Για την πολιτική μας δουλειά στη νέα χρονιά και τις εκλογές

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες της Νέας Ανατολής έστω και τόσο καθυστερημένα σας ευχόμαστε μια καλή χρονιά!
Αυτό το εννοούμε και με τη συνηθισμένη έννοια, δηλαδή σα μια δήλωση συμπάθειας και αλληλεγγύης, αλλά και με την έννοια που θα μπορούσαν να δώσουν σήμερα σε τέτοιες ευχές άνθρωποι που πιστεύουν ότι ποτέ οι ευχές δεν άλλαξαν τον κόσμο, δηλαδή σαν κάλεσμα για να ανεβάσουμε πιο ψηλά τη συνείδηση και την οργάνωση των καταπιεσμένων, των μόνων που θα μπορέσουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Βέβαια η δυνατότητα για καλυτέρευση του κόσμου δεν υπάρχει κάθε στιγμή και ειδικά για τη χρονιά που έρχεται δεν βλέπουμε τι θα μπορούσε να την εμποδίσει από το να είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Γιατί η ανώτερη συνείδηση για τα πράγματα, δηλαδή η περισσότερη γνώση, απελευθερώνει νοητικά και ψυχικά τους ανθρώπους, όμως από μόνη της δεν φτάνει για την ευτυχία τους. Για την ευτυχία εκτός από την αλλαγμένη συνείδηση πρέπει και τα πράγματα και οι συνθήκες της πρακτικής ζωής να είναι αλλαγμένα, ώστε μέσα στο νέο περιβάλλον οι βασικές ανάγκες της κοινωνικής ύπαρξης των ανθρώπων να βρίσκουν ικανοποίηση. Ένας φυλακισμένος που έχει συνείδηση του κόσμου και της φυλάκισής του είναι πολύ πιο ελεύθερος και σαν τέτοιος συνήθως πιο ευτυχισμένος από έναν αδαή που ταλαιπωρείται από ανεξήγητα και απρόσμενα γι’ αυτόν χτυπήματα έξω από αυτήν, αλλά δεν μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος αν δεν πάψει να είναι φυλακισμένος.
Το κύριο ζήτημα σε ότι αφορά την περίοδο που διανύουμε είναι να αλλάξουν οι συνειδήσεις, δηλαδή να δυναμώσει σε μας και στην τάξη που θέλουμε να εκφράσουμε η έμπρακτη γνώση της κατάστασης, δηλαδή να δυναμώσει η γνώση ώσπου να φτάσει στο σημείο να γίνει ύλη, δηλαδή να φθάσει ως την οργάνωση της πρωτοπορίας της τάξης ή έστω να πλησιάσει αποφασιστικά σε αυτήν. Αυτό το τελευταίο είναι για μας το βασικό περιεχόμενο και ο στόχος μιας καλής χρονιάς.
Είμαστε πεισμένοι ότι η ΟΑΚΚΕ βρίσκεται σήμερα πιο κοντά από κάθε άλλη φορά σε αυτό το στόχο. Βρίσκεται για την ακρίβεια τόσο πιο κοντά όσο πιο πολύ φαίνεται πως απέχει από αυτόν. Πραγματικά ποτέ προηγούμενα το βασικό πολιτικό και οργανωτικό εργαλείο μας η “Νέα Ανατολή” δεν είχε μια τόσο άτακτη και αραιή έκδοση και ποτέ όσο τώρα οι οργανωμένες μας δυνάμεις δεν ήταν τόσο λίγες σε σχέση με τα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας. Λυπούμαστε ιδιαίτερα για το πόσο στενοχωρούμε πολλούς φίλους και το πόση ζημιά κάνει στην κομματική μας δουλειά το να μην υπάρχει σταθερή και συχνή έκδοση της εφημερίδας που να τροφοδοτεί την πολιτική μας επιρροή με γρήγορη και ζεστή ανάλυση σε μια στιγμή που όλα αλλάζουν με πρωτοφανέρωτους ρυθμούς.
Όμως αυτή ακριβώς η αδυναμία στην έκδοση της εφημερίδας είναι η άλλη όψη ενός νέου εξαιρετικά θετικού φαινομένου και μιας νέας ποιότητας στην πολύχρονη πορεία της ΟΑΚΚΕ. Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια η ΟΑΚΚΕ άρχισε να διαμορφώνει ευρύτερους και βαθύτερους δεσμούς με την εργατική τάξη και μάλιστα με τη βιομηχανική εργατική τάξη. Από παλιά η ΟΑΚΚΕ μέσα από τον ΕΡΓΑΣ και την Ναυπηγο-επισκευαστική Ζώνη ήρθε σε επαφή και απέκτησε μαζικά ερείσματα μέσα στην εργατική τάξη. Η Ζώνη ήταν το πρώτο και μεγάλο συνδικαλιστικό σχολείο που ουσιαστικά έμαθε στην ΟΑΚΚΕ τι σημαίνει και πως πολεμιέται ο σοσιαλφασισμός μέσα στα συνδικάτα. Στη Ζώνη όμως ο σκληρός, ο κνίτικος σοσιαλφασισμός κράτησε με πείσμα, ακριβώς λόγω του ΕΡΓΑΣ, την ηγεσία και τον έλεγχο του Σωματείου. Αντίθετα στα Λιπάσματα στα 1999 η ΟΑΚΚΕ μπόρεσε και δέθηκε στενά με έναν ολόκληρο εργατικό σωματειακό χώρο που πουλήθηκε από τους ως τότε συνδικαλιστές ηγέτες του και έμεινε ουσιαστικά ακέφαλος. Εκεί οι σοσιαλφασίστες αφού πέτυχαν το βασικό τους στόχο που ήταν να κλείσουν το εργοστάσιο υποτίμησαν και την ΟΑΚΚΕ και την αυθόρμητη εργατική πρωτοπορία που ακολούθησε το κάλεσμα της για αγώνα. Μέσα από αυτήν την ένωση βγήκε ένα, βαθύ και παρατεταμένο εργατικό κίνημα που έδωσε δύσκολες εσωτερικές και εξωτερικές μάχες, πέτυχε νίκες στο οικονομικό και στο πολιτικό επίπεδο και απόκτησε ένα σημαντικό κύρος αρχικά σε όλο τον Πειραιά και που μόλις τελευταία ακούστηκε σε όλη τη χώρα. Η δουλειά στα Λιπάσματα έδωσε τη βάση για τη δημιουργία της Επιτροπής για τη Σωτηρία της Βιομηχανίας που με τη σειρά της μας βοήθησε να δεθούμε με μια σειρά βιομηχανικούς χώρους και κινήματα, όπως τη ΔΕΗ και τον Παπαστράτο στον Πειραιά, και την ΤVX στη Χαλκιδική, ενώ και ο αγώνας στη Ζώνη αποκτούσε μια νέα πιο πολιτική διάσταση. Γιατί η φύση όλων αυτών των κινημάτων είναι η αντίσταση στην καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και σαν τέτοια φέρνει τους εργάτες σε άμεση σύγκρουση με το κράτος και το σοσιαλφασισμό, δηλαδή σε άμεση επαφή με την πολιτική. Από την άλλη η ίδια η καταστροφική φύση του εχθρού υποχρεώνει τους εργάτες να δημιουργήσουν τα πιο πλατειά μέτωπα για να αντισταθούν στους κατεδαφιστές και έτσι συχνά πέφτει στους συντρόφους μας η ευθύνη να προτείνουν στα υπάρχοντα συνδικαλιστικά όργανα ή σε επιμέρους συσπειρώσεις εργατών πολιτικο-συνδικαλιστική ταχτική για μια σειρά μέτωπα μάχης.
Αυτή η νέα ποιότητα στη δουλειά της ΟΑΚΚΕ πραγματοποιήθηκε με μια θυσία: Το χτύπημα της τακτικής έκδοσης της Νέας Ανατολής, και σε μια πρώτη περίοδο με το χτύπημα της πολιτικής αφίσας, δηλαδή με το αδυνάτισμα όλης της γενικής μας πολιτικής προπαγάνδας. Έχουμε ξαναγράψει γιατί ήταν αναπόφευκτη αυτή η επιλογή: Γιατί έτυχε λόγω συνθηκών και φάσης ανάπτυξης της ΟΑΚΚΕ οι ίδιοι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, που έγραφαν την εφημερίδα και την αφίσα να είναι εκείνοι που ανέλαβαν και το κύριο βάρος της πολιτικοσυνδικαλιστικής δουλειάς.
Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν για ένα πολιτικά κατώτερο καθήκον όπως πράγματι είναι το συνδικαλιστικό πρέπει να θυσιαστεί το ανώτερο που είναι η γενική πολιτική προπαγάνδα και διαφώτιση. Στο βάθος όμως δεν πρόκειται για ένα δίλημμα μεταξύ συνδικαλισμού και πολιτικής. Το αληθινό ζήτημα είναι τι βάρος έπρεπε να δοθεί στα νέα εργατικά μέτωπα ή αλλιώς στο τι αντιπροσωπεύουν αυτά τα μέτωπα από πολιτική άποψη. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για μια απόφαση που πήρε ξαφνικά η ΟΑΚΚΕ να στραφεί στη συνδικαλιστική δουλειά, αλλά για μια νέα πολιτική και κοινωνική κατάσταση που την υποχρέωσε να αναδιατάξει τα μέτωπά της. Στην ουσία μιλάμε για την νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε από τη συνάντηση δυο αντικειμενικών παραγόντων. Ο ένας, ο σχετικά πιο καινούργιος, είναι ότι μετά τα 1999 οι κατεδαφιστές κέρδισαν κρίσιμους πολιτικούς τομείς (τότε κυριάρχησε ο Λαλιώτης στο ΠΑΣΟΚ οπότε απομακρύνθηκε η Βάσω Παπανδρέου από το υπ. Βιομηχανίας και έκλεισαν τα Λιπάσματα) και κλιμάκωσαν την επίθεσή τους ενάντια στη βιομηχανία. Ο άλλος ο σχετικά πιο παλιός είναι ότι ο σοσιαλφασισμός, είτε σαν ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ, είτε σαν σοσιαλφασιστική τάση του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, έπαψε να θέλει και στη συνέχεια να μπορεί να οργανώνει γύρω του την εργατική τάξη, ιδιαίτερα το βιομηχανικό προλεταριάτο. Σχεδόν παντού σήμερα ο σοσιαλφασισμός, ιδιαίτερα ο σκληρός του κνίτικος πυρήνας, αφού χτύπησε με μανία για δεκαετίες κάθε ανεξάρτητη και ταξική εργοστασιακή οργάνωση και αφού διέλυσε την συνδικαλιστική εργατική οργάνωση σε μια σειρά κλάδους, έχει γίνει ανυπόληπτος ή και μισητός. Ειδικά εκεί που πάλεψε για να κλείσει ένα εργοστάσιο δεν έχει κανένα κύρος και καμιά δυνατότητα να ηγηθεί του κινήματος που ακολουθεί η προηγείται της καταστροφής του. Από το συνδυασμό λοιπόν αυτών των δύο παραγόντων γεννιούνται τα κινήματα τύπου Λιπασμάτων, TVX, ή ΔΕΗ που επειδή είναι υποχρεωμένα να κάνουν πολιτική αναζητούν μοιραία πολιτικούς συμμάχους και συχνά πολιτική καθοδήγηση που δεν μπορούν να βρουν στις ως τώρα κυρίαρχες πολιτικοσυνδικαλιστικές παρατάξεις. Εδώ δηλαδή δεν μιλάμε απλά για συνδικαλιστική δουλειά, μιλάμε για πολιτική εκπροσώπηση και καθοδήγηση της τάξης σε μια δεδομένη στιγμή και με τους συγκεκριμένους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι από τα πράγματα. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις η ΟΑΚΚΕ δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τα συγκεκριμένα συμφέροντα της τάξης που θέλει να εκπροσωπήσει γράφοντας μια εφημερίδα αφηρημένα υπέρ της τάξης και ακόμα λιγότερο να παρακαλέσει τους ουρανούς να σταματήσουν για λίγο την ιστορική εξέλιξη ωσότου είναι η ίδια έτοιμη οργανωτικά να αναλάβει τα νέα της καθήκοντα.
Πρέπει άλλωστε να γίνει αντιληπτό στους φίλους μας αυτό που έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι, ότι η σημερινή σχέση της ΟΑΚΚΕ με την εργατική τάξη δεν είναι αξιοσημείωτη ποσοτικά, αλλά ποιοτικά. Το καινούργιο δηλαδή σε σχέση με κάθε άλλη εποχή της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είναι ότι οι σύντροφοι της ΟΑΚΚΕ κατάφεραν να ενταχθούν μέσα στην τάξη, να γίνουν αποδεκτοί από αυτήν με το στυλ και την ιδεολογία τους, και να καλεστούν από τους εργάτες ορισμένων εργατικών χώρων, μετά από πολύχρονο έλεγχο στον οποίο οι τελευταίοι τους υπέβαλαν, να παίξουν ένα καθοδηγητικό ρόλο που κανένα μικροαστικό ριζοσπαστικό κόμμα, δηλαδή κανένα ΕΚΚΕ και κανένα ΚΚΕ μ-λ δεν έπαιξαν ποτέ ως τώρα. Η ΟΑΚΚΕ δεν είναι παντού, αλλά όπου είναι με τον πιο έντονο και μαζικό τρόπο. Δεν έχουμε ακόμα δεθεί με μεγάλα τμήματα της τάξης, αλλά όπου έχουμε δεθεί έχουμε δεθεί σε βάθος και αποτελεσματικά. Αυτή είναι η νέα ελπιδοφόρα ποιότητα.
Να λοιπόν πως ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος δεν μπορούσε να γίνει δίχως ένα βήμα προς τα πίσω σε έναν βασικό τομέα της δουλειάς μας. Όμως δεν πρέπει να χάσουμε τις αναλογίες ούτε σε ότι αφορά τους αρνητικούς παράγοντες. Η εφημερίδα λοιπόν μπορεί να έχασε ως προς τη συνέπεια της έκδοσης και το πολιτικό της νεύρο, όμως έγινε πολύ πιο πλούσια, βαθύτερη και πιο τεκμηριωμένη πολιτικά. Από την άλλη η αφίσα μας, η γνωστή εφημερίδα τοίχου της ΟΑΚΚΕ όχι μόνο διατήρησε την τακτικότητά της μετά από μια μικρή αραίωση στις αρχές του 2002, αλλά έγινε πολύ πιο αποτελεσματική, πιο μαζική στην έκφρασή της και πιο συγκεκριμένη. Σε ένα βαθμό εξουδετέρωσε, αλλά μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά, το έλλειμμα της εφημερίδας και έδωσε τεράστια ώθηση στη μαζική μας δουλειά. Εδώ πρέπει να μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας την εξής διαπίστωσή μας. Η εφημερίδα τοίχου της ΟΑΚΚΕ έχει αρχίσει να ενδιαφέρει πολύ περισσότερο κόσμο και να έχει πολύ μεγαλύτερο κύρος από παλιότερα. Σήμερα όλο και περισσότερο χιλιάδες ανήσυχοι άνθρωποι από κάθε πολιτικό χώρο περιμένουν την εφημερίδα τοίχου της και το σχόλιο της μετά από κάθε μεγάλο γεγονός. Αυτή η εξέλιξη δεν οφείλεται στο ότι εμείς γράφουμε τις αφίσες μας με καλύτερο τρόπο, αλλά στο ότι και εδώ άλλαξε η κατάσταση, η γενική κατάσταση. Δηλαδή οι συνειδήσεις των ανθρώπων ήρθαν πιο κοντά στην αλήθεια των γεγονότων επειδή τα γεγονότα έχουν έρθει πολύ πιο κοντά στην αλήθεια τους, επειδή δηλαδή αυτό που ήταν ως τώρα βαθιά κρυμμένο έρχεται στην επιφάνεια. Έτσι τελευταία άρχισαν να επιβεβαιώνονται με σκανδαλώδη τρόπο οι πιο τολμηρές εκτιμήσεις και προβλέψεις της ΟΑΚΚΕ στα διεθνή και στα εσωτερικά ζητήματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι τη θέση της παλιάς καταστρεπτικής κριτικής για μυθοπλασία που μας απευθυνόταν από σχετικούς και άσχετους, εχθρούς και φίλους έχει πάρει τελευταία η πιο μεγάλη προσοχή και εκτίμηση. Τώρα οι μεν δύσπιστοι φίλοι μας αναγνωρίζουν σε μας με ευχαρίστηση μια απροσδόκητη πολιτική οξυδέρκεια οι δε χειρότεροι εχθροί μας από ακίνδυνους τρελούς μας προβιβάσανε ξαφνικά σε επικίνδυνους πράκτορες μιας υπερδύναμης που η πολιτική της, για κακή τους τύχη, είναι σχεδόν παντού εντελώς αντίθετη από τη δικιά μας.
Αυτή η νέα γενική απήχηση της πολιτικής μας γραμμής αν συνδυαστεί με την ισχυρή και με κύρος πρόσβαση μας μέσα σε ορισμένους τομείς του εργατικού κινήματος μας δίνει τη βεβαιότητα ότι μετά από 19 χρόνια ύπαρξης της ΟΑΚΚΕ έχει σημειωθεί μια καίρια ποιοτική αλλαγή: Η ΟΑΚΚΕ έχει αρχίσει να περνάει από το στάδιο μιας οργάνωσης της πρωτοπορίας που ζυμώνει ιδέες μέσα στην κοινωνία, ιδέες που βρίσκουν ελάχιστη πρακτική απήχηση, στο στάδιο που αυτές οι ιδέες αρχίζουν να βρίσκουν απήχηση σε ένα πολιτικά καλλιεργημένο κοινό και, το πιο σημαντικό να μεταφράζονται πρακτικά σε εργατική πολιτική σε ορισμένους χώρους. Από αυτή τη στιγμή και πέρα μπορούμε να στοχεύουμε πρακτικά και συγκεκριμένα στη δημιουργία του κόμματος. Βέβαια και αυτό θέλει χρόνο, που όμως δεν μπορεί πια να μετριέται με δεκαετίες.
Η μεγάλη πρόοδος που περιγράψαμε γεμίζει χαρά και εμάς και τον κάθε επαναστάτη και δημοκράτη που παρακολουθεί την μακρόχρονη μοναχική πορεία της ΟΑΚΚΕ σε μια χώρα που κατατρώγεται μεθοδικά και αδυσώπητα από τους σοσιαλφασίστες συνωμότες και αργοπεθαίνει από το δηλητήριο που αυτοί της σταλάζουν σε κατάλληλα διαλεγμένες δόσεις. Όμως είναι πολύ νωρίς ακόμα να φωνάξουμε ότι νικήσαμε, ότι δηλαδή το νέο κόμμα της εργατικής τάξης είναι δεδομένο και η αντίστροφη κίνηση απέναντι στους σοσιαλφασίστες έχει αρχίσει. Δεν θα μπορέσουμε να βεβαιωθούμε ότι πατάμε γερά παρά μόνο όταν η ποιοτική αλλαγή στη δουλειά μας γίνει ποιοτική, όταν δηλαδή οι πολιτικές μας επιτυχίες και οι νέες αυξημένες δυνατότητες μας δώσουν νέες οργανωμένες δυνάμεις που θα είναι σε θέση να λύσουν την κύρια και πιο οξυμένη σήμερα αντίφασή μας: Την αντίφαση ανάμεσα στο πλάτεμα της πολιτικής μας επιρροής και την ανάπτυξη της δουλειάς μας μέσα στην εργατική τάξη από τη μια και τον σταθερά μικρό αριθμό των στελεχών και των οργανωτικών μας μέσων και δυνατοτήτων από την άλλη. Αυτή την αντίφαση πληρώνουμε στην εφημερίδα, αυτήν με τη δυσκολία μας να παρακολουθήσουμε όπως πρέπει όλα τα συνδικαλιστικά μέτωπα που ξεφυτρώνουν από πολλές μεριές, αυτή μας βαραίνει μπροστά στα νέα καθήκοντα και στους νέους δρόμους που ανοίγονται στην Αντιναζιστική και, αυτήν έχουμε ήδη βρει μπροστά μας στη μεγάλη πολιτική μάχη των εκλογών που έρχονται. Αυτή την αντίφαση δεν μπορούμε να τη λύσουμε μόνοι μας. Εκτός από εμάς που πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος για την οργανωτική δουλειά είναι και οι φίλοι μας που πρέπει να κινηθούν και να πλησιάσουν την ΟΑΚΚΕ, να οργανωθούν σε αυτήν ή να προσφέρουν με κάθε τρόπο στην οργανωτική της δουλειά.