πιο βαθύ αλλά και καλυμμένο του Κοστουνίτσα και εκείνο του ναζιστοειδούς Σέσελι. Όπως και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ αργότερα έτσι και στο Κόσσοβο η αμερικάνικη επέμβαση έφερε την κυριαρχία του αντιδυτικισμού και τελικά της Ρωσίας. Άλλωστε ήδη για πρώτη φορά τα τελευταία εκατό χρόνια ρώσικος στρατός βρίσκεται στην καρδιά των Βαλκανίων έχοντας τον έλεγχο του αεροδρομίου της Πρίστινας. Εκείνο που πρέπει να περιμένουμε μετά τη διείσδυση του ΟΗΕ και την εγκατάσταση μιας αντιδυτικής εξουσίας στο Ιράκ, είναι μια νέα όξυνση στο Κόσσοβο και στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

ΤΣΕΤΣΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ: Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙ-ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στον Καύκασο τα πράγματα είναι πιο εύκολα για τους σοσιαλιμπεριαλιστές γιατί αυτή η ταραγμένη περιοχή συνορεύει εδαφικά με τη φωλιά του θηρίου.
Αυτό το νοιώθει περισσότερο από τον καθένα η Τσετσενία. Ο μεγάλος μικρός λαός της είναι στην πρώτη γραμμή τους παγκόσμιου αντισοσιαλφασιστικού μετώπου και κρατάει με ασύλληπτο ηρωισμό και πείσμα τη σημαία του. Χρόνια ολόκληρα αργότερα θα καταλάβει η ανθρωπότητα ότι ένα εκατομμύριο ψυχές εκεί γίνεται όχι μόνο καθυστερούν τη ρώσικη διείσδυση στον Καύκασο και στην κεντρική Ασία, αλλά αποκαλύπτουν την αληθινή φύση της σημερινής ρώσικης ηγεσίας. Όσα χαμόγελα και να προσποιηθεί ο καγκεμπίτης Πούτιν και με όση σιωπή και να σκεπάζει τη δράση του η ανθρωπότητα βλέπει στα χέρια του το μαχαίρι του νέου Χίτλερ. Βλέπει την εξόντωση ενός λαού, τα φρικτά βασανιστήρια, τους βιασμούς γυναικών και αντρών, τις απαγωγές μέσα στη νύχτα, την ισοπέδωση των πόλεων και των χωριών, την απόλυτη φρίκη. Μερικοί λυπούνται τους Τσετσένους. Στην πραγματικότητα αυτοί ζουν πιο πριν εκείνο που θα ζήσουν μελλοντικά οι ευρωπαϊκοί λαοί αν οι αστικές τάξεις της Ευρώπης συνεχίζουν να δείχνουν την ίδια κτηνώδη και ηλίθια αδιαφορία με εκείνο που συμβαίνει δίπλα στην πόρτα τους. Βέβαια αδιαφορία έχουμε στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη έχουμε σύμπραξη, όπως συμβαίνει με την Αγγλία του Μπλερ, τη Γερμανία του Σρέντερ και τη Γαλλία του Σιράκ που αναγνωρίζουν πια τη σφαγή των Τσετσένων σαν ρώσικη αντίσταση στη διεθνή τρομοκρατία.
Βεβαίως η ρώσικη προπαγανδιστική μηχανή δεν αφήνει αυτή την υποστήριξη στην αυθόρμητη κτηνωδία των δυτικών κυβερνήσεων, αλλά τη στηρίζει με τη μέθοδο της προβοκάτσιας. Για να αφαιρέσει δηλαδή από τους Τσετσένους τη διεθνή συμπάθεια η καγκεμπίτικη μηχανή έχει χώσει μέσα στο τσετσένικο κίνημα μια σειρά προβοκάτορες που τους έχει συνδέσει με τους ισλαμοφασίστες. Επικεφαλής τους είναι ο γνωστός μας Μπασάγιεφ. Η δουλεία των προβοκατόρων είναι να παίρνουν ομήρους ή και να σκοτώνουν ρώσους, αλλά και Τσετσένους αμάχους ώστε η τσετσένικη αντίσταση να ταυτιστεί με τους σφαγείς της Αλ Κάιντα και τα υπόλοιπα αποβράσματα, δολοφόνους αμάχων στον κόσμο. Η ηγεσία Μασκάντοφ έχει αντισταθεί με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή την προβοκάτσια καταγγέλλοντας πάντα κάθε δολοφονία αμάχων στην Τσετσενία και αλλού και αποδεικνύοντας τον ψηλό δημοκρατισμό της. Όμως όσο ο καιρός περνάει και η κτηνωδία των κατοχικών στρατευμάτων γίνεται όλο και πιο ατιμώρητη διεθνώς και πιο ανυπόφορη για τον τσετσένικο λαό, τόσο περισσότερο τα πιο απελπισμένα του τμήματα αρχίζουν να προσφέρουν κάποιες δυνάμεις στον Μπασάγιεφ για πράξεις αυτοκτονίας. Αυτό έγινε στο θέατρο της Μόσχας, όπου πάντως οι Τσετσένοι δεν ενεργοποίησαν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς τους και όλους τους νεκρούς τους προκάλεσε η ίδια η Κα Γκε Μπε με το αέριο που έριξε μέσα. Πάντως στο μέλλον οι προβοκάτσιες θα δυναμώσουν και οπωσδήποτε το διεθνές προβοκατόρικο δίκτυο των σοσιαλιμπεριαλιστών θα προσπαθήσει να αποδείξει στη Δύση ότι η Αλ Κάιντα έχει διεισδύσει και μέσα στην τσετσένικη αντίσταση. Έτσι κάποια στιγμή ίσως υποχρεωθεί ο Μασκάντοφ να συγκρουστεί ένοπλα με τον Μπασάγιεφ πράγμα που ως τα σήμερα το έχει αποφύγει για να μην ρίξει τον βασανισμένο λαό ταυτόχρονα σε έναν εμφύλιο, δηλαδή σε έναν καταστροφικό διμέτωπο.
Όσο η Τσετσενία θα βασανίζεται αβοήθητη από παντού, τόσο θα μπορεί να απλώνει η Ρωσία τα νύχια της σε όλο τον Καύκασο. Ήδη έχει βάλει στο χέρι την Αρμενία και πρόσφατα έφερε στην εξουσία, με την πολύτιμη ώθηση των ΗΠΑ, τον Σαακασβίλι, έναν τύπο που έχει εμφανιστεί σαν αμερικανόφιλος και αντιρώσος. Στη Γεωργία δεν μπορεί να σταθεί χωρίς βία πάνω στο λαό, ούτε λεπτό πολιτικός ηγέτης που να μην είναι αντιρώσος στις διακηρύξεις του. Γιατί η Ρωσία έχει διαμελίσει τη Γεωργία αποσπώντας από τον έλεγχό της τρεις περιοχές στις οποίες έχει εγκαταστήσει στρατεύματα και πολιτικές μαριονέτες, στη Νότια Οσσετία, στην Αμπχαζία και στην Ατζαρία. Τα στοιχεία για την αληθινή φύση του Σαακασβίλι τα συνάγουμε περισσότερο από τη συμπεριφορά της Ρωσίας απέναντί του, παρά από τη συμπεριφορά εκείνου απέναντι σε αυτήν. Έτσι είναι η Ρωσία που ενώ για χρόνια ολόκληρα με αλλεπάλληλες δολοφονικές απόπειρες προσπάθησε να εξοντώσει τον Σεβαρντνάτζε που ήταν μετριοπαθής αντίπαλός της, φρόντισε να μεσολαβήσει με ένα ταξίδι του Ιβανόφ πάνω στην κρίση του Δεκέμβρη και να τον πιέσει για να παραδώσει αναίμακτα την εξουσία στον Σαακασβίλι. Από την άλλη ο Σαακασβίλι μιλάει διαρκώς για το σταθεροποιητικό ρόλο που μπορεί να παίξει η Ρωσία στη Γεωργία και τη θεωρεί τον βασικό οικονομικό παράγοντα για την ανάπτυξη της Γεωργίας. Πάντως, ότι και να είναι ο ίδιος ο Σαακασβίλι, το πολιτικό ρεύμα που τον έφερε στην εξουσία είναι βαθύτατα αντιρώσικο και κατά τη γνώμη μας η μάχη για τον έλεγχο της εξουσίας θα συνεχιστεί πιο έντονη και μάλιστα σαν εσωτερική μάχη στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό.

Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Η συνοριακή επέκταση του σοσιαλιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και τον Καύκασο δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Είναι μόνο βήμα για τη στρατηγική περικύκλωση της Ευρώπης. Και αυτή η περικύκλωση έχει σαν κατ’ εξοχήν εργαλείο την αποκοπή της Ευρώπης, αλλά και της Ιαπωνίας, από τις δύο μεγάλες πηγές πετρελαίων στον ευρασιατικό χώρο που είναι η Κασπία και ο Περσικός κόλπος. Ο έλεγχος της Κασπίας είναι δυνατός με τον έλεγχο του Καυκάσου και πιο ειδικά με τον έλεγχο μιας από τις δυο χώρες Αζερμπαϊτζάν και Γεωργίας από τις οποίες περνάει ο αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν. Το αίμα της Τσετσενίας χύνεται για να εμποδιστεί η Δύση στο να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία αυτού του αγωγού. Όμως ο έλεγχος του Περσικού στον οποίο βρίσκεται το περισσότερο και φτηνότερο πετρέλαιο, δεν είναι δυνατός αν η Ρωσία δεν μπορέσει να κατεβεί στις θερμές θάλασσες και πιο ειδικά στον Ινδικό ωκεανό ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί από κει την αμερικανική ναυτική υπεροπλία. Οι ΗΠΑ έχουν πάντα στραμμένη την προσπάθειά τους στο να μείνουν ανοιχτοί οι θαλάσσιοι δρόμοι του πετρελαίου, γιατί αυτός είναι όρος ύπαρξης ολόκληρης της δυτικής οικονομίας, αλλά και όρος της δικιάς τους πολιτικοστρατιωτικής ηγεμονίας πάνω στη Δύση. Το κατέβασμα της Ρωσίας στον Κόλπο και στον Ινδικό μας δίνει τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν.
Και οι δύο πόλεμοι προκαλούνται από τη Ρωσία, η οποία χρησιμοποιεί επιδέξια το όπλο της προβοκάτσιας για να σπρώξει τις ΗΠΑ να επέμβουν, να αναμετρηθούν μετωπικά με τις κυβερνήσεις και τους λαούς του τρίτου κόσμου, και τελικά καταπτοημένες να ζητήσουν τη βοήθεια του ΟΗΕ, δηλαδή του ρωσοκινεζικού άξονα για να διατηρήσουν όσο μπορούν την εντελώς εύθραυστη και μισητή παρουσία τους στις χώρες αυτές.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

Χάρη στη σφαγή των Δίδυμων Πύργων η Ρωσία του Πούτιν έχει κερδίσει το μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας στο Αφγανιστάν. Στην Καμπούλ κυριαρχεί η κλίκα του ρωσόδουλου, παλιού συνεργάτη και αρχιασφαλίτη των σοβιετικών κατοχικών στρατευμάτων Φαχίμ που σε συνεργασία με τον άλλο παλιό συνεργάτη των σοβιετικών, τον ουζμπέκο Ντοστόμ ελέγχει όλο τον αφγανικό βορρά. Ο Καρζάι, ο φιλοαμερικανός πρωθυπουργός, είναι ένας άνθρωπος χωρίς αληθινή εξουσία. Όση εξουσία έχει, την έχει χάρη στις αμερικανικές λόγχες. Όμως αυτές οι λόγχες, που δεν έχουν καμιά εξουσία στο Βορρά, δεν έχουν ούτε και στο Νότο. Εκεί κυριαρχούν ακόμα οι γενικά όχι ρωσόφιλοι οπλαρχηγοί της πλειοψηφικής φυλής των Παστούν. Αλλά αυτοί είναι τέτοιοι ληστές και τέτοια ρεμάλια, που ο ντόπιος πληθυσμός έχει αρχίζει να νοσταλγεί τους Ταλιμπάν που διαρκώς ανασυγκροτούνται και δυναμώνουν. Άλλωστε οι Ταλιμπάν έγιναν δημοφιλείς και ήρθαν το 1996 στην εξουσία ακριβώς εναντίον των οπλαρχηγών Παστούν. Όμως οι τωρινοί Ταλιμπάν με επικεφαλής τον Ομάρ δεν είναι πια οι φανατικότεροι αντιρώσοι όλης της κεντρικής Ασίας, ίσως και του κόσμου, όπως ήταν πριν την αμερικανική εισβολή του 2000. Χάρη στον Κλίντον, που τους επιτέθηκε κιόλας από το 1996, και τη βλακεία του επιτελείου Μπους, είναι πια αντιαμερικάνοι και έχουν ανοιχτή συμμαχία με τον προβοκάτορα του Κρεμλίνου Μπεν Λάντεν, καθώς και τον πράκτορα του Ιράν, μεγάλο διασπαστή και καταστροφέα της αφγανικής αντίστασης, Γκουλμπουντίν Χεκματιάρ. Έτσι η κατάσταση για τους αμερικάνους στον αφγανικό νότο είναι τραγική. Κυνηγάνε στα βουνά τον πάντα ασφαλή χάρη στο Μπεν Λάντεν πυροβολώντας και βομβαρδίζοντας σχετικούς και άσχετους με αποτέλεσμα να προκαλούν όλο και μεγαλύτερο μίσος στον αφγανικό λαό . Το χειρότερο από όσα κάνουν είναι ότι πιέζουν αφόρητα το Πακιστάν και θέλουν ακόμα και να εισβάλουν σε αυτό για να ξετρυπώσουν εκεί τον Μπεν Λάντεν, όπως τους συμβουλεύει ο ελληνικής καταγωγής και ρωσόφιλος, εγκάθετος του Κλίντον και αρχηγός της Σια Τένετ. Αυτή η πίεση αποσταθεροποιεί τον Μουσάραφ, τον τελευταίο δυτικόφιλο και λογικό ηγέτη αυτής της διαβρωμένης από τον ισλαμοφασισμό χώρας. Μια αμερικανική επέμβαση στο Πακιστάν είναι ότι πρέπει για να πέσει αυτή η ισλαμική χώρα στα χέρια του Κρεμλίνου. Που δεν είναι μια τυχαία χώρα. Το Πακιστάν ήταν και είναι πάντα η κοντινότερη διέξοδος του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού προς τον Ινδικό και το στρατηγικότερο γι αυτήν σημείο του Πλανήτη, η συμπύκνωση της παγκόσμιας πολιτικής του. Μετά από ένα ρωσόφιλο Πακιστάν δεν θα απέχουμε πολύ από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

Στο μεταξύ είναι σε εξέλιξη το ιρακινό μέτωπο, όπου οι αμερικανοί σαπίζουν όλο και περισσότερο στην υγρασία του Ευφράτη. Η τάση Ράμσφελντ-Περλ προσπάθησε όσο μπορούσε να κρατήσει έξω από τη διακυβέρνηση του Ιράκ τον ΟΗΕ, αλλά οι σταθεροί θάνατοι των αμερικανών στρατιωτών από τις επιθέσεις των μπααθικών και οι εκατόμβες των αμάχων από τις εκρήξεις των ισλαμοφασιστών έδωσαν σταδιακά την ηγεμονία στο μέτωπο Πάουελ-Τένετ που ήθελε από την πρώτη στιγμή την κυριαρχία του ΟΗΕ στη διαδικασία της μετάβασης. Η συνάντηση του Μπους με τον Ανάν το Δεκέμβρη έδειξε τις ΗΠΑ να ικετεύουν για μια ΟΗΕδικη, αλλά όχι ακόμα κυριαρχούμενη από αυτόν επέμβαση. Αλλά η Ρωσία περιμένει περισσότερα. Περιμένει απόλυτη υποταγή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ που έχει ήδη καταφέρει να εγκαταστήσει με τη βοήθεια του Μπρέμερ μια φιλική προς το αντιδυτικό μέτωπο μεταβατική κυβέρνηση, το Προσωρινό Συμβούλιο Διακυβέρνησης. Άρα η ρώσικη διπλωματία δεν έχει παρά να περιμένει. Η αμερικάνικη απομόνωση μοιραία θα δυναμώνει, αν και η Ρωσία δεν θέλει αυτή η απομόνωση να φθάσει στο σημείο να φύγουν πρόωρα τα αμερικανικά στρατεύματα ( όπως θέλει η τάση Ραμσφελντ), οπότε ούτε η ίδια θα μπορέσει να αναμειχθεί παίζοντας τελικά τον αγαπημένο της ρόλο του μεσολαβητή. Γι αυτό βλέπει κανείς τις αντιδυτικές τάσεις του σιιτισμού να μην βάζουν ακόμα αίτημα αποχώρησης των ΗΠΑ. Ίσα-ίσα ζητάνε το αντίθετο και αυτό δεν δυσκολεύονται να το περάσουν στο λαό. Όλες οι δημοσκοπήσεις στο Ιράκ δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ιρακινών δεν θέλουν να φύγουν ακόμα οι αμερικανοί αν και τους αντιπαθούν και μάλιστα όλο και πιο έντονα για την αλαζονεία τους και τη αντικειμενική συνεισφορά τους στη διάλυση της χώρας. Θέλουν να φύγουν μόνο αν αυτοί εξασφαλίσουν προηγούμενα κάποια παραγωγική και πολιτική ομαλότητα. Αυτή η διαπίστωση έρχεται σε σύγκρουση και με τη διεθνή σοσιαλφασιστική προπαγάνδα που μιλάει για μια αντίσταση τύπου Βιετνάμ στο Ιράκ. Στο Ιράκ ο λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί και να θεωρήσει δικιά του την προβοκατόρικη “αντίσταση” των εισαγόμενων καμικάζι που αποδεκατίζει αμάχους, ούτε ακόμα αγκαλιάζει το σχετικά πιο προοδευτικό αντάρτικο του μπααθισμού που κάνει πράξεις σαμποτάζ και στήνει ενέδρες στον αμερικανικό στρατό. Ο φασισμός είναι αποτρόπαιος και αβάσταχτος πια για ένα λαό που τη λίγη και παράξενη δημοκρατία του την πήρε από τους εισβολείς και γι αυτό δεν θα τους διώξει παρά μόνο με ένα κίνημα που θα έχει δώσει κάποιες εξετάσεις δημοκρατισμού. Όσο δεν βγαίνει δημοκρατική αντίσταση στο Ιράκ το αντιαμερικανικό κίνημα δεν θα μπορεί να πάρει μαζί του το λαό. Το μόνο που θα κάνει θα είναι να τους φθείρει τόσο ώστε αυτοί να προσφεύγουν όλο και περισσότερο στο σωσίβιο του ΟΗΕ, δηλαδή στον ρωσοκινεζικό άξονα. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει αρχίσει να απομονώνεται μέσα και στο ίδιο το σιίτικο πολιτικό ρεύμα η πιο ριζοσπαστιικά αντιαμερικανική ισλαμοφασιστική τάση Σαντρ με τη θέση : “έξω οι ΗΠΑ τώρα”. Τα πιο μαζικά ρεύματα σήμερα στο Ιράκ είναι τα ρεύματα που ακολουθούν μια διφορούμενη γραμμή απέναντι στις ΗΠΑ, συγκεκριμένα τη γραμμή “Σας μισούμε, αλλά μη φύγετε”, που αντιστοιχεί ακριβώς στη ρώσικη ταχτική της φάσης. Αυτή τη γραμμή κρατάει το ΑΣΙΕΙ (Ανώτατο Συμβούλιο της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν). Εδώ χρειάζεται μια απάντηση στο ερώτημα γιατί δολοφονήθηκε ο αρχηγός του ΑΣΙΕΙ Μοχάμεντ Μπακρ Αλ Χακίμ με την έκρηξη-σφαγή του Αυγούστου στη Νατζάφ. Αποδείχτηκε ότι αυτός δεν ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης των ρώσων γιατί οι δεσμοί του ήταν με τους εθνικιστές ιρανούς ισλαμοφασίστες της τάσης Καμενεί (BBC 31 Αυγούστου 2003) και όχι με τους ρωσόφιλους του Χαταμί. Τη θέση του πήρε αμέσως ο νεαρότερος στην ηλικία αδελφός του Αμπντέλ Αζίζ Αλ Χακίμ που ακολουθεί με μεγάλη ακρίβεια τη λεπτή γραμμή της ελεγχόμενης σύγκρουσης με τις ΗΠΑ. Πάνω σε αυτή τη γραμμή ο “μικρός” Χακίμ οργάνωσε μεγάλη διαδήλωση στη Βαγδάτη κατά του μπααθικού αντάρτικου το Δεκέμβρη του 2003.
Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τις σιίτικες αντιδράσεις και ακόμα περισσότερο τις αντιδράσεις τόσων πολλών και ανταγωνιζόμενων παραγόντων. Όμως το ιδανικό για το Κρεμλίνο είναι να συνεχιστεί αυτή η ρευστή μεταβατική κατάσταση ως ότου πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους αυτή τη χώρα κλειδί του Περσικού. Τους συμφέρει λοιπόν να είναι μέσα οι αμερικάνοι ώστε οι αλληλοσπαρασσόμενοι σιίτες, σουνίτες και κούρδοι να ενώνονται μόνο σε δύο πράγματα: το ένα είναι το κοινό μίσος για τους αμερικανούς που θα έχουν προσπαθήσει να προσεταιριστούν τους πάντες και όλους θα τους έχουν απογοητεύσει και προδώσει, και το άλλο η κοινή τους πεποίθηση ότι μόνο η ΟΗΕδικη, δηλαδή η ρωσική επέμβαση θα μπορεί να τους σώσει.
Έτσι εκείνο που φαίνεται προς το παρόν σίγουρο είναι ο εκβαρβαρισμός της λεγόμενης αντίστασης με την κυριαρχία των ισλαμοφασιστών πάνω στους μπααθικούς ή ακόμα περισσότερο ο εθνοτικός κατακερματισμός και τελικά η αφγανοποίηση και η διάλυση αυτής της χώρας. Η αμερικανική επέμβαση στη νότια Ασία και πιο ειδικά στο Ιράκ έχει ανοίξει πληγές που δεν θα κλείσουν πριν από τη διεθνή κορύφωση του δράματος που τις άνοιξε.

Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ

Οι συγκρούσεις στα θερμά, κεντρικά σημεία της ρώσικης στρατηγικής που μόλις περιδιαβήκαμε δεν εξαντλούν τις διεθνείς επεμβάσεις της πιο “πολιτικής” και καταχθόνιας από τις δυο υπερδυνάμεις. Άλλωστε μια υπερδύναμη είναι τέτοια επειδή η δράση της και οι πολιτικοί υπολογισμοί της δεν αφήνουν απ έξω κανένα σημείο του πλανήτη. Ο ανταγωνισμός και η πάλη για την κυριαρχία είναι παντού. Η διαφορά ανάμεσα στις δυο είναι ότι εκεί που η μια, η αμερικάνικη, φαίνεται να επεμβαίνει παντού, η άλλη, η ρώσικη, φαίνεται να μην επεμβαίνει πουθενά. Γιατί η πρώτη κατερχόμενη, και πιο ανίκανη στο να δρα συνωμοτικά από τη φύση του καπιταλισμού της, είναι υποχρεωμένη να επεμβαίνει ανοιχτά και εξωτερικά και να εκτίθεται ασταμάτητα, εκεί που η δεύτερη, ανερχόμενη και υπερσυγκεντρωτική από τη φύση του δικού της κρατικοφασιστικού μονοπώλιου, έχει τη δυνατότητα χάρη στο προνόμιο της μυστικότητας και της ίντριγκας να επεμβαίνει καλυμμένα και εσωτερικά. Αυτή η δυνατότητα, αν συνδυαστεί με την πείρα της καλύτερης διπλωματίας των νεώτερων χρόνων, της τσαρικής, παράγει το πρωτοφανές αποτέλεσμα όλες οι επεμβάσεις της πιο επεμβατικής από όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να είναι σχεδόν αόρατες, δηλαδή να εμφανίζονται σαν κινήσεις εσωτερικών δυνάμεων σε κάθε χώρα ή σαν κινήσεις τρίτων ή σαν κινήσεις διεθνών πολιτικών μετώπων όπως είναι ο ΟΗΕ ή τα κινήματα της αντι-παγκοσμιοποίησης.
Σε κανένα επίπεδο αυτές οι κινήσεις δεν είναι τόσο ανεξιχνίαστες για έναν εξωτερικό παρατηρητή όσο στη ρώσικη επέμβαση με τη μορφή μιας εσωτερικής δύναμης. Αυτό γίνεται σήμερα παντού και σε όλες τις χώρες διάφοροι εισοδιστές στην υπηρεσία του Κρεμλίνου έρχονται στα πράγματα, δηλαδή παίρνουν στα χέρια τους τμήματα της πολιτικής εξουσίας και της κρατικής μηχανής. Αλλά σε μια σειρά χώρες του τρίτου κόσμου οι σοσιαλφασίστες έχουν πιάσει για τα καλά την εξουσία και ασκούν δικτατορίες. Αυτή είναι μια ξεχωριστή ποιότητα. Πρόκειται για κάτι διαφορετικό όταν εισοδιστές σαν τον Κλίντον, τον Μπλερ και τον Σρέντερ έρχονται στην πρωθυπουργία στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επικεφαλής κυβερνήσεων και κυβερνητικών κομμάτων που οι εισοδιστές δεν ελέγχουν, από εκείνο που συμβαίνει στον τρίτο κόσμο όπου ο σοσιαλιμπεριαλισμός κερδίζει αληθινή εξουσία, εξουσία που αδράχνει ολόκληρους τομείς της κρατικής μηχανής, ιδιαίτερα τον στρατό, καθώς και ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας και μπορεί να φτάσει ως την ανοιχτή σοσιαλφασιστική δικτατορία. Τέτοιες χώρες του τρίτου κόσμου είναι από δεκαετίες η Συρία, η Αγκόλα και η Αιθιοπία, αλλά από τότε που υποτίθεται ότι η Ρωσία πέθανε τέτοια λουλούδια έχουν ανθίσει παντού και νέα φυτρώνουν με ασύλληπτους ρυθμούς, ιδιαίτερα στην Αφρική και τη λατινική Αμερική. Μάλιστα ο ρόλος της “οξυδερκέστατης” αμερικανικής διπλωματίας είναι να διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ταχύτητα της ρώσικης διείσδυσης. Στην Αγκόλα π.χ. οι ΗΠΑ βοήθησαν στη συντριβή του δυτικόφιλου αντάρτικου της Ουνιτά και τον θάνατο του ηγέτη του Σαβίμπι, ενώ στη λαϊκή δημοκρατία του Κογκό βοηθήσανε στην πτώση του Μομπούτου και στην άνοδο της δυναστείας Καμπίλα.

Η ΡΩΣΙΚΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

Στην Αφρική οι νέες σοσιαλφασιστικές χώρες είναι η Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, το Κογκό Μπραζαβίλ, η Ακτή του Ελεφαντοστού και το Ζιμπάμπουε, ενώ παντού, ακόμα και στις πιο δημοκρατικές ή στις σχετικά πιο ανεξάρτητες και ισχυρές, όπως για παράδειγμα είναι η Κένυα ή η Νιγηρία ανεβαίνουν στην εξουσία ή ισχυροποιούνται οι φιλοσοσιαλιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η κίνηση αυτή έχει επιταχυνθεί εκθετικά από την ώρα που στη Νότια Αφρική ανέβηκαν στην εξουσία οι σοσιαλφασίστες του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ΕΑΚ) με επικεφαλής τους Μαντέλα και Μπέκι.
Σήμερα η Νότια Αφρική έχει εξελιχθεί σε έναν υπο-ιμπεριαλισμό στην υπηρεσία του Κρεμλίνου ο οποίος χώνει τα πλοκάμια του, ιδιαίτερα από οικονομική και διπλωματική άποψη σε όλες τις χώρες της Αφρικής και καθοδηγεί τη σοσιαλφασιστικοποίηση όλης της Ηπείρου. Γιατί η Νότια Αφρική είναι ένα είδος πλούσιου Βορρά για την υπόλοιπη πάμφτωχη μαύρη Ήπειρο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ανέβηκε ο πλούτος και η ευημερία του μαύρου πληθυσμού της Νότιας Αφρικής. Κάθε άλλο. Εκείνο που συνέβη είναι ότι η ηγετική πολιτική ομάδα του (ΕΑΚ), μετεξελίχθηκε ταχύτατα μόλις ήρθε στην πολιτική εξουσία σε ηγεμονική πολιτική και κοινωνική δύναμη, σε μια “μαύρη μεγαλοαστική τάξη”. Αυτό το πέτυχε χάρη στην πολιτική και οικονομική της συμμαχία με την κυρίαρχη ως χθες ολιγαρχία των λευκών μονοπωλιστών και στην ταχύτατη διείσδυσή της μέσα στον παλιό κρατικό μηχανισμό που ένα μέρος του κληροδότησε η εξουσία του Απαρτχάιντ στο Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο. Αυτή η συμμαχία δεν σημαίνει ότι έχει γίνει ακόμα η διανομή του συνολικού μεγάλου κεφάλαιου υπέρ της νέας ολιγαρχίας. Αυτό το ετοιμάζει η τελευταία για αργότερα.
Προς το παρόν οι σοσιαλφασίστες οικοδομούν μέσα στη φτωχολογιά τον μαύρο ρατσισμό με τον οποίο κάποια στιγμή θα κηρύξουν τον πόλεμο στους λευκούς ολιγάρχες. Ήδη προσπαθούν να αλλάξουν όλα τα ονόματα των πόλεων της χώρας για να μην θυμίζουν σε τίποτα το λευκό αποικιοκρατικό παρελθόν. Εκείνο που τους νοιάζει είναι να καταλάβουν και να θέσουν τη διπλωματική μηχανή του κράτους στην υπηρεσία της ρώσικης αφρικανικής και παγκόσμιας πολιτικής. Ακόμα και η αλματώδης οικονομική επέκταση του νοτιοαφρικανικού “λευκού” οικονομικού μονοπώλιου στην υπόλοιπη Αφρική τα τελευταία χρόνια, επέκταση που κάνει όλες τις αφρικανικές χώρες να μιλάνε για νοτιοαφρικανικό ιμπεριαλισμό, υπηρετεί τις ανάγκες της νέας διπλωματικής μηχανής. Ήδη ο κάποτε εξαιρετικός συλλογικός εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας και της ειρήνης ανάμεσα στις αφρικανικές χώρες ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας, έχει περάσει κάτω από τον έλεγχο της νοτιοφρικανικής διπλωματίας μετονομασμένος σε Αφρικανική Ενότητα. Δίχως τη στήριξη των Μαντέλα- Μπέκι θα ήταν αδύνατο να εγκατασταθεί στην εξουσία το καθεστώς Καμπίλα στο Κογκό, οι συμμορίες του Γκμπάγκμπο στην Ακτή του Ελεφαντοστού και ακόμα περισσότερο να μπορεί ακόμα να βρίσκεται στην εξουσία και να ασκεί τη δικτατορία της η σοσιαλφασιστική κλίκα Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε. Η διπλωματία της Νότιας Αφρικής προσπαθεί από τη μια να σπάσει τη διεθνή απομόνωση του Μουγκάμπε με τη Βοήθεια του Μπλερ και της Γαλλίας και από την άλλη να διασπάσει την μαχητική και δημοκρατική αντιπολίτευση που έχει επικεφαλής της το κόμμα “Κίνημα Δημοκρατικής Αλλαγής” με επικεφαλής τον μαχητή Μόργκαν Τσβανγκιράι.

Η ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Αντίστοιχα φαινόμενα με αυτά της Αφρικής και μάλιστα πιο εκπληκτικά στην ποιότητά τους, ίσως και στην έκτασή τους σημειώνονται στον πελώριο τριτοκοσμικό χώρο της Λατινικής Αμερικής, στον ως τώρα θεωρούμενο “αυλή των ΗΠΑ”. Εδώ τη θέση του κεντρικού πόλου της ρώσικης επιρροής για όλη τη Λατινική Αμερική, ανάλογη με εκείνη που έχει η Νότια Αφρική για την Αφρική, επιχειρεί να παίξει η Βραζιλία του Ιγκνάτσιο Λούλα ντα Σίλβα, του αναφερόμενου σαν σκέτα Λούλα Η άνοδος αυτού του εισοδιστή, του επικεφαλής του τροτσκιστικού-φιλοκαστρικού ηγετικού πυρήνα του Εργατικού Κόμματος της Βραζιλίας, στη διακυβέρνηση της μεγαλύτερης νοτιοαμερικανικής χώρας αποτελεί ένα γεγονός παγκόσμιας σημασίας. Βέβαια οι θέσεις της ομάδας Λούλα μέσα στο βραζιλιάνικο κράτος δεν είναι εξ ίσου ισχυρές όσο εκείνες του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου στη Νότια Αφρική. Και τούτο γιατί το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο είναι σήμερα το ίδιο το πολιτικό καθεστώς, αφού η εξουσία του στηρίζεται στη συντριπτική αριθμητική υπεροχή του μαύρου πληθυσμού πάνω στον λευκό. Όμως ο Λούλα ξέρει το λεπτό παιχνίδι που πρώτος δίδαξε στους απανταχού εισοδιστές του σοσιαλιμπεριαλισμού ο πρύτανης τους Α. Παπανδρέου. Και το παιχνίδι είναι αρχικά υποχωρήσεις στο οικονομικό επίπεδο στη ντόπια ολιγαρχία και τον δυτικό ιμπεριαλισμό ώστε να υπάρξει χρόνος για την κατάκτηση και τη σταθεροποίηση των θέσεων του κομματικού μηχανισμού της νέας εξουσίας μέσα στο κράτος. Ιδιαίτερα οι εισοδιστές φροντίζουν για την κατάκτηση της εμπιστοσύνης του στρατού με την καλλιέργεια του πιο επιθετικού εθνικιστικού πνεύματος και στην περίπτωση της Βραζιλίας, την καλλιέργεια της ιδέας της μεγάλης διεθνούς δύναμης. Εννοείται ότι πριν ακόμα έρθουν στην εξουσία οι εισοδιστές έχουν εξασφαλίσει την ηγεμονία στο επίπεδο του προσδιορισμού του εχθρού στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, στην προκειμένη περίπτωση των ΗΠΑ, οπότε είναι στα χέρια τους αμέσως το πιο πολύτιμο για το σοσιαλιμπεριαλισμό εργαλείο της κρατικής ισχύος μιας χώρας, το υπουργείο εξωτερικών.
Αυτό το εργαλείο χρησιμοποιείται σήμερα υπερωριακά από την ομάδα που διοικεί τη χώρα. Έτσι ο αεικίνητος χαμαιλέοντας Λούλα μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στα διάφορα Νταβός, όπου υπερασπίζεται τα συμφέροντα του δυτικού μονοπώλιου και στα διάφορα Πόρτο Αλέγκρε όπου αγορεύει στο πλευρό του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης που τα καταγγέλλει. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα κατάσταση για τη διπλωματία της ρώσικης υπερδύναμης και στο χώρο της Λατινικής Αμερικής και παγκόσμια.
Η άνοδος του Λούλα έδωσε μια απροσδόκητη στήριξη στην παραπαίουσα σοσιαλφασιστική συμμορία του Τσάβες στη Βενεζουέλα, η οποία δεν θα μπορούσε δίχως αυτή τη στήριξη να αντέξει την πολιτική και απεργιακή πίεση του εσωτερικού δημοκρατικού μετώπου και παρέτεινε τη ζωή της δικτατορίας του μαύρου ρατσιστή Αριστίντ στη βασανισμένη Αϊτή, όπου ένα άλλο μεγάλο δημοκρατικό κίνημα έχει σηκωθεί και δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Από την άλλη έδωσε μια τεράστια ώθηση σε όλα τα σοσιαλφασιστικά ρεύματα που διεκδικούσαν εξουσία στη νέα ήπειρο. Δίχως τον Λούλα θα ήταν αμφίβολη η εκσφενδόνιση στην εξουσία του ρωσόφιλου Κίρχνερ στην Αργεντινή και ύστερα η άνοδος του Κάρλος μέσα στη Βολιβία με ένα πραξικόπημα σκηνοθετημένο με μάζες. Αυτός ο δεύτερος αν και έχει όψη ενδιάμεσου τύπου ήρθε στην εξουσία χάρη σε δύο σοσιαλφασιστικούς κομματικούς στρατούς, εκείνον του καστρικού Έβο Μοράλες του κόμματος Κίνημα για το Σοσιαλισμό (MAS), του πρώτου επίσημου αρχηγού καλλιεργητών κόκας που γίνεται πολιτικός ηγέτης εξουσίας σε κάποια χώρα του κόσμου, και εκείνον του ινδιάνου ρατσιστή Φελίπε Κουίσπε του κόμματος MIP (Κίνημα των ντόπιων Πασακουτίκ), που προπαγανδίζει την απομάκρυνση των λευκών ισπανικής καταγωγής από την εξουσία και το φυλετικό διαμελισμό της χώρας.

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΥ

Ο ρατσισμός του Κουίσπε είναι η πιο ακραία έκφραση ενός ρεύματος πολιτικής δράσης και σκέψης που έχει το κέντρο του και την καθοδήγηση του στη σοσιαλιμπεριαλιστική διπλωματία. Ο ρατσισμός βρίσκεται σε όλα τα μέτωπα της σοσιαλφασιστικής επίθεσης στον κόσμο. Είτε πρόκειται για το σέρβικο εθνορατσισμό στη Σερβία, είτε για το μεγαλορώσικο στην Τσετσενία και στον Καύκασο, είτε για το φυλετικό ρατσισμό στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική, είτε για το θρησκευτικό ρατσισμό στη μέση Ανατολή και την Ασία ευρύτερα. Δεν είναι τυχαίο που ο νέος ρατσισμός είναι παντού και νέος αντισημιτισμός που αποτελεί το κοινό έδαφος στο οποίο ενώνονται όλα τα ρατσιστικά ρεύματα. Ο νέος αντισημιτισμός εμφανίζεται κυρίως σαν αντισιονισμός για να καλύπτει τη ρατσιστική φύση του μίσους του στο κράτος του Ισραήλ. Ενώ στον παλιό αντισημιτισμό το μίσος στον εβραίο κεφαλαιοκράτη συμπύκνωνε και εικονογραφούσε για να γίνει αποδεκτό από τις εξαθλιωμένες μικροαστικές και λούμπεν μάζες της νικημένης και καταπιεσμένης Γερμανίας, το μίσος του ναζισμού για το κυρίαρχο αγγλοσαξωνικό χρηματιστικό κεφάλαιο, στο νέο αντισημιτισμό το μίσος στο Ισραήλ είναι η συμπύκνωση και η εικονογράφηση για τις πιο εξαθλιωμένες μάζες του τρίτου κόσμου του σοσιαλιμπεριαλιστικού μίσους γενικά προς το δυτικό, ιδιαίτερα τον αμερικανικό, ιμπεριαλισμό. Η νέα θεωρία της εβραϊκής συνωμοσίας που λεει ότι το Ισραήλ μέσο των ΗΠΑ καθοδηγεί τη διαδικασία υποδούλωσης του κόσμου στο αμερικανικό κεφάλαιο σε μια διαδικασία που καλύπτεται πίσω από τη θεωρία και την πράξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι η επανάληψη της παλιάς σε σύγχρονο και πιο διεθνές επίπεδο.
Απέναντι σε αυτή τη “σατανικού τύπου” παγκοσμιοποίηση οικοδομείται ο αντιδραστικός αντιιμπεριαλισμός και ο σκληρός πυρήνας του, ο τριτοκοσμικός φυλετικός ρατσισμός που το περιφερειακό ιδεολογικοπολιτικό κέντρο του βρίσκεται στη Νότια Αφρική των Μαντέλα-Μπέκι. Αυτό είναι το πραγματικά καινούργιο φαινόμενο που με τα χρόνια θα υψωθεί σαν τέρας μπροστά στα μάτια όλων των δημοκρατικών ανθρώπων της γης. Πρόκειται για έναν αντίστροφο ρατσισμό που αρχικά ξεκίνησε σαν ρατσισμός των καταπιεσμένων στα 1960 από τις ΗΠΑ, και πιο ειδικά σαν απάντηση των ριζοσπαστικοποιημένων μεσοστρωμάτων των μαύρων απέναντι στον κυρίαρχο λευκό ρατσισμό. Τώρα ο μαύρος ρατσισμός στην Αφρική ή ο ρατσισμός των ινδιάνων στη Λατινική Αμερική είναι η θεωρία των νεοχιλερικών συμμοριών που καταλαμβάνουν την κρατική εξουσία στη μια μετά την άλλη τις χώρες του Νότου. Το κήρυγμα τους, κήρυγμα του Αριστίντ, του Μουγκάμπε, του Γκμπάγκμπο, του Κουίσπε είναι παντού το ίδιο: Οι αποικιοκράτες από τoν 16ο αιώνα και μετά είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια των λαών μας. Τα πλούτη του Βορρά οφείλονται αποκλειστικά στη λεηλασία του πλούτου του Νότου που συνεχίζεται αδιάπτωτα από τότε ως σήμερα. Έτσι δεν φτάνει πια να γίνει ο Νότος οικονομικά ανεξάρτητος από το Βορρά, όπως ζητούσε το πραγματικά επαναστατικό αντιαποικιακό κίνημα του 1950, αλλά ο πλούσιος Βορράς πρέπει να δώσει πίσω στο Νότο τα κλεμμένα όλων των αιώνων που οι νεοχιτλερικοί τα ανεβάσουν σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια. Ειδικά αυτή είναι η θέση του μαύρου ρατσισμού που ζητάει επανορθώσεις για τους μαύρους δούλους που αρπάχτηκαν από τους λευκούς εμπόρους από την αφρικανική ήπειρο μετά τον 17ο αιώνα. Στο σημείο αυτό φαίνεται πόσο πολιτικά προσδιορισμένη είναι αυτή η θέση καθώς είναι γνωστό ότι το δουλεμπόριο των μαύρων δεν το ανακάλυψαν οι λευκοί έμποροι, αλλά το βρήκαν έτοιμο να διεξάγεται και μάλιστα σε πολύ μεγάλη κλίμακα και για πολλούς αιώνες, τουλάχιστον από τον 11ο, από τους άραβες εμπόρους της Βόρειας Αφρικής που πουλούσαν τους δούλους στις αγορές της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Αλλά ο αραβικός κόσμος δεν είναι δυνατό να ενοχοποιηθεί από τους σοσιαλφασίστες και έτσι έχουμε εδώ τη συνηθισμένη επιλεκτική χρήση της ιστορίας. Η απαίτηση για χρηματικές αποζημιώσεις προαιώνιων εγκλημάτων (που τη χρησιμοποιούν και οι δικοί μας ρωσόδουλοι με τα μάρμαρα του Παρθενώνα), έχει σαν στρατηγικό στόχο να θέσει στο πλευρό των στρατευμάτων της Μόσχας και του Πεκίνου μια σειρά φανατισμένες ταξιαρχίες εκδικητών μέσα από τα δισεκατομμύρια των φτωχών του τρίτου κόσμου.
Από μια άμεση, πιο κοντοπρόθεσμη και πιο εσωτερική άποψη, αυτή η προπαγάνδα διευκολύνει τους ντόπιους σοσιαλφασίστες να στρατολογούν τα πιο λούμπεν στοιχεία της φτωχολογιάς και να δημιουργούν στρατούς αρπακτικών με τους οποίους οι ίδιοι βάζουν στο χέρι τις περιουσίες των λευκών που έχουν μείνει σε αυτές τις χώρες ή τις περιουσίες της ντόπιας αδύναμης εμποροβιομηχανικής αστικής τάξης. Τούτη εδώ επειδή έχει επαφή με τη διεθνή αγορά, δηλαδή με τους τάχα λευκούς αποικιοκράτες πρέπει επίσης να εξοντωθεί και να απαλλοτριωθεί από τον “παράνομο” πλούτο της. Βεβαίως η απαλλοτρίωση επιχειρείται τελικά όχι υπέρ της φτωχολογιάς, αλλά υπέρ της συμμορίας που είναι στην εξουσία. Αυτό έκανε ο Μπουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε που κατέσχεσε τα μεγάλα και σύγχρονα κτήματα των λευκών, απέλυσε από αυτά τους μαύρους εργάτες γης, έδωσε στη φτωχή μερίδα του στρατού του τα πιο άγονα κομμάτια που αυτή δεν ήξερε και δεν είχε τα μέσα να καλλιεργήσει και μοίρασε τα καλύτερα κομμάτια στη νέα μαύρη σοσιαλφασιστική κρατικοκομματική νομενκλατούρα που τον στηρίζει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η παραγωγικότερη ίσως γεωργία της μαύρης ηπείρου καταστράφηκε και η πείνα και η σιτοδεία σαρώνουν τώρα τη χώρα. Το ότι ο τριτοκοσμικός ρατσισμός είναι το ιδεολογικό περικάλυμμα μιας νέας αρπακτικής πολιτικής, αντίστοιχης με εκείνη του χιτλερισμού φαίνεται πεντακάθαρα στο καθεστώς Αριστίντ που είναι ένα πανομοιότυπο “μαύρο” αντίγραφο του “άρειου” γερμανικού ναζιστικού.

Ο ΝΑΖΙΣΤΗΣ ΑΡΙΣΤΙΝΤ ΣΤΗΝ ΑΪΤΗ

Ο Αριστίντ που στηρίζεται σε ένοπλες συμμορίες βγαλμένες από τις παραγκουπόλεις της Αϊτής μιλάει ασταμάτητα για το “αίμα που ζητάει το αίμα”. Αυτό το αίμα είναι του Ντεσαλίν, ενός ηγέτη του αντιαποικιακού κινήματος των σκλάβων της Αιτής στις αρχές του 19ου αιώνα, ο οποίος το 1805 έριξε το σύνθημα να σφαχτούν όλοι οι λευκοί άποικοι μετά τη νίκη των μαύρων πάνω στα γαλλικά στρατεύματα και μετά δολοφονήθηκε από αυτούς. Ο Αριστίντ λέει ασταμάτητα: “Μέσα στις φλέβες μας, μέσα σε όλο το σώμα μας ρέει το αίμα του Ντεσαλίν κάθε λεπτό, και πρέπει να έχει το χρόνο να μας καθαρίσει, να μας εξαγνίσει για να μπορούμε να γίνουμε καλοί πατριώτες”, “πρέπει λοιπόν να καταφύγουμε στο καλό του αίμα που μπορεί να εξαφανίσει κάθε κακό αίμα, όλα τα κακά μικρόβια, που μπορούν να μας κάνουν προδότες…, που μπορούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι είμαστε νέγροι”. Έτσι το “κακό αίμα” ρέει ασταμάτητα στην Αϊτή. Δεκάδες δημοκράτες αποκεφαλίζονται από τις συμμορίες του Αριστίντ και άλλοι καίγονται ζωντανοί τυλιγμένοι με φλεγόμενες σαμπρέλες γύρω από το λαιμό τους, ένα μαρτύριο που χρησιμοποίησε σε μεγάλη κλίμακα και ο Καμπίλα στο Κογκό. Πρόκειται για το αίμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης που όπως και στη Ζιμπάμπουε, όπως και στη Βενεζουέλα, ενώνει σε ενιαίο μέτωπο το πιο ανεπτυγμένο προλεταριάτο των πόλεων και της υπαίθρου με τη ντόπια εμποροβιομηχανική αστική τάξη. Προς το παρόν είναι η δεύτερη που έχει την πολιτική διεύθυνση του αγώνα, αν και στη Βενεζουέλα είναι κεντρικός από την πρώτη στιγμή ο ρόλος των εργατικών συνδικάτων.
Αν ψάξει να βρει κανείς πως βρέθηκε ο Αριστίντ στην εξουσία θα πρέπει να φτάσει στον Μπιλ Κλίντον. Αν αναζητήσει αυτόν που τον στηρίζει τώρα, την ώρα που δίπλα του δεν τολμάει να σταθεί ούτε ο Λούλα, ούτε καν ο Κάστρο, θα βρει τη Νότια Αφρική. Στη ρωμαϊκή τελετή για τα διακόσια χρόνια από την απελευθέρωση της Αϊτής πριν δύο μήνες, μια τελετή ύμνος στο μαύρο ρατσισμό, τόλμησε και στάθηκε δίπλα στον Αριστίντ-Χίτλερ μόνο ένας ηγέτης, ο Τάμπο Μπέκι της Νότιας Αφρικής!

ΤΑ ΠΙΟ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Να λοιπόν που στον τρίτο κόσμο μακριά από τα μάτια της καθημερινής ειδησεογραφίας, ιδιαίτερα της ελληνικής, εμφανίζονται γυμνές οι νέες μορφές της διεθνούς αντίδρασης που παντού αλλού εμφανίζονται καλυμμένες ή εμφανίζονται σαν παροδικές και συμπτωματικές. Ασφαλώς και εδώ μπορεί ένας δικτάτορας να πέσει από την εξουσία, αλλά είναι παντού διαπιστωμένο ότι δεν θα πέσει το καθεστώς που αυτός θα έχει οικοδομήσει ή θα συμβεί ένα χειρότερο να αναδυθεί στη θέση του. Έτσι είναι χαρακτηριστικά βαθιά και πρωτοπόρα μέσα σε όλο τον πλανήτη τα δημοκρατικά αντισοσιαλφασιστικά κινήματα του τρίτου κόσμου. Τώρα πια δεν έχουμε να κάνουμε με τα εθνικά αντιαποικιακά κινήματα των αρχών του περασμένου και προπερασμένου αιώνα, όπου παντού το προλεταριάτο των πόλεων ήταν αδύναμο, όπως αδύναμα και εξαρτημένα ήταν η βιομηχανία και το εμπόριο. Τώρα, ιδιαίτερα στις πιο ανεπτυγμένες χώρες του τρίτου κόσμου, η αστική δημοκρατική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση έχει λίγο-πολύ πραγματοποιηθεί κάτω από την καθοδήγηση της εθνικής αστικής τάξης και σαν τέτοια έχει σχεδόν παντού βαλτώσει ή και έχει μετατραπεί στο αντίθετό της εξ αιτίας των περιορισμένων ορίων και των δυνατοτήτων αυτής της τάξης. Ιδιαίτερα η εθνική αστική τάξη έχει γίνει ακραία αντιδραστική εκεί που την ηγεσία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα την πήρε αρχικά το προλεταριάτο και η φτωχή αγροτιά, ύστερα και την εξουσία και τελικά την έχασε. Εκεί έχουμε παντού στην εξουσία τον πιο εκδικητικό και αντιλαϊκό σοσιαλφασισμό. Αυτή η ποιότητα της νέας αντίδρασης παράγει απέναντί της δημοκρατικά παλλαϊκά κινήματα που έχουν σαν πλειοψηφική κοινωνική βάση τους το συγκεντρωμένο προλεταριάτο και μισοπρολεταριάτο των πόλεων το οποίο συγκρούεται πια με τις εσωτερικές πιο αντιδραστικές δυνάμεις σε κάθε χώρα, που είναι πια παντού σοσιαλφασιστικές στη μορφή τους. Επειδή αυτές μιλάνε συνήθως την αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική γλώσσα, αλλά και επειδή η δημοκρατική αστική τάξη που ηγείται αυτών των κινημάτων είναι αδύνατο να δείξει συνέπεια γιατί είναι δεμένη με το δυτικό ιμπεριαλισμό, αυτά τα κινήματα είναι προορισμένα να ριζοσπαστικοποιηθούν γοργά. Είναι πολύ πιθανό αυτά τα κινήματα σε ένα όχι μακρινό μέλλον να ακολουθήσουν βίαιους επαναστατικούς δρόμους για να αντιπαρατεθούν στο σοσιαλφασισμό και έτσι να αντλήσουν ξανά γνώση και τακτική από το μόνο πολιτικό και θεωρητικό εργαλείο που μπορεί να απαντήσει στο σοσιαλιμπεριαλισμό και τελικά σε κάθε ιμπεριαλισμό, τον επαναστατικό μαρξισμό.
Η δυναμική και η ποιότητα των νέων επαναστατικών κινημάτων βγαίνει βέβαια εντελώς έξω από τη ματιά του συνηθισμένου μικροαστού ριζοσπάστη που νομίζει ότι είναι μαρξιστής. Αυτός ο σύγχρονος φιλισταίος δεν βλέπει που κατεβαίνουν στα αλήθεια σήμερα οι μάζες για να κάνουν επανάσταση, δεν κοιτάει, ούτε νιώθει ότι η επανάσταση γίνεται εκεί που το κεφάλι του επαναστάτη κινδυνεύει, γίνεται δηλαδή εκεί που χύνεται το αίμα του, εκεί που τον περιμένουν τα βασανιστήρια, ή εκεί που απειλείται σε ένα κοντινό μέλλον από όλα αυτά, κοντολογίς εκεί που απέναντί του βρίσκεται ένας ισχυρός και ανελέητος καταπιεστικός οργανισμός. Σήμερα η επανάσταση είναι στην Τσετσενία σαν αντάρτικο, είναι στην Κίνα σαν άγρια απεργία κι αγροτική εξέγερση, είναι στην Αϊτή και στη Ζιμπάμπουε σαν απαγορευμένη διαδήλωση, είναι στο Ιράν σαν εξέγερση των φοιτητών, ή είναι στη Βενεζουέλα σαν μάζεμα υπογραφών για νέες εκλογές. Δισεκατομμύρια λαών ζουν μέσα στην αγωνία και το φόβο. Κι όμως ο φιλισταίος μας είναι ο μόνος που ανακηρύσσει τον εαυτό του αληθινό επαναστάτη μέσα στην απόλυτη ασφάλεια που του εξασφαλίζει το Σιάτλ, η Γένοβα, το Πόρτο Αλέγκρε και αύριο η Βομβάη. Παντού αυτός ο ίδιος, ο περιφερόμενος διεθνής υποκριτής, ο πιο καλά προστατευμένος ιδεολογικά και πιο καλά προφυλαγμένος από την πραγματικότητα της χώρας που επισκέπτεται πολιτικός τουρίστας οργανωμένου γκρουπ. Σαν τέτοιος είναι αδύνατο να υποπτευθεί ότι τα νήματα μιας τόσο καλά οργανωμένης και συντονισμένης διεθνούς μετακίνησης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν μπορεί παρά να τα κινεί μια διεθνής δύναμη με κεντρικό σχέδιο. Γιατί προφανώς δεν μπορούν να τα κινούν οι εκατοντάδες και χιλιάδες χαλαρές και ετερόκλητες μη κυβερνητικές οργανώσεις που όλες ανεξαίρετα καμαρώνουν για το μικρό βαθμό συγκεντρωτισμού και πειθαρχίας στο εσωτερικό τους. Μια τέτοια αμαρτωλή σκέψη θα υποχρέωνε τον μικροαστό μας σε μια τραγική έξοδο από τον περίκλειστο κόσμο του. Στην πραγματικότητα χρειάζεται μια ηρωική έξοδος ακόμα και για έναν τίμιο άνθρωπο για να μπορεί να σπάσει την κυρίαρχη ιδεολογική γραμμή στον πλανήτη και να συλλάβει το πόσο καταστροφικό, βάρβαρο και τελικά σοσιαλφασιστικό στο πολιτικό περιεχόμενο του είναι το σημερινό κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Έχουμε γράψει μέχρι τώρα λίγα άρθρα ανάλυσης που συνάγουν αυτή τη φύση από τη μελέτη της πολιτικής πρακτικής και της θεωρίας αυτού του κινήματος. Το κέντρο της κριτικής μας βρίσκεται στον αρχειακό προσδιορισμό από αυτό το κίνημα σαν κύριου εχθρού στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο του φιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου και του σοσιαλφασισμού. Για το τέλος όμως αυτού εδώ του σημειώματος κρατήσαμε ένα τελικό σημείο για να αναδείξουμε την πιο κρυμμένη πλευρά του που αφορά στην καθοδήγησή αυτού του κινήματος σε επίπεδο τρίτου κόσμου και μάλιστα σε επίπεδο κρατικής πολιτικής. Αυτή η πλευρά μπήκε τώρα τελευταία στο διεθνές προσκήνιο με ορμή για να συμπληρώσει τη γενική εικόνα.

G3: Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΙΑΔΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΝΚΟΥΝ

Βέβαια δεν πρόκειται ούτε τώρα πίσω από το πολύχρωμο και χαρούμενο πλήθος των πολιτικών τουριστών ή ακόμα και πίσω από το σκηνικό των καπνών και δακρυγόνων που στήνει η διεθνής των σπασιματιών στο τέλος των πορειών να ξεπροβάλει η παγωμένη φάτσα του Πούτιν. Όμως ο αναγνώστης αυτής εδώ της σύντομης περιπλάνησης στα σημεία κλειδιά του τρίτου κόσμου θα μπορέσει να διακρίνει το βάρος που έχει το γεγονός ότι στην κορυφή αυτού του κινήματος έχουν ξεπροβάλει τρεις μεγάλες κρατικές δυνάμεις του τρίτου κόσμου η Βραζιλία, η Νότια Αφρική και η Ινδία. Αυτή η τριάδα, που συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία των δύο πρώτων από αυτές συντονίζεται πλέον επίσημα σαν G3 και έχει καταφέρει να σύρει πίσω της με τον όγκο και τη διπλωματική δύναμη των μελών της όλο τον τρίτο κόσμο, κατάφερε να τινάξει στον αέρα τη Διεθνή Συνδιάσκεψη του ΠΟΕ στην Κανκούν το Σεπτέμβρη που μας πέρασε, δηλαδή να δώσει ένα στρατηγικό χτύπημα στη ρύθμιση του παγκόσμιου εμπόριου.
Για τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική μιλήσαμε αρκετά διεξοδικά. Για την Ινδία αυτή τη χώρα παλιό ηγέτη του τρίτου κόσμου δεν μιλήσαμε, γιατί η κυβέρνησή της δεν είναι τόσο υποταγμένη στη ρώσικη διπλωματία ώστε να μπορεί ακόμα να παίζει το ρόλο του περιφερειακού κέντρου της σοσιαλιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Ασία. Βέβαια το BJP, το κόμμα στην εξουσία με ηγέτη τον Βαλπαγί, είναι ένα εξαιρετικά αντιδραστικό κόμμα εθνοφασιστικού τύπου με βλέψεις παγκόσμιας δύναμης για την Ινδία, που εκθειάζει (και μάλιστα σε μια πολυθρησκευτική χώρα) την υπεροχή της ινδουιστικής κουλτούρας πάνω σε όλες τις άλλες και που ο σκληρός του πυρήνας, το κόμμα RSS (Εθνικό Σώμα Εθελοντών) έχει ναζιστικές καταβολές και νοοτροπία. Όταν μιλάμε για ινδουιστική κουλτούρα μιλάμε κυρίως για υποστήριξη της ταξικής βαρβαρότητας του συστήματος των καστών. Το καλό είναι ότι το BJP δεν κυβερνάει ακόμα μόνο του, αλλά συμμετέχει σε έναν πλατύ συνασπισμό εξουσίας. Όμως σε γενικές γραμμές η Ινδία του BJP είναι ένας αντιδυτικός παράγοντας στη διεθνή σκηνή στη βάση όχι του κλασσικού αντιιμπεριαλισμού στον οποίο είχε παίξει μεγάλο και προοδευτικό ρόλο η Ινδία, αλλά στη βάση του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού που αναδύεται από την κοινωνία των καστών και τη συντηρεί. Αυτός ο αντιδυτικισμός μετριάζεται κάπως, (μόνο πολιτικά και όχι ιδεολογικά), από τον αντιισλαμισμό των ινδουιστών, που τους φέρνει κοντά στο Ισραήλ, και από τις διεκδικήσεις του στο Θιβέτ, που τους φέρνει σε αντίθεσή με την Κίνα.
Η Ινδία του Βαλπαγί λοιπόν συμμετέχει επάξια στον αντιδυτικό συνασπισμό των G3, που έτσι και αλλιώς είναι ακριβώς κανονισμένος για να δίνει μια αριθμητική υπεροχή στους Λούλα και Μπέκι. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί το κοπάδι της αντι-παγκοσμιοποίησης τα τελευταία χρόνια σέρνεται από τους βοσκούς του ανάμεσα στο βραζιλιάνικο Πόρτο Αλλέγκρε, στο νοτιοαφρικάνικο Γιοχάνεσμπουργκ και τώρα δα στη Βομβάη. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει γιατί οι λεγόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης χαιρέτισαν τη διάλυση του ΠΟΕ στην Κανκούν και μόνο έτσι μπορεί να καταλάβει κανείς πως αυτή η αποτυχία είναι τμήμα της ρώσικης στρατηγικής. Χρειάζεται εδώ να είμαστε λίγο πιο αναλυτικοί, γιατί η Κανκούν είναι ένας σταθμός στην πορεία της παγκόσμιας διπλωματίας.
Από τους ίδιους τους 3 και πιο πολύ από τα τσιράκια του σοσιαλιμπεριαλισμού η αποτυχία της Κανκούν εμφανίστηκε σαν ένα χτύπημα του Νότου στον πλούσιο Βορρά που πράγματι ηγεμονεύει στον ΠΟΕ και πράγματι κυριαρχεί στο παγκόσμιο εμπόριο. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα χτύπημα πολύ περισσότερο ενάντια στον Τρίτο Κόσμο παρά στον Βορρά. Γιατί όλο το ζήτημα που κρίθηκε στην Κανκούν ήταν αν θα μπορούσαν οι αγροτικές χώρες του τρίτου κόσμου να εξάγουν τα προϊόντα τους στο Βορρά, που κρατάει τα σύνορά του ουσιαστικά κλειστά στον τρίτο κόσμο μέσο των επιδοτήσεων που δίνει στους αγρότες του. Για να κάνει αυτή την υποχώρηση ο Βορράς, δηλαδή να δεχτεί να συγκρουστεί με τους αγρότες του, βασικά την αστική τάξη της υπαίθρου, ζητούσε από τις χώρες του τρίτου κόσμου να δεχτούν μείωση της δικιάς τους προστασίας από τις δικές του επενδύσεις, τα βιομηχανικά προϊόντα και τις υπηρεσίες. Οι χώρες του τρίτου κόσμου πάντα διαμαρτύρονται γι αυτό το άνοιγμα που τους ζητάει ο Βορράς και έχουν δίκιο γιατί οι μη βιομηχανικές χώρες έχουν ανάγκη πάντα βιομηχανικής προστασίας, γιατί έχουν ήδη ανοιχτεί πολύ στη δυτική αγορά και γιατί η ανισότητα Βορρά-Νότου είναι πλέον τερατώδης. Όμως με τους δοσμένους διεθνείς συσχετισμούς οι νότιες χώρες, ιδιαίτερα αυτές με την ανεπτυγμένη γεωργία, θέλανε επειγόντως στην Κανκούν κάποια πρώτα ανοίγματα για τη γεωργία τους. Από την άλλη όλες οι χώρες του Νότου θέλανε μια διεθνή ρύθμιση του ζητήματος για να μην βρεθούν στην ανάγκη να διαπραγματεύονται μεμονωμένα με τους τρεις μεγάλους του δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου, ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, δηλαδή προτιμούσαν μια πολυμερή διεθνή συμφωνία παρά μια σειρά διμερείς οι οποίες είναι εύκολες για τις πανίσχυρες οικονομικά και διπλωματικά χώρες και οι οποίες θα τους συνέτριβαν. Θέλανε λοιπόν να καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις, αλλά με σκληρό παζάρι. Όμως οι 3 ενωμένοι ,και προφανώς με βοηθό την πανίσχυρη ρώσικη διπλωματική μηχανή, καταφέρανε να σπάσουν ή να υποτάξουν κάθε άλλο ισχυρό ως τώρα συνασπισμό κρατών του τρίτου κόσμου και να ηγεμονεύσουν απόλυτα πάνω στις δεκάδες μεμονωμένες και διπλωματικά αδύναμες χώρες του. Αυτό το πέτυχαν με το να οδηγήσουν στη διάλυση την ομάδα των 17 χωρών μεγάλων αγροτικών παραγωγών, την CAIRNS, που ένας από τους στυλοβάτες της ήταν η προ του Λούλα Βραζιλία, και ύστερα με το να επιβληθούν στην ομάδα των 77 τριτοκοσμικών χωρών στήνοντας γύρω τους έναν πυρήνα από κάποιες τριτοκοσμικές χώρες ανάμεσα στις 77 που μπορεί πιο εύκολα να χειριστούν οι ίδιοι με τη βοήθεια της ρώσικης διπλωματίας, τους λεγόμενους G 21 (τώρα έχουν γίνει 22).
Ο στόχος τους ήταν ένας: να εμφανιστούν μπροστά στη Δύση σαν διαχειριστές και εκπρόσωποι του τρίτου κόσμου ικανοί να διοχετεύσουν τις αντιθέσεις του εναντίον της όπως αυτοί θέλουν και, έτσι να γίνουν οι πραγματικοί κλειδοκράτορες της λειτουργίας του ΠΟΕ. Με λίγα λόγια οι G3 επεχείρησαν και σε ένα βαθμό πέτυχαν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στη θέση των παλιών ηγεμόνων. Αυτή την πρόθεσή τους δεν την κρύψανε. Ίσα ίσα την προβάλανε ωμά. Έτσι αμέσως μετά τη Κανκούν οι τρεις χώρες βάλανε από κοινού στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ζήτημα αλλαγής στη σύνθεση του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ στο οποίο ήδη η Ινδία έχει ζητήσει μια θέση ανάμεσα στα μόνιμα μέλη, που σήμερα είναι πέντε. Όλη τους η προσπάθεια είναι να αλλάξουν τους διεθνείς συσχετισμούς σε ένα όργανο που έχει γίνει το άντρο του ιμπεριαλισμού και μάλιστα του σοσιλιμπεριαλισμού σε βάρος της ανεξαρτησίας των πιο αδύνατων χωρών και της ειρήνης στον πλανήτη. Αλλά στην ατζέντα των 3 είναι να αλλάξουν υπέρ τους και τους συσχετισμούς στον ΠΟΕ και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας (Μοντ, 27/9/2003).
Και εδώ στο διεθνές διπλωματικό επίπεδο συμβαίνει αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό κάθε χώρας. Όπως μέσα σε κάθε χώρα ο σοσιαλιμπεριαλισμός αξιοποιεί το αυθόρμητο μίσος των καταπιεσμένων για το κεφάλαιο και διαχειρίζεται αυτό το μίσος προς όφελός του και τελικά εναντίον των καταπιεσμένων, αφού με αυτό καταστρέφει τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις που αυτοί κινούν, έτσι στο διεθνές επίπεδο εκμεταλλεύεται την αντίθεση των χωρών του Τρίτου κόσμου στον οικονομικά κυρίαρχο ιμπεριαλισμό της Δύσης για να δυναμώσει με απίστευτη ταχύτητα τη θέση του στα διεθνή όργανα και να καταστρέψει μαζί με τη Δύση και τον Τρίτο κόσμο.

ΚΑΘΕ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ

Αλλά όλα τα πράγματα μπορούν να μετατραπούν στο αντίθετό τους. Με το να κάνει εισοδισμό σε όλα τα διεθνή όργανα, να τα αδράχνει και να τα πολιτικοποιεί στο έπακρο ρίχνοντας τα συνθήματα του κάλπικου αντι-ιμπεριαλισμού, παγκοσμιοποιεί ο ίδιος την πολιτική σ’ έναν πρωτόγνωρο βαθμό. Στην πραγματικότητα σέρνει τους λαούς ακόμα και τα κοπάδια της αντιπαγκοσμιοποίησης, σε ένα πελώριο σχολείο πολιτικής, στο οποίο ο ίδιος είναι καταδικασμένος να παίξει το ρόλο του κοινού αρνητικού δασκάλου τους, δηλαδή το ρόλο του κοινού τελικού εχθρού τους. Γιατί έτσι όπως εισοδίζει παντού και χώνεται μέσα σε κάθε ιμπεριαλισμό, σε κάθε αστική τάξη και σε κάθε τάξη γενικά, υποχρεώνει το διεθνές επαναστατικό προλεταριάτο για να αντισταθεί σε αυτόν τον εισοδισμό να μάθει καλά πολιτική. Είναι πραγματικά αδύνατο να κάνει κανείς πετυχημένο εισοδισμό, δηλαδή να καταφέρει να εκφράσει και να ηγηθεί συμφερόντων και ρευμάτων που θέλει να κατανικήσει, αν δεν τα ξέρει πολύ καλά. Από δω και εμπρός λοιπόν, όποιος θελήσει να αντιμετωπίσει τη σοσιαλιμπεριαλιστική πολιτική και να την απομονώσει πρέπει να ξετρυπώνει τους εισοδιστές, πρέπει δηλαδή να μάθει καλά κάθε ιμπεριαλισμό και κάθε πολιτική, κάθε τάξης. Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι δεν θα μπορέσει να νικήσει τον εισοδιστή αν δεν αναμετρηθεί τελικά με κάθε αντιδραστική τάξη μέσα στην οποία αυτός κρύβεται και μέσο της οποίας καλύπτεται και τελικά αν δεν αναμετρηθεί και με τον ιμπεριαλισμό και την αντίδραση συνολικά.
Τα μεγάλα συμπεράσματα θα βγουν στα απέραντα εδάφη και τους ατέλειωτους ωκεανούς των λαών του τρίτου κόσμου. Από εδώ αυτοί, οι πιο καταραμένοι της γης, προορίζονται να δώσουν τα νέα μαθήματα της επανάστασης σε όλο τον κόσμο.